คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : ตอนที่ 33 ความจริงที่[ไม่]อยากให้รู้ 35%%%%%%%%%
ตอนที่ 33 ความจริงที่[ไม่]อยากให้รู้
เช้าตรู่ของอีกวัน จอนจองกุกงัวเงียขึ้นมาพร้อมตาสองข้างที่บวมปูดขึ้นมา เพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนักหน่วง ร่างเล็กค่อยปลดมือหนาของคิมซอกจินที่กอดเอวของตัวเองออกอย่างช้าๆ พลางมองใบหน้าคมที่หลับตาพริ้มอย่างไม่รู้เรื่องราว คนตัวเล็กได้แต่เลื่อนมือของตัวเองไปสัมผัสกับใบหน้านั้น ก่อนจะช่วยเกลี่ยไรผมของคนเป็นพี่ออก นี่เขาไม่ได้สังเกตมานานแค่ไหนแล้ว ว่าพี่จินผมยาวขึ้นมาก
หมับ!!
แต่แล้วยังไม่ทันที่จอนจองกุกจะลุกขึ้น มือของคิมซอกจินก็คว้าเอวบางโกยล้มมาบนเตียงอีกขึ้น ก่อนที่จะสวมกอดอย่างแน่น
“อ่อยพี่ แล้วจะหนีไปง่ายหรอครับ”
“พี่จินตื่นนานแล้วหรอครับ”
“ก็นานพอที่จะได้เห็นหมาน้อยกำลังจะลักหลับพี่ไง ว่าไงละ”
“ผมเปล่าสักหน่อย”
จอนจองกุกย่นจมูกเล็กน้อย ก่อนจะพยายามลุกขึ้นอีกครั้งแต่ทว่าคิมซอกจินไม่ยอมปล่อยง่ายๆ
“จะไปไหนละครับ ทำไมตาถึงบวมแบบนี้ มีอะไรหรือป่าว”
ถึงแม้ว่าจอนจองกุกจะพยายามเบือนหน้าหนีแค่ไหน แต่แล้วคิมซอกจินก็สังเกตเห็นอยู่ดี ว่าตาของเจ้าหมาน้อยบวมปูดขึ้นมา
“เมื่อคืนผมนอนไม่ค่อยหลับ”
“แน่ใจนะไม่ใช่ไปน้อยใจพี่ตอนไหนมาแล้วไปแอบร้องไห้”
“พี่จินครับ..”
จอนจองกุกเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างจริงจัง เมื่อคืนเจ้าเด็กน้อยคิดมาค่อนคืนว่าจะทำอย่างไรกับสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด และแล้วจอนจองกุกก็ตัดสินใจที่จะบอกคิมซอกจินดีกว่าให้วันนึงเขามารู้ด้วยตัวเอง
“หืมม”
“พี่คงรักและคิดถึงแม่พี่มากเลยสินะ”
“……”
คิมซอกจินยิ้มมุมปาก พร้อมกับมองไปยังใบหน้าหวานที่กำลังอมทุกข์อยู่ตอนนี้
“พี่เหงาไหมครับ”
“ถ้าแต่ก่อนก็คงใช่ แต่ตอนนี้พอพี่มีหมาน้อยจองกุก พี่ก็หายเหงาเยอะเลย”
ไม่ใช่แค่คำพูด แต่คิมซอกจินก็สวมกอดอีกฝ่ายแน่นขึ้นไปอีก พร้อมกับหอมแก้มจอนจองกุกไปหลายฟอด แต่ก่อนเขาอยู่จมกับความเสียใจ แต่พอได้มาพบกับเจ้าหมาน้อย โลกของคิมซอกจินก็ดูสดใสขึ้นอีกครั้ง จอนจองกุกทำให้เขารู้ว่าอยากใช้ชีวิตอยู่ด้วยตลอดไป
“พี่จินครับ”
“ว่าไงครับ”
“ถ้าเกิดพ่อ เอ่อ ..ผมทำอะไรผิดอย่างมากต่อพี่ พี่คงโกรธ คงเกลียดใช่ไหมครับ”
ถึงแม้ว่ามันจะค่อนข้างลำบากใจที่จะพูดออกไป แต่ถึงอย่างไรจอนจองกุกก็ตัดสินใจแล้วว่า คิมซอกจินจะต้องรู้ความจริงทั้งหมด
ย้อนกลับไปเมื่อคืน
“แม่ พ่อ !!! หมายความว่าไงครับ!!!?”
“จอนจองกุก!!!!”
“ฮึก..ฮึก..ที่ผมได้ยิน มันไม่จริงใช่ไหมครับ พ่อไม่ได้เป็นขับรถชนแม่ของพี่จินใช่ไหมครับTT”
“จองกุกอา พ่อขอโทษ พ่อไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้นะลูก”
“ฮึก..ฮือ ทำไมกัน ทำไมต้องเป็นพ่อ ทำไมต้องเป็นพี่จิน”
ร่างบางร้องไห้ออกมา ก่อนที่ปเข่าทั้งสองจะค่อยๆทรุดลงกับพื้น ทำให้คนเป็นพ่อเป็นแม่รีบวิ่งกรูเข้ามาหาลูกชายที่กำลังเสียใจอย่างหนัก
“ฟังแม่นะลูก พ่อเขาไม่ได้ตั้งใจ ฮือ.. ทุกอย่างมันเป็นอุบัติเหตุ ลูกไม่ต้องห่วงนะ แม่จะทำทุกอย่างเพื่อลูกกับพ่อจินเอง เรื่องมันจะต้องลงเอยด้วยดี”
“ผมจะบอกเขา TT”
“นี่!! จองกุกอา ห้ามพูดอะไรนะลูก ถ้างั้นพ่อจะต้องติดคุก ลูกอยากให้พ่อติดคุกหรือไงกัน TT”
“ฮึก..ฮือ..”
“ฟังแม่นะ ลูกต้องทำเป็นไม่ได้ยินอะไรทั้งสิ้น ที่เหลือให้แม่กับพ่อจัดการเองเข้าใจไหมจอนจองกุก”
“ไม่หรอก ไม่ว่าเรื่องอะไร พี่ให้อภัยเราเสมอ แค่เราไม่โกหกพี่ก็พอ”
“พี่จินครับ พ่อผม….”
ก๊อกๆๆ
ในขณะที่จอนจองกุกกำลังจะพูดอะไรสักอย่าง เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นขัดจังหวะสะก่อน
“จองกุกอา พ่อจิน ตื่นกันหรือยังลูก เพื่อนๆรอทานข้าวกันอยู่จ้า”
35%%%%%%%%
กลับมาอัพต่อแล้วเน้ออ ขอโทษที่ทำให้รอนะคะ กลับไปปั่นมานานเลย
ยังไงก็ฝากติดตามกันต่อด้วยนะคะ
เรื่องเริ่มเข้มข้นละ ปมเรื่องนี้มันมีเยอะจริงๆ เท่าที่นับนี่ไม่ถ้วนเลยจ้ะ
เรื่องราวยังอีกยาวไกลนะจ้ะ
ความคิดเห็น