Don't tell me how to play #วุ่นรักนักเกมเมอร์ #อาตมาขอบิณฑบาต

**หมายเหตุ**

นิยายเรื่องนี้ไม่ได้ตั้งใจจะหมิ่นบุคคลหรือศาสนาใดๆ

รบกวนอ่านเนื้อหาก่อนวิจารณ์นะคะ

โปรยเรื่อง

เพราะยึดอาชีพเกมเมอร์เป็นอาชีพทำเงิน ทำให้เกมเมอร์ชื่อดังอย่างผมเผลอไปตกปากรับคำร่วมทดลองเล่นเกมแนว RPG ผสม MOBA สไตล์ไทยตัวใหม่ที่เชื่อมจิตใต้สำนึกของผู้เล่นเข้ากับระบบเกมได้ มันจะดีมากถ้าหากว่าระบบไม่สุ่มเลือกอาชีพให้ผมเป็น ‘นักบวช’ และมีหน้าที่สนับสนุนทีมทั้งๆ ที่ผมเป็นพวกสายบวกตัวพ่อ

แต่ว่าบทนักบวชที่ผมได้มานั้น มันดู...แปลกๆ แถมยังถูกสมาชิกในทีมเรียกเก๋ๆ ว่า ‘หลวงพี่’

กูว่ากูตกนรกก่อนเล่มเกมนี้จบแน่!

แต่อะไรก็ไม่ทำให้ผมต้องทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเท่ากับการที่เล่นกันอยู่ดีๆ เกมเฮงซวยนี่เกิดติดบัคจนผมและเกมเมอร์คนอื่นๆ ติดอยู่ในนั้นแล้วออกมาไม่ได้ มิหนำซ้ำยังรับรู้ทุกความรู้สึกอีก ซึ่งหมายความว่าจะตายในเกมไม่ได้ ไม่อย่างนั้นร่างจริงก็ม่องเท่งไปด้วย ทางเดียวที่จะออกจากเกมได้คือต้องทำภารกิจในเกมให้ครบเท่านั้น

แต่ความหวังที่จะออกจากเกมนี้ช่างริบหรี่นัก เพราะสมาชิกทีมมีแต่คนบ้าๆ บอๆ โดยเฉพาะไอ้คนที่รับหน้าที่เป็นแอสซาซินของทีมอย่าง ‘นักดาบเดชา’ ที่คอยร้องเรียกให้ผมฮีลให้มันตลอดเวลา

“พระมัวทำอะไรอยู่ ฮีลสิ!”

กูคูลดาวน์อยู่...

“บอกให้ฮีลไง เลือดจะหมดหลอดแล้ว!”

กูบอกว่าคูลดาวน์อยู่!

“หลวงพี่! ฮีลสิโว้ย! เล่นเป็นหรือเปล่า!”

ก็กูบอกว่าคูลดาวน์อยู่ เดี๋ยวก็ขว้างบาตรใส่ซะหรอก!

และพอฮีลปุ๊บ ตัวผมก็พูดออกมาโดยอัตโนมัติ...

“อาตมาขอบิณฑบาต”

ไอ้เกมเวรนี่...นรกเป็นแค่ชื่อน้ำพริกหรือไงวะ 

คุยกันหน่อย

นิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นมาเพราะอยากเขียนนิยายแนวเกมที่เป็นระบบสไตลย์ไทยๆ ค่ะ

ตัวนายเอกรับบทเป็นพระก็จริง แต่มีการปรับเปลี่ยนหลายๆ อย่างที่ทำให้ไม่กระทบกับบุคคลหรือศาสนา

เป็นแนวคอเมดี้กาวๆ นิดนึงค่ะ หวังว่าจะชอบกันนะคะ ^^