(fic เต๋าคชา)วุ่นวายร้ายนักความรักต้องห้าม ( Secret of love)

“ปังๆๆๆๆๆ”

ปืนที่วางทำมุมเหมาะเหม็งบนมือขาวของร่างสูงซึ่งกระหน่ำลั่นไกยิงไม่ยั้งจนลูกปืนหมดแม็กทำให้ร่างบางกว่าของเพื่อนสนิทที่ซ้อมยิงปืนอยู่ใกล้ๆหันมามองอย่างแปลกใจ

“ไปอารมณ์เสียมาจากไหนวะเต๋ากูเห็นมึงยิงหุ่นซ้อมซะจนพรุนละ”

ร่างสูงตวัดตาคมมองเพื่อนสนิทอย่างต้นก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ปลดเซฟปืนคู่ใจก่อนจะยัดใส่ซองหนังที่เก็บอุปกรณ์สังหารนี้ด้วยท่าทางที่ใครเห็นก็รู้ว่าหงุดหงิดสุดๆ

“เมื่อคืนทำงานพลาดดิวะ กำลังตามจับไอ้สปายนั่นอยู่ดีๆมันดันมีเด็กผู้ชายสะเหร่อมาขายพวงมาลัยให้ซะงั้นอุตส่าห์คุยกับมันดีๆแล้วนะมันยังมีหน้ามากวนตีนกลับอีก น่าเป่ากระหม่อมด้วยลูกปืนชิบ”

ร่างบางของเพื่อนที่ยืนข้างๆถอดแว่นตาสำหรับใช้ใส่ซ้อมยิงปืนออกก่อนจะก้าวเข้าไปหาเพื่อนสุดหล่ออย่างเข้าใจ

“น่าๆใจเย็นดิว่ะเต๋า ก็ได้ข่าวว่ามึงยิงมันแหลกลาญเลยไม่ใช่รึไง มันต้องโดนซักนัดแหละน่า”

“จะมีประโยชน์อะไรว่ะในเมื่อมันหนีไปได้พร้อมกับเสื้อกันกระสุน”

จริงดิ? - -“

“จุ๊ๆอย่ากังวลไปเลยเพื่อนรัก”

เสียงทุ้มที่มาพร้อมกับเสียงหัวเราะคิกคักที่ดังขึ้นมาจากด้านหลังทำให้สองหนุ่มที่กำลังยืนคุยกันหันกลับไปมองอย่างแปลกใจ

“อ้าว ไอ้เต้ ไอ้อ้น ไปไงมาไงถึงออกมาจากห้องไอทีของพวกมึงได้ว่ะ”

เต๋าทักเพื่อนซี้ทั้งสองคนที่ทำงานเป็นเจ้าหน้าที่ควบคุมดูแลและพัฒนาอุปกรณ์รวมไปถึงระบบไอทีต่างๆภายในองค์กรซึ่งตอนนี้พวกมันยืนกอดคอกันพรางยิ้มอย่างมีเลศนัยอะไรแปลกๆ

“มึงจะกังวลเรื่องทำงานพลาดไปไยเพื่อนรัก มึงลืมไปแล้วหรือว่ากูสองคนคือใคร”

เห็บหมามั้ง? โยกโย้จริง - -

“อย่าเล่นลิ้นไอ้อ้น สรุปแล้วคือ..?”

“โอ้ะๆ ต้นจ๋าใช้ศัพท์ได้สยิวมากเลยอ่ะ ถ้ายังไงว่างๆมาลองเล่นลิ้นกับพี่จริงๆที่ห้องไอทีมั้ยจ๊ะ”

“ไอ้อ้น มึ้งงงงงงงงงงง”

ไอ้ต้นจะวี้ดแล้วทุกคน - -“

“พอๆไอ้อ้นมึงจะแหย่ไอ้ต้นเพื่อ? คืองี้กูสองคนโยนงานให้ไอ้เบียร์ทำอยู่อ่ะเลยออกมาลั้นลาได้ ตอนนี้กูมีเวลาให้มึงสามนาทีเต๋า ฉะนั้นมึงควรดีใจซะ”

ไอ้เต้ หรือโปเต้ ดันแว่นตาให้ชิดติดดั้งจมูกโด่งๆของมันด้วยท่าทางเอาจริงเอาจังสุดๆก่อนที่มันจะควักมือถือของมันออกมาจากกระเป๋าเสื้อ

“เอามือถือมึงมาเร็วเต๋าเปิดบลูทูธด้วย เดี๋ยวกูจะส่ง App ใหม่ที่กูกับไอ้อ้นช่วยกันทำให้มึง”

“App ไรว่ะ”

“เออน่า เปิดบลูทูธเด่ะว่ะ”

เขาล้วงไอโฟนเครื่องโปรดออกมาเปิดบลูทูธก่อนจะส่งให้ไอ้เต้ไปอย่างงงงัน หวังว่าไอ้ที่มันจะส่งให้เขาเนี่ยคงไม่ใช่โปรแกรมเปรตๆที่เคยทำไอโฟนเครื่องเก่าของเขาระเบิดตัวเองจนเป็นจุณอย่างหาสาเหตุไม่ได้หรอกนะ เพราะถ้าใช่ เขานี่แหละที่จะกระโดดกระทืบมันสองตัวให้หายงี่เง่าเลย

“คือเอาสั้นๆนะไอ้คุณเต๋าเพราะกูกับไอ้เต้ต้องไปทำงานต่อทิ้งไอ้เบียร์อยู่คนเดียวนานแล้ว คือไอ้ที่ส่งให้มึงไปอ่ะมันเป็นโปรแกรมคล้ายๆเซ็นเซอร์ตรวจหาตำแหน่ง ฟังเหมือนจีพีเอสแต่เมพกว่านั้นเว้ย แล้วที่เซอร์ไพรส์มึงมากๆนะคือเสื้อกันกระสุนที่ไอ้สปายนั่นใช้นะ มันเป็นของของเราซึ่งมึงก็รู้ใช่มั้ยว่าพวกกูแอบหยอดของไว้เล็กๆน้อยๆในของทุกๆชิ้นขององค์กร ฉะนั้นกูสองคนขอให้มึงโชคดี ไปละ”

เต๋ามองตามร่างเพื่อนสนิทที่วิ่งจากไปอย่างแปลกใจก่อนที่จะได้ยินเสียงที่ไอ้อ้นตะโกนมาแว่วๆแต่มันชัดเจนเต็มสองรูหูของเขา

“ไอ้เต๋าตรงที่มึงทำงานพลาดอ่ะ มันเปลี่ยวนะเว้ยไม่มีเด็กขายพวงมาลัยคนไหนกล้าไปขายของใต้ต้นไทรในเวลาตีสามหรอก กูว่านะมึงถูกเล่นแล้วว่ะ”

“ไอ้อ้นมึงจะสะกิดจุดไอ้เต๋ามันเพื่อ”

เสียงไอ้ต้นที่โหวกเหวกโวยวายตามไอ้สองตัวนั้นไปซึ่งก็เป็นเรื่องเดิมๆที่ไอ้สองตัวนั่นทำอยู่บ่อยๆเป็นประจำก็เรื่องการแอบฟังคนอื่นๆคุยกันผ่านอุปกรณ์ดักฟังสุดล้ำของพวกมันที่มีอยู่เต็มองค์กรนั่นแหละซึ่งประเด็นเหล่านั้นไม่ได้เข้าหูขาวๆของเขามาเลยสักนิดเพราะตอนนี้ภายในสมองของเต๋า เศรษฐพงศ์ เพียงพอ คนนี้มีแต่ภาพไอ้เด็กตาใสที่ยืนตื้อขายพวงมาลัยให้เขาในตอนเกิดเรื่องเท่านั้น อย่าให้เจอกันอีกครั้งนะ พ่อจะเป่าพุงให้กระจุยเลย!!!!!!


TBC