คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 7th Mission :: Target No.2: มือขวาเสียงดี - เยซอง (100%)
"ดูมึงอินเลิฟนะ"
"อินเลิฟห่าอะไร!...กูก็แค่กำลังเก็บดอกเบี้ยจากเงินลงทุนของกูต่างหาก"
คยูฮยอนเถียงกลับด้วยเหตุผลพิกลๆก่อนจะหันกลับไปคุยจ๊ะจ๋ากับดอกกุหลาบสีหวานของตนต่อตามเดิม คิบอมขมวดคิ้วมองหน้าเพื่อนสนิทเล็กน้อยเหมือนจะสงสัยว่าเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงที่พวกเขาห่างกัน มันจะประสาทกลับได้ขนาดนี้เลยรึไงแล้วจึงหันไปสบตากับเพื่อนสนิทของตนอีกคนเพื่อขอคำตอบ แต่ยุนโฮก็หาคำตอบให้เขาไม่ได้เช่นกัน คิบอมจึงได้แต่ถอนหายใจและหันกลับไปมองหาเหยื่อของเขาตามเดิม และก็...อ่า...นั่นไง...เดินมานู่นแล้ว
"นั่นไงคิบอม เป้าหมายของมึงอ่ะ"
ยุนโฮร้องพลางพยักเพยิดไปยังพ่อหนุ่มหน้ากลมเสียงดีที่เพิ่งเดินพ้นออกมาจากมุมตึก คิบอมพยักหน้ารับรู้เล็กน้อยพลางหันไปสะกิดคยูฮยอนให้เงยหน้าขึ้นมาสนใจ
"หมอนั่นมาทำอะไรแถวตึกศิลปกรรมวะ"
"มาตื๊อรยออุคล่ะมั้ง ถ้าจะให้กูเดา"
คยูฮยอนว่าพลางยักไหล่ก่อนเขาจะชี้นิ้วไปยังชายหนุ่มตัวเล็กคนหนึ่งที่กำลังนั่งหัวเราะด้วยกริยาน่าเอ็นดูอยู่กับเพื่อนกลุ่มเบ้อเริ่มซึ่งไอ้คนที่ชื่อเยซองก็ไม่ลังเลที่จะเข้าไปนั่งแทรกวงข้างๆเจ้าหนุ่มหน้าเนิร์ดคนนั้น แหม...ใจกล้าดีจริงๆ
"เด็กชมรมมึงอีกคนใช่มั้ยเนี่ย"
"ถูก...คิมรยออุคน่ะเสียงหว๊านหวาน กูบอกเลี้ยวขวาก็เลี้ยวขวา กูบอกหิวน้ำก็หาน้ำมาให้กู เรียบร้อยน่ารักสุดๆ กูล่ะไม่อยากจะสนับสนุนให้เขาคบกับไอ้บ้านั่นเลย...ไม่เหมาะกันแบบชิบหายเลยอ่ะ"
คิบอมนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนเขาจะตบไหล่ของคยูฮยอนเบาๆเหมือนอยากจะปลอบใจบางอย่าง แล้วจึงกระชับสายกระเป๋าเข้ากับหัวไหล่มากขึ้น
"กูว่านะ...มึงต้องอยากแล้วว่ะ"
.................................................................
"รยออุค...นี่รยออุค"
"มีอะไรหรอคยูฮยอน"
ชายหนุ่มเสียงหวานที่กำลังนั่งกดคีย์เปียโนอยู่หันมาหาเจ้าของเสียงเรียกที่มีท่าทางลับๆล่อๆพิกล คยูฮยอนเอานิ้วชี้ขึ้นแตะเรียวปากของตนพร้อมกับส่งเสียงชู่ว์ออกมาเบาๆเมื่ออีกฝ่ายพูดเสียงดังเกินไป รยออุคขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ แต่กระนั้นก็ยังยอมเบาเสียงของตนลงให้
"ทำไมหรอ มีอะไรรึเปล่า"
"เปล่าหรอก เดี๋ยวมีใครมาได้ยิน"
"ก็ไม่เห็นมีใครอยู่ในห้องนี่"
"นั่นล่ะ!...คนข้างนอกอาจจะได้ยินก็ได้"
คนเสียงหวานหัวเราะออกมานิดให้กับท่าทางวิตกจริตเกินเหตุของเพื่อนร่มชมรม...ก็นี่มันห้องเก็บเสียงที่ดีที่สุดของมหา'ลัยนี่ เสียงของวงออเครสตาทั้งวงยังไม่ดังออกไปข้างนอกเลย...โจวคยูฮยอนวิตกจริตเกินเหตุไปจริงๆนั่นล่ะ เขาละนิ้วออกมาจากคีย์เปียโนแล้วหันมายิ้มให้อีกฝ่าย
"ได้ยินเรื่องอะไรล่ะ"
"ฉันมีเรื่องอยากจะถามนายหน่อย"
"เรื่อง?"
"เรื่องของเยซองน่ะ"
รยออุคเลิกคิ้วขึ้นนิดเหมือนจะแปลกใจว่าทำไมถึงต้องมาถามเขาเรื่องนี้ก่อนจู่ๆแก้มเนียนจะขึ้นสีระเรื่ออย่างน่ารักคล้ายเพิ่งจะนึกอะไรออก
"ถ้าจะมาถามเรื่องฉันกับเยซอง เราไม่ได้เป็นอะไรกันนะ"
"เปล่าๆ ไม่ใช่เรื่องนั้น"
คยูฮยอนโบกมือปฏิเสธไปมาพลางทรุดตัวนั่งลงบนปลายเท้าของตนเพื่อจะได้สบตากับคนที่นั่งอยู่หน้าเปียโนได้ถนัดมากขึ้น สองมือใหญ่ยึดจับขอบเก้าอี้และขอบด้านข้างของเปียโนเอาไว้เพื่อทรงตัว
"ถ้างั้น...คยูฮยอนจะถามอะไรล่ะ"
"คือแบบ...นายคิดยังไงกับเยซองหรอ...ไม่ใช่แบบนั้นนะ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ มีเพื่อนที่คณะเค้าถามฉันมาน่ะ เขาอยากรู้ว่าเยซองเป็นคนยังไง ฉันเห็นนายสนิทกับหมอนั่นน่ะเลยลองถามดู"
พ่อคนกะล่อนไหลไปเรื่อยเปื่อยเพื่อเอาตัวรอด...ไม่เสียชื่อตัวพ่อของคณะจริงๆ แต่รยออุคก็ดูมีท่าทางโล่งใจกับการตอแหลของเขามากทีเดียว...เห็นป่ะล่ะ การตอแหลก็ไม่ได้เลวร้ายเสมอไปหรอกนะ
"อ้อ...เยซองก็น่ารักดีนะ ถึงจะแปลกๆในบางครั้งก็เหอะ แต่เขาก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรหรอกนะ ออกจะตลกด้วยซ้ำ"
"รยออุคไม่ได้...เอ่อ...ไม่ชอบเขาใช่มั้ย แบบ...ไม่ได้รังเกียจที่จะอยู่ด้วยอะไรงี้"
"ไม่หรอก เยซองเค้านิสัยดีนะ ฉันก็ชอบคุยกับเขาเหมือนกัน...ถ้าใครได้เยซองเป็นแฟนคงต้องสนุกมากแน่ๆเลยล่ะ"
เสร็จโจวคยูฮยอนจนได้!
............................................................
"ทำไมกูต้องมานั่งดูต้นทางกับมึงด้วยวะ"
"ก็มันเหลือแค่กูกับมึงนี่ นั่งไปเงียบๆเหอะนา เดี๋ยวไอ้คยูก็ออกมาแล้ว"
คิบอมว่าพลางดันขนมปังไส้ครีมออกมาจากซองพลาสติกเพื่อกินรองท้อง ส่วนเพื่อนยุนคนดีที่นั่งแทะพายไปชิ้นที่สามอยู่ข้างๆก็ได้แต่พึมพำไปเรื่อยเปื่อยอย่างเบื่อหน่ายพลางเหยียดขาลงไปตามขั้นบันไดของตึกคณะศิลปกรรม
คิมบอมก็ไม่ได้อยากมานั่งหายใจทิ้งไปอย่างไร้ประโยชน์อยู่ตรงนี้หรอกนะ แต่คยูฮยอนมันย้ำนักย้ำหนาว่าต้องมีคนดูต้นทางให้ก่อนมันถึงจะยอมเข้าไปถามให้...แม่งคิดมากเกินไปแบบชิบหายเลยล่ะ! พวกเขานั่งอยู่ตรงนี้มาเกือบสิบนาที(ไม่รวมเวลาที่เจียดไปร้านขายขนมตรงใต้ตึกเพื่อซื้อขนมปัง)แล้ว ยังไม่มีใครเดินผ่านมาแถวนี้เลยสักคน...นกสักตัวยังไม่บินผ่านมาด้วยซ้ำ!
"ไปแดกข้าวกับกูแค่นี้ ทำให้กูไม่ได้หรอวะ!"
"ไม่ได้เว้ย!...กูมีธุระต้องไปทำ กูบอกมึงไปแต่เช้าแล้วนี่"
"แดกข้าวกับกูก็เป็นธุระของมึงเหมือนกันนะ!"
ปากที่กำลังจะงับขนมปังชะงักค้างไปในทันทีเมื่อได้ยินเสียงตะโกนแว้ดๆอันคุ้นหูดังมาจากมุมตึก คิบอมหันไปมองต้นเสียง...และก็พระเจ้า!...เนื้อคู่กันนี่หนีกันไม่พ้นจริงๆให้ดิ้นตาย! ลีทงเฮเดินพ้นออกมาจากมุมตึกพร้อมกับเพื่อนเสียงดีที่ชื่อเยซอง เจ้าปลาทองตาโตนั่นกำลังตะเบ็งเสียงแว้ดๆใส่เพื่อนด้วยสีหน้างอนๆและแก้มป่องๆ...เขามาเจอข้าวต้มปลาของเขาตอนกำลังงอนอีกแล้ว...แหม เป็นบุญตาของเขาจริงๆ ยุนโฮที่เพิ่งหันไปเห็นว่าใครกำลังเดินตรงมาทางนี้ทำพายติดคอทันทีที่เห็นเข้า เขาไอค่อกแค่กออกมาพลางชันตัวลุกขึ้นยืนอย่างรีบร้อน
"กูจะไปตามไอ้คยู แล้วพวกกูจะไม่กลับมาอีกเลย...มึงอยู่คุยกับลีทงเฮไปละกันนะไอ้บอม"
ยุนโฮบอกเสร็จสรรพแล้วจึงวิ่งหนีหายไป...อย่างน้อยมันก็ยังพอมีน้ำใจที่จะหันมาบอกว่าจะไม่กลับมาอีกเลยน่ะนะ! คิบอมได้แต่สบถพึมพำอยู่ในใจพลางชันตัวลุกขึ้นยืนบ้าง กะจะแว้บหนีไปแบบเนียนๆเหมือนยุนโฮสักหน่อย แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ทันเสียแล้ว เพราะทันทีที่ไอ้ปลาทองหันมาเห็นเขายืนเคว้งอยู่ที่บันไดหน้าตึกศิลปกรรม(พร้อมกับขนมปังไส้ครีมที่ยังไม่แดกสักคำในมือ) ร่างบางๆนั่นก็ถลาเข้ามาคว้าคอเสื้อของเขาทันที...ทักทายกันได้แบบเป็นมิตรดีจริงๆ คำว่าสวัสดีนี่มันใช้เวลาพูดเยอะกว่าการตรงเข้ามาขยุ้มคอเสื้อของเขารึไงนะ
"เจอกันอีกแล้วนะไอ้แก้มบวม"
กูก็ไม่อยากเจอมึงนักหรอกไอ้ปลาทองตาโต...อืม...ไม่อยากเจอแค่นิดหน่อยดีกว่า
"กูไม่ง้อมึงแล้วก็ได้ จะไปไหนก็ไปเลยไป๊!...เชอะ!"
ทงเฮหันไปตะโกนแว้ดๆใส่เพื่อน ตามด้วยการสะบัดเสียงใส่แล้วจึงตบท้ายด้วยการเตะไล่...แหม ลีทงเฮเกิดมาเพื่อเคะอย่างที่ไอ้ซีวอนมันบอกจริงๆ พระเจ้า!...นี่เขาเข้าใจที่ไอ้ซีวอนมันพูดถูกรึเปล่าฟะ ลีทงเฮเกิดมาเพื่อกดเคะหรือเกิดมาเพื่อเป็นเคะรอให้คนอื่น(ซึ่งในกรณีนี้หมายถึงคิมคิบอมคนนี้คนเดียวเท่านั้น)มาขย่มกันแน่วะ!
"มึงอย่าไปทำอะไรเขานะทงเฮ"
"เห็นกูเป็นคนยังไงวะเยซอง คิดว่ากูเป็นกุ๊ยที่ชอบหาเรื่องชาวบ้านรึไง"
ก็เออน่ะเซ่ะ!...และคิบอมก็เห็นได้จากแววตาของเยซองว่าหมอนั่นก็คิดเหมือนเขาเปี๊ยบ! พ่อหนุ่มเสียงนุ่มส่ายหน้าปลงๆให้กับนิสัย(ที่ดูยังไง๊ยังไงคิบอมก็รู้สึกว่ามันไม่ใช่ของเคะที่ควรจะนอนรอให้เขาไปกระแทกให้ครางอิ๊อร๊างทั้งคืนเลยสักนิด)ของเพื่อนก่อนจะโบกมือและหมุนตัวเดินหายเข้าไปในตึกศิลปกรรม อ่าว...ไม่คิดจะช่วยกูอีกสักหน่อยหรอวะไอ้ห่า!
คนแก้มบวมพยายามจะใจเย็นและสงบสติอารมณ์ของตนเอาไว้...ก็ไอ้ปลาทองกำลังทำเขาปวดหัวอ่ะ! ทงเฮสบถพึมพำออกมาเบาๆก่อนไอ้ตาโตๆคู่นั้นจะตวัดขวับมาหาเขาด้วยแววตาที่ยิ่งกว่ามาเฟียทวงหนี้...ทำตัวน่ารักๆให้กูชื่นใจหน่อยก็ไม่ได้!
"ไปแดกข้าวกับกู"
"ใคร"
"ใครบอกให้มึงสนิทกับกูห๊า!"
"อ่า...ใครครับ"
"ลองกลับไปถามพ่อมึงดูสิวะไอ้ห่า!...มึงนั่นล่ะไอ้แก้มบวม!"
เล่นพ่อแบบนี้มาชกหน้ากูเลยดีกว่า
"แต่ว่าผมไม่..."
"กูบอกให้มึงเลือกรึไงวะ!"
"ป่ะ...เปล่าครับ"
สั่งกูเอาสั่งกูเอาอยู่นั่นล่ะ ไหนบอกไม่อยากสนิทกับกูไงวะไอ้ปลาทองตาโตขี้งอน!
............................................................
"ไม่แดกรึไง"
"ไม่ดีกว่าครับ"
"เดี๋ยวพ่อฟาด!...แดกเข้าไป!"
คนตัวเล็กคว้าขวดเปล่าขึ้นมาเงื้อขู่ด้วยท่าทางข่มขวัญสุดๆตนคิบอมต้องยอมดึงชามจาจังมยอนของตนกลับเข้ามาก้มหน้าก้มตาทานต่อไป เขากำลังคิดถึงขนมปังไส้ครีมของเขา ซึ่งไอ้ปลาทองแย่งไปกินแล้วระหว่างทางที่เดินมาที่ร้าน...เลวจริงจังอ่ะ! ไอ้จาจังมยอนร้านนี้ก็รสชาติไม่ได้ดีไปกว่าพลาสติก ไอ้ปลาทองมันกินเข้าไปได้ยังไงตั้งสามชามวะ! เขาเงยหน้าขึ้นมาลอบมองคนที่นั่งเคี้ยวเส้นบะหมี่ตุ้ยๆเป็นพักๆคล้ายกลัวที่จะถูกจับได้...แหงล่ะ โดนจับได้มีหวังโดนขวดฟาดหัวจริงๆแน่ๆ
"มึงชื่ออะไรนะไอ้แก้มบวม"
"ครับ?"
"นี่มึงกวนตีนกูรึไงห๊า!"
ก็กูไม่ได้ฟังจริงๆนี่ไอ้ปลาทอง!
"ป่าวครับ...อ่า...ชื่อคิมคะ..."
"กูไม่อยากรู้แล้ว"
"หา?"
"นี่มึงอยากตายรึไง"
"เปล่าครับ"
คิบอมรีบก้มหน้ากลับลงมาทานต่อทันทีเมื่อตาโตๆคู่นั้นตวัดขวับมาจิกกัดเขาอย่างข่มขู่ ตอนนี้น่ะนะ...คิมคิบอมน่ะนะ...อยากจะเอาไอ้ปากแดงๆคู่นั้นที่ชอบด่าเขาทุกประโยคมาจูบๆๆๆให้มันเจ่อๆๆๆจนแม่งพูดไม่ได้จริงๆเลยพับผ่าสิ!...แล้วไอ้แก้มเนียนๆนั่นอีก คิมคิบอมน่ะนะ...อยากจะฟัดๆๆๆให้มันช้ำๆๆๆจนยิ้มไม่ได้ชิบหายเลย!!...บ้าเอ๊ย!...รอกูก่อนเหอะไอ้ปลาทอง
"เป็นห่าอะไรของมึงไอ้แก้มบวม"
"ป่ะ...เปล่าครับ"
คิบอมรีบส่าหน้าปฏิเสธความคิดเรตPG-15ของตัวเองให้ออกไปจากหัวพลางรีบโกยเส้นบะหมี่เข้าปากท่ามกลางสายตาจับผิดของคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม แต่ไม่ทันไรอีกฝ่ายก็ก้มหน้ากลับไปทานต่อ และอีกไม่กี่นาทีจาจังมยอนชามที่สามของคนกินจุก็หมดเกลี้ยง
ทงเฮโยนตะเกียบลงบนโต๊ะพลางยกน้ำขึ้นดื่นก่อนร่างบางๆนั่นจะขยับลุกยืนขึ้น มือเล็กหยิบสมุดเล่มบางของตนที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาม้วนสอดกลับเข้าไปที่กระเป๋ากางเกงด้านหลังด้วยท่าทางที่ดูยังไงก็เม๊ะเมะจนคิบอมเริ่มรู้สึกตะหงิดๆอยู่ในใจขึ้นมาอีกรอบ...ถึงคิมคิบอมจะกดผู้ชายได้ แต่คิมคิบอมก็ไม่ใช่ชายเหนือชายนะ!....อย่างเขาน่ะ เคะน้อยๆร่างบางๆที่ครางเสียงหวานๆได้เท่านั้น! แล้วไหนไอ้ซีวอนบอกว่าไอ้ปลาทองเคะไงวะ!!...กูไม่ใช่ชายเหนือชายที่กดชายได้ทั้งโลกาเหมือนมึงนะเฟ้ยยย!!
"กูอิ่มแล้ว โชคดีนะไอ้แก้มบวม"
บอกลาแบบพอเป็นพิธีก่อนจะเดินหนีไปเฉย ปล่อยให้คิบอมนั่งงงอยู่ที่เดิมโดยไม่มีแม้แต่เงินสมทบทุนค่าอาหารที่ตัวเองทานไป...มึง!...อย่าให้ถึงตากูบ้างก็แล้วกันไอ้ปลาทอง!...กูจะทบทั้งต้นทั้งดอก คิดรายได้รับล่วงหน้า หักค่าใช้จ่ายค้างจ่าย ซื้อหุ้นกู้เก็งกำไรเลยมึงคอยดู!!
.......................................................................
"มึงเข้าไปเร็วเข้า"
"ทำไมต้องกูอ่ะ"
"ก็เขาเพื่อนมึงนี่"
ร่างของคยูฮยอนถูกเพื่อนผู้แสนดีทั้งสองคนยันเข้าไปในห้องซ้อมดนตรีที่มีพ่อหนุ่มวิศวะเสียงดีเยซองนั่งเล่นเปียโนอยู่เพียงลำพัง แต่ดูเหมือนคนถูกมัดมือชกจะไม่ยอมง่ายๆแบบนั้น คยูฮยอนหันมาคว้าข้อมือของเพื่อนทั้งสองคนแล้วจึงพาเดินเข้าไปด้านในพร้อมกัน พอดีกับที่เยซองเงยหน้าขึ้นมาเห็นพวกเขาก้าวเข้าประตูเข้าไปพอดี
หมอนั่นหยุดมือที่กำลังกดคีย์เปียโนแล้วจึงหันมายิ้มให้พวกเขา...เพื่อนไอ้ปลาทองนี่ดูน่าคบเหมือนกันหมดทุกคนเลยเว้ย แล้วไปหลงผิดอีท่าไหนถึงได้ไปหน้ามืดคบกับปลาทองนิสัยป่าเถื่อนอย่างลีทงเฮหว้า...คิบอมได้แต่คิดแบบนั้นอยู่ในใจเงียบๆ
"ว่าไงคยูฮยอน ทำไมวันนี้เอาเพื่อนมาด้วยล่ะ"
"ไม่มีอะไรหรอก นี่คิบอมนะ ส่วนนี่ก็ยุนโฮ"
เยซองหันมายิ้มให้พวกเขาทุกคนด้วยรอยยิ้มที่แลดูเป็นมิตรสุดๆพลางลุกขึ้นยืนเหมือนอยากจะให้เกียรติผู้มาเยือนทั้งสามคน
"พวกนายมีอะไรกับฉันรึเปล่า"
"ฉันไม่...แต่คิบอมมี"
คยูฮยอนชิ่งหนีเรื่องเดือดร้อนเอาดื้อๆด้วยการดึงร่างของคิบอมขึ้นมาด้านหน้าแล้วจึงหลบไปยืนอยู่ด้านหลังข้างๆยุนโฮอย่างรวดเร็ว...ไอ้บ้านี่วอนตายจริงๆ เขาหันไปส่งสายตาคาดโทษให้กับเพื่อนเล็กน้อยก่อนจะหันมาสบตากับชายหนุ่มตรงหน้าด้วยท่าทางที่พยายามจะผ่อนคลาย
"คือ...เรื่องเกี่ยวกับทงเฮน่ะ"
"อ่า...ไอ้ทงเฮมันไปทำนายเดือดร้อนหรอเมื่อวานน่ะ ยังไงก็ขอโทษแทนมันด้วยละกัน"
"เปล่าๆ...ไม่ใช่เรื่องนั้น"
เยซองดูโล่งใจยิ่งกว่าตอนที่ไม่เห็นซีบวกสักตัวในใบเกรดเสียอีก เขายกมือขึ้นเสยผมพลางอิงสะโพกเข้ากับเปียโนด้วยท่าทางที่ดูผ่อนคลายมากขึ้น
"งั้นก็ดี...มันบอกว่านายขอเลี้ยวข้าวมันเมื่อวาน ไอ้ปลาทองนั่นมันก็ชอบนายเหมือนกันนะ"
โห่...นอกจากชอบทำตัวน่ารักน่าปล้ำไปวันๆแล้ว ไอ้ปลาทองตาโตยังชอบกุเรื่องเป็นชีวิตจิตใจด้วย...พระเจ้า!...คิมคิบอมไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ! เขาหัวเราะในลำคอเบาๆเหมือนอยากจะประชดตัวเองพลางยกมือขึ้นกอดอก...เก็บอาการคันปากอยากตะโกนออกมาว่าไอ้ปลาทองตาโตขี้โกหกเอาไว้เงียบๆในใจ
"ฉันอยากรู้เกี่ยวกับทงเฮน่ะ...ว่าเขาชอบไปไหนบ้างอะไรแบบนั้น"
สีหน้าของเยซองเปลี่ยนพรึ่บทันทีที่เขาเอ่ยขอสิ่งที่เขาต้องการออกไป ไอ้ท่าทางเป็นมิตรนั่นดูจะลดลงมาสักหน่อยประมาณสิบเปอร์เซนต์ และไอ้รอยยิ้มนั่นก็ดูเหมือนอยากจะหาเรื่องเขามากขึ้นถึงยี่สิบเปอร์เซนต์...เด็กเสดเห็นแล้วไม่ปลื้มเลยให้ตายสิ!
"นายอยากจะรู้ไปทำไมไม่ทราบคิบอม"
"ฉันทำให้นายมีโอกาสเป็นแฟนรยออุคได้นะ"
คิบอมรีบเสนอข้อเสนอของตัวเองออกไป และมันก็ทำให้เยซองนิ่งคิดไปแทบจะในทันทีที่สิ้นเสียงของเขา...เพื่อนของไอ้ปลาทองนี่อยากได้แฟนมากกว่าห่วงไอ้ปลาทองเหมือนกันทั้งสองคนเลยเว้ย! พ่อหนุ่มเสียงดีปรบมือเสียงดังขึ้นมาทีหนึ่ง...และคิบอมก็เห็นชัยชนะของตัวเองลอยมาประเคนถึงตรงหน้า
"ก็ได้...ฉันเชื่อว่าพวกนายจะรักษาสัญญา"
"แน่นอน...พรุ่งนี้สี่โมงเย็นไปคอยในห้องเก็บอุปกรณ์ที่โรงยิมก็แล้วกัน"
เยซองพยักหน้ารับก่อนจะนิ่งเงียบไปด้วยท่าทางครุ่นคิด(ที่ดูค่อนข้างจะน่าเชื่อถือทีเดียว)เหมือนกำลังนึกถึงเรื่องที่เขาขอ
"ทงเฮมีเรียนตอนเก้าโมง เลิกสามโมง เวลานี้เหมือนกันทุกวัน...มันลงวิชาในแต่ละวันเหมือนกันเด๊ะทั้งอาทิตย์ จำง่ายสุดๆไปเลยล่ะ บ้านมันอยู่ที่หมู่บ้านนัมยออึน รู้จักรึเปล่า...ที่คนรวยอยู่กันเยอะๆเลยอ่ะ เป็นบ้านหลังที่ใหญ่ที่สุด บอดี้การ์ดเพียบ หาไม่ยากหรอก มีคนขับรถมาส่งถึงมหา'ลัยเก้าโมงเกือบทุกวัน ถ้าวันไหนไม่เจอแสดงว่ามันตื่นสาย มาเรียนเที่ยงไม่ก็บ่ายๆแน่นอน ตอนกลางวันส่วนใหญ่ก็อยู่ที่โรงอาหาร แต่ทงเฮมันไม่ชอบคนเยอะ ถ้าไม่เห็นมันยืนตะโกนแง้วๆว่าอยากแดก แสดงว่าไอ้ซีวอนขับรถพามันออกไปทานข้างนอก หรือไม่งั้นก็งอน พาลไม่ทานเอาดื้อๆ ส่วนตอนเย็น มันกลับบ้านไม่ค่อยเป็นเวลาเท่าไรนะ บางครั้งก็มีคนขับรถมารับตั้งแต่เลิก บางครั้งก็หนีไปเที่ยวกับฉันบ้าง แต่ก็ไม่นานเท่าไรหรอก พี่มันดุน่ะ...เห็นมันบ่นๆอยู่ว่าแม่บ้านทำอาหารไม่ได้เรื่อง ไอ้ทงเฮมันกำลังอยากเรียนทำอาหารเท่าที่ฉันรู้น่ะนะ...แล้วนายเคยได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับมันรึเปล่า"
"ข่าวลืออะไรล่ะ"
"ที่บอกว่าลีทงเฮหยิ่งน่ะ...ไม่จริงหรอกนะฉันจะบอกให้ ลูกแมวน่ะ...ถ้าไม่ใช่คนรู้จักมันไม่เล่นด้วยหรอกนะ แต่ถ้านายสนิทกับมันแล้วล่ะก็ ไอ้ทงเฮน่ะนะเป็นได้ยิ่งกว่าลูกแมวตอนอ้อนขอนมอีก"
"จริง?"
"เออ...แม่งเคะโคตรๆ ไอ้ซีวอนเห็นแล้วยังซี้ดค้างถึงเย็นเลยนายคิดดู"
................................................................
"ทำไมต้องพวกเราด้วยอ่ะคยูฮยอน ทำไมไม่ให้เด็กชมรมบาสมาเอาให้ล่ะ"
"ไม่รู้สิ...อาจารย์เค้าเห็นพวกเรากำลังว่างอยู่ล่ะมั้ง"
คยูฮยอนไหวไหล่ด้วยท่าทางไม่รู้ไม่เห็นได้เหมือนอย่างน่าเตะพลางก้มหน้าก้มตา(ตอแหล)กดโทรศัพท์มือถือของตน ขาก็ก้าวเดินพาคนตัวเล็กไปยังห้องเก็บอุปกรณ์เพื่อ(ตอแหล)มาเอาของตามที่อาจารณ์สั่ง รยออุคบ่นเสียงเล็กเสียงน้อยมาตลอดทาง แต่ก็อย่างที่คยูฮยอนไปอวดสรรพคุณไว้กับเพื่อนนั่นล่ะ...คิมรยออุคน่ะคนดีที่หนึ่งอยู่แล้ว เพราะเจ้าตัวก้าวเข้าไปด้านในห้องเก็บอุปกรณ์ก่อนเขาเสียอีก
"อาจารย์เค้าให้หาอะไรนะ"
"ตะข่ายอะไรสักอย่างนั่นล่ะ รยยอุคหาไปก่อนนะ ขอฉันโทรศัพท์แป๊บนึง...ข้างในมันไม่มีสัญญาณน่ะ"
คนกะล่อนว่าพลางหันหลังให้ประตูและแสร้งยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู ระหว่างนั้นก็ส่งสัญญาณให้เพื่อนสนิททั้งสองคนที่ยืนซ่อนอยู่ด้านหลังประตูจัดการทำตามแผน คิบอมกับยุนโฮสบตากันเล็กน้อยก่อนจะผลักประตูปิดพร้อมกันและจัดการล๊อคอย่างรวดเร็ว
"แผ่นห่าอะไรของมึงเนี่ยไอ้คยู"
พวกเขาแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินเสียงหวานๆที่กำลังตะโกนร้องเรียกอยู่ด้านในและพากันเดินขึ้นไปนั่งบนอัฒจรรย์เพื่อรอคอยเวลา คยูฮยอนยักไหล่พลางเก็บมือถือของตนใส่กระเป๋ากางเกง...เหมือนจะไม่สนใจกับคำโวยวายของยุนโฮมากเท่าไรนัก
"ก็ไอ้คิบอมไม่ได้บอกนี่หว่าว่าจะทำให้รยออุคยอมรับมันเป็นแฟนอ่ะ"
"แล้วถ้าไอ้เยซองไปจับเขาปล้ำล่ะวะ"
ยุนโฮถามได้ตรงประเด็นกับที่คิบอมกำลังกังวลอยู่พอดี แต่คยูฮยอนก็ยังเห็นเรื่องนั้นเป็นเรื่องเล็กอยู่ดีนั่นล่ะ เพราะเขายักไหล่อีกครั้งด้วยท่าทางไม่ใส่ใจสุดๆ
"ไม่เป็นไรหรอก เจ็บสะโพกนิดหน่อยไม่ตายหรอกนา...ไม่ท้องด้วยมึงก็รู้นี่"
โจวคยูฮยอนคิดได้แค่นี้รึไงนะ!
...............................................................
ครบแล้วนะจ้ะ ในที่สุดหนูเรียวคนดีก็กลายเป็นเครื่องเซ่นให้สามหนุ่มไปสังเวยแก่เยเย่จนได้ น่าสงสารกว่าเจ๊อีกนะเนี่ย โดนจับขังเดี่ยวกะเยซะงั้นเลย...สามหนุ่มสามมุมของเรานนี่ร้ายเหลือจิงๆ- -" ตอนนี้คำศัพท์ทางบัญชีเยอะเล็กน้อยเนอะสำหรับตอนนี้(ก็ไอ้ที่คิมคิเค้าบ่นเล็กบ่นน้อยอยู่ในใจทั้งหลายนั่นล่ะ) ไม่เข้าใจคำไหน บอกนะคะ ไรเตอร์จะอธิบายให้ฟังค่ะ^^
ตอนหน้า มีคนบ่นคิดถึงอาเสี่ยคนสวย เราจะตัดกลับไปดูคุ่ของอาเสี่ยกับพ่อหนุ่มชองยุนกันค่ะ ว่าป๊ายุนแกจะทำยังไงกับมารหัวใจ(?)อย่างอาเสี่ยคนสวยคิมแจนะ^^
จะไม่เอามาแปะหน่อยก็กลัวคนอ่านฟิคเรื่องนี้จะน้อยใจ ก็เลยขอแปะหน่อยก็แล้วกัน ใครดุมาจากเรื่องมเฟียแล้วก็ขอโทดด้วยละกันะจ้ะ ของฝากจากในคอนวันแรกของไรเตอร์ถึงน้องๆรีดเดอร์ที่น่ารักของพี่ทุกคนค่ะ^^ ตอนท้ายเกิดอุบิตเหตุนิดหน่อย(เพราะตุ๊กตาของปลาทองตาโต- -") เลยจบไม่สวยนิดนึงนะ เพราเพือนไเตอร์ล้มค่ะ ไรเตอร์ก็เลยเสียการทรงตัวนิดหน่อย(และล้มตามไปเลย- -")
ความคิดเห็น