คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #48 : 40th Mission :: ก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง .. แล้วจะให้ทำยังไง
"โกรธมาก!"
ซองมินต้องลืมเขาแล้วแน่ๆ ฮยอกแจมั่นใจ...อยู่กับไอ้บ้านั่นทีไร ซองมินก็ลืมเขาทุกทีนั่นล่ะ! คนตัวเล็กเดินกระทืบเท้าโครมครามออกมาจากที่โดนบังคับให้นั่งรอ เพื่อนสักคนก็ไม่เจอ แล้วทีนี้จะให้ฮยอกแจทำยังไงล่ะ! ร่างบางเดินอย่างไร้จุดหมายไปตามทาง พาลใส่ก่อนหินก้อนดิน(?)บนพื้นบ้างเป็นพักๆ เสียงเพลงที่เปิดผ่านเครื่องขยายเสียงทั่วมหาลัย(ที่ตอนนี้เหมือนจะถ่ายทอดสดการแสดงที่เวทีกลางอยู่...หน็อยยยย! ฮยอกแจได้ยินหมดนั่นล่ะว่าไอ้บ้านั่นพูดอะไรบ้างจนทำให้ซองมินลืมฮยอกแจแบบนี้น่ะ!)ไม่ได้ทำให้เขารื่นเริงมากขึ้นเลยสักนิด...เขาไม่ได้อยากมามหาลัยวันนี้ด้วยซ้ำอ่ะ!
เดินไปได้ไม่เท่าไร ฮยอกแจก็มาเจอเข้ากับคนที่เขาไม่อยากเจอจนได้...ไม่เข้าใจเลยจริงๆนะ ปกติก็ไม่เคยโคจรมาเจอกันหรอก แต่พอรู้สึกหงุดหงิดไม่อยากเจอทีไร คิมฮีชอลมักจะหาเรื่องโผล่หน้ามาให้เขาเห็นเหมือนมีญาณทิพย์รับรู้ถึงความหงุดหงิดของเขาได้ทุกทีสินา!
"เจ้าเด็กไก่!"
ฮยอกแจไม่สนใจเสียงเรียกและรีบหมุนตัวเดินหนีไปอีกทาง แต่คิมฮีชอลคนสวยไม่เคยใช่คนธรรมดาอยู่แล้ว เพราะเพียงแค่ก้าวเดินไปได้สองก้าว ร่างบอบบางที่ยังอยู่ในชุดกระโปรงยาวสมัยวิคตอเรียและวิกผมสีทองยาวสวยครบชุดเต็มองค์ก็วิ่งมาดักหน้าเขาทันเสียแล้ว(ฮยอกแจไม่แน่ใจเท่าไรว่าพวกเอกการแสดงเค้าแสดงละครเรื่องอะไรกัน แต่ที่มั่นใจแน่ๆเลยก็คือมันไม่ใช่ละครย้อนยุคสมัยวิคตอเรียหรือเทพนิยายแน่ๆอ่ะ) คิมฮีชอลในชุดกระโปรงและวิกผมสีทอง(และรองเท้าส้นสูงด้วยรึเปล่าก็ไม่รู้)ยกมือขึ้นเท้าเอวมองหน้าเขาด้วยท่าทางหาเรื่องอันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวก่อนจะดีดหน้าผากเขาเข้าให้เป๊าะใหญ่...และระดับคิมฮีชอลน่ะ ไม่เคยออมแรงถนอมผิวขาวๆของเขาเหมือนคนอื่นอยู่แล้ว
"เจ็บนะ!"
คนโดนกระทำร้องลั่นพร้อมกับยกสองมือขึ้นกุมหน้าผาก ดวงตาเรียวรีตวัดขึ้นมองคนตรงหน้าที่สูงกว่าอยู่สักหน่อยด้วยสายตาขัดเคือง แต่ยัยคนชอบความรุนแรง(ที่ผัวเด็กกำลังเคลมผัว(?)น้องชายอยู่(?))ก็ไม่ยี่หระอะไรต่อดวงตาวาวๆนั่นเลยสักนิด ฮีชอลยกมือขึ้นกอดอกเหมือนเดิม
"ก็ทำให้เจ็บน่ะสิ ฉันไม่ใช่พี่ฮันของนายหรอกนะที่จะถนอมนายทุกฝีก้าวน่ะ"
ชื่อของพี่ฮันคนดี(ซึ่งถ้าเป็นซองมินคงรู้ว่าเป็นชื่อต้องห้ามเด็ดขาดในตอนนี้)ทำให้คนตัวเล็กชะงักไป ฮยอกแจลดมือกลับลงมาทิ้งข้างตัวพร้อมกับเชิดหน้าขึ้นมองคนสวยใจร้ายตรงหน้าด้วยท่าทางเหมือนเขาไม่คิดแคร์กับคำพูดนั้นเลยสักนิด...ทั้งๆที่มันไม่เป็นความจริงเลย ถ้าพี่ฮันถนอมฮยอกแจจริง พี่ฮันคงไม่ทำให้ฮยอกแจร้องไห้อยู่ทุกวันแบบนี้หรอก
แต่คนใจร้ายแบบนั้นน่ะ...ฮยอกแจจะไม่คิดแคร์แล้ว!
"นายทำอะไรเพื่อนฉันกันแน่เจ้าเด็กไก่ มันถึงบ้าเดินตากฝนมาแบบนั้น มันนอนซมไม่สบายไปเกือบอาทิตย์เลยรู้มั้ย...พูดอะไรไม่คิดทำให้มันเสียใจอีกล่ะสิเจ้าเด็กซื่อบื้อ!"
ฮีชอลก็ไม่ได้อยากจะเข้าไปยุ่งหรอกนะเรื่องของไอ้ต่างด้าวกับไอ้เด็กซื่อบื้อนี่น่ะ แต่คนรักเพื่อนก็ยังเป็นคนรักเพื่อนอยู่วันยังค่ำนั่นล่ะ...ก็เล่นทำให้เพื่อนเขาป่วยนอนเปื่อยเป็นอาทิตย์แบบนั้นน่ะ ยอมได้ที่ไหนกันล่ะ!
ฮยอกแจหน้าเจื่อนลงไปเล็กน้อยให้กับถ้อยคำนั้น ทว่าสุดท้ายแล้ว แก้มขาวๆของคนเอาแต่ใจก็ขึ้นสีระเรื่อพร้อมกับสีหน้าท่าทางโกรธเคือง หากแต่เขาไม่ได้ตั้งใจให้ดวงตาพร่ามัวเลยสักนิด...ไม่ได้อยากร้องไห้เลยจริงๆนะ
"ทำไมมีแต่คนมาถามผมว่าทำอะไรพี่ฮัน...ทำไมไม่ไปถามเขาบ้างล่ะว่าเป็นบ้าอะไร!"
ฮีชอลผงะถอยหลังไปนิดเพราะเสียงตวาดดังลั่นของเจ้าลูกแมวที่เคยแต่ขู่ฟ่อๆใส่เขา ฮยอกแจตัวสั่นไปหมด ดวงตาเต็มตื้นไปด้วยน้ำตาจนทำเอาเขารู้สึกผิดเล็กๆที่ไปอารมณ์เสียใส่ แต่รู้สึกผิดตอนนี้ก็คงจะช้าไปแล้วนั่นล่ะ เพราะน้องฮยอกแจคนดีของไอ้ต่างด้าวเริ่มเบ้ปากสะอื้นฮักๆปล่อยหยดน้ำตาให้ร่วงเผลาะๆอย่างไม่คิดอายสายตาใครเลยสักนิด
"ฮยอกแจไม่รู้นี่...ฮึก...ว่าฮยอกแจทำอะไรผิด...ฮึก...พี่ฮันถึงไม่ยอมพูดกับฮยอกแจแล้ว...ฮึก...แล้วจะให้ฮยอกแจทำยังไง...ฮึก...ก็ฮยอกแจไม่รู้นี่!"
ลีฮยอกแจร้องไห้ได้น่าเอ็นดูจนน่าเอาไปเลียนแบบ(ไปอ้อนไอ้เด็กเชวซีวอน)เชียวล่ะ ฮีชอลยอมรับ แต่ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์จะชื่นชมเอ็นดูหรอกนะขอบอก! ยัยแม่มดใจร้าย(?)ที่ทำลูกไก่ตัวน้อยร้องไห้หันซ้ายหันขวาเลิกลั่ก และยิ่งคนเริ่มมองเขาด้วยสายตาประณามหยามเหยียดเหมือนเก็เขาแย่งอมยิ้มเด็กมาแล้วด้วยเนี่ย เขาก็ยิ่งลนลานเข้าไปใหญ่ สุดท้ายแล้วมันก็ต้องเป็นเขานั่นล่ะที่เป็นฝ่ายเข้าไปกอดปลอบเจ้าลูกไก่ตัวเล็กที่ร้องไห้ได้ไม่อายสายตาชาวบ้านเลยจริงๆ
"อ่ะ...เอ่อ...หยุดร้องนะ คนมองใหญ่แล้ว"
"เอาพี่ฮัน...ฮึก...ฮยอกแจจะเอาพี่ฮันอ่า!!"
อะไรๆก็กูจริงๆเว้ยไอ้คู่นี้!
..............................................................................
"มึงอยู่ไหนไอ้ต่างด้าว"
"ถ่ายรูปอยู่กับรี่อิน ฮีชอลมีอะไร"
"กูถามว่ามึงอยู่ไหน!"
คิมฮีชอลคนงามเลิกรักษาภาพพจน์(ก็ไอ้เด็กไก่ทำภาพพจย์ซินเดอเรล่าของกูเสียหมดแล้วนี่!)และตวาดเสียงใส่ปลายสายอย่างไม่คิดเกรงใจระบบหูของอีกคนเลยสักนิด ภาษาดอกไม้ที่เขาใช้ไม่บ่อย(แต่ก็ใช้เป็นประจำ?)ได้ผลดีชะงักนักอย่างไม่น่าแปลกใจอะไรเท่าไร เพราะไอ้ต่างด้าวเพื่อนสนิท(ที่ตอนนี้เขาชักจะอายที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิทมันเสียแล้ว)ทำเสียงอึกอักมาตามสายก่อนสุดท้ายจะอ้อมแอ้มตอบเขากลับมาเสียงเบา
"โรงยิมสอง พารี่อินมาดูเพื่อนแข่งบาส"
"ไหนมึงบอกถ่ายรูปอยู่ไงวะไอ้ต่างด้าว!"
"ก็...ถ่ายรูปไปด้วยดูไปด้วยผิดรึไงล่ะ"
ถึงจะเสียงอ่อยไปหน่อ...แต่เดี๋ยวนี้กล้าเถียงเรอะไอ้ต่างด้าวบ้านนอก!!
"รีบมาหะ...เอ้ย!...ไอ้เด็กไก่!...จะไปไหน อย่าเพิ่งหนีเซ่!...จับมันไว้หน่อยซิเด็กๆ!" คำสั่งของซินเดอเรล่าคนงามประจำเอกการแสดงได้ผลดีเสียยิ่งกว่าประกาศของคณบดีที่ว่าห้ามสูบบุหรี่หน้าตึกเรียนเสียอีก เพราะรุ่นน้องที่เป็นสตาฟฟ์ของทีมละคร(ซึ่งติดสอยห้อยตามคิมฮีชอลมาด้วยราวกับเป็นนางสนองพระโอษฐ์...และดูเหมือนหน้าที่ของพวกเขาจะเป็นแบบนั้นเสียด้วยสิ)ทั้งหลายต่างพากันกระโดดตะครุบตัวบางๆของลีฮยอกแจเอาไว้ทันทีที่สิ้นคำ
"ยัยแม่มดใจร้าย!!"
ลีฮยอกแจช่างกล้าาาา!!!
"ฉันจะเอาพี่ฮันมาให้นี่ไง จะมาโวยวายทำไมห๊าาเจ้าเด็กไก่!"
"ไม่อยากเจอแล้ว ฮยอกแจจะกลับบ้านแล้ว!"
คิมฮีชอลไม่เข้าใจจริงๆว่าไอ้เด็กหน้าไก่ตัวเล็กปากแดงนี่มีสิทธิอะไรมาทำตัวแอ๊บแบ๊วใส่เขาด้วยการใช้ชื่อแทนตัวเองแบบนี้ แถมยังขึ้นเสียงใส่เขา เถียงปาวๆคำไม่ตกฝาก...ถ้ารู้ว่าหลังจากเลิกร้องไห้แล้วไอ้เด็กไก่จะเปื่อยขั้นร้ายกาจแบบนี้ล่ะก็ ไม่ช่วยปลอบแล้วปล่อยให้ร้องไห้จนขาดใจตายไปตั้งแต่แรงเสียก็ดีหรอก!
"จับมันไว้!...อย่าให้มันหลุดไปนะ!"
รุ่นน้องใต้การปกครองของเขาน่ารักเสมอสมกับที่เขาสั่งสอน(?)มันมานั่นล่ะ เพราะเจ้าเด็กปีหนึ่งพวกนั้นจัดการขึงพืด(?!)เจ้าเด็กไก่ไว้ทันทีที่เขาสั่ง ฮยอกแจร้องโวยวายออกมาเสียงดังให้เป็นที่ได้อายแก่สายตาประชาชน แต่เขาก็ไม่คิดจะสนใจและหันกลับมากรีดยิ้มหวานให้กับโทรศัพท์มือถือ...รู้ได้จากอากาศที่ผ่านมาตามสายด้วยซ้ำว่าเจ้าเพื่อนต่างด้าวบ้านนอกของเขาชะงักไปกับเสียงโวยวายที่เพิ่งได้ยิน
"ฮยอกแจอยู่กับแกหรอ"
"เออ!...มันร้องหาแก ฉันก็เลยโทรหาแกให้"
"ฮยอกแจเปล่านะ!"
"เงียบไปเจ้าเด็กไก่!"
"เชอะ!....ยัยแม่มดใจร้าย!"
"แกจะมาไม่มาไอ้ฮัน"
ฮีชอลเก็บอาการปรี๊ดเอาไว้ในช่องอก(?)พร้อมกับท่องกับตัวเองอยู่ในใจว่าอย่าได้ไปสนใจเสียงไก่เสียงลิงให้รอยตีนกาขึ้น...ถือว่าไอ้เด็กไก่มีใบบุญของคุณฮันเพื่อนรักคุ้มกบาลหัวอยู่ก็แล้วกัน! ฮันคยองเงียบไปครู่ใหญ่...และเขาก็รู้สึกได้จากไอ้ตาตี่ๆที่จ้องมองมาว่าลีฮยอกแจก็กำลังคาดหวังอยู่กับคำตอบเช่นกัน
"ในเมื่อเขาบอกว่าเปล่า...ฉันก็จะไม่ไป"
"นี่มึงล้อกูเล่นใช่มั้ยไอ้ต่างด้าว"
เขาไม่รู้หรอกว่าสีหน้าของเขาแสดงออกถึงคำตอบที่ได้รับมามากขนาดไหน แต่ฮยอกแจคงอ่านมันออกนั่นล่ะ เจ้าเด็กนั่นถึงได้เริ่มทำหน้าบ้า ขอบตาแดงช้ำที่น้ำตายังไม่แห้งดีด้วยซ้ำกลับมาเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาอีกครั้ง
งานเข้าคิมฮีชอลคนสวยอีกรอบจนได้
"ไม่มาก็ไม่ต้องมา!...ฮยอกแจจะไม่พูดกับพี่ฮันแล้วเหมือนกัน! ฮยอกแจจะไม่สนใจพี่ฮันอีกแล้ว!...ฮยอกแจเกลียดพี่ฮัน!!"
ฮยอกแจตะเบ็งเสียงออกมาดังลั่นพร้อมน้ำตาเต็มเบ้าตาก่อนจะออกแรงอีท่าไหนไม่รู้ถึงได้หลุดออกมาจากการถูกจับขึงพืดและวิ่งหนีไปได้ รุ่นน้องหันมามองหน้าเขาเลิกลั่กเหมือนต้องการคำสั่งว่าจะให้ทำอย่างไรต่อ ซึ่งฮีชอลก็เพียงส่ายหน้าเป็นเชิงบอกว่าไม่ต้องตามก่อนจะหันกลับมาสนใจโทรศัพท์มือถือในมือของตนตามเดิม
"ได้ยินแล้วใช่มั้ย"
"อือ"
"สะใจแกรึยัง"
"อือ...เจ็บชะมัดเลย"
...................................................................
"หึ!...คนบ้า!...ฮยอกแจจะไม่สนใจแล้วจริงๆด้วย!"
คนตัวเล็กกระแทกเท้าปึงปังเดินไปตามทางอย่างไร้จุดหมายที่แน่ชัด แก้มใสพองออก หากแต่ดวงตากลับแสบเคืองไปหมด มองทางตรงหน้าไม่ชัดเอาเสียเลย พอมารู้ตัวอีกที ก็มาหยุดอยู่ด้านหน้าท่าทางเข้าโรงยิมแห่งหนึ่งเสียแล้ว ป้ายด้านหน้าแจ้งว่าตอนนี้กำลังมีแข่งบาสเก็ตบอลอยู่ คนตัวเล็กมู่หน้านิด ไม่เข้าใจตัวเองเท่าไรว่าเดินจนมาโผล่อยู่ที่ได้ยังไง...เขาเพิ่งรู้ด้วยซ้ำว่ามหาลัยมีโรงยิมอยู่ตรงนี้ด้วยน่ะ!
"เสียเวลาชะมัดเลย!"
ร่างบอบบางสบถออกมาให้กับความซื่อบื้อ(?)ของตัวเองพลางตั้งท่าจะหมุนตัวหันหลังเดินกลับไปทางเดิม แต่พอหันไปก็เจอเข้ากับร่างเล็กๆของผู้หญิงคนหนึ่งที่ยกมือค้างอยู่กลางอากาศคล้ายกำลังจะเอื้อมมือมาสะกิดเรียกเขาให้หันหลังไปหา ฮยอกแจจำผู้หญิงคนนี้ได้...ผู้หญิงของพี่ฮัน เธอยิ้มให้เขาด้วยท่าทางเก้อเขินพร้อมกับชักมือกลับไปจับประสานกันไว้ที่ด้านหน้า ชุดเดรสสีขาวลายดอกไม้สีชมพูอ่อนยิ่งทำให้เธอดูอ่อนหวานเหมือนใบหน้าไม่มีผิด
"จำฉันได้มั้ยคะ"
เธอเอ่ยถามเขาด้วยภาษาเกาหลีกระท่อนกระแท่นที่พอฟังได้พลางส่งรอยยิ้มเขินๆมาให้เขา ฮยอกแจไม่ได้ตอบอะไรกลับนอกจากการพยักหน้ารับและก้าวเท้าถอยหลังหนีห่างออกมาจากผู้หญิงคนนั้นหนึ่งก้าว
"ฉันชื่อรี่อินนะคะ เป็นลูกพี่ลูกน้องกับหานเกิงเก่อน่ะค่ะ ฉันไม่อยากให้คุณเข้าใจผิด"
คำว่าลูกพี่ลูกน้องทำให้ฮยอกแจขมวดคิวเข้าหากันนิดๆ แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกไปมากมายนัก เขายังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ใช้ดวงตาจ้องมองใบหน้าหวานสวยของหญิงสาวตรงหน้าที่ทำหน้าทำตาเหมือนมีเรื่องจะพูดกับเขามากมายไปหมด แต่ฮยอกแจไม่อยากฟัง...ไม่อยากฟังเสียงของใครอีกคนที่เขาไม่ต้องการ
ก็แล้วทำไมจะต้องให้คนอื่นมาพูดแทน
ก็แล้วทำไม...จะต้องให้ฮยอกแจเชื่อในสิ่งที่คนอื่นบอก
"เก้อเก่อน่ะ..."
"รี่อิน!"
เก้อเก่อที่กำลังถูกพูดถึงวิ่งหน้าตาตื่นมาหาหญิงสาว หยุดคำพูดของเธอเอาไว้ได้ในชั่วเสี้ยววินาที ฮยอกแจาคิดว่าตัวเองกำลังไม่รู้ว่าควรจะทำสีหน้าอย่างไรเมื่อมาอยู่ต่อหน้าคนที่เขาบอกไปแล้วว่าเกลียด แต่อีกฝ่ายก็ทำให้เขาไม่ต้องคิดอะไรให้วุ่นวายอีกโดยการไม่เหลือบสายตามามองเขาแม้เพียงนิด
ฮยอกแจโกรธจริงๆนะ
"ขอรี่อินคุยกับ...อ้ะ!...หายไปไหนแล้วล่ะ ดูซิ เก้อเก่อทำเขาหนีไปแล้วเห็นมั้ย"
บางทีฮยอกแจก็ไม่เข้าใจว่าตัวเองกำลังต้องการอะไร...รู้สึกยังไง แต่ตอนนี้เขารู้เพียงแค่ว่าเขาโกรธ...โกรธจนจนจะร้องไห้เลยล่ะ ไม่เคยพูดอะไรให้ฮยอกแจเข้าใจเลย ไม่เคยอธิบายอะไรให้ฮยอกแจรู้เลย...แล้วจะให้ฮยอกแจทำยังไงล่ะ!
"คนบ้า!"
คนที่มีน้ำตากลบตาไปหมดสบถออกมาเบาๆก่อนจะสะดุดเข้ากับทางเดินต่างระดับจนหน้าเกือบทิ่มไป เพราะดวงตาที่พร่ามัวไปหมดทำให้เขามองไม่เห็นอะไรเอาเสียเลย ฮยอกแจสบถออกมาอีก...และตอนนี้ก็เริ่มสะอื้นออกมาเสียแล้ว
"คน...ฮึก...บ้า"
"เดินดูทางหน่อยสิครับฮยอกแจ"
น้ำเสียงอบอุ่นที่คุ้นเคยไม่ได้เรียกสายตาของฮยอกแจให้หันไปหาได้อย่างรวดเร็วเหมือนเคย เขายืนนิ่งอยู่กับที่...เมื่อบอกไปแล้วว่าจะไม่สนใจ จะไม่พูดด้วย...จะเกลียด ฮยอกแจก็จะไม่สนใจ จะไม่พูดด้วย...และก็จะเกลียด
"จะให้พี่เป็นห่วงไปถึงไหนกัน"
"ก็ไม่ได้บอกให้มาเป็นห่วงนี่"
ฮยอกแจว่าเสียงห้วน...ไม่ยอมเหลือบสายตากลับไปมองแม้เพียงหางตา เขาก็แค่กลัวตัวเองจะทำตัวงี่เง่าออกมาอีก...บอกว่าจะเกลียดก็คือจะเกลียดไงล่ะ!
"ฮยอกแจ..."
"ผมไม่อยากพูดกับพี่ฮันแล้ว"
"ฮยอกแจก็ไม่เคยฟังอะไรจากพี่อยู่แล้วนี่ครับ"
ขาที่ตั้งท่าว่าจะก้าวออกเพื่อเดินหนีชะงักไปในทันทีที่ได้ยินน้ำเสียงเหมือนตัดพ้อต่อว่านั่น ฮยอกแจไออออกมาเบาๆเพื่อให้ลำคอของตนหายแสบเคืองและโล่งพอที่จะเปล่งเสียงพูดอะไรสักอย่างออกไป แต่เขากลับหาเสียงของตัวเองไม่เจอ ยิ่งเมื่อคนตัวสูงก้าวเข้ามาประชิดที่ด้านหลังและวาดแขนโอบกอดเอวของเขาเอาไว้เสียแน่น เขาก็ยิ่งนิ่งงัน...หัวใจสับสนเกินกว่าที่จะรู้ว่าตัวเองควรทำอะไร
"พี่ฮัน..."
เจ้าของชื่อตอบรับเสียงเอ่ยเรียกของเขาด้วยการเพียงเอนแก้มแนบลงเข้ากับไหล่ของเขา ซุกปลายจมูกอยู่ที่ข้างซอกคอ ปล่อยลมหายใจอุ่นๆให้รวยรินอยู่บนผิวกาย
"เมื่อไรฮยอกแจจะรู้สักที เมื่อไรฮยอกแจจะสัมผัสได้เสียที"
ก็รอฟังอยู่นี่ไง
ก็รอคำตอบอยู่นี่ไง
ฮยอกแจไม่ฉลาดพอที่จะเดาอะไรได้เองหรอกนะ
"พี่รักฮยอกแจยังไม่มากพออย่างนั้นหรอ ฮยอกแจถึงสัมผัสความรักของพี่ไม่ได้เสียที...พี่ยังพยายามไม่มากพออีกหรอ ฮยอกแจถึงมองข้ามความรักของพี่ไป พี่รักฮยอกแจจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว บอกพี่หน่อยได้มั้ยครับฮยอกแจ..."
"..."
"ถ้ารักมากขนาดนี้แล้ว...ฮยอกแจอยากจะให้พี่ทำยังไงครับ พี่ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว"
…………………………………………………………………
พี่ฮันคนดียังคงมีพฤติกรรมที่น่าสับสนยันตอนนี้อ่านะ= = เฮียแกปากอย่างใจอย่างมาหลายตอนจนน่าหงุดหงิดแล้วว่ามั้ย และคำตอบก็มาแล้วนะคะว่าหนูรี่อินแกเปนใครมาจากไหน เรียกได้ว่าคำตอบมาง่ายๆแบบไม่ต้องเดาอะไรกันมากเลยจริง(ว่ากันง่ายๆคือไรเตอร์หมดมุกแล้วนั่นเองแล= =) แถมตอนนี้ก็แลดูออกจะสั้นๆยังไงพิกล พี่ฮันคนดีพูดออกมาตั้งเท่านี้แล้ว เจ้าเด็กไก่คงคิดได้แล้วละนะ(มั้ง?) ถ้ายังไม่เข้าใจเกรงว่าคงจะมีคนอุ้มเจ้าลูกไก่ไปโรงฆ่าแหงๆ= = แต่คนที่ชนะเลิศตอนนี้น่าจะเป็นคิมฮีคนงามนะไรเตอร์ว่า เจ๊แกโผล่มาแรว๊งงงตลอดอ่ะ ทำเจ้าเด็กไก่ร้องไห้น้ำตาท่วมตลอดเลย - -“
ตอนหน้าก็เป็นตอนก่อนตอนสุดท้ายค่ะ เป็นยุนแจกับฮันฮยอกนะ ไปดูอาเสี่ยกันบ้างว่าจะเอายังไงกับชีวิตดีเมื่อหนุ่มยุนคนดีกกำลังจะหนีไปเปนคนดังอ่านะ ส่วนคู่ฮันฮยอกก็ เจ้าเด็กไก่จะคิดอะไรได้บ้างมั้ยน้า
เจอกันครั้งหน้าจ้า(รู้สึกว่าอัพฟิคไวมาก แสดงให้เห้นว่าไรเตอร์ว่างจริงอะไรจริงอ่านะ)
ความคิดเห็น