คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : ตอนที่ 20 เจ็บตรงที่ไว้ใจ 100%%% Rewrite2
ตอนที่ 20 เจ็บตรงที่ไว้ใจ
‘ทำไมต้องไปเจอมันอีกด้วย จะทิ้งพี่ไปหามันหรือไง จอนจองกุก’
‘ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ จีมินเป็นเพื่อนผม’
‘เพื่อนสนิทที่คิดไม่ซื่อ มันคือคนที่คิดจะแย่งหมาน้อยไปจากพี่ พี่ยอมให้นายไปหามันไม่ได้’
‘แต่…ผม’
‘ไม่รักพี่แล้วใช่ไหม พี่ไม่เคยสบายใจเลยสักครั้งที่เห็นนายต้องอยู่ใกล้มัน’
‘ผมรักพี่จิน ผมไม่อยากเห็นพี่เป็นแบบนี้’
‘เลิกยุ่งกับมันเพื่อพี่ได้ไหม หมาน้อย’
‘แต่ผม….’
‘นะครับ พี่ขอร้อง’
‘ ผมจะเลิกยุ่งกับจีมินครับ ’
คำพูดของคิมซอกจินกำลังทำให้เจ้าหมาน้อยกำลังสับสน ใจนึงก็อยากจะทำอย่างที่คนรักขอร้อง แต่อีกใจก็อึดอัดเพราะคนๆนั้นดันคือเพื่อนคนแรกตั้งแต่ที่มาเรียนที่นี่ อยู่ๆจะมาตัดขาดความสัมพันธ์กันไปเลย มันอาจจะกลายเป็นคนใจแคบเกินไปหน่อย
“มึงใกล้ถึงหรือยัง กูรออยู่ในร้านแล้ว”
ร้านต๊อกโบกิเล็กๆย่านกลางเมือง ถูกประดับประดาด้วยโคมไฟสวยงามตามรูปแบบสมัยใหม่ จอนจองกุกที่นั่งรอคนนัดมาเกือบสามสิบนาที รีบกรอกเสียงใส่สายที่เพิ่งโทรเข้า หลังจากเพียงแต่มองดูเมนูอาหารไปมาเพื่อฆ่าเวลารอคนใกล้จะถึง
“รอนานไหมวะ ทำไมยังไม่สั่งอะไรกินอีก”
เวลาไม่นานนัก ปาร์คจีมินก็มาถึงพร้อมกับชุดนักศึกษาที่ดูสะบักสะบอม ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกับคนที่นั่งรอจนเหนื่อย
“มึงไปคลุกฝุ่นที่ไหนมาวะ”
“ช่างเหอะ สั่งอาหารกันเลยดีกว่า”
ร่างหนาพยายามไม่สนใจคำถามและพลางเปลี่ยนเรื่องไปสั่งอาหารแทน มีเพียงสายตาคู่เล็กที่จ้องมองอย่างสงสัย
“มึงบอกว่ามีเรื่องจะคุยกับกู”
“อืม..ธุระก็แค่อยากเลี้ยงข้าวมึง กูผิดไหม”
กึก! คำถามย้อนของคนตรงหน้าทำให้จอนจองกุกแอบหน้าชาเล็กน้อย จริงสินะ เพื่อนแค่อยากเลี้ยงข้าวมันผิดตรงไหน ปาร์คจีมินก็ยังคงเป็นปาร์คจีมิน ถึงแม้จะดูเฉยชาไปจากเดิม แต่ยังไงมันก็คือเพื่อน
“เงินเยอะหรือไง ถึงพามาเลี้ยง”
“เยอะไม่เท่าคนของมึงตอนนี้หรอก แต่คิดว่าดูแลมึงได้ดีกว่า”
กึก! เป็นอีกครั้งที่คำพูดของปาร์คจีมินกัดกินหัวใจ ไม่ใช่ว่าอยู่กับเขาแล้วไม่ดี แต่สำหรับจอนจองกุกแล้ว การได้อยู่กับพี่จินมันคือความรัก
“ต้องใส่เสื้อหนาขนาดนั้นเลยหรือวะ หนาวมากหรือไง”
หลังจากที่เงียบมาสักพัก ปาร์คจีมินก็เริ่มเปิดประเด็นใหม่ขึ้นมาถาม คนที่ใส่เสื้อแขนยาวแล้วยังมีผ้าพันคออีกชั้น
“อื้ม กูไม่ค่อยสบายนิดหน่อย”
“เป็นอะไรมากไหม กินยาหรือยัง?”
ฝ่ามือหนาถูกเลื่อนมาสัมผัสกับหน้าผากสวยตรงหน้าเพื่อเช็คดูอาการด้วยความเป็นห่วง อันที่จริงแล้วเป็นเพราะร่องรอยตามซอกคอและไหล่จากเกมรักเมื่อคืนต่างหาก ที่ทำให้จอนจองกุกต้องใส่มันมาเพื่อปกปิดไม่ให้ใครเห็น
“อื้ออ กูโอเค กินข้าวกันเถอะ”
จอนจองกุกลูบมือหนาของปาร์คจิมินเบาๆ ก่อนที่จะหันไปสนใจกับอาหารที่กำลังมาเสริฟ ต๊อกโบกิร้อนๆกำลังส่งกลิ่นชวนให้น้ำลายไหล ทว่าคนที่สั่งกลับกินมันไม่ลงกันทั้งคู่
“จีมิน”
“จองกุก”
คนที่เงียบบ่อยทั้งสองเอ่ยเรียกชื่อออกมาพร้อมโดยไม่ได้นัดหมาย มือของปาร์คจีมินที่กำมือถือและกุญแจรถของคิมซอกจินแน่น กะว่าจะเล่าเรื่องราวทุกอย่างที่รู้มาให้คนตรงหน้าได้ตาสว่าง
“เมื่อกี้มึงจะพูดอะไรหรอ”
“ป่าวหรอก..แล้วมึงละ จะพูดอะไร”
คำถามที่ถูกถามขึ้นพร้อมกัน แต่ดูเหมือนว่าปาร์คจีมินจะอยากรู้ในสิ่งที่ถูกถามมากกว่า และถ้าหากสิ่งที่คนตรงหน้ากำลังจะเอ่ยคือการบอกลา เขาคงไม่อยากให้จอนจองกุกพูดออกมา
“ป่าว…ต๊อกร้านนี้อร่อยดี”
จองกุกคนโง่ กูไม่คิดว่ามึงจะหลงความรักขนาดนี้ กูจะทำให้มึงตาสว่างให้ได้ ถึงแม้ว่ากูจะต้องเป็นคนเลวในสายตามึงก็ตาม
“ตลอดเวลาที่มึงอยู่กับกู มึงอึดอัดแบบนี้หรือป่าว;t”
ปาร์คจีมินตัดสินใจถามตรงๆกับคนที่กำลังกระสับกระส่าย ตะเกียบเล็กๆถูกรวบไว้อย่างเบามือ ก่อนที่จอนจองกุกจะเงยขึ้นมามองและคลี่ยิ้มบางๆออกมา
“ทุกครั้งที่กูอยู่กับมึง กูมีความสุขดี แล้วมึงละตอนนี้มึงโอเคหรือป่าว”
“แล้วกูจะเป็นอะไรละ กูก็แค่ชอบมึง ชอบมึงมาก ชอบมึงจนอยากจะแย่งมึงมา”
เป็นสิ!! เป็นมาก สิ่งมึงกำลังจะพูด คือสิ่งที่กูกำลังเจ็บ
“เราเลิกเจอกันเถอะ กูรักพี่จิน กูกลัวเขาไม่สบายใจ”
ใบหน้าของปาร์คจีมินเจื่อนลง เมื่อได้ยินสิ่งที่ดูเหมือนว่าเจ้าตัวเล็กจะเก็บไว้ตั้งแต่ตั้น อกข้างซ้ายถูกบีบรัดแทบจะแหลกสลาย จอนจองกุกรู้ดีว่านี่อาจจะเป็นคำพูดที่โหดร้าย แต่ถ้าปล่อยไปปาร์คจีมินอาจจะเจ็บอีกไม่รู้กี่ครั้ง เพราะตัวเขาเองที่ไม่ยอมอยู่ในสถานะของเพื่อนที่จองกุกสามารถให้ได้
“อ่อ…อืม”
ใบหน้าคมเงยขึ้นมองเพดานเพื่อบังคับไม่ให้ของเหลวอุ่นๆที่คลอเบ้าตาไหลออกมา เพราะกลัวความอ่อนแอที่ซ่อนลึกเอาไว้จะต้องเผยให้กับจอนจองกุกได้เห็น
“ถ้างั้น วันนี้ก็คงเป็นวันสุดท้ายที่กูกับมึงจะได้กินข้าวด้วยกันแบบนี้สินะ”
“กูขอโทษ ที่ทำมึงเสียใจ ทั้งๆที่มึงดีกับกูมาตลอด ฮึก…แล้ววันนี้กูยังมาบอกให้มึงเลิกยุ่งกับกูอีก”
จอนจองกุกเริ่มระบายความรู้สึกอัดอั้นในใจ น้ำตาอุ่นๆกำลังผลิตออกมาเต็มหน่วยเพราะความรู้สึกผิด
“มึงเป็นอะไรวะเนี่ย ร้องไห้หาเตี่ยมึงหรอ บอกลากูเองก็ห้ามร้องไห้สิวะ”
ปาร์คจีมินพยายามข่มเสียงให้เป็นปกติที่สุด พลางยื่นมือไปปลอบเจ้าเด็กน้อยขี้แยตรงหน้า
“กูมันเลว กูมันเหี้ย ฮึก…กูขอโทษวะ จีมิน”
คนตัวเล็กซึ่งได้แต่โทษตัวเอง เอ่ยพร้อมกับก้มหน้าซบลงกับโต๊ะตรงหน้า เสียงสะอื้นเล็กๆยิ่งทำให้เขาควบคุมอารมณ์ได้อยากกว่าเดิม
“ไหนๆวันนี้ก็วันสุดท้ายแล้ว จะมามัวเศร้ากันทำไม กูขอเวลามึงทั้งวันเลยได้ไหม เอาต๊อกไปกินห้องกูกันเถอะ แล้วกูจะบอกให้รู้อะไรบางอย่าง”
คนที่กำลังเก็บซ่อนความอ่อนแอ เอ่ยปากชวนคนตรงหน้า หนึ่งวันนี้จะต้องเป็นวันที่มีค่า เพราะนี่คือโอกาสเดียวที่อาจจะทำให้เรื่องราวมันพลิกผันอีกครั้ง และถ้าแผนวันนี้สำเร็จ คิมซอกจินกับจอนจองกุก จะต้องจบกันแน่นอน
จอนจองกุกได้แต่พยักหน้ารับทั้งน้ำตา เพราะนี่คือคำขอครั้งสุดท้ายจากเพื่อนสนิท จึงขอปลีกตัวไปเข้าห้องน้ำเพื่อทำความสะอาดใบหน้า ปาร์คจีมินเลยจัดการห่ออาหารทั้งหมดเพื่อเอากลับไปกินที่ห้อง
ก่อนที่มือหนาจะคว้ามือถือมากดสายโทรออกไปหาใครบางคน
“กูคิดผิดหรือป่าวที่ร่วมแผนนี้กับมึง”
‘อย่าคิดมากนะจีมินนา สิ่งที่นายทำคือสิ่งที่ถูกต้อง นายทำเพื่อปกป้องคนที่นายรัก’
คนปลายสายพยายามพูดปลอบใจคนที่กำลังจะทำในสิ่งที่เรียกว่าเห็นแก่ตัว แน่นอนครั้งนี้เขาอาจจะถูกจอนจองกุกเกลียดไปเลย แต่ยังไงการปกป้องเจ้าเด็กนั่นจากคนเลวอย่างซอกจิน ปาร์คจีมินยอมได้ทุกอย่าง
“กูขอโทษนะ จอนจองกุก ที่กูรักมึงมากเกินไป”
ต่อ
หอนักกีฬาสีสว่างตั้งอยู่ใกล้กับโรงยิมของมหาวิทยาลัย ดูเงียบๆพิกล เพราะวันนี้ตรงกับวันหยุด นักกีฬาคนอื่นๆจึงลากลับบ้านกันไปหมด
ครื๊ดๆๆๆ
มือถือสีแดงของจอนจองกุกสั่นเตือนหลายต่อหลายครั้ง จากปลายสายที่ไม่คุ้น เจ้าของจึงรีบต่อสายโทรกลับ
10 มิสคอล
“สวัสดีครับ”
‘อยู่ไหน ทำไมไม่รับสาย’
กลายเป็นคิมซอกจินที่โทรมา ทำเอาคนโทรไปถึงกับหัวใจกระตุกวูบ
“อยู่ห้องครับ เบอร์แปลกผมเลยไม่กล้ารับ”
แน่นอนจอนจองกุกรู้ดี ว่าพี่จินเกลียดคนโกหกแค่ไหน แต่ถ้าบอกไปตรงๆอาจจะทำให้เขาไม่สบายใจ อีกอย่างตัวจองกุกเองก็อยากให้เวลากับเพื่อนคนนี้ตามที่พูดเอาไว้
‘ไม่กล้ารับแต่โทรกลับนี่หมายความว่าไง พี่จะโทรมาบอกว่าพอดีวันนี้มีธุระต้องไปทำ พี่จะแวะเข้าไปหาตอนดึกๆ ห้ามหลับก่อนนะ’
คิมซอกจินที่กำลังเดินเลือกซื้อของสำคัญสำหรับคนรักอยู่ในห้างสรรพสินค้า พูดสั่งอย่างอารมณ์ดีที่เจ้าหมาน้อยของเขา เชื่อฟังและยอมอยู่แต่ห้องในวันหยุดแบบนี้
“เอ่อ พี่จิน..”
‘หืม?’
ใจนึงก็อยากจะบอกความจริงว่าวันนี้เขามาพบปาร์คจีมินแล้ว และมันเป็นการพบกันครั้งสุดท้าย แต่หัวใจกลับไม่กล้าพอเมื่อได้ยินเสียงอารมณ์ดีของคนปลายสาย
“ป่าวครับ”
‘มีอะไรปิดบังหรือป่าว เสียงดูมีพิรุธนะเจ้าลูกหมา’
“ไม่มีจริงๆครับ”
‘ดีแล้วละ พี่ไว้ใจและเชื่อใจจองกุกมาก อย่าทำให้ผิดหวังละ เดี๋ยวพี่ไปทำธุระก่อน แล้วเจอกัน’
คิมซอกจินตัดสายไป ทิ้งไว้เพียงความกระอักกระอวนใจของจอนจองกุก
ใช่แล้วพี่จินไว้ใจและเชื่อผม แต่ผมกลับไม่กล้าที่จะบอกความจริงกับเขา
“มึงไม่สะดวกใจหรือป่าว”
เสียงของคนที่เดินนำหันมาถาม จอนจองกุกรีบส่ายหน้าปฏิเสธและพยายามไม่คิดมาก เพราะกลัวคนชวนจะน้อยใจ
“กูบอกแล้วไงวันนี้กูจะอยู่กับมึง”
ภายในห้องของปาร์คจีมินที่จองกุกเคยมานอน จากห้องที่เคยสะอาดสะอ้านบัดนี้กลับเต็มไปด้วย ผ้าปูที่นอนและผ้าห่มที่ถูกกองลงเต็มพื้น เหลือเพียงแต่เตียงนอนเปลือยเปล่า รวมทั้งขยะและกระป๋องเบียร์ที่วางเรียงราย เจ้าของห้องยิ้มแหยๆก่อนจะรีบจัดการทำความสะอาดมันด้วยความว่องไว
“กินเบียร์ด้วยหรอมึงอะ”
จอนจองกุกเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ เนื่องจากคนอย่างปาร์คจีมินค่อนข้างจะรักสุขภาพและดูแลตัวเอง
“แก้เครียดวะ เอานี่รีโมทเปิดทีวีดูไปก่อนละกัน”
“ขอบใจ”
คนตัวเล็กรับรีโมทสีดำก่อนจะหันไปกดเปิดทีวีพลาสมาเครื่องเล็กตรงปลายเตียง รายการมากมายถูกเลื่อนไปเรื่อยๆ เพราะจอนจองกุกกำลังติดใจในเรื่องที่จีมินพูดก่อนจะออกมาจากร้านมากกว่า
“เบียร์ไหม”
ปาร์คจีมินที่ทำความสะอาดห้องพอเป็นพิธี ยื่นกระป๋องเบียร์ให้กับคนที่นั่งดูทีวีอยู่ จอนจองกุกหันมามองเพื่อนสนิทอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา ที่คนรักสุขภาพจะเปลี่ยนไปจริงๆ
“อื้ม”
“ไม่ร้อนหรอวะ มากูถอดผ้าพันคอให้”
คนหวังดีพยายามจะรั้งผ้าพันคอสีพื้นที่ถูกพันไว้หลวมๆเพื่อปกปิดรอยอะไรบางอย่าง
“ไม่ต้องมึง กูไม่ร้อน”
จอนจองกุกปรามคนตรงหน้า ก่อนจะกระชับผ้าพันคอผืนเดิมเข้ากับตัว จนปาร์คจีมินเริ่มรับรู้อะไรบางอย่าง
เวลาผ่านไปสักพัก เบียร์หลายกระเป๋าถูกวางลงกับพื้น ใบหน้าคมเริ่มฉายแววมึนเมา ก่อนที่ปาร์คจีมินจะเอื้อมมือหนามาคล้องคอเพื่อนสนิท
“เฮ้อ ทำไมกูถึงรู้สึกโกรธจังวะ”
“ขอโทษนะ”
“มันไม่ใช่เรื่องมึงจองกุก แต่กูโกรธตัวกูเองที่กูเอาชนะใจมึงไม่ได้”
“นั่นแหละกูขอ….”
ยังไม่ทันที่จอนจองกุกจะพูดจบประโยค ปาร์คจีมินก็เลื่อนมือหนาขึ้นมาปิดมันเอาไว้เพื่อไม่ให้พูดออกมาอีก
“บอกแล้วไง มึงไม่ผิด เพราะฉะนั้นไม่ต้องขอโทษ”
เมื่อมั่นใจว่าเจ้าตัวเล็กเงียบลงแล้ว เขาจึงค่อยๆคลายฝ่ามือออก เพื่อให้หายใจสะดวก
“อื้ม ขอร้องอย่างนึงได้ไหม ขอแค่ครั้งเดียวที่มึงมองกูเป็นแค่ผู้ชายคนนึงที่รัก ไม่ใช่เพื่อนของมึง”
“………………….”
“กูรักมึงมากนะจองกุก รักจวนจะเป็นบ้าเพราะมึง”
“ปาร์คจีมิน….”
นาทีนี้คือความสุข เขาควรใช้เวลาอยู่กับเพื่อนคนนี้ให้เต็มที่ เพราะเลือกซอกจินแล้ว ก็ต้องตัดอีกคนออกไป
“กูถึงยอมให้มึงถูกหลอกแบบนี้ไม่ได้”
ปาร์คจีมินพูดเสียงเข้ม พลางหยิบโทรศัพท์มือถือของคิมซอกจินและกุญแจรถของเขาให้กับคนตรงหน้า เพื่อจะได้ตาสว่างสักที
“นี่คือสิ่งที่มึงอยากจะให้กูดูใช่ไหม”
จอนจองกุกเอ่ยถาม หลังจากที่พยายามควบคุมความรู้สึกตกใจ มือถือคุ้นตาที่ตั้งรูปโปรไฟล์เป็นรูปคู่ของคนทั้งสอง ถูกสไลด์ปลดล็อคได้อย่างง่ายดาย
“มึงมีมือถือกับกุญแจรถพี่จินได้ไง”
“แฟนของซอกจินเอามาให้กู มึงถูกมันหลอกแล้วรู้ไหม ไอ้จินไม่เคยจริงใจกับมึง”
พี่จินสัญญาแล้วว่าจะมีเพียงเขาคนเดียว เจ้าตัวเล็กมั่นใจว่าคนรักจะรักษาสัญญาแน่นอน
“ไม่จริง กูไม่เชื่อ”
“เลิกโง่สักที ซอกจินมันกำลังหลอกมึงไม่รู้หรือไง”
หลังจากที่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ยอมเชื่อ ปาร์คจีมินจึงจำเป็นต้องขึ้นเสียงกร้าวขึ้นเพื่อเตือนสติจอนจองกุก
“กูรักพี่จิน ต่อให้เขาหลอกกูแต่กูก็ยังรักเขา”
เด็กน้อยยังคงดึงดันอย่างไม่รู้เรื่องราว ทำให้ปาร์คจีมินเริ่มโมโห
“ทำไมมึงไม่ตาสว่างสักทีวะ หลงเหี้ยอะไรมันนักหนา”
“จีมินนา กูกลับก่อนละกัน มึงคงเมามากแล้ว”
จอนจองกุกไม่อยากจะฟังคำพูดของคนเมาต่อเพราะคิดว่ายิ่งสนทนาก็ยิ่งเถียงกัน
แต่ในขณะที่คนตัวเล็กกำลังจะลุกขึ้นเดินนั้น มือหนาของปาร์คจีมินก็ฉวยผ้าพันคอเอาไว้เสียก่อน จนเผยให้เห็นลำคอขาวที่แต่งแต้มไปด้วรอยรักสีกุหลาบประปราย
“นี่สินะ ที่ทำให้มึงมั่นใจในตัวไอจิน เพราะมึงเป็นของมันแล้ว”
ปาร์คจีมินที่แอบสะเทือนใจ เมื่อเห็นว่าคนที่รักกลายเป็นของคนอื่น เอ่ยขึ้นด้วยถ้อยคำที่ถากถาง
“ใช่กูเป็นของพี่จินแล้ว และพี่จินก็เป็นของกูด้วย”
“ติดใจรสรักไอ้จินจนงอหัวไม่ขึ้นสินะ”
ผลั๊วะ!!!!!!!!!!!!!!!!
แน่นอนจอนจองกุกที่ไม่พอใจตั้งแต่ประโยคแรกของอีกฝ่ายจึงปล่อยหมัดเล็กไปสัมผัสกับใบหน้าของปาร์คจีมินเพื่อเรียกสติทันที
“มีสติสักที คำพูดต่ำๆของมึงเมื่อกี้ กูจะคิดว่ากูไม่ได้ยิน”
“ถุ้ยย!!! มึงมันเด็กใจแตก หน้าโง่ มึงก็เป็นได้แค่นางบำเรอของมัน”
ปาร์คจีมินถ่มน้ำลายที่ปนเลือดออกมาเล็กน้อยออก พร้อมกับต่อว่าจอนจองกุกด้วยคำที่หยาบคายกว่าเดิม
ผลั๊วะ!!!!!
ซึ่งจอนจองกุกก็เลยปล่อยหมัดใส่คนเมาอีกครั้ง คำพูดของปาร์คจีมินมันต่ำเกินจะรับได้
คนตัวสูงที่โดนทำร้ายอยู่หลายครั้ง ก็ลุกขึ้นสู้ โดยที่มือหนาก็เข้าบีบลำแขนเล็กแน่นจนเกิดเป็นรอยแดงตามมือ
“ปล่อยกูนะจีมิน มึงมันบ้าไปแล้ว”
ร่างเล็กของจอนจองกุก ถูกซัดลงบนเตียงนอนสีทึบ ปาร์คจีมินที่อารมณ์คลุ้มคลั่งกระชากเสื้อของตัวเองออกเป็นส่วนๆ ก่อนจะก้าวสามขุมเข้ามาอย่างกับปีศาจร้ายคร่อมร่างเล็กนั้นทันที
“มาดูกันดีกว่า ว่ารสรักของกูจะสู้ไอ้จินได้ไหม ไม่แน่นะมึงอาจจะเปลี่ยนใจเลยก็ได้”
“ไอ้เหี้ยยยย”
จอนจองกุกที่โดนขืนใจพยายามจะดิ้นพล่านเพื่อต่อต้านการกระทำอันไร้ความปราณี เสื้อแขนยาวตัวเล็กถูกกระชากออกจากตัวด้วยแรงของคนด้านบน เผยให้เห็นแผ่นอกบางที่เคยเป็นของคิมซอกจินมาก่อน
“ปล่อยกู!!”
“ไอ้จินมันทำมึงตรงไหน กูจะลบแม่งออกให้หมด”
ริมฝีปากหนาบดขยี้ไปบนปากบางของคนตัวเล็กอย่างรุนแรง ลิ้นอุ่นๆถูกดันเข้ามาโดยที่ไม่เต็มใจ ความรุนแรงของจูบทำให้อีกฝ่ายขอบปากฉีกออกจนมีเลือดซึม คนตัวเล็กจึงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
ยอดทับทิมสีอ่อนทั้งสอง ถูกมือหนาคลึงไปมาเพื่อกระตุ้นอารมณ์ แต่มือเล็กของจอนจองกุกยังคงพยายามปัดป้องตัวเอง ทั้งทุบทั้งหยิก แต่ก็ไม่สามารถทานแรงที่เยอะกว่าของอีกคนได้
“อย่าทำกูเลย จีมินกูขอร้อง”
“เป็นของกูเถอะ กูจะให้มึงเป็นคนที่โชคดีและมีความสุขที่สุด”
ปาร์คจีมินพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าพร้อมกับดวงตาฉ่ำเยิ้มเนื่องจากความเมาและอารมณ์กามที่พลุ่งพล่าน
ปัง!!!!!
“จองกุก ไอ้จีมิน!!”
“พี่จินน!!!”
เสียงประตูที่ถูกถีบจนพัง ทำให้เหตุการณ์ทั้งหมดหยุดชะงัก คิมซอกจินปรากฎตัวขึ้น พร้อมกับจองโฮซอกที่ยืนอยู่ด้วย
“พี่อย่าเข้าใจผมผิดนะ ผมอธิบายเรื่องนี้ได้ ปล่อยสิวะ ไอ้จีมิน”
จอนจองกุกจัดการผลักร่างของปาร์คจีมินที่กำลังเผลอตัวกระเด็นออกไป ก่อนที่เจ้าตัวเล็กจะรีบวิ่งเข้าไปหาคนรักที่ยืนอยู่ด้านนอก
“ยังจะต้องอธิบายอะไรอีกหรอ พี่เข้าใจทุกอย่างดีด้วยตาทั้งสอง”
“ไม่ใช่อย่างที่พี่คิดนะครับ พี่ฟังผมอธิบายได้นะ”
“ขอโทษที่มาขัดจังหวะ และขอบใจสำหรับสิ่งตอบแทนความไว้ใจของพี่ สนุกต่อเถอะจอนจองกุก!!!”
เหมือนมีมีดนับพันมาแทง ความเจ็บปวดครั้งนี้มันเกินกว่าจะได้รับ คิมซอกจินผิดหวังในตัวจอนจองกุกจริงๆ แต่ที่เจ็บมากกว่าคือ การที่เจ้าหมาน้อยโกหกเขา
คิมซอกจินจัดการโยนสร้อยข้อมือทองคำขาวสลักชื่อไว้ ด้วยตัวอักษรย่อ เจ เค ที่เขาตั้งใจจะมอบให้กับเจ้าเด็กน้อยทิ้งลงกับพื้นตรงหน้า เพราะมันไร้ค่ายิ่งกว่าเศษก้อนกรวดเสียอีก
“พี่จิน อย่าไปนะครับ ฟังผมก่อน”
มือเล็กรีบคว้าแขนใหญ่ของคนที่กำลังจะเดินออกไป เพื่อฉุดรั้งให้ฟังความจริง
“ปล่อย”
ซอกจินรู้แค่ว่าอยากจะซัดหน้าทั้งสองคนที่ทำให้เขารู้สึกเจ็บแบบนี้ให้รู้แล้วรู้รอด แต่ตอนนี้ไม่ว่าจะคำอธิบายใดๆ มันก็เหมือนคำแก้ตัวไปหมด
“ฮึก…ไม่ปล่อยครับ ฮือ… พี่ต้องฟังผมเท่านั้น”
เจ้าหมาน้อยถึงกับหลั่งน้ำตาอย่างหนัก เพราะคนเป็นพี่ไม่ยอมรับฟังสิ่งที่เขาต้องการพูดต้องการอธิบาย
“กูบอกให้ปล่อยไงวะ”
คิมซอกจินเงื้อหมัดเตรียมกระแทกใส่ใบหน้าเล็กของคนตรงหน้า แต่กลับทำมันไม่ลง เพราะใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของจอนจองกุกมันกำลังทำให้เขากลายเป็นคนอ่อนแอ
ถึงแม้จะเจ็บตรงที่ไม่คิดเลยว่าคนมีอิทธิพลอย่างเขาจะต้องมาเสียท่าให้เด็กอย่างจอนจองกุกและไอ้เพื่อนเก่าวารเลวรวมหัวกันหลอกก็ตาม
“ผมรักพี่ ผมจะไม่ยอมให้พี่ไปไหน”
“คำว่ารักของมึงคงพูดง่ายสินะ ต่าสำหรับกูมันเจ็บตรงนี้ เจ็บตรงที่ไว้ใจมึง”
คิมซอกจินพูดด้วยเสียงสั่น ก่อนจะใช้ฝ่ามือทุบลงตรงอกหนาแรงๆหลายครั้ง
“ปล่อยแขนกูสะ”
“พี่จิน……..”
“กูไม่อยากเห็นหน้ามึงอีก!!!!!!!!!!!!!!!!!”
คำพูดสุดท้ายก่อนที่ซอกจินจะเดินจากไป โดยไม่สนใจว่าคนด้านหลังจะร้องไห้แทบขาดใจแค่ไหน หมดสิ้นแล้วสำหรับความรักที่พวกเขาสร้างกันมา ต่อจากนี้จอนจองกุก คือคนอื่น สำหรับเขา
###########################################################################
ตัวอย่างตอนต่อไป ตอนที่ 21 I'm sorry NC
"ไหวไหมซอกจิน"
'เมิงเปนครายยยวะ!!'
น้ำเสียงของคนเมาเอ่ยขึ้น พร้อมกับใบหน้าที่แดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอลล์ปริมาณมาก จึงทำให้เสี่ยน้อยอย่างคิมซอกจินเมาหัวราน้ำ
"จองโฮซอก คนที่ภักดีกับนายเสมอมา"
"โลกเน้ มีคนนนนแบบเมิงงด้วยยหรืองายยย คนภักดี คนนจริงจายยยย ถุ้ยย โกหกสิ้นนนดี!!!"
"มองหน้าฉันสิ แล้วนายจะรู้ว่าฉันจริงใจกับนายแค่ไหน"
"จองกุกอา จอนจองกุกก"
ถึงแม้ว่าจองโฮซอกจะไม่ใช่คนที่คิมซอกจินเพ้อหา แต่ตอนนี้ร่างสูงก็อยู่กับเขา ถึงเวลาแล้วที่เจ้าของตัวจริงจะกลับมาเสียที
จอนจองกุก ต่อจากนี้มึงมันคืออดีต คิมซอกจินต้องเป็นของกู
ครบแล้วค่าา!!!!!!!!!!!!!!!!
ไม่อยากจะบอกว่าตอนนี้ เป็นตอนที่รีไรท์แล้วรีไรท์อีก เพราะไม่ค่อยถนัดดราม่าเลยจริงๆ ตอนนี้ก็เลยใช้เวลาทั้งวันเพื่อเรียกฟิลมา ฮ่าๆๆๆ //แลดูยิ่งใหญ่ ยอมรับคะว่าแต่งดราม่าแล้วเหนื่อยและเครียดมาก ไรท์ถึงกับต้องไปสัมภาษณ์เพื่อนๆเลยว่าถ้าเป็บแบบนี้ควรทำไง แล้วในที่สุดก็รอดมาได้ เอาเป็นว่า อยากให้ติชม หรืออยากจะแนะนำอะไรเกี่ยวกับตัวละคร เชิญได้เลยนะคะ จะนำไปปรับปรุงให้ฟิค ชช เรื่องแรกของไรท์ดีที่สุดคะ ผ่านแท๊กนี้นะคะ อยากอ่านความเห็นของทุกคนจริงๆนะ
และสุดท้ายก็ต้องขอขอบคุณรีดเดอร์ทุกคนด้วยนะคะ ที่สนับสนุนนักเขียนมือใหม่คนนี้ ไรท์ทราบดีว่างานเขียนยังมีข้อผิดพลาดอยู่เยอะ แต่ยังไงก็จะไม่ท้อคะ จะฝึกฝนตัวเองต่อไปให้ดีขึ้น ยังไงก็ฝากติดตามฟิคเรื่องนี้ต่อไปด้วยนะ รัก โซชิ รักสิก้า รักบีทูบี รักมินฮยอก รักรีดเดอร์ทุกคนนน!!!!!!!!!!!!!!!!!
i
ความคิดเห็น