โซเฟีย เจ้าหญิงแห่งนาเธียส

ลำดับตอนที่ #12 : บทที่ 10 ระบายอารมณ์+โดนทำร้าย

บทที่ 10 ระบายอารมณ์+โดนทำร้าย

 

“นี้ จะมองอีกนานไหม ไปเดินเล่นกัน” ฉันพูด และเดินออกไป

 

 

(บรรยายโดยฟราสออส)

 

 

ผมต้องรีบตามโซเฟียไปในทันที เฮ้ย นิสัยชั่งไม่เข้ากับชุดเลย ผมเดินเข้าไปหาโซเฟียและคว้าข้อมือของเธอไว้

 

 

“นี้ จะรีบไปไหน” ผมพูด

 

 

“ไปหาที่ยิงปืนระบายอารมณ์” เธอพูด อารมณ์เธอดูเสียสุดๆ ผมจึงรีบปล่อยเธอไป

 

 

“เดี๋ยวสิ ที่พระราชวังมีสนามยิงปืนด้วยหรอ” ผมพูดขึ้น

 

 

“ไม่มี จะไปข้างนอก” เธอพูด ชั่งไม่รอบคอบเอาซะเลย

 

 

“ใส่ชุดนี้เนี่ยนะ”

 

 

“ใช่”

 

 

“เราว่า เธอไปเอามงกุฎออกดีกว่านะ ไม่งั้นคนอื่นจะมองเธอยังไง”

 

 

“ก็ได้ นายรออยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวมา” เธอพูด ผมพยักหน้า เธอวิ่งหายไปที่ห้องของเธอ และกลับมาอย่างรวดเร็ว

 

 

(บรรยายโดยโซเฟีย)

 

 

เหนื่อยจริงเลย เฮ้ย ฉันรีบวิ่งกลับมาหาไอ้ฟราสออสมัน ฉันวิ่งกลับไปเก็บมงกุฎ อย่างเดียวแต่อย่างน้อยก็ช่วยลดน้ำหนักบนหัวได้อะนะ

 

 

“นี้ วิ่งเดี๋ยวก็สะดุดล้มหรอก” ฟราสออสพูดช่าง....

 

 

“ว้าย” เสียงฉันร้อง เพราะสะดุดร้องเท้าของตัวเอง แต่โชดดีฟราสออสมันมาช่วยไว้ทัน

 

 

“บอกแล้ว ไม่เชื่อ” ฟราสออสพูด

 

 

“ปล่อยได้แล้ว” ฉันพูด ฟราสออสถึงค่อยปล่อยฉันออกจากแขน ฉันรีบเดินไปทันที ฟราสออสมันก็เดินตามเรามา

 

 

+++++++++++++++

 

 

ณ สนามซ้อมยิงปืนประจำเมืองโยโมะ

 

 

ปัง ปัง ปัง ปัง

 

 

เสียงยินปืนของโซเฟีย

 

 

“นายไม่ยิงบ้างอะ” ฉันถามฟราสออส

 

 

“ไม่อะ ดูสิคนมองเธอ เยอะแยะไปหมด เราอายนะ” เขาพูด ติงต่องสิ้นดี

 

 

“ชังนายเถอะ” ฉันพูด ก่อนหันกลับไปยิงปืนต่อ

 

 

ฟิ้ว

 

 

เสียงการยิงปืนเก็บเสียง

 

 

ฉันรีบหลบเพื่อให้มันไม่โดยหัวของฉัน

 

 

เคร้ง

 

 

เสียงลูกปืนปะทะกับเหล็ก

 

 

“เกิดอะไรขึ้นหรอเปล่า” เขาพูด ฉันไม่สนใจรีบวิ่งไป ที่ฉันคาดว่าจะเป็นจุดที่ยืนยิง ปรากฏว่าไม่เจออะไร

 

 

ฉึก

 

 

เสียงมีดแทงท้องของฉัน ฉันรีบมองไปที่คนแทง

 

 

ปัง

 

 

เสียงยิงปืน ทำให้คนนั้นตายคาที่ เพราะฉันยิงโดนหัว

 

 

ฟราสออสเขารีบวิ่งมาหาฉัน ฉันค่อยทรุดลงช้าๆ

 

 

(บรรยายโดยฟราสออส)

 

 

ผมรีบวิ่งเข้าไปหาเธอทันทีที่เธอทรุดลง ผมรีบอุ้มเธอไป ก่อนไปดูคนที่เธอยิงพบว่าตายแล้ว

 

 

เป๊อะ

 

 

 เสียงดืดนิ้วของผม

 

 

ทหารที่แฝงตัวของผมก็รีบเคลียพื้นที่ทันที จากนั้นผมก็รีบใช้เวทมนตร์กลับวัง อย่างไม่รีรอ

 

 

ผมกับโซเฟียปรากฏตัวที่ห้องนอนของโซเฟีย โซเฟียสลบไปนานแล้ว

 

 

“ใครก็ได้ไปตามหมอมาที” ผมตะโกน อย่างดัง

 

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

 

 

เสียงเคาะประตู

 

 

“เข้ามา” ผมพูด มีหมอคนหนึ่งเดินเข้ามา

 

 

“ผมเป็นหมอประจำพระราชวังนี้ชื่อ บองกา นาทีขอรับ” คนนั้นพูด

 

 

“รีบไปรักษาเจ้าหญิงโซเฟียเดี๋ยวนี้เลย” ผมพูด บองการีบเดินเข้าไปดูอาการของโซเฟียทันที เข้าจับด้ามของมีด และดึงออกมา

 

 

“โอ๊ย” เสียงครางของโซเฟีย ก่อนหลับไปอีกครั้ง บองกาเราผ้ามาผันตัวของเธอ และใช้มือไปจุดของแผล ก่อนร่ายเวทมนตร์ขึ้น ทำให้แผลของเธอบรรเทาลง และเขาก็เดินเข้ามาหาผม

 

 

“เสร็จแล้วขอรับ องค์ชาย หม่อมฉันของตัวขอรับ” บองกาพูด

 

 

“ขอบคุณมาก” ผมพูด และรีบเดินเข้าไปหาโซเฟียทันที ส่วนบองกาก็เดินออกไปจากห้องแล้ว

 

 

ปัง

 

 

เสียงเปิดประตูดังขึ้น พร้อมปรากฏร่างของท่านลุงและท่านป้าเดินเข้ามา

 

 

“ฟราสออส โซเฟียเป็นยังไงบ้าง” ท่านป้าถามขึ้น อย่างรวดเร็ว และเดินเข้ามาดูโซเฟียพร้อมท่านลุง

 

 

“สักครู่หมอที่ชื่อบองกา เข้ามารักษาให้แล้วครับ ท่านป้า” ผมตอบไป

 

 

(บรรยายโดยโซเฟีย)

 

 

ทำไมนะ รู้สึกเปลือกตาหนักจังเลย ต้องตื่นสิ

 

 

“อือ…” เสียงครางของฉันเอง ก่อนพยายามลืมตาขึ้น ก็พบว่าท่านแม่ ท่านพ่อ และฟราสออสมองฉันอยู่ ฉันจึงพยายามลุกขึ้น

 

 

โอ๊ย เสียงร้องในใจของฉัน เจ็บแผลจังเลย ท่านแม่รีบเข้ามาพยุงฉันนั่งในทันที

 

 

“เป็นยังไงบ้าง โซเฟีย” ท่านพ่อพูดขึ้น น้ำเสียงดูเป็นห่วงเราอย่างมาก

 

 

“ก็ไม่เป็นไร แล้ว.... โอ๊ย” ฉันพูด แต่ไอ้ฟราสออสมันดันเอามือมาวางไว้ที่แผลของฉัน ทำให้ฉันร้องออกไป

 

 

“ไหนบอกว่าไม่เป็นไรแล้ว ทำไมวางมือบนแผลนิดเดียวก็ร้องแล้วล่ะ” ดูๆไอ้ฟราสออสพูด ตายแน่ ถ้าแผลหายแล้ว ฉันคาดโทษของฟราสออสไว้ ว้าย ท่านพ่อ ท่านแม่ทำท่าจะเดินไปแล้วง่า

 

 

“ท่านพ่อ ท่านแม่ จะไปแล้วหรอค่ะ” ฉันพูด พลางมองไปที่พวกท่านที่ทำท่าจะชิงหนี

 

 

“อืม” ท่านพ่อตอบ

 

 

“ท่านพ่อ ท่านแม่อยู่เป็นเพื่อนหนูก่อนไม่ได้หรอค่ะ” เสียงอ้อนวอนของฉัน

 

 

“ไม่ได้หรอ โซเฟีย พ่อกับแม่มีธุระต้องไปสะสาง บายนะ” ท่านพ่อพูด ก่อนจะหายไปจากประตูพร้อมกับท่านแม่

 

 

 “เฮ้ย” เสียงถอนหายใจของฉัน

 

 

“เป็นอะไรไปขอรับ องค์หญิง” ฟราสออสมันพูดกวนฉันหรอ

 

 

“ไม่เป็นไร ไปได้แล้ว” ฉันก็เล่นกับมันด้วย บ้าไปแล้วฉัน

 

 

“นี้ ไล่เราหรอ” ฟราสออสพูด

 

 

“หน้าด้านจริงๆเลย”เสียงรำพึงของฉัน ก่อนจะตามมาด้วยเสียงที่ดังขึ้นว่า “ใช่ ฉันไล่นาย”

 

 

“เอาจริงอะ” ฟราสออสถาม

 

 

“ใช่ ออกไปเลยคนจะนอนแล้ว” ฉันพูด พลางดันตัวให้นอนลง และห่มผ้าห่ม

 

 

“ไปก็ได้” เสียงของฟราสออส ดูงอนๆ ชั่งมัน นอนดีกว่า

 

 

(บรรยายโดยคนเขียน)

 

 

ฟราสออสเดินออกจากห้องของโซเฟียไป ในขณะที่เจ้าของห้องก็หลับไป

 

********************************* 

nut zameE _N