คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue
เสียงสบถหยาบคายดังขึ้นอย่างหัวเสียก่อนแก้วคริสตัลเนื้อดีในมือเจ้าของเสียงจะถูกเขวี้ยงลงพื้นอย่างไม่ไยดี ส่งผลให้แก้วใบสวยแตกละเอียดเกลื่อนอยู่เต็มพื้น เช่นเดียวกับของเหลวสีอำพันที่บรรจุอยู่ภายใน เชวฮันซองเบิกตากว้าง จ้องมองจอมอนิเตอร์ของกล้องวงจรปิดหลายสิบตัวราวกับอยากจะถลาเข้าไปในพื้นที่ที่กล้องเหล่านั้นกำลังจับตามองอยู่...คนของเขาล้มลงไป...จู่ๆก็ล้มลงไปนอนจมกองเลือดหลังจากเขาละสายตาออกมาเพียงไม่กี่วินาที....บ้าบัดซบ!!...นี่เขากำลังสู้รบปรบมืออยู่กับตัวอะไรกันแน่วะ!
"เอาคนออกไปแทน...เดี๋ยวนี้เลย!"
หนึ่งในชายหลายสิบคนที่ยืนรายล้อมอยู่รอบตัวของเขารีบโค้งตัวลงรับคำสั่งนั้นก่อนจะหมุนตัวสาวเท้ายาวๆออกจากห้องไปราวกับรอคอยที่จะได้ก้าวออกจากห้องมานานแสนนาน...พวกไร้ประโยชน์!...ชีวิตของเขากำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย ไอ้พวกไร้ประโยชน์นี่ก็ยิ่งทำตัวไร้ประโยชน์หนักเข้าไปอีก...กะอีแค่คนเพียงคนเดียว!
หนุ่มใหญ่พ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิดก่อนจะตวัดนัยน์ตากลับมาจ้องมองจอมอนิเตอร์ต่อไปพร้อมด้วยความเครียดที่ขมวดเป็นเกรียวเขม็งอยู่ในช่องท้อง...เขาปลอดภัย...นั่นคือสิ่งที่เขาย้ำกับตัวเองอย่างหนักแน่นตลอดเวลาที่นั่งอยู่ในห้องนี้ แต่ห้าชั่วโมงผ่านไป...เขากลับย้ำคำนั้นกับตัวเองได้อย่างแผ่วเบาเต็มที
เงาตะคุ้มที่เพิ่งวิ่งผ่านหน้าจอของกล้องตัวหนึ่งไปทำให้เขาเหยียดแผ่นหลังตรงขึ้นมาทันทีพร้อมกับรีบควานหาวิทยุสื่อสารที่วางอยู่ใกล้ๆขึ้นมาแนบริมฝีปากอย่างร้อนรนจนแทบจะทำเจ้าเครื่องนั่นหลุดมือ
"เช็คที่กล้องเบอร์ห้า!" เขากรอกเสียงลงไปพลางกวาดสายตาหาภาพจากกล้องที่อยู่ถัดจากเบอร์ห้า หากแต่สิ่งที่ปรากฏอยู่ในจอกลับมีเพียงแค่ร่างที่ไร้ลมหายใจของคนของเขาเท่านั้น เชวฮันซองสบถออกมาอย่างดุเดือดอีกครั้ง แต่ถึงกระนั้น...ตัวของเขากลับกำลังเย็นเฉียบเพราะความหวาดกลัว
"ไปประจำหน้าห้องให้หมด!" เขาตะโกนสั่งอย่างร้อนรนเหมือนคนที่ใกล้จะประสาทเสีย ซึ่งคนของเขาก็ปฏิบัติตามคำสั่งอย่างรวดเร็ว มันจึงใช้เวลาไม่นานเท่าไรนักที่ห้องทั้งห้องจะเหลือเเพียงแค่เขาและเสียงครางหึงๆน่ารำคาญของจอมอนิเตอร์
เชวฮันซองถอนหายใจพลางขยับตัวบนเก้าอี้ตัวใหญ่ของตนเพื่อให้นั่งสบายมากขึ้น หากแต่ทันทีที่เขาขยับตัว หนุ่มใหญ่ก็รู้สึกถึงโลหะเย็นเฉียบที่จอแนบอยู่ข้างขมับของตน ดวงตาของเขาขยับเบิกกว้างขึ้นพร้อมกับเหงื่อกาฬที่ไหลซึมออกมาตามหน้าผาก ทั้งๆที่ห้องนี้ก็เปิดเครื่องปรับอากาศจนหนาวยะเยือก ร่างใหญ่ของเขากระตุกเกร็งขึ้นมาอย่างหวาดกลัว แต่เขาก็ยังคงสามารถฝืนรอยยิ้มขึ้นมาไว้บนเรียวปากได้
"เราคุยกันได้...แกรู้มั้ย" เขาพยายามต่อรองด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร
"ผมไม่ได้ถูกส่งมาเพื่อต่อรอง"
"แน่ล่ะ....เทวทูตแห่งความตายไม่เคยถูกส่งมาต่อรอง แต่เราคุยกันได้...แค่ระหว่างเรา"
โลหะเย็นเฉียบที่จ่ออยู่ข้างขมับของเขาถูกกดแนบลงมามากขึ้นจนทำให้เขาต้องรีบหุบปากของตนลงมาในทันที เงาเลือนรางที่สะท้อนอยู่บนจอมอนิเตอร์ทำให้มันเป็นการยากนักที่จะรู้ว่าชายหนุ่มผู้ถือปืนกำลังมีสีหน้าอย่างไร...แต่ไม่ว่าจะมีสีหน้าแบบไหน มันก็ยากที่จะรับมือกับเทวทูตแห่งความตายคนนี้อยู่ดี
"เชวฮันซอง" ชายหนุ่มปริศนาที่ถูกขนานนามว่าเทวทูตแห่งความตายเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบและเยือกเย็นจนหนาวจับขั้วหัวใจ
"แล้วเจอกันในนรก"
ปัง!!
.....................................................
ร่างสูงเพรียวเหวี่ยงตัวเองข้ามกำแพงอิฐออกมาอย่างคล่องแคล่วและเงียบกริบก่อนจะเดินไปตามถนนที่ยังไม่ร้างคนไปเสียทีเดียวด้วยฝีเท้าที่มั่นคง...ราวกับกำลังเดินเล่นกระนั้น มือใหญ่ทั้งสองข้างล้วงหายเข้าไปในกระเป๋ากางเกงสีดำของตนด้วยท่าทางแสนสบาย รถที่ยังคงวิ่งสวนกันไปมาส่งผลให้ชายเสื้อโค้ทยาวแค่เข่าของเขาปลิวสะบัดขึ้นมาแต่เพียงเล็กน้อยเช่นเดียวกับผมสีทองซีดของเขา แรงสั่นสะเทือนที่สัมผัสได้ที่ปลายนิ้วทำให้เขารู้ว่ามีสายเรียกเข้า จังหวะการเดินของชายหนุ่มสะดุดไปนิด และเมื่อเจ้าโทรศัพท์แสนดีของเขาไม่ยอมแพ้ เขาก็ต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้มันเสียเองด้วยการตัดสินใจหยิบมันขึ้นมากดรับโดยไม่ยอมดูชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ
"งานเรียบร้อยดีมั้ย" เสียงทุ้มอันคุ้นเคยเล็ดลอดออกมาตามสายโดยที่คนรับไม่ได้เอ่ยทักออกไปสักคำ ชายหนุ่มก้าวเดินต่อไป...รักษาจังหวะการก้าวเดินของตนให้มั่นคงได้ดังเดิม เขานิ่งเงียบไป...ครู่ใหญ่
"อืม...เรียบร้อยดีครับ"
..........................................................
ความคิดเห็น