คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : 12th Mission :: ว่าด้วยเรื่องของสามีและภรรยา
"ไอ้บ้าหน้าบวม!!...หยุดเดี๋ยวนี้นะเว้ย! จะพากูไปไหนวะไอ้ห่าาา!!!"
ถึงแม้เสียงตะโกนโหวกเหวก(ที่ออกจะค่อนไปทางคำหยาบคายเสียเป็นส่วนมาก)จะทำให้สายตาของเด็กเกือบทั้งคณะที่เดินกันให้ควั่กอยู่ที่ชั้นล่างตวัดมามองที่เขาเหมือนกำลังจ้องมองตัวประหลาดจากต่างดาว(ที่กำลังหอบคนแปลกหน้าหน้าตาน่าปล้ำอยู่บนไหล่) แต่มันก็ไม่ได้ทำให้หนึ่งในพ่อหนุ่มคนดังของคณะเศรษฐศาสตร์อย่างคิมคิบอม(ที่มีเลือดของคิมฮีชอลหมุนวนอยู่ในร่างกายกว่าครึ่ง)ชะลอฝีเท้าลงเลยสักนิดเดียว และถึงแม้ว่าลีทงเฮจะทั้งตีทั้งทุบทั้งข่วน(อีกทั้งด่าทอเล่นพ่อเล่นแม่จนแทบจะทั้งโคตรอยู่แล้ว) แต่เขาก็ยังอึดถึกทนมากพอที่จะก้าวเดินต่อไป เพราะอะไรซี้ดๆที่เขา(อาจ)จะ(ได้)ทำต่อจากนี้มันทำให้เขามีแรงฮึดยิ่งกว่าเห็นบ้านโดนไฟไหม้เสียอีก
คิบอมใช้เท้าเขี้ยประตูห้องน้ำออกเปิด และคุณพระคุณเจ้าก็คงจะเห็นใจที่เขาโดนรังแกมานานหลายครั้งเหลือเกินถึงได้ทำให้ห้องน้ำชั้นหนึ่ง(ที่ไม่เคยว่างเลยแม้แต่วินาทีเดียว)นั้นว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่ป้าแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดเช็ดกระจก มันทำให้เขาต้องแสยะยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้...เสร็จกูแน่ไอ้ปลาทอง! เขาจัดการหาป้ายกำลังทำความสะอาดไปแขวนไว้หน้าประตูแล้วจึงทำการล๊อคประตูอย่างแน่นหนารอบคอบ และถ้ามีปัญญาทำได้ คิบอมคงจัดการปิดตายไปแล้วล่ะ
"ปล่อยกูลงนะไอ้ห่า! บ้าเอ๊ย!!...พากูมาทำอะไรในนี้วะ กูจะฟ้องพี่กูจริงๆนะเว้ย!"
"คุณนี่มันเด็กขี้ฟ้องจริงๆนะครับทงเฮ"
"มึงว่าไงนะ?!!"
ว่าที่เด็กเกียรตินิยมปล่อยร่างบางให้กลับลงมายืนบนพื้น และโดยไม่เสียเวลาให้อีกฝ่ายได้เข้ามาทำร้ายเขา(เหมือนที่ผ่านๆมา) มือใหญ่รีบยึดจับไหล่เล็กทั้งสองข้างเอาไว้พร้อมกับดันไปจนชิดผนังด้านหนึ่งของห้องน้ำก่อนจะกดจูบลงไปหนักๆบนเรียวปากหวานๆที่ชอบพ่นคำหยาบคายออกมาให้เขาได้ระคายหูเป็นครั้งที่สองของวัน
ทงเฮเบิกตาโต ส่งเสียงอื้ออึงอยู่ในลำคอพร้อมกับออกแรงดิ้นรนอย่างไม่ยอมแพ้(ไอ้ปลาทองแม่งไม่เคยยอมแพ้อะไรง่ายๆอยู่แล้ว) แต่เมื่อคิบอมเบียดกายเข้าแนบชิดจนแทบไร้ช่องว่างใดๆคั่นกลางและสอดมือเข้าไปประคองท้ายทอยเอาไว้เพื่อบังคับให้อีกฝ่ายแหงนหน้าขึ้นมารับจูบของเขาได้ลึกซึ้งมากขึ้น คนฤทธิ์มากก็เริ่มนิ่งงันและหอบหายใจหนักมากขึ้น....ซึ่งให้ตายห่าเหอะ!...เสียงก้องๆแบบนี้แม่งได้อารมณ์อย่างที่ไอ้ยุนโฮมันโฆษณาไว้จริงๆ!!
"ยังจะฟ้องพี่อยู่อีกมั้ยครับทงเฮ"
แก้มเนียนๆทั้งสองข้างของคนตรงหน้าของเขานั้นแดงปลั่งจนเขาอดไม่ได้ที่จะกดปลายจมูกลงไปหนักๆหลายๆทีเพื่อซึมซับความหอมและความนิ่มนวลของมันให้หายอยาก...บอกแล้ว คิบอมจะฟัดๆๆๆให้มันช้ำๆๆๆจนยิ้มไม่ได้เลย
เมื่อสูดเอาอากาศเข้าปอดได้มากพอจนไม่ต้องหอบหายใจ ทงเฮก็ทำท่าจะอ้าปากเถียง(ด่า)เขากลับ แต่ริมฝีปากอุ่นๆที่กดเข้าที่ลำคอก็ทำให้ทุกเสียงที่กำลังจะเปล่งออกมาถูกกลืนกลับเข้าไปแทบจะในทันที...ว่าง่ายๆแบบนี้น่ะคิบอบชอบนักเชียว!
"ว่าไงครับทงเฮ"
"อ่ะ...!"
เสื้อเชิ้ร์ตเนื้อบางแบบนี้ทำให้มันง่ายนักที่จะสัมผัสยอดอกสีหวานด้วยลิ้นโดยไม่ต้องถอดให้เสียเวลา และคิบอมก็ชอบสุดๆที่อีกฝ่ายเริ่มลมหายใจขาดช่วงยิ่งกว่าเก่าอีกทั้งยังยืนตัวสั่นแบบนี้...กลัวกูซะบ้างไอ้ปลาทอง!
"ใครเป็นสามีครับทงเฮ ตอบผมหน่อยสิ"
"กู..."
โห้...ตอบแบบไม่หยุดคิดเลยนะไอ้ปลาทอง
คิบอมขยี้ตุ่มไตสีหวานหนักมากขึ้น มือทั้งสองข้างก็เลื่อนลงไปฟอดเฟ้นก้อนเนื้อนิ่มด้านหลังอย่างซุกซนจนร่างบอบบางยิ่งสั่นสะท้านหนักเข้าไปอีก แผ่นอกบางกระเพื้อมแรงมากขึ้นเช่นเดียวกับเสียงหายใจที่ดังมากขึ้น...และที่สำคัญ คิบอมซี้ดมากขึ้นแบบชิบหายเลย!
"เอาใหม่ๆ...ตอบใหม่ซิครับทงเฮ"
"กู...ฮึก"
เออ!....กูยอมแพ้แล้ว กูเป็นเมียให้มึงก็ได้ฟะ!
ภรรยาจำเป็นถอนหายใจออกมาเบาๆอย่างยอมจำนน...แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอกนะ!! ต้องให้ไอ้ปลาทองมันรู้ซะบ้างว่าถ้าจะเอาคิมคิบอมคนนี้เป็นเมียต้องครางเสียงหวานๆให้เขาฟังเสียก่อน!...โอ้เช็ดดดด แค่คิดก็เสียวแล้วว่ะ
คนตัวสูง(ที่กำลังคิดอะไรติดเรตฉอฉิ่ง(อีกแล้ว))ย่อตัวลงต่ำพลางลากมือระเรื่อยลงมาตามสีข้างที่มีส่วนเว้าส่วนโค้งแทบจะเหมือนผู้หญิง เขาสอดมือเข้าไปใต้เสื้อเชิ้ร์ตเนื้อบางเพื่อสัมผัสผิวนุ่ม ระหว่างนั้นก็กดจูบลงเบาๆเข้าที่หน้าท้องแบนราบที่เกร็งหดหนีเขาทันทีที่เขาสัมผัส มือใหญ่เลื่อนขึ้นสูงไปจบอยู่ที่ยอดอกสีสวยในขณะที่ริมฝีปากขยับลงต่ำไปจบอยู่ที่กระดุมกางเกงยีนส์
"หยุดนะ...ฮึก....ออกไปห่างๆกูนะไอ้ห่า!"
ผลั่วะ!
ด้วยความประมาทเลินเล่อ(เพราะความหื่นบังตา)ทำให้คิบอมไม่ทันระวังเรียวขาเล็กที่ยกขึ้นมาเตะเสยปลายคางของเขาเอาเสียเต็มแรงจนหน้าหงาย แต่เมื่ออะไรๆมาถึงขั้นนี้แล้ว(อีกทั้งเขาก็โดนมันเข้าไปไม่รู้ตั้งเท่าไรจนชินเสียแล้ว) คิบอมไม่มีทางปล่อยให้สามีคนสวยของเขาวิ่งหนีไปง่ายๆแบบนี้หรอก เขารีบชันตัวลุกขึ้น(ไม่เสียเวลานอนนับดาวเหมือนอย่างเคย ก็บอกแล้ว...คิบอมโดนจนชินแล้วล่ะ) คว้าข้อมือเล็กของคนวิ่งหนีเอาไว้ก่อนจะเหวี่ยงกลับเข้ามากระแทกกำแพงตามเดิม
ชายหนุ่มรีบตามเข้าไปกักขังคนดื้อดึงเอาไว้ใต้ร่างพร้อมกับตรึงข้อมือทั้งสองข้างเอาไว้บนกำแพงแล้วจึงกดจูบลงโทษลงไปบนเรียวปากบางอย่างไม่ให้เป็นที่เสียเวลา ขบกัดเบาๆเข้าที่ริมฝีปากช้ำๆคู่นั้นคล้ายอยากจะสั่งสอนว่าอย่าดื้อกับคิมคิบอมคนนี้ให้มากนัก(เดี๋ยวพ่อหน้ามืดออกแรงขืนใจจริงๆแล้วจะทำยังไงล่ะ) แต่เมื่อผละออกห่างเพื่อสบตา เขาก็ต้องเบิกตาโตและเกือบจะสบถออกมาเพราะน้ำตาที่กลิ้งหล่นเปื้อนอยู่เต็มแก้มของคนตรงหน้า...อะไรวะ!...กูแค่ใช้แรงนิดๆหน่อยๆถึงกับร้องไห้เลยหรอวะไอ้ปลาทอง! มึงทำรุนแรงกับกูตั้งเยอะ กูยังไม่เคยด่ามึงสักคำด้วยซ้ำนะ!
"ร้องไห้ทำไมครับทงเฮ!?"
ทงเฮเบ้ปาก...และเมื่อประกอบกับน้ำตาอาบแก้มแบบนี้ คิบอมก็คิดว่าลีทงเฮช่างเป็นคนที่น่าเอ็นดูจนอดไม่ได้ที่จะปลอบโยน ถึงแม้เขาจะยังคงตกตะลึง(ปนงงๆ)อยู่ก็ตาม เขาอมยิ้มออกมานิดๆพลางใช้นิ้วโป้งปาดเช็ดน้ำตาออกจากข้างแก้มนวลเบาๆ
"มึง...ฮึก...แกล้งกูอ่ะ"
ใครว่าแกล้ง...เขาเรียกเล้าโลมต่างหากล่ะ
"ผมเปล่าสักหน่อยนี่ครับ"
"มึงแกล้ง!....ฮึก...กูโกรธมึงแล้ว!...ฮึก...แกล้งกูอ่าา!!"
ทงเฮเริ่มขึ้นเสียงงอแงอย่างเอาแต่ใจ น้ำตายิ่งไหลทะลักออกมาเหมือนท่อรั่ว แต่ก็นั่นล่ะ...คิบอมก็ยังเห็นว่ามันเป็นอะไรที่น่ารักชะมัด และที่สำคัญ...น่าแกล้งโคตรๆอีกต่างหาก! แต่ก็อีกนั่นล่ะ...เขาไม่แกล้งสามีคนสวยของเขาหรอก น่ารักๆแบบนี้เก็บไว้ปล้ำอย่างเดียวก็พอแล้วล่ะ เขาขยับตัวถอยห่างออกมาจากร่างบอบบางนิดพลางใช้สองมือประคองแก้มเปื้อนน้ำตาเอาไว้อย่างทะนุถนอม...ลีทงเฮบอบบาง คิบอมสัมผัสได้จากผิวนุ่มลื่นที่เขาจับต้องอยู่
"ไม่แกล้งแล้วๆ เลิกร้องไห้นะครับ"
"ไม่...ฮึก...เลิก"
แหม....ปากแบบนี้มันน่าจับปล้ำจริงๆเลย
"ทงเฮ..."
"กูจะ...ฮึก...ฟ้องพี่กู...ฮึก"
มึงนี่ชอบให้กูเล่นไม้แข็งจริงๆนะไอ้ปลาทอง
"ถ้าฟ้องผมทำอีกนะครับ...คราวนี้จะจับแก้ผ้าจริงๆด้วย"
"ไม่ฟ้องแล้ว!....ฮึก...ไม่พูดแล้ว"
ทงเฮโหวกเหวกโวยวายออกมาทันทีจนเขาต้องอมยิ้มหนักกว่าเก่า และอดไม่ได้ที่จะเบี่ยงหน้าไปกดจมูกเข้าที่ข้างแก้มนิ่มข้างหนึ่งอย่างหมั่นเขี้ยว...ให้ตายสิ!...สามีที่ไหนน่าฟัดแบบนี้หว้าาา!...เสร็จกูแน่ไอ้ปลาทอง!!
"ไอ้สัด!...ฮึก...ไหนบอกจะไม่...ฮึก...แกล้งกูแล้วไง"
ถึงแม้น้ำตาจะท้วมหน้าและเสียงจะยังคงติดสะอื้นไม่หาย ลีทงเฮคนหน้าหวานก็ยังสามารถพ่นคำหยาบคายออกมาให้เขาได้ระคายหูเล่นได้อย่างน่าชื่นใจ แหม...ชมกันแบบนี้ภรรยาก็รับไม่ไหวเหมือนกันนะครับสามีคนสวย
"พูดดีๆสิครับทงเฮ"
"กู...ฮึก"
"ผมจับแก้ผ้านะ"
"ฮือออ!!....ก็ได้ ฉันจะพูดดีๆกับนายนะ...ฮึก"
มือที่เลื่อนลงไปจะปลดกระดุมเสื้อตามที่พูดทำเอาทงเฮร้องโฮออกมาดังลั่นอย่างน่าสงสารสุดๆ และถึงแม้ว่าคิบอมจะรู้สึกเสียใจอยู่หน่อยๆ(จริงๆนะ)ที่ไปแกล้ง(เล้าโลม)จนอีกฝ่ายบ่อน้ำตาแตก แต่ทว่าเขาก็รู้สึกว่ามันเป็นอะไรที่โคตรของโคตรคุ้มค่าจริงๆ! มันทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาอีก...อ่า...ถึงเวลาต้องปลอบสามีจริงๆเสียที เขาดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดเอาไว้แนบอกพลางจูบเข้าที่ข้างขมับเบาๆอย่างปลอบโยน...ลีทงเฮน่าปกป้อง เขาสัมผัสได้จากเอวเล็กคอดที่เขากำลังโอบกอดเอาไว้แนบหาย...น่ารักจริงๆนั่นล่ะ ร่างสูงโยกร่างของคนในอ้อมแขนไปมาด้วยรอยยิ้มบางๆบนเรียวปาก
"โอ๋ๆๆๆ...ไม่แกล้งแล้วๆ เดี๋ยวผมพาไปกินขนมไถ่โทษนะ เงียบเสียนะครับ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก"
"ฮึก..."
"แล้วทีนี้...ระหว่างเราใครเป็นสามีครับทงเฮ"
"ฉัน...ฮึก"
แหม...มึงช่วยหยุดคิดเพื่อกูสักสองวินี่ไม่ได้เลยหรอไอ้ปลาทอง!
..........................................................................
"เดี๋ยวนี้มีเด็กวิศวะไปรับไปส่งแล้วลืมฉันเลยนะ"
"เออ ตั้งแต่แกไปจีบไอ้เด็กไก่ แกก็ลืมฉันเหมือนกันนั่นล่ะ"
คนสวยสวนกลับพลางผลักประตูห้องน้ำเข้าไป ฮันคยองย่นจมูกนิดๆให้กับคำว่าไอ้เด็กไก่ที่อีกฝ่ายใช้แทนรุ่นน้องสุดน่ารักของเขา ดวงตาที่ก้มมองอยู่ที่จอแสดงภาพของกล้องราคาแพงที่ถืออยู่ในมือตวัดขึ้นไปมองเพื่อนสนิทที่เดินตรงลิ่วไปส่องกระจกอย่างเคืองๆ...เหมือนอยากจะด่าว่าอย่ามาว่าฮยอกแจของเขาแบบนั้นนะ แต่ความสามารถทางภาษาเกาหลีที่ยังไม่เต็มที่ก็ทำให้เขาจนปัญญาที่จะหาคำมาเรียงเป็นประโยคที่สมบูรณ์ได้ คนจีนจึงได้แต่พึมพำเป็นภาษาบ้านเกิดของตนงุงงิงอยู่กับตัวเองคนเดียวพลางเก็บกล้องคล้องเข้ากับหัวไหล่ตามเดิม
"ไอ้เด็กซีวอนนั่นก็ว่าง๊ายง่าย ฉันล่ะชอบจริงๆ"
"มันหวังจะอึ๊บแกน่ะสิ"
"แกว่าไงนะ!!?"
"ฉันพูดว่ามันจะอึ๊บแกน่ะสิ"
"ใครสอนคำว่าอึ๊บให้แกมาวะฮันคยอง!!"
ฮีชอลหันมาตะโกนแว้ดใส่เพื่อนด้วยแก้มแดงปลั่งพร้อมกับทำท่าจะเขวี้ยงกระถางต้นไม้ที่วางอยู่หน้ากระจกมาใส่หัวคนพูดที่ทำเพียงแค่ไหวไหล่ด้วยท่าทางไม่สนใจ ฮันคยองเดินมาถอดกล้องวางไว้บนเค้าน์เตอร์อ่างล้างมือก่อนจะเดินหันกลับไปรูดซิปเพื่อปฏิบัติภารกิจของตัวเองบ้าง
"ไม่รู้ แต่มีคนชอบมาบอกฉันว่าฮีชอลน่ะน่าอึ๊บมากๆ"
"ใครมันมาเสี้ยมแกแบบนั้นห๊า!!"
"ไม่รู้ ก็หลายคนนะ"
"แล้วรู้มั้ยว่ามันหมายความว่าไงน่ะห๊าาา!!"
"ไม่รู้เหมือนกัน แต่มันฟังดูน่ารักดีนะ"
ภาษาเกาหลีแคระๆแกนๆนั่นทำให้ฮีชอลหงุดหงิดได้ยิ่งกว่าท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาวของหมอนั่นเสียอีก เขาสบถพึมพำออกมาพร้อมกับสัญญากับตัวเองเงียบๆอยู่ในใจว่าต้องตามหาไอ้คนที่เสี้ยมคำหยาบคายเมื่อกี้ให้เพื่อนชาวต่างชาติของตนให้ได้ก่อนจะหันไปหยิบหวีออกมาจากกระเป๋า
"วันหลังถ้ามีคนมาพูดแบบนั้นกับแกอีก บอกพวกมันไปเลยนะว่าฮีชอลชอบอึ๊บผู้ชาย ไม่ใช่พวกที่ชอบให้คนอื่นมาอึ๊บ...เข้าใจมั้ย!!"
"คงมีคนเชื่อหรอก"
"ไหนแกบอกไม่รู้ว่ามันหมายความว่าอะไรไงห๊าา!!"
ฮันคยอง(ที่ยังฉี่ไม่ออกเลยแม้แต่นิด)รีบหดหัวหลบทันทีเมื่อฮีชอลทำท่าจะเขวี้ยงหวีในมือมาใส่หัวของเขาจริงๆ แต่ก็โชคดีไปที่คนร่างบางห่วงสวย(?)มากกว่าอยากจะเห็นเขาเจ็บตัว(หรือว่ายัยนั่นเห็นอยู่ทุกวันอยู่แล้วนะ?!)เลยไม่ได้เขวี้ยงมันมาใส่เขาจริงๆ
ฮีชอลจัดผมของตัวเองอยู่อีกแค่ไม่กี่วินาทีก็เก็บของและทำท่าจะเดินออกไป แต่เจ้าตัวก็ยังไม่วายที่จะเดินมาผลักหัวของเขา(ที่เกือบจะฉี่ออกอยู่แล้ว)เสียเต็มแรงจนเกือบจะเซล้มโชว์น้องชายให้ได้โดนหัวเราะเยาะ
"ฉันไปแล้ว เดี๋ยวเด็กมันคอย พรุ่งนี้อย่าลืมเอาหนังสือมาให้ฉันด้วยล่ะ"
สั่งเสียส่งท้ายด้วยท่าทางนางมารสุดๆแล้วจึงเดินเฉิดฉายออกจากห้องน้ำไป ความสงบที่เกิดขึ้นทำให้ฮันคยองต้องถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจ(เหมือนในที่สุดเขาก็จะได้ฉี่อย่างสงบเสียที) แต่ยังไม่ทันที่จะเบ่ง ประตูก็ถูกผลักเปิดเข้ามาพร้อมกับเสียงหวานๆที่ตะโกนขึ้นมาดังลั่น
"พี่ฮันอ่าาา!!"
"อ๋า!...น้องฮยอกแจครับ!"
ร่างสูงรีบถลาตัวเข้าหาโถฉี่มากขึ้นทันทีเพื่อปิดบังน้องชายของตัวเองให้พ้นจากสายตาของคนมาใหม่...ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องอายทั้งๆที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน แต่เขาก็อายอ่ะ!...ก็เขาไม่ได้มองคนตัวเล็กคนนี้เหมือนผู้ชายนี่!! ร่างบอบบางในชุดเทควันโดสีน้ำเงินเข้มตัวโคร่งเอนคอมองเขาด้วยสายตาบ๊องแบ๊วที่น่าลากเข้ามาปล้ำชะมัด...และยิ่งเขาถอดกางเกงพร้อมอยู่แบบนี้ แหม...พี่ฮันคนดีพร้อมสุดๆไปเลยล่ะตอนนี้
"พี่ฮันทำอะไร"
โธ่คนเรา...ถามมาได้
"อ่า...พี่เข้าห้องน้ำอยู่ครับ ฮยอกแจไปคอยพี่ข้างนอกได้มั้ย"
"ไม่ได้!"
คนตัวเล็กตอบออกมาอย่างเอาแต่ใจพลางทำท่าจะเดินเข้ามาใกล้ ฮันคยองเลยต้องตัดใจเก็บน้ำไปปล่อยคราวหลังและรูดซิปขึ้นอย่างรวดเร็ว
"ฮยอกแจหาพี่เจอได้ยังไงครับ"
"เจอพี่ฮีชอลเมื่อกี้"
ฮันคยองครางรับอือออในลำคอเบาๆพลางเดินไปล้างมือโดยมีคนตัวเล็กเดินตามไปติดๆ ฮยอกแจยกตัวเองขึ้นนั่งบนเค้าน์เตอร์อ่างล้างมือข้างๆเขา และนั่นก็ทำให้หน้าบึ้งๆเป็นที่ประจักษ์แก่เขาในที่สุด ชายหนุ่มชาวจีนอมยิ้มออกมานิดๆเมื่อเห็นเค้ารางว่าน้องฮยอกแจคนดีของเขาต้องมีเรื่องอะไรมาฟ้องเขาอีกเป็นแน่
"มีอะไรรึเปล่าครับฮยอกแจ"
"ก็ซองมินอ่ะ..."
เดาผิดเสียที่ไหนล่ะ
"ซองมินทำไมอีกล่ะครับ ฮยอกแจโดนซองมินหักอกมาอีกแล้วหรอ"
"เปล่าสักหน่อย!...ซองมินไม่สนใจผมอ่ะ แค่ไอ้บ้านั่นเดินเข้ามาคุยด้วยอ่ะ!!"
ร่างบางตะโกนแว้ดๆออกมาพร้อมกับโบกมือไม้ประกอบความขุ่นเคืองใจ ท่าทางที่แสดงออกมาเกินไปหน่อยทำให้สาบเสื้อของชุดเทควันโดที่เพียงแค่ผูกทบกันไว้เฉยๆเผยอออกมานิด คนที่เหลือบไปเห็นเข้าพอดี(เพราะต้องหันไปคุยด้วย)ทำตาโตขึ้นมาเพราะเขาดันมองลึกเข้าไปเห็นอะไรถึงไหนต่อไหน ฮันคยองรีบก้มหน้าพลางใช้มือควานปะป่ายไปจับมันให้เข้าที่เรียบร้อยโดยที่คนที่โชว์เนื้อหนังให้ชาวบ้านชาวช่องเห็นนั้นไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ
"อืม...หรอครับ"
"พี่ฮันเข้าข้างไอ้บ้านั่นอีกแล้วอ่ะ!!"
เอ๋??...นี่คนจีนพูดอะไรผิดรึเปล่าวะ
ฮยอกแจมุ่ยหน้าพร้อมกับผลักมือของเขา(ที่กำลังจัดเสื้อให้อยู่)ออกห่างก่อนจะสะบัดหน้าหนี เป็นภาพที่น่าเอ็นดูเสียจนฮันคยองต้อง(เลิกหื่นและ)เก็บเอามาหัวเราะกับตัวเองเบาๆ
ทำไมลีฮยอกแจไม่เคยรู้อะไรเลยนะ
ทำไมลีฮยอกแจไม่เคยมองอะไรเลยนะ
แย่จริง...
แบบนี้คนจีนก็ต้องเหนื่อยน่ะสิ
"พี่ยังไม่พูดอะไรสักหน่อยนี่ครับ คยูฮยอนไปทำอะไรให้ฮยอกแจของพี่โกรธอีกล่ะครับ"
"ไอ้บ้านั่นมาเอาตัวซองมินของผมไปอ่ะพี่ฮัน!!"
"หืมม?...จริงสิ?"
"จริงสิ!...พี่ฮันต้องไปจัดการไอ้บ้านั่นให้ผมด้วยนะ!!"
เสียงเล็กตวัดขึ้นสูงปรี๊ดในตอนท้ายของประโยคอย่างน่าชัง และฮันคยองก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเออออสัญญาไปอย่างไม่คิดอะไรมาก เขาเอามือเปียกๆของตนที่เพิ่งล้างเสร็จไปวางแปะลงบนศีรษะคนช่างฟ้องพร้อมกับโยกมันไปมาเบาๆ
"ครับๆ พี่จะไปจัดการคยูฮยอนให้ก็แล้วกัน"
"เยี่ยมเลย!...เปียกหมดแล้วพี่ฮันอ่าา!!"
พ่อไก่ตัวขาวร้องโวยวายออกมาเสียยกใหญ่เมื่อเริ่มรู้สึกว่าผมของตัวเองเปียกมากเกินไปแล้วพลางปัดมือใหญ่ข้างนั้นออกจากหัวเป็นพัลละวัน และท่าทางวุ่นวายแบบนั้นของลีฮยอกแจก็ทำให้เขาหลุดหัวเราะออกมาได้เสมอ ฮันคยองก้าวเข้ามายืนตรงกลางระหว่างขาของคนที่นั่งอย่างหมิ่นเหม่อยู่บนเค้าน์เตอร์ก่อนจะยกชายเสื้อยืดของตนขึ้นเพื่อใช้มันเช็ดหยดน้ำที่ไหลลงมาตามแนวแก้มเนียนเบาๆ ดวงตาเรียวรีเบิกกว้างขึ้นมาหน่อยๆเมื่อจู่ๆรุ่นพี่คนดีของเขาก็เลิกเสื้อโชว์ซิกแพ็คเอาดื้อๆแบบนี้ และเอวที่ดูยังไง๊ยังไงก็เอสไลน์ก็ทำเอาเขาหน้าแดงจนต้องรีบเบือนสายตาหนีออกมา...พี่ฮันคยองนี่เซ็กซี่สุดๆไปเลยนะ
"ขอโทษครับๆ...อ่ะๆ พี่เข็ดให้นะครับ"
"พี่ฮันเอวเล็กมาเลยอ่า"
เสียงพึมพำของคนตัวเล็กเรียกสายตาของฮันคยองให้ตวัดไปมองอย่างสงสัยเล็กน้อย เขาลดชายเสื้อลงก่อนจะใช้ปลายนิ้วเกี่ยวปอยผมสีน้ำตาลที่ระอยู่เหนือหน้าผากขึ้นราวกับอยากจะค้นหาความหมายของคำพูดนั้นในแววตาของอีกฝ่าย
"ฮยอกแจว่าไงนะครับ"
"ผมบอกว่าพี่ฮันเอวเล็กมากเลย"
"หืมม?"
ฮยอกแจเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้เขา รอยยิ้มใสๆนั่นแลดูน่ารักน่าเอ็นดูเสียจนเขาต้องห้ามใจไม่ให้ก้มหน้าลงไปทำตัวนิสัยไม่ดีด้วยการหอมแก้มขาวๆนั่นหนักๆ ดวงตาเรียวรีคู่นั้นใสกิ๊ง...ซื่อสุดใจไปเลยล่ะ
ชอบมาทำให้รักอยู่เรื่อยเลยนะเจ้าลูกไก่
แบบนี้คนจีนก็แย่น่ะสิ
"ผมเป็นเมะให้พี่ฮันเอาเปล่า"
หา?!!...นี่คนจีนฟังอะไรผิดรึเปล่าวะ!!
................................................
ไรเตอร์เชื่อว่าประเด็นหลักของตอนนี้คงไม่ใช่ที่คิมคิของเราสามารถปราบพยศอาหมวยคนสวยของเราได้สำเร็จเรียบร้อยแหงๆ(ถึงแม้จะอดปล้ำและได้ตีนไปกิน(อีกแล้ว)ก็ตามทีนะ- -) แต่มันคงไปอยู่ที่ฮยอกน้อยไปขอเป็นเมะให้สุภาพบุรุษลูกผู้ชายตัวจริงอย่างป๋าฮันคนดีมากกว่าใช่มั้ยล่ะ^^ อ่านพาร์ทคิเฮอาจจะอารมณ์แบบ เอ้อ มึงนี่ทนทายาดจริงๆนะคิบอม ยินดีกับมึงด้วย แต่พอมาอ่านพาร์ทฮันฮยอกที่เริ่มต้นกันมาแบบเรียบๆ อบอุ่นสุดๆตามสไตล์ฮันฮยอกของไรเตอร์ อ่านจบปุ๊บคงแบบ เอ้ยยย ไอ้ฮันมึงชิบหายแล้ว แน่ๆเลยใช่ม่ะ พี่ฮันคนดีที่ยอมตามใจน้องทุกอย่างจะยอมโดนเสียบเพื่อตามใจน้องอีกรึเปล่า ก็คงต้องมาลุ้นกันต่อไปนะ บรรยากาศในส้วมของตึกคณะนิเทศกับเสดสาดนี่ฟิวส์ต่างกันเลยเนอะ
ตอนหน้า ไปดูคู่คยูมินกันบ้างค่ะ จำได้ว่ามีคนบอกขอคยูมินเยอะๆได้มั้ย ตอนหน้าก็จัดไปตอนเต็มๆเลยค่ะ ไปดูสาเหตุที่ฮยอกของเราวิ่งโร่ไปฟ้องพี่ฮันถึงในส้วมกัน
เจอกันอาทิตย์หน้าค่ะ^^
ปล. น้องที่ถามชื่อเพลงที่ใช้ในโอพีวีมา คงได้คำตอบแล้วนะคะ มีคนโพสต์ตอบไว้แล้ว แต่ก็มาตอบให้อีกก็แล้วกันเผื่อไม่เห็น เป็นเพลงcrazy loveของดงบังค่ะ เปนแทร็คแรกในอัลบั้มมิโรติคนะ^^
ความคิดเห็น