คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4: Heechul's Story (เรื่องของฮีชอล) - Part I
“นั่นมันพวกอาจารย์ปกครองนี่”
“เออๆ ใช่! ชเวซีวอน คิมคิบอม โจคยูฮยอนแล้วก็จุงยุนโฮ”
“ดูดิ วิ่งวุ่นกันใหญ่เลย!”
“ใช่ๆ สงสัยพวกปีรุ่นพี่ฮีชอลโดดเรียนอีกแล้ว”
“ขนาดสร้างคลองเอาไว้ยังหยุดไม่ได้เลย”
“รุ่นพี่เขาแสบจริงๆ”
“โดดเรียนไปแล้วไม่โดนจับเลย ครั้งนี้โดดเรียนไปก็คงไม่โดน”
ร่างเล็กบางที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ชะงักทันที ใบหน้าหวานขาวเงยหน้าขึ้นมามองจากหนังสือเล่มใหญ่
โดดเรียนอีกแล้วเหรอ?...งั้นวันนี้ก็คงกลับบ้านคนเดียวอีกแล้วหนะสิ
“น้อง เป็นอะไรไปหนะ?”เสียงทุ้มต่ำดังขึ้น ร่างเล็กหันหน้าไปมอง
ชายหนุ่มร่างใหญ่ใบหน้ากลมหล่อเหลา เนคไทสีน้ำเงินเข้มของปี3ผูกอย่างไม่ค่อยจะเป็นระเบียบ
“ผม ไม่เป็นไรหรอกฮะ”
“หน้านายดูไม่สบายใจชอบกลนะ เอ้า กินนี่สิ เผื่อจะได้ดีขึ้น”ไม่ว่าเปล่ามือหนาก็ยื่นซาลาเปาไส้ครีมมาให้สองลูก ร่างเล็กมองอย่างงงๆเล็กน้อย
“เอ่อ...”
“ซาลาเปาไง^^ ขาวๆ กลมๆ อวบๆ ซาลาเปาไส้ครีมไง^^”
มือเรียวเล็กเอื้อมไปหยิบซาลาเปาไส้ครีมทั้งสองรูปมาแล้วยิ้มรับ
“ขอบคุณฮะรุ่นพี่...เอ่อ...รุ่นพี่...”
“เยซอง”
“กลับมาแล้ว”เสียงหวานของร่างบางตะโกนออกมาดังลั่น
มือเรียวปิดประตูบ้านพร้อมกับถอดรองเท้าในชั้นวางอย่างเรียบร้อยก่อนที่จะเดินเข้าไปตรงห้องครัวที่อยู่หน้าประตูบ้าน
“เฮ้ออออ หนึ่งอาทิตย์นี่มันสั้นเหมือนกันแฮะ”ฮีชอลบ่นพึมพำเบาๆพร้อมกับทิ้งตัวลงบนเก้าอี้กินข้าว
หนึ่งอาทิตย์...ที่มีอาจารย์ใหม่สี่คนเข้ามาในชีวิต
หนึ่งอาทิตย์...ที่คอยต่อล้อต่อเถียงกับชเวซีวอน อาจารย์ใหม่ประจำห้องคิงปี4และอาจารย์ฝ่ายปกครอง
หนึ่งอาทิตย์...ที่โดดเรียนมาสองครั้งแล้วถูกจับไม่ได้เลย
หนึ่งอาทิตย์ที่เร็วกว่าอาทิตย์ไหนๆในชีวิตของเขาอีก
“ขาวๆ กลมๆ อวบๆ ขาวๆ กลมๆ อวบๆ =[]=;;”เสียงกระซิบของบุคคลที่สองในห้องนี้ดังขึ้น คิมฮีชอลหันไปมองเจ้าของเสียงที่นั่งอยู่ตรงโซฟาเก่าๆข้างหลังตน
ร่างเล็กในชุดนักเรียนโรงเรียนเดียวกัน
เนคไทสีดำและชุดนักเรียนที่ดูสะอาดเรียบร้อยราวกับของใหม่ยิ่งทำให้ภาพพจน์ของเจ้าตัวดูเหมือนเด็กเรียบร้อยมากยิ่งขึ้น
ใบหน้าหวานและดวงตาจับจ้องไปยังซาลาเปาไส้ครีมสองลูกข้างหน้าตน
“ขาวๆ กลมๆ อวบๆ =[]=;;”
“พล่ามอะไรของนาย คิมเรียววุค”
ดูเหมือนเจ้าของชื่อผู้เป็นน้องชายต่างพ่อของร่างบางจะไม่ได้ยินแม้แต่น้อย
“ขาวๆ กลมๆ อวบๆ =[]=;;”ร่างเล็กผู้เป็นน้องยังคงเพ้อต่อไปคนเดียว
“หลังคาแดงแน่ๆ น้องกู”ฮีชอลพึมพำเบาๆกับตัวเองพร้อมกับนั่งหยิบหนังสือเรียนมาอ่านเป็นประจำทุกวันและปล่อยให้ร่างเล็กข้างหลังเพ้อต่อไป
“ขาวๆ กลมๆ อวบๆ =[]=;; หืมม์? พี่? กลับมาแล้วเหรอ?”เรียววุคที่นั่งเพ้อมานานสังเกตุถึงวัตถุสีขาวข้างๆก็หันไปมองแล้วพบกับพี่ชายของตนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้กินข้าว
“กลับมานานพอที่จะได้ยินนายเพ้อว่าขาวๆกลมๆอวบๆอะไรนั่นหนะ”ร่างบางพูดอย่างเซ็งๆก่อนที่จะปิดหนังสือเสียงดังทำเอาเรียววุสะดุ้ง
“ขาวๆกลมๆอวบๆคืออะไรมิทราบ?”คิมฮีชอลถามเสียงเย็นพร้อมกับใบหน้าหวานที่หันมามองผู้เป็นน้องสุดที่รักที่สั่นงกๆราวกับลูกนก
“ม มัน ค คือซาลาเปาไส้ครีมไงฮะ”ไม่ว่าเปล่ามือเรียวเล็กก็ยื่นซาลาเปาไส้ครีมให้ดู
ดวงตากลมโตของฮีชอลหรี่ลงเล็กน้อยเป็นเชิงเพ่งดูของในมือของเรียววุค
“ซาลาเปาไส้ครีม ใครให้มา?”ฮีชอลถามเสียงเย็น
“ร รุ่นพี่ฮะ”
ฮีชอลเงียบไปสักพัก สมองของร่างบางกำลังประมวลความคิดของตน
คนที่ให้ซาลาเปาไส้ครีม เป็นรุ่นพี่เสียด้วย...
มีเพียงคนๆเดียวเท่านั้นที่ทำพฤติกรรมประสาทๆแบบนี้ในโรงเรียน
ซาลาเปาบอย...
เยซอง!!!
“คุณหนูคะ เป็นอะไรเหรอคะ?
ทำไม่ทำหน้าไม่สบายใจอย่างนั้นหละระ”เสียงแก่ๆของแม่นมที่เลี้ยงดูชายร่างสูงมาตั้งแต่เด็กจนโตดังขึ้น
ร่างสูงสะดุ้งเล็กน้องก่อนที่จะหันไปมองหญิงชรา
“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณ”ซีวอนพูดเรียบๆ
“โรงเรียนใหม่เป็นไงบ้างคะ?
เอาอยู่หมัดหรือเปล่า?”
“ก็ค่อนข้างที่จะยากกว่าโรงเรียนที่ผมเคยสอนหนะฮะ
เฮ้อออ...”
“ก็งี้หละน้า
คุณหนูทำไมไม่ทำงานบริษัทคุณท่านหละ?”
“ก็ผมชอบสอนนี่ครับ
ผมรักอาชีพครูนี่ เรื่องบริษัทผมก็ทำไปด้วย ผมทำสองอาชีพไปด้วยกันไงฮะ”หญิงชรายิ้มช้าๆก่อนที่จะเดินไปยังประตูแล้วหันมามอง
“ช่วงนี้ดูคุณหนูไม่พาผู้หญิงมานอนเลย
ติดใจใครมาหรือเปล่าคะเนี่ย?”
ซีวอนสะดุ้งอีกครั้ง
เสือผู้หญิงในคราบอาจารย์อย่างเขาหันมามองหญิงชราแล้วกระตุกยิ้ม
“ก็คงจะเป็นอย่างงั้นหนะครับ”
----------30%----------
วันจันทร์มาถึงเร็วกว่าที่ทุกคนคิด
แต่สำหรับฮีชอลแล้ว มันช่างเป็นอะไรที่ยาวนานเหลือเกิน เพราะร่างบางนั่งสั่งสมความแค้นเรื่องของเยซองที่บังอาจมามอบซาลาเปาไส้ครีมให้ผู้เป็นน้องคนละพ่อของตนอย่างเรียววุค
พูดง่ายๆก็คือบังอาจมาจีบเด็กเรียนน้องรักของเขาและทำให้เรียววุคพูดเป็นแค่ประโยคเดียวในสามวันที่ผ่านมา นั่นก็คือ...
“ขาวๆ กลมๆ อวบๆ =[]=;;”
=_____________________________________=^!!!
ห้องรองคิงปี3 ตึกปี3
“ไอ้ซาลาเปาบอยหน้าส้นตีนอยู่ไหน?!?!”ร่างบางตะโกนเสียงดังลั่นพร้อมกับเปิดประตูห้อง2หรือห้องรองคิงออกมาทำเอาทุกคนในนั้นสะดุ้งออกมาแล้วมองไปยังอาคันตุกะผู้มาใหม่อย่างหวาดๆ
คิมฮีชอล
บุคคลที่ขึ้นชื่อว่าเป็นผู้ชักใยหลังม่านดำของโรงเรียนนี้ ผู้ที่แสบและร้ายที่สุดในโรงเรียน!!!
“ผมอยู่นี่ครับ”เสียงเรียบๆจากคนที่ฮีชอลถามหาดังขึ้น
เจ้าของชื่อลุกขึ้นแล้วเดินมาหาร่างบางข้างหน้าอย่างไม่กลัวตายผิดกับเพื่อนๆในห้องที่หวาดกลัวจนตัวสั่น
“แกจะม่อน้องฉันเร้อะ?”ฮีชอลยิงคำถามทันทีที่เยซองหยุดเดิน เยซองกระตุกยิ้มเล็กน้อย
“รุ่นพี่รู้ได้ไง?”
“ไอ้ฉายาซาลาเปาบอยนี่ไม่ได้ทำให้แกฉลาดขึ้นเลยใช่ไหม?
แกได้ฉายานี่มาเพราะแกม่อคนโดยแจกซาลาเปาไส้ครีมไปทั่วไงเล่า
ไอ้ควาย!!!”เสียงหวานตะโกนลั่นอย่างหงุดหงิด ใบหน้าหวานโกรธจัดอย่างเห็นได้ชัด
แต่เยซองกลับยักไหล่โดยไม่กลัวอะไรเลยทั้งสิ้น
“โด่ รุ่นพี่...เรียววุคหนะ
ผมรักจริงหวังแต่งนา”ร่างใหญ่พูดเรียบๆพร้อมกับน้ำเสียงจริงจัง
“อ้อเหรอ? แต่เท่าที่ฉันรู้มา...แกก็พูดงี้กับทุกคนเลยหวะ!!!”ร่างบางพูดเสียงเย็นบ้าง
มือเรียวกอดอกเป็นเชิงข่มตัวเองไม่ให้ระเบิดแว้ดออกมาแล้วต่อยหน้าไอ้คนที่เล่นกับไฟอย่างเขาข้างหน้า
เยซองไม่ตอบ
ทั้งสีหน้าและแววตาฉายแววจริงใจและจริงจังจนฮีชอลยังกลัว
เพราะไม่เคยเห็นรุ่นน้องคนนี้ทำสีหน้าและแววตาแบบนี้เวลาจะจีบคนอื่นมาก่อนในชีวิต
“ช่างเหอะ...”ร่างบางถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจอย่างยอมแพ้กับร่างใหญ่ข้างหน้า
“แกจะทำอะไรก็ทำไป...แต่อย่าทำให้เรียววุคเสียใจเด็ดขาด...ไม่งั้นฉันจะบึ้มบ้านแก!!!”
“รุ่นพี่เป็นอะไรกับเรียววุคเหรอครับ?”เยซองถามคำถามของคนทั้งห้องที่อยากรู้เหลือเกิน
ทำไมต้องร่างบางตรงหน้าถึงต้องมาเป็นเดือดเป็นร้อนด้วยนะ
ฮีชอลถอนหายใจเบาๆก่อนที่มือเรียวจุกยกขึ้นมาเสยผมหน้าม้าสีแดงสดที่ปรกหน้าหวานของตนเอาไว้
“รู้แล้ว ปิดปากเงียบด้วย...”
“ฉันเป็นพี่ชายของเรียววุค”
“วันนี้วันจันทร์
เริ่มต้นวันใหม่ของอาทิตย์นี้
ครูหวังว่าเด็กนักเรียนทุกคนจะตั้งใจเรียนและทำวันนี้ให้ดีที่สุด...”
เสียงทุ้มต่ำของซีวอนดังลอดลำโพงสีดำทิ่ติดอยู่หลังห้องเรียนทุกห้องและทุกตึกสร้างความรำคาญแก่นักเรียนห้องคิงปี4เป็นอย่างมาก ไม่สิ...นักเรียนทุกคนเลยด้วยซ้ำ โดยเฉพาะกับคิมฮีชอลที่หงุดหงิดอยู่แล้วยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่
“พวกแก!”ร่างบางตะโกนเสียงดังลั่นกลบเสียงซีวอนที่ดังมาจากลำโพงจนทุกคนหันมามองอย่างตกใจและงุนงง
“รำคาญกันป่าววะ?”
หงึกๆ [ - -] [ _ _ ] [ - - ] [ _ _ ]
ทุกคนพยักหน้าพร้อมกันแต่ยังคงความงงๆไว้ว่าร่างบางที่ตะโกนถามจะทำอะไร
ฮีชอลยิ้มอย่างพอใจกับคำตอบก่อนที่จะลุกขึ้นยืนจากที่นั่งหลังห้องของตน
“เดี๋ยวมานะ”พูดจบก็วิ่งออกไปจากห้องท่ามกลางความงุนงงของเพื่อนร่วมชั้น
ดงแฮและซองมินที่มาถึงพร้อมกับๆร่างบางมองหน้าอย่างงงๆ
สักพักใหญ่ ฮีชอลก็กลับมา
ในมือเรียวถือคีมที่ไปจิ๊กมาจากห้องช่างไม้ข้างล่างของตึกปี4นี้
ทุกคนมองการกระทำที่อาจหาญและบ้าบิ่นของร่างบาง
ฮีชอลลากเก้าอี้ของตนมาตรงหน้าลำโพงก่อนที่จะปีนขึ้นไป
มือเรียวยกคีมขึ้นมาจ่อตรงสายไฟแล้วอ้าคีมออก
“...อีกอย่างนะ...ครูอยากจะพบเด็กนักเรียนที่ก่อเรื่องเอาไว้เมื่อวันศุกร์ที่แล้ว
คนแรกเลยคิ....ฟุบ”
เสียงทุ้มของซีวอนที่ดังลอดลำโพงสีดำดับไปทันทีที่มือเรียวจัดการตัดสายไฟที่ติดกับลำโพงสีดำ
ทุกคนแทนที่จะร้องห้ามหรือด่าในการกระทำของฮีชอลกลับปรบมือแล้วโห่ร้องยินดีกับการกระทำของร่างบาง
“รำคาญชิบเป๋งเลย
ขอบใจแกมากเพื่อนเลิฟ”เสียงหวานของแจจุงที่ดังขึ้นตรงประตูหน้าห้องดังขึ้น แจจุงที่เพิ่งมาแล้วเห็นการกระทำของฮีชอลยิ้มร่า
“ว่าแต่ประโยคที่จารย์ซีวอนแกว่าเรื่องเด็กที่ก่อเรื่องวันศุกร์ไรนั่นอะ...กำลังจะเรียกชื่ออยู่แล้วนายดันมาดับไปได้...”
“ช่างแม่งสิ
รำคาญจะตายห่าอยู่แล้ว ขืนทนฟังอีกนิด ฉันคงไปโดดตึกตายแน่ๆ”ร่างบางพูดขัดจุนซูหัวหน้าห้อง
ไม่มีใครสนใจประโยคของซีวอนเมื่อครู่แม้แต่น้อย
แต่ประโยคนั้นหนะ...เป็นประโยคที่เรียกชื่อร่างบางและเพื่อนๆอีกสามคนโดยเฉพาะ!!!
----------60%----------
ครืดดดดดดดดดดดดดดด!
ปังงงงงงงงงงงงงงงงงงง!
เสียงเปิดประตูและปิดประตูห้องเสียงดังบ่งบอกถึงความโกรธที่สั่งสมมานานเมื่อเช้า
ชเวซีวอนเดินเข้ามาพร้อมกับอารมณ์เดือดที่ยังคุกกรุ่นและใบหน้าคมคายที่โกรธจัด
ตุบบบบบบบบบบบบบบ!
ร่างสูงวางแฟ้มสีดำเสียงดังจนทุกคนสะดุ้งและหวาดกลัว
ในใจต่างพากันคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับอาจารย์คนนี้
“คิมฮีชอล!”ร่างสูงตวาดเสียงดังลั่นอย่างที่ไม่เคยมี่ใครพบเห็นมาก่อน
เจ้าตัวดียืนขึ้นด้วยท่าทีสบายๆผิดกับคนหน้าห้องที่โกรธจัด
“เรียกไปไม่ได้ยินเลยใช่ไหม?
คิมฮีชอล!!! คิมแจจุง!!! ลีซองมิน!!! ลีดงแฮ!!!”ซีวอนตวาดเสียงดังลั่น
เจ้าตัวดีอีกสามคนพร้อมใจกันลุกขึ้นยืน...แล้วมองหน้ากัน
“ห้ะ? จารย์เรียกพวกเราตอนไหน?”ฮีชอลถามอย่างงุนงงอย่างไม่กลัวอารมณ์ร่างสูงแม้แต่น้อย
“ก็เรียกชื่อพวกเธอประกาศทางลำโพงไง!”ทุกคนในห้องพร้อมใจกันหันไปมองยังลำโพงที่มีสายห้อยเอาไว้ด้วยฝีมือร่างบาง
ซีวอนมองตามไป ดวงตาคมเข้มเบิกโตก่อนที่จะกัดฟันกรอดอย่างหงุดหงิดเป็นที่สุด
“คิมฮีชอล!!!”ไม่ต้องบอกก็รู้มีเพียงเจ้าของชื่อเท่านั้นที่ทำ
“จารย์ มันน่ารำคาญนี่ฮะ=3=“ร่างบางทำหน้าไม่พอใจเหมือนเด็กๆ
ต่อให้ใบหน้านั้นจะน่ารักขนาดไหนสำหรับซีวอน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าร่างสูงจะไม่สนใจอะไรอีกแล้ว
“ตามฉันมา! คิมฮีชอล!!!”
----------70%----------
ห้องปกครอง
ทันทีที่ประตูถูกปิด
ร่างสูงก็เดินไปนั่งตรงเก้าอี้ฝ่ายปกครองตรงข้ามกับร่างบางที่เดินมาช้าๆอย่างสบายอารมณ์
ทั้งสองคนมองหน้ากัน
“วอสซับ จารย์?”
“ทำแบบนี้ทำไม!!!”ร่างสูงตวาดเสียงดังลั่นจนคนตรงหน้าสะดุ้งเล็กน้อย คิมฮีชอลทำหน้าเหวอสักพักก็ฉีกยิ้มออกมาแห้งๆ
“จารย์ มันน่ารำคาญ มันทำให้เด็กหงุดหงิดแต่เช้าเลย จารย์รู้ปะ=[]=“
“...”ร่างสูงไม่ตอบแต่เอื้อมมือไปหยิบแฟ้มสีดำข้างตนมาเปิด
“ว่าแต่จารย์จะเรียกผมมาทำ...”
“โดดเรียน หลับในห้องเรียน
ไม่ตั้งใจเรียน ฟังเพลงในห้องเรียน แกล้งครู ทำลายทรัพย์สินโรงเรียน”ร่างสูงพูดขัดขึ้นมา
ฮีชอลเอียงหัวเล็กน้อยแบบงุนงง
“พ่อแม่ไม่เคยสั่งสอนหรือไง?!?!”ซีวอนตวาดลั่น ฮีชอลก้มหน้านิ่ง
“....”
“ทำแบบนี้รู้รึเปล่าว่าพ่อแม่เสียใจขนาดไหน?!!”ร่างสูงลุกขึ้นและพูดต่อไปอย่างโกรธจัด
“แล้วจารย์เกี่ยวไรด้วยหละ?”ร่างบางถามเสียงต่ำอย่างน่ากลัวแต่เบาๆ
“ครูแค่หวังดี”
“ความหวังดีของจารย์...ผมไม่ต้องการ”
ร่างบางเงยใบหน้าหวานมามอง
ดวงตากลมโตฉายแววโกรธจัดอย่างที่ร่างสูงไม่เคยเห็นมาก่อนพร้อมกับเสียงทุ้มต่ำอย่างน่ากลัว
ซีวอนเซไปเล็กน้อยกับร่างบางข้างหน้าที่เปลี่ยนไปราวกับคนละคน
ไอเย็นชาแฝงความน่ากลัวแผ่ออกมาจากฮีชอล
“แล้วเรื่องผมสีแดงของเธอ...”
“จารย์ให้ผมแต่งตัวให้เรียบร้อย
หรือไม่โดดเรียน ตั้งใจเรียน สอบให้ได้เกรดAหรืออะไรเถือกนั้น
ผมยอมทำ...แต่ผมจะไม่ย้อมผมกลับเป็นสีดำเด็ดขาด!”
ประโยคสุดท้ายเสียงดังฟังชัดและเด็ดขาดจนซีวอนยังแอบกลัวเล็กน้อย
ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งสองคน
“ผมขอตัว”พูดจบก็โค้งหัวเป็นเชิงลาด้วยน้ำเสียงห้วนๆและเรียบๆก่อนที่จะเดินไปยังประตูห้องแล้วชะงักเล็กน้อย
ใบหน้าหวานหันมามองอย่างเย็นชาก่อนที่ริมฝีปากเรียวจะขยับออกมาเป็นคำพูด
“วันนี้คิมฮีชอล
นักเรียนห้องคิงปี4...ลาหยุดฮะ”ร่างสูงเลิกคิ้วอย่างงุนงงแต่ฮีชอลก็เปิดประตูแล้วเดินออกไปจากห้องทิ้งให้ซีวอนยืนอยู่คนเดียวอย่างงุนงง
ร่างสูงทิ้งตัวลงบนเก้าอี้หนังทำงานสีดำของตนอย่างเหนื่อยใจ
ทำไมถึงรู้สึกไม่ดีแบบนี้...ทำไมแค่สบสายตาเย็นชา...ถึงชาวาบไปทั้งหัวใจเพียงครู่เดียวเท่านั้น...
“คิมฮีชอล...นายทำให้ฉันหวั่นไหวนะ
รู้ไหม”
ก๊อกๆ
เอี๊ยดดดดดดดดดดด
“มีอะไร คยูฮยอน”ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมามองอาคันตุกะผู้มาใหม่ในห้อง
โจคยูฮยอน
อาจารย์สอนประวัติศาสตร์และอาจารย์ผู้ช่วยฝ่ายปกครอง ผู้ที่สมควรจะอยู่ในห้องคิงปี4บัดนี้ได้มายืนอยู่หน้าเข้าด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“เรื่องของคิมฮีชอล...”
“เขาไม่มาเรียนวิชานายเหรอ?”คยูฮยอนพยักหน้า ซีวอนถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ
“เขาลาเรียนหนะวันนี้
เขาบอกฉันเมื่อสักครู่”
“นายจะทำยังไงกับหมอนั่น ซองมิน
แจจุงและดงแฮยังเรียนอยู่ วันนี้คงไม่โดดเรียนหรอก”
ใบหน้าคมคายนิ่งเงียบราวกับใช้ความคิดก่อนที่ริมฝีปากหนาจะโพล่งออกมา
“ฉันจะไปคุยกับพ่อแม่ของเขา”
ร่างสูงเดินมาหยุดอยู่ข้างหน้าบ้านเล็กๆสีขาวหลังเก่า
ซีวอนมองเลขที่บ้านหน้าประตูรั้วสีขาว
102/201
งั้นก็ถูกที่แล้วหละ
คิดได้ดังนั้นก็เปิดประตูรั้วแล้วเดินเข้าไปในบ้าน
มือหนาเคาะประตูไม้สีขาวดังๆให้คนข้างในได้ยินเผื่อจะมีคนอยู่และขานรับ
ก๊อกๆ
“ใครอะ?!?!”เสียงห้าวดังมาจากข้างในบ้าน
“ชเวซีวอน
อาจารย์ประจำห้องของคิมฮีชอลครับ”
ความเงียบปกคลุมเข้าชั่วขณะ
ก่อนที่จะมีเสียงถอนหายใจดังๆและเสียงสบถสาบานดังขึ้นมา
“เข้ามา!”
โดยไม่ต้องรอ
ร่างสูงเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปทันที
ภายในห้องไม้เล็กๆที่อยู่ติดกับห้องครัวนั้น
บนเก้าอี้ทานข้าวตัวเก่ามีชายหนุ่มร่างสูงหน้าตาหล่อกำลังดีนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่
ซีวอนนั่งลงตรงเก้าอี้ตรงข้ามกับชายหนุ่มแล้วเริ่มต้นพูด
“สวัสดีครับ
คือผมมาหาคุณพ่อเรื่องของความประพฤติของลูกชายคุณ คิมฮีชอลหนะครับ”
ไม่มีคำตอบจากชายหนุ่ม
เขายังคงนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ต่อไปอย่างไม่สนใจร่างสูงข้างหน้า
“โดดเรียน...หลับในห้อง..แกล้งครู...ไม่ตั้งใจเรียน...ทำลายทรัพย์สินของโรงเรียน...”
พรึ่บบบบบ...
ชายหนุ่มเปลี่ยนหน้ากระดาษหนังสือพิมพ์ราวกับว่าซีวอนเป็นเพียงแค่ธาตุอากาศ
“นี่! คุณ! ฟังอยู่หรือเปล่า?!?!
ลูกคุณหนะ...”
“ฉันไม่เคยมีลูกชื่อคิมฮีชอล”
“O_O”
ชายหนุ่มพับกระดาษหนังสือพิมพ์อย่างไม่สนใจกับคำพูดของตน
ซีวอนตาโตอย่างตกใจ
“อีกอย่างนะ...”
“มันจะเป็นจะตายยังไงก็ไม่เกี่ยวกับฉัน”
----------------------------------------------------------------------------------------------------
100%สักที
โฮกๆ ความลับของซินเริ่มเปิดเผย
:):))*
ความคิดเห็น