ตอน ประสบการณ์รักครั้งแรก..2

ฉันเรียนที่เดียวกันกับเขา

แต่ไม่เคยคิดเรื่องชอบเขาเลย ชั้นใช้ชีวิตวัยรุ่นไปวันๆ

แต่พอเวลาเดินผ่านไปเรื่อยๆ อยู่ๆ ก็เกิดความรู้สึกแปลกๆอยู่ในใจ

ว่าทำไมถึงแอบมองเขา ทั้งๆที่แต่ก่อนไม่เคยสนใจเลย

 ฉันเรียนคน ละห้องกับเขา

นับวันๆฉันยิ่งแอบมองเขามากขึ้นๆ

 จนรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ คือคนที่ใช่สำหรับเรา

"นั่นแหละ ความรักจึงเกิดขึ้น"

 เราก็พยายามที่จะใกล้ชิดเขาให้ได้มากที่สุด

ช่วงพักเที่ยงก็แอบมองเขา "ทั้งยิ้ม ทั้งเขิน"

อยากรู้ว่าเขากินข้าวร้านไหน กินกับอะไร อร่อยมั้ย

ฉันได้แต่แอบมองเขา วันแล้ววันเล่า

จนอยู่มาวันหนึ่ง ฉันตัดสินใจเข้าไปคุยกับเขา (ทำไปตีสนิท)

 แล้วก็ได้รู้ว่าบ้านก็อยู่แถวๆเดียวกัน
ตั้งแต่นั้นมาฉันก็เริ่มคุยกับเขา ทุกวันๆ

 แบบเพื่อนหน่ะน่ะ (เขาไม่รู้หรอกว่าเราแอบชอบ)

 คนเราถ้าอยู่ใกล้กันคุยกันทุกวันมันก็จะยิ่งสนิท กันมากขึ้น

 จนความสัมพันธ์ก็เริ่มใกล้ชิดสนิทกันมากขึ้นคุยกัน เล่นๆหยอกล้อ

อยู่มาวันนึง ฉันจำได้ขึ้นใจเลยว่า วันนั้นเพื่อนยุ

"ถ้ามึงแน่จริงก็บอกรักเขาไปสิ!!!!"

 ฉันจึงตะโกนบอกเขา

 (เขาอยู่ไกลจากฉัน ฉันอยู่ในอาคาร
ส่วนเขาอยู่สนามหญ้าที่โรงเรียน)

"นาย!! ฉันชอบนาย!!!"

 แล้วเขาก็เลย... ยิ้ม (เขาไม่ได้ยืนอยู่คนเดียวน่ะ มีเพื่อนยืนอยู่ด้วย)

แล้วเราก็เลยยิ้มให้กัน.......

วันต่อมา เหมือนได้ขึ้นปกหน้าหนึ่งในหนังสือพิมพ์เลย

รู้กันทั้งโรงเรียนเหอะ 555++ ใจกล้าจริงๆ แล้วเราก็เลยได้คบกัน

(สรุปคือ ฉันจีบผู้ชายจร้า^^ แร๊ง!!)

 การสนทนาระหว่างเราก็เริ่มเปลี่ยนไป

 ความรักมันทำให้เราอยากไปเรียนทุกวัน

 แต่เสียดายที่ว่าไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน

 แต่ก็คุยกันทุกวัน ทางโทรศัพท์ไม่ค่อยได้คุย

พอเวลาผ่านไป พอดีทางโรงเรียนเขาพาไปทัศนศึกษา

 ก่อนจะออกเดินทาง ก่อน 1 วัน
พวกเพื่อนๆก็เลยชวนกัน ไปนอนบ้านเพื่อน

ฉันเป็นครอบครัวที่พ่อแม่หวงมากไปนอนค้างที่ไหนไม่ได้หรอก แต่ฉันอยากจะไป(เพราะแฟน ของฉันเขาก็ไป)

ฉันจึงลองขอพ่อแม่ดู

 
แต่ถึงไม่ขอก็รู้คำตอบอยู่แล้วหล่ะ แต่ก็ลองขอดู ฮื้ม!!

นั่นไงไม่ให้ไป เราจึงวิ่งเข้าไปในห้องร้องไห้จนตาแดง แสบตามาก

และแล้ว!!!

พ่อกับแม่ก็เลยบอกว่าจะไปส่งบ้านเพื่อนอยู่ไหน

เราดีใจมาก พอมาถึงพวกท่านก็กลับ

 เราดีใจมาก พวกเราก็นั่งกินข้าว นั่งคุยกัน สนุกเฮฮา

 พอเริ่มดึก พวกเราจึง ไปนอนหน้าทีวี

เราได้นอนข้างๆแฟนเรา แล้วก็ดูหนังไป

(ไม่ได้นอน 2 คนน่ะ นอนเรียงกันเป็นไม้บรรทัดเลย)

พอดูหนังไปสักพัก อยู่ๆ เขาก็เลื่อนมือของเขามาจับมือฉัน เรามองหน้ากันแล้วก็ยิ้ม

เราจับมือกันอย่างนั้นทั้งคืน (แค่จับมือกัน)

พอรุ่งเช้า พวกเราก็เตรียวตัวไปขึ้นรถ

เป็นการทัศนศึกษาที่สนุกมาก แต่ความรู้สึกมันแปลกๆ

ฉันมีความรู้สึกว่า เหมือนกำลังคบอยู่กับหุ่นยนต์

 เขาดูเฉยชา เย็นชา เหมือนไม่มีความรู้สึก

ฉันแอบสงสัยในใจว่า นี่เขารักฉันรึเปล่า

แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรได้แต่เก็บเอาไว้ในหัวใจ...

 "คนเราถ้ายิ่งเก็บมันก็ยิ่งพูน..."

 ความรู้สึกของฉัน มันก็เริ่มไม่มั่นคง

ฉันก็ถามเขาว่า "รักฉันรึเปล่า"

 เขาก็บอกว่ารัก "รัก"

เขาเป็นผู้ชายที่สุภาพบุรุษมากไม่เคยล่วงเกิน ฉันเลยแม้แต่สักนิด

ไม่แม้แต่แตะต้อง อย่างมากก็แค่จับมือ โอบไหล่นิดนึงไม่ถึงวิ

 มันจึงทำให้ฉันรู้สึกว่าเขารังเกียจ ฉันหรอ

ทำไมเขาถึงไม่แสดงความรักเลย (ก็แบบว่าเหมือนคบกับหุ่นยนต์ที่ไม่มีความรู้สึก)

[จะให้เขาทำอะไรหล่อนย่ะ ; ผู้เขียน]

ยิ่งคบกันไปเรื่อยๆ ก็ยิ่งรู้ว่านิสัยของแต่ละคนเป็นยังไง

อยู่มาวันนึง วันนั้นฉันกำลังเดินที่ถนนจะขึ้นอาคาร

ได้ยินใครซักตะโกนเรียกชื่อฉัน แต่ฉันไม่หันขึ้นไปมอง

 (เพราะตอนนั้นอารมณ์ไม่ดีอยู่มีปัญหากับทางบ้านแล้วอีกอย่าง

ฉันจะเป็นคนที่สายตาไม่ดี

เพราะถ้าฉันมอง ขึ้นไปตามเสียงตะโกน ฉันก็มองไม่เห็นหน้าอยู่แล้ว

และฉันก็นึกว่าเพื่อนคงตะโกนเรียกแกล้งๆ)

ฉันจึง ไม่หันขึ้นไปมองแล้วเดินขึ้นอาคารเรียนไป
แล้วก็ไปเจอกับแฟนฉัน

เขาชักสีหน้าไม่พอใจ หาว่าฉันหยิ่ง ที่เขาตะโกนเรียกแล้วไม่หัน

 ฉันก็อธิบายไปว่ามีปัญหาทางบ้านอยู่

เขาก็ไม่ฟังอะไร แล้วทั้งวันนั้นเขาไม่คุยกับ ฉันเลย

 เขาโกรธฉัน ทั้งๆมันเป็นเรื่องที่ไม่น่าจะใช่เรื่องใหญ่อะไร

ฉันก็พยายามที่จะขอโทษเขา

และเมื่อถึงตอนกลางคืนฉันก็ออกไปซื้อกับข้าวกับแม่

 เขาก็โทรมาบอกว่ามีเรื่องจะพูดด้วย ฉันบอกยังไม่สะดวก

 เพราะ ซื้อของ อีกทั้งยังอยู่กับแม่ด้วย ก็เลยบอกให้เขาถือสายรอ

 เขาถือสายรอฉันซื้อของเสร็จประมาณเกือบชม.

แสดงว่าจะต้องมีอะไรสำคัญแน่นอน ปกติต้องวางไปแล้ว

 พอฉันว่างฉันก็ยกโทรศัพท์ขึ้นเพื่อที่จะคุยกับเขา ประโยคนี้จำขึ้นใจไม่มีวันลืม

 "เราเลิกกันเถอะ!!!!!!!!!"  [OoO !!! ; ผู้เขียน]

ฉันถามว่าทำไม

เขาบอกว่าไม่ชอบนิสัยของฉัน

ฉันพูดอะไรไม่ออก ก็เลยตอบกลับว่า "อื้ม"

ณ ตอนนั้นน้ำตามันกำลังจะไหล ฉันกลั้นไว้จนถึงบ้าน

วิ่งเข้าห้องแล้ว ร้องไห้ทั้งคืน

นี่เลิกกันเพราะเรื่องเล็กๆ
มันทำให้ฉันรู้ว่าผู้ชายคนนี้ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย

 แต่ฉันก็ยังรักเขาเหมือนเดิม

ฉันทั้งเศร้า ทั้งเหงา น้ำตาจะไหลอยู่ตลอดเวลา คิดถึงเขาทุกวัน

พอเวลาผ่านไปนานพอสมควร เราจึงได้กลับมาคบ กันอีกครั้ง

 ฉันบอกเขาว่า ถ้าไม่ชอบนิสัยฉันตรงไหน ฉันจะปลี่ยน

และ ยอมเปลี่ยนทุกอย่างเพื่อเขา เราจึงกลับมาคบกันอีกครั้ง

แต่มันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลย
พวกเรารู้ว่าเราคงเข้ากันไม่ได้หรอก จึงเลิกกัน

 มีอยู่คำๆนึงที่เขาบอกฉันก่อนจะเลิกกัน

 "ผู้ชายมันไม่ได้มีคนเดียวในโลก"

แล้วฉันก็พึ่งรู้ว่า เขาเคยนอกใจฉัน

 นั่นแหละ มันคือจุดจบความรักของฉัน

 เพียงเพราะ ปัญหาเล็กน้อย ไม่ฟังเหตุผล ไม่ให้อภัยกัน

จึงทำให้ฉันได้เสียคนที่ฉันรัก ......มากไป