คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : ตอนที่ 29 Answer is you 100%%%%%%
ตอนที่ 29 Answer is you
เช้านี้ดูเหมือนจะเป็นการมาโรงเรียนอย่างน่าอึดอัดของจอนจองกุก ถึงแม้ว่ามันจะเป็นวันสุดท้ายก่อนปิดภาคเรียนก็เถอะ แต่เจ้าเด็กน้อยกำลังงอนคนเป็นพี่อยู่อย่างไม่มีทีท่าว่าจะหายง่ายๆ และดูเหมือนว่าคิมซอกจินก็ไม่ยอมง้อต่อแล้วด้วย
“เฮ้อออ…”
เสียงลมหายใจที่ถูกตั้งใจพ่นออกมาอย่างแรง เพื่อเรียกร้องความสนใจจากอีกฝ่าย แต่ทว่าคนเป็นพี่ก็ยังคนขับรถพร้อมกับฮัมเพลงต่ออย่างอารมณ์ดี
ติ๊ดดด!!
และแล้วมือเล็กก็เลื่อนไปปิดมันลงอย่างหาเรื่อง จนคราวนี้คิมซอกจินต้องหันมาสนใจคนรักบ้างแล้วละ
“เป็นอะไรครับเนี่ย ปิดเพลงพี่ทำไมกัน”
“ก็ผมรำคาญนิครับ มันรบกวนการแขทของผม”
.”เด็กบ้าอะไรเนี่ย เอาแต่ใจ แถมไม่ยอมคาดเข็มขัด”
"พี่จินว่าไงนะครับ"
"ป่าวววจ้าาาาาาาาา"
คำพูดแผ่วๆของคนที่กำลังขับรถ ทำเอาเจ้าเด็กที่นั่งอยู่ยิ่งงอนเข้าไปอีก เลยตัดสินใจกดเบอร์โทรไปหาใครบางคน
“อา จีมินหรอ กำลังคิดถึงอยู่พอดี ฉันใกล้จะถึงมอแล้วละ อื้มได้สิที่ไหนละ”
"เลิกคุยเดี๋ยวนี้จองกุก"
คนเป็นพี่เริ่มขึ้นเสียงใส่บ้าง แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ยอมเลิกราง่ายๆ
"ตกลงตามนั้น โอเคจีมินอา"
ขวับบบ!!!!
แน่นอนทันทีที่เจ้าจอนจองกุกเอ่ยชื่อของคนๆนั้นออกมา คิมซอกจินก็จัดการแย่งโทรศัพท์มาจนได้โดยไม่ทันสังเกตว่าเจ้าเด็กบ๊องมันกำลังแกล้งอยู่
“เอาโทรศัพท์คืนมานะครับ”
จอนจองกุกเรียกร้องจะเอาโทรศัพท์ของตัวเองที่บัดนี้โดนคิมซอกจินยัดใส่กระเป๋ากางเกงของตัวเองเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“ไม่คืนน”
“เอาคืนมา”
“ไม่ให้”
“ไอ้ซอกจิน”
เจ้าเด็กน้อยเริ่มหมดความอดทนจึงหลุดพูดจาไม่สุภาพออกมา พอสำนึกได้ก็รีบเอาอุดปากตัวเองยกใหญ่
“ไอ้จองกุก”
เอี๊ยดดดดดด!!!!
และแล้วรถคันหรูก็จอดข้างทางอย่างกะทันหัน จนเจ้าเด็กน้อยที่ไม่ยอมคาดเข็มขัดถึงกับหน้าขะมำไปซบกับกระจกหน้ารถจังๆ
“โอ้ยยยย”
“ฮ่าๆๆ เจ็บไหม เด็กดื้อ พูดจาไม่เพราะ”
“ลองเอาหน้าไปโขกดูบ้างไหมละครับ จะได้รู้”
จอนจองกุกยังคงต่อปากต่อคำไม่เลิก ในขณะที่มือเล็กลูบหน้าผากของตัวเองปอยๆ
“ไหนหันมาดูสิ ฮ่าๆๆๆ โหแดงเป็นจ้ำเลยนะเนี่ย”
“ไม่ต้องเลย พี่จินนั่นแหละทำร้ายผมทางอ้อม”
“ทำร้ายตอนไหนครับ พี่ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย”
คิมซอกจินพูดพลางลูบหัวเจ้าหมาน้อยแสนน่ารักอย่างเอ็นดู ถึงตอนนี้จะเริ่มดุแล้วก็เถอะ
“แล้วจู่ๆ หยุดรถทำไมกันเล่า”
“ก็พี่…..”
อุ๊บบบ!!!
ไม่จำเป็นต้องมีคำใดๆ เพราะตอนนี้คิมซอกจินได้จัดการรั้งริมฝีปากบางตรงหน้ามาประทับรอยจูบเป็นที่เรียบร้อย สำหรับจองกุกแล้วต่อให้จะงอนหรือจะโกรธแค่ไหน ก็ต้องแพ้ต่อรสจูบหวานละมุนของพี่จินคนบ้านี่ทุกที ทำไมกันนะ ทำไมถึงได้ตราตรึงในใจอย่างนี้
“ต้องการง้อที่รักไงครับ หายงอนนะคนดี”
“คราวหลังก็อย่าพูดแบบนั้นอีกนะครับ”
“พี่บอกแล้วไง ว่าหยอกเล่นเฉยๆ แต่พอเห็นเจ้าหมาน้อยดุขนาดนี้ คงไม่กล้ามีใครอีกแล้วละ”
“สัญญานะ?”
“สัญญาครับผม จองกุกก็ห้ามยุ่งกับคนอื่นด้วยนะ”
ยังไม่ทันสิ้นสุดคำพูดของคนเป็นพี่ร่างบางที่นั่งอยู่ข้างก็เข้าสวมกอดทันที สำหรับจอนจองกุกำแล้วมันไม่ใช่เพียงคำสัญญา แต่นี่มันคือการฝากหัวใจไว้ที่ผู้ชายอย่างคิมซอกจิน
“โหยยย แปดโมงครึ่งแล้ว เลทคลาสมาดามฮวังมาเยอะแล้วครับ รีบไปกันเถอะพี่จิน”
แต่แล้วเหมือนเจ้านาฬิกาก็ช่วยเตือนสติคนทั้งสองที่กำลังจะสายในคาบเช้าวันนี้ แถมยังเป็นวันสุดท้ายของการเรียนในเทอมนี้ด้วย มีหวังมาดามฮวังต้องอาละวาดแน่ๆ
“นี่!!! พวกเธอทุกคนตื่นกันได้แล้ว ถ้าจะนอนทำไมไม่ไปนอนกันที่บ้าน วันนี้คลาสสุดท้ายก่อนปิดเทอม ยังจะขี้เกียจกันอีก”
ภายในห้องเรียนที่ทุกวันจะเต็มไปด้วยเสียงดังและวุ่นวาย แต่วันนี้กลับเงียบผิดปกติเพราะนักศึกษาทุกคนต่างพากันฟุบหลับที่โต๊ะ เพราะผ่านมรสุมการสอบปลายภาคมา ต้องอดอดนอนติวเข้ม แต่คงต่างจากคิมแทฮยองกับมินยุนกิ ที่ทั้งคู่น่าจะเพลียจากค่ำคืนอันหนักหน่วงมากกว่า ยิ่งช่วงสอบคิมแทฮยองใช้ข้ออ้างให้มินยุนกิติวหนังสือให้ด้วยเลยได้มาอยู่ที่คอนโดด้วยกัน
“เอาละๆ ฉันเข้าใจว่าพวกเธอเพิ่งผ่านสอบมา วันนี้ฉันจะไม่สอน แต่มีโปรเจคกลุ่มให้ทำตอนปิดเทอมโอเคไหม”
“โหยยยย อาจารย์!!!!!!”
เสียงร้องโอดโอยดังระงมไปทั้งห้อง นักศึกษาแต่ละคนทยอยผะงกหัวกันขึ้นมา เมื่อได้ยินว่าช่วงปิดเทอมอันแสนสุขจะไม่สุขอีกต่อไป
“เอาละ มาครบกันแล้วสินะ หรือขาดใครทำไมโต๊ะดูว่างๆ”
“ขาดผมสองคนครับอาจารย์”
คิมซอกจินที่เดินยิ้มหน้าบานมาตั้งแต่ไกลเอ่ยทักทายอาจารย์คู่อริอย่างไม่สะสกสะท้านว่าตัวเองกำลังมาสายแล้ว
“นี่คิมซอกจิน จอนจองกุก คลาสฉันเรียนกี่โมงไม่ทราบแล้วนี่กี่โมงแล้วยะ!!!”
“แหมอาจารย์ครับ ผมสองคนบ้านไกลนี่น่า เลยช้านิดนึงรถติดแหะๆ”
คำพูดของคิมซอกจินทำเอาจอนจองกุกเกือบจะหลุดหัวเราะออกมา ติดบ้าติดบออะไรละ ถนนโล่งจนแทบตีแบตกลางถนนได้ แต่ที่ติดก็คงจะข้างทางละมั้ง
“ข้ออ้าง!! ฉันจะทำโทษพวกเธอ”
“โอ๊ะโอ้ ว้าวว ผมว่าช่วงนี้อาจารย์วิ๊งขึ้นนะครับ ใบหน้าดูกระจ่างใสและอมชมพูมาก สงสัยมีความรักใช่ไหมครับเนี่ย”
คิมซอกจินพยายามหว่านล้อมอาจารย์ขาโหดด้วยถ้อยคำหวานๆ ก่อนจะส่งซิกให้กับจองกุกให้รีบเข้าไปนั่งที่โดยด่วน
“เธอรู้ไงยะ ว่าฉันกำลังมีความรัก”
อาจารย์สาวพูดด้วยรอยยิ้มก่อนจะกอดอกมองลอดออกไปยังทางหน้าต่าง ที่ครูพละกำลังสอนอยู่
“แหมก็ต้องดูออกสิครับ ช่วงนี้อาจารย์ฮวังของเราเลยดูสวยพิเศษ สวยหวานเลยครับ”
“จริงสินะ ใครๆก็ทักฉันแบบนั้น อิอิ เอาละไปนั่งที่เถอะ”
น้ำเสียงที่เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดของมาดามฮวัง ทำเอาเด็กๆเริ่มสนใจว่าชายผู้โชคร้ายคนนั้นที่ทำให้มาดามสุดเฮี้ยวนี่ตกหลุมรักได้คือใครกันแน่
“เอาละจ้ะ นักเรียนที่น่ารักของครูทุกคน โปรเจคของครูที่ว่าก็คือ ความรัก เอ้ย ธุรกิจระดับครอบครัว ฝากไปวิจัยและนำมาส่งวันเปิดเทอมด้วยนะจ้ะ”
“ครับบบ ค่ะ!!!”
“เอาลืมบอก งานนี้ไม่จำกัดนะจ้ะว่าจะต้องเป็นเพื่อนในห้อง นักเรียนสามารถไปจับกลุ่มกับเพื่อนเซคสองได้นะ”
ทันทีที่ได้มอบหมายงานหนักสำหรับปิดเทอมแล้ว มาดามคนสวยก็รีบคว้ากระเป๋าแบรนด์เนมของตัวเอง ก่อนจะรีบสะบัดก้นออกไปทันที
“เห้ยเอาไงดีวะ พวกเราสี่คนตามนี้ใช่ป่าว”
เสียงของ คิมแทฮยอง ที่ดูเหมือนจะตื่นเต้นมากๆ สำหรับ โปรเจค ครั้งนี้ ถึงกับรีบลากเก้าอี้ของตัวเองเข้ามาหาจองกุกกับมินยุนกิที่นั่งอยู่ รวมถึงซอกจินด้วยที่มานั่งพื้นใกล้ๆเก้าอี้ของจองกุก
“แหมไอ้วี มึงนี่ก็รีบออกตัวจังเลยนะ กลัวพวกกูไม่เอาลงกลุ่มหรือไง”
มินยุนกิเห็นทีต้องแซะแฟนหนุ่มสักหน่อยเพราะความหมั่นไส้
“ไม่ได้หรอก ถ้าวีวี้ไม่ได้อยู่กับกาก้านะ วีวี่ต้องขาดใจแน่ๆ”
“ถุ้ย มึงก็เกินไป ไอ้ห่าวี ตอนอยู่กับกูนี่มึงก็ขาดใจสินะ”
เห็นทีจะเป็นตาของคิมซอกจินบ้างที่ต้องแซะเพื่อนคนสนิทสุดเวอร์
“หัวข้อ ธุรกิจครอบครัว บ้านใครทำไรบ้างละ”
เป็นตาของจอนจองกุกพูดถึงหัวข้อในการทำโปรเจคบ้าง การจะเปรยตาไปมองที่มินยุนกิที่นั่งอยู่ใกล้ตัวสุด
“เห้ย บ้านกูที่ทำการไอ้มหาวิทยาลัยนี่ไง ไม่เวิร์คหรอก”
มินยุนกิรีบปฏิเสธพลางหันไปหา คิมแทฮยองที่นั่งอยู่ถัดไป
“บ้านวีวี่หรอ ก็น่าจะเข้าท่านะ ทำเกี่ยวกับพวกคาสิโน บ่อนการพนันไรเงี้ย สร้างสรรค์กับหัวข้อดี”
“สร้างสรรค์มาก มึงใช้หัวหรือหัวไชเท้าคิด มีหวังทำเกี่ยวกับธุรกิจบ้านมึงมานี่ มาดามได้ให้เอฟมาแดกตั้งแต่ต้นเทอม”
คิมซอกจินที่ไม่เห็นด้วยกับข้อเสนอของคิมแทฮยองรีบแจ้ง ในขณะที่กำลังใช้ความคิดว่าจะทำโปรเจคครั้งนี้ที่ไหนดี
“กูคิดออกแล้วว่าที่ไหนดี ธุรกิจครอบครัว บ้านจองกุกไง ทำไร่องุ่น”
“บ้านผมหรอ?”
เจ้าเด็กน้อยเบิกตาโพลง พร้อมกับชี้นิ้วเข้าตัว
“เห้ยยยย จริงหรอวะ ไร่องุ่นโรมันติกชะมัด ว่าแต่มึงอะรู้ได้ไงไอ้จิน อย่าบอกนะว่ามึงไปบุกบ้านไอ้กุกมาแล้ว”
มินยุนกิที่สนใจอย่างมาก รีบขยับโต๊ะเข้ามาใกล้จอนจองกุกที่นั่งทำตาปริบๆอยู่
“โธ่ไอ้ยุนกิ ให้รู้ว่ากูระดับไหน กูรู้แม่งทุกอย่างเกี่ยวกับจองกุกนั่นแหละ แล้วว่าไงละเรา เห็นด้วยกับพี่ไหมครับ”
คนเป็นพี่ได้ทีจึงเอื้อมมือไปลูบหัวของจอนจองกุกไปมาเชิงเอ็นดู เจ้าเด็กน้อยนิ่งคิดสักพักก่อนจะคลี่ยิ้มหวานออกมา พร้อมกับพยักหน้างึกๆ
“เย้!! งั้นสรุปตามนี้ เราจะไปบ้านจองกุกกันปิดเทอมนี้นะ เดี๋ยวกูกับกาก้าจะเตรียมชุดไปสำหรับซัมเมอร์ท่ากลางไร่องุ่น”
คิมแทฮยองรีบสรุปกำหนดการทั้งหมด พร้อมกับเข้าไปเขย่าแขนของหวานใจเป็นการเชิญชวน
“ไปบ้านจองกุกกันหรอ ฉันไปด้วยสิ”
ในระหว่างที่บุคคลทั้งสี่กำลังจะคุยกันเสร็จ จองโฮซอกที่เพิ่งเดินเข้ามาก็ส่งเสียงมาขัดจังหวะเสียก่อน
“เอาสิโฮป อาจารย์บอกว่าคละห้องได้นิ”
มินยุนกิผู้ไม่รู้เรื่องราว รีบรั้งมือเพื่อนที่เพิ่งเข้ามาใหม่มาร่วมกับโปรเจคครั้งนี้ทันที ส่วนจอนจองกุกก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆ ทักทาย
“นายคงไม่ว่าอะไรใช่ไหม จองกุกถ้าฉันอยากจะร่วมโปรเจคด้วย”
“อื้ม ได้สิ”
ถึงแม้ว่าตอนนี้เวลาอยู่กับเจโฮป จอนจองกุกจะรู้สึกไม่สบายใจแปลกๆ แต่ถึงยังไงทั้งคู่ก็เป็นเพื่อนกัน
“ในเมื่อตกลงกันได้แล้ว ก็ค่อยนัดวันเวลาอีกที เรากลับกันเถอะจองกุก”
คิมซอกจินคว้ากระเป๋าสะพายของตัวเองรวมถึงของจอนจองกุกขึ้นหลัง พร้อมกับจบการสนทนาอีกครั้ง ก่อนจะลากเจ้าเด็กน้อยออกมาจากห้องทันที
“จะรีบอะไรหนักหนาครับเนี่ย”
จอนจองกุกที่กำลังเดินตัวปลิวตามแรงลากของคนเป็นพี่เอ่ยถามขึ้น กลางที่อีกฝ่ายจะหยุดเดินกระทันหันจนใบหน้าของเจ้าคนเตี้ยชนเข้ากับแผ่นหลังหนาของคิมซอกจินจังๆ
“ไปห้องไง อยากนอนกอดเมียใจจะขาดแล้ว”
“พูดอย่างกับทุกวันไม่ทำอย่างนั้นแหละครับ”
“ไม่เหมือนกันนี่น่า วันนี้เรียนวันสุดท้าย พรุ่งนี้ก็หยุด ดังนั้นคืนนี้ก็….”
คิมซอกจินหันขวับพร้อมส่งสายตาไปยังเจ้าเด็กน้อย เพื่อบอกถึงความต้องการที่อัดอั้นอยู่ภายในจิตใจ
“ไม่ครับ!! ”
“อ้าววทำไมอ่า”
“ผมว่าช่วงนี้พี่จิน หมกหมุ่นเกินไปแล้ว”
“หมกหมุ่นที่ไหน เขาเรียกว่าเติมความสุขให้กันและกันต่างหาก หรือว่าจองกุกไม่สุข”
คนเป็นพี่พูดอย่างหน้าไม่อาย ถามยังทิ้งคำถามที่ทำให้เจ้าเด็กน้อยถึงกับเขินหน้าแดงออกมา
ตุบบบ!!
และแล้วกำปั้นเล็กก็จัดการทุบอกของคนพูดมากไปหนึ่งตุบใหญ่ ก่อนจะรีบชิ่งเดินนำไปก่อน
“คิมซอกจิน!!! พี่มันบ้า”
“ฮ่าๆๆ บ้าแล้วรักไหมละ จอนจองกุก”
คิมซอกจินเมื่อคนขี้อายเดินนำไปก่อนจึงรีบสาวเท้าวิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว
แต่ทว่าระหว่างไปยังที่จอดรถนั้น ชายชุดดำประมาณห้าหกคนก็ปรากฏตัวขึ้นดักหน้าพวกเขาทั้งสองไว้ก่อน
“พวกแกมีอะไร”
คิมซอกจินเอ่ยด้วยคำพูดเสียงห้วน เพราะรู้ว่าบอดี้การ์ดเหล่านี้เป็นของพ่อของตัวเอง
“นายน้อยครับ พวกผมมารับนายน้อยกลับบ้านครับ”
หนึ่งในพวกนั้นโค้งให้คนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้านายอย่างสุภาพ ก่อนจะบอกถึงเหตุผล
“ฉันไม่ว่า”
“แต่นี่เป็นคำสั่งของท่านประธานนะครับ”
“บอกแล้วไงว่าไม่ว่าง พวกแกฟังภาษาเกาหลีไม่ออกหรือไง เราไปกันเถอะจองกุกอา”
คนอย่างคิมซอกจินไม่เคยสนใจหรือเชื่อฟังคำพูดของประธานคิมมินจุนอยู่แล้ว เพราะปกติประธานเองเป็นฝ่ายที่พยายามผลักไสหัวให้เขาไปไกลๆ แต่ทำไมวันนี้ถึงได้อยากเจอ
“อย่าให้พวกผมต้องใช้กำลังเลยนะครับนายน้อย”
“หึหึ งั้นก็เข้ามาเอาตัวฉันสิ”
คิมซอกจินโยนกระเป๋าทั้งหมดลงกับพื้น ก่อนจะตั้งท่าเตรียมต่อสู้ แต่ทว่ามือเล็กของจองกุกกลับห้ามเอาไว้ก่อน
“ใจเย็นก่อนสิครับ ผมว่าพี่จินกลับบ้านไปพบพ่อก่อนดีกว่า”
“ไม่…”
“กลับเถอะครับ ผมขอร้อง อย่ามีปัญหากับพ่อพี่เลยนะ”
เจ้าเด็กน้อยพูดด้วยเสียงอ่อน จนคิมซอกจินต้องยอมแต่ก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี
“แต่จองกุกจะกลับยังไงละ”
“ไม่เห็นยากเลยครับ ผมฉลาดมากนะ จำทางกลับได้สบาย แถมยังนั่งรถเมล์เก่งด้วย”
จอนจองกุกพูดพลางขยิบตาให้กับคนเป็นพี่ เพื่อให้เขาสบายใจและกลับไปพบพ่อของตัวเอง จองกุกเข้าใจดีถึงแม้ภายนอกของคิมซอกจินจะเย็นชาแค่ไหน แต่ในก้นบึ้งของหัวใจแล้ว เขาคิดถึงความอบอุ่นของครอบครัวอยู่ตลอดเวลา
####################################################################
ครบแล้วค่าาาาาา
อยากบอกว่าตอนนี้ แท๊กของเรามีคนเข้าไปเล่น เข้าไปพูดคุยกันแล้วนะ ปลื้มมากๆเลยคะ ทวงฟิค หรือพูดคุยกับไรท์ได้นะคะ ถ้าเกิดไรท์หายหัวไปนาน สามารถตามไปจิกหัวได้55555 #SecretloveBTSหรือ @btob2mh_fan
ฝากติดตามผลงานเค้าด้วยละ ช่วยกันโหวต เขียนคำนิยาม หรือ คอมเม้นท์กันได้น่ะ
เอ่อ!! มีเรื่องนึง คือมีน้องคนนึงเขาสนใจอยากให้ไรท์รวมเล่มคะ เลยอยากจะสอบถามว่ามีใครสนใจหรือป่าว ส่วนรายละเอียดไว้คุยอีกทีนะคะ
โอเค เจอกันในตอนต่อไปคะ รักรีดเดอร์ทุกคน รักโซชิ รักสิก้า รักบีทูบี รักมินฮยอก
ความคิดเห็น