ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [SJ:KIHAE] :: Heartquake ภารกิจเขย่าหัวใจนายตัวร้ายให้ลงล๊อค

    ลำดับตอนที่ #7 : 7th Mission :: Target No.2: มือขวาเสียงดี - เยซอง (100%)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 4.39K
      11
      6 ธ.ค. 52

    "ดูมึงอินเลิฟนะ"

     

    "อินเลิฟห่าอะไร!...กูก็แค่กำลังเก็บดอกเบี้ยจากเงินลงทุนของกูต่างหาก"

    คยูฮยอนเถียงกลับด้วยเหตุผลพิกลๆก่อนจะหันกลับไปคุยจ๊ะจ๋ากับดอกกุหลาบสีหวานของตนต่อตามเดิม คิบอมขมวดคิ้วมองหน้าเพื่อนสนิทเล็กน้อยเหมือนจะสงสัยว่าเพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงที่พวกเขาห่างกัน มันจะประสาทกลับได้ขนาดนี้เลยรึไงแล้วจึงหันไปสบตากับเพื่อนสนิทของตนอีกคนเพื่อขอคำตอบ แต่ยุนโฮก็หาคำตอบให้เขาไม่ได้เช่นกัน คิบอมจึงได้แต่ถอนหายใจและหันกลับไปมองหาเหยื่อของเขาตามเดิม และก็...อ่า...นั่นไง...เดินมานู่นแล้ว

     

    "นั่นไงคิบอม เป้าหมายของมึงอ่ะ"

    ยุนโฮร้องพลางพยักเพยิดไปยังพ่อหนุ่มหน้ากลมเสียงดีที่เพิ่งเดินพ้นออกมาจากมุมตึก คิบอมพยักหน้ารับรู้เล็กน้อยพลางหันไปสะกิดคยูฮยอนให้เงยหน้าขึ้นมาสนใจ

     

    "หมอนั่นมาทำอะไรแถวตึกศิลปกรรมวะ"

     

    "มาตื๊อรยออุคล่ะมั้ง ถ้าจะให้กูเดา"

    คยูฮยอนว่าพลางยักไหล่ก่อนเขาจะชี้นิ้วไปยังชายหนุ่มตัวเล็กคนหนึ่งที่กำลังนั่งหัวเราะด้วยกริยาน่าเอ็นดูอยู่กับเพื่อนกลุ่มเบ้อเริ่มซึ่งไอ้คนที่ชื่อเยซองก็ไม่ลังเลที่จะเข้าไปนั่งแทรกวงข้างๆเจ้าหนุ่มหน้าเนิร์ดคนนั้น แหม...ใจกล้าดีจริงๆ

     

    "เด็กชมรมมึงอีกคนใช่มั้ยเนี่ย"

     

    "ถูก...คิมรยออุคน่ะเสียงหว๊านหวาน กูบอกเลี้ยวขวาก็เลี้ยวขวา กูบอกหิวน้ำก็หาน้ำมาให้กู เรียบร้อยน่ารักสุดๆ กูล่ะไม่อยากจะสนับสนุนให้เขาคบกับไอ้บ้านั่นเลย...ไม่เหมาะกันแบบชิบหายเลยอ่ะ"

    คิบอมนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนเขาจะตบไหล่ของคยูฮยอนเบาๆเหมือนอยากจะปลอบใจบางอย่าง แล้วจึงกระชับสายกระเป๋าเข้ากับหัวไหล่มากขึ้น

     

    "กูว่านะ...มึงต้องอยากแล้วว่ะ"

     

    .................................................................

     

    "รยออุค...นี่รยออุค"

     

    "มีอะไรหรอคยูฮยอน"

    ชายหนุ่มเสียงหวานที่กำลังนั่งกดคีย์เปียโนอยู่หันมาหาเจ้าของเสียงเรียกที่มีท่าทางลับๆล่อๆพิกล คยูฮยอนเอานิ้วชี้ขึ้นแตะเรียวปากของตนพร้อมกับส่งเสียงชู่ว์ออกมาเบาๆเมื่ออีกฝ่ายพูดเสียงดังเกินไป รยออุคขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ แต่กระนั้นก็ยังยอมเบาเสียงของตนลงให้

     

    "ทำไมหรอ มีอะไรรึเปล่า"

     

    "เปล่าหรอก เดี๋ยวมีใครมาได้ยิน"

     

    "ก็ไม่เห็นมีใครอยู่ในห้องนี่"

     

    "นั่นล่ะ!...คนข้างนอกอาจจะได้ยินก็ได้"

    คนเสียงหวานหัวเราะออกมานิดให้กับท่าทางวิตกจริตเกินเหตุของเพื่อนร่มชมรม...ก็นี่มันห้องเก็บเสียงที่ดีที่สุดของมหา'ลัยนี่ เสียงของวงออเครสตาทั้งวงยังไม่ดังออกไปข้างนอกเลย...โจวคยูฮยอนวิตกจริตเกินเหตุไปจริงๆนั่นล่ะ เขาละนิ้วออกมาจากคีย์เปียโนแล้วหันมายิ้มให้อีกฝ่าย

     

    "ได้ยินเรื่องอะไรล่ะ"

     

    "ฉันมีเรื่องอยากจะถามนายหน่อย"

     

    "เรื่อง?"

     

    "เรื่องของเยซองน่ะ"

    รยออุคเลิกคิ้วขึ้นนิดเหมือนจะแปลกใจว่าทำไมถึงต้องมาถามเขาเรื่องนี้ก่อนจู่ๆแก้มเนียนจะขึ้นสีระเรื่ออย่างน่ารักคล้ายเพิ่งจะนึกอะไรออก

     

    "ถ้าจะมาถามเรื่องฉันกับเยซอง เราไม่ได้เป็นอะไรกันนะ"

     

    "เปล่าๆ ไม่ใช่เรื่องนั้น"

    คยูฮยอนโบกมือปฏิเสธไปมาพลางทรุดตัวนั่งลงบนปลายเท้าของตนเพื่อจะได้สบตากับคนที่นั่งอยู่หน้าเปียโนได้ถนัดมากขึ้น สองมือใหญ่ยึดจับขอบเก้าอี้และขอบด้านข้างของเปียโนเอาไว้เพื่อทรงตัว

     

    "ถ้างั้น...คยูฮยอนจะถามอะไรล่ะ"

     

    "คือแบบ...นายคิดยังไงกับเยซองหรอ...ไม่ใช่แบบนั้นนะ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ มีเพื่อนที่คณะเค้าถามฉันมาน่ะ เขาอยากรู้ว่าเยซองเป็นคนยังไง ฉันเห็นนายสนิทกับหมอนั่นน่ะเลยลองถามดู"

    พ่อคนกะล่อนไหลไปเรื่อยเปื่อยเพื่อเอาตัวรอด...ไม่เสียชื่อตัวพ่อของคณะจริงๆ  แต่รยออุคก็ดูมีท่าทางโล่งใจกับการตอแหลของเขามากทีเดียว...เห็นป่ะล่ะ การตอแหลก็ไม่ได้เลวร้ายเสมอไปหรอกนะ

     

    "อ้อ...เยซองก็น่ารักดีนะ ถึงจะแปลกๆในบางครั้งก็เหอะ แต่เขาก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรหรอกนะ ออกจะตลกด้วยซ้ำ"

     

    "รยออุคไม่ได้...เอ่อ...ไม่ชอบเขาใช่มั้ย แบบ...ไม่ได้รังเกียจที่จะอยู่ด้วยอะไรงี้"

     

    "ไม่หรอก เยซองเค้านิสัยดีนะ ฉันก็ชอบคุยกับเขาเหมือนกัน...ถ้าใครได้เยซองเป็นแฟนคงต้องสนุกมากแน่ๆเลยล่ะ"

     

    เสร็จโจวคยูฮยอนจนได้!

     

    ............................................................

     

    "ทำไมกูต้องมานั่งดูต้นทางกับมึงด้วยวะ"

     

    "ก็มันเหลือแค่กูกับมึงนี่ นั่งไปเงียบๆเหอะนา เดี๋ยวไอ้คยูก็ออกมาแล้ว"

    คิบอมว่าพลางดันขนมปังไส้ครีมออกมาจากซองพลาสติกเพื่อกินรองท้อง ส่วนเพื่อนยุนคนดีที่นั่งแทะพายไปชิ้นที่สามอยู่ข้างๆก็ได้แต่พึมพำไปเรื่อยเปื่อยอย่างเบื่อหน่ายพลางเหยียดขาลงไปตามขั้นบันไดของตึกคณะศิลปกรรม

     

    คิมบอมก็ไม่ได้อยากมานั่งหายใจทิ้งไปอย่างไร้ประโยชน์อยู่ตรงนี้หรอกนะ แต่คยูฮยอนมันย้ำนักย้ำหนาว่าต้องมีคนดูต้นทางให้ก่อนมันถึงจะยอมเข้าไปถามให้...แม่งคิดมากเกินไปแบบชิบหายเลยล่ะ! พวกเขานั่งอยู่ตรงนี้มาเกือบสิบนาที(ไม่รวมเวลาที่เจียดไปร้านขายขนมตรงใต้ตึกเพื่อซื้อขนมปัง)แล้ว ยังไม่มีใครเดินผ่านมาแถวนี้เลยสักคน...นกสักตัวยังไม่บินผ่านมาด้วยซ้ำ!

     

    "ไปแดกข้าวกับกูแค่นี้ ทำให้กูไม่ได้หรอวะ!"

     

    "ไม่ได้เว้ย!...กูมีธุระต้องไปทำ กูบอกมึงไปแต่เช้าแล้วนี่"

     

    "แดกข้าวกับกูก็เป็นธุระของมึงเหมือนกันนะ!"

    ปากที่กำลังจะงับขนมปังชะงักค้างไปในทันทีเมื่อได้ยินเสียงตะโกนแว้ดๆอันคุ้นหูดังมาจากมุมตึก คิบอมหันไปมองต้นเสียง...และก็พระเจ้า!...เนื้อคู่กันนี่หนีกันไม่พ้นจริงๆให้ดิ้นตาย! ลีทงเฮเดินพ้นออกมาจากมุมตึกพร้อมกับเพื่อนเสียงดีที่ชื่อเยซอง เจ้าปลาทองตาโตนั่นกำลังตะเบ็งเสียงแว้ดๆใส่เพื่อนด้วยสีหน้างอนๆและแก้มป่องๆ...เขามาเจอข้าวต้มปลาของเขาตอนกำลังงอนอีกแล้ว...แหม เป็นบุญตาของเขาจริงๆ ยุนโฮที่เพิ่งหันไปเห็นว่าใครกำลังเดินตรงมาทางนี้ทำพายติดคอทันทีที่เห็นเข้า เขาไอค่อกแค่กออกมาพลางชันตัวลุกขึ้นยืนอย่างรีบร้อน

     

    "กูจะไปตามไอ้คยู แล้วพวกกูจะไม่กลับมาอีกเลย...มึงอยู่คุยกับลีทงเฮไปละกันนะไอ้บอม"

    ยุนโฮบอกเสร็จสรรพแล้วจึงวิ่งหนีหายไป...อย่างน้อยมันก็ยังพอมีน้ำใจที่จะหันมาบอกว่าจะไม่กลับมาอีกเลยน่ะนะ! คิบอมได้แต่สบถพึมพำอยู่ในใจพลางชันตัวลุกขึ้นยืนบ้าง กะจะแว้บหนีไปแบบเนียนๆเหมือนยุนโฮสักหน่อย แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ทันเสียแล้ว เพราะทันทีที่ไอ้ปลาทองหันมาเห็นเขายืนเคว้งอยู่ที่บันไดหน้าตึกศิลปกรรม(พร้อมกับขนมปังไส้ครีมที่ยังไม่แดกสักคำในมือ) ร่างบางๆนั่นก็ถลาเข้ามาคว้าคอเสื้อของเขาทันที...ทักทายกันได้แบบเป็นมิตรดีจริงๆ คำว่าสวัสดีนี่มันใช้เวลาพูดเยอะกว่าการตรงเข้ามาขยุ้มคอเสื้อของเขารึไงนะ

     

    "เจอกันอีกแล้วนะไอ้แก้มบวม"

     

    กูก็ไม่อยากเจอมึงนักหรอกไอ้ปลาทองตาโต...อืม...ไม่อยากเจอแค่นิดหน่อยดีกว่า

     

    "กูไม่ง้อมึงแล้วก็ได้ จะไปไหนก็ไปเลยไป๊!...เชอะ!"

    ทงเฮหันไปตะโกนแว้ดๆใส่เพื่อน ตามด้วยการสะบัดเสียงใส่แล้วจึงตบท้ายด้วยการเตะไล่...แหม ลีทงเฮเกิดมาเพื่อเคะอย่างที่ไอ้ซีวอนมันบอกจริงๆ พระเจ้า!...นี่เขาเข้าใจที่ไอ้ซีวอนมันพูดถูกรึเปล่าฟะ ลีทงเฮเกิดมาเพื่อกดเคะหรือเกิดมาเพื่อเป็นเคะรอให้คนอื่น(ซึ่งในกรณีนี้หมายถึงคิมคิบอมคนนี้คนเดียวเท่านั้น)มาขย่มกันแน่วะ!

     

    "มึงอย่าไปทำอะไรเขานะทงเฮ"

     

    "เห็นกูเป็นคนยังไงวะเยซอง คิดว่ากูเป็นกุ๊ยที่ชอบหาเรื่องชาวบ้านรึไง"

    ก็เออน่ะเซ่ะ!...และคิบอมก็เห็นได้จากแววตาของเยซองว่าหมอนั่นก็คิดเหมือนเขาเปี๊ยบ! พ่อหนุ่มเสียงนุ่มส่ายหน้าปลงๆให้กับนิสัย(ที่ดูยังไง๊ยังไงคิบอมก็รู้สึกว่ามันไม่ใช่ของเคะที่ควรจะนอนรอให้เขาไปกระแทกให้ครางอิ๊อร๊างทั้งคืนเลยสักนิด)ของเพื่อนก่อนจะโบกมือและหมุนตัวเดินหายเข้าไปในตึกศิลปกรรม อ่าว...ไม่คิดจะช่วยกูอีกสักหน่อยหรอวะไอ้ห่า!

     

    คนแก้มบวมพยายามจะใจเย็นและสงบสติอารมณ์ของตนเอาไว้...ก็ไอ้ปลาทองกำลังทำเขาปวดหัวอ่ะ! ทงเฮสบถพึมพำออกมาเบาๆก่อนไอ้ตาโตๆคู่นั้นจะตวัดขวับมาหาเขาด้วยแววตาที่ยิ่งกว่ามาเฟียทวงหนี้...ทำตัวน่ารักๆให้กูชื่นใจหน่อยก็ไม่ได้!

     

    "ไปแดกข้าวกับกู"

     

    "ใคร"

     

    "ใครบอกให้มึงสนิทกับกูห๊า!"

     

    "อ่า...ใครครับ"

     

    "ลองกลับไปถามพ่อมึงดูสิวะไอ้ห่า!...มึงนั่นล่ะไอ้แก้มบวม!"

     

    เล่นพ่อแบบนี้มาชกหน้ากูเลยดีกว่า

     

    "แต่ว่าผมไม่..."

     

    "กูบอกให้มึงเลือกรึไงวะ!"

     

    "ป่ะ...เปล่าครับ"

     

    สั่งกูเอาสั่งกูเอาอยู่นั่นล่ะ ไหนบอกไม่อยากสนิทกับกูไงวะไอ้ปลาทองตาโตขี้งอน!

     

    ............................................................

     

    "ไม่แดกรึไง"

     

    "ไม่ดีกว่าครับ"

     

    "เดี๋ยวพ่อฟาด!...แดกเข้าไป!"

    คนตัวเล็กคว้าขวดเปล่าขึ้นมาเงื้อขู่ด้วยท่าทางข่มขวัญสุดๆตนคิบอมต้องยอมดึงชามจาจังมยอนของตนกลับเข้ามาก้มหน้าก้มตาทานต่อไป เขากำลังคิดถึงขนมปังไส้ครีมของเขา ซึ่งไอ้ปลาทองแย่งไปกินแล้วระหว่างทางที่เดินมาที่ร้าน...เลวจริงจังอ่ะ! ไอ้จาจังมยอนร้านนี้ก็รสชาติไม่ได้ดีไปกว่าพลาสติก ไอ้ปลาทองมันกินเข้าไปได้ยังไงตั้งสามชามวะ! เขาเงยหน้าขึ้นมาลอบมองคนที่นั่งเคี้ยวเส้นบะหมี่ตุ้ยๆเป็นพักๆคล้ายกลัวที่จะถูกจับได้...แหงล่ะ โดนจับได้มีหวังโดนขวดฟาดหัวจริงๆแน่ๆ

     

    "มึงชื่ออะไรนะไอ้แก้มบวม"

     

    "ครับ?"

     

    "นี่มึงกวนตีนกูรึไงห๊า!"

     

    ก็กูไม่ได้ฟังจริงๆนี่ไอ้ปลาทอง!

     

    "ป่าวครับ...อ่า...ชื่อคิมคะ..."

     

    "กูไม่อยากรู้แล้ว"

     

    "หา?"

     

    "นี่มึงอยากตายรึไง"

     

    "เปล่าครับ"

    คิบอมรีบก้มหน้ากลับลงมาทานต่อทันทีเมื่อตาโตๆคู่นั้นตวัดขวับมาจิกกัดเขาอย่างข่มขู่ ตอนนี้น่ะนะ...คิมคิบอมน่ะนะ...อยากจะเอาไอ้ปากแดงๆคู่นั้นที่ชอบด่าเขาทุกประโยคมาจูบๆๆๆให้มันเจ่อๆๆๆจนแม่งพูดไม่ได้จริงๆเลยพับผ่าสิ!...แล้วไอ้แก้มเนียนๆนั่นอีก คิมคิบอมน่ะนะ...อยากจะฟัดๆๆๆให้มันช้ำๆๆๆจนยิ้มไม่ได้ชิบหายเลย!!...บ้าเอ๊ย!...รอกูก่อนเหอะไอ้ปลาทอง

     

    "เป็นห่าอะไรของมึงไอ้แก้มบวม"

     

    "ป่ะ...เปล่าครับ"

    คิบอมรีบส่าหน้าปฏิเสธความคิดเรตPG-15ของตัวเองให้ออกไปจากหัวพลางรีบโกยเส้นบะหมี่เข้าปากท่ามกลางสายตาจับผิดของคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม แต่ไม่ทันไรอีกฝ่ายก็ก้มหน้ากลับไปทานต่อ และอีกไม่กี่นาทีจาจังมยอนชามที่สามของคนกินจุก็หมดเกลี้ยง

     

    ทงเฮโยนตะเกียบลงบนโต๊ะพลางยกน้ำขึ้นดื่นก่อนร่างบางๆนั่นจะขยับลุกยืนขึ้น มือเล็กหยิบสมุดเล่มบางของตนที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาม้วนสอดกลับเข้าไปที่กระเป๋ากางเกงด้านหลังด้วยท่าทางที่ดูยังไงก็เม๊ะเมะจนคิบอมเริ่มรู้สึกตะหงิดๆอยู่ในใจขึ้นมาอีกรอบ...ถึงคิมคิบอมจะกดผู้ชายได้ แต่คิมคิบอมก็ไม่ใช่ชายเหนือชายนะ!....อย่างเขาน่ะ เคะน้อยๆร่างบางๆที่ครางเสียงหวานๆได้เท่านั้น! แล้วไหนไอ้ซีวอนบอกว่าไอ้ปลาทองเคะไงวะ!!...กูไม่ใช่ชายเหนือชายที่กดชายได้ทั้งโลกาเหมือนมึงนะเฟ้ยยย!!

     

    "กูอิ่มแล้ว โชคดีนะไอ้แก้มบวม"

    บอกลาแบบพอเป็นพิธีก่อนจะเดินหนีไปเฉย ปล่อยให้คิบอมนั่งงงอยู่ที่เดิมโดยไม่มีแม้แต่เงินสมทบทุนค่าอาหารที่ตัวเองทานไป...มึง!...อย่าให้ถึงตากูบ้างก็แล้วกันไอ้ปลาทอง!...กูจะทบทั้งต้นทั้งดอก คิดรายได้รับล่วงหน้า หักค่าใช้จ่ายค้างจ่าย ซื้อหุ้นกู้เก็งกำไรเลยมึงคอยดู!!

     

    .......................................................................

     

    "มึงเข้าไปเร็วเข้า"

     

    "ทำไมต้องกูอ่ะ"

     

    "ก็เขาเพื่อนมึงนี่"

    ร่างของคยูฮยอนถูกเพื่อนผู้แสนดีทั้งสองคนยันเข้าไปในห้องซ้อมดนตรีที่มีพ่อหนุ่มวิศวะเสียงดีเยซองนั่งเล่นเปียโนอยู่เพียงลำพัง แต่ดูเหมือนคนถูกมัดมือชกจะไม่ยอมง่ายๆแบบนั้น คยูฮยอนหันมาคว้าข้อมือของเพื่อนทั้งสองคนแล้วจึงพาเดินเข้าไปด้านในพร้อมกัน พอดีกับที่เยซองเงยหน้าขึ้นมาเห็นพวกเขาก้าวเข้าประตูเข้าไปพอดี

     

    หมอนั่นหยุดมือที่กำลังกดคีย์เปียโนแล้วจึงหันมายิ้มให้พวกเขา...เพื่อนไอ้ปลาทองนี่ดูน่าคบเหมือนกันหมดทุกคนเลยเว้ย แล้วไปหลงผิดอีท่าไหนถึงได้ไปหน้ามืดคบกับปลาทองนิสัยป่าเถื่อนอย่างลีทงเฮหว้า...คิบอมได้แต่คิดแบบนั้นอยู่ในใจเงียบๆ

     

    "ว่าไงคยูฮยอน ทำไมวันนี้เอาเพื่อนมาด้วยล่ะ"

     

    "ไม่มีอะไรหรอก นี่คิบอมนะ ส่วนนี่ก็ยุนโฮ"

    เยซองหันมายิ้มให้พวกเขาทุกคนด้วยรอยยิ้มที่แลดูเป็นมิตรสุดๆพลางลุกขึ้นยืนเหมือนอยากจะให้เกียรติผู้มาเยือนทั้งสามคน

     

    "พวกนายมีอะไรกับฉันรึเปล่า"

     

    "ฉันไม่...แต่คิบอมมี"

    คยูฮยอนชิ่งหนีเรื่องเดือดร้อนเอาดื้อๆด้วยการดึงร่างของคิบอมขึ้นมาด้านหน้าแล้วจึงหลบไปยืนอยู่ด้านหลังข้างๆยุนโฮอย่างรวดเร็ว...ไอ้บ้านี่วอนตายจริงๆ เขาหันไปส่งสายตาคาดโทษให้กับเพื่อนเล็กน้อยก่อนจะหันมาสบตากับชายหนุ่มตรงหน้าด้วยท่าทางที่พยายามจะผ่อนคลาย

     

    "คือ...เรื่องเกี่ยวกับทงเฮน่ะ"

     

    "อ่า...ไอ้ทงเฮมันไปทำนายเดือดร้อนหรอเมื่อวานน่ะ ยังไงก็ขอโทษแทนมันด้วยละกัน"

     

    "เปล่าๆ...ไม่ใช่เรื่องนั้น"

    เยซองดูโล่งใจยิ่งกว่าตอนที่ไม่เห็นซีบวกสักตัวในใบเกรดเสียอีก เขายกมือขึ้นเสยผมพลางอิงสะโพกเข้ากับเปียโนด้วยท่าทางที่ดูผ่อนคลายมากขึ้น

     

    "งั้นก็ดี...มันบอกว่านายขอเลี้ยวข้าวมันเมื่อวาน ไอ้ปลาทองนั่นมันก็ชอบนายเหมือนกันนะ"

    โห่...นอกจากชอบทำตัวน่ารักน่าปล้ำไปวันๆแล้ว ไอ้ปลาทองตาโตยังชอบกุเรื่องเป็นชีวิตจิตใจด้วย...พระเจ้า!...คิมคิบอมไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ! เขาหัวเราะในลำคอเบาๆเหมือนอยากจะประชดตัวเองพลางยกมือขึ้นกอดอก...เก็บอาการคันปากอยากตะโกนออกมาว่าไอ้ปลาทองตาโตขี้โกหกเอาไว้เงียบๆในใจ

     

    "ฉันอยากรู้เกี่ยวกับทงเฮน่ะ...ว่าเขาชอบไปไหนบ้างอะไรแบบนั้น"

    สีหน้าของเยซองเปลี่ยนพรึ่บทันทีที่เขาเอ่ยขอสิ่งที่เขาต้องการออกไป ไอ้ท่าทางเป็นมิตรนั่นดูจะลดลงมาสักหน่อยประมาณสิบเปอร์เซนต์ และไอ้รอยยิ้มนั่นก็ดูเหมือนอยากจะหาเรื่องเขามากขึ้นถึงยี่สิบเปอร์เซนต์...เด็กเสดเห็นแล้วไม่ปลื้มเลยให้ตายสิ!

     

    "นายอยากจะรู้ไปทำไมไม่ทราบคิบอม"

     

    "ฉันทำให้นายมีโอกาสเป็นแฟนรยออุคได้นะ"

    คิบอมรีบเสนอข้อเสนอของตัวเองออกไป และมันก็ทำให้เยซองนิ่งคิดไปแทบจะในทันทีที่สิ้นเสียงของเขา...เพื่อนของไอ้ปลาทองนี่อยากได้แฟนมากกว่าห่วงไอ้ปลาทองเหมือนกันทั้งสองคนเลยเว้ย! พ่อหนุ่มเสียงดีปรบมือเสียงดังขึ้นมาทีหนึ่ง...และคิบอมก็เห็นชัยชนะของตัวเองลอยมาประเคนถึงตรงหน้า

     

    "ก็ได้...ฉันเชื่อว่าพวกนายจะรักษาสัญญา"

     

    "แน่นอน...พรุ่งนี้สี่โมงเย็นไปคอยในห้องเก็บอุปกรณ์ที่โรงยิมก็แล้วกัน"

    เยซองพยักหน้ารับก่อนจะนิ่งเงียบไปด้วยท่าทางครุ่นคิด(ที่ดูค่อนข้างจะน่าเชื่อถือทีเดียว)เหมือนกำลังนึกถึงเรื่องที่เขาขอ

     

    "ทงเฮมีเรียนตอนเก้าโมง เลิกสามโมง เวลานี้เหมือนกันทุกวัน...มันลงวิชาในแต่ละวันเหมือนกันเด๊ะทั้งอาทิตย์ จำง่ายสุดๆไปเลยล่ะ บ้านมันอยู่ที่หมู่บ้านนัมยออึน รู้จักรึเปล่า...ที่คนรวยอยู่กันเยอะๆเลยอ่ะ เป็นบ้านหลังที่ใหญ่ที่สุด บอดี้การ์ดเพียบ หาไม่ยากหรอก มีคนขับรถมาส่งถึงมหา'ลัยเก้าโมงเกือบทุกวัน ถ้าวันไหนไม่เจอแสดงว่ามันตื่นสาย มาเรียนเที่ยงไม่ก็บ่ายๆแน่นอน ตอนกลางวันส่วนใหญ่ก็อยู่ที่โรงอาหาร แต่ทงเฮมันไม่ชอบคนเยอะ ถ้าไม่เห็นมันยืนตะโกนแง้วๆว่าอยากแดก แสดงว่าไอ้ซีวอนขับรถพามันออกไปทานข้างนอก หรือไม่งั้นก็งอน พาลไม่ทานเอาดื้อๆ ส่วนตอนเย็น มันกลับบ้านไม่ค่อยเป็นเวลาเท่าไรนะ บางครั้งก็มีคนขับรถมารับตั้งแต่เลิก บางครั้งก็หนีไปเที่ยวกับฉันบ้าง แต่ก็ไม่นานเท่าไรหรอก พี่มันดุน่ะ...เห็นมันบ่นๆอยู่ว่าแม่บ้านทำอาหารไม่ได้เรื่อง ไอ้ทงเฮมันกำลังอยากเรียนทำอาหารเท่าที่ฉันรู้น่ะนะ...แล้วนายเคยได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับมันรึเปล่า"

     

    "ข่าวลืออะไรล่ะ"

     

    "ที่บอกว่าลีทงเฮหยิ่งน่ะ...ไม่จริงหรอกนะฉันจะบอกให้ ลูกแมวน่ะ...ถ้าไม่ใช่คนรู้จักมันไม่เล่นด้วยหรอกนะ แต่ถ้านายสนิทกับมันแล้วล่ะก็ ไอ้ทงเฮน่ะนะเป็นได้ยิ่งกว่าลูกแมวตอนอ้อนขอนมอีก"

     

    "จริง?"

     

    "เออ...แม่งเคะโคตรๆ ไอ้ซีวอนเห็นแล้วยังซี้ดค้างถึงเย็นเลยนายคิดดู"

     

    ................................................................


     

     

    "ทำไมต้องพวกเราด้วยอ่ะคยูฮยอน ทำไมไม่ให้เด็กชมรมบาสมาเอาให้ล่ะ"

     

    "ไม่รู้สิ...อาจารย์เค้าเห็นพวกเรากำลังว่างอยู่ล่ะมั้ง"

    คยูฮยอนไหวไหล่ด้วยท่าทางไม่รู้ไม่เห็นได้เหมือนอย่างน่าเตะพลางก้มหน้าก้มตา(ตอแหล)กดโทรศัพท์มือถือของตน ขาก็ก้าวเดินพาคนตัวเล็กไปยังห้องเก็บอุปกรณ์เพื่อ(ตอแหล)มาเอาของตามที่อาจารณ์สั่ง รยออุคบ่นเสียงเล็กเสียงน้อยมาตลอดทาง แต่ก็อย่างที่คยูฮยอนไปอวดสรรพคุณไว้กับเพื่อนนั่นล่ะ...คิมรยออุคน่ะคนดีที่หนึ่งอยู่แล้ว เพราะเจ้าตัวก้าวเข้าไปด้านในห้องเก็บอุปกรณ์ก่อนเขาเสียอีก

     

    "อาจารย์เค้าให้หาอะไรนะ"

     

    "ตะข่ายอะไรสักอย่างนั่นล่ะ รยยอุคหาไปก่อนนะ ขอฉันโทรศัพท์แป๊บนึง...ข้างในมันไม่มีสัญญาณน่ะ"

    คนกะล่อนว่าพลางหันหลังให้ประตูและแสร้งยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู ระหว่างนั้นก็ส่งสัญญาณให้เพื่อนสนิททั้งสองคนที่ยืนซ่อนอยู่ด้านหลังประตูจัดการทำตามแผน คิบอมกับยุนโฮสบตากันเล็กน้อยก่อนจะผลักประตูปิดพร้อมกันและจัดการล๊อคอย่างรวดเร็ว

     

    "แผ่นห่าอะไรของมึงเนี่ยไอ้คยู"

    พวกเขาแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินเสียงหวานๆที่กำลังตะโกนร้องเรียกอยู่ด้านในและพากันเดินขึ้นไปนั่งบนอัฒจรรย์เพื่อรอคอยเวลา คยูฮยอนยักไหล่พลางเก็บมือถือของตนใส่กระเป๋ากางเกง...เหมือนจะไม่สนใจกับคำโวยวายของยุนโฮมากเท่าไรนัก

     

    "ก็ไอ้คิบอมไม่ได้บอกนี่หว่าว่าจะทำให้รยออุคยอมรับมันเป็นแฟนอ่ะ"

     

    "แล้วถ้าไอ้เยซองไปจับเขาปล้ำล่ะวะ"

    ยุนโฮถามได้ตรงประเด็นกับที่คิบอมกำลังกังวลอยู่พอดี แต่คยูฮยอนก็ยังเห็นเรื่องนั้นเป็นเรื่องเล็กอยู่ดีนั่นล่ะ เพราะเขายักไหล่อีกครั้งด้วยท่าทางไม่ใส่ใจสุดๆ

     

    "ไม่เป็นไรหรอก เจ็บสะโพกนิดหน่อยไม่ตายหรอกนา...ไม่ท้องด้วยมึงก็รู้นี่"

     

    โจวคยูฮยอนคิดได้แค่นี้รึไงนะ!

     

    ...............................................................

     

     



    ครบแล้วนะจ้ะ ในที่สุดหนูเรียวคนดีก็กลายเป็นเครื่องเซ่นให้สามหนุ่มไปสังเวยแก่เยเย่จนได้ น่าสงสารกว่าเจ๊อีกนะเนี่ย โดนจับขังเดี่ยวกะเยซะงั้นเลย...สามหนุ่มสามมุมของเรานนี่ร้ายเหลือจิงๆ- -" ตอนนี้คำศัพท์ทางบัญชีเยอะเล็กน้อยเนอะสำหรับตอนนี้(ก็ไอ้ที่คิมคิเค้าบ่นเล็กบ่นน้อยอยู่ในใจทั้งหลายนั่นล่ะ) ไม่เข้าใจคำไหน บอกนะคะ ไรเตอร์จะอธิบายให้ฟังค่ะ^^



    ตอนหน้า มีคนบ่นคิดถึงอาเสี่ยคนสวย เราจะตัดกลับไปดูคุ่ของอาเสี่ยกับพ่อหนุ่มชองยุนกันค่ะ ว่าป๊ายุนแกจะทำยังไงกับมารหัวใจ(?)อย่างอาเสี่ยคนสวยคิมแจนะ^^


    จะไม่เอามาแปะหน่อยก็กลัวคนอ่านฟิคเรื่องนี้จะน้อยใจ ก็เลยขอแปะหน่อยก็แล้วกัน ใครดุมาจากเรื่องมเฟียแล้วก็ขอโทดด้วยละกันะจ้ะ ของฝากจากในคอนวันแรกของไรเตอร์ถึงน้องๆรีดเดอร์ที่น่ารักของพี่ทุกคนค่ะ^^  ตอนท้ายเกิดอุบิตเหตุนิดหน่อย(เพราะตุ๊กตาของปลาทองตาโต- -") เลยจบไม่สวยนิดนึงนะ เพราเพือนไเตอร์ล้มค่ะ ไรเตอร์ก็เลยเสียการทรงตัวนิดหน่อย(และล้มตามไปเลย- -")





    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×