ในสายลม

เนื้อเรื่อง

ในสายลม

 

ฉันถ่ายภาพต้นไม้น้อยๆ  ที่แทรกตัวขึ้นมาจากร่องอิฐ

ในที่ที่ไม่น่าจะสมบูรณ์พอต่อการเจริญเติบโต

ต้นไม้กลับเลือกที่จะตั้งต้นดำรงชีวิต

นึกถึงคำบอกเล่าของผู้เฒ่าผู้แก่

ในตำราภูมิปัญญาไทย

ฤดูฝนเป็นฤดูที่สายลมตะวันตกออกเดินทาง

พัดเอื่อยเรื่อยรินต่อเนื่องยาวนาน

ว่ากันว่าพัดจนลิงหลับตกต้นไม้

ที่สำคัญคือพัดเอาเกสรว่านยาทั้งหลาย

จากป่าดงพงไพร

เดินทางไปได้ไกลลิบ

ทำให้คนที่ร่างกายไม่แข็งแรงพอเจ็บป่วยได้ง่าย

ฉันเทียบเอากับสำนวนที่ได้ยินบ่อยว่า

"ระวังไข้หัวลม"

ในสายลมที่เหมือนไม่มีอะไร

ยามแสงแดดสาดส่อง

จะเห็นละอองฝุ่นหมุนลอยแน่นหนา

นอกจากนั้นยังมีละอองเกสรเล็กละเอียดของดอกไม้

เมล็ด  สปอร์  ของเห็ดรา

ต้นไม้ไม่มีขาสำหรับคืบคลานเคลื่อนที่

ใช้ประโยชน์จากสายลมแผ่วพลิ้ว

เสี่ยงตายหาแผ่นดินใหม่ให้ลูกหลาน

และเป็นการเสี่ยงตายที่ได้ผลดี

จนอาณาจักรพืชเติบโตแผ่ขยายกว้างไกล

น่าแปลก...

ต้นไม้รู้ได้อย่างไรว่านี่คือวิธีที่ถูกต้อง

จนบัดนี้ก็ยังใช้วิธีนี้สืบต่อกันมา

ลานดินหน้าบ้านที่ปราศจากคุณไก่

คอยคุ้ยเขี่ยจิกกินยอดหญ้าเขียว

เพียงไม่นานก็เริ่มถูกปกคลุม

ด้วยผักโขม  ผักเบี้ย  หญ้าแห้วหมู  ต้นลูกใต้ใบ

มะละกอเริ่มยืนต้น

ต้นส้มเล็กๆ เริ่มแตกหนาม

ฉันและแม่ไม่ได้เลือกหามาปลูกสักหน่อย

แต่ก็รู้กันว่า

เมื่อไร้ผู้คอยกำจัด

การเดินทางของต้นหญ้าจะต้องมาถึงแน่นอน

การเดินทางที่เชื่องช้า

แต่แน่วแน่

ไม่ย่อท้อต่ออุปสรรคที่อาจจะต้องผจญ

ชีวิตที่เดินทางไปในสายลม

เพื่อจะสร้างชีวิตใหม่

๒๕  มิถุนายน  ๒๕๕๐

เพรางาย  มณีโชติ