คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : 27th Mission :: พ่อหนุ่มประเด็นฉาว vs แม่สาวประเด็นร้อน
"ชองยุนโฮ"
"ว่าไง"
คนที่มีปากกาสีอยู่เต็มกำมือและกำลังหัวหมุนอยู่กับการวาดกราฟที่มีเส้นตัดกันวุ่นวายยังกับดอกเบญจมาศขานรับโดยไม่แม้แต่จะเหลือบสายตาขึ้นมาจากสมุดการบ้านมองคนที่เดินมาเอ่ยทักถึงโต๊ะหน้าตึกคณะเลยสักนิด แต่แค่ฟังเสียงเขาก็รู้แล้วว่าเป็นใคร เสียงแหลมๆประหลาดหูแบบนี้มันก็มีแค่คิมจุนซูคนเดียวเท่านั้นนั่นล่ะ
"วันนี้งดซ้อมบอลนะ"
"อือ...วันหลังโทรมาบอกก็ได้"
ยุนโฮเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงไม่ใส่ใจเท่าไรพลางเอื้อมมือไปเลื่อนสมุดการบ้านของเพื่อนคิบอมคนดี(ที่ทิ้งเอาไว้ให้ดูต่างหน้าก่อนเจ้าตัวจะแจ้นไปรับลีทงเฮที่ตึกคณะวิศวะ...เดี๋ยวนี้มีผัวน่ารักแล้วแรดใหญ่เลยนะมึง)เข้ามาดูใกล้ๆ คิ้วเข้มมุ่นเข้าหากันนิดๆเมื่อกราฟของเขาดูเหมือนจะกลับหัวกลับหางต่างจากของต้นฉบับ(ที่ถูกแน่นอนร้อยเปอร์เซนต์)โดยสิ้นเชิง...และท่าทางใส่ใจกันสุดๆแบบนั้น(ประชด)ก็ทำให้ผู้จัดการทีมฟุตบอลคนสวยที่อุตส่าห์ถ่อมาตั้งไกลปรี๊ดแตกชะมัด จุนซูใช้มือตบโต๊ะเสียงดัง ซึ่งมันก็ทำให้เจ้าลูกทีมคนดังของเขาเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขาได้ในที่สุด...ช่างเป็นการลงทุนที่คุ้มค่าเสียจริงพับผ่าสิ!
"อะไรเล่าจุนซู! งานนี้ต้องส่งพรุ่งนี้ก่อนเจ็ดมะ..."
เสียงทุ้มโทนเบสที่กำลังตะโกนโวยวายใส่ผู้จัดการทีมคนสวยชะงักหายไปในกลางลำคอทันทีเมื่อดวงตาคมเหลือบไปเห็นคนคุ้นตาที่ยืนห่างออกไปอยู่ที่ด้านหลังของจุนซู และแน่ล่ะ...คิมแจจุงใส่แว่นกันแดดอันเท่าฝาบ้านมาเช่นเคย เขาล่ะเกลียดมันชะมัดเลย
"ช่วยสนใจฉันสักนิดนี่ไม่ได้เลยรึไงชองยุนโฮ! สองคูณสี่ได้หกที่ไหนกันเล่า กราฟนายถึงได้เอียงกะเท่เร่แบบนั้นไงล่ะเจ้าเซ่อ!"
โวยวายออกมาเสียงแหลมปรี๊ดโดยไม่วายที่จะเอื้อมมือมาผลักหัวหล่อๆของพ่อหนุ่มเสดสาดหัวทึบที่คิดเลขผิดได้อย่างน่าอายไปหนักๆหนึ่งทีเป็นการระบายอารมณ์(?) ยุนโฮหันไปทำหน้ายู่ใส่คนที่ชอบใช้ความรุนแรงกับเขาอยู่เรื่อยก่อนจะก้มหน้าก้มตากลับลงไปแก้งานของตนยกใหญ่
"ก็ไม่เห็นจะต้องด่านี่!...แล้วทำไมวันนี้ไม่ซ้อมล่ะ ไหนบอกว่าช่วงนี้จะโหดไง"
"ต้องไปทำธุระกับแจจุงน่ะ"
"งั้นหรอ"
"งั้นสิ! นายเป็นแฟนประเภทไหนกันห๊า!!...แฟนนายป่วยจนต้องหาหมอนี่รู้เรื่องบ้างมั้ยเนี่ยชองยุนโฮ!!"
"หา?!!"
ที่เขาช๊อคน่ะไม่ใช่เพราะแจจุงป่วยหรอกนะ(อันนั้นมันก็ตกใจนิดหน่อยเหมือนกันล่ะ) แต่ไอ้เรื่องที่จุนซูพูดว่าเขาเป็นแฟนกับแจจุงนั่นต่างหากที่ทำให้เขาตกใจ...นี่อาเสี่ยคนสวยไม่ได้เล่าให้เพื่อนฟังหรอวะ?! พ่อหนุ่มหุ่นนายแบบทำตาโตมองหน้าคนที่ยืนค้ำหัวตนอยู่ก่อนจะเหลือบสายตาไปมองคนที่ยืนเยื้องอยู่ด้านหลังเล็กน้อยคล้ายอยากจะเห็นปฏิกริยาตอบรับ หากแต่ดวงตาที่ซ่อนอยู่หลังแว่นดำก็ทำให้เขาไม่รู้ว่าคิมแจจุงกำลังมองไปทางไหนด้วยซ้ำ
"ฉันไม่ใช่..."
"ล้อเล่นหรอกนา ฉันรู้ว่านายม่ะ....ใช่!...เลิกปิดบังฉันสักทีเหอะนาชองยุนโฮ!"
จุนซูเปลี่ยนคำพูดของตนเสียใหม่(แบบ180องศาเลยล่ะ)อย่างรวดเร็วแถมยังยิ้มหวานพร้อมกับหันไปดึงร่างบอบบางของเพื่อนสนิทให้เขามายืนใกล้ๆเมื่อร่างเล็กของหญิงสาวผมแดงคนหนึ่งเดินเฉียดเขามาใกล้โต๊ะที่พวกเขากำลังใช้คุยกันอยู่ ริมฝีปากแดงจัดกรีดยิ้มหวาน(ที่ดูเหี้ยมๆยังไงพิกลในสายตาของยุนโฮ)มาให้ก่อนเธอจะเดินนวยนาดเข้ามานั่งยังที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับเขา...ยุนโฮสาบานได้ว่าไม่เคยเห็นหน้าผู้หญิงคนนี้มาก่อนในชีวิต หญิงสาวคนนั้นสะบัดผมด้วยท่าทางกรีดกราย เหลือบมองเขาด้วยหางตาอย่างเซ็กซี่ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปมอบรอยยิ้มให้กับคนที่ยืนอยู่ที่ข้างโต๊ะ
แหม...เจอสาวยั่วถึงที่แบบนี้เขาก็ตั้งรับไม่ทันเหมือนกันนะ
"สวัสดีคิมจุนซู"
"สวัสดีคิมฮยอนอา วันนี้มาแรดไกลเชียวนะ"
หญิงสาวที่ชื่อฮยอนอาดูจะไม่สะทกสะท้านกับคำประชดนั่นเลยสักนิด เธอยิ้มหวานให้คนที่ตอนนี้ทำหน้าเหมือนกำลังโดนบีบคอก่อนจะหันกลับมาพุ่งเป้าหาเขา(ที่กำลังคิดอยู่ว่าจะเดินลุกหนีไปตอนนี้เลยดีรึเปล่า)อีกครั้ง เธอเอื้อมมือมา ตั้งท่าจะสัมผัสที่หลังมือของเขาคล้ายเป็นเชิงเรียกให้สนใจในสิ่งที่เธอกำลังจะพูดต่อจากนั้น(สาวๆปกติก็ชอบจับนู่นจับนี่เวลาพูดด้วย เขาคิดว่าเขาเข้าใจนะ) แต่ยังไม่ทันที่จะแตะโดนด้วยซ้ำ จุนซู(ที่วันนี้มีปัญหาอะไรกับเขานักหนาก็ไม่รู้)ก็ปัดมือของเธอออกอย่างแรงก่อนจะผลักร่างของคิมแจจุงลงมานั่งตักเขาหน้าตาเฉย แถมยังจัดท่าทางให้เขาโอบกอดเอวเล็กๆนั่นเอาไว้เสร็จสรรพโดยไม่มีแม้แต่จะขยิบตาเตี๊ยมกันก่อนเลยสักนิด
ยุนโฮทำตาโต และเขาก็เดาว่าดวงตากลมๆที่ซ่อนอยู่ด้านหลังแว่นดำคู่นั้นก็คงจะเบิกโตขึ้นไม่แพ้กัน(อาจจะโตกว่าเขาอยู่หน่อยอันเนื่องมาจากเหตุผลทางด้านกายภาพอ่านะ)
"ทำอะไรของนายคิมจุนซู!"
เขาร้องออกมาพลางทำท่าจะดันร่างบางที่นั่งทับอยู่บนตักออก แต่ยัยผู้จัดการตัวร้ายกลับกดไหล่แคบของเพื่อนเอาไว้ไม่ให้เขาได้ผลักทิ้ง และที่น่าแปลก...คิมแจจุงไม่ร้องโวยวายอะไรออกมาเลยสักคำ หนำซ้ำยังนั่งอยู่นิ่งๆหน้าตาเฉยเหมือนมันเป็นเรื่องปกติที่พวกเขาทำกันทุกวันเสียอย่างนั้น...อาเสี่ยเกิดมาพิสวาสอะไรเขาวันนี้หว้าาา!
"แจจุงมันป่วย นายจะให้มันยืนรึไงล่ะ ให้มันนั่งน่ะดีแล้ว มันเป็นลมขึ้นมาจะทำยังไง"
"รักกันดีนะ"
ฮยอนอาพูดเสียงอ่อนเสียงหวานกับเขาพลางลูบหลังมือของตัวเองปอยๆ...คงเจ็บที่โดนตีไปเมื่อกี้นั่นล่ะเขาว่า เธอสะบัดผมเล็กน้อยก่อนจะขยับกายลุกขึ้น แต่ให้ตายห่าสิ!...ถ้าจะบิดตัวลุกขึ้นให้เสื้อมันตึงขนาดนั้น แก้ผ้าโชว์กันตรงๆเลยดีกว่า เขาไม่ถือหรอกนะเรื่องข้ามขั้นตอนน่ะ!
"ไปก่อนนะ ต้องไปทำงานของลีดมหา'ลัยน่ะ บั้ยบายนะแจจุง จุนซู แล้วก็...วันหลังเจอกันใหม่นะคะยุนโฮ"
เธอขยิบตาให้เขาอย่างซุกซนก่อนจะเดินนวยนาดด้วยมาดนางแบบยังอายจากไป จุนซูถลึงตามองตามพร้อมกับขมุบขมิบปากสาดคำด่าไล่หลังเจ้าหล่อนไป
"ฉันล่ะอยากจะชกยัยบ้านั่นจริงเลยให้ตายสิ!...ขนาดฉันเป็นผู้ชายนะ ฉันล่ะไม่แปลกใจเลยว่าทำไมพวกผู้หญิงถึงเกลียดยัยหัวแดงนี่นัก มันน่าจับฆ่าจริงๆเลย!"
ผู้จัดการทีมฟุตบอลคนสวยสบถออกมาก่อนจะหันมาชี้นิ้วใส่หน้าเขา(ผู้ซึ่งยังคงมีคิมแจจุงนั่งซ้อนอยู่บนตัก)
"ส่วนนายชองยุนโฮ!...พาแจจุงไปหาหมอด้วย ฉันหงุดหงิดแล้ว!...ไอ้ปาร์คบ้านั่นไปมุดหัวทำงานของเดือนคณะอยู่ที่ไหนวะ!!"
สั่งเสีย(?)ด้วยน้ำเสียงเหวี่ยงๆจบ คนชอบสั่งก็กระทืบเท้าย้ำโครมๆจากไป ปล่อยเพื่อนสนิททิ้งไว้กับเขาเฉยโดยไม่แม้แต่จะบอกลาด้วยซ้ำ ยุนโฮตั้งท่าจะร้องเรียก หากแต่ยัยคนขี้หงุดหงิดก็เดินห่างออกไปไกลเสียแล้ว จะให้เขาทิ้งคน(ที่ไม่รู้ว่า)ป่วย(จริงรึเปล่า)เอาไว้ตรงนี้คนเดียวมันก็ไม่ใช่นิสัยของเขาเสียด้วย สุดท้ายแล้ว พ่อหนุ่มหุ่นนายแบบคนดีที่มีเส้นตายส่งงานอยู่ที่เจ็ดโมงเช้าของวันพรุ่งนี้ก็ต้องเก็บข้าวของของตนใส่กระเป๋าเพื่อพาคนตัวเล็กไปหาหมออย่างไม่มีทางเลือก
"แจจุงป่วยหรอครับ"
"ไปหาหมอนี่ฉันสบายดีรึไงล่ะ!"
แจจุงแว้ดออกมาพลางลุกยืนขึ้นมาจากหน้าตักของเขา...ขู่ฟ่อได้แบบนี้ ยัยลูกแมวคงไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกมั้ง ยุนโฮถอนหายใจออกมาเบาๆพลางยกกระเป๋าสะพายเข้ากับหัวไหล่และก้าวลุกออกมาจากที่นั่ง
"เป็นอะไรล่ะครับ ปวดท้องรึไง"
"นายไม่ต้องรู้หรอกนา! ไม่ต้องพาไปหาหมอด้วย ฉันขับรถไปเองได้!"
ยังไม่ทันที่จะได้เดินหนี คนที่เคลื่อนไหวรวดเร็วสมกับเป็นกองหน้าของทีมฟุตบอลประจำมหาลัยก็คว้าจับข้อมือเล็กเอาไว้เสียแล้ว เขากระตุกร่างของคนตัวเล็กเข้ามาใกล้ก่อนจะใช้มืออีกข้างวางแปะลงไปที่หน้าผากเนียน และความร้อนผิดปกติเล็กๆที่เขาสัมผัสได้ก็ทำให้เขาต้องเลิกคิ้วขึ้นนิดอย่างแปลกใจ
"ตัวร้อนนี่"
"เลิกยุ่งกับฉันสักทีชองยุนโฮ!"
ยัยลูกแมวปัดมือของเขาให้ออกห่างด้วยท่าทางรำคาญ แจจุงทำหน้าบึ้งใส่เขา(ก็ไม่เห็นจะเคยยิ้มให้กันดีๆสักทีอ่ะ)ผ่านแว่นกันแดดอันใหญ่ก่อนเจ้าตัวจะเบ้ปากเมื่อเห็นว่าเขายังไม่คิดที่จะยอมปล่อยข้อมือข้างนั้นให้เป็นอิสระเสียที
"ป่วยแล้วยังซ่าอีกนะคุณนี่ ไปหาหมอกัน เอารถมารึเปล่าครับวันนี้"
"ใครขอให้นายพาไปไม่ทราบชองยุนโฮ!"
"ก็คิมจุนซูเพื่อนคุณนะสิ อายุแค่นี้ความจำก็ไม่ดีแล้วหรอ"
ยุนโฮใช้นิ้วเขกหัวสวยๆของคนความจำไม่ดีไปหนึ่งทีเบาๆก่อนจะลากรั้งให้เดินตามมา อาเสี่ยคนสวยโวยวายแว้ดๆออกมาเสียงดัง(กับอิแค่โดนเขกหัวไปนิดเดียว)พักใหญ่ก่อนจะเงียบไปในที่สุด...คงเหนื่อยแล้วล่ะมั้งเขาว่า
"รถอยู่ไหนครับแจจุง"
"ที่เดิม"
เสียงหวานเอ่ยตอบออกมาแผ่วเบาห้วนๆจนเขาต้องหันไปดูว่าเป็นอะไรรึเปล่า และตอนนี้คิมแจจุงก็ซีดขาวจนจะเรืองแสงอยู่แล้วล่ะ ยุนโฮมีสีหน้าตกใจนิดๆก่อนพ่อสุภาพบุรุษลูกผู้ชายตัวจริงจะรีบตรงเข้าไปย่อตัวนั่งหันหลังอยู่ตรงหน้าคนที่มีสีหน้าคล้ายจะเป็นลม
"ขึ้นมาดีกว่านะครับ ไกลขนาดนั้นคุณเดินไม่ไหวหรอก"
"ฉันไม่..."
"อย่าดื้อนา"
เสียงเข้มๆแบบนั้นได้ผลกับคิมแจจุงดีชะมัดจนเขาต้องจำคีย์ของมันเอาไว้ เพราะทันทีที่สิ้นคำ แจจุงก็ผิดปากสนิทพร้อมกับโน้มตัวลงมาโอบกอดลำคอของเขาเอาไว้อย่างว่าง่าย ร่างสูงกระชับต้นขาเล็กเข้าแนบตัวก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นยืนและก้าวเดินต่อไปตามทาง
"ทำไมตัวเบาแบบนี้ล่ะครับ คุณป่วยมากเลยหรอ"
"เดินไปเงียบๆเหอะนา เสียงของนายมันน่ารำคาญ"
แจจุงบอกปัดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเพลียๆยังไงพิกลพลางซบหน้าเข้ากับไหล่ของเขา...ท่าทางเหมือนพร้อมที่จะผล็อยหลับไปได้ทุกเมื่อ ยุนโฮอมยิ้มออกมานิดๆให้กับเจ้าลูกแมวสิ้นฤทธิ์บนหลังพร้อมกับกระชับร่างบอบบางเข้ามาแนบแผ่นหลังให้มากขึ้น...อาเสี่ยคนสวยคงป่วยมากจริงๆนั่นล่ะนะ
"หัวเราะฉันอยู่รึไงชองยุนโฮ"
แต่ก็คงไม่ได้ป่วยมากขนาดนั้นหรอกมั้ง
"เปล่าสักหน่อย ผมแค่คิดว่าคุณน่ารักดี"
เขาไม่รู้หรอกว่าคิมแจจุงกำลังมีสีหน้าแบบไหนตอนที่เขาพูดประโยคนั้นออกไปจนจบ รู้ก็เพียงแค่อีกฝ่ายน่ะ มุดหน้าเข้ากับหัวไหล่ของเขาใหญ่เลยล่ะ
"ประสาท"
พ่อหนุ่มหุ่นนายแบบหลุดหัวเราะออกมาให้กับคำสบถด่าพึมพำๆนั่นของคนเสียงหวานที่ยังมุดหน้าอยู่กับไหล่ของเขาไม่เลิก
"ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครหรอครับ ดูจุนซูไม่ค่อยชอบเธอเลย"
"คิมฮยอนอาน่ะหรอ ทุกคนก็เกลียดยัยนั่นหมดนั่นล่ะ"
"หืมม?...เธอก็น่ารักดีนะครับ"
"ดูเฉยๆก็น่ารักดีอยู่หรอก ช่างเหอะ!...แต่ตอนอยู่ต่อหน้ายัยนั่นนายต้องทำตัวเป็นแฟนฉัน เข้าใช้มั้ยชองยุนโฮ"
"หา??"
ยุนโฮร้องออกมาเสียงดัง และคงจะดังมากเกินไปเสียหน่อย คนบนหลังของเขาถึงได้ใช้ฟันคมๆงับเข้าให้ที่ไหล่ของเขาเป็นการลงโทษแบบนั้น
"เสียงดังนา! สั่งให้ทำก็ทำไปเหอะ"
นี่เขาเป็นทาสในเรือนเบี้ยของอาเสี่ยไปแล้วหรอวะ?!
"แต่ว่า...ทำไมล่ะครับ"
"หมั่นไส้!"
คำตอบของแจจุงช่างตรงไปตรงมาเสียจนเขาประทับใจและรู้สึกเหนื่อยที่จะโต้เถียงต่อในทันที พ่อหนุ่มหุ่นนายแบบถอนหายใจออกมาเบาๆพลางกระชับต้นขาเล็กเข้าแนบตัวมากขึ้นและก้าวเดินต่อไปเงียบๆ...โชคดีจริงๆที่ตอนนี้มันเลยเวลาเลิกเรียนมาได้สักพักแล้ว ไม่งั้นพวกเขาต้องตกเป็นขี้ปากชาวบ้านไปกันอีกนานแน่ๆ แค่คนที่เดินสวนพวกเขาไปนี่ เขาก็ว่ามันก็เอาไปพูดต่อได้หลายเดือนแล้วล่ะ
"ปวดหัวจัง"
เสียงหวานที่พึมพำอยู่กับซอกคอของเขาทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะหันไปมองเล็กน้อย และความใกล้ชิดจนได้กลิ่นกายหอมๆจากคนที่แนบแก้มอยู่กับไหล่ของเขาและกำลังปล่อยลมหายใจให้รวยรินอยู่ที่ข้างซอกคอก็ทำเอาเขาถึงกับชะงักไปนิดด้วยสมองที่พลันกลวงเปล่าขึ้นมา ยุนโฮสะบัดหัวนิดๆก่อนจะเอ่ยไต่ถามออกไปอย่างห่วงใย
"แจจุงไหวมั้ยครับ"
"อือ"
"อดทนอีกนิดนึงนะครับ"
แรงขยับหงึกหงักที่หัวไหล่ทำให้เขาหลุดยิ้มออกมานิดอย่างนึกเอ็นดู...อาเสี่ยคนสวยทำตัวน่ารักๆเหมือนคนอื่นเค้าก็เป็นด้วยเว้ย ยุนโฮเบือนสายตากลับมามองทางตรงหน้า และเขาก็ป๊ะเข้ากับร่างเล็กๆของแม่สาวผมแดงคิมฮยอนอาโดยบังเอิญ(มั้งนะ)
"โอ๊ะ!...เจอกันอีกแล้วนะคะ"
ท่าทางประหลาดใจของเธอให้อารมณ์เหมือนกำลังดูหนังไม่มีผิด...แข็งกระด้างเกินไปนั่นล่ะ แต่พ่อคนอัธยาศัยดีที่ชอบให้ความหวังคนอื่นเค้าไปเรื่อยจะไปว่าอะไรได้นอกจากส่งรอยยิ้มเล็กๆไปให้อย่างเป็นมิตร
"ไม่ไปทำงานของลีดมหาลัยแล้วหรอครับ"
"ฮยอนอาต้องไปวัดชุดที่ตึกกิจกรรมน่ะค่ะ เขาโทรมาตาม"
ริมฝีปากสีแดงสดคู่นั้นกรีดยิ้ม ในขณะที่ดวงตาโตๆของเธอก็ทอดมองมายังเขาด้วบท่าทางเซ็กซี่ยังไงพิกล...หรือเขาคิดไปเองวะ?! ฮยอนอาเดินเข้ามาใกล้ ใช้ปลายนิ้วชี้จิ้มเข้าที่อกเสื้อของเขาเบาๆก่อนเธอจะช้อนสายตาขึ้นมองหน้าเขาด้วยท่าทางซุกซน...แบบนี้ชักจะไม่เข้าท่าแล้วนะ!
"ฮยอนอารู้นะคะว่ายุนโฮไม่ได้เป็นแฟนกับแจจุงจริงๆหรอก ยุนโฮชอบชางมินน้องของแจจุงต่างหาก ใช่มั้ยล่ะคะ...ฮยอนอาพูดถูกรึเปล่า"
น้ำเสียงของเธอเนิบนาบ หากทว่าแววตาของเธอกลับร้อนแรงจนเขาต้องกลืนน้ำลายลงคอและก้าวถอยหลังหนีปลายนิ้วของเจ้าหล่อนออกมานิด กระนั้นแล้ว ยุนโฮก็ยังมีรอยยิ้มเป็นมิตรแต้มอยู่บนเรียวปากอยู่ดีนั่นล่ะ
"ใครบอกฮยอนอามาล่ะครับ"
"เรื่องแบบนี้แค่ดูก็บอกได้แล้วล่ะค่ะ"
แล้วเราเคยเห็นหน้าค่าตากันมาก่อนที่ไหนล่ะ!
ชายหนุ่มหุ่นนายแบบโยนคนตัวเล็กบนหลังขึ้นนิดเพื่อจะได้จับกระชับได้แน่นขึ้นพลางทำสีหน้าปั้นยากใส่คนที่ยังคงยืนยิ้มหวานอยู่ตรงหน้าเขา...เรียกได้ว่าไปต่อไม่ถูกเลยล่ะ ถ้าเป็นคนอื่นในสถานการณ์อื่นนะ เขาว่าเขาคงต้องดีใจมากแน่ๆที่มีคนรู้ความจริงเรื่องนี้สักที
"งั้นหรอครับ"
"มาคบกับฮยอนอาดีกว่านะคะยุนโฮ แจจุงเค้าไม่ได้ดีอย่างที่เห็นหรอก"
คิมฮยอนอาช่างเป็นผู้หญิงที่รุกเร็วและแรงจริงๆ!
คำขอคบตรงๆ(อย่างที่ไม่ได้เจอมานานตั้งแต่มีข่าวอื้อฉาว(?))ทำเอายุนโฮยิ้มค้างไปเลยล่ะ เขาตั้งท่าจะพูดอะไรออกมาสักอย่าง หากแต่มันก็ไม่มีคำใดๆหลุดออกมาจนได้แต่ยืนอ้าปากค้างอยู่อย่างนั้นนานหลายวินาที และยิ่งร่างบอบบางของฮยอนอาขยับก้าวเข้ามาใกล้ เขาก็ยิ่งถอยหนี กระทั่งคนที่เผลอหลับไปคาแผ่นหลังของเขาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ครางพึมพำบ่นปวดหัวออกมาอีกนั่นล่ะ เขาถึงได้ชะงักพร้อมกับหลุดรอบยิ้มออกมา
"ขอโทษนะครับฮยอนอา"
"เอ๋?"
"พอดีผมต้องรีบพาแฟนไปโรงพยาบาลน่ะ ขอตัวก่อนนะครับ"
...............................................
"สมน้ำหน้า โดนเจาะน้ำเกลือเลยเห็นมั้ย ทำไมถึงไม่ยอมพักผ่อนล่ะครับ"
ยุนโฮใช้ข้อนิ้วเขกหน้าผากคนสวยที่มีสายน้ำเกลือพ่วงติดอยู่ที่แขนไปเบาๆหนึ่งทีคล้ายอยากจะลงโทษคนที่นอนไม่พอจนหมอถึงกับต้องให้น้ำเกลือเป็นขวดแบบนี้ แจจุงมุ่ยหน้า หากแต่ก็ไม่ได้เอ่ยโต้เถียงใดๆกลับมา...คงเหนื่อยจริงๆนั่นล่ะ คนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวข้างๆเขาขยับตัวขยุกขยิกอยู่ชั่วครู่ด้วยท่าทางไม่สบายตัว แต่จะทำยังไงได้ ก็วันนี้ไม่มีเตียงว่างเลยนี่นา เขาถอนหายใจออกมานิดก่อนจะหันไปดึงเจ้าศีรษะเล็กๆของคนข้างกายให้เอนซบลงมาบนไหล่เพื่อให้อีกฝ่ายได้หลับสบายๆเสียที
"หลับแบบนี้ไปก่อนล่ะกันนะครับ อีกนานกว่าน้ำเกลือจะหมดขวด"
"ทำไมนายถึงชอบวุ่นวายกับฉันนักนะชองยุนโฮ"
เขาได้ยินแจจุงฟึดฟัดออกมาแบบนั้นก่อนที่เจ้าตัวจะค่อยๆผล็อยหลับไปคาไหล่ของเขา ยุนโฮถอนหายใจออกมาอีกที่ในที่สุดยัยลูกแมวก็สงบลงได้เสียทีหลังจากขู่ฟ่อใส่เขามาตลอดทางอย่างไม่รู้จักเหน็ดจักเหนื่อย ปลายนิ้วเรียวขยับเกี่ยวปลอบผมสีดำนุ่มลื่นที่ระอยู่ที่ข้างแก้มเนียนขึ้นทัดใบหูเล็กด้วยสัมผัสอันแผ่วเบา แล้วเขาก็ต้องอมยิ้มออกมาเมื่อพบว่าใบหน้ายามหลับใหลของคิมแจจุงนั้นช่างน่ามองไม่แพ้ตอนที่ลืมตาตื่นเลยสักนิด
"หน้าตาก็ดี ทำไมถึงชอบใส่แว่นอันใหญ่นักวะ...เสียของหมด"
ชายหนุ่มพึมพำพลางเหลือบมองเจ้าแว่นกันแดดอันใหญ่ที่ว่าซึ่งเสียบเก็บอยู่ที่คอเสื้อของอีกฝ่าย....เห็นแล้วอยากจะหยิบมันมาหักทิ้งนักเชียว! คนที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างหันมามองพวกเขาที่นั่งอยู่ที่หน้าห้องตรวจ(เนื่องจากพวกเขาไม่มีที่ให้ไปแล้ว ทำไมวันนี้ถึงมีคนเจ็บเยอะนักวะ!?)ด้วยสายตาขำขันระคนเอ็นดู และแน่ล่ะ...พ่อหนุ่มคนดังผู้คุ้นชินกับรอยยิ้มก็ไม่วายส่งรอยยิ้มตอบกลับไปโดยไม่คิดอะไรให้มากความ
"อ้าว ยุนโฮนี่นา"
เขาคิดว่าเขาจะเริ่มคุ้นกับเสียงนี้แล้วล่ะ คนโดนทักหันไปมองตามเสียงร้องเรียกหวานๆนั่นนิด และคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็คือแม่สาวผมแดงคิมฮยอนอาที่เขาเพิ่งเจอหน้าไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน เธอหันไปกระซิบบางอย่างกับกลุ่มเพื่อนของเธอก่อนจะเดินมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเขา
"วันนี้เจอกันบ่อยจังเลยนะคะยุนโฮ"
"ครับ...ฮยอนอาไม่สบายหรอ"
"เปล่าหรอกค่ะ พอดีน้องลีดเค้าล้มขาแพลง เลยพามาให้หมอดูน่ะค่ะ"
เธอพยักเพยิดไปยังกลุ่มของเพื่อนของเธอที่เพิ่งเดินจากไปก่อนจะหันกลับมาทำหน้าทำตาเซ็กซี่ใส่เขา(หรือนั่นเป็นสีหน้าปกติของเธออยู่แล้ววะ?!)ผู้ซึ่งไม่รู้จะพูดอะไรโต้ตอบกลับไปดีนอกจากส่งรอยยิ้มไปให้พร้อมกับคว้ามือเล็กของแจจุงที่กึ่งๆจะเอนล้มลงไปเอาหน้าจูบพื้นซีเมนต์อยู่แล้วเอาไว้เพื่อรั้งไม่ให้ร่างบางๆนั่นล้มลงไปจริงๆ
"แจจุงเป็นอะไรมากรึเปล่าคะ หน้าซีดกว่าเมื่อเย็นอีก"
สีหน้าห่วงใยของฮยอนอาก็ยังคงให้ความรู้สึกเหมือนดูหนังได้ไม่ต่างจากตอนที่เธอทำหน้าตกใจเลยล่ะ...แข็งกระด้างแบบนั้นเลย
"หมอบอกพักผ่อนน้อยน่ะ ช่วงนี้ต้องทำงานกันเยอะหรอครับ"
"ค่ะ งานแข่งกีฬาระหว่างมหาลัยใกล้เข้ามาแล้วนี่คะ พวกเอกดนตรีมีแสดงตั้งหลายโชว์น่ะค่ะ"
ฮยอนอาเอ่ยตอบพลางเหลือบมองมือที่จับประสานกันอยู่ของพวกเขาเล็กน้อยก่อนเธอจะใช้ปลายนิ้วแตะสัมผัสเบาๆเข้าที่แก้มของเขา เล่นเอาพ่อหนุ่มหุ่นนายแบบถึงกับกระตุกไปเลยล่ะ หญิงสาวกรีดยิ้มหวานหยดพร้อมกับยิ่งขยับตัวเข้ามาใกล้
"นี่...ยุนโฮจะไม่คบกับฮยอนอาจริงๆหรอคะ"
"คระ...ครับ?"
"ฮยอนอาน่ะ...ไม่เรื่องมากนะ ไม่วุ่นวายด้วย"
แม่เจ้า!...ทีตอนเขาพร้อม(?)ไม่เห็นมีใครมาเสนอเขาแบบนี้บ้างเลยวะ?!!
ยุนโฮขยับตัวขยุกขยิกพลางเบือนหน้าหนีออกมาจากปลายนิ้วของหญิงสาวจอมยั่วตรงหน้า ดวงตาเรียวรีสอดส่ายหาทางรอดล่อกแล่กจนไปจบอยู่ที่ใบหน้าหวานของคนที่นอนซบไหล่ของเขาอยู่ และสีหน้าที่ดูมีความสุขเหมือนแมวอิ่มนมแบบนั้น(ถึงแม้จะดูซีดเซียวไปบ้างก็ตาม)ก็ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะคลี่รอยยิ้มอบอุ่นขึ้นมาอย่างเอ็นดู เขากระชับมือเล็กนิ่มๆข้างนั้นให้แน่นขึ้นพร้อมกับเงยหน้าไปสบตากับหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้า
"คือว่า...แฟนผมเค้าพักผ่อนอยู่ ฮยอนอาอย่าเพิ่งมากวนเลยดีกว่านะครับ"
...................................................
คู่นี้มาแบบเรื่อยๆ แต่ก็หวานไม่น้อยหน้าใครเลยนะ(และดูท่าว่าจะหวานนำหลายคู่แล้วด้วยเนอะ) ชองยุนช่างพุดออกมาได้เต็มปากเต็มคำอย่างไม่มีอาย นี่เอ็งเปนทาสของเสี่ยจริงๆหรือว่าอยากจะพุดเองกันแน่หว้า ตอนแรกนึกว่าจะสั้น ที่ไหนได้ ก้ไม่ได้สั้นมากมายอะไร ทั้งๆที่มีฉากอยุ่แค่สองฉากเท่านั้นเอง(แถมแจจุงของเราก้ได้พุดอยุ่แค่ไม่กี่ประโยคเท่านั้นอีกต่างหาก) ตัวละครรับเชิญของเราตอนนี้ก็คือสาวน้อยฮยอนอาแห่ง4minuteนั่นเอง(ปรบมือ) หน้าของเธอดูเหวี่ยงมากจริงๆนะในสายตาของไรเตอร์ หน้าตาดูแรงๆ ยิ่งทำผมแดงปากแดงเหมือนในเอ็มวีตัวล่าสุดก็ยิ่งแรงเข้าไปใหญ่ เธอเลยได้รับบทแรงไปโดยปริยายนะ เรียกได้ว่าตัวร้าย(?)ของคู่หลังๆมานี่น่ากลัวทุกคนเลยถ้าเทียบกับไอ้คุ่เด็กเสดกับปลาทองอ่านะ= =(โดยเฉพาะพ่อหนุ่มเอฟโฟร์ของสองตอนก่อน...เหนื่อยคยูมันไปก้แล้วกันนะ)
ตอนหน้า ตัดกับไปที่คู่เด็กเสดจอมแรด(?)กับปลาทองจอมโหดกันบ้างค่ะ ไปดูเป้าหมายใหม่ของตาคิมคิกัน
เจอกันครั้งหน้าจ้า^^
ความคิดเห็น