คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : B a B y - S e X III [ 1 ] [[ ผู้หญิงที่ชื่อ คาวาโอะ อายาเมะ -_- ]]
ตอนที่ 1 : B a B y - S e X III [ 1 ] [[ ผู้หญิงที่ชื่อ คาวาโอะ อายาเมะ -_- ]]
"ตื่นเดี๋ยวนี้เลยนะโทชิยะ"
เสียงหญิงสาวเอ่ยโวยวายเมื่อยังเห็นผู้เป็นน้องชายนอนหลับอุตุอยู่บนเตียงอย่างสบายอารมณ์ แถมยังเอาหมอนมาปิดหูทั้ง 2 ข้างเสียนี่...เธอเริ่มทนไม่ไหวก่อนจะหยิบเอาหมอนออกมาแล้วเขกหัวผู้เป็นน้องเสีย 1 ที
โป๊ก!!!....
"โอ้ย...”
เด็กชายบนเตียงสะดุ้งพลางยกมือกุมหัวแล้วค่อยๆลุกขึ้นนั่งมองพี่สาวที่กำลังยืนเท้าเอวอย่างเอาเรื่อง
“พี่อายาเมะอ่ะ..ขอนอนต่ออีกนิดเดียวก็ไม่ได้...”
เด็กชายบ่นอย่างอดไม่ได้…โธ่…ขอนอนต่ออีกนิดเดียวเอง….ไม่เข้าใจวัยรุ่นเอาซะเลยยยย -_-“
"ได้ไงละ โทชิยะ...อาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียนเดี๋ยวนี้เลย....อยู่ มัธยมต้นปีสองแล้วนะ ทำตัวเป็นเด็กๆอยู่ได้ อย่าให้คนอื่นเขาคิดว่าเราเป็นเด็กสิ ยิ่งพาสชั้นอยู่ด้วยนะ...ทำตัวให้สมเป็นคนเก่งหน่อย"
อายาเมะสั่งสอนน้องชาย ทำให้โทชิยะ จำต้องลุกขึ้นเดินไปเข้าห้องน้ำแต่โดยดีเพราะไม่อยากฟังพี่สาวบ่นนั่นเอง หญิงสาวส่ายหน้าเล็กๆก่อนจะมองน้องชายคนเล็กที่หลับอยู่บนฟูก โทยะน่ารักเชียว อายุ 3 ขวบแล้ว อายาเมะลูบผมโทยะที่หลับใหลอยู่อย่างอ่อนโยน ผมสีน้ำตาลทองสวยเหมือนของโทชิยะ... ทำไมนะ เธอถึงไม่มีผมสีนี้บ้าง......ทั้งๆที่เธอก็เป็นลูกของพ่อกับแม่เหมือนกัน
ตั้งแต่วันที่พ่อแม่เสียชีวิตไป นี่ก็ 2 ปีแล้ว... เธอเลี้ยงน้องชาย 2 คน ด้วยเงินที่ลุงเรียวส่งมาให้จากอังกฤษเป็นจำนวนมากอยู่เหมือนกัน ถ้าเทียบกับฐานะอย่างเธอ เพราะเงินจำนวนหนึ่งที่ลุงเรียวส่งมาให้แต่ละเดือน สามารถใช้จ่ายทั้งค่าเล่าเรียน ค่ากินอยู่ ค่าใช้จ่ายในบ้าน ค่าอะไรต่อมิอะไรได้สบาย แถมยังเหลือด้วยซ้ำ แต่เงินส่วนที่เหลือเธอก็ไม่ได้เอาไปทำอะไรนอกจากฝากบัญชีธนาคารเอาไว้เท่านั้นเอง
"วันนี้พี่ต้องไปทำงานพิเศษที่ร้านฟาสต์ฟู๊ตนะ..โทชิยะกลับจากโรงเรียนก็ช่วยไปรับโทยะที่สถานรับเลี้ยงเด็กด้วยละ"
อายาเมะพูดกับโทชิยะ น้องชายของเธอ ขณะที่เดินไปตามทางเล็กๆมุ่งสู่โรงเรียนมัธยม M
"รู้แล้วน่า.....พี่อายาเมะไม่ต้องสั่งมากนักหรอก ชื่อโทยะจะเต็มหูผมอยู่แล้ว... พี่อะไร้….รักน้องไม่เท่ากัน เชอะ…"
โทชิยะสะบัดหน้างอนราวกับเด็กผู้หญิง นั่นทำเอาอายาเมะเหวอเล็กๆ นี่แกเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงกันแน่ยะ -_-"
.........................
เสียงเพื่อนๆในห้องกำลังเอ็ดตะโรโวยวายตามปกติเช่นทุกๆวัน.. ในขณะที่อายาเมะนั้นก็ไม่ได้สนใจอะไรกับเสียงโวยวายอันน่าหนวกหูนั่นเลย ทำไมนะเหรอ..ก็เธอเป็นหัวโจกในการคุยนั่นเอง....
“นี่..เมื่อวานฉันไปเจอร้านคาราโอเกะที่เปิดใหม่แถวๆโรงเรียนด้วยละ..”
"จริงเหรอ..อายาเมะ....อยากไปจัง....วันนี้ไปกันมั้ย"
“ไม่ได้หรอก..วันนี้ต้องไปทำงานพิเศษ..ไว้คราวหน้าจะพาไปละกัน”
อายาเมะกำลังพูดคุยเล่าเรื่องต่างๆนาๆให้เพื่อนสาวเพื่อนชายในห้องที่มานั่งจับกลุ่มคุยกันนับ 10 คน อย่างสบายอารมณ์ในระหว่างที่รอเรียนวิชาต่อไป...
ครืดดด...
เสียงประตูเลื่อนถูกเปิดออกอย่างเร็ว นักเรียนทั้งห้องหันไปมองอาจารย์ผู้ชายที่เดินเข้ามา.... ผมสีดำที่แซมด้วยผมสีขาว กับรอยเหี่ยวย่นบนผิวหนังนิดหน่อยบ่งบอกอายุของอาจารย์คนนี้เป็นอย่างดีว่า สอนที่นี่มานานแค่ไหน..เพราะ...เป็นอาจารย์สอนชีววิทยาที่เก่งที่สุดในโรงเรียนมัธยม M...อาจารย์โยชิกิ..นั่นเอง
"คาวาโอะ อายาเมะ..ชวนเพื่อนคุยอีกแล้วเหรอเรานะ”
อาจารย์โยชิกิตวาดเสียงดัง พลางเอาไม้เรียวอันยาวฟาดกับโต๊ะเป็นเชิงขู่หวังจะให้นักเรียนเกรงกลัว แต่ทว่า..อายาเมะกลับไม่ได้รู้สึกกลัวอะไรเลย....
"อาจารย์โยชิกิ....อย่าซีเรียสไปเลยคะ...นิดๆหน่อยๆ...เอง”
อายาเมะพูดเรียบง่ายก่อนเดินไปนั่งที่โต๊ะประจำของเธอ... อาจารย์โยชิกิส่ายหน้าเล็กน้อยกับความแสบของหญิงสาว
"เธอนี่มันดื้อจริงๆ ไม่ได้หัวมาจากพ่อของเธอเล้ย....คาวาโอะ ฮิเดกิ ออกจะฉลาด เรียนเก่ง อยู่ห้องแรกมาตลอด..... น้องเธอ คาวาโอะ โทชิยะ ก็ฉลาดน่าดูพาสชั้นจาก ป.หก มาอยู่ มัธยมต้นปีหนึ่ง ได้ นิสัยก็ดี มีมรรยาท แต่เธอนี่สิ..เป็นพี่คนโตแท้ๆ ดัน...มาอยู่ห้องสุดท้ายของระดับ....”
อาจารย์โยชิกิเอ่ยดุหญิงสาวที่ทำหน้าทำตาเฉยชากับคำสั่งสอนนั้น….ก่อนจะพูดตอบไปว่า
“ก็หนูไม่ใช่พ่อกับน้องๆนี้ค่ะ..จะเหมือนกันได้ไง”
เธอตอบอาจารย์โยชิกิไปอย่างหัวเสีย….ใช่ เธอไม่เหมือนน้องชายเลยแม้แต่นิดเดียว….ทั้งสีผมหรือสีตา….ไหนจะเรื่องการเรียนอีก เธอมักถูกเปรียบเทียบอย่างนี้เสมอๆ ใครจะรู้บ้างนะว่า ภายใต้ใบหน้าเฉยชาไร้ความรู้สึกของอายาเมะนั้นช่างเจ็บปวดเหลือเกิน….
“ถึงไม่เหมือนกัน ก็พยายามตั้งใจเรียนหน่อยสิ น้องเธอเรียนมัธยมต้น ปีสอง แต่ฉลาดกว่าเธอที่อยู่มัธยมปลาย ปีสาม อีกมั้งเนี่ย”
โครมมมม…….
โต๊ะนักเรียนถูกถีบออกไปอย่างแรงจนมันล้มลงกับพื้นเสียงดังสนั่นลั่นห้อง นักเรียนในห้องเงียบกริบเช่นเดียวกับอาจารย์โยชิกิ
“อาจารย์อย่ามายุ่งกับเรื่องของหนูได้มั้ย”
พูดจบอายาเมะก็เดินเชิดออกไปจากห้องเรียนของเธอทันที…ท่ามกลางสายตาของเพื่อนทั้งห้อง อาจารย์โยชิกิถอนหายใจเล็กน้อยอย่างหน่ายใจ…
“มีแต่นิสัยของเธอนี่แหละที่ถอดแบบมาจากฮิเดกิเปี้ยบเลย -_-“
.........................
สายลมพัดแรงจนผมสีน้ำตาลดำของหญิงสาวปลิวสะบัดดูยุ่งเล็กน้อย…เธอกำลังนั่งอยู่บนรั้วกำแพงข้างอาคารเรียน…..พลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยตามประสา…ทำไมนะ…ใครๆก็ชอบเปรียบเธอกับคนนั้นคนนี้…เพราะแค่เธอมีสีผมกับสีตาไม่เหมือนใครแค่นั้นนะเหรอ…ไม่เห็นยุติธรรม….
“เกลียดอาจารย์โยชิกิที่สุดเลย”
อายาเมะบ่นพึมพำพลางเอามือของเธอรวบผมที่ปลิวสยายตามแรงลมก่อนมัดมันไว้ด้วยยางมัดผมสีชมพู…โดยไม่เกรงว่าจะตกลงมาจากกำแพงสูงนั่น…คงเพราะเธอชอบขึ้นมาอยู่บนนี้บ่อยๆละมั้ง….ก็เห็นบรรยากาศรอบข้างได้ชัดเจนขึ้น ลมก็เย็นสบาย….
แกรกกกก….
เสียงอะไรบางอย่างดังขึ้นจากด้านล่างบริเวณที่เธอนั่งอยู่ หญิงสาวชะโงกลงไปดูก็พบผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังเงยหน้าขึ้นมามองเธอ…เฮ้ย…..นี่มันไอ้พวกโรคจิตที่ชอบมองกางเกงในผู้หญิงนี่หว่า…. อายาเมะตกใจรวบกระโปรงนักเรียนของตัวเธอเองก่อนจะกระโดดลงมาจากกำแพงสูงแล้วเข้าล็อคตัวชายคนนั้นไว้ทันที….
“ไอ้โรคจิต”
หญิงสาวโวยวายพลางจับชายคนนั้นให้นั่งลงไปในท่าคุกเข่าแล้วเอามือของเขาไพล่หลังเอาไว้
“โอ้ย……ผมไม่ได้โรคจิตนะ”
เขาเอ่ยตอบกลับมา….อายาเมะยิ่งโกรธเข้าไปกันใหญ่ นี่มันแก้ตัวนี่หว่า…ก็เห็นชัดๆว่าเขาเงยหน้าขึ้นมามองกางเกงในของเธอ
“อย่ามาโกหก…ฉันเห็นนายเงยหน้าขึ้นมามองกางเกงในของฉันชัดๆ”
“ใครบอกว่าผมมองกางเกงในคุณ…ผมกำลังหาแว่นของผมที่ตกพื้นแถวนี้ พอดีได้ยินเสียงคุณบ่นอะไรสักอย่างเลยมองขึ้นไปพอดีก็เท่านั้น”
เขาตอบกลับมา…อายาเมะนิ่งไปก่อนมองไปบริเวณพื้นหญ้ารอบตัว…สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นแว่นตาอันหนึ่งตกอยู่ไม่ห่าง…ก่อนจะปล่อยเขาแล้วเดินไปหยิบแว่นตานั้นขึ้นมา….
“นี่แว่นนายใช่มั้ย”
เธอเอ่ยถามพลางยื่นแว่นไปตรงหน้าชายหนุ่มคนนั้น…..เขามองดูแว่นในมือเธอก่อนยิ้มออกมา…
“อ่ะ..ใช่แล้ว ขอบคุณครับ”
เขารับแว่นตามาจากอายาเมะก่อนจะใส่ทันที….อายาเมะมองดูชายหนุ่มตรงหน้าอย่างพินิจ… ผู้ชายคนนี้สูงพอๆกับเธอเลย…ผิวขาวสะอาด ใส่แว่นอีก ดูเป็นเด็กเรียนชะมัด ท่าทางก็ดูเชยๆ เมื่อสังเกตุจากการแต่งตัวด้วยเสื้อนักเรียนตัวใหญ่กว่าตัวของเขา….ผมสีน้ำตาลดำก็ถูกหวีจนเรียบร้อย ไหนจะนัยน์ตาสีน้ำตาลที่ถูกบดบังเล็กน้อยด้วยแว่นสายตา…..
“ขอบคุณนะครับคุณคาวาโอะ”
เขาเอ่ยพลางโค้งตัวให้เธอ…หญิงสาวทำหน้าแปลกใจนิดหน่อย…
“นายรู้จักฉันเหรอ”
“ใช่ครับ…ใครๆก็รู้จักคุณ….ก็…..”
เขาหยุดพูดแค่นั้น…แต่อายาเมะก็พอรู้แล้วละ….สงสัยจะเรื่องวีรกรรมความแสบของเธอละสินะ -_-“
“ช่างมันเถอะ….อ่ะ…ว่าแต่นายชื่ออะไรน่ะ”
ชายคนนั้นหันมาก่อนจะยิ้มเล็กๆส่งให้หญิงสาว
“มินาคาว่า ริวอิจิ ครับ”
“โอเค…มินาคาว่าคุง…..ยินดีที่ได้รู้จัก เมื่อกี้ก็ขอโทษด้วยละกัน ฉันเข้าใจผิดเองว่านายเป็นพวกโรคจิต”
หญิงสาวเอ่ยขอโทษชายหนุ่มตรงหน้าไปพลางโค้งตัวให้เล็กน้อยพองาม…ริวอิจิหัวเราะเบาๆก่อนยกมือยกไม้เอ่ยบอกเธอไป
“ไม่เป็นไรหรอกครับ….ผมไม่มีสิทธิ์ว่าคุณหรอก ก็ผมผิดเองที่เงยหน้ามองขึ้นไปพอดี…อ่ะ…แต่ผมไม่เห็นกางเกงในของคุณนะครับ…”
เขาปฏิเสธพัลวัน หน้าตาเหรอหรานั้นทำให้อายาเมะถึงกับหัวเราะร่วน อีตานี่น่ารักชะมัด เปิ่นๆดีแฮะ…หญิงสาวคิดพลางนิ่งไปแล้วเอ่ยถามเขาต่ออย่างสงสัย
“แล้วแว่นตานายตกอยู่แถวนี้ได้ไงละ”
ใช่มั้ยละ….นายคงไม่เดินสะดุดหกล้มจนแว่นกระเด็นไปไกล 100 เมตรหรอกนะ -_-“……ริวอิจิเงียบไปพลางทำสีหน้าบอกไม่ถูก พลันเสียงๆหนึ่งก็แว่วมาพอดี….
“เฮ้ย…ไอ้ริวอิจิ…เก็บแว่นได้ยังว่ะเนี่ย…ฮ่าๆๆๆ ไอ้เปิ่นเอ้ย”
เสียงพวกผู้ชายโวยวายดังมาจากอาคารเรียนชั้นบน…อายาเมะเงยหน้าขึ้นไปมองก็เข้าใจทันที…โดนไอ้พวกนี้แกล้งละสินะ….หญิงสาวกำมือแน่นทั้ง 2 ข้าง …เกลียดชะมัด…พวกที่ชอบรังแกคนอื่น…ทว่า..ริวอิจิรู้สึกได้ว่าหญิงสาวตรงหน้ากำลังไม่พอใจจึงเอ่ยบอกเธอไปทันที
“ไม่เป็นไรหรอกครับ….อ่ะ..ผมต้องขึ้นไปเรียนก่อนนะครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณคาวาโอะ”
พูดจบเขาก็โค้งตัวให้เธอแล้ววิ่งออกไปจากบริเวณนั้นเพื่อกลับไปเรียน…อายาเมะมองตามไปแล้วส่ายหน้าเบาๆ…เฮ้อ..ตาเปิ่นเอ้ย….ก่อนจะเหลือบสายตามองขึ้นไปบนอาคารพลางฟังเสียงโวยวายของพวกผู้ชายเหล่านั้นที่ยังคงแว่วมา
“คราวหน้าจะแกล้งให้มากกว่านี้อีก ฮ่าๆๆๆ”
อายาเมะกัดฟันเล็กน้อยพลางสบถเบาๆ
“พวกแกนะแหละที่จะโดนแกล้ง…..คอยดูเถอะ ไม่รู้จักคาวาโอะ อายาเมะซะแล้ว”
ความคิดเห็น