คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : ตอนที่ 23 กูกกี้ขอโทษครับ 100%%%%%
ตอนที่ 23 กุกกี้ขอโทษครับ
รถเก๋งคันงามแล่นไปบนถนนที่จองกุกคุ้นเคย อีกไม่กี่แยกก็จะถึงคฤหาสน์คิมแล้ว ทำไมกันนะเจ้าเด็กน้อยถึงได้รู้สึกใจแป้ว ราวกับรู้ว่าคิมซอกจินจะไม่ออกมาพบเขาอีก
“ใจเย็นนะ กูเชื่อว่ามันต้องออกมาเจอมึงแน่”
มินยุนกิเลื่อนมือมาสัมผัสกับไหล่บางที่พิงกับเบาะด้านข้าง เป็นการให้กำลังใจ เพราะเขารู้จักคิมซอกจินดี หมอนั่นกำลังโกรธแต่ไม่ได้เกลียด เพราะถ้าซอกจินเกลียดมันคงไม่ปล่อยไปง่ายแบบนี้แน่
ในที่สุดการเดินทางอันน่าอึดอัดใจก็สิ้นสุดลง เมื่อรถคันดังกล่าวมาจอดสนิทอยู่หน้าบ้านของคิมซอกจินเป็นที่เรียบร้อย จอนจองกุกค่อยก้าวลงจากรถอย่างหวั่นใจ สายตาเล็กพยายามเหลือบมองผ่านประตูรั้วเข้าไปด้านในสังเกตุท่าทีว่าลูกชายเจ้าของบ้านจะอยู่หรือป่าว
กริ๊งงงง
คิมแทฮยองที่เดินตามมาพร้อมกับมินยุนกิ กดออดเพื่อบอกคนด้านในให้มาเปิดประตู เวลาผ่านไปไม่นานนักคนขับรถประจำบ้านก็รีบวิ่งมาเปิดประตูให้ราวกับรู้ว่าแขกคนสำคัญ
“สวัสดีครับ คุณแทฮยอง วันนี้มาพบเสี่ยน้อยแต่เช้าเลยนะครับ และนั่นคุณหนูจองกุก กับ คุณมินยุนกุกนี่ งั้นผมจะรีบไปบอกเสี่ยน้อยให้นะครับ”
“ไม่เป็นไรจีฮุน ว่าแต่ไอ้จินมันอยู่ข้างในใช่ไหม”
นัมจีฮุน คนขับรถคนสนิทของคิมซอกจิน แน่นอนจอนจองกุกรู้จักเขาดีเพราะเคยนั่งรถของซอกจินอยู่ครั้งสองครั้ง เพราะพักหลังๆเจ้าของรถมักจะขับเองมาหาเขา
“เสี่ยน้อยเพิ่งกลับมาได้สักพัก ป่านนี้น่าจะพักผ่อนอยู่บนห้องครับ”
ชายหนุ่มโค้งเล็กน้อยเป็นการตอบรับ ก่อนจะหลีกทางให้ทุกคนๆเข้าไปด้านใน ซอกจินเพิ่งจะกลับมาแสดงว่าเขาไม่ได้กลับบ้านมาตั้งแต่เมื่อวาน เขาไปไหนกันแน่
“พี่จิน..!!!”
หมาน้อยจองกุกเรียกคนตัวสูงที่เดินอยู่ริมสระว่ายน้ำเสียงดังลั่น จนคนๆนั้นหันกลับมามองอย่างประหลาดใจ สองเท้าสั้นๆกำลังสาวเท้าเร็วเท่าที่จะทำได้ ราวกับกลัวว่าพี่จินของคนจะหนีไปอีก
อ้อมแขนเล็กๆสวมกอดคนร่างสูงจากด้านหลัง พลางซบใบหน้าที่เปรอะไปด้วยคราบน้ำตัวลงบนแผ่นหลังกว้าง
“จอนจองกุก นายมาได้ไง”
คิมซอกจินคลายกอดออกอย่างช้าๆ ก่อนจะหันหน้ากลับมามองคนตัวเล็กอีกครั้งหนึ่ง หมาน้อยขี้แยตรงหน้ามันกำลังจะทำให้เขาใจอ่อน
“ขอโทษนะครับ ฮึก..ผมขอโทษ ฮือ..”
“กลับไปเถอะ พี่ยังไม่อยากเจอนายตอนนี้”
ถึงแม้ว่าเขาจะรักจองกุกมากแค่ไหน แต่การที่เจ้าหมาน้อยโกหกเขาแล้ว ความเชื่อใจมันก็หมดไปด้วยเช่นกัน ยิ่งเห็นหน้าจองกุก ก็ยิ่งทำให้เขานึกถึงเหตุการณ์วันนั้น
ผมรู้ว่าผมอาจงี้เง่า แต่คุณลองรักใครจริงๆสักคน ยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อใครสักคน จนไร้ซึ่งความเป็นตัวเอง แล้วคุณจะเข้าใจความรู้ของผมที่ถูกหลอก
ในวันที่ผมเลือกซื้อสร้อยให้กับจองกุก กลายเป็นวันที่เขาโกหกผมเพื่อไปอยู่กับคนอื่น
มันไม่ใช่ความเกลียด ไม่ใช่โกรธ แต่มันคือความน้อยใจ
“ฟังผมก่อนได้ไหม”
“ป้าเวลม่าครับบ ส่งแขกหน่อย วันนี้ผมไม่ค่อยสบาย”
ร่างสูงพูดสั่ง ก่อนจะเดินหนีขึ้นไปชั้นบนอย่าไร้เยื่อใยทิ้งไว้เพียงคนตัวเล็กที่ได้แต่มองตามหลังไปทั้งน้ำตา
“พวกคุณหนูทานน้ำกันก่อนนะคะ คุณจินแกเป็นแบบนี้แหละคะ ขี้งอนตั้งแต่เด็ก”
ป้าเวลม่าเข้ามาพร้อมกับสาวใช้อีกคนเพื่อเสิร์ฟน้ำและขนมแก่แขกที่ไม่พึงประสงค์ของเจ้านาย ในห้องรับแขก และพูดปลอบใจคนทั้งสามที่นั่งด้วยสีหน้าหม่น โดยเฉพาะคุณหนูจองกุก ที่กำลังกินมาม่าชามโตกับคุณหนูจินอยู่
“ใจเย็นน่า จองกุกอา มาถึงบ้านมันขนาดนี้ ห้ามกลับเด็ดขาด เอาให้ตายกันไปข้างนึงเลย”
มินยุนกิที่นั่งตรงข้ามกันพูดให้กำลังใจหมาหงอย และยื่นคำขาดในการจัดการกับคิมซอกจิน
“ซูก้า กูกลัววะ กูจะทำไงดี พี่จินไม่ยอมฟังกูเลย”
จอนจองกุกเอ่ยถามเพื่อนคนสนิทอย่างกังวล ในตอนนี้เขามีคำอธิบายมากมายที่จะเล่าให้ซอกจินฟัง มีคำขอโทษมากมายที่อยากจะให้เขาให้อภัย แต่ถ้าเขาไม่ยอมรับฟัง ทุกสิ่งทุกอย่างมันก็ไร้ค่า
“แต่ถ้าเข้าไปแบบนี้ ไม่เวิร์คชัวร์ ไอ้จินมันหนีอีกแน่ๆ”
คิมแทฮยองพูดพลางทำหน้าครุ่นคิดหาวิธีช่วยเหลือคนรักให้เข้าใจกัน ว่าแต่คิมซอกจินมันเป็นคนใจแข็งได้ไม่นาน แต่มันชอบแสดงออกในทางที่ตรงข้ามกัน
“ป้าเวลม่าคะ นี่กุญแจที่ป้าให้หนูไปซื้อมาได้แล้วคะ”
“เยี่ยมเลย ซึลบียา คราวนี้ละจะล็อคไม่ให้ตาเฒ่านั้นหนีเที่ยวไม่ได้เลย”
หญิงชราพูดชมสาวใช้อีกคน เพราะได้แม่กุญแจขนาดใหญ่มาเพื่อล็อคล้อรถมอไซต์ไม่ให้สามีที่เป็นคนสวนแอบหนีเที่ยว ขณะนั้นเองมินยุนกิที่ได้จ้องมองอยู่สักพักก็พลางคิดอะไรออก
“ป้าๆ ผมขอยืมกุญแจนั้นก่อนได้ไหมครับ ขอชั่วคราวแล้วจะรีบเอามาคืน”
“กุญแจนี่นะหรอคุณหนู ได้คะ แต่ต้องเอามาคืนป้านะ ฮ่าๆๆ มันคือกุญแจกันผัวหนีเที่ยวคะ”
ป้าเวลม่าพูดติดตลก พลางยื่นเจ้ากุญแจยักษ์ในมือนั้นมาให้คนที่ขออย่างง่ายดาย และเดินกลับไปในครัวเพื่อทำหน้าที่ของตัวเองต่อ
“มึงจะเอากุญแจมาทำไมวะ”
จอนจองกุกเอ่ยถามด้วยความรู้สึกแปลกใจ เหมือนจะเกิดอะไรพิเรนท์ๆขึ้นอีก
“ก็หาวิธีไง ในเมื่อมันหนีที่จะไม่พูดกับมึง กูก็จะทำให้มันหนีไม่ได้กุญแจกันผัวหนีเหมาะกับมึงดีจองกุก”
“บราโว่!!!!!!! กาก้าของวีร้ายกาจจริงๆ”
คิมแทฮยองที่เห็นด้วยอย่างมาก กระโดดเข้ากอดแฟนตัวเอง ก่อนจะถูกสายตาของมินยุนกิสาดรังสีอำมหิตใส่
“นี่ชมหรือด่า ห่ะ ไอ้วี”
“เข้าเรื่องเถอะครับ แผนของเราก็คือขังจองกุก กับไอ้จินไว้ด้วยกัน ถูกต้องไหม”
คิมแทฮยองพยามยามเปลี่ยนเรื่องเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังโดนหมายหัว พร้อมกับสรุปแผนการทั้งหมดออกมา
ต่อ..
ก๊อกๆๆๆ
มินยุนกิจัดการเคาะประตูลองเชิงคนที่อยู่ด้านในห้อง แน่นอนเสียงเงียบสนิทไร้ซึ่งการตอบสนองใดๆของคิมซอกจิน พลางสังเกตดูกลอนประตูที่มีที่สำหรับใช้แม่กุญแจล็อคจากด้านนอกได้ด้วย นับว่าโชคชะตาก็เห็นใจกับแผนกันผัวหนีของคนทั้งสามนี่ด้วย
“เปิดเถอะ ไอ้จินเวลาอยู่ห้องมันไม่เคยล็อคประตูหรอก ขนาดเข้าห้องน้ำยังไม่ปิดประตูเลย”
คนที่รู้ใจเพื่อนดีอย่างคิมแทฮยองเอ่ยขึ้น พร้อมกับบิดลูกบิดประตูเข้าไปอย่างมั่นใจ เป็นอย่างที่คิมแทฮยองพูดประตูห้องของคิมซอกจินถูกเปิดออกได้อย่างง่ายดาย
“นี่มันกำลังโกรธ หรือกำลังล่อไอ้จองกุกเข้าไปในห้องกันแน่วะ ฮ่าๆๆ”
ไม่รอช้า คนที่อยากจะเข้าไปอธิบายเรื่องราวต่างๆจนใจจะขาดอย่างจอนจองกุก ก็รีบเดินเข้าไปภายในห้องที่เขาคุ้นเคยดี เตียงนอนสีขาวสะอาดถูกจัดไว้อย่างเป็ระระเบียบ แต่ไร้ซึ่งเจ้าของห้อง มีเพียงเสียงน้ำไหลจากฝักบัวอันแสดงให้รู้ว่า คิมซอกจินกำลังอาบน้ำอยู่ด้านใน
“สู้ๆนะไอ้เพื่อนยาก ง้อผัวให้สำเร็จละ ส่วนนี่กุญแจ เก็บเอาไว้”
มินยุนกิยิ้มร่าอย่างกับได้ส่งตัวเพื่อนเข้าห้องหอ ก่อนที่ประตูไม้จะถูกปิดลงอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้เพียงเจ้าตัวเล็กที่ยืนอึ้งๆในสิ่งที่เกิดขึ้น ประตูถูกล็อคจากด้านนอก แต่กุญแจกลับอยู่ที่เขา
นี่สินะที่เรียกว่าถูกขังจริงๆ
จอนจองกุกเลือกที่จะเดินเข้ามายังเตียงนอนอย่างเงียบเฉียบ พลางวางสัมภาระของตัวเองลง และล้มตัวลงนอนอย่างมีความสุข อย่างน้อยแต่จากนี้คิมซอกจินก็ไม่สามารถหนีไปไหนได้อีก
“จองกุก นายเข้ามาได้ไง”
คนที่เพิ่งอาบหน้าเสร็จ ออกมาพร้อมกับท่อนล่างที่ถูกห่อหุ้มไว้เพียงผ้าขนหนูผืนสีขาวหลวมๆ ละอองน้ำมากมายเกาะอยู่เต็มแผงอกขาวของเขา บวกกับผมสีเข้มที่มัดจุกขึ้นเผยให้เห็นเหม่งสวย พี่จินของหมาน้อยจองกุกแอบเซ็กซี่เบาๆนะเนี่ยย
“ผมบอกแล้วไง ว่าผมอยากอยู่กับพี่”
“แต่พี่ไม่อยากอยู่กับนาย ออกไปเดี๋ยวนี้นะ”
คนใจแข็งยังคงดึงดันที่จะผลักไสหัวใจของตัวเอง จริงๆแล้วคิมซอกจินอยากจะรั้งเจ้าลูกหมาตรงหน้าเข้ามากอดมาฟัดให้สมกับความผิดที่มันได้ทำเอาไว้สะมากกว่า
“ไม่ออกครับ จนกว่าพี่จะฟังผมอธิบายทุกอย่าง”
จอนจองกุกพูดเสียงเรียบ ด้วยสีหน้าที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาว ก่อนที่เด็กน้อยยิ้มกว้างโชว์ฟันกระต่ายสองซี้ด้านหน้าเชิงกวนประสาทคนเป็นพี่
“บอกให้ออกไปไง ไอ้เด็กดื้อ”
“ผมไม่ใช่ เด็กดื้อนะครับ แต่ผมเป็นหมาดื้อ”
ไม่พูดอย่างเดียว แขนเล็กคว้าหมอนข้างลายตุ๊กตาคล้ายกับตุ๊กตาที่พี่จิน เคยซื้อให้เขาเข้ามากอดราวกับว่าจะไม่ยอมไปไหน ถึงแม้จะเอาอะไรมาฉุดก็เหอะ
“ก็ได้ งั้นพี่ไปเอง”
“ออกไปไม่ได้หรอกครับ ประตูถูกล็อคจากด้านนอก”
ปังๆๆๆๆๆๆ
“เห้ยไอ้วี ไอ้ก้า เปิดประตูให้กูเดี๋ยวนี้นะเว้ยยยย”
คิมซอกจินพยายามทุบประตูห้องตัวเองเพื่อเรียกคนด้านนอกที่เขามั่นใจว่ากำลังแอบฟังอยู่หน้าประตู
“ซูก้า กับ นายวี เปิดไม่ได้หรอกครับ เพราะลูกกุญแจอยู่ที่ผม แฮ่ๆๆ”
เจ้าหมาน้อยพูดพลางชูลูกกุญแจให้กับอีกฝ่ายได้ดู ก่อนจะกระโดดไปมาราวกับได้รับชัยชนะจากสงครามครั้งนี้ คิมซอกจินที่ได้แต่ถอนหายใจออกมา ใจนึงก็รู้สึกเจ็บใจไอ้เพื่อนทรยศอย่างคิมแทฮยองและเมียจอมวุ่นวายของมัน ที่สอนไอ้หมาตรงนี้ให้เจ้าเล่ห์
“โธ่เว้ยยยย!!!! เออ!!! อยากอยู่ก็อยู่ แต่ไม่ต้องพูดอะไรทั้งสิ้น พี่ไม่อยากฟัง”
“ตกลงครับ แค่ได้อยู่กับพี่ผมก็ดีใจแล้ว”
จอนจองกุกเดินตรงไปยังโต๊ะเครื่องแป้งสีดำสนิทที่มียางมัดผมมากมายวางอยู่ ก่อนจะจัดการนำมันมีผูกจุดเปิดเหม่งขาวของตัวเองบ้าง เพื่อจะได้เหมือนคนเป็นพี่
“ดีใจอะไร พี่ไม่ได้ยกโทษให้หรอกนะ”
คิมซอกจินที่แอบยิ้มกับพฤติกรรมของเจ้าหมาน้อย แต่พอจอนจองกุกหันกลับมาก็แกล้งทำเป็นหน้าตึงแบบเดิม
“ไม่ได้บอกให้เลิกงอนนี่ครับ พี่อยากจะงอนจะโกรธก็ตามใจ แต่ผมก็อยากจะง้อของผมเหมือนกัน ว่าแต่….”
คนตัวเล็กพูดพร้อมเว้นวรรคเสียงสะยาว เพราะได้สังเกตเห็นอะไรรอยแผลอะไรบางอย่างที่ถูกปิดด้วยผ้ากอซสีขาวตรงศีรษะของคิมซอกจิน
“ทำไมพี่ถึงมีแผล”
มือเล็กค่อยๆเลื่อนไปสัมผัส แต่กลับถูกคิมซอกจินปัดมันออกเสียก่อน
“เรื่องของพี่”
“ทุกเรื่องของพี่ก็คือ เรื่องของผมนะ ดังนั้นบอกมานะครับ ว่าพี่ไปโดนอะไรมา”
คิมซอกจินไม่คิดเลยว่าจอนจองกุกจะกล้าได้ขนาดนี้ เจ้าหมาน้อยกำลังใช้วงแขนสั้นๆคว้าลำคอของเขาเอาไว้ ราวกับจะล็อคให้ตายถ้าเขาไม่ยอมพูดออกมา
ป๊อก!!!
แต่คนอย่างคิมซอกจินไม่มีทางเสียเหลี่ยมให้กันเด็กดื้อจองกุกแน่นอน เขาใช้นิ้วเรียวยาวดีดลงบนเหม่งขาวตรงหน้าจนเกิดรอยแดงจ้ำขึ้นมา เจ้าหมาน้อยจึงรีบปล่อยเขาทันที
“โอ้ยย ผมเจ็บนะครับ พี่แกล้งผมอีกแล้วนะ”
“นายไปนั่งอยู่โซฟานั้นเลย พี่จะนอน”
เจ้าของห้องใช้อภิสิทธิ์ที่เหนือกว่า ไล่คนที่กำลังลูบหน้าผากคัวเองปอยๆอยู่ให้ออกจากเตียงนอนของตัวเอง
“พี่ก็นอนสิ ผมไม่กวนหรอกน่า”
จอนจองกุกขยับก้นเลื่อนออกจากตรงที่เดิมมาเป็นปลายเตียงเพื่อให้คนที่อยากพักผ่อนได้นอนพัก
“จ้องขนาดนั้น ใครจะนอนหลับ”
“ผมปิดตาแล้วครับ มองไม่เห็นแล้วเนี่ย”
มือเล็กทั้งสองถูกเลื่อนมาปิดตาของตัวเองเอาไว้ แต่อย่างหมาดื้อนะหรอที่จะยอมทำตามโยที่ไม่มีอะไรแอบแฝง เพราะระยะนิ้วที่แบออกทำให้ดวงตากลมโตโผล่แจ๋วออกมาตามร่องนิ้ว
หมับบ!!!
แล้วใครจะทนไหว เจ้าหมาน้อยช่างน่ารักขนาดนี้ คิมซอกจินที่นอนอยู่ จู่ๆก็ลุกพรวดขึ้นมาคว้าร่างเล็กเข้าไปสวมกอดอย่างแน่น จนจอนจองกุกถึงกับหน้าเหวอ
“ไหนบอกไม่ให้ผมเข้าใกล้พี่”
“นิ่งๆเถอะน่า จองกุก หมานิสัยไม่ดี”
“ผมขอโทษนะครับ สำหรับทุกสิ่งทุก…”
ยังไม่ทันพูดจบ มือหนาของคิมซอกจินก็ปิดปากเล็กเพื่อไม่ให้พูดอะไรต่อ ยอมรับว่าตอนแรกเขาโกรธเจ้าเด็กที่นอนอยู่ในอ้อมกอดมากแค่ไหน แต่ตอนนี้หัวใจของเขากลับอ่อนลงเพราะความน่ารักของจอนจองกุก ทุกความผิด ทุกสิ่งทุกอย่าง ตอนนี้เขาให้อภัยเจ้าหมาน้อยแล้ว
“ไม่ต้องพูดแล้ว พี่ให้อภัยแล้ว”
“ให้อภัย?”
“เพราะพี่รักหมาน้อยตัวนี้ จนโกรธไม่ลงแล้วไงละ”
นี่สิคือสิ่งที่คิมซอกจินได้เรียนรู้จากหัวใจตัวเอง ไม่ว่าจอนจองกุกจะทำผิดแค่ไหน เขาก็พร้อมที่จะให้อภัยทุกอย่าง เพียงแค่ได้อยู่ด้วยกันยังรักกันก็พอ
“ฮึก..ขอบคุณนะครับ..ฮือ…ผมสัญญาว่าจะไม่ทำให้พี่เสียใจอีก TT”
น้ำตาแห่งความสำนึกผิดหลั่งไหลออกมาอ่างไม่ขาดสาย จอนจองกุกรู้สึกดีใจมากกว่าที่คนตรงหน้าให้โอกาสกันอีกครั้ง
“ขี้แยทำไมนะ เมื่อกี้ยังเถียงพี่อยู่เลย หะหมาปากดี”
คิมซอกจินปาดน้ำตาจากพวงแก้มยุ้ยของเด็กน้อยขี้แย ก่อนจะพูดหยอกพร้อมกับคลี่ยิ้มอย่างพอใจ
“ผมกลัวพี่ทิ้งผม”
“โถๆๆ ใครจะกล้าทิ้งหมาน้อยน่ารักแบบนี้ได้ลงละ”
“สัญญาแล้วนะครับ ถ้าคราวหลังพี่หนีผมอีก ผมจะตามกัดพี่ให้จมเขี้ยวเลยคอยดู”
“แฮร่!!!!!!!!!!!!!!”
คำขู่ของหมาน้อยทำให้คนตัวสูงหย่นหน้าส่งเสียงคำรามเล็กน้อยเป็นการล้อ คิมซอกจินจัดการคว้าลำคอขาวตรงหน้าเข้ามาใกล้เพื่อมอบจุมพิตหวานเป็นการปลอบขวัญ
ไม่ต้องมีคำอธิบายอะไรต่อไปให้มากมาย บัดนี้มีเพียงสายตาทั้งสองที่ประสานกันอย่างเข้าใจ เมื่อพายุฝนผ่านพ้นไป ท้องฟ้าสดใสก็ปรากฏชัดขึ้นอีกครั้ง
###########################################################################
ครบแล้วค่า
ในที่สุดจินกุกก็คืนดีกันแล้วค่า ตามคำขอของทุกคนเลยนะ แอบหมั้นไส้พี่จินนะงอนเสียน่าจับมาจุ๊บๆๆสักห้าหกที แต่ติดอยู่ตรงที่เข้าห้องน้ำแต่ไม่ชอบปิดประตูนี่แหละ ป่านนี้คนอื่นเห็น…กันหมดแล้วมั้งงง ฮ่าๆๆๆ น้องกุกก็น่ารักเหลือล้น ง้อแบบนี้คนเขียนก็ฟินเหมือนกันนะ
ยังไงก็ขอขอบคุณสำหรับการติดตามและทุกๆกำลังใจ จัดส่งเอ็นซีให้กับทุกคนที่ขอมาแล้วนะคะ ฝากโหวตนิยายให้ด้วยนะคะ ฝากคอมเม้นท์เยอะๆนะจะได้มีกำลังใจแต่งต่อ
รักรีดเดอร์คะ ติดตามข่าวสารและทวงฟิคได้ที่ @btob2mh_fan ใช้แท๊กนี้ในการทวงฟิคหรือติดต่อกับรท์นะคะ #secretloveBTS
CRY .q
ความคิดเห็น