โซเฟีย เจ้าหญิงแห่งนาเธียส

ลำดับตอนที่ #17 : บทที่ 15 งานเต้นรำ

บทที่ 15 งานเต้นรำ

 

 

ขณะนี้เป็นเวลา 5 โมงเย็น

 

 

“อือ” เสียงครางของโซเฟียดังขึ้น

 

 

(บรรยายโดยโซเฟีย)

 

 

ฉันลืมตาสีแดงอันสวยงามของฉันขึ้นมา ว่าแต่มีใครรู้บางว่าฉันหลับไปตั้งแต่เมื่อไร ....... เงียบ ไม่มีใครตอบเราเลย แต่เอาเถอะ เราไปแต่งตัวดีกว่า เพราะเดี๋ยวจะได้ไปเจอเพื่อนๆแล้ว เย้

 

 

ฉันเดินเข้าห้องน้ำไป เพื่อจะอาบน้ำ

 

 

10 นาทีผ่านไป

 

 

ฉันออกมาและเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า พบว่าข้างหน้าตู้เสื้อผ้ามีเสื้อตัวหนึ่งแขวนอยู่ เป็นชุดกระโปรงเช่นเคย ข้างบนเป็นสีแดงออกน้ำตาลแซมขาวเล็กน้อย ด้านล้างเป็นกระโปรงสีแดงออกน้ำตาลยาว ทับอีกชั้นด้วยสีขาว ดูน่ารักดี ฉันจึงหยิบขึ้นมาใส่ และเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง เพื่อหยิบโบสีแดงอันหนึ่งขึ้นมา ฉันจับผมข้างหน้ามาเป็นบ้างส่วน เพื่อนำมันมามัด ทำให้วันนี้ฉันดูน่ารักไปอีกแบบ ฉันเดินต่อไปที่ตู้รองเท้า แต่ก็พบว่ามีรองเท้าคู่หนึ่งวางอยู่ เป็นรองเท้าส้นสูงสีน้ำตาล ฉันจึงหยิบมันมาใส่

 

 

กว่าฉันจะแต่งตัวเสร็จก็เป็นเวลา 6 โมงเข้าไปแล้ว

 

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

 

 

เสียงเคาะประตูดังขึ้น

 

 

“เข้ามาสิ” เสียงของฉันเองค่ะ ฟราสออสเดินเข้ามา ชุดของเขาเป็นชุดสีขาว มีสาย สร้อย สายอะไรก็ไม่รู้เต็มไปหมด แต่มันสามารถบอกได้ถึงตำแหน่งของเขาได้

 

 

“สวัสดี โซเฟีย”

 

 

“สวัสดี มารับไปเข้างานหรอ”

 

 

“แน่นอน”

 

 

“งั้นไปกันเถอะ” ฉันพูด ฉันทำท่าจะเดินออกจากห้องไป แต่ฟราสออสกลับจับฉันไว้ก่อน

 

 

“อะไรอีกล่ะ”

 

 

“ฉันว่าเธอยังลืมใส่อะไรบ้างอย่างไปนะ”

 

 

“ใส่อะไรล่ะ”

 

 

“ก็สร้อยไงล่ะ”

 

 

“แล้วจะให้ทำไงล่ะ”

 

 

“ยืนอยู่เฉยๆ” เขาพูด เขาลวงเอาสร้อยเส้นหนึ่งมาจากกระเป๋าของเค้า สร้อยรู้หัวใจสีแดง เขานำมันมาสวมให้กับฉัน แต่น่าแปลกที่สร้อยของเค้าเข้ากับชุดของฉันได้อย่างน่าสงสัย เขาเดินเข้ามาจูงฉันเดินไป

 

 

“นี้ ฟราสออส ทำไมสร้อยนายถึงเข้ากับชุดของฉันจังเลยล่ะ”

 

 

“เธอหยิบชุดมาจากหน้าตู้หรือเปล่าล่ะ”

 

 

“ใช่ หรือว่า....”

 

 

“ใช่ ฉันเป็นคนเอาชุดนั้นมาวางไว้หน้าประตูตู้เองล่ะ”

 

 

“ขอบคุณนะ”

 

 

“งั้น หอมแก้มหน่อยสิ”

 

 

“ไม่” ฉันพูด บทสนทนาของฉันจบลง เมื่อฉันเดินมาถึงจุดที่จัดงานเต้นรำ ซึ่งงานนี้จัดขึ้นหน้าพระราชวังแต่นาเธียส มีบรรดากษัตริย์ของนาเธียสและของโชแลนมาร่วมงาน

 

 

ฉันพยายามมองหาพานาเซียและสาโรโกะ ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของฉัน

 

 

“มองหาใครอยู่หรอ โซเฟีย” เสียงหวานฟังแล้ว รู้สึกคุ้นดังมาจากข้างหลังของฉัน ฉันจึงหันไปพบกับผู้หญิงสองคน คนหนึ่งผมสีชมพูสั้นแค่บ่า ตาสีแดง ตัวเล็กกว่าเธอประมาณ 20 เซนติเมตร อยู่ในชุดกระโปรงสีชมพู ส่วนอีกคนมีผมสีน้ำเงินยาวถึงหัวเข่า ตาสีฟ้า สูงพอๆกับฉัน อยู่ในชุดกระโปรงสีฟ้า ทั้งสองก็คือพานาเซียกับสาโรโกะนั้นเอง ฉันจึงรีบปล่อยมือจากฟราสออส และเข้าไปกอดพานาเซียกับสาโรโกะทันที

 

 

“ดีใจจัง ที่ได้เจอพวกเธออีก” เสียงฉันกระซิบให้พาเซียกับโรโกะฟัง และฉันก็ค่อยๆพลักจากพวกเธอทั้งสอง

 

 

“นี้ไม่เจอกันไม่กี่เดือน หมั้นซะแล้วหรอ” เสียงหวานของพาเซีย ฉันตอบโดยพยักหน้าอย่างเดียว

 

 

“ไหนอะ คู่หมั้นของเธอ” เสียงของโรโกะดังขึ้นบาง

 

 

ฉันจึงหันกลับไปมองฟราสออสที่ยืนเงียบอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลฉัน และเข้าไปพาฟราสออส มาหาพาเซียกับโรโกะ

 

 

“ฟราสออส นี้พานาเซีย โอเลี่ยน” ฉันชี้ไปที่พาเซีย “นี้สาโรโกะ พาเนี่ย” ฉันชี้ไปที่โรโกะ “สองคนนี้เป็นเพื่อนสนิทของฉัน” ฉันพูด แนะนำเพื่อนของฉันให้ฟราสออสรู้จัก

 

 

“ผมฟราสออส แพทริดครับ เป็นคู่หมั้นของโซเฟียครับ” ฟราสออสพูด ดูมันพูดเข้า ฉันล่ะอยากเข้าไปฆ่ามันจังเลย ส่วนเพื่อนฉันนะหรอ เงียบสนิทไปแล้ว ฉันจึงจำเป็นเข้าไปเขย่าตัวให้ตื่นจากพวง

 

 

“นี้นะหรอ คู่หมั้นเธอ” เสียงกระซิบของโรโกะ ที่มากระซิบที่หูของฉัน ฉันพยักหน้าเบาๆ

 

 

“สวัสดี ฟราสออส” เสียงอันน่าเบื่อดังขึ้น จากด้านหลังของฟราสออส ซึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก ‘โซกาบะ โอเซีย’

 

 

“โซบะ นายมานานยัง” ฟราสออสพูด พลางหันไปคุยกับโซบะ

 

 

“ไม่ซักพักแล้วล่ะ ว่าแต่ธีอาร์มายังอะ” นั้นมันถามถึงเราแล้ว ฉันไม่มีกระจิตกระใจคุยกับพาเซียและโรโกะแล้ว

 

 

“มาแล้วล่ะ แต่ไม่ใช่ในรูปแบบที่นายเคยเจอ....” ฟราสออสพูด เขาเดินเข้าไปกระซิบอะไรบ้างอย่างที่ข้างหูของโซบะ นั้นไอ้โซบะมันยิ้มอย่างมีอะไรแอบแฝงออกมาแล้ว มันกำลังเดินเข้ามาหาฉันแล้ว

 

 

“สวัสดี ธีอาร์” โซบะกระซิบข้างหูเรา โดยไม่สังเกตเพื่อนข้างหลังเราเลย

 

 

“สวัสดี โซกาบะ โอเซีบ รู้จักมารยาทบ้างนะ เห็นไหมว่าเราอยู่กับเพื่อนของเรา วันหลังอย่ามากระซิบ อย่างนี้อีกนะ ไม่งั้น....” ฉันพูดกับโซบะ และทำท่าเฉียดคอปิดท้าย

 

 

“ขอโทษขอรับ เจ้าหญิงโซเฟีย” โซบะพูด ดูมันพูดเข้าสิ เราล่ะอยากฆ่ามันให้ตายตรงนี้เลย

 

 

พานาเซียเดินเข้ามาจับไหล่ของฉัน และถามขึ้นด้วยเสียงหวานๆว่า “โซเฟีย นั้นใครหรอ”

 

 

“ผมชื่อโซกาบะ โอเซียครับ” โซบะพูด

 

 

“ไม่มีมารยาท พาเซียไม่ได้ถามนายเลยนะ ไอ้โซบ้า” โรโกะพูด

 

 

“นี้ โรโกะมางานด้วยหรอครับ” โซบะพูด เขาเดินเข้ามาหาโรโกะทันที

 

 

“นี้ โซบะรู้จักโรโกะเค้าด้วยหรอ” ฉันถามขึ้น ฉันยังคงรู้สึกงงงวยที่โซบะนั้นรู้จักกับโรโกะด้วย แถมดูท่าทางจะสนิทกันมากเลย

 

 

“ไม่รู้จักก็บ้าแล้ว บ้านมันอยู่ใกล้กับบ้านของเรา...” โรโกะพูด

 

 

“และอีกอย่าง เรากับโรโกะก็เป็นแฟนกันด้วย” โซบะพูดออกมา โรโกะถึงกับพูดไม่ออก หน้าเริ่มแดงขึ้นในทันที

 

 

“จริงหรอ โรโกะ” พาเซียที่เงียบมานานถามขึ้น ด้วยความตกใจ

 

 

“คือ...คือ....ว่า....” โรโกะพูดตะกุกตะกัก แต่คำตอบหายไป เปลี่ยนเป็นพยักหน้าแทน ‘สุดยอดพึ่งรู้นะเนี่ยว่าโรโกะ มีแฟนเป็นคนนิสัยอย่างนี้ พึ่งรู้ว่าโรโกะมีรสนิยมอย่างนี้’ ฉันคิดในใจ

 

 

(บรรยายโดยผู้แต่ง)

 

 

“วันนี้เป็นวันดี เนื่องจากเป็นวันที่โรงเรียนซาบะ และซากุระได้ก่อตั้งมาครบรอบ 100 ปี และเวลานี้ได้เวลาเหมาะสมแล้ว ขอเชิญทุกท่านสนุกกับงานเลี้ยงในวันนี้ได้เลย...ดนตรีบรรเลง” กษัตริย์อาร์เนิลด์กล่าวเปิดงาน เสียงดนตรีค่อยบรรเลงดังขึ้น อย่างนุ่มนวล

 

 

แขกในงานต่างคนต่างไปหาคู่เต้นรำกัน มีหลายคู่ที่ควงกับไปเต้นรำที่ลานหน้าพระราชวัง

 

 

“เจ้าหญิงโซเฟีย โปรดให้เกียรติเต้นรำกับผมด้วยนะครับ” ฟราสออสพูดขึ้น เขาส่งมีข้างขวาออกไป เพื่อจะให้โซเฟียตอบรับ

 

 

“ค่ะ” โซเฟียตอบรับ หน้าขึ้นสีเล็กน้อย ส่วนมือข้างซ้ายของเธอส่งไปให้ฟราสออสรับเอาไว้ สองคนนั้นก็พากับเดินไปร่วมเต้นรำ

 

 

“นี้ โรโกะจ้า” เสียงหวานจากปากของโซบะ เป็นเสียงที่มีจุดประสงค์เพื่ออ้อนโรโกะโดยเฉพาะ

 

 

“อะไร” โรโกะถาม อย่างรำคาญ

 

 

“ดูสิ คู่นั้นเขาออกไปเต้นรำกันแล้ว ฉะนั้นเราก็ไปกันบ้างสิ” โซบะพูด พลางผายมือข้างขวาส่งให้กับโรโกะ รอการตอบรับ โรโกะเพียงพยักหน้าเบาๆ และส่งมือไปให้แก่โซบะ ทั้งคู่ก็เดินตามกันไปอีกคู่หนึ่ง

 

 

ตอนนี้ก็คงเหลือเพียงนาเซีย ซึ่งยังไม่มีคู่ เธอไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมา แต่เพียงแค่ถอนหายใจน้อยๆ และค่อยๆเดินออกไป สติของเธอตอนนี้ไม่ได้อยู่กับตัวเลย แม้แต่วินาทีเดียว

**************************
nut zameE _N