คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 4th Mission :: อาเสี่ยคนสวย
"จริงๆนะ...น้องชางมินมีเสี่ยเลี้ยงจริงๆ ใครๆเค้าก็รู้กันทั้งนั้นอ่ะ"
ถ้าใครๆเค้าก็รู้กันทั้งนั้นตามที่คิมจุนซูว่าจริงๆล่ะก็นะ ชองยุนโฮคนนี้คงไม่มีตัวตนอยู่ในสายตาของหมอนี่แหงๆ เพราะดูเหมือนว่าคำว่าใครๆของคิมจุนซูนั้นจะไม่มีเขารวมอยู่ด้วย ชายหนุ่มหุ่นนายแบบเหลือบมองผู้จัดการทีมฟุตบอลของตนที่ยืนจับเวลาให้พวกที่กำลังวิ่งวอร์มร่างกายอยู่ในลู่วิ่งเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมาสนใจวอร์มร่างกายของตนตามเดิมเพื่อเตรียมลงสนาม
"ฉันไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย"
ยุนโฮว่าพลางหันไปยิ้มทักทายรุ่นน้องที่เพิ่งวิ่งผ่านหน้าไปเล็กน้อยตามประสาคนอัธยาศัยดีก่อนจะหันกลับไปมองผู้จัดการทีมเสียงหวานของตนที่เปลี่ยนมาก้มหน้าจดขยุกขยิกลงบนกระดาษที่หนีบอยู่กับแผ่นรองเขียนด้วยแววตาจับผิดเต็มที่...แน่ล่ะ เขาไม่เชื่อหรอกว่าเนื้อคู่ของเขาจะโดนอาเสี่ยที่ไหนเปิดซิงไปแล้วอ่ะ!...หมอดูดูมาให้เขาแล้วนะโว้ย!!
"นายไม่อยากจะแบ่งฉันกับชมรมบาสก็บอกมาเหอะจุนซู"
"ใช่ที่ไหนล่ะ คิดว่าตัวเองสำคัญมาจากไหนกันชองยุนโฮ"
"แหง...โมเดลลิ่งยังแย่งกันมาขอให้ฉันไปเป็นนายแบบให้เลย"
ป้าบ!!
"เพ้อเจ้อ!"
จุนซูใช้กระดานรองเขียน(ที่ไม่ใช่อะไรที่นิ่มเอาเสียเลย)ตบป้าบเข้าให้ที่กลางหัวของนักกีฬาคนดังประจำทีมพร้อมกับทำปากยู่ใส่อย่างน่ารัก...แหงล่ะ ถ้ามันมีแค่อย่างหลังยุนโฮคงไม่ร้องโอดโอยแบบนี้หรอกนะ
"มันเจ็บนะจุนซู!"
"เออ!...ก็ทำให้เจ็บน่ะสิ เดี๋ยวตอนเย็นฉันพาไปดูก็ได้ว่าน้องชางมินเค้าเป็นเด็กเสี่ยจริงๆ...ไปซ้อมได้แล้วไป๊!"
................................................................
"เย็นขนาดนี้แล้วน้องเค้าไม่ได้กลับบ้านไปแล้วหรอจุนซู"
"น้องชางมินเค้าอ่านหนังสืออยู่ในห้องสมุดถึงเย็นขนาดนี้ทุกวัน นายเคยรู้อะไรบ้างมั้ยเนี่ย!"
"ก็ฉันจะไปรู้เรอะ!...ฉันไปป้อน้องเค้าเฉพาะตอนเที่ยงนี่"
"เงียบ!...นั่นไง เดินออกมาแล้ว"
จุนซูหันไปเอ็ดเพื่อนข้างกายพร้อมกับหดหัวเข้ามาหลบอยู่หลังต้นไม้มากขึ้นเมื่อเป้าหมายที่พวกเขาเฝ้ารอคอยได้เดินออกมาจากห้องสมุดพร้อมกับหนังสือเล่มหนาเต็มสองแขนตามประสานักศึกษาแพทย์คนเก่ง
ยุนโฮอมยิ้มออกมานิดๆเมื่อเห็นแก้มเนียนของคนที่เขาแอบชอบพองออกอย่างไม่พอใจเพราะเจ้าตัวได้ทำหนังสือเล่มนึงตกลงมาจากอ้อมแขน...ไม่เคยเห็นทำหน้าแบบนี้เลยนะ...น่ารักจริงๆนั่นล่ะ ชิมชางมินไม่ใช่คนสวยสะดุดตาเหมือนพี่ฮีชอล เจ้าเด็กนั่นน่ารัก และยิ่งด้วยดวงตาซื่อบริสุทธิ์แบบนั้น...ยุนโฮก็ยิ่งปลื้มหนักเข้าไปใหญ่ ถึงแม้ชิมชางมินจะเป็นผู้ชายร่างบางที่ไม่ได้ตัวเล็กตามคอนเซปต์ก็เถอะ เจ้าเด็กตาซื่อคนนั้นก็ยังน่ารักในสายตาของชองยุนโฮอยู่ดี
"น่ารักเนอะ...นายว่ามั้ยจุนซู"
"อยู่แล้ว มันเป็นกรรมพันธุ์เชื่อฉันเหอะ...นั่นไงๆ รถคันนั้นเห็นมั้ย"
ยุนโฮหรี่ตามองรถยุโรปสีดำคันหรูที่ขับมาจอดเกยถึงหน้าประตูมหา'ลัย เรียกได้ว่าแทบจะไปจอดแทบเท้าน้องชางมินของเขาที่กำลังยืนคอยอยู่เลยทีเดียว...อ่า...นอกจากบ้ากามแล้วยังรวยเสียด้วย มีชายหนุ่มคนหนึ่งก้าวลงมาจากด้านคนขับ มุมยืนที่แย่บวกกับแว่นกันแดดอันเกือบเท่าฝ่ามือทำให้เขาเห็นหน้าหมอนั่นไม่ชัดนัก...มันจะมืดอยู่แล้ว แม่งจะใส่แว่นดำมาทำซากอะไรวะไอ้บ้าเอ๊ย!
ยุนโฮสบถพึมพำพร้อมกับชะเง้อหน้าออกไปมากขึ้น ไอ้หนุ่มแว่นดำคนนั้นวิ่งอ้อมมาเปิดประตูรถให้น้องชางมินสอดตัวเข้าไปนั่ง แถมยังแสดงความเป็นสุภาพบุรุษอย่างเสมอต้นเสมอปลายด้วยการผลักประตูปิดให้ก่อนจะวิ่งกลับไปประจำที่นั่งคนขับเหมือนเดิม และไม่นานรถคันหรูก็เคลื่อนที่จากไป
"เป็นไงล่ะ!...ฉันบอกแล้วไม่เชื่อ อึ้งไปเลยล่ะสิ"
นอกจากจะไม่ปลอบใจแล้ว คิมจุนซูก็ยังซ้ำเติมคนช๊อคให้จมดินยิ่งกว่าเก่าด้วยรอยยิ้มที่บอกออกมาอย่างชัดเจนเลยว่า'กูบอกมึงแล้ว!' แต่ยุนโฮก็ยังอึ้งเกินกว่าที่จะเถียงกลับ...ไม่จริงอ่ะ!...หมอดูฟันธงมาให้เขาแล้วนะเว้ย!...ไอ้แว่นดำนั่นมันจะพรากเนื้อคู่ของเขาไปแบบนี้ไม่ได้นะ!
"ฉันไม่เชื่ออ่ะ!"
"เอ๋??"
"ฉันจะไปถามน้องเค้าพรุ่งนี้!"
แต่ให้ตายห่าสิ...
อยู่ไกลตั้งขนาดนั้นแถมมุมที่ยืนก็ยังแย่เอามากๆ
ชองยุนโฮยังเสือกสังเกตเห็นว่าปากของอาเสี่ยคนนั้นแม่งแดงน่าจูบชิบหายเลย!
.........................................................................
"กูไม่ไป"
"กูก็ไม่ไป"
"โธ่...นะๆๆ...แค่เดินไปส่งกูก็ได้"
"เฮ้ย!...มึงจะมาขืนใจกูแบบนี้ไม่ได้นะเว้ย! กูต้องไปติวตอนเย็นอีกนะยุนโฮ"
คยูฮยอนร้องโวยวายออกมา(ด้วยคำพูดที่ฟังดูพิกล)ทันทีที่เพื่อนสนิทคนดีเริ่มลงไม้ลงมือลากเขาให้เดินไปด้วยจนคนลงมือต้องจำใจปล่อยและหันไปหาเพื่อนอีกคนที่เชิดหน้าหนีเขาทันทีที่สบตา...คิมคิบอมก็ขี้งอนเหมือนกันนะเว้ย!!
"ไม่ต้องมามอง กูยังโกรธมึงอยู่นะ"
"เออ!...กูไปคนเดียวก็ได้วะ"
เมื่ออ้อนเพื่อนสนิททั้งสองคนไม่เป็นผลสำเร็จ(แถมยังได้คำปฏิเสธที่โคตรเย็นชาตอบกลับมาอีกต่างหาก) ชองยุนโฮก็ตัดสินใจที่จะเดินเข้าไปหาเหยื่อของเขาเพียงลำพังแบบไม่รอง้อใครอีกต่อไป ชิมชางมินนั่งทานข้างกลางวันอยู่คนเดียวเหมือนอย่างเคย...ท่าเดิมเลยล่ะ มือขวาจับตะเกียบ มือซ้ายกางหนังสือ แต่ดูท่าว่าวันนี้เขาจะเข้ามาหาช้าไปเสียหน่อย เพราะเมื่อเขาเดินไปถึงที่โต๊ะ ชางมินก็ลุกขึ้นทำท่าจะเดินไปเก็บจานเสียแล้ว
"สวัสดีครับน้องชางมิน"
"อ่าว...พี่ยุนโฮ"
คนน่ารักของยุนโฮยิ้มหวานพลางหนีบหนังสือเล่มหนาเข้าใต้วงแขนเพื่อจะใช้สองมือจับประคองถาดอาหารได้ถนัดมากขึ้น
"วันนี้พี่ยุนโฮเลิกช้าหรอครับ ผมเลยไม่ได้ทานข้าวกับพี่เลย"
ดูเหมือนชิมชางมินจะคุ้นเคยกับการที่มีรุ่นพี่หนุ่มหุ่นนายแบบมานั่งทานข้าวกลางวันด้วยกันเสียแล้ว...แหม ชองยุนโฮปลื้มซะไม่มีล่ะ! เขายิ้มปลื้มออกมาอย่างเปิดเผย(ราวกับกลัวว่าไม่มีใครจะรู้งั้นล่ะ!)พลางแย่งถาดอาหารมาถือเอาไว้เสียเอง
"พอดีวันนี้อาจารณ์เข้าเลทน่ะครับเลยเลิกช้า อดทานข้าวกับน้องชางมินเลย...แต่ไม่เป็นไร เดินไปเก็บจานด้วยกันก็ได้เนอะ"
ชางมินหัวเราะคิกคักออกมาเบาๆ แต่กระนั้นก็ยังยอมเดินเคียงข้างคนที่อาสาไปเก็บจานให้ไปเหมือนอยากจะชดเชยเวลาของวันนี้ที่ขาดหายไปให้
"แล้วพี่ยุนโฮทานข้าวรึยังล่ะครับ"
"วันนี้พี่ไม่ค่อยหิวน่ะ"
"ระวังจะปวดท้องนะครับ"
เป็นห่วงด้วยเว้ยยย!!...ชองยุนโฮปลื้มอีกแล้วล่ะ!! แต่ยังก่อน...ยังไม่ใช่ตอนนี้
"อืม...น้องชางมินครับ เมื่อวานน่ะ..."
"ครับ?"
ดวงตาสุดซื่อที่หันมามองเขาอย่างสงสัยทำเอายุนโฮพูดไม่ออกไปชั่วขณะ...อย่ามองกันแบบนั้นสิครับน้อง! เขาสอดถาดเข้าไปเก็บในชั้นวางก่อนจะค่อยๆหันกลับมาสบตากับดวงตาแสนซื่อคู่นั้นตรงๆ
"มีอะไรรึเปล่าครับพี่ยุนโฮ"
"คือ...พี่มีอะไรจะถามน้องชางมินหน่อยได้มั้ยครับ"
"ถามว่า...?"
"เอ่อ..."
ดวงตาเรียวรีสอดส่ายลอกแลกเพื่อหาเป้าหมายใหม่ เพราะรู้ตัวแล้วว่าตัวเองกลั้นใจถามคำถามนั้นออกไปไม่ได้จริงๆ...ถ้าน้องชางมินจะเจ็บปวดล่ะก็ ชองยุนโฮยอมไม่ถามก็ได้ฟะ! แต่แล้วนัยน์ตาสีสนิมก็ไปสะดุดเข้ากับเข็มขัดสีชมพูอ่อนหวานที่รัดอยู่ที่ขอบกางเกงของคนตรงหน้า มันทำให้พ่อคนตาเล็กเบิกตาโตขึ้นมาทันทียิ่งกว่าเห็นผู้หญิงแก้ผ้าเดินกลางสี่แยก...อ่า...ใช่จริงๆด้วย! เนื้อคู่แต่ชาติปางก่อนของชองยุนโฮ แม่หมอคีย์นี่แม่นโคตรๆจริงๆ!!
"เข็มขัดนั่นของน้องรึเปล่าครับ"
ชางมินดูจะงงๆอยู่สักหน่อยกับคำถามประหลาดๆของรุ่นพี่สุดเท่ห์ เขามองตามสายตาของคนตรงหน้าที่จับจ้องอยู่ที่เข็มขัดของเขาก่อนจะพยักหน้าออกมาแกนๆพร้อมกับก้าวถอยหลังหนีออกมาหน่อย...ใครจะไปรู้ล่ะว่าพี่ยุนโฮมองเข็มขัดหรืออย่างอื่นที่อยู่ต่ำกว่าน่ะ!
"ฮะ?...อ่า...ครับ ทำไมหรอครับ"
"อ้อ...เปล่าหรอกครับ พี่ไปก่อนนะครับน้องชางมิน พี่จะหาทางช่วยน้องให้ได้ครับพี่สัญญา"
ยุนโฮรั้งร่างโปร่งเข้ามากอดแนบกายแน่นๆหนึ่งทีพร้อมกับเอ่ยคำสัญญาที่ฟังดูหนักแน่นพิกล(?)ออกมาก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป ปล่อยให้นักศึกษาแพทย์คนเก่งยืนงงอยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง
"คนนั้นน่ะหรอชองยุนโฮ"
"ช่ายยย...คนที่ตัวสูงๆขาวๆคนนั้นล่ะ"
"หน้าตาไม่เห็นได้เรื่องเลยยูชอน ฉันยังหล่อกว่าตั้งเยอะ"
คนสวยไม่เจียมสังขารบ่นพลางกระแทกช้อนใส่จากเสียงดังอย่างไม่พอใจเมื่อชองยุนโฮ(ที่คงมีแค่เจ้าตัวคนเดียวเท่านั้นล่ะที่คิดว่าหมอนั่นหน้าตาไม่ได้เรื่อง)เดินเข้าไปหาคนของเขาถึงที่โต๊ะ แถมคนของเขายังดันยิ้มหวานให้หมอนั่นอีก...บ้าบอสิ้นดี!....ไอ้บ้านั่นไม่มีสิทธิในรอยยิ้มของชางมินของเขานะ!
"พูดมาได้ แกใช้หูซ้ายดูรึไงแจจุง ชองยุนโฮน่ะนักฟุตบอลอนาคตไกลเลยนะ แถมอนาคตในวงการนายแบบก็มีแววว่าจะรุ่งด้วยถ้าหมอนั่นคิดจะเป็นนายแบบจริงๆล่ะก็ โมเดลลิ่งติดต่อหมอนั่นเยอะมากเลยนะ ญาติฉันที่ทำงานกับบริษัทโมเดลลิ่งยังรู้จักชื่อของหมอนั่นเลย"
คิมแจจุงย่นจมูกนิดๆเหมือนจะหมั่นไส้พ่อคนอนาคตไกลไปเสียทุกอย่างก่อนจะหันกลับมาหรี่ตามองเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามซึ่งกำลังก้มหน้าก้มตาแก้โน้ตเพลงขยุกขยิกเหมือนเพิ่งเอะใจอะไรได้
"นี่ยูชอน..."
"ว่าไงแจจุง"
"นายรู้เรื่องของชองยุนโฮเยอะจังนะ"
"ก็จุนซูมาเล่าให้ฉันฟังนี่"
คนเก่งสาขาดนตรีสากลประจำคณะศิลปกรรมศาสตร์เอ่ยตอบโดยไม่แม้แต่จะยอมละสายตาขึ้นมาจากโน้ตเพลงของตน ซึ่งถ้าเขาเงยหน้าขึ้นมามองดวงตาวิบวับของเพื่อนร่วมสาขาคนสวยสักนิดล่ะก็นะ...คำตอบของเขาต้องไม่ใช่แบบนี้แน่ๆ
"แล้วนายว่าชองยุนโฮหล่อมั้ย"
"ก็หล่อน่ะสิถามได้"
"ใครได้เป็นแฟนนี่คงโชคดีเป็นบ้าเลยว่ามั้ย"
"คงงั้นล่ะมั้ง"
"นี่ปาร์คยูชอน..."
"หืมม?"
"จีบชองยุนโฮให้ฉันนะ!"
.....................................................................
"ไม่อยากให้พี่ไปส่งบ้านจริงๆหรอครับน้องชางมิน"
"บ้านผมไกลนะครับ ลำบากพี่ยุนโฮเปล่าๆ"
"ไม่ลำบากเลยครับ...ไปนะ...พี่พาไปส่งบ้าน"
และแล้วลูกตื๊อของเขาก็ประสบความสำเร็จในที่สุดเมื่ออีกฝ่ายถอนหายใจออกมาเบาๆและยอมให้เขาแย่งหนังสือเล่มหนาเล่มหนึ่งไปถือให้ ยุนโฮยิ้มปลื้มออกนอกหน้าพลางเดินเคียงคู่ไปกับสุดสวาทขาดใจของเขาช้าๆ...ใครอยากจะให้เวลาแบบนี้หมดเร็วนักล่ะ!
"ต้องขึ้นรถเมล์ไปไกลอยู่เหมือนกันนะครับ"
"นั่งรถเมล์ไม่เห็นจะเป็นไรนี่ครับ หรือน้องชางมินอยากนั่งแท๊กซี่...พี่ออกค่ารถให้ก็ได้นะ"
"ไม่ต้องครับๆ...รถเมล์น่ะดีแล้ว ผมกลัวพี่ยุนโฮจะเหนื่อยน่ะ"
ชางมินหันมายิ้มหวานให้เขาโดยไม่ลืมที่จะมอบมันให้พร้อมกับดวงตาสุดซื่อที่ยุนโฮไม่ปฏิเสธหรอกนะว่าเขาน่ะชอบมันสุดๆเลยน่ะสิ คนร่างโปร่งขยับกระเป๋าสะพายของตัวเองยึกยักพลางชะเง้อคอมองรถเมล์ที่กำลังวิ่งเข้ามาจอดเพื่อดูว่ามันใช่เบอร์ที่เขาต้องขึ้นรึเปล่า แต่กระนั้น เขาก็ยังไม่ละเลยคยที่อาสาไปส่งเขาถึงหน้าประตูบ้าน
"เห็นพี่แทคยอนบอกว่าพี่ยุนโฮจะมาอยู่ชมรมบาสกับเราด้วย...จริงหรอครับ"
"จริงสิครับ...จะได้เจอน้องชางมินบ่อยๆไง"
"เดี๋ยวพี่จุนซูก็ได้โกรธแย่หรอกครับ แล้วผมก็คิดว่าพี่ยุนโฮน่ะเป็นนักฟุตบอลน่าจะเหมาะกว่า"
"ถ้างั้นพี่จะไปขอไอ้แทคลาออกพรุ่งนี้เลย"
คนที่คิดว่าเขาเหมาะจะเป็นนักฟุตบอลมากกว่าหัวเราะออกมาเบาๆให้กับอาการบ้าจี้ทำตามของเขา...และยุนโฮก็เก็บภาพน่ารักๆแบบนั้นเอาไว้ด้วยรอยยิ้ม ชางมินกอดหนังสือเล่มที่บางกว่าที่อีกฝ่ายกำลังถือให้เอาไว้แนบอกพลางเอนคอมองเขาด้วยรอยยิ้มสุดซื่อและแสนบริสุทธิ์ ซึ่งเขาก็จะไม่ปฏิเสธหรอกนะว่าปลื้มมันไม่น้อยไปกว่าไอ้ตากลมๆคู่นั้นลยน่ะ!
"แต่สาวๆอาจจะชอบพี่ยุนโฮตอนเล่นบาสมากกว่าก็ได้นะครับ"
"บอกกันมาตรงๆว่าหึงพี่ก็ได้นะครับ"
"ฮ่าๆๆๆ!....ใช่ที่ไหนล่ะครับ ไปกันเถอะครับ รถมาแล้ว"
.................................................
"โห้!...บ้านของน้องชางมินนี่ใหญ่เหมือนกันนะครับ”
ยุนโฮเงยหน้าขึ้นมองบ้านหลังใหญ่ตรงหน้าด้วยสายตาอึ้งๆปนเจ็บปวดหน่อยๆ...ก็เขาจำรถสีดำสุดหรูที่จอดอยู่ในโรงรถคันนั้นได้น่ะสิ!...โห้ยยยย!!...ไอ้เสี่ยบ้ากามนั่นลากน้องมากกถึงบ้านเลยหรอครับสุดสวาทขาดใจของพี่ยุน!
"ก็...ไม่เท่าไรหรอกครับ"
ชางมินถ่อมตัวได้อย่างน่ารักพลางรับหนังสือที่เหลือของตนกลัมมาถือไว้เสียงเองหลังจากที่เอื้อมมือไปกดออดเรียกคนในบ้านมาเปิดประตูให้เป็นที่เรียบร้อย เขาหันมายิ้มให้บอดี้การ์ดส่วนตัวประจำวันนี้(ที่เริ่มดูเหมือนกำลังสาปแช่งใครอยู่)
"พี่ยุนโฮอยากเข้าไปมั้ยครับ นั่งพักสักหน่อยค่อยกลับนะ"
"ได้เลยครับ ยินดีอย่างยิ่งเลย"
พ่อหนุ่มชองคนดีตอบรับอย่างว่าง่ายก่อนจะเป็นฝ่ายเดินนำเข้าประตูไปก่อนเจ้าของบ้านเสียอีก...เขาล่ะอยากจะเห็นหน้าไอ้เสี่ยบ้ากามนั่นชัดๆสักที กดขี่ข่มเหงน้องชางมินของเขาไม่พอ ยังบังคับขืนใจให้มาอยู่ที่นี่อีก..แม่งเลวสุดๆ! ป้าแม่บ้านคนหนึ่งเดินเข้ามารับข้าวของของชางมินทันทีที่พวกเขาก้าวเข้าไปในตัวบ้าน ซึ่งเจ้าตัวก็เอ่ยขอบคุณอย่างเด็กมารยาทดีให้ยุนโฮได้ปลื้มหนักกว่าเก่า
"พี่แจจุงไปไหนหรอครับ ผมเห็นรถจอดอยู่นี่"
"คุณแจจุงอยู่ในครัวค่ะ เห็นพูดๆอยู่ว่าได้สูตรอาหารใหม่มา"
ชางมินหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะหันมากระตุกชายเสื้อของเขาเหมือนเป็นเชิงบอกให้เดินตามมา ดวงตาสุดซื่อคู่นั้นดูมีประกายรื่นเริงยิ่งขึ้นไปอีกเมื่อเจ้าตัวพาเขาเดินเข้าไปในครัวที่ฟุ้งไปด้วยกลิ่มหอมๆของอาหาร
"ผมมีคนอยากจะให้พี่ยุนโฮรู้จักด้วย"
"อ่า...ครับ"
พี่ก็อยากรู้จักเหมือนกันครับน้อง คนที่ทำให้น้องชางมินของพี่เจ็บปวดน่ะ...พี่ก็อยากเห็นน้ำหน้ามันเหมือนกันครับ!!
"พี่แจจุงครับ"
ชายหนุ่มเอวเล็กคนหนึ่งที่กำลังยืนก้มๆเงยๆอยู่หน้าเตาแก๊ซชะงักไปนิดตามเสียงเรียก มือขาวๆที่โผล่พ้นเสื้อแขนยาวออกมาเอื้อมไปหยิบฝาหม้อมาปิดหม้อก่อนจะหันกลับมาหาคนเรียกพร้อมกับชามกระเบื้องในมือข้างหนึ่ง
ชิมชางมินยิ้มกว้าง
ชองยุนโฮช๊อคค้าง
คิมแจจุงอึ้งสนิท
"พี่แจจุงครับ...นี่พี่ยุนโฮที่ผมเล่าให้ฟังบ่อยๆไงครับ"
เพล้ง!
อ่าใช่เลยล่ะ...
ชองยุนโฮจำได้แม่นเลย
ปากแดงๆน่าจูบสุดๆแบบนี้
ไอ้เสี่ยบ้ากามคนนั้นนี่เอง!
....................................................
"เอาไอ้หมอนั่นมาบ้านทำไมชางมิน"
"ก็พี่เค้าอุตส่าห์มาส่งผมถึงบ้านนี่ ชวนเขาเข้าบ้านไม่เห็นผิดตรงไหนเลย"
เด็กช่างอ้อนเถียงพลางล้มตัวลงนอนหนุนตักพี่ชายคนสวยของตนโดยไม่ลืมที่จะพลิกตัวซุกหน้าเข้ากับหน้าท้องนิ่มและสอดแขนเข้ากอดเอวเล็กอย่างออดอ้อน แต่ดูเหมือนพี่ชายต่างบิดาคนสวยจะไม่หายโกรธง่ายๆในคราวนี้ เพราะหน้าสวยๆนั่นยังไม่หายมุ่ยเสียที
"อย่ายุ่งกับหมอนั่นให้มากนักล่ะ"
"พี่ไม่ชอบพี่เค้าหรอ"
"ก็มันมาจีบน้องของพี่นี่"
"หึงผม?"
"เออ!...สุดๆเลยด้วย!"
ชางมินเงยหน้าขึ้นมายิ้มกว้างให้พี่ชายพลางยกมือขึ้นไปบีบจมูกเล็กๆนั่นเบาๆอย่างหมั่นไส้...ถ้าไม่มีใบสูติบัตรนะ เขาต้องไม่เชื่อแน่ๆว่าพี่แจจุงเกิดก่อนเขาน่ะ!...พี่ชายอะไรทำตัวเด็กชะมัด!
"โอ๋ๆๆๆ...อย่าน้อยใจสิ ผมรักพี่แจจุงสุดๆไปเลยนะ"
"แน่สิ ถ้าไม่รักล่ะก็...ตายแน่!"
คนตัวเล็กทำหน้าตาน่ากลัวเข้าขู่ แต่พ่อน้องชายตัวโตกลับเห็นว่ามันน่ารักน่าเอ็นดูไปเสียนี่ ชางมินหัวเราะออกมาเบาๆพร้อมกับพลิกตัวขึ้นมานอนหงาย ปล่อยให้พี่ชายลูบผมเล่นไปเหมือนเคย
"ครับๆ...ผมรักพี่แจจุงแน่อยู่แล้วล่ะ แต่พี่ยุนโฮเค้าเป็นคนดีนะครับ พี่เค้าน่ารักมากๆเลยนะ"
"หึ...อ้อใช่สิ!...ก็พี่มันขี้โวยวายนี่"
"โธ่...งอนอีกแล้ว ขี้น้อยใจจังนะครับ เพราะแบบนี้น่ะสิถึงมีแต่หนุ่มๆเข้าหาพี่ ไม่มีผู้หญิงเลยสักคน"
"ไอ้เด็กปากมอม!"
ชางมินหัวเราะก้ากออกมาเมื่อแก้มขาวๆของพี่ชายขึ้นสีก่ำขึ้นมาอย่างน่าเอ็นดู และบวกกับตาขวางๆแบบนั้นแล้ว มันก็ยิ่งดูน่าแกล้งเข้าไปใหญ่ แต่เขาก็ตัดปัญหาการโดนคนสวยว้ากกลับด้วยการพลิกตัวกลับไปซุกหน้ากับหน้าท้องแบนราบตามเดิม
"พี่ยุุนโฮเค้าเป็นคนดีนะครับ อย่าไปแกล้งอะไรพี่เค้าล่ะ"
"อืม...พี่ให้ไอ้ยูชอนมันจัดการแทนก็ได้"
"พี่แจจุงอ่า!"
แจจุงทำเมินกับเสียงร้องประท้วงด้วยการหันหน้าหนีไปมองทางอื่น...เมินกันสุดฤทธิ์จนชางมินที่อุตส่าห์ยอมพลิกตัวนอนหงายอีกรอบเลิกพยายามที่จะขอความปลอดภัยให้กับรุ่นพี่หนุ่มหุ่นนายแบบของตน เขาทำท่าจะพลิกตัวกลับไปนอนต่อ แต่อะไรบางอย่างที่เขาเพิ่งนึกขึ้นได้ก็ทำให้เขาต้องชันตัวลุกขึ้นนั่งและเริ่มปลดเข็มขัดของตนออก
"เออใช่...เข็มขัดพี่อ่ะ สีมันทุเรศมากเลย ผมใส่ไปนะ มีแต่คนมอง...เอาคืนไปเลย ผมไปซื้อใช้ใหม่เองก็ได้!"
....................................................
สรุปแล้วววว...ใครเปนเนื้อคู่ของพ่อหนุ่มชองยุนกันแน่นะเนี่ยยยย จะเจ้าของหรือคนยืมใส่ก้ต้องลองไปลุ้นเอาเองละกันเนอะ ไม่อยากจะบอกว่าสำหรับเรื่องนี้ไรเตอร์ชอบคาแรคเตอร์ของพ่อหนุ่มชองยุนโฮมากที่สุดเลยล่ะ เฮียแกให้ความรุ้สึกเหมือนเปนคนที่ป๊อบมากจริงๆอ่ะ คงรุ้ใช่ม่ะ แบบพวกที่ยิ้มหล่อให้คนอื่นไปเรื่อย รุ้ว่าต้องทำยังไงถึงดึงสายตาผู้คนได้ ทำตัวมีเสน่ห์ตลอดเวลาอะไรทำนองนั้น ซึ่งเปนอะไรที่เหม๊าะเหมาะกับลักษณะของยูโนวยุนโฮ(ในความคิดของไรเตอร์)จริงๆ และก้คงต้องยมรับอีกว่า ส่วนที่ไรเตอร์ชอบที่สุดของคิมแจคนสวยนั้น รองจากดวงตาและผิวแล้วก้คงเปนปากนี่แหละ ปากมี๊แจมันแดงน่าจูบจริงๆนะ ไรเตอร์ยืนยัน^^
ตอนหน้ามาพบกับ(อะไรที่ไม่เชิง)คิเฮค่ะ มาดุตาคิมคิบ้างว่าจะใช้ปฏิบัติการอะไรเพื่อพิชิตใจข้าวต้มกุ๊ยคนสวย(?)^^
เจอกันอาทิตย์หน้าค่ะ ไรเตอร์ก็ไม่รุ้เหมือนกันอ่ะว่าทำไมจุ่ๆอากาศสองวันที่ผ่านมาถึงเย็นได้ขนาดนั้น กรุงเทพหนาวรึเปล่าไรเตอร์ไม่รุ้อ่ะ แต่ที่รังสิตนี่อากาศเกาหลีมาก- -“ แต่ก็รักษาสุขภาพกันด้วยนะจ้ะ^^
ความคิดเห็น