คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : 21st Mission :: คุณแม่(?)ดีเด่น
"เมสันชอบช๊อคโกแล๊คหรอครับ"
"ฮับ!"
"กินบ่อยฝันผุน้าาา"
"ฟันผุ?...ไม่ผุสักหน่อย"
"นี่!...เงียบกันสักทีได้มั้ยห๊า!! หนวกหูชะมัดเลย!!"
แม่(?)ลูกที่กำลังนั่งเจ๊าะแจ๊ะกันอยู่บนเตียงต่างสะดุ้งเฮือกกันขึ้นมาสุดตัวเมื่อโดนคุณพ่อ(?)คนสวยที่นั่งทำแบบฝึกหัดอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือห่างออกไปตวาดแว้ดเข้าให้ ทงเฮหันมาทำตาขวางใส่เขาโดยไม่ลืมที่จะเลยไปย่นจมูกใส่เมสันที่นั่งซ้อนอยู่บนตักของเขาอีกที แต่เจ้าเด็กเมสันนั่นก็แสบใช่ย่อยเหมือนกันนะคิบอมจะบอกให้ เพราะเจ้าเด็กตาโตนั่นแลบลิ้นตอบคุณพ่อ(?)กลับไปทันทีจนเขาต้องแอบเก็บเอามาขำ
"หน็อยยยย!!....ไอ้เด็กปีศาจ! มาให้ฉันตีแกเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้เด็กบ้า!"
ร่างบอบบางถลาลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ และก่อนที่คิบอมจะได้ทันคิดว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น ไอ้ปลาทองตาโต(ที่โตแต่ตาจริงๆ)ก็กระโจนเข้ามาจะตะครุบร่างของเด็กน้อยผู่น่าสงสารเอาไว้เสียแล้ว แต่ก็โชคดี(ของเขาหรือของเจ้าหนูน้อยนะ)ที่เขายกร่างเล็กๆนั่นหลบออกไปวางด้านข้างได้ทันเสียก่อน คนที่ต้องรับผลกรรมจากตัวบางๆ(ที่ไม่ได้เบา)ของลีทงเฮก็เลยเป็นเขาแทนเสียอย่างนั้น พวกเขากลิ้งกันไปกลิ้งกันมาอยู่บนเตียงได้พักหนึ่ง(ท่ามกลางเสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากของเมสันที่นั่งมองเขาตาแป๋ว)ก่อนสุดท้ายแล้ว มันก็มาจบอยู่ที่การที่เขามีร่างของลีทงเฮนั่งทำหน้ามุ่ยทับอยู่บนหน้าท้อง(แหม...กะจังหวะดีจริงๆ)
"เข้าข้างกันจริงนะ!"
มือเล็กเงื้อขึ้นตั้งท่าจะชกลงมาที่หน้าของเขา คนที่อ่านเกมส์ทัน(?)เลยจัดการรวบมือทั้งสองข้างนั้นมากดเอาไว้แนบอกของตนอย่างรวดเร็วก่อนที่ตัวเองจะเจ็บตัว คิบอมเลิกคิ้วให้คนบนตัวของเขา(ที่กึ่งๆจะคร่อมเขาอยู่แล้ว)เล็กๆเหมือนจะถามว่าคิดจะทำยังไงต่องั้นหรอ ทงเฮบึ้งหน้าอย่างขัดใจ ตั้งท่าจะดิ้นแล้วล่ะ(อ่า...นั่นคือสิ่งที่เขารอเลย)
"ปล่อยนะไอ้บ้า!"
"อยู่ต่อหน้าเด็กพูดเพราะๆหน่อยสิครับทงเฮ"
ทงเฮหันไปมองเจ้าเด็กที่ว่านั่นเล็กน้อย และก็เหมือนจะรู้ตัวว่าถูกพูดถึงอย่างนั้นล่ะ เพราะเมสันแลบลิ้นใส่คนพูดไม่เพราะทันทีที่ถูกมอง...ยิ่งทำให้พ่อ(?)เลี้ยงใจร้ายปรี๊ดแตกใหญ่
"ไอ้เด็กบ้า!!....ฉันจะตีแกให้ตายเลยคอยดูสิ!"
"ใจร้ายจังนะครับทงเฮ"
"นายก็หยุดเข้าข้างมันสักทีสิคิมคิบอม!"
"หึงหรอครับ"
คำว่าหึงสั้นๆของเขาทำเอาทงเฮชะงักนิ่งไปในทันทีก่อนไม่นานแก้มเนียนจะขึ้นสีก่ำขึ้นมาอย่างน่าชัง...และมันก็ชัดเจนเชียวล่ะ
"ปลาทองหน้าแดงด้วย"
"แล้วปลาทองน่ารักมั้ยครับเมสัน"
"พี่คิบอมน่ารักกว่า"
แหม...ลูกชายน่ารักจริงๆเลย
"มาจุ๊บๆหน่อยเร็วครับ"
เมสันยิ้มกว้างพลางคลานเตาะแตะมาชะโงกหน้าจุ๊บๆที่ปากของเขา คิบอมหัวเราะอย่างถูกอกถูกใจก่อนจะพยักเพยิดไปยังคนที่นั่งทับอยู่บนตัวของเขาเหมือนจะบอกให้เมสันหันไปสนใจคนนั้นด้วย
"จุ๊บๆหม่าม๊าด้วยสิครับ"
"ใครหม่าม๊ากันห๊าาา!!"
ณ จุดนี้ คิบอมยอมให้หมดนั่นล่ะ
"งั้น...เมสันจุ๊บๆป่ะป๊าด้วยสิครับ"
เมสันยู่ปากเข้าหากันนิดๆพลางเหลือบมองตัวเลือกหน่อยๆเหมือนจะประเมินว่าอีกฝ่ายสมควรจะได้รับจุ๊บๆจากเขารึเปล่า ก่อนสุดท้ายแล้วเจ้าเด็กช่างเลือกจะเมินหน้าหนีและคลานออกไปอยู่ที่ขอบเตียงเหมือนเดิม
"ไม่เอา...ไม่ชอบปลาทอง"
"ไอ้เด็กบ้า!!...ฉันก็ไม่ชอบแกเหมือนกันนั่นล่ะ!!"
แอบเสียใจล่ะสิไอ้ปลาทอง
"เมสันครับปิดตาหน่อยนะ"
เมสันเอนคอมองเขาเล็กน้อยอย่างไม่เข้าใจ แต่สุดท้ายแล้วเจ้าเด็กน้อยคนนั้นก็ยกมือขึ้นมาปิดตาของตนตามที่เขาขออย่างว่าง่าย แถมยังมีการซุกหน้าลงแนบเตียงอีกต่างหาก...ลูกม๊านี่เข้าใจอะไรง่ายดีจริงๆ คิบอมเงยหน้าขึ้นไปยิ้มให้กับสามีคนสวยที่ยังนั่งทำหน้ามุ่ยไม่เลิก เขาปล่อยข้อมือเล็กทั้งสองข้างที่กดอยู่แนบอกออกให้เป็นอิสระเพื่อจะได้ใช้สองมือของตนเอื้อมขึ้นไปตระคองแก้มนิ่มของคนน้อยใจ(?)เอาไว้เบาๆก่อนจะรั้งใบหน้าหวานๆนั่ลงมาใกล้จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่ผิวแก้ม คิบอมยิ้มใส่ตาของสามีคนสวยที่แก้มเริ่มมีสีแดงจางๆระบายอยู่อีกแล้ว
"โอ๋ๆๆๆ...อย่าน้อยใจนะครับ ผมจุ๊บๆคุณแทนเมสันเองก็ได้"
ว่าแล้วคิบอมก็จุ๊บๆลงไปบนเรียวปากหวานๆของทงเฮแทนเจ้าเด็กเมสันเสียเลย
..................................................
การติวนอกสถานที่ในวันเสาร์แบบนี้ค่อนข้างจะเป็นอะไรที่วุ่นวายมากไปเสียหน่อย แน่ล่ะ...สำหรับคิบอม เพราะว่ามันไม่ใช่สถานที่ลับตาคนให้เขาได้คลุกวงใน(?)กับสามีคนสวยได้สะดวกๆน่ะสิ เตียงก็ไม่มี...เด็กเสดไม่ชอบทำกิจกรรมนอกสถานที่หรอกนะจะบอกให้!(ส่วนเรื่องห้องน้ำนั่นมันเป็นเหตุสุดวิสัยต่างหากล่ะ) แถมมันก็ยังไม่สามารถรองรับเสียงแว้ดๆของทงเฮได้อีกต่างหาก และยิ่งวันนี้พวกเขามีเจ้าเด็กเมสัน(ที่ต้องขอบคุณเชวซึงฮยอนพี่เลี้ยงดีเด่นเป็นอย่างมากจริงๆที่ยอมเอาไปดูแลให้หนึ่งคืน ไม่งั้นคงต้องเดือดร้อนเขาอีกแหงๆ...เชื่อขนมกินได้เลย)มานั่งติวด้วย มันก็ยิ่งวุ่นวายหนักเขาไปใหญ่
"ไอติมอร่อยมั้ยครับเมสัน"
"อื้อ!"
ศีรษะเล็กๆของคนที่นั่งซ้อนอยู่บนตักของเขาขยับขึ้นลงแรงๆรับคำของเขาก่อนเจ้าตัวจะปีนขึ้นไปบนโต๊ะกว่าครึ่งตัวเพื่อตักไอศกรีมช๊อคโกแล๊ตในถ้วยทรงสูงเข้าปาก เมสันหัวเราะคิกคักเหมือนถูกใจกับเนื้อไอศกรีมเย็นๆที่ละลายอยู่ในปาก แก้มยุ้ยๆนั่นก็เปื้อนคราบไอศกรีมสีน้ำตาลเต็มไปหมดอย่างน่าเอ็นดูจนคิบอมไล่ใช้ทิชชู่เช็ดให้ไม่หวาดไม่ไหว...เช็ดไปได้แป๊บเดียวมันก็กลับมาเปื้อนอีกเหมือนเดิมนั่นล่ะ
"พี่คิบอมกินมั้ย"
"ไม่ดีกว่าครับ ลองถามพี่ทงเฮสิครับ ดูสิ...พี่ทงเฮทำหน้าบึ้งใหญ่แล้ว"
และลีทงเฮก็กำลังทำหน้าบึ้งอย่างที่เขาว่าจริงๆนั่นล่ะ...บูดสนิทเลย เมสันหันไปมองหน้าคนที่นั่งอยู่ที่อีกฝากโต๊ะเล็กน้อยก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาพลางยื่นช้อนไอศกรีมยาวๆที่พูนไปด้วยเนื้อไอศกรีมช๊อคโกแล๊ตข้ามโต๊ะไปหา
"ปลาทองกินมั้ย"
แหม...ลูกหม๊านี่หัวไวดีจริงๆ
สีหน้าของทงเฮตอนนี้น่ามองมากเชียวล่ะ...กัดฟันตั้งท่าจะพ่นคำด่าออกมาแบบนั้นน่ะ น่าฟัดชะมัด! แต่วันนี้ดูเหมือนพ่อ(?)เลี้ยงใจร้ายคนสวยจะโดนพี่เลี้ยงตาดุอบรมมาอย่างดีเกี่ยวกับการดูแลเด็กเล็ก(ไม่งั้นก็ต้องเกิดอะไรขึ้นตอนเช้าก่อนที่เขาจะไปรับแน่ๆ)เจ้าตัวถึงได้ไม่ยอมพ่นคำหยาบคายใดๆผ่านริมฝีปากออกมาให้เจ้าเด็กน้อยเก็บเอาไปเป็นปมในใจเล่นแม้แต่คำเดียว
"ยื่นมาใกล้เซ่ะ!"
"อ้ะ!"
ทงเฮงับไอศกรีมในช้อนนั้นเข้าปากไปเร็วๆก่อนจะก้มหน้ากลับไปสนใจแบบฝึกหัดที่เขาให้ไว้ต่อตามเดิมเหมือนไม่อยากจะเห็นหน้าคู่แม่(?)ลูกให้ตัวเองหงุดไปมากกว่านี้ คุณแม่(?)ดีเด่นอมยิ้มขำพลางคว้าทิชชู่มาเช็ดปากลูกชายชั่วคราวอีกครั้ง เขาจับเมสันที่เริ่มจะดิ้นซนมากเกินไปแล้วให้กลับมานั่งตักดีๆก่อนจะชะโงกหน้าข้ามโต๊ะไปดูสมุดที่ลูกศิษย์ของตนกำลังขีดๆเขียนๆอยู่เหมือนอยากจะเช็คความถูกต้อง
"มีdoแล้ว ไม่ต้องเต็มsแล้วครับทงเฮ"
"รู้แล้วนา!"
ทงเฮเงยหน้าขึ้นมาตวัดเสียงใส่เขาก่อนจะก้มหน้ากลับลงไปใช้ยางลบลบประโยคของตนออกด้วยท่าทางฮึดฮัดชอบกล(แต่นั่นก็ท่าทางปกติล่ะนะ) คิบอมหลุดหัวเราะออกมาเล็กๆ ปล่อยให้เมสันขยับตัวดุ๊กดิ๊กไปมาอยู่บนตักอย่างไม่คิดห้ามให้เหนื่อยอีก...ห้ามไปก็เท่านั้นนั่นล่ะ
"เมื่อไรจะเอาเมสันไปคืนสักทีล่ะครับ พ่อแม่เค้าอาจจะตามหาอยู่ก็ได้นะครับ"
"ไอ้นิชคุณกลับมาพรุ่งนี้ จะเอาไปคืนพรุ่งนี้"
คำตอบห้วนๆที่ฟังดูเหมือนเด็กหนีความผิดชะมัดทำเอาคิบอมต้องมุ่นหัวคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย ก็ว่าจะดุอยู่หรอก แต่คิดไปคิดมาก็เห็นว่ามันมีแต่เสียกับเสีย(ทั้งมือทั้งตีน) เขาก็เลยเลือกที่จะนิ่งเงียบและพยายามสะบัดเรื่องที่ตำรวจกว่าค่อยโซลอาจจะกำลังตามหาเจ้าเด็กน้อยบนตักของเขาอยู่ออกให้พ้นหัว...เมื่อสามีคนสวย(ที่มีพี่เป็นถึงมาเฟีย)ยังไม่กังวล เขาก็ไม่ควรจะเป็นกังวลสิ(คิดว่างั้นนะ)
"ตามใจครับ"
"ทำอันนี้ไม่ได้"
"ไหนครับ"
ไม่บ่อยนักหรอกนะที่ลีทงเฮจะร้องขอความช่วยเหลือน่ะ คิบอมชะโงกหน้าข้ามโต๊ะไปดูอีกครั้งพลางเอื้อมมือไปหมุนสมุดให้หันมาหาเล็กน้อยเพื่อจะได้อ่านได้ถนัดๆมากขึ้น ก่อนเขาจะยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่ามันไม่ใช่อะไรที่ยากเย็นมากนัก ชายหนุ่มเริ่มอธิบายให้อีกฝ่ายฟังช้าๆอย่างใจเย็นโดยมีแขนข้างหนึ่งกอดล๊อคตัวคนบนตักเอาไว้ให้นั่งนิ่งๆสักครู่
"หยุดพูดมากได้แล้วนา"
ดูเหมือนทงเฮจะเข้าใจข้อนั้นแล้วถึงได้ตวาดแว้ดออกมาให้เขาหุบปากแบบนี้น่ะ คิบอมอมยิ้มให้กับเจ้าลูกศิษย์เนรคุณคนสวยที่ไม่เคยจะซึ้งในความมานะอุตสาหะของเขาเลยสักอย่างก่อนจะก้มหน้าลงไปแหย่เจ้าหนูเมสันเล่นตามเดิม
"นี่ๆ...พี่คิบอมไปเที่ยวนะ...เที่ยวกันนะ"
"เที่ยวหรอ?...ทงเฮครับ"
คุณแม่(?)ดีเด่นเอนคอย้อนคำของลูกชายก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาเอ่ยเรียกคุณพ่อ(?)คนสวยที่นั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่งด้วยรอยยิ้มกว้างเหมือนจะนึกอะไรดีๆออก
"อะไร?!"
แหม...ขานรับกันด้วยความรักแบบนี้ปลื้มตายเลย
"ไปเดตกันนะครับ"
........................................................
"ทำไมต้องมาที่แบบนี้ด้วยล่ะ!"
"เรามากับเด็กนะครับทงเฮ พูดให้มันดีๆหน่อยสิครับ"
เมสันที่เดินบ้างกระโดดบ้างจับมืออยู่ตรงกลางระหว่างเขากับทงเฮหัวเราะเอิ๊กอ๊ากออกมาอย่างน่ารักเหมือนจะสะใจที่เจ้าปลาทองคู่กัดโดนคุณแม่(?)เลี้ยงสุดที่รักดุเข้าให้อีกครั้งของวัน ทงเฮหน้าหงิกสนิท อารมณ์บูดยิ่งกว่าผู้หญิงเลือดลมไม่ปกติเสียอีก แต่กระนั้นแล้วเจ้าตัวก็ยังจับมือเล็กๆข้างหนึ่งของเมสันเอาไว้ไม่ปล่อยและยอมให้เจ้าเด็กนั่นรั้งตัวกระโดดขึ้นกระโดดลงโดยไม่มีบ่นอีกต่างหากจนคิบอมอดที่จะเก็บเอามาอมยิ้มขำอยู่กับตัวเองไม่ได้
"อารมณ์เสียหรอครับทงเฮ"
"เออ!"
ถนอมน้ำใจกูหน่อยก็ได้มั้งไอ้ปลาทอง!
"ปลาทองโกรธหรอ"
เมสันเงยหน้าขึ้นไปเอ่ยถามบ้าง และคำตอบที่เจ้าหนูน้อยได้รับก็คือการสะบัดหน้าหนีของคนโกรธ ขบวนครอบครัวสุขสันต์ของพวกเขาเลยจำต้องหยุดเดินกันอยู่กลางสวนสาธารณะเอาดื้อๆ เพราะดูเหมือนคราวนี้เมสันจะไม่ยอมถอยกลับมาง่ายๆเหมือนครั้งก่อน
"นี่ๆๆๆ...โกรธเมสันหรอ จุ๊บๆนะ"
เจ้าเด็กน้อยกระตุกมือคนโกรธยิกๆเหมือนอยากจะง้อ ก่อนคนง้อ(ให้ตายสิ!...บอกไปใครเค้าจะเชื่อว่าไอ้ปลาทองต้องให้เด็กสามขวบง้อ มึงอายมั้ยเนี่ยไอ้ปลาทอง!!)จะหันมาหาเขาที่ยืนนิ่งดูอยู่พลางชูไม้ชูมือขึ้นเป็นเชิงขอให้อุ้มหน่อย และแน่ล่ะ...คิบอมตามใจลูกชายมากพอๆกับสามีคนสวยนั่นล่ะ เขาก้มลงไปอุ้มร่างเล็กๆของเมสันขึ้นมากอดไว้แนบอกพร้อมกับขยับเข้าไปใกล้ทงเฮที่ยังหน้าบูดไม่เลิกตามแรงดิ้นของคนในอ้อมแขน
"ปลาทองมาจุ๊บๆนะ"
มือเล็กๆทั้งสองข้างของเมสันจับเข้าให้ที่ข้างแก้มของทงเฮก่อนเจ้าตัวจะชะโงกหน้าไปจุ๊บๆที่ปากแดงๆนั่นด้วยท่าทางน่ารักที่ได้ใจของคิบอมและคนที่เดินมาเห็นเข้าพอดีไปเต็ม แต่แหม...ลูกชายใช้ท่าเดียวกับหม่าม๊าเด๊ะเลยนะ ไหนบอกหลับตาอยู่ไงวะไอ้เด็กแก่แดด! ทงเฮทำตาโตพร้อมกับผงะถอยห่างออกมาจากเจ้าเด็กขี้หลีเล็กน้อยเหมือนจะคาดไม่ถึงว่าจะโดนทำแบบนี้กลางที่สาธารณะจริงๆ และก่อนที่อีกฝ่ายจะได้กระโดดเข้ามาขย้ำคนก่อเหตุให้ตายคาอกของเขา คนอ่านเกมส์ทัน(เหมือนเดิม)อย่างคิบอมก็จัดการใช้มืออีกข้างหนึ่งเกาะกุมมือนิ่มเอาไว้พร้อมกับพาเดินตรงไปยังกระบะทรายที่ตั้งอยู่ไม่ไกล
"เล่นทรายกันดีกว่านะครับทงเฮ"
เขาถือว่าเสียงฮึดฮัดแบบนั้นเป็นคำตอบตกลงละกันนะ เขาวางร่างของเมสันลงบนพื้นทราย ปล่อยให้เจ้าเด็กน้อยนั่นวิ่งซนไปมาอย่างตื่นเต้นก่อนจะหันมากระตุกมือของคนข้างกายให้ทรุดตัวนั่งลงมาเพื่อจะได้เล่นกับเมสันได้ถนัดๆ
"ทงเฮไม่ชอบเด็กหรอครับ"
"น่ารำคาญจะตายไป"
"พูดเหมือนคุณไม่เคยเป็นเด็กงั้นล่ะ"
"ฉันเป็นเด็กดีต่างหากล่ะ"
บอกว่ามึงเกิดมาเป็นผู้หญิงกูยังเชื่อมากกว่านี้เลยไอ้ปลาทองโตแต่ตา!
คิบอมเก็บคำวิจารณ์นั้นเอาไว้ในใจพลางหันไปสนใจเล่นนู่นเล่นนี่กับเมสันแทนที่(ก่อนที่ไอ้ปลาทองมันจะอ่านรอยยิ้มของเขาออกอ่านะ) ทงเฮทำเสียงฮึดฮัดขัดใจ แต่ถึงจะขัดใจมากขนาดไหน กระนั้นแล้วเจ้าตัวก็ยังนั่งเล่นปั้นทรายกับเมสันไปเรื่อยเปื่อยอยู่ดี(ด้วยท่าทางฮึดฮัดเหมือนคนท้องผูกอย่างนั้นนั่นล่ะ)
"คิๆ...หน้าปลาทองเปื้อนทรายด้วยล่ะ"
"หืมม?"
คิบอมหันไปมองตามที่เด็กเมสันชี้ก่อนเขาจะคลี่ยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูเมื่อเห็นทรายที่ว่านั่นเข้า...ไม่ชอบเด็กทั้งๆที่ตัวเองก็ยังเล่นเปื้อนเป็นเด็กเนี่ยนะ เชื่อเขาเลย เขาส่ายหน้าหน่ายๆให้กับเจ้าเด็กน้อยตัวโข่งคนสวยพลางจัดการปัดทรายออกจากมือของตัวเอง
"เปื้อนหรอ"
"อยู่เฉยๆนะครับทงเฮ"
เขาใช้มือข้างหนึ่งเกี่ยวผมนิ่มออกจากหน้าผากเนียน ขณะเดียวกันก็ใช้หลังมือ(ซึ่งเป็นส่วนที่สะอาดที่สุดแล้ว)ของมืออีกข้างปัดเศษทรายออกจากข้างแก้มนุ่มอย่างระมัดระวังไม่ให้มันกระเด็นไปโดนตา ก่อนจะจบท้ายด้วยการยื่นหน้าเข้าไปใช้ริมฝีปากเป่าเศษฝุ่นที่ติดอยู่ใกล้ๆเปลือกตาบางเบาๆ
"เล่นซนเลอะเทอะเชียวนะครับทงเฮ ไหนบอกว่าเป็นเด็กดียังไงล่ะครับ"
ถ้าตอนปกติลีทงเฮน่ารักได้มากเท่าไหน
ตอนลีทงเฮหน้าแดงจัดน่ะน่ารักได้มากกว่านั้นเป็น129เท่าตัวเลยล่ะ!
..............................................................
"คงเหนื่อยสินะครับวันนี้"
"ก็ไม่เท่าไรหรอกครับ"
คิบอมตอบอีกฝ่ายกลับไปยิ้มๆพลางหันกลับไปมองคู่พ่อ(?)ลูกที่นอนกอดกันกลมอยู่บนเตียงนุ่มด้วยแววตาขำขันระคนเอ็นดู เชวซึงฮยอนเดินเข้าไปห่มผ้าห่มให้ทั้งคู่อย่างเงียบเชียบ(และด้วยท่าทางถมัดทะแมงคล่องแคล่วเหมือนทำมาร่วมแรมปีอย่างนั้นล่ะ)ก่อนจะเดินกลับมาสมทบกับเขาที่ยืนค้างอยู่ที่ประตูห้อง พี่เลี้ยงตาดุงับประตูไม้เนื้อดีปิดอย่างแผ่วเบาก่อนจะเดินนำเขาลงไปที่ชั้นล่างเพื่อเรียกคนขับรถให้มาขับรถพาเขากลับบ้านเหมือนปกติ
"พอทราบมั้ยครับว่าเมื่อไรคุณหนูจะเอาเจ้าเด็กนั่นไปคืน"
"เห็นทงเฮบอกว่าพรุ่งนี้น่ะครับ"
และให้ตายห่าเหอะ!
สาบานด้วยหัวของผู้ชายชาติเมะเลยว่ามันต้องไม่ง่ายแน่ๆ
ลีทงเฮไม่เคยทำให้อะไรง่ายอยู่แล้วนั่นล่ะ
...............................................................
เลทนิดหน่อย แต่ความน่ารักไม่นิดหน่อยนะไรเตอร์ว่า พ่อพระเอกของเราไม่ได้กินตีนซะด้วยสิสำหรับตอนนี้ ถือว่าเป็นลางที่ดีรึเปล่านะ^^ เจ้าหนูเมสันนี่ก็น่ารักได้โล่จริงๆเลย ไม่รุ้จะพูดอะไรเลยแฮะ ถือว่าเปนตอนสั้นๆที่มาขายความน่ารักก็แล้วกัน(หลังจากเส้าโศกากับการจากไปของพ่อพระเอกบทน้อยของเราจากเรื่องมาเฟียมาได้พักใหญ่- -....รีดเดอร์บอก มึงจะมาย้ำให้กุเส้าอีกทำไมอิบร้า!!) เพราะทั้งตอนไม่มีเนื้อเลยนอกจากไอ้จุ๊บๆอ่านะ= =”
ตอนหน้า พบกับแขกรับเชิญคนใหม่ที่ไม่ใช่พี่คุณและหนุ่มๆบ่ายสองค่ะ^^ ใครที่หลงรักน้องเมสันไปแล้ว ตอนหน้าเจ้าหนูน้อยนั่นก็จะมาออกให้ชื่นใจอีกนิดหน่อยค่ะ
เจอกันครั้งหน้าค่ะ
ตอนนี้ระวังตัวกันหน่อนะคะ เปนไปได้อย่าออกจากบ้านเลยเปนดีที่สุดนะ^^
ส่วนใครที่สั่งรวมเล่มฟิคมาเฟียไว้ ใกล้เสดแล้วค่ะ แต่ถ้าสถานการณ์ยังเปนอย่างนี้อยุ่ เกรงว่ากว่าไรเตอร์จะได้ออกจากบ้านไปส่งฟิคให้คงต้องอีกนานแหงๆเลย
ความคิดเห็น