คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : 31st Mission :: ค่ายนักกีฬา [1/2]
ถ้าจะถามว่าสอบมิดเทอมที่ผ่านมาเป็นยังไงงั้นหรอ...เหอะ!...อย่าให้เขาพูดเลย ชองยุนโฮลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าการเข้าไปนั่งนิ่งๆในห้องเล็คเชอร์รู้สึกเป็นยังไง! ร่างสูงที่นั่งเอนเหยียดแข้งเหยียดขายาวออกไปเกะกะทางเดินของรถไฟใต้ดินอ้าปากหาวหวอดออกมาด้วยท่าทางอ่อนเพลียพลางเอนศีรษะพิงเข้ากับกระจกกั้นประตู ดวงตาคมที่ปรอยปรือพอตัวเหลือบมองกระเป๋าสัมภาระใบใหญ่ของตนที่วางกองอยู่ที่พื้นนิดคล้ายจะเช็คดูว่ามันขวางทางใครรึเปล่า และเมื่อเห็นว่ามันก็ไม่ได้เกะกะขวางทางเดินมากไปกว่าขาของเขาสักเท่าไร เขาก็ปิดเปลือกตาลงตามเดิมพร้อมกับหยิบหูฟังขึ้นมาเสียบหูเอาไว้
'นี่แม่ส่งให้แกเรียนหนังสือจบออกมาเป็นนักเศรษฐศาสตร์นะ แม่ไม่ได้เสียเงินปีละหลายๆล้านวอนเป็นนค่าเทอมของแกเพื่อให้แกจบออกมาเป็นนักฟุตบอลนะชองยุนโฮ! คิบอมกับคยูฮยอนเค้าไม่เห็นต้องกลับบ้านดึกๆดื่นๆเหมือนแกเลย นี่หัวหน้าทีมของแกเค้ารู้รึเปล่าว่าแกเรียนเศรษฐศาสตร์ไม่ใช่วิทยาศาสตร์การกีฬาน่ะ ไปบอกหัวหน้าทีมของแกด้วยนะว่าแม่ไม่ชอบเลยที่แกต้องฝึกหนักยังกับจะไปแข่งทีมชาติแบบนี้น่ะ!!’
โธ่แม่ครับ...ไปตะโกนใส่หน้าคิมจุนซูแบบนี้เลยครับแม่!!
ยุนโฮถอนหายใจออกมาเบาๆเมื่อจู่ๆคำพูดของคุณแม่(ที่พูดขึ้นมาตอนช่วยเขาเก็บเสื้อผ้าเมื่อคืน)ก็โผล่แว้บเข้ามาในหัว แหม...มันน่าจะอัดเอาไว้แล้วไปเปิดใส่หูของคิมจุนซูจริงๆ!...มีอย่างที่ไหน ปิดเทอมทั้งที(ถึงมันจะสั้นแค่สองอาทิตย์ก็เหอะ)ดันเสือกเอาเขาไปเข้าค่ายเพื่อสุ่มฝึกอีก นี่เขาไม่ใช่พวกชมรมชกมวยนะที่ต้องขึ้นเขาไปเก็บตัวน่ะ!
"ให้แม่งได้อย่างนี้สิหว้าา"
ยุนโฮพึมพำพลางเปิดเปลือกตาขึ้นมานิดเพื่อก้มลงมองดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือของตน...ใจหนึ่งก็อยากจะให้มันเลยเวลารถออกไปแล้วสักครึ่งชั่วโมง เขาจะได้มีเรื่องไม่ต้องไปเก็บตัว แต่จนแล้วจนรอด มันก็ยังแค่หกโมงสิบนาที...เหลืออีกตั้งยี่สิบนาทีแน่ะ! พ่อหนุ่มหุ่นนายแบบอ้าปากหาวอีกรอบ หูแว่วได้ยินเสียงประกาศบอกชื่อมหาลัยเป็นสถานีถัดไปผ่านเสียงเพลงที่เขาเปิดกรอกหูอยู่เข้ามา มันทำให้เขาต้องถอนหายใจออกมาอีกรอบเลยล่ะ ยุนโฮจัดการเก็บสายหูฟังของตนกลับใส่กระเป๋าแล้วจึงลุกขึ้นยืน คว้ากระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่ของตนขึ้นมาสะพายเข้ากับหัวไหล่ก่อนจะเดินไปยืนคอยที่หน้าประตู สภาพหนังหนาของเขาที่สะท้อนกลับมาจากกระจกที่ประตูทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะพึมพำโทษคิมจุนซูไปเรื่อยเปื่อย
วันหลังเขาจะพาแม่มาด้วย...สาบานได้เลย!
................................................................
หนังหน้าเพื่อนร่วมทีมยันไปถึงพวกเด็กตัวสำรองก็ไม่ได้ต่างไปจากเขาเท่าไรนักยามที่เขาไปถึงจุดนัดหมาย ยุนโฮโบกมือทักทายสมาชิกชมรมให้พอเป็นพิธี(วันนี้ไม่มีอารมณ์มายิ้มเชคเรตติ้งเท่าไรว่ะ)ก่อนจะเดินไปหาผู้จัดการทีมคนสวยที่ยืนตะโกนแว้ดๆอยู่ที่ด้านหน้ารถบัส
"ไม่มาเป็นคนสุดท้ายเลยล่ะชองยุนโฮ!"
กูยอมมาให้ก็บุญโขมากเท่าไรแล้ว
ณ จุดนี้ ชองยุนโฮไม่มีอารมณ์จะมาต่อล้อต่อเถียงกับคิมจุนซูเท่าไรนักหรอกนะ เขาจึงทำแค่เพียงพยักหน้าเออออตามอีกฝ่ายไปขณะที่รอให้อีกฝ่ายขีดชื่อเขาออกจากแผ่นรายชื่อที่เหน็บอยู่กับกระดานรองเขียน
"รีบไปขึ้นรถสิยุนโฮ เราต้องแบ่งรถใช้กับพวกเด็กเอกดนตรีของสินกำอีก เดี๋ยวก็ไม่มีที่นั่งหรอก"
จุนซูว่าพลางส่งสายตาพาลๆไปยังผู้ชายอีกคนที่ยืนอยู่ไม่ไกล...ใครก็ไม่รู้(แต่คาดว่าคงเป็นประธานนักศึกษาของเอกดนตรีเป็นแน่) เขาไม่สนใจเท่าไรหรอก พ่อหนุ่มหุ่นนายแบบพึมพำอือออออกไปเป็นเชิงรับรู้ก่อนจะหมุนตัวเดินขึ้นรถบัสคันใหญ่ไป...บนรถบัสเงียบจนน่าแปลกใจเชียวล่ะ คงเป็นเพราะเหล่าสมาชิกชมรมฟุตบอลต่างพากันนั่งหลับข้อพับแทนที่จะนั่งโม้แตก(?)เหมือนที่ทำกันประจำในห้องอาบน้ำ ยุนโฮเบียดตัวเดินเข้าไปหาที่นั่งว่าง ไม่ลืมที่จะพยักหน้าทักทายคนสองสามคนที่ลืมตาตื่นขึ้นมาเห็นเขาเดินผ่านไปพอดี มีที่นั่งว่างอยู่แถวหนึ่งตรงนั้น...ก็ดี เขาจะได้ไม่ต้องนั่งเบียดกับใคร
ชายหนุ่มแสดงความเป็นเจ้าของที่นั่งด้วยการยกกระเป๋าใส่เสื้อผ้าขึ้นวางบนชั้นวางเหนือที่นั่งแล้วจึงทรุดกายนั่งลง เขาขยับไปนั่งชิดริมหน้าต่าง จัดการเลื่อนม่านปิดบังสายตาจากโลกภายนอกเรียบร้อยก่อนจะเอนหัวพิงกระจกและหลับไปแทบจะในทันทีเหมือนเพื่อนร่วมชมรมคนอื่นๆ แต่เขาก็หลับได้ไม่ค่อยสนิทนักหรอก เพราะเสียงกุกกักและเสียงตะโกนแว้ดๆ(หลับตาฟังยังรู้ว่าเป็นเสียงของคิมจุนซูอ่ะ)ที่ดังขึ้นเป็นระยะๆอยู่ด้านนอกรถ จนกระทั่งรถเริ่มเคลื่อนนั่นล่ะ ทุกอย่างถึงได้เงียบลงได้ และเขาก็หลับได้แบบจริงๆจังๆเสียที
แต่ว่านะ...
กลิ่มหอมหวานๆแบบนี้มันกลิ่นอะไรนะ
คุ้นจมูกชะมัดเลย
.................................................................
ยุนโฮตื่นขึ้นมาเพราะเสียงตะโกนว่าให้แจกข้าวกลางวันได้เลยของคิมจุนซู...กลิ่นหอมอ่อนๆที่เขารู้สึกได้ก่อนหลับไปยังติดอยู่ที่ปลายจมูกอยู่เลย เขาขยับยกศีรษะขึ้น และนั่นก็ทำให้เขารู้ว่าตัวเองนอนพิงไหล่ใครสักคนมาตลอดทาง เขาใช้ปลายนิ้วเกี่ยวม่านเปิดนิดเพื่อดูว่าตอนนี้ตนอยู่ที่ไหน แล้วก็ต้องเบ้หน้าเมื่อพบว่ารถยังติดอยู่ในเขตเมืองที่เขาคุ้นตาอยู่เลย เขาหันกลับมา ตั้งท่าจะเอ่ยปากขอบคุณคนที่มานั่งข้างๆที่ให้เขายืมไหล่ต่างหมอนมาเสียนานสองนาน แต่แล้วเขาก็ต้องทำตาโตเมื่อปรากฏว่าคนๆนั้นดันเป็นอาเสี่ยคนสวยเสี่ยนี่!
"แจจุง!"
"ก็ฉันน่ะสิ ทำไมต้องเสียงดังด้วยชองยุนโฮ!"
อาเสี่ยคนสวยแว้ดกลับด้วยใบหน้าที่แลดูออกจะบึ้งตึงอยู่เสียหน่อย(แต่อาเสี่ยก็ทำหน้าบึ้งใส่เขาอยู่ตลอดอยู่แล้วนี่หว่า)พร้อมกับยกมือขึ้นมากอดอก...นี่ถ้าเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่เสี่ยเขาจะนึกว่างอนอยู่นะเนี่ย ยุนโฮขมวดคิ้วเข้าหากันนิดคล้ายจะไม่เข้าใจว่าอาเสี่ยจะไปซ้อมฟุตบอลกับเขาทำไม แล้วก็ต้องร้องอ้อออกมาเมื่อนึกถึงเรื่องเด็กเอกดนตรีที่แชร์รถบัสกับพวกเขาขึ้นมาได้
"ก็ผมแปลกใจนี่นา แค่นี้ทำไมต้องดุด้วยล่ะครับ"
แจจุงแยกเขี้ยวขู่ฟ่อให้กับถ้อยคำของเขาก่อนจะสะบัดหน้าหันหนีไปอย่างแสนหยิ่ง ท่าทางที่เหมือนลูกแมวชะมัดทำเอาคนเพิ่งตื่นอารมณ์ดีขึ้นมาแบบทันตาเห็นและยิ้มออกมาได้เป็นครั้งแรกของวัน เขาใช้นิ้วสะกิดต้นแขนเล็กไปเบาๆคล้ายอยากจะเรียกให้อีกฝ่ายหันมาสนใจเขาหน่อย
"นี่แจจุง..."
"อะไร!"
"พิงผมคืนก็ได้นะ"
"ไม่พิง!"
หยิ่งซะอีก...แล้วเขาจะคอยดู!
ยุนโฮหลุดหัวเราะออกมานิดพลางยื่นมือไปรับข้าวกลางวันมาจากจุนซู(ที่ดูท่าจะอารมณ์เสียขั้นร้ายแรงจนแทบจะเขวี้ยงกล่องข้าวแจกใส่หัวเพื่อนร่วมทีมอยู่แล้ว)
"ไม่มีสำหรับแกแจจุง นี่มันแค่ของเด็กชมรมฉัน ขอยุนโฮมันกินเอาละกัน"
ผู้จัดการทีมคนสวยตอบตัดบทเพื่อนสนิทเสียงห้วน(ทั้งๆที่เพื่อนก็ยังไม่ทันที่จะหันไปมองหน้าด้วยซ้ำ)ก่อนจะเดินเลยไปยังแถวถัดไป เขาได้ยินเสียงแจจุงพึมพำบางอย่างหงุงหงิง(ด้วยหน้ามุ่ยๆแบบนั้นนั่นล่ะ) แต่เขาก็ไม่คิดเอ่ยกวนอะไรออกไปและทำเพียงแค่ก้มหน้าก้มตาแกะข้าวกล่องของตนออกทาน(อ่า...เป็นข้าวผัดกิมจิที่หน้าตาน่าเกลียดกว่าที่ไอ้คยูเคยทำมาให้แดกตอนมัธยมเสียอีกนะ)
"แล้วเพื่อนคุณไปไหนซะล่ะครับแจจุง...ปาร์คยูชอนคนนั้นน่ะ"
พ่อหนุ่มหุ่นนายแบบเอ่ยปากชวนคนข้างๆคุยพลางคีบข้าวผัดกิมจิเข้าปาก แจจุงแค่นเสียงขึ้นจมูกนิดเมื่อได้ยินชื่อของเพื่อนชาย(?)คนสนิทหลุดออกมาจากปากของเขา ดวงตากลมโต(ที่ตอนนี้ก็ยังเบือนหันหนีไปมองทางอื่น)ทอแววไม่พอใจขึ้นมาวูบหนึ่ง...วาววับเหมือนตาลูกแมวตอนถูกแย่งนมเลยล่ะ
"นั่งกับเมียมันน่ะสิ!...น่าฆ่าจริงเลย!"
"เอ๋...?"
แล้วที่มันมาให้ดอกไม้เขาทุกวันนี่ไม่ได้อยากเป็นเมียเขาหรอกหรอวะ
"ฉันหมายถึงเพื่อนน่ะ!...ถามมากจริง กินข้าวของนายไปเงียบๆเหอะนาชองยุนโฮ!"
โดนแว้ดเข้าให้อีกรอบจนได้ แต่เขาคงจะชินแล้วล่ะ(ไม่ก็กลายเป็นมาโซตามไอ้บอมไปแล้ว) เขาถึงได้เก็บมันเอามาอมยิ้มต่อได้แบบนี้ เขาใช้ตะเกียบคีบข้าวผัดกิมจิเข้าปากอีกคำพลางแอบชำเลืองมองคนข้างกายนิด และเขาก็พบว่าใบหน้าด้านข้างของคิมแจจุงนั้นน่ามองไม่แพ้ตอนสบตาตรงๆเลยสักนิด(รู้สึกเหมือนเขาเคยพบความจริงเรื่องนี้ไปแล้วนะ?)
"มองอะไรชองยุนโฮ!"
มองก็ไม่ได้เว้ย!
"ก็คุณน่ารักนี่ ผมขอมองหน่อยไม่ได้รึไงล่ะ"
คิดยังไง พูดอย่างนั้น...ชองยุนโฮเป็นคนแบบนั้นกับคนที่เขาจริงใจด้วยเสมอนั่นล่ะ และแน่ล่ะ...คำพูดของคนจริงใจเรียกให้แก้มนวลขึ้นสีระเรื่อขึ้นมาในทันทีที่สิ้นคำ แต่แจจุงก็ทำเป็นไม่สนใจทั้งคำชมและความร้อนบนใบหน้าของตนด้วยการแสร้งทำเป็นฮึดฮัดพร้อมกับเชิดหน้าหนีออกไปอีกทาง
เสียงหัวเราะทุ้มต่ำที่แว่วดังอยู่ข้างกายกำลังทำให้เขาใจสั่น
ไม่ยุติธรรมเลย!
"บ่นพึมพำอะไรของคุณ หิวล่ะสิ แล้วคณะคุณเค้าไม่ได้เตรียมของว่างให้เด็กรึไงหว้าาา แย่จริง...อ่ะนี่ กินด้วยกันก็ได้"
แจจุงทำตาโตที่จู่ๆตะเกียบที่พูนไปด้วยข้าวผัดกิมจิก็ยื่นมาจ่อประชิดติดอยู่ที่เรียวปากของเขา แน่ล่ะ...เขาหิว แต่ใจสั่นแบบนี้เขากินอะไรไม่ลงหรอกนะ! ยิ่งเมื่อชองยุนโฮส่งไอ้รอยยิ้มบ้าๆนั่นที่เขาไม่ชอบเอาเสียเลยมาให้เขาด้วยแล้ว เขาก็ยิ่งใจสั่นใหญ่จนไม่กล้าหันไปมองตาอีกฝ่ายตรงๆด้วยซ้ำ
"ใครว่าฉันหิว ไม่ได้หิวสักหน่อย!"
"กินๆเข้าไปเถอะนาคุณ"
คีย์เสียงเข้มคีย์เดิมได้ผลเป็นที่น่าพอใจ(เหมือนเดิม)จนเขาต้องเก็บเอามันมาแอบลอบยิ้มในใจ เพราะอาเสี่ยคนสวยอ้าปากรับข้าวคำนั้นเข้าปากไปในทันทีที่เขาพูดจบ แต่ก็นั่นล่ะ...คนสวยก็ยังไม่วายทำหน้ามุ่ยใส่เขาอยู่ดี ยุนโฮเหลือบมองหน้าคนข้างกายที่เคี้ยวข้าวตุ้ยๆด้วยท่าทางน่าเอ็นดู แล้วเขาก็ต้องหลุดเสียงหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อยัยลูกแมวดูท่าจะพอใจไอ้ข้าวผัดกิมจิหน้าตาทุเรศทุรังนี่อยู่ไม่น้อย(ก็เล่นเคี้ยวไปทำตายิ้มไปแบบนั้นน่ะ) เขาตักข้าวเข้าปากตัวเองอีกคำก่อนจะยื่นไปป้อนอีกฝ่ายอีกคำเช่นกัน และคราวนี้คนสวยก็กินเข้าไปอย่างว่าง่ายโดยไม่ร้องแง้วๆออกมาสักคำ(ผิดปกติวิสัยไปสักหน่อย แต่เป็นแบบนี้บ่อยๆก็น่ารักดีเหมือนกันนะ)
"ทำไมต้องไปซ้อมนอกสถานที่ด้วยล่ะครับ งานมันจัดที่มหาลัยเราไม่ใช่หรอ"
ยุนโฮเปิดบทสนทนาขึ้น(หลังจากนั่งผลัดกันกินข้าวเงียบๆอยู่นาน)พลางยื่นขวดน้ำไปให้คนตัวเล็กข้างกาย(ที่ดูท่าจะอิ่มแล้ว)ในขณะเดียวกันก็จัดการทิ้งกล่องใส่ถุงขยะที่คิมจุนซู(ผู้ซึ่งทำหน้าเหมือนอยากจะฆ่าคน)เดินถือผ่านมาพอดี แจจุงไม่ได้เอ่ยตอบอะไรเขาในทันที อาเสี่ยคนสวยยกขวดน้ำขึ้นดื่ม ใช้หลังมือเช็ดหยดน้ำที่ไหลเลอะเทอะลงมาตามแนวคางเล็กน้อยแล้วจึงส่งขวดคืนให้กับเขา
"ต้องซ้อมกับมหาลัยยองฮวังน่ะ แต่พวกนั้นมาที่อินซองไม่ได้ เลยต้องไปซ้อมที่นั่นแทน"
แจจุงตอบกลับมาเสียงห้วนพร้อมกับตวัดตามามองเขาขวับ ทำเอาคนที่ไม่คิดว่าจู่ๆจะได้ค้อนวงเบ้อเริ่มแบบนั้นสำลักน้ำที่ตัวเองกำลังยกดื่มอยู่เลยล่ะ ยุนโฮไอค่อกแค่กพลางปิดฝาขวดน้ำให้เรียบร้อย(ด้วยความทุลักทุเลเล็กน้อย)
"อะไรล่ะครับ! ผมถามแค่นี้ต้องโกรธด้วย"
"ใครว่าฉันโกรธล่ะ"
"ก็คุณมองผมแบบนั้นทำไมล่ะ"
พูดยังไม่ทันขาดคำ แจจุงก็มองเขาด้วยสายตาแบบเดิมอีก(ไม่ปวดตาบ้างรึไงน้าาา)ก่อนเจ้าตัวจะเชิดปลายจมูกขึ้นและสะบัดหน้าหนีเขาอีกเหมือนเดิม ยุนโฮถอนหายใจออกมาหน่ายๆให้กับยัยลูกแมวแสนหยิ่งที่คงเลือดลมมาไม่ปกติ(ถึงได้อารมณ์เสียใส่เขาอยู่เรื่อย) เขาแอบเห็นไอ้เพื่อนร่วมทีมที่นั่งอยู่ที่เบาะฝั่งตรงข้ามทำสีหน้าล้อเลียนส่งมาให้พร้อมกับขมุบขมิบปากล้อเป็นทำนอง'เมียมาคุ้มเว้ยเฮ้ยย!'
เมียบ้านป๊ะมึงอ่ะสิไอ้พวกห่านน!!
เสี่ยของ(อนาคต)เมีย(ที่ตอนนี้กลายเป็นเมะไปแล้ว(?))ต่างหากล่ะ!!
ยุนโฮชูกำปั้นขู่ให้พวกมันหุบปากซะก่อนจะเหลือบสายตากลับมาที่คนข้างกายผู้ซึ่งกำลังก้มหน้าก้มตารัวนิ้วส่งข้อความยิกๆ(รวยจริงเว้ย!...เปลี่ยนมือถือเครื่องใหม่อีกแล้ว) เขาก็ไม่ได้อยากจะเสียมารยาทหรอกนะ แต่คำว่าชางมินที่เขาเหลือบไปเห็นอีกฝ่ายกำลังกดพิมพ์พอดีก็ทำให้เขาอดถามออกมาไม่ได้
"แล้วนี่น้องชางมินยังคบอยู่กับ...เอ่อ...เด็กคนนั้นอยู่รึเปล่าครับ"
นิ้วเรียวที่กำลังขยับกดปุ่มมือถือ(ที่เป็นรุ่นทัชสกรีนเสียด้วย)ชะงักไปนิด ตากลมๆคู่โตคู่นั้นเปล่งแสงวาบ...นี่เขาไม่ได้พูดเล่นนะ! รังสีแห่งความแค้น(?)มันเปล่งแสงวาบออกมาจริงๆนะ!
"คบอยู่"
"หรอ ผมนึกว่าคุณทำให้พวกเขาเลิกกันไปแล้วซะอีก"
"ไอ้เด็กโย่งนั่น..."
เสียงหวานบ่นพึมพำต่อหงุงหงิงจนเขาจับใจความไม่ได้พร้อมกับรัวนิ้วพิมพ์ข้อความใหญ่ อาการฟึดฟัดที่แลดูน่าเอ็นดูทำให้เขาเก็บเอามันมาแอบอมยิ้มอยู่คนเดียวอย่างช่วยไม่ได้ ยุนโฮส่ายหน้ายิ้มๆให้กับยัยลูกแมวขี้หวงพลางล้วงหยิบไอพอตของตนออกมากดเลือกเพลงไปเรื่อยเปื่อย ดวงตาคมก็แอบเหลือมองคนข้างกายเป็นระยะ แล้วเขาก็ต้องกลั้นเสียงหัวเราะเมื่อเห็นคนตัวเล็กเริ่มชะงักนิ่งไปพร้อมด้วยดวงตาปรอยปรือ...ลูกแมวจริงๆล่ะน้าา อิ่มก็หลับ กินง่ายเลี้ยงง่ายจริงๆเล้ยยย!
เขาเสียบหูฟังข้างหนึ่งเข้ากับหูของตัวเองแล้วจึงแบ่งอีกข้างหนึ่งไปเสียบหูคนที่นั่งอยู่ข้างๆ แจจุงตวัดตาค้อนเขานิดคล้ายจะถามว่าคิดจะทำบ้าอะไร แต่เขาก็ทำเพียงไหวไหล่และหันออกไปสนใจนอกหน้าต่าง เขาได้ยินเสียงบ่นพึมพำดังไล่หลังเขามา และแน่ล่ะ...เขาเก็บเอาไอ้เสียงหวานๆนั่นมาอมยิ้มกับตัวเองอีกแล้ว
����������� นั่งนิ่งเงียบฟังเพลงไปได้ไม่ถึงห้าเพลงดี เขาก็รู้สึกได้ถึงแรงกระทบเบาๆที่หัวไหล่ของตน และเมื่อหันกลับไปมอง เขาก็ต้องอมยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูเมื่อพบว่ามันคือศีรษะของอาเสี่ยคนสวยปากแข็งที่บอกว่าจะไม่นอนพิงไหล่เขาในตอนแรก
"ไหนบอกจะไม่พิงไงยัยลูกแมว"
ยุนโฮขยับตัวเองนิดเพื่อให้คนหลับใหลได้เอนนอนพิงเขาได้สบายมากขึ้นพลางใช้ปลายนิ้วเกี่ยวเส้นผมสีดำสนิทที่ตกลงมาปิดใบหน้าหวานขึ้นไปถัดใบหูด้วยสัมผัสอันแผ่วเบาเพื่อเปิดเผยแก้มใสให้อากาศได้เฉยชมความนุ่มนวล เขาหันเหลือบมองคนหลับใหล และมันก็ใกล้จนปลายจมูกแทบจะสัมผัสหน้าผากเนียนอยู่แล้ว พ่อหนุ่มหุ่นนายแบบชะงักไปนิดเมื่อปลายจมูกโด่งคมของตนสัมผัสเข้ากับผิวเนียนเอาเข้าจริงๆอย่างไม่ได้ตั้งใจ
ชิบหายแล้ว!
เขาใจเต้นอ่ะ!!
..........................................................
ตอนนี้สั้นเพราะถูกแบ่งออกเป็นสองพาร์ทค่ะ ใครอยากอ่านยุนแจก็คงถูกใจเนอะ ได้อ่านสองตอนติดเลย ส่วนตอนนี้ก็...ชองยุนใจเต้นซะแล้ว ในที่สุดก็เป็นอีกคู่ที่ตรงกับคอนเซปหัวใจสั่นไหวของเรานะ ไม่หวานมาก(ก็เสี่ยแกเล่นหงุดหงิดตลอดเลยอ่ะ= =) แต่ก็พอถูๆไถๆล่ะนะ คู่อื่นเค้าค่อนข้างเข้าที่เข้าทางกันหมดแล้ว เหลือก้แต่คุ่นี้กับฮันฮยอก(ที่ไรเตอร์ทำให้มันวุ่นวายเอง= =)ล่ะเนอะที่ยังไม่รักกันสักที ก้เอาใจลุ้นชองยุนกันต่อไปละกัน
ตอนหน้า แน่นอนค่ะ เปนยุนแจแน่นอน ยุนไปเก็บตัว แต่แจไปซ้อมดนตรี แล้วมันจะเจอกันได้ไงน้า รอลุ้นค่ะ ถัดจากนั้น เราค่อยไปคิเฮกันเนอะ^^
ปล. มาเกริ่นๆว่าสอบมิดเทอมเสร็จแล้วแบบนี้ หลายคนต้องนึกถึงพี่ฮันที่กำลังจะกลับไปเลียแผลใจ(?)ที่จีนแหงเลย ป๋าแกจะกลับไปจริงๆรึเปล่า ก้ต้องรอดูกันต่อไปค่ะ^^
ความคิดเห็น