คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่ 16 บุคคลปริศนา Rewrite 100%%%%
ตอนที่ 16 บุคคลปริศนา
“นอนด้วยกันเหอะนะ คืนนี้”
เสียงของซอกจินกำลังโอดครวญให้ผมค้างกับเขาที่บ้าน แต่ยังไงละคนอย่างผมไม่ง่ายครับ
“ไม่เอาครับ พรุ่งนี้ผมมีสอบ พี่ก็มีสอบด้วยนะ”
แน่นอนอย่าเพิ่งตกใจกับสรรพนามที่เปลี่ยนไปของผม เพราะอันที่จริงผมโดนเขาบังคับต่างหาก ไม่ได้มีส่วนหัวใจเกียวข้องแม้แต่น้อย
“ไม่เห็นเป็นไรเลย ถ้าอยู่ด้วยกันจะได้ช่วยกันติว รับรองพรุ่งสอบได้แน่นอน”
คนเอาแต่ใจวิ่งมาพร้อมกับคว้าเอวของผมเข้ากอดราวกับไม่ให้จากไปไหน
“ไม่เอาหรอก อยู่กับพี่แล้วผมไม่มีสมาธิ”
ผมผลักไสมือเหนียวราวกับปลาไหลออกให้พ้นตัว ก่อนจะรีบเดินดุ่มๆลงมาชั้นล่าง คนบ้าอะไรจะให้ผมอยู่แต่ในห้องกับเขา ตอนแรกอุส่าห์นัดกันไว้ดิบดีว่าตอนบ่ายจะลงมาเที่ยวสวน แต่สุดท้ายแล้ว เขาก็แกล้งล็อคผมไว้บนเตียงและหลับไป
“งั้นไปนอนห้องจองกุกก็ได้สินะ”
คนดื้อรีบวิ่งตามลงมาพร้อมกับชุดนอนและตุ๊กตาตัวโปรดที่ถือไม่วาง ซอกจินเอ้ยยนายอายุเท่าไหร่กันเนี่ย ถือตุ๊กเหมือนเด็กปัญญาอ่อนเลย
“ไปส่งอย่างเดียวก็พอครับ”
ผมพูดคำขาด ก่อนที่คนตัวสูงจะทำหน้ามุ่ยแล้วโยนตุ๊กตาในอ้อมกอดทิ้ง
เวลาผ่านไปไม่นานนัก เราสองคนก็เดินทางมาถึงหอพักของผม โชคดีที่วันนี้ไม่ได้ลืมกุญแจเหมือนครั้งก่อนไม่งั้นคราวนี้ต้องนอนหน้าประตูแน่ๆ เพราะผมคงไม่กล้าที่จะไปหาจีมิน
“ไปละนะ เจอกันพรุ่งนี้ครับ”
ผมเอ่ยลาคนขับรถที่ทำท่าทางไม่พอใจอยู่
“อะไรกันแค่นี้เองหรอ คนป่วยอุส่าห์ขับรถมาส่งเลยนะเนี่ย”
ผมละเกลียดอาการงอแงที่ไม่สมกับตัวของเขาจริงๆเล้ยย
“ต้องการอะไรครับ ว่ามา”
“จุ๊บๆ ตรงนี้ไง”
ซอกจินพูดพลางพองแก้มให้ผม เฮ้ออ ไอ้ความหื่นกามนี่คงไม่ต่างจากนายวีเท่าไหร่หรอกนะ สมแล้วที่เป็นเพื่อนกันได้
จุ๊บ!!!
ผมตัดสินใจประทับรอยจูบบนแก้มของเขาด้วยความเร็วแสง ก่อนจะรีบหนีออกจากตัวรถทันที
“ขับรถกลับดีดีนะครับบบบ”
หลังจากร่ำลาเสร็จผมก็เดินเข้าสู่ตัวอาคารด้วยความรู้สึกแปลกๆมองมีคนกำลังจ้องมองผมอยู่ แต่อีกใจนึคิดว่าผมคงระแวงไปเอง คนอย่างผมไม่เคยไปสร้างปัญหากับใครเลยนะ แต่ในระหว่างขั้นบันไดที่ผมเดินขึ้นนั้น กลับเต็มไปด้วยตะปูแหลมหลายตัวตั้งหงายเอาไว้ จนผมเหยียบมันเต็มๆด้วยเท้าทั้งสองข้าง
“โอ้ยย”
ผมร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดก่อนจะนั่งทรุดลงกับพื้นเพื่อดูแผลของตัวเอง
“จองกุก เป็นอะไรหรือป่าว”
แต่แล้วปาร์คจีมินก็รีบเข้ามาพยุงผม ของเหลวสีแดงกำลังไหลออกมาจากเท้าของผมแต่โชคดีที่ตะปูหลากหลายนั้นมันไม่ได้ฝังในเท้า
“ไม่เป็นหรอก กูเดินซุ่มซ่ามเอง”
“ไปเถอะ กูจะช่วยพามึงไปห้องเอง”
ผมถูกจีมินอุ้มขึ้นมายังชั้นสามซึ่งเป็นห้องของผมเอง แต่หน้าประตูกลับมีกระดาษสีขาวที่เขียนด้วยเลือดติดอยู่ ‘มึงตายแน่’ เชิงข่มขู่ ใครกันที่ทำแบบนี้
“ไอ้เหี้ยเอ้ยย”
จีมินสบถคำหยาบออกมาด้วยความโมโห พร้อมกับขย่ำกระดาษนั้นทิ้ง และเปิดประตูพาผมเข้าไปในห้อง
“โอ้ยแสบ”
ตอนนี้เท้าของผมกำลังถูกปฐมพยาบาลจากคนหน้าหวาน ปาร์คจีมินหันมามองหน้าผมสักพักก็จะขะมักเขม้นกับการทำแผลต่อ
“เสร็จแล้วละ”
“จีมินนา ขอบใจนะ”
ผมเอ่ยขอบคุณและดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจมัน แต่กลับนิ่งคิดอะไรสักอย่างในใจ
“ช่วงนี้มึงระวังตัวไว้หน่อยละกัน”
“อื้ม คงไม่มีอะไรหรอก น่าจะเป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน”
ผมพูดเชิงให้กำลังใจตัวเอง ถึงแม้ตอนนี้ในใจอาจจะไม่ได้คิดแบบนั้นก็ตาม ทำข้อความนั้นมันทำให้ผมรู้สึกกลัวราวกับทำอะไรผิดไว้ขนาดนั้น
“พรุ่งนี้อาจจะปวด นายกินยานี่ละกัน และพรุ่งนี้ถ้าไม่ไหวก็โทรหาฉัน”
คนตรงหน้าพูดโดยไม่มองหน้าของผม พลางจัดการเก็บอุปกรณ์ปฐมพยาบาลไว้ที่เดิมและผ้าเปื้อนเลือดของผมไปทิ้ง
“ยังไงก็ขอบใจนะ”
“อื้ม กูไปละ เดี่ยวล็อคประตูให้”
ผมยิ้มหวานพร้อมกับพยักหน้ารับ ก่อนที่เขาจะเดินออกไป ผมยังคงวิตกกับเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้น ทั้งที่ผมอยู่ที่นี่มาตั้งนานก็ไม่เห็นจะเกิดอะไร ช่วงนี้คงต้องระวังตัวสักหน่อยแล้วว
เอ้กอิเอ้กกก~~~
เช้านี้เท้าของผมมันระบมไปหมดจริงๆ กระดิกไปไหนนี่ยากชะมัดเลย ผมจัดตัดสินใจไม่อาบน้ำ เพราะ เจ็บแผล [จริงๆนะ=_=] พร้อมกับแต่งตัวเตรียมไปสอบ เฮ้ออโชคดีนะว่า เมื่อคืนไม่เจ็บมากเท่าเช้านี้ เลยยังพอทนอ่านหนังสือได้
“เอ้าจีมิน มึงยังไม่ไปสอบอีกหรอ”
ผมเปิดประตูออกไปพบกับปาร์คจีมินที่ยินรอผมอยู่
“เท้าเป็นไงบ้าง”
เขาไม่ตอบคำถามแต่กลับถามผมกับเกียวกับแผลที่เท้า
“อื้มก็เจ็บนิดหน่อยนะแหะๆ”
ผมหัวเราะออกมาเพื่อปกปิดความเจ็บปวดที่ได้รับอยู่ตอนนี้ เพื่อไม่ให้เขาเป็นห่วง
“บอกแล้วใช่ไหม ถ้าปวดเท้า ให้โทรหากู อื้มช่างเถอะ ขึ้นหลังฉันสิ”
จีมินพูดพร้อมกับนั่งลงให้ผมขึ้นขี่หลัง
“ไม่เป็นไรหรอก เดินไหว”
“อย่าดื้อนักเลยน่า ขึ้นหลังกู เดี๋ยวก็ไปสอบสายกันพอดี”
ในที่สุดผมก็ตัดสินใจขึ้นหลังของเขา และเราสองคนก็ตรงไปยังห้องสอบทันที นักศึกษาคนอื่นๆเอาแต่มองในสิ่งที่เราสองคนทำอย่างแปลกใจ แต่ดูแหมือนคนที่กระวนกระวายที่สุดคงเป็น ซูก้ากับเจโฮป ที่รีบวิ่งมารับผม
“เป็นไรวะ จองกุก”
ซูก้าเอ่ยถาม พร้อมกับรับร่างของผมจากจีมิน และโฮปก็เข้ามาพยุงไปยังห้องเรียน
“จีมิน ขอบใจนะ”
ผมหันไปขอบคุณคนที่มาส่ง ก่อนที่เขาจะรีบวิ่งไปอีกห้องหนึ่ง
“เท้าไปโดนอะไรมา จองกุกอา”
เจโฮปเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะหน่อยก้นนั่งลงข้างๆผม
“นั่นสิ อย่าบอกว่า ไอ้จินมันเล่นอะไรแผลงกับมึงอีก”
ซูก้าพูดพร้อมกับวางหนังสือในมืออย่างไม่สบอารมณ์
“คือเมื่อคืนกูเดินขึ้นบันไดหอ แล้วจู๋ๆก็มีตะปูเต็มไปหมด เลยเดินเหยียบ แต่โชคดีที่จีมินมาช่วย และพอกลับไปที่ห้อง ก็มีคนเขียนข้อความด้วยเลือดเอาไว้”
“เชี่ยยยย!! นี่มันเรื่องใหญ่เลยนะ ใครแม่งทำแบบนี้วะ”
พอซูก้ารู้เรื่องราวก็โมโหใหญ่ ผมพยายามอธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้เพื่อนทั้งสองฟัง
“เดี๋ยวฉันไปบอกอาจารย์ฝ่ายปกครองให้ดีกว่า ฉันว่าแกไม่ปลอดภัย”
เจโฮปเสนอความคิด ก่อนจะรีบเดินออกไปหาอาจารย์
“แล้วไอ้จินรู้เรื่องนี้หรือยังวะ”
“นั่นแหละที่กูอยากขอร้องแก อย่าเพิ่งบอกเขา กูอยากจะรู้ว่าใครกันที่ทำแบบนี้ เชื่อว่ามันต้องแสดงตัวอีกแน่ๆ”
ผมพูดพร้อมกับขอร้องให้เพื่อนสนิทปิดเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ
“จะดีหรอวะ อันตรายเลยนะเนี่ย เฮ้อองั้นช่วงนี้ก็มาพักอยู่กับกูไหม จะได้หายห่วง”
ซูก้าดูเหมือนจะไม่เห็นด้วยกับผม เขาดูเป็นห่วงผมจริงๆ
“ขอบใจนะเว้ย แต่กูโอเค”
ผมพูดพลางตบที่ไหล่ของเพื่อนสนิทเบาๆ ในขณะเดียวกันที่ซอกจินกับวีเดินเข้ามา เราสองคนเลยแกล้งเปลี่ยนเรื่องคุย
“กาก้าจ๋า~~ คิดถึงจังเลย”
นายวีรีบวิ่งร่าเข้ามากอดคนที่เป็นแฟน พร้อมกับแอบซุกใบหน้าเรียวบนแผ่นหลังของซูก้าเบาๆอย่างกับลูกแมว
“ว่าไง ทำไมทำหน้ากันแบบนั้น นินทาฉันอยู่หรือเปล่า”
ซอกจินร้อนตัวทันทีที่เห็นพวกผมจ้องมองหน้าเขา
“สำคัญตัวผิดไปหรือป่าวครับ คุณซอกจิน กูจะไปนินทามึงให้ขี้กลากขึ้นปากทำไมฮ่าๆ”
ซูก้าพูดกัดเขา ก่อนจะหัวเราะด้วยความสะใจ และเดินออกไปอีกมุมหนึ่งกับหวานใจ
“จองกุกอา เลิกคบกับมันเหอะ ปากหมาขนาดนี้ คบไปก็เสียเวลา มึงด้วยนะไอ้วี หัดปกป้องกูบ้างก็ได้”
ซอกจินตอกกลับอย่างไม่ยอมแพ้ พร้อมกับกระชากตัวผมเข้าไปหาตัว
“โอ้ยยย!!!”
ผมร้องออกมาเพราะแผลที่เท้า คนร่างสูงรีบปล่อยมืออย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะจ้องมองผมด้วยความเป็นห่วง
“เป็นอะไรจองกุก เจ็บเท้าหรอ”
ทำไงดีละ ถ้าเกิดจินฮยองรู้เขาต้องไม่ยอมเลิกหาตัวการง่ายแน่ๆ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่เป็นแผลที่เท้านิดหน่อย”
ผมยิ้มหวานเพื่อทำให้คนตรงหน้าสบายใจ แต่จินฮยองกลับนั่งลงและจัดการถอดรองเท้าของผมออกเพื่อดูแผลทันที รอยแดงหลายจุดเพราะตะปู กำลังบวมเต่งเป็นแผลอักเสบจึงทำให้มีคราบเลือดจางๆติดอยู่ที่ถุงเท้า
“ไปโดนอะไรมา ทำถึงเป็นแผลเยอะขนาดนี้หืม?”
“เดินเหยียบตะปูนะ อุบัติเหตุเฉยๆ”
ผมโกหกหน้าตาย พลางหยิบหนังสือเรียนขึ้นมาอ่าน
“ซอกจิน นายรู้ยังว่าจองกุกโดนคนทำร้ายโดยเอาตะปูมาวางไว้ตามทางเดิน แถมที่หน้าห้องของเขายังมีคนขียนข้อความขู่ด้วยเลือดอีกด้วย โชคดีที่จีมินมาเจอเลยช่วยไว้ทัน”
เจโฮปที่เดินเข้ามา เล่าความจริงทุกอย่างให้กับจินฮยองฟังหมดสิ้น ผมทำได้เพียงก้มหน้าลงเล็กน้อยเพราะไม่กล้าจะสบตาคนที่กำลังจ้องผมตาเขม็ง
“หมายความว่าไง จอนจองกุก”
“คงเป็นเรื่องเข้าใจผิดนะครับ ไม่มีอะไรหรอก”
ผมพยายามอธิบายเหตุผลให้กับเขาเข้าใจ ถึงแม้ว่าจะยากก็ตาม
“แต่ก็แปลกเนอะว่าไหม ดึกขนาดนั้น จีมินไปทำอะไรที่ตึกของจองกุก ทั้งที่หอนักกีฬาอยู่อีกฝั่งนึง”
เจโฮปพูดพร่ำอะไรมากมาย ที่ทำให้จินฮยองโมโหขึ้นไปอีกเท่าตัว
“นายพูดอะไรนะ เจโฮป”
ผมหันไปเอ็ดเพื่อนของตัวเองเสียงดัง ก่อนจะหันไปสนใจกับคนตรงหน้าที่กำลังอารมณ์เดือด
“พี่จินจะไปไหนครับ”
ผมฉวยข้อมือของคนเจ้าอารมณ์เอาไว้ก่อน เมื่อเห็นว่าเขากำลังเดินออกไปยังที่ใดที่หนึ่ง
“ปล่อย !! ฉันจะไปถามไอจีมินให้รู้เรื่อง”
จินฮยองสลัดมือผมออก พร้อมกับรีบวิ่งออกไปหาจีมินทันที
“โฮป นายไม่น่าพูดเรื่องนี้กับซอกจินวะ”
ผมต่อว่าเพื่อนหนุ่มเล็กน้อยด้วยความรู้สึกไม่ดี
“จองกุก ฉันขอโทษที่หลุดปากพูดไป ไม่คิดว่าทำให้ซอกจินเป็นห่วงนายขนาดนี้”
เจโฮปรีบเอ่ยขอโทษผมเป็นการใหญ่ เมื่อเห็นว่าเรื่องราวต่างๆตอนนี้กำลังบานปลาย ผมได้แต่ถอนใจออกมา หวังว่าจินฮยองกับจีมินจะคุยกันดีดีนะ
“แฮ่กๆๆ จองกุกอา นายรีบไปเถอะ ตอนนี้จินกับจีมิน ต่อยกันนัวอยู่ตรงหลังห้องสมุด”
เพื่อนคนนึงในห้องรีบวิ่งมาบอกผม เมื่อรู้เหตการณ์ผมจึงรีบสาวเท้าทั้งสาวเปล่าของตัวเองที่เต็มไปด้วยบาดแผล เพื่อไปห้ามสงครามของทั้งสองคนนั้นทันที
ผลั๊วะ!!!
“มึงบอกกูมาเดี๋ยวนี้ ว่าใครทำให้จองกุกเจ็บตัวแบบนี้”
ผลั๊วะ!!!
“กูจะไปรู้มึงหรอ”
ผลั๊วะ
“ก็มึงเป็นคนไปหาจองกุกที่หอเมื่อคืน จะไม่รู้ได้ไง หรือว่ามึงจะเป็นคนทำเองวะ”
ผลั๊วะ ผลั๊วะ!!!!
“มึงอย่ามาพูดมั่วๆนะเว้ยย คนอย่างกูนักกีฬาพอ ไม่มีทางทำอะไรส้นตีนแบบนั้นหรอก”
ซ่าส์!!!!!
และแล้วคนทั้งสองที่กำลังกัดกันอย่างกับหมาก็แยกออกจากกันทันที เมื่อถูกซูก้าจัดการสาดน้ำเย็นไประงับความเดือดพล่าน
“เลิกกัดกันได้หรือยัง นี่มหาลัยแม่กูนะเว้ยย ให้เกียรติกันนิดนึง”
ขณะที่คนทั้งคู่งื้อมือจะต่อยกันอีกครั้งนั้น ก็ถูกถังน้ำที่ซูก้าถือเอาไว้คว้าไปกั้นกลางสะก่อน ดูเหมือนว่าตอนนี้เท้าของผมจะเป็นแผลใหญ่ขึ้นเพราะเท้าเปล่า ทำให้เลือดไหลเป็นรอยเท้าที่เดินมา ผมค่อยๆนั่งทรุดลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด
“จองกุก”
“จองกุกอา”
จินฮยองกับจีมินรีบวิ่งกรูเข้ามาดูผมด้วยความเป็นห่วง แต่จีมินกลับถูกจินฮยองผลักล้มจนไม่เป็นท่า ร่างของผมถูกจินฮยองอุ้มขึ้นบ่าและพาไปยังห้องพยาบาลทันที
ผมเงียบมาตลอดทางจนกระทั่งถึงห้องพยาบาล ซอกจินลงมือล้างแผลและใส่ยาให้เรียบร้อยก่อนที่จะจับ ผมนอนลงบนเตียงผู้ป่วย
“เจ็บไหมจองกุกอา”
คนร่างสูงเอ่ยถามเสียงแผ่ว พร้อมกับสายตาห่วงใย แต่ผมยังนิ่งใส่เพราะความคิดหวังในตัวเขาที่ไม่ฟังคำพูดจากผมเลย
“ทำไมถึงเงียบแบบนี้ละ นายช่วยพูดบ้างสิ”
“พี่จินไม่เคยฟังคำผมพูดเลยสักครั้ง แล้วจะให้ผมพูดอะไรอีกละครับ”
“พี่ขอโทษ ที่ทำไปก็เพราะเป็นห่วง รู้ไหม อ้ะ!!นี่ ถ้ายังไม่หาย ก็ตีพี่ได้เลย”
จินฮยองพูดขอโทษ พลางยื่นมือให้ผมตีเพื่อเป็นการลงโทษ ผมนิ่งไปสักพัก ก่อนที่จะหันหยิบเชือกผูกม่านหน้าต่างมามัดมือของเขาทั้งสองเอาไว้ และจัดการลากร่างของคนตรงหน้านั่งลงข้างๆตัว
“มัดมือทำไมกันเนี่ย”
คนร่างสูงเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“ก็ผมกำลังจะลงโทษพี่จินยังไงละ”
ผมไม่พูดพร่ำทำเพลง จัดการคว้าใบหน้าของคนตรงหน้าเข้ามาใกล้ใบหน้าของตัวเอง และจัดการลงโทษคนผิดตามแบบฉบับของผม
จุ๊บ!!! [แก้มซ้าย]
“นี่สำหรับที่พี่ไม่ฟังผมพูด”
จุ๊บ [แก้มขวา]
“นี่สำหรับที่พี่ต่อยจีมินคนที่มาช่วยผม”
จุ๊บ!!! [ปาก]
“และนี่สำหรับที่พี่ทำให้ผมต้องเดินเท้าเปล่ามาหา”
ผมจัดการลงโทษคนผิดเป็นที่เรียบร้อย ดูเหมือนว่าจินฮยองไม่ขัดขืนอะไรทั้งสิ้น และยินยอมให้ผมลงโทษแต่โดยดี ก่อนที่เขาจะมอบจูบอันแสนหวานให้ผมเช่นกัน
“อันนี้ สำหรับคำขอโทษที่พี่ไม่ฟังจองกุก ต่อยไอจีมิน และทำให้จองกุกของฮยองเจ็บ พี่ขอโทษนะ”
เราทั้งคู่ได้แต่มองสบสายตาซึ่งกันและกัน ก่อนที่เวลาผ่านไปสักพัก จินฮยองก็จัดการให้ผมขี่หลังและพาไปยังห้องสอบในค่าบเช้า
ห้าเม้นขึ้นไปอัพต่อนะจ๊ะ
ความคิดเห็น