คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : 16th Mission :: มารหัวใจ: ไอ้เด็กหน้าแบ๊ว - ลีแทมิน
"แทมิน?"
"เออ!...ไอ้เด็กแทมินที่ไหนก็ไม่รู้ มึงรู้จักมั้ย"
"มึงช่วยสโคปให้แคบลงกว่านี้หน่อยได้มั้ย แค่รุ่นร้องคณะเราก็มีแทมินเป็นสิบแล้วนะเว้ยไอ้บอม"
"ก็กูรู้แค่ชื่อแทมินนี่! แล้วมึงล่ะไอ้ยุน รู้จักน้อยแทมินคนไหนบ้างมั้ยวะ"
"มึง...เสี่ยต้องเกลียดกูแล้วแน่เลย"
คนที่ดูเหมือนจะอกหักจากเสี่ย(ไหนบอกจะจีบเด็กเสี่ยไงวะไอ้ห่า!)พึมพำพร่ำเพ้อออกมาเบาๆ ทำคอตกอย่างหมดอาลัยตายอยากในชีวิตพลางใช้นิ้วจิ้มบราวนี่ย์อันเป็นอาหารว่างระหว่างคาบเรียนของตัวเองไปมาจนมันบุ๋มไปหมด ดูเละไม่น่าทานเสียแล้ว
คิบอมก็ได้แต่ถอนหายใจให้กับสภาพหมดกำลังใจจะมีชีวิตอยู่(?)ของเพื่อนยุนคนดีที่ดันเสือกไปจูบเสี่ยจนเขาบ่อน้ำตาแตกไปเมื่อคืนแถมยังปล่อยเขาหนีหายไปไหนก็ไม่รู้ ติดต่อก็ไม่ได้อีกต่างหาก คยูฮยอนหันมาสบตาเขานิดๆเหมือนอยากจะขอความเห็นว่าควรทำยังไงกับไอ้หมีนี่ดี และเขาก็ทำเพียงพยักเพยิดหน้าให้อีกฝ่ายเข้าไปคุยด้วยเท่านั้น
"เฮ้ยไอ้ยุน มึงจะแคร์อะไรกับเสี่ยวะ ถ้าเขาเกลียดมึงจริง อย่างมากเขาก็แค่กีดกันมึงออกจากเด็กเขาเท่านั้นเอง...มึงจะจีบน้องชางมินไม่ใช่รึไง"
"เสี่ยไม่ยอมรับโทรศัพท์กูด้วยอ่ะมึง ทำไงดีวะ!"
คิบอมไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าทำไมพ่อหนุ่มหุ่นนายแบบชองยุนโฮถึงได้จะเป็นจะตายกับความรู้สึกของอาเสี่ยคนสวยคิมแจจุงมากนัก ทั้งๆที่ปกติแล้วก็ชอบหาเรื่องไปแหย่เขาให้โกรธจนโดนแว้ดใส่ตลอด...หรือมึงจะผันตัวไปเป็นเด็กเสี่ยจริงๆวะไอ้ยุน!?!
"แล้วมึงจะไปสนใจทำไมไอ้ยุน ช่างแม่งเหอะนา...ไปเร็ว ไปหาไอ้เด็กแทมินให้ไอ้บอมกัน...สนุกกว่านักคิดถึงเสี่ยเห็นๆ"
คยูฮยอนตรงเข้าไปดึงร่างสูงๆของเพื่อนสนิทคนดีให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ซึ่งยุนโฮก็เดินเซๆตามแรงดึงรั้งไปอย่างว่าง่าย(แต่ก็ด้วยท่าทางที่ดูล่องลอยยังไงพิกล)
"แทมินหรอ"
เสียงทุ้มโทนเบสย้อนถามกลับมาเบาๆเหมือนจะเป็นครั้งแรกที่เขาตั้งใจฟังคำพูดของเพื่อนและได้ยินชื่อนี้เข้า สีหน้าประหลาดใจของยุนโฮเรียกให้ทั้งคิบอมและคยูฮยอนต้องหยุดก้าวเดินและหันไปมองหน้าเพื่อนที่ทำท่าเหมือนจะนึกอะไรออก
"กูรูจักนะ เด็กที่ชื่อแทมินน่ะ...กูจำได้"
"หืมม?...มึงรู้จัก?"
"ก็ไอ้เด็กมอปลายที่นั่งเฝ้าอยู่ที่หน้าประตูร้านแม่หมอคีย์ไง"
...................................................................
เขาว่ากันว่าสูงสุดแล้วมักกลับคืนสู่สามัญเสมอ แต่ให้ตายห่าสิ!...เขายังไปได้ไม่ถึงครึ่งทางด้วยซ้ำ(ยังไม่ได้ปล้ำปลาทองสักยก) เขาก็ต้องกลับมาสู่สามัญแล้วหรอวะ! ดวงตาคมตวัดขึ้นมองร้านโฮสต์คลับป้ายร้านสีเขียวที่เขากำลังยืนลังเลอยู่ที่ประตูหน้าเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ
เพื่อนสนิททั้งสองคนที่ยืนประกบเขาอยู่ข้างๆก็ได้แต่ทำเสียงพึมพำๆอะไรบางอย่างที่เขาไม่อยากจะฟังให้ปวดกบาลมากไปกว่านี้ เพราะป้ายเล็กๆที่แปะอยู่หน้าร้านว่าเชิญขึ้นไปดูดวงที่ชั้นสองนั้นก็ทำเขาปวดกบาลมากพออยู่แล้ว(พับผ่าสิ!...คิบอมอยากจะจะด่าเจ้าของร้านจริงๆ มันวางแผนการตลาดยังไงถึงได้เอาร้านดูหมอไปไว้ที่ชั้นสองของโฮสต์คลับวะ! คิดว่าพอลูกค้าปั่มปั๊มเสร็จแล้วจะดูหมอต่อหาฤกษ์แต่งงานรึไง?!!)
"มึงแน่ใจนะว่าไอ้เด็กนั่นชื่อแทมินน่ะ"
"เออ!...มันเขียนอยู่ที่ปกสมุดเขาอ่ะกูจำได้"
เมื่อได้รับอากาศบริสุทธิ์เพิ่มมากขึ้นหน่อย(?) ชองยุนโฮก็ดูเหมือนจะหายเฮิ้ร์ทกับเรื่องของอาเสี่ยคนสวยไปได้ชั่วคราวและกลับมาเป็นปกติได้อีกครั้ง คิบอมถอนหายใจออกมาอีก เขาก็อยากจะคิดอยู่หรอกนะว่าบางทียุนโฮอาจจะจำผิด และมันก็อาจจะไม่ใช่แทมินนี้ก็ได้ แต่ด้วยความที่เขารู้ว่ายุนโฮเป็นคนความจำดี และไอ้เด็กนั่นก็เป็นแทมินเดียวที่พวกเขารู้จักจริงๆก็ทำให้เขาจำใจต้องก้าวเข้าไปในร้านโฮสต์คลับตรงหน้าหน้าอย่างช่วยไม่ได้ แต่ยังไม่ทันที่เงาหัวของเขาจะทอดผ่านขอบประตูร้านเข้าไป หางตาของเขาก็เหลือบไปเห็นสามีคนสวยก้าวออกมาจากร้านคอฟฟี้ช๊อปใกล้ๆเสียก่อน และที่สำคัญบนเรียวปากแดงๆแสนหวานนั่นก็มีรอยยิ้มกว้างแสนสดใส(อันเป็นแรร์ไอเทมสำหรับเขาสุดๆ)ให้กับไอ้เด็กแอ๊บแบ๊วที่เดินอยู่ข้างๆ...ให้ตายเถอะพระเจ้า!...แม่งเป็นเด็กแทมินที่ไอ้ยุนดันเสือกจำได้เสียด้วย!
"จริงสิ?....งั้นพรุ่งนี้พี่ก็ไปรับนายได้งั้นสิ"
เสียงหว๊านหวานที่กำลังพูดออดอ้อนไอ้เด็กมัธยมคนนั้นทำเอาคิบอมเลือดขึ้นหน้า...แหมที่กูงี้ พูดกับกูดีๆอ่ะไม่มี!...ภรรยางอนมากๆเลยนะเนี่ย!!
"เอาสิฮะ ผมไปคอยพี่ที่ห้องเลยนะ จะได้เตรียมของไว้ก่อน เดี๋ยวเจ็บตัวอีก"
เจ้าเด็กแทมินนั่นหันไปยิ้มแบบโคตรแบ๊วให้สามีสุดที่รักของเขาด้วยท่าทางน่ารักอย่างโคตรของโคตรเคะ แต่ที่ทำให้เขาปรี๊ดหนักกว่าเก่ากลับเป็นบทสนทนาที่ฟังดูพิกลๆ(แถมยังสองแง่สองง่ามเป็นบ้า)นั่นต่างาหก...นี่ภรรยายังไม่ได้เสียบคุณสามีเลยนะ คุณสามีจะไปเสียบเด็กแล้วหรอครับ!....เป็นแบบนั้นไม่ได้นะครับที่รักของพี่บอม!!
"หน็อยยย....ไอ้เด็กนี่ มึงวอนตายซะแล้ว!"
"เฮ้ยไอ้บอม!...มึงอย่าเพิ่ง!!"
สองเพื่อนสนิทคนดีรีบปิดปากเขาหมับพร้อมกับลากเขาเข้ามาหลบด้านในร้านโฮสต์คลับทันทีเพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่ลีทงเฮจะหันมาหาเสียงของเขา
"นี่มึงอยากกินตีนของลีทงเฮมากนักรึไงวะไอ้ห่า!"
คยูฮยอนเอ็ดเข้าให้พลางปล่อยร่างของเขาให้เป็นอิสระ พวกเขาพากันเดินไปหาที่นั่งด้านในที่มองเห็นกระจกหน้าร้านชัดที่สุดโดยมียุนโฮเป็นคนหันไปสั่งเครื่องดื่มเพื่อไม่ให้เป็นการน่าเกลียดเกินไป
"กูว่านะ ปลาทองของมึงเนี่ยต้องเข้าใจสถานะของตัวเองผิดเพราะไอ้เด็กนี่แน่ๆ"
ยุนโฮตั้งข้อสันนิษฐานพลางเท้าคางเอนคอมองดูเหตุการณ์นอกร้านต่อไปด้วยท่าทางที่ดูสนุกอยู่ในที คิบอมดีใจที่เรื่องของเขาทำให้เพื่อนหายเครียดได้ แต่ว่านะ...มาปล้ำกูเลยดีมั้ยไอ้ห่า!...มันใช่เรื่องสนุกมั้ยฟะ! เขาทำเสียงฮึดฮัดใส่เพื่อนเล็กน้อยก่อนจะยิ่งฮึดฮัดใหญ่เมื่อคนข้างนอกเริ่มมีการโอบกอดและหอมแก้มเกิดขึ้น ถึงแม้ว่าเขาจะเคยได้ทำเยอะกว่านั้นมาแล้ว แต่เรื่องแบบนี้มันยอมกันไม่ได้เว้ย!
คิบอมทำท่าจะลุกถลาออกไปหน้าร้าน แต่ร่างของแทมินที่ก้าวเข้ามาในร้านเสียก่อนก็ทำให้เขาต้องทรุดตัวกลับลงมานั่งที่เดินและรีบก้มหน้าหลบลงมาเล็กน้อยเผื่อเจ้าเด็กนั่นจะฟลุ๊คจำเขาได้ขึ้นมา เสียงหวานๆนั่นเอ่ยทักพนักงานไปทั่วร้านอย่างร่าเริงก่อนเจ้าของเสียงจะขอตัวไปทำการบ้านและวิ่งตึงตังขึ้นบันไดไปชั้นสอง พอดีกับที่มีบริกรเดินมาเสิร์ฟน้ำที่ยุนโฮสั่งเอาไว้ จากหางตาเขาเห็นป้ายชื่อของเจ้าหมอนี่เขียนว่าบลิงบลิง...เหยื่อตลอดกาลของกูจริงๆไอ้เด็กชื่อแปลก!
คิบอมกระชากคอเสื้อไอ้เด็กนั่นเอาไว้พร้อมกับดึงลงมาใกล้ด้วยท่าทางเหี้ยมโหด(เพราะพิษรักแรงหึงที่เกิดขึ้นได้เพราะเด็กหน้าเคะตัวเล็กๆคนนึง ให้ตายห่าสิ!...นี่เขากำลังจะแพ้เคะหรอวะ?!!)
"เหวอออ!...ใจเย็นครับพี่ชาย!!"
"ไอ้เด็กเมื่อกี้ใคร"
"ครับ?"
"ฉันถามว่าไอ้เด็กเมื่อกี้ใคร!"
คิบอมเขย่าคอเสื้อของเจ้าเด็กบลิงบลิงนั่นฟึ่บฟั่บจนยุนโฮกับคยูฮยอนต้องมาสะกิดเตือนว่าอย่าทำตัวป่าเถื่อนให้สังคมประณามมากนัก เขาเลยต้องกระแอมไอเล็กน้อยเพื่อสร้างภาพพจน์เสียใหม่
"เด็กคนเมื่อกี้ชื่ออะไร"
"แทมินครับ!...ชื่อลีแทมิน เป็นลูกชายคนเล็กของเจ้าของร้านครับ"
ชิบหายแล้ว...ลูกเจ้าของร้านก็รวยน่ะสิวะ
แต่อย่าไปหวั่นคิมคิบอม!...เรื่องเงินเรื่องทองน่ะมันเรื่องขี้ๆ!!
"เขาเรียนอยู่ที่ไหน"
"มอปลายพยองซานครับ"
เรียนเอกชนเสียด้วย!
"แล้วเขารู้จักกับลีทงเฮได้ยังไง"
"ใครนะครับ"
คิบอมสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อกลั้นอาการอยากจะตะโกนใส่หน้าไอ้เด็กบ้านั่นเอาไว้และเลือกที่จะเขย่าคอเสื้อของหมอนั่นแทน...ทำไมใครๆก็ชอบให้เขาใช้ความรุนแรงฟะ!
"ลีทงเฮน่ะ....คนที่เดินมาส่งเขาเมื่อกี้น่ะ"
"ผมไม่รู้จักหรอกครับ อาจจะเป็นเพื่อนที่เรียนเต้นด้วยกันก็ได้ แทมินเค้าจะมีเรียนเต้นตอนเย็นทุกวันหลังเลิกเรียนน่ะครับ"
แล้วทำไมไอ้หน้าม้ากับไอ้หน้าบานไม่เห็นบอกเขาเรื่องนี้เลยฟะ!!
...................................................................
"เรียนเต้นอย่างนั้นหรอ"
"ใช่"
"ไม่เห็นรู้เรื่องเลย"
ห๊ะ!!...นี่ไอ้ปลาทองเป็นเพื่อนมึงจริงๆรึเปล่าเนี่ยไอ้หน้าม้า!!
"เรียนเต้น?"
"อืม"
"งั้นหรอ...ไม่ยักจะรู้ว่ามันเต้นเป็นนะ"
เชี่ย!!...วันๆมึงเอาแต่ขลุกอยู่กับเด็กรึไงวะไอ้หน้าบาน!!
คิบอมอยากจะถอนรากถอนโคนต้นไม้ให้หายเครียดเสียจริงเมื่อเพื่อนสนิทของไอ้ปลาทองทั้งสองคนไม่สามารถให้อะไรเขากลับมาได้เลยนอกจากสีหน้าประหลาดๆ...เย็ดเข้เหอะ!...เขาเลยต้องถ่อสังขารมาถึงโรงเรียนมัธยมพยองซานด้วยตัวเองแบบนี้ เด็กสาววัยแรกแย้มผลิบานอาจจะทำให้เพื่อนสนิทคนดีของเขาอารมณ์ผลิบานขึ้นมาได้หน่อย แต่ก็ไม่มากเท่าไรนัก เพราะเจ้าสองตัวนั้นก็ยังไม่เลิกทำหน้าหงิกเป็นตูดใส่เขาเสียที
(ในกรณีของไอ้คยู เขาทำให้มันไม่ได้เรียนพิเศษ ซึ่งนั่นเขาก็เข้าใจถึงความโกรธแค้นของมัน แต่ในกรณีของไอ้ยุนนี่เขาก็ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไรว่ามันมาทำหน้าอึนใส่เขาเพราะเขาทำให้มันอดซ้อมบอล อดไปรับน้องชางมิน...หรืออดไปถ่อมมองหาอาเสี่ยบ้ากามที่ตึกศิลปกรรมเพื่อตามง้อกันแน่)
"แล้วมึงจะไปหาไอ้เด็กนั่นที่ไหนวะคิบอม เด็กเป็นล้านเลยมมมึงดูซิ!"
คยูฮยอนว้ากออกมาเล็กๆพลางยกมือขึ้นกอดอกด้วยท่าทางไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด(ก็แหงล่ะ...มันไม่เคยปิดบังอยู่แล้วตอนโดนขัดใจน่ะ) แต่เขาก็ไม่นำพากับอารมณ์เหวี่ยงๆของมันหรอก คิบอมพาเพื่อนเดินมาเกาะอยู่ที่ประตูรั้วของโรงเรียนก่อนจะชะโงกหน้าเข้าไปสำรวจด้านในโดยมีลุงยามที่ยืนเฝ้าอยู่ไม่ไกลมองเขม็งราวกับเห็นเขาเป็นพวกวิตถารมาสุ้มเปิดกระโปรงนักเรียนหญิงงั้นล่ะ!
"มึงก็มองหาทงเฮสิวะ เขาอาจจะนั่งรถลีโมมารับก็ได้ใครจะรู้"
แต่สิ่งที่คิบอมคิดก็ไม่ได้ต่างจากความเป็นจริงมากเท่าไรนัก เพราะอีกไม่กี่นาทีต่อมา รถสปอร์ตสีดำสุดเฉี่ยว(ที่คงมีค่างวดพอๆกับเงินเดือนที่เขาจะหาได้ตลอดชีวิตบวกกับเงินบำนาญหลังเกษียรอีกสิบห้าปี)ก็ขับปาดเข้ามาจอดเทียบที่หน้าประตูโรงเรียนเป๊ะ และคนที่ก้าวออกมาจากด้านคนขับก็คือลีทงเฮสามีคนสวยของเขาอย่างไม่ต้องสงสัย
คิบอมจ้องร่างนั้นเขม็งคล้ายอยากจะส่งกระแสจิตไปให้อีกฝ่ายรู้ตัวว่าเขายืนอยู่ตรงนี้(ซึ่งแม่งไม่ได้ไกลอะไรเลย) แต่เขาก็โกรธ(และหึง)เป็นบ้าที่ทงเฮเอาแต่หันไปยิ้มกว้างให้เจ้าเด็กลีแทมินที่เพิ่งวิ่งตึกตักออกมาจากโรงเรียนด้วยรอยยิ้มร่าเริงและกระเป๋าสะพายสุดเก๋ใบโต
"ไอ้เด็กนี่แม่ง!....กูต้องหาคนมาปล้ำแม่งซะแล้ว!!"
"คิบ๊อมมม!!...มึงใจเย็น"
เพื่อนสนิททั้งสองคนรีบรั้งร่างของพ่อหนุ่มหึงโหดที่ทำท่าจะถลาเข้าไปปล้ำ(?)เจ้าเด็กแทมินคนนั้นเสียเองเอาไว้พลางขยับตัวขึ้นมาบังเขาเสียมิดเมื่อลีทงเฮทำท่าจะหันมาหาเสียงของเขา คิบอมทำเสียงฮึดฮัดขณะจ้องมองเจ้าเด็กแอ๊บแบ๊วนั่นก้าวเข้าไปนั่งในรถคันหรู(ที่เขาไม่เคยแม้แต่จะได้ยลโฉมด้วยซ้ำ) ยุนโฮถอนหายใจออกมาเบาๆด้วยสีหน้าเหมือนคนที่เจ็บปวดสุดๆ
"กูว่านะไอ้บอม...มึงแพ้เคะแล้วว่ะ"
.....................................................................
ห้องซ้อมเต้นที่เปิดเพลงเสียดังลั่นจนมาลอดออกมาให้ด้านนอกได้ยินทำเอาคิบอมใจฝ่อที่จะก้าวเข้าไปเล็กน้อย เลยได้แต่ยืนสุ้มดูอยู่ที่ด้านนอกผ่านกระจกบานเล็กๆที่ติดอยู่ที่ประตู ลีทงเฮของเขายืนอยู่กลางห้องในชุดเสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงวอร์มตัวหลวมโพรก(ใครสอนให้สามีคนสวยแต่งตัวล่อเสือสิงห์กระทิงแรดแบบนี้ฟะ!) ข้างกันก็คือลีแทมินที่กำลังเต้นท่าพิลึกๆซึ่งดูขัดกับกฏอนาโตมี่ของร่างกายมนุษย์ยังไงพิกล ส่วนอีกด้านก็เป็นชายหนุ่มร่างสูงหน้าตาเหมือนการ์ตูนกบเคโรโระที่เขาไม่เคยเห็นหน้ามันมาก่อน
"เชวมินโฮนี่นา"
ชื่อที่คยูฮยอนโพล่งออกมาทำให้เขาสนใจได้เล็กน้อย...ไอ้หมอนี่ก็กว้างขวางไม่เลิกจริงๆ
"มึงรู้จักอีกแล้ว?"
"บ้างมึงไม่มีไฟฟ้ารึไงไอ้ห่า ดังจะตายไป...เน็ตไอดอลที่ดังๆไงมึง อยู่แค่มอปลายเองมั้งถ้ากูจำไม่ผิดนะ"
"หน้าเหมือนเคโรโระอย่างนั้นน่ะนะ"
นี่มึงไม่ต้องเปรยความคับค้องใจของมึง(ซึ่งเหมือนกูเปี๊ยบ)ออกมาดังๆแบบนี้ก็ได้นะไอ้ยุน
"เออ!...หน้าเหมือนเคโรโระอย่างนั้นล่ะ!"
คิบอมก็ไม่ได้อยากคิดอะไรมากหรอกนะ แต่ว่านามสกุลเชว(แถมยังให้ความรู้สึกเมะสุดๆ)แบบนี้ ไอ้หน้าม้าแม่งเสียบข้างหลังเขารึเปล่าวะ! เขาส่ายหน้าไล่ความคิดไร้สาระ(ที่เป็นประเด็นที่น่าสนใจมากจริงๆ)ให้ออกไปจากหัวก่อนจะหันไปสนใจแถบป้ายชื่อเล็กๆที่ติดอยู่ที่ข้างๆประตูห้องแทนที่ เป็นป้ายชื่อของผู้ชายหน้าตาประหลาดๆที่ชื่อว่าอาจารย์ปาร์คจินยอง
"ไอ้ยุนมึงเต้นเป็นกูจำได้"
"หืมม?"
คนที่ถูกกล่าวอ้างว่าเต้นเป็นหันมาทำหน้าเหรอหราใส่เขาด้วยท่าทางตอแหลชวนถีบสุดๆ....เป็นเพื่อนมึงมาตั้งแต่ปอสอง กูดูมึงออกนาไอ้ห่า!
"มึงอย่ามาตอแหล เข้าไปถามให้กูเลย"
"ทำไมต้องกูวะ"
"ก็เผื่อเขาให้เต้นให้ดูไง มึงจะได้เต้นได้"
"ให้กูไปถามอะไร เข้าไปด้วยกันไม่เห็นเป็นไรเลย"
ยุนโฮพยายามต่อรองด้วยท่าทางที่ชวนให้สงสารสุดๆ แต่สำหรับเพื่อนตั้งแต่ปอสองอย่างคิบอม...มันคงไม่เป็นผลมากเท่าไรนัก
"มึงอยากเห็นกูแดกตีนปลาทองอีกรึไงไอ้ห่า มึงไปถามไอ้คนนี้นี่...ปาร์คจินยอง ไปถามเขาว่าถ้ามึงอยากเอาเพื่อนอีกสองคน..."
"นี่มึงนับกูด้วยป่ะเนี่ย"
"เออ!...กูนับมึงด้วยได้คยู!"
"ไม่เอาอ่ะ!...ทำไมมึงชอบขืนใจกูจังวะ!...กูจะเรียนเลขอ่า!!"
"เรื่องของมึง!...ไปถามเขาแบบนี้นะไอ้ยุน ไปถามว่าถ้ามึงกับเพื่อนอีกสองคนอยากมาเรียนรวมกับคลาสนี้ด้วยได้มั้ย แล้วมึงก็เต้นโชว์ให้เขาดู บอกไปว่าเพื่อนของมึงอีกสองคนก็มีสกิลแค่นี้ไหวมั้ย...มึงต้องทำให้ไหวนะไอ้ห่า เข้าใจกูมั้ย!!"
คิบอมเล่าแผนเป็นฉากๆพลางทำเสียงโหดใส่เพื่อนที่ยืนฟังเขาตาแป๋ว...กูไม่พิสวาสอยากปล้ำมึงหรอกนะจะบอกให้! ยุนโฮพยักหน้ารับคำของเขาด้วยท่าทางปลงตกอย่างไรพิกล ต่างจากคยูฮยอนที่ส่ายหน้าดิกจนคอแทบหักพร้อมกับพึมพำๆจะเรียนเลขอย่างไม่ยอมแพ้ และแหงล่ะ...คิบอมเมินพ่อหนุ่มเสียงดีโดยสิ้นเชิง
"เสร็จแล้วมึงเข้าไปตีสนิทกับไอ้เด็กเคโรโระนั่นให้กู"
"เชวมินโฮนน่ะนะ"
"เออ!"
"ทำไมวะ"
"กูจะจ้างให้มันไปปล้ำไอ้เด็กแทมินให้กู!"
...............................................................................
ถ้าเรารู้สึกว่าตัวเองฉลาด แสดงว่ามันต้องมาคนที่โง่กว่าเราถูกมั้ย ในกรณีเดียวกัน ถ้าเรารู้สึกว่ากูเมะ แสดงว่ามันก็ต้องมาคนที่เคะกว่ากู...ซึ่งในกรณีของลีทงเฮ ไอ้คนที่เคะกว่าก็คือนู๋แทมินนั่นเอง ต้องขอบคุณรายการHELLO BABYที่ทำให้ไรเตอร์รู้ว่าเจ้าเด็กแทมินนี่เป็นอะไรที่โคตรเด็กและคีย์เป็นคนที่โคตรเคะ(เกี่ยมั้ยเนี่ย??) ส่วนมินโฮสุดหล่อคนล่าสุดของไรเตอร์ โผล่ออกมาแค่นิดเดียว แต่ก็ตกเป็นเหยื่อของเจ้าสามหนุ่มสามมุมนั่นเป็นที่เรียบร้อย- - แย่จริงๆเลย...ตอนนี้ตาคิมคิของเราดูหึงโหดแบบงงๆยังไงก็ไม่รุ้เนอะ
อาทิตย์หน้า...งดค่ะ^^...และก็เป็นไปได้ด้วยที่ไรเตอร์จะงดยาวจนถึงวันที่14นะคะ ไรเตอร์จะสอบวันอังคารที่จะถึงนี้แล้วค่ะ บอกให้อยากนิดนึง ตอนหน้าไปดูกันค่ะว่าเจ้าสามหนุ่มนั่นจะไปจ้างมินโฮให้ไปปล้ำแทมินอีท่าไหน
รักทุกคนเลยนะจุ๊บๆ^^
ความคิดเห็น