กลิ่นแก้วทวิกาล (รีอัพ/มีE-book)

สวัสดีค่า ก่อนจะเข้าสู่เนื้อเรื่อง มินขอกล่าวทักทายคุณผู้อ่านก่อน ตอนนี้มินเปลี่ยนนามปากกาจาก ไพลินภัทร เป็น MINSEA แล้วนะคะ ยังเขียนนิยายรักกับสยองขวัญเหมือนเดิม แต่ด้วยอายุที่มากขึ้น(ห้ามเดา 555) และห่างหายวงการนิยายไปหลายปี เลยรู้สึกว่าไม่อินกับตัวตนในนามปากกาเก่าแล้ว ไหนๆ ก็ไหนๆ จะคัมแบคทั้งที ครีเอทนามปากกาขึ้นมาใหม่เลยแล้วกัน ^^ อาจจะมีกลิ่นแก้วทวิกาล กับ รัก ณ มหานคร ที่ยังเจอว่าใช้นามปากกาเก่าอยู่บ้างนะคะ เพราะขี้เกียจทำปกใหม่ 555 

สามารถติดตามข่าวสาร เม้าท์มอยเรื่องนิยาย ปรึกษาปัญหาสัตว์เลี้ยง และอุดหนุนขนมโฮมเมดของมินกันได้ที่ เพจใหม่ >>> https://www.facebook.com/minseathewriter

มาคุยเรื่องนิยายบ้าง กลิ่นแก้วฯ ที่รีอัพลงเว็บรอบนี้เป็นฉบับปรับปรุง 2564  ส่วน e-book ตอนนี้ยังเป็นฉบับเก่าอยู่ ถ้าอัพฉบับใหม่ขึ้นMebแล้วจะแจ้งนะคะ เป็นการรีไรท์รายละเอียดปลีกย่อยให้เข้ากับยุคสมัย ไม่มีผลกับเนื้อหาหลัก ส่วนใครที่อ่านในนี้ ดีใจมากที่กลับมาอัพในurlดั้งเดิมได้ เพราะก่อนหน้านี้มินกดปิดเรื่องไปแล้ว แต่ตอนนี้ระบบปรับให้สามารถอัพตอนเพิ่มได้ ซึ่งรอบนี้มินจะอัพให้อ่านฟรี70% ส่วน30%ที่เหลือ เนื้อเรื่องสุดเข้มข้น บีบหัวใจ ไคลแมกซ์สุดๆ มินขออนุญาตลงแบบติดเหรียญนะคะ เพื่อไม่เป็นการเอาเปรียบท่านที่กดซื้อE-book หรือถ้ารอไม่ไหว กลัวค้างจิ้มสั่งที่ MEB ได้เลย

ฝากผลงาน E-BOOKของมินด้วยนะคะ คลิ๊กที่รูปได้เลย ^^

   

---

“แม่แก้ว” หม่อมราชวงศ์สินธุ์เอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง หลังจากที่แก้วกังสดาลส่งพลับเข้านอนเรียบร้อยแล้ว “พรุ่งนี้เช้า ฉันจะไปส่งแม่แก้วกับเจ้าพลับกลับไปอยู่กับหม่อมแม่ของฉัน”

“คุณสินธุ์ ฉันทำอะไรให้คุณไม่พอใจหรือเปล่า” แก้วกังสดาลโพล่งขึ้นอย่างตกใจ

“มิได้ เพียงแต่วันนี้ฉันเพิ่งได้ทราบข่าวว่า เมื่อวันมงคลของเรา ใต้เท้าที่ป้อมได้รับพระราชหัตถเลขาจากพระเจ้าอยู่หัวว่าเรือรบฝรั่งเศสจะล่องเข้ามาในน่านน้ำของเราอย่างแน่แท้ ฉันจำต้องไปประจำการที่ป้อมจนกว่าเหตุการณ์จะสงบ จึงคิดจะส่งแม่แก้วแลเจ้าพลับกลับพระนครเสียก่อน”

“คุณสินธุ์คะ ฉันนึกว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วซะอีกแน่ะ” หญิงสาวเอ่ยเสียงฉุน “วางใจเถอะนะคะ ถ้าเหตุการณ์ดูไม่น่าไว้ใจ ฉันจะรีบไปบ้านหนูแดงทันที บ้านสวนอยู่ลึกขนาดนั้น รับรองว่าปลอดภัยจากศึกทางน้ำแน่ๆ”

ชายหนุ่มไม่พูดอะไรต่อ ใช่ว่ายอมจำนน แต่เขารู้ดีว่าแก้วกังสดาลเป็นคนหัวรั้นแค่ไหน บทจะเชื่อมั่นในอะไรสักอย่างแล้วก็ยากที่จะทำให้เธอเปลี่ยนใจ 

“ตามใจเถิด ขัดใจไปก็พานแต่จะทะเลาะกันเปล่าๆ” 

เขากล่าว ถ้าฟังไม่ผิดแก้วกังสดาลคิดว่าน้ำเสียงเขาฟังดูงอนๆ ชอบกล

“อยู่ทางนี้ก็ระวังตัวด้วยหนา เห็นทีฉันจะปลีกตัวกลับมาลำบาก เมื่อพลบค่ำก็จุดตะเกียงแค่พอมองเห็น อย่าจุดคบที่ท่าน้ำเด็ดขาด ฉันจะสั่งให้อ้ายก้านมาคอยสอดส่อง แลพรุ่งนี้จะแวะไปขอให้สองตายายช่วยเป็นหูเป็นตาอีกแรง”

“ค่า... ห่วงอย่างกับว่าฉันเป็นคนไปออกรบซะเองอย่างนั้นแหละ แต่จะว่าไปฉันก็มีข่าวจะบอกคุณเหมือนกันนะคะ คือว่า...”  

ไม่ทันที่แก้วกังสดาลจะเริ่มพูดเรื่องของหลวงตาเมื่อตอนกลางวัน ก็มีเสียงร้องเรียกโหวกเหวกดังมาจากทางท่าน้ำ

“ท่านขุนขอรับ ท่านขุน!”