คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่ 16 ทดสอบ
ตอนที่ 16 ทดสอบ
โครม! ดูเหมือนอุปกรณ์เคลื่อนที่สามมิติรุ่นปรับปรุงจะมีปัญหานิดๆ ชาช่าจึงพุ่งตัวกระแทกลำต้นของต้นไม้ยักษ์ต้นหนึ่งอย่างจังแทนที่จะหลบออกข้างได้ เธอร่วงลงมายังกิ่งไม้ใหญ่ที่อยู่ต่ำลงไปเมตรกว่า และนอนมึนอยู่ท่านั้น
“ชาช่า! เป็นอะไรไหม” โคนี่ใช้อุปกรณ์เคลื่อนสามมิติเครื่องต้นแบบพุ่งตัวมายังกิ่งไม้ที่ชาช่าอยู่ เขาไม่ไว้ใจอุปกรณ์ที่เอ็ปสร้างเท่าไหร่จึงดึงดันไม่ยอมเป็นผู้ทดสอบ ผลก็เป็นอย่างที่เห็น ชาช่าชนต้นไม้ ส่วนแจนหลุดจากเขตป่ายักษ์ไปตกในทะเลสาบ และดูเหมือนอุปกรณ์จะไม่ได้กันน้ำเสียด้วย
“ไม่เป็นไรๆ กะจังหวะผิดไปหน่อย” ชาช่าตอบ “ดูเหมือนเครื่องนี้จะดึงกลับแรงไปหน่อยน่ะ”
“อ้อ เห็นแล้ว” โคนี่มองจมูกชาช่าที่มีเลือดกำเดาไหล ก่อนจะโยนผ้าเช็ดหน้าให้ “แล้วเจ้าของอุปกรณ์หายหัวไปไหนซะล่ะเนี่ย”
“เอ็ปอยู่กับฮิสตอเรียน่ะน่ะ” เท่านั้นล่ะ โคนี่ก็รีบกลับไปที่จุดเริ่มต้นทันที ไม่ว่าคริสต้ายืนยันแค่ไหนว่าเอ็ปเป็นมิตรและมาดี เขาก็อดห่วงไม่ได้ เพราะเขาได้พบสิ่งที่เอ็ปทำไว้กับตาตัวเองมาแล้ว
“อ้าวครูฝึกโคนี่” เอ็ปทักขณะที่โคนี่พุ่งตัวลงไปเหยียบพื้น “น้ำชาไหม”
สิ่งที่โคนี่เห็นคือภาพชายสูงผอมเก้งก้างนั่งดื่มน้ำชาอยู่กับเจ้าหญิงนางฟ้า...ไม่เข้ากันเลยสักนิด เพราะเวลานี้เป็นเวลากลางคืน ถ้าเป็นบรรยากาศยามบ่าย อาทิตย์สว่างสดใส...เอ่อ ก็ไม่เข้ากันอยู่ดี แต่บนโต๊ะที่ประยุกต์มาจากโขดหินเรียบนั้นไม่ได้มีแต่น้ำชาและของว่าง แต่มีกระดาษที่ดูเหมือนพิมพ์เขียวมากมายวางกองอยู่ด้วย หลายแผ่นเป็นโครงร่างของชุดแปลกๆที่เหมือนชุดเกราะสมัยก่อนผสมกับอุปกรณ์เคลื่อนที่สามมิติ
“นั่นอะไร” โคนี่ถาม
“ต้นแบบที่ฉันคิดเอาไว้” เอ็ปดึงกระดาษทั้งหมดมากองรวมกันและเก็บไป
“ทดสอบเป็นยังไง” คริสต้าถาม
“ชาช่าจูบต้นไม้ แจนไปงมหาปลา” โคนี่ตอบ
“โอ้ ลงน้ำไม่น่าดีนะ ตัวจุดประกายจะไม่ทำงาน ไม่ดีๆ” เอ็ปบ่น “คราวหน้าต้องแก้สักหน่อย จะว่าไปทำให้ใช้งานในน้ำได้คงจะดี... ขอโทษทีที่ไม่มีเครื่องเปลี่ยนให้เพราะเหมือนมันจะหายไปจากคลังเก็บของ 3-4 ตัว”
“โทษนะ ปัญหาไม่ได้อยู่ตรงนั้น” โคนี่ขัด “ทั้งคู่คุมทิศทางไม่ได้”
“ไม่หรอกน่า มันก็แค่เคลื่อนไหวได้เร็วกว่าอุปกรณ์รุ่นเก่าของพวกเธอ แค่ฝึกจนชินเดี๋ยวก็ดีเอง” เอ็ปพูดอย่างรู้ดี ปัญหาอยู่จุดเดียวกับที่ชาช่าบอกโคนี่ไว้ก่อนหน้านี้เลย “พวกเธอคงไม่อยากเคลื่อนไหวช้าๆให้ไททันไล่งับหรอกจริงไหม”
“แล้วนั่น?” โคนี่ชี้หน้ากระดาษใบบนสุด มันดูคล้ายอุปกรณ์เคลื่อนที่สามมิติ เพียงแต่เล็กกว่า ถังแก๊สจะถูกสะพายไว้เหมือนกระเป๋าเป้รัดติดลำตัว อุปกรณ์ยิงสลิงถูกติดไว้กับข้อมือแทนที่จะเป็นเอว
“อ้า! อันตรายไปหน่อยสำหรับอันนี้ สลิงอาจจะถูกยิงหรือดึงกลับแรงจนมือเธอถลอกเหวอะหวะได้เลย” เอ็ปบอก “แต่ไม่แน่ สร้างให้ยาวกว่ามืออาจจะใช้ได้ โอ้! ใช่ๆ แบบนี้น่าจะเหมาะกว่า”
เอ็ปพูดคนเดียวก่อนจะหยิบปากกาขึ้นมาวาดพิมพ์เขียวใหม่อย่างรวดเร็ว ไม่ได้สนใจเลยว่าโคนี่ยังรอคำตอบที่เข้าใจง่ายกว่านี้อยู่ ดูเหมือนเอ็ปจะไม่ยอมตอบเขาในเร็วๆนี้ได้
“ฮิส... ” โคนี่ชะงักไปทันทีเพราะเกือบเรียกคริสต้าด้วยชื่อจริง “เจ้าหญิงเซีย ผมขอคุยเป็นการส่วนตัว”
คริสต้าก็เดินตามโคนี่ออกมาห่างๆ
“ไอ้เครื่องนั่นมันอะไร๊” โคนี่พยายามพูดให้เบาที่สุด
“เอ็ปออกแบบให้อุปกรณ์ติดอยู่ที่แขนตรงช่วงกลางระหว่างข้อมือถึงศอก”
“หนักตายน่ะสิ” โคนี่ออกความเห็น
“เขาจะใช้อะลูมินัมแทนเหล็กน่ะ” คริสต้าตอบ
“ห๊ะ? อะลูมีนม???” โคนี่ทวนคำอย่างไม่ทันคิด คริสต้าจึงเขย่งเท้าขึ้นมาตบเกรียนให้สักป้าบ!
ฟิ้วว...ตุบ! ชาช่ากลับมาหลังจากการทดสอบอุปกรณ์ ดูจากสภาพฟกช้ำดำเขียวก็รู้แล้วว่าไม่เวิร์ก ส่วนแจนเดินกลับมาในสภาพเปียกชุ่ม อุปกรณ์ไม่ทำงานหลังจากเขาลงไปเล่นน้ำจับปลา ไม่รู้พวกเขาจะไปสอนวิธีใช้อุปกรณ์เคลื่อนสามมิติให้ทหารอาสาได้ยังไงในเมื่อแค่ทดลองกันเองยังเป็นแบบนี้
“ใช้ไม่ได้เหรอ” คริสต้าถามทั้งสองคน
“ไม่รู้สิ ฉันได้ลองแค่รอบเดียวน่ะ” แจนตอบ
“ดูสิฉันเจออะไร” ชาช่ายื่นเนื้อย่างให้ดู เธอเข้าไปทดสอบอุปกรณ์ในป่าไม่ใช่เหรอ?!
“ไปเอามาจากไหนนั่นน่ะ” แจนถาม
“แถวป่ายักษ์นั่นแหละ พวกเด็กๆตั้งกองไฟกันอยู่” ชาช่าตอบ
“พวกเด็กๆ?” แจนทวนคำ “พาไปดูซิ เธอก็มาด้วยโคนี่”
แจนบอกแล้วเปลี่ยนจากอุปกรณ์เคลื่อนที่สามมิตอันใหม่ไปใช้อันเดิมที่ไม่ได้แช่น้ำมา แล้วทั้งสามคนก็ออกไป ปล่อยคริสต้าต้องเดินกลับไปนั่งดูเอ็ปร่างมหกรรมสิ่งประดิษฐ์ต่อ เอ็ปเงยหน้าขึ้นมาเจอเจ้าหญิงเซียตัวปลอมทำแก้มป่องเหมือนงอนใครมาก็มองอย่างงงๆ ก่อนจะหันไปวาดภาพร่างต่อ เพราะไม่มีความคิดอยากปฏิสัมพันธ์กับใครเท่าไหร่
“เกือบไปแล้วไหมล่ะ” เซียถอยหายใจอย่างโล่งอก “ดีนะที่ครูฝึกชาช่าไม่ได้โหดเท่าไหร่”
“ใครจะไปนึกล่ะว่าพวกครูฝึกจะมาโหนต้นไม้เล่นอยู่ดึกๆดื่นๆแบบนี้” เพื่อนทหารอาสาพูด ชื่อของเขาคือคล็อก เป็นลูกของช่างทำนาฬิกา แต่ว่าไม่เคยจะตื่นทันเวลาฝึกพอๆกับเซีย เหตุผลหนึ่งอาจะเพราะพวกเขามานั่งย่างเนื้อกินรอบดึกกันทุกๆคืนไม่ยอมไปหลับไปนอนนั่นแหละ
“เก็บของก่อนไหม เดี๋ยวถ้ารอบต่อไปไม่ใช่ครูฝึกชาช่านี่ตายแหง” เด็กสาวหัวแดงเสนอ เธอชื่อเรเวน เป็นคนเรียบร้อย ตรงต่อเวลา ไม่มีถูกดุถูกว่าเลยสักครั้งในการฝึก ไม่รู้ว่าผีร้ายตนไหนดลใจเธอให้มาคบกับพวกนี้ได้
“หมายถึงครูฝึกหน้าม้าสินะ” เด็กหนุ่มอีกคนพูดพลางหัวเราะ เขาชื่อจิน เป็นชาวตะวันออก ในการฝึกแต่ละวัน เขานี่ล่ะติดอยู่ในท็อป 5 คนที่ครูฝึกจับตามอง ทั้งด้านฝีมือและความกวนประสาท
“พูดถึงใครงั้นเหรอ” แจนโผล่มาเงียบๆจากเงามืด ทำเอากลุ่มเด็กทั้งสี่คนหน้าซีดหน้าช็อกราวกับเจอผี เขาว่าเข้าป่าอย่าพูดถึงผี(ม้า)เพราะผี(ม้า)จะมาหาเห็นจะจริง พูดปุ้บก็มาปั้บ “มาตั้งกองไฟตรงนี้เตรียมตัวเตรียมใจกันไว้แล้วสินะ”
“ง่ะ... ” ทั้งสี่คนมองหน้ากันอย่างรู้ใจ “เผ่น!!!”
ทั้งสี่คนวิ่งกันไปคนละทิศคนละทาง เซียวิ่งไปทางแจน เขาก็พยายามจะคว้าตัวเธอไว้ แต่เธอเลี้ยวกะทันหันและหลบใต้วงแขนแจนหลุดรอดไปได้อย่างง่ายดาย แค่พริบตาเดียวพวกทหารอาสาก็หายวับไปกับตา
“ไอ้พวกนี้...!” แจนก่ายหนาผาก แต่อย่างไรก็ตามเขาก็จำหน้าพวกนั้นได้หมดแล้ว พรุ่งนี้เจอกันแน่!
แจนโหนตัวขึ้นไปบนต้นไม้เตรียมจะกลับไปสมทบกับชาช่าและโคนี่ “กรี๊ดดดด!!!”
“!!?” แจนหันไปทางต้นเสียง ดูเหมือนนั่นเป็นทางที่เซียวิ่งหนีไป ป่ายักษ์ก็ไม่ใช่สถานที่สำหรับสัตว์นักล่ายามราตรี เพราะงั้นเหตุผลที่เซียกรีดร้องขึ้นมาคงไม่พ้น...ไททัน
ฟ้าว...! แจนโหนตัวไปทางต้นเสียงทันที แม้ป่ายักษ์จะรกและซ่อนร่างมนุษย์ได้ แต่สำหรับไททันนั้นคงไม่พ้นสายตาเขาไปได้ ไม่นานเขาก็เห็นเป้าหมาย ฟ้าว...! ชาช่ากับโคนี่ตามหลังมาไม่ไกล ดูเหมือนเธอจะได้ยินเสียงเหมือนกัน เบื้องหน้าพวกเขาคือไททันสูง 15 เมตรตัวหนึ่งกำลังพยายามจะจับตัวเซีย แต่เซียก็ไม่ยอมให้จับได้ง่ายๆ เธอวิ่งวนรอบต้นไม้ยักษ์ โชคดีที่ไททันตัวนี้เชื่องช้ามากเพราะเป็นเวลากลางคืน พอไททันเอื้อมไปทางหนึ่ง เซียก็วิ่งหลบไปอีกทางหนึ่ง
“เซีย!” ไม่ใช่เสียงของพวกเขาทั้งสามคน คนที่ตะโกนคือเรเวน เธอโหนตัวมาตามกิ้งไม้ยักษ์ด้วยอุปกรณ์เคลื่อนที่สามมิติรุ่นใหม่ คราวนี้ก็รู้แล้วว่าอุปกรณ์ที่เอ็ปบอกว่าหายไปนั้นมันหายไปไหน เรเวนไม่มีดาบอย่างของแจน ในมือของเธอคือกล่องสีดำประหลาดที่มีเงี่ยงแหลมทำจากฉมวกล่าปลา เธอโฉบเข้าไปใกล้ไททันโดยที่มันไม่ได้หันมาสนใจและขว้างกล่องนั้นไปปักติดที่ท้ายทอยของไททัน
ตู้ม!!!! กล่องนั้นเต็มไปด้วยดินปืนอัดแน่น แรงระเบิดนั้นแรงเสียจนหัวของไททันหลุดออกจากบ่า
“เซีย! ไม่เป็นอะไรนะ” เรเวนพุ่งลงพื้น แต่ด้วยความที่ไม่ชำนาญ เธอจึงเสียหลักกลิ้งไปกับพื้น
“เรเวน! เซีย! เกิดอะไรขึ้นฉันได้ยินเสียงร้อง” คล็อกและจินตามมาสมทบเพราะพวกเขาวิ่งหนีไปในทางตรงข้ามทำให้มาถึงช้ากว่า ทั้งสี่คนไม่เห็นกลุ่มครูฝึก และแจนก็ไม่ได้เข้าไปหาพวกเขา
“ไม่เข้าไปเหรอ” โคนี่ถาม
“พวกเขาพร้อมแล้ว” แจนบอก “ตอนนี้มีอุปกรณ์กี่ชุดแล้ว”
“รุ่นเดิม 6 เครื่องไม่รวมของเรา รุ่นใหม่อีก 3 เครื่องถ้าไม่นับที่หายไปจากคลัง” โคนี่ตอบ
“พรุ่งนี้เปลี่ยนแผนการฝึก” แจนบอก “ถึงเวลาที่พวกเขาต้องลองของจริงแล้ว”
ท้องฟ้าสดใสไร้เมฆครึ้ม แต่พวกหนีเที่ยวกลางคืนก็ไม่ตื่นตามเวลาอีกเช่นเคย ห้องพักของผู้ชายกับผู้หญิงนั้นถูกจัดแยกกัน ขณะที่ทุกคนให้ห้องรีบวิ่งออกไปเพื่อวิ่งมาราธอนช่วงเช้าตามปกติ เซียก็ยังมีความสุขใต้ผ้าห่มของตัวเองต่อไป แม้แต่เรเวนก็วิ่งออกไปพร้อมกับคนอื่นๆแล้ว ทว่าไม่นานเธอก็วิ่งกลับมาสีหน้าตื่น
“เซีย!” เรเวนร้องเรียก
“อ้าวว..ว... เรเวนนน ยังไม่ไปอีกเหรอ” เซียถาม
“ตื่นก่อนเถอะน่าเซีย! วันนี้จะได้ฝึกเครื่องยิงสลิงแล้วนะ” เรเวนพูด
พรึ่บ! เซียดีดตัวขึ้นจากเตียงทันทีทันใด มองหน้าเรเวนเหมือนจะถามว่าเธอฝันไปอยู่รึเปล่า “แล้วเพิ่งมาบอก! เธอมัวรออะไรอยู่ เราจะสายแล้วนะ!!!”
เรเวนตามอารมณ์เพื่อนของเธอไม่ทันก็เออๆออๆแล้ววิ่งตามไปติดๆ ทุกคนไปถึงสนามฝึกกันครบหมดแล้ว อาจจะยกเว้นคล็อกกับจิน เพราะคู่นั้นยังไม่รู้ว่าวันนี้แจนมีข่าวแปลกใหม่มาบอก ดูเหมือนแจนจะพูดเรื่องอุปกรณ์เคลื่อนที่สามมิติไปพักใหญ่แล้ว ทั้งวิธีใช้ กลไกการทำงานทั้งของรุ่นใหม่และรุ่นดั้งเดิม
“เขาพูดอะไรไปบ้างนะ” เซียถามคนในแถวข้างหน้า
“อ้าว รู้สึกสนใจเป็นกับคนอื่นเขาด้วยเรอะ” คนข้างหน้าตอบ เซียจึงเตะข้อเท้าเขาให้สักที “โอ๊ยๆๆ”
“เฮ้ย! ตรงนั้นน่ะ” แจนหันมามองคนข้างหน้าเซียเพราะเขาร้องดังไปนิด “มีอะไรอยากจะพูดรึเปล่า”
“จะเริ่มฝึกเครื่องนั่นเมื่อไหร่คะ!” เซียถามอย่างกระะตือรือร้นผิดปกติ
“วันนี้ แต่ไม่ใช่สำหรับเธอ ยัยขี้เซา เธอสายอีกแล้วแถมยังพาเพื่อนสายไปอีกคน” แจนมองหน้าเรเวน “ระหว่างที่คนอื่นได้ทดสอบอุปกรณ์เคลื่อนที่สามมิติ เธอและเพื่อนของเธอต้องไปวิ่งวิบาก”
เซียอ้าปากจะเถียง แต่เรเวนก็ห้ามไว้ พวกเธอเลยต้องไปวิ่งในด่านวิบากที่แจนออกแบบมาให้มีทั้งปีนหน้าผาจำลอง คลานไปใต้ลวดหนาม ลุยโคลนและโหนตัวข้ามบ่อน้ำเน่าด้วยเชือกที่แขวนติดท่อเหล็กด้านบน ฯลฯ ส่วนใหญ่มันใช้ในการลงโทษพวกไม่มีวินัยมากกว่าให้ฝึก เรเวนที่ไม่เคยถูกลงโทษ เธอจึงร่วงตกจากผาจำลอง 2 รอบ ผมไปเกี่ยวกับลวดหนามและสะดุดล้มในบึงโคลน ดีที่ไม่ร่วงตกในบึงน้ำเน่าด้วย
“อ้าวไง” คล็อกทัก เซียมุดออกจากดงลวดหนามรอบที่ 4 ก็เจอกับคล็อกและจินที่เพิ่งถูกส่งมาทำโทษกำลังปีนอยู่บนผาจำลอง “ทำไมไม่มีใครบอกว่าวันนี้เปลี่ยนการฝึก”
“ครูฝึกเพิ่งจะบอกเมื่อเช้า” เรเวนตอบ “เขาคงอารมณ์ดีขึ้นมามั้ง”
“เขารู้แน่เลย” เซียทาย
“รู้อะไร” จินถาม
“เขารู้ว่าเราจะสายน่ะสิ แล้วก็ลงโทษที่เราหนีออกไปเมื่อคืนด้วย” เซียตอบ
“ตลกสิ เขาไม่น่าจะจำหน้าเราได้...รึเปล่า” คล็อกมองแต่ละคนที่โดนลงโทษ ถ้าไม่นับเรเวนล่ะก็ แต่ละคนนี่คือสุดยอดตัวปัญหาประจำค่ายฝึกกันทั้งนั้นเลย “โอเค ขอถอนคำพูด”
“อ้าวนั่น ครูฝึกแจน” เรเวนมองไปทางแจน
“วันนี้พวกเธอห้ามไปฝึกพร้อมกับคนอื่น” แจนสั่ง และเสียงที่ตามมาก็คือเสียงโห่ของทั้งสี่คน “และหลังอาหารเย็น พวกเธอต้องมารายงานตัวกับฉัน โทษฐานที่พวกเธอขโมยอุปกรณ์เคลื่อนที่สามมิติไป”
ทั้งสี่คนมองหน้ากัน “นรก!”
*************************************************************************
ไรท์เตอร์ : ตอนต่อไปเก็บไว้อ่านพรุ่งนี้ก็ได้นะ เผื่อพรุ่งนี้ไม่มีอ่าน
เนื่องจากข้าน้อยไปเที่ยวไม่มีเวลาลงให้ เลยมาลงล่วงหน้าไว้ก่อน
ความคิดเห็น