คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ร่มคันที่ 2
ร่มคันที่ 2
“ครับ ชอบมาก”
‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’
แบคฮยอนพลิกตัวไปมาใต้ผ้าห่มผืนใหญ่อันอบอุ่นพร้อมกับฮึมฮัมในใจ..
วันนี้เขาไม่มีคลาสเช้านี่นะแล้วใครกันกันละเนี่ยที่มารบกวนเวลานอนอันแสนมีค่าของเขา
“แกจะเปิดประตูดีๆหรือให้แม่พังประตูเข้าไป”
ดั่งมีเข็มมาทิ่มอยู่ใต้ที่นอน
แบคฮยอนตั้งสติแล้วดีดตัวเองออกจากที่นอนอย่างอัตโนมัติ แต่ก็ยังอดขัดใจไม่ได้
ก็บรรยากาศหน้าฝนแบบนี้มันชวนให้หลับชะมัด
“มีอะไรครับคุณนาย?”
ในมือแม่มีข้าวต้มถ้วยโตอยู่
นี่อย่าบอกนะว่าแม่ปลุกเขามาแต่เช้าเพื่อที่จะให้เขาลุกขึ้นมากินข้าวต้มถ้วยโตนี่
โถ่.. คุณนายบยอน
“ไม่ใช่ของแก”
“อ้าว
งั้นของไอ้เขียวข้างบ้านอ่ะเหรอแม่ นับวันมันชักจะอยู่ดีกินดีเกินไปละแม่”
ไอ้เขียวที่ว่านี่ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนไกลครับ
หมาจรจัดที่ชอบมาเดินเวียนแถวหน้าบ้านนี่แหละ เพียงแต่เขาเนี่ยเป็นคนขี้สงสารเห็นอะไรแบบนี้ไม่ค่อยได้ก็ชอบหาข้าวหาน้ำไปให้มันกิน
ให้ไปให้มาจนกลายเป็นว่ามันมาบ่อยเหมือนบ้านมันเลยครับ ควรดีใจไหมเนี่ย?
“เอาไปให้ชานยอลหน่อย
แม่ขอช่วย” แม่พูดพร้อมกับยื่นถ้วยข้าวต้มมาตรงหน้าผม
แล้วผมก็รับมันมาอย่างงงๆเช่นกัน
แล้วน้องมันป่วยได้ไงเนี่ย..
น้องก็มีร่มนี่นา เอ๊ะ.. หรือชานยอลแอบไปเล่นฝนกันนะ
ฮะฮะ..
โตขนาดนั้นแล้วคงไม่หรอกมั้ง
แบคฮยอนคว้าเสื้อคลุมที่พาดอยู่ตรงเก้าอี้หน้าโต๊ะเขียนหนังสือมาสวมทับชุดนอนสีเหลืองฟ้าของเขาอย่างไม่รีบร้อนเท่าไหร่..
ก็นะชานยอล พี่ยังง่วงอยู่เลยนี่นา
ขาสั้นๆของแบคฮยอนก้าวลงมาข้างล่างก็พบกับพี่ชายตัวดีที่กำลังนอนเอาเท้าพาดโซฟาตัวยาว
พร้อมกับขนมปังปิ้งที่วางตั้งเอาไว้บนพุง ปากขยับ มือหยิบขนมปัง ตีนกระดิก
สายตาจดจ้องไปที่คุณกิตติที่กำลังรายงานข่าวอย่างจริงจัง
เห็นแล้วมันก็อดไม่ได้..
แบคฮยอนก้มลมคว้าสลิปเปอรที่พื้นพร้อมกับปาไปตรงเป้าหมายอย่างแม่นยำ
และแน่นอนมันปักเข้าไปตรงศีรษะพี่ชายคนหล่อของเขา
“อ้วน! แกล้งพี่ทำไม แม่ใช้อะไรก็ไปทำไป เดี๋ยวพี่ปิ้งขนมปังรอนะจ้ะ
จะขุนให้เดินไม่รอดเลย” คริสพูดพร้อมกับทำหน้าทำตากวนน้องชายตัวเอง
เห็นแล้วมันอดไม่ได้จริงๆนี่ เห็นแกล้งมันแบบนี้แต่จริงๆก็หวงแหล่ะวะ
น้องชายอ้วนๆกลมๆแบบนี้จะหาได้ที่ไหนอีกครับ
ไม่มี๊!
แบคฮยอนคว้าร่มคันสีฟ้าของชานยอลหวังจะหยิบไปคืนด้วยเพราะถ้าเมื่อวานไม่ได้นี่คงแย่แน่ๆเลยอ่ะ
และแน่นอนวันนี้เขาไม่ลืมร่มคันเก่งของตัวเองแน่นอนละ
เช้านี้ฝนตกไม่หนักเท่าไหร่
แต่แบคฮยอนก็ยังคงกึ่งเดินกึ่งวิ่งเพราะกลัวว่าถ้วยข้าวต้มของชานยอลมันจะเย็นจนจืดชืดซะก่อนละสิ
เดี๋ยวจะหาว่าข้าวต้มแม่เขาไม่อร่อยอีก..
ในขณะที่แบคฮยอนกำลังเดินมาถึงหน้าบ้านก็พบกับพี่ยูราที่กำลังวิ่งออกมาจากบ้านด้วยท่าทางร้นรน
“อ้าว
พี่ยูราจะไปไหนครับ เห็นว่าชานยอลไม่สบายนี่?”
“ดีเลยแบคฮยอนที่เรามาพอดี
พี่ฝากดูแลชานยอลด้วยนะพี่ต้องรีบออกไปธุระข้างนอกแล้วพี่จะรีบกลับมานะ
ฝากด้วยนะแบคฮยอน!”
ปาร์คยูราพูดพร้อมกับรีบพาตัวเองเข้าไปในรถและขับออกไปอย่างรวดเร็วทิ้งให้เขายืนงงอยู่ที่หน้าประตูบ้าน
ฝาก ดูแล ชานยอล
ด้วยนะ..
ห้ะ? ..
คือตอนแรกเขาก็คิดว่าแล้วจะรู้ได้ไงว่าห้องชานยอลคือห้องไหนจนกระทั่งเห็นประตูห้องนั่นแหละ
ประตูห้องที่มีหัวใจสีฟ้ากับสีเหลืองอยู่ตรงช่วงกลางประตู
เห็นแล้วมันก็อดยิ้มไม่ได้
แบคฮยอนค่อยๆเปิดประตูเข้าไปพบกับชานยอลที่นอนตัวยาวอยู่ใต้ผ้าห่ม
โผล่มาแต่หัวแบบนี้ก็ดูน่ากลัวเหมือนกันนะเนี่ย..
“ชานยอล
กินข้าวหน่อยป่วยไม่ใช่เหรอ?”
“ใครวะ” ชานยอลตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงงัวเงีย
“แบคฮยอน”
“ห้ะ” จู่ๆชานยอลก็ลุกขึ้นแล้วดีดตัวเองแล้วก็มานั่งจ้องหน้าเขาอย่างอึ้งๆ “พี่มาได้ไงอ่ะ”
“พี่ยูราฝากให้มาเฝ้าไข้
แล้วนี่ก็ข้าวต้ม กินซะจะได้นอนพัก วันหลังก็อย่าให้ตัวเองป่วยอีกนะชานยอล
นี่มันช่วงรับน้องมีอะไรที่ยังต้องเจออีกเยอะเข้าใจไหม” แบคฮยอนพูดพร้อมกับหย่อนตูดบานๆลงนั่งกับพื้นห้องของชานยอลและวางถ้วยข้าวต้มไว้บนตักของชานยอล
“พี่ยูราก็เวอร์ไปงั้นแหละ”
“แล้วไปทำอะไรถึงได้ป่วย
จำได้ว่าเมื่อวานชานยอลก็บอกพี่ว่ามีร่มนี่นา?”
“เผลอตากนิดหน่อยอ่ะพี่
ก็ไม่ได้คิดว่ามันจะป่วยหรอก” โกหกคำโตแล้วสิชานยอล..
เมื่อวานเขาตากฝนกลับบ้านชัดๆ
ดีนะที่เขารอให้ฝนหยุดแล้วค่อยออกมาจึงโดนฝนช่วงเดินเข้าซอยบ้านเท่านั้น
“นี่! พี่เอาร่มมาคืนชานยอลแล้วนะ ว่าแต่ชานยอลนี่ก็ยังไม่เปลี่ยนไปเลยนะ”
แบคฮยอนพูดพร้อมกับมองไปรอบๆห้อง
“ชอบสีฟ้ายังไงก็ชอบแบบนั้นแหละเนอะ..”
แบคฮยอนมองหน้าชานยอลพร้อมกับยิ้มให้อีกคน แต่ชานยอลน่ะไม่เห็นหรอก
ก็กำลังตั้งหน้าตั้งตากินอยู่นี่
“ครับ ชอบมาก”
ชานยอลเงยหน้าขึ้นมาจากถ้วยข้าวและนั่นก็กำให้สายตามันประสานกับดวงตาของแบคฮยอนเข้าพอดี
ตึกตัก ตึกตัก..
น้องมันหมายถึงชอบสีฟ้าดิวะ
ไม่ใช่เรา
บัดนี้มีคนกากกรังคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่ในร้านคาเฟ่แถวคณะ
พร้อมกับทอดสายตามองสาวๆใส่เสื้อนักศึกษาสุดรัด และกระโปรงสุดฟิต
อาห์...
แบบนี้มันแนวพี่หานชัดๆอยากจะให้น้องลองมาร้องครางใต้ร่างพี่ดูสักครั้งนึงเชียว
เสียงใสเหมือนหน้าไหมจ้ะน้องสาว ฮิ้ว
ได้แต่แซวอยู่ในใจ
ไม่กล้าเอ่ยปากหรอกครับพ่อคุณ ไอ้เรามันเด็กหน้าตาดีปีหนึ่งยังไม่อยากแหยมกับไฟหน้ารถสาวๆพวกนั้น
พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นคนเข้าใหม่ในร้าน..
อาห์
ตัวเล็กสเป็กพี่หานเลยนี่หว่า
แต่ดูเหมือนจะโชคร้ายซะแล้วสิครับก็ในเมื่อโต๊ะทุกโต๊ะมันเต็มเกือบหมดเลย
งั้นพี่หานก็ขอลองเป็นคนดีดูหน่อยละกัน ว่าแล้วก็เอ่ยเสียงหล่อเบาๆว่า
“มานั่งกับผมก็ได้นะครับ
ผมมาคนเดียว”
“ไม่เป็นไรครับพี่ไม่อยากร่วมโต๊ะกับคนแปลกหน้า”
แวร๊ง..
แกร๊งๆ..
เสียงคนหน้าแตก
“ล้อเล่นน่ะครับ
ไม่เห็นต้องเหวอขนาดนั้น ขอบคุณนะครับน้อง งั้นรบกวนด้วยนะครับ” นั่น!
น่ารักไม่พอขี้เล่นอีกมึง
เอาซะพี่หานเกือบหงาย ว่าแต่เป็นรุ่นพี่สินะ
หน้าเด็กจริงๆไม่บอกนึกว่าเด็กมัธยมต้นมาเดินเล่น
พ่ออยากจะจับไปใส่ชุดนักเรียนแล้วจับไปเล่นซ่อนหาจริงๆ
“เอ่อ..
สวัสดีครับน้อง พี่ชื่อมินซอกนะครับ น้องชื่ออะไรเนี่ย?”
เขาถามชื่อกู!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
แม่เจ้าเว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
แม่จ๋าหนูเจอลูกสะใภ้แล้ววววววววววววววววววววววววว!!
“เอ่อ.. น้องครับ?”
มินซอกพูดพลางเอามือปัดๆหน้ารุ่นน้องที่นั่งทำหน้าเคลิ้ม.. น่ากลัว
“ลู่หานครับ
ลู่หานยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” ลู่หานพูดพร้อมกับส่งยิ้มที่คิดว่าจะยิ้มได้หล่อที่สุดในชีวิตไปให้คนตรงหน้า
“เอ่อจะเป็นไรไหมครับถ้า..
?”
“เป็นครับ”
พี่มึงตลกไปไหม
กูยังไม่ทันพูด55555555555555555555555555555555555555555555
“พี่ครับผมยังไม่ได้ถาม555555555555”
“เอาหน่า
ล้อเล่นครับขำๆ ไม่อยากให้เครียดน่ะ” มินซอกพูดพลางยกแก้วกาแฟขึ้นมาเบ่าระบายความร้อน
ริมฝีปากแดงๆจู๋ๆนั่นสักวันพ่อจะดูดให้บวมเลย
“คือผมอยาหขอไลน์พี่น่ะครับ..
จะเป็นอะไรไหม” ลู่หานพูดพร้อมกับทำหน้าทำตาน่าสงสาร
“จะจีบพี่เหรอเราอ่ะ?”
มินซอกหัวเราะร่วน มือเล็กคว้าเครื่องมือสื่อสารยืนให้อีกคน
“ครับ ผมชอบพี่ว่ะ
ขอจีบนะ แล้วก็เตรียมตัวเรียกผมว่าแฟนได้เลย”
ตึง!
ｶﾞ━━Σ(ﾟДﾟ|||)━━ﾝ!!
ทำค่ำคืนนี้ให้ดีที่สุด
และอย่าหยุดถ้าไม่ถึงจุดสุดยอด
#ฟิคอบอุ่น
O W E N TM.
ความคิดเห็น