คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : ตอนที่ 23 อย่าตายนะ
ตอนที่ 23 อย่าตายนะ
วันนี้แอนนี่หายไปเลยทั้งวันจนน่าแปลกใจ แต่ฉันจะไปสนใจทำไมกันล่ะ เธอเป็นคนทำให้เอเลนต้องกลายเป็นอย่างนี้นี่นา ...แต่ว่าด็อกเตอร์คริชาน่ะ เขาเป็นอะไรของเขากัน ทำไมถึงทำเหมือนไม่รู้จักกันล่ะ ...หรืออาจจะเพราะอยู่ในสถานที่ของศัตรู เขาเลยไม่อยากเปิดเผยตัวตนอย่างนั้นเหรอ
“อ้าว คู่หูไปไหนล่ะมิคาสะ” นักรบที่คุมตัวฉันถาม
“ไม่รู้” ฉันตอบ และไม่สนใจด้วย...
ว่าแต่...ยัยไททันตัวเมียหายไปไหนกันนะ....! โธ่เอ้ย! ฉันคิดถึงนังนั่นอีกแล้วเหรอเนี่ย
พวกนักสู้ถูกให้ไปนอนในอาคารร้างรวมกันหลังจากการแสดงจบ แต่ฉันก็ยังไม่เห็นแอนนี่เลย ไม่ใช่แค่เธอ มาเรีย โรส หัวหน้ารีไวล์ แล้วก็เอเลนก็ไม่อยู่แถวนี้สักคน ที่นี่ไม่มีใครที่ฉันรู้จักนอกจากนักรบบางคนที่คอยคุมฉันไม่ให้หนี ดวงอาทิตย์ตกดินไปนานแล้ว และไม่นานฉันก็พยายามข่มตาหลับ การต่อสู้ที่รออยู่ในโคลอสเซียมน่ะ มันน่ากลัวกว่าการแสดงหลอกๆในวันนี้มาก บางทีฉันอาจจะตายก็ได้
ฮะๆๆ นี่ฉันกังวลอะไรอยู่เนี่ย ฉันไม่กลัวตายหรอกน่า ขอแค่...ได้อยู่ข้างเอเลน
ฉันหลับไปในที่สุด...
เสียงนกร้องบอกเวลาเช้าพร้อมๆกับเสียงนักรบคนคุมร้องตะโกนและเตะพวกขี้เซาบางคนให้ตื่น ฉันลืมตาตื่นก่อนที่นักรบงี่เง่าคนหนึ่งจะเตะฉัน ฉันจึงบิดขาของเขาแล้วทุ่มลงกับพื้น
“อ๊ากก!!! ยอมแล้วๆ” นักรบคนนั้นร้องบอก
ฉันตื่นเต็มตาแล้วและกำลังจะลุก ถ้าไม่ติดว่าร่างของยัยตัวเตี้ยมานอนทับฉันอยู่ เมื่อวานหายหัวไปไหนก็ไม่รู้ทั้งวันแท้ๆ แต่ตอนนี้กลับมานอนทับฉันโดยที่ฉันไม่รู้ตัวมาก่อนเนี่ยนะ
“แอนนี่ ตื่น” ฉันเขย่าหัวเธอ แต่เธอหลับสนิท ...ร้อนแฮะ? “ไข้ขึ้นเหรอเนี่ย”
“นี่มิคาสะ ต้องกลับแล้วนะ” นักรบสาวบอก เธอเป็นหนึ่งในนักรบที่เป็นมิตรกับกลุ่มนักสู้
“อืม” ฉันดันแอนนี่ออกจากตัว ก่อนจะรีบลุกขึ้น แอนนี่กลิ้งไปนอนที่พื้น แต่ก็ยังไม่ยอมตื่น ...อะไรจะหลับลึกขนาดนั้น แต่ว่าถ้าไปสู้กับไททัน 2 ตัวแบบไม่มีแอนนี่ฉันก็ตายน่ะสิ ฉันจึงหิ้วแอนนี่พาดบ่ามาด้วย
“??”
“ตื่นแล้วเหรอ” ฉันถาม สีหน้าแอนนี่ดูเหมือนคนใกล้ตาย เธอมองมาทางฉันอย่างงงๆ
“ที่ไหน?”
“โคลอสเซียม” ฉันตอบ การต่อสู้เริ่มไปพักใหญ่แล้ว แต่เพราะอาการของแอนนี่ พวกคนคุมสนามจึงจัดให้คู่ของเราอยู่คิวสุดท้าย โชคร้ายที่จะต้องเจอกับหัวหน้ารีไวล์ แต่ไม่รู้ว่าใครจะมาคู่กับเขาแทนไรเนอร์
“ไม่ใช่ปราสาทเหรอ” แอนนี่ถามอย่างมึนงง พลางมองไปรอบๆ
“ไข้ขึ้นจนประสาทกลับรึไง” ฉันถาม “แล้วเมื่อวานเธอหายไปไหนทั้งวัน”
“ไม่รู้” ตอบได้น่าเตะมาก
“เธอหายไปเลยหลังจากฉันเจอเอเลน” ฉันบอก
“ตลกน่า ก็เอเลนตายไปแล้ว... ” แอนนี่กุมขมับพยายามนึก
“..........” คิดจะเล่นตลกอะไรเนี่ย “ฉันรู้ แล้วเมื่อวานเราก็เพิ่งเจอเขา”
“ฮะ?” แอนนี่ทำหน้างงใส่ฉัน
“ช่างมันเถอะ” ฉันไม่อยากจะคุยกับเธอสักเท่าไหร่หรอกน่า
“ ...เมื่อวาน..เกิดอะไรขึ้นนะ” แอนนี่พูดคนเดียว
ฉันมองการต่อสู้จากตรงนี้ไม่ค่อยเห็น แต่น่าแปลกที่การต่อสู้ในวันนี้ยังไม่มีคู่ไหนที่ได้รับการไว้ชีวิต แม้แต่คู่ที่ชนะ ราวกับนรกเปิดทางให้ สนามประลองเต็มไปด้วยไททันที่ถูกจับตัวมาจากด้านนอกหุบเขา พวกมันพยายามจะกินนักสู้ทั้งฝ่ายที่แพ้และชนะ การจัดการพวกมันด้วยร่างไททันไม่ใช่เรื่องยากสำหรับพวกนักสู้ที่แปลงร่างได้ แต่ปัญหาก็คือมันถูกปล่อยเข้ามาในสนามเรื่อยๆจนกว่าจะเป็นที่พอใจของคนดู หรือไม่นักสู้ก็ตายหมดทั้ง 4 คน
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน
“มิคาสะ?!” เสียงหนึ่งเรียกฉันจากด้านนอกโถงของนักสู้ ตรงนั้นเป็นส่วนทางเดินที่คนดูสามารถเดินเข้าออกได้ ฉันก้าวเข้าไปใกล้ๆก็เห็นชาช่า “ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ”
“ชาช่า? ปลอดภัยสินะ คนอื่นล่ะ” มิคาสะถาม
“นี่ไม่ใช่เวลาคุยนะ รอเดี๋ยว! ฉันจะหาทางพาเธอออกไป” แล้วสัญชาตญาณของชาช่าก็ทำงาน เธอหลบไปหลังกองข้าวของแถวนั้นครู่หนึ่ง ฉันถึงเพิ่งรู้สึกตัวว่ามีนักรบสองคนเดินผ่านไป สักพักหนึ่งชาช่าถึงโผล่หัวขึ้นมาใหม่ “พวกเรายังอยู่ดีครบ แต่ถ้าเจอฮิสตอเรียน่ะห้ามทักนะ”
“ทำไม” ฉันถาม
“ไม่มีเวลาอธิบาย” ชาช่าหันไปหาเด็กผู้ชายที่หน้าตาเหมือนชายตะวันออก “จิน ไปหาดินปืนมาระเบิดลูกกรงนี่ที”
“แต่นั่นมันนอกแผนเรานะ” จินตอบ ฉันมองดูเขา ชุดของเขาเป็นชุดคลุมกันฝนที่ดูนูนผิดปกติ ข้างในคงเป็นอุปกรณ์เคลื่อนที่สามมิติสินะ “เราต้องหาแหล่งทดลองก่อน ถ้าเกิดระเบิดขึ้นมาโดนจับได้แหง”
“เชื่อเด็กนั่นเถอะชาช่า ฉันหาทางออกเองได้” ฉันตอบ แม้จะไม่แน่ใจคำพูดตัวเองก็เถอะ
สองคนนั้นไปแล้ว ดูเหมือนแจนจะนำทางพวกนั้นไปรอดสินะ แต่ที่โผล่มาที่นี่เนี่ยมันเกี่ยวอะไรกับช่วงงานฉลองรึเปล่าก็ไม่รู้ ยังไงก็ตามตอนนี้นั่นไม่ใช่สิ่งที่น่าห่วง ฉันออกไปตามหารีไวล์เพื่อบอกเรื่องการช่วยเหลือ
“รีไวล์เหรอ ไม่นะไม่เห็น หายไปตั้งแต่เมื่อวานแล้วล่ะ” ฮันซี่บอก “เธอบอกว่ามีคนมาช่วยงั้นเหรอ”
“ค่ะ”
“งั้นพยายามอย่าตายไปก่อนล่ะ พวกเราอาจจะหนีไปได้จริงๆก็ได้” ฮันซี่พูด แล้ววิ่งกลับเข้าไปในห้องทดลองตัวเอง ไม่นานก็วิ่งกลับออกมาพร้อมอุปกรณ์เคลื่อนที่สามมิติที่ดูเหมือนจะถูกเก็บรักษาอย่างดี ไม่ใช่แบบบุบๆใกล้พังอย่างที่พวกนักรบอนุญาตให้เราใช้กันในโถงแห่งนี้หรือในการต่อสู้ “เชื่อสิ เราต้องรอด”
“ฉันเชื่อค่ะ” ฉันตอบ
“มิคาสะ แอคเคอร์แมน แอนนี่ เลออนฮาร์ด” คนคุมสนามเรียก ถึงตาพวกเราแล้ว นี่เป็นการต่อสู้รอบสุดท้าย ฉันมองไปรอบห้องโถง ตอนนี้เหลือนักสู้รอดตายมาในสภาพร่อแร่ใกล้ตายไม่ถึงสิบคนจากเดิมที่มีอยู่เป็นร้อย
ตั้งใจจะฆ่านักสู้ทิ้งแต่แรกแล้วนี่นา
“แอนนี่ ต้องไปแล้ว” ฉันส่งอุปกรณ์เคลื่อนที่สามมิติให้ แม้แอนนี่จะไม่เคยใช้ในสนาม แต่ครั้งนี้เตรียมไว้หน่อยก็ดีกว่าไม่มี แอนนี่รับไป...ยืนขึ้นและล้มทั้งยืน โครม! “แอนนี่?!”
ฉันนั่งคุกเข่าลงไปข้างๆ สะดุ้งทันทีที่แตะตัวอีกฝ่าย ตัวร้อนอย่างกับไฟ เมื่อกี้ยังไม่เห็นมีอาการขนาดนี้เลยนี่นา แบบนี้จะไปสู้ไหวได้ยังไงกันล่ะ แต่แอนนี่ก็พยายามยันตัวขึ้นมาเอาอุปกรณ์เคลื่อนที่สามมิติไปสวมกับสายรัดที่ปกติใส่ไว้ตลอดเวลา เธอลุกขึ้นมาได้ในที่สุด แม้จะอยู่ในสภาพเบลอๆก็ตาม
“สู้ไหวเหรอ” ฉันถาม ฉันเป็นห่วงเธองั้นเหรอเนี่ย เฮ้อ เอาเถอะ ห่วงก็ห่วง
“ถ้าไม่ไหว เธอจะออกไปตายคนเดียวรึไง” แอนนี่เดินนำฉันไป
สิ่งที่ฉันเห็น...คู่ต่อสู้ของเราปรากฏตัวออกมาจากประตูบานใหญ่ คนหนึ่งคือหัวหน้ารีไวล์ตามกำหนดการ ส่วนอีกคน ฉันจำเขาได้ดี ...เอเลน ทำไมล่ะ ฉันรู้ว่าโลกนี้มันโหดร้าย แต่ทำไมล่ะ แค่นี้ฉันยังเจอมาไม่พออีกเหรอ!!
ฉันได้แต่ร้องไห้ในใจ ไม่หรอก เราต้องหนีไปได้ แค่รอการช่วยเหลือของพวกชาช่า
ฉันไม่เคยร้องขอความช่วยเหลือ ไม่เคยร่ำร้องขอความเมตตาจากพระผู้เป็นเจ้าหรือเทพธิดาแห่งกำแพง มีเพียงเอเลนเท่านั้นที่ทำให้ฉันอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป ...นี่คือบทลงโทษใช่ไหม แต่ฉันทำผิดอะไรกัน
“เอเลน... จริงๆด้วยสินะ” ดูเหมือนแอนนี่จะจำได้แล้ว “จริงสิ...เมื่อวานนี้”
เสียงการต่อสู้เริ่มขึ้น ไททันวิปริตถูกปล่อยออกมาจากประตูกล เอเลนกลายร่างเป็นไททัน ทุกอย่างเกิดขึ้นพร้อมกันจนแยกแยะไม่ถูก นั่นรวมถึงแอนนี่ที่ทรุดลงไปคุกเข่าเอาใบดาบปักพื้นพยุงตัว ฉันหันกลับไปมอง แต่นั่นคือเวลาที่ไททันวิปริตตัวหนึ่งพุ่งตรงเข้าใส่ฉันจากด้านหลัง หมับ! ฉันคว้าตัวแอนนี่และโหนตัวขึ้นที่สูง ปากไททันพลาดจากขาฉันไปไม่ถึงนิ้ว น้ำลายสกปรกพวกนั้นกระเซ็นมาจนถึงตัว ฉันวางแอนนี่ลงบนขอบหน้าต่างที่เชื่อมห้องโถงสำหรับนักสู้ มันมีที่ให้เหยียบไม่มาก แต่ก็พอจะให้ปลอดภัยจากไททันข้างล่างนั่นตราบใดที่แอนนี่ไม่ตกเป็นเป้าสายตา
“เดี๋ยวสิ... ” แอนนี่พยายามจะดึงฉันไว้ตอนที่ฉันจะออกไปสู้ ฉันผลักเธอให้อยู่ตรงนั้น
“อย่า! เข้ามาเป็นภาระจะได้ไหม” ฉันพูด ฉันพูดแรงไปรึเปล่านะ ช่างมันเถอะ ไม่งั้นแอนนี่คงตามมาในสภาพใกล้ตายแบบนั้นแน่ๆ ฉันพุ่งลงจากที่หลบภัยเพื่อไปจัดการกับไททันวิปริตข้างล่างนั้น
เหนื่อยเป็นบ้า
ฉันฆ่าไททันไปไม่น้อยกว่าสิบตัวแล้ว แต่ระหว่างฉันกับรีไวล์และเอเลนยังไม่มีใครเข้าปะทะกัน เอเลนสู้กับไททันอย่างมีสติที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็น ไม่เกิดคลั่งขึ้นเลยสักนิด และไม่นานเขาก็หันมาทางฉัน
“กร้าาา!!า!!!” เอเลนพุ่งเข้าพร้อมกับชกใส่ฉัน
วี๊ดด..ด... ตุบ ฉันโหนตัวหลบ ก่อนจะถอยออกมา ตอนนี้ฉันไม่เป็นหัวหน้ารีไวล์ แต่เขาอาจจะเตรียมโจมตีฉันอยู่ก็ได้ เสียงที่คุ้นหูของรอกดึงในอุปกรณ์เคลื่อนที่สามมิติดังจากด้านหลัง ฉันหันกลับไปก็เห็นรีไวล์พุ่งเข้าไปเตรียมจะฟันใส่แอนนี่ พริบตานั้นแอนนี่ปล่อบตัวเองให้ตกลงไปเบื้องล่าง ใช้อุปกรณ์เคลื่อนที่สามมิติโหนตัวขึ้นมา แต่ดูไร้เรี่ยวแรงและพร้อมจะตกลงไปในดงไททันเบื้องล่างตลอดเวลา
มันน่าประหลาด แต่ตอนนี้ไม่มีคนดูคนใดส่งเสียงเชียร์เลย ดูเหมือนจะมีปัญหาบางอย่างเกิดขึ้นบนอัฒจรรย์ จากตรงนี้ฉันมองไม่เห็นว่าเกิดอะไร แต่ไม่นานก็มีเสียงของคอเตชประกาศลั่น
“ฆ่ามันทิ้ง ฆ่าเจ้าไททันนั่นทิ้ง!” เท่านั้นแหละ ไททันมากมายก็ถูกปล่อยออกมาพร้อมๆกัน พวกมันพยายามกระโจนเข้ากัดฉัน แอนนี่และรีไวล์ พวกที่เหลือวิ่งเข้าไปรุมฉีกรุมทิ้งร่างไททันของเอเลน
ฉันต้องไปช่วยเขา
“มิคาสะ!” เสียงแอนนี่ตะโกนอย่างหมดแรง ใบดาบเธอหักเหลือแค่สองท่อนและไททันตัวหนึ่งคว้าขาของเธอไว้ เธอพยายามตัดนิ้วของไททัน แต่มันก็ไม่ทันที่จะตัดนิ้วที่เหลือหมด นิ้วของมันก็งอกออกมาใหม่
ฉันควรจะ...ช่วยใครล่ะ
แอนนี่...โทษทีนะ
ฉันพุ่งเข้าไปช่วยเอเลน ดึงตัวเขาออกมาจากร่างไททันก่อนที่พวกไททันทั้งหมดจะกัดทึ้งมาถึงต้นคอ รีไวล์ก็เข้ามาช่วย ฉันปล่อยให้เขาพาเอเลนไป แล้วหันกลับไปหาแอนนี่
หายไปไหนแล้วล่ะ
ฉันโหนตัวไปท่ามกลางดงไททัน เบื้องล่างนั้นฉันเห็นแอนนี่ถูกจับหักแขนอยู่ข้างล่าง ขาของเธอบิดงอจนผิดรูปและอุปกรณ์เคลื่อนที่สามมิติก็ถูกบีบจนพัง ฉันพุ่งลงไปตัดนิ้วของไททันตัวนั้นและหิ้วแอนนี่ขึ้นมา
“ทำไมถึงไม่แปลงร่าง!” ฉันตะคอก
“ฉัน... ” แอนนี่หันมา ตัวเธอยังร้อนเป็นไฟเหมือนเดิม “ ...แปลงร่างไม่ได้!”
“ห๊ะ?!” ฉันประมาทเกินไป ไททันตัวหนึ่งกระโจนขึ้นมาพร้อมกับอ้าปากขนาดใหญ่งับขาข้างที่ยังดีอยู่ ก่อนจะลากลงไป ฉันจับแอนนี่ไว้ไม่อยู่ แล้วแอนนี่ก็ร่วงลงไปกลางวงไททันที่หิวกระหาย “แอนนี่!!!”
ไม่นะ... อย่าตายนะ!!! เธอเลิกคิดจะอยากตายแล้วไม่ใช่เหรอ
“ไอ้พวกไททันโง่งั่ง!!!” ฉันตะโกนร้องจนสุดเสียง “แน่จริงก็หันมาสู้กับฉันเซ่!!!!!”
***********************************************************************
>>>หลังฉาก<<<
เอเลน : ไรท์ ถ้าจะเอาผมกลับมา ทำไมต้องมาลงบทแบบนี้ให้ผมด้วยเนี่ย
แอนนี่ : ก็ดีแล้วนี่ //คิด...จะดีกว่านี้ถ้าโดนไททันกินไปด้วยเลย
มิคาสะ : ไม่ดี ต้องกลับมาเป็นคนเดิมสิมันถึงจะถูก
แอนนี่ : งั้นเหรอ //งอน
มิคาสะ : ฉันพูดอะไรผิด
เอเลน : ฉันว่าฉันไม่ค่อยจะเข้าใจเรื่องรักๆนะ แต่ฉันว่าเธอเป็นหนักกว่าฉันเยอะ มิคาสะ
มิคาสะ : หา? //ทำหน้างง
ไรท์เตอร์ : เดี๋ยวก็เข้าใจน่า //มองมิคาสะ... ปวดหัวกับคู่นี้
ไรท์เตอร์ : พรุ่งนี้ไรท์ไม่อยู่นะ จะหายไปเลย 3 วัน
คริสต้า : ดองสินะ
ยูมิล : ดองสินะ
ไรท์เตอร์ : พวกเธอคอยจับผิดไรท์เอาโล่รางวัลรึไง
คริสต้า : เปลี่ยนเรื่องสินะ
ยูมิล : เปลี่ยนเรื่องสินะ
ไรท์เตอร์ : ยูมิล เธอเป็นเสียงเอคโค่เหรอ
ยูมิล : อะไรคือเอคโค่
ไรท์เตอร์ : ช่างมันเถอะ เอาเป็นว่าไรท์จะไปทะเล 3 วัน...
คริสต้า : หนีเที่ยวสินะ
ไรท์เตอร์ : ไรท์ก็ไม่ได้อยากจะไปตากแดดทะเลในฤดูนี้สักหน่อย! โดนลากไปต่างหาก!
คริสต้า : แก้ตัวสินะ
ไรท์เตอร์ : อ๊าากกกกก!!!!! //ปาคีย์บอร์ดทิ้ง...?!
ชาช่า : อย่าลืมของฝากนะไรท์ เอาหมึกปิ้ง ปลาเผา กุ้งย่าง เสียบไม้ทำบาร์บีคิว บลาๆๆๆ
ไรท์เตอร์ : ไรท์ล่ะสงสัยเหลือเกินว่าทำไมเธอไม่เคยอ้วน ฮะชาช่า
จะว่าไป มีรีดเดอร์บอกว่าอยากเสพคู่ มิคาสะxแอนนี่ใช่ไหม...
แอนนี่ : ว่าแต่มิคาสะ เธอลุยดงไททันมาช่วยฉันทำไม //อยากรู้
มิคาสะ : อ๋อ ถามแบบนี้ไม่อยากให้ช่วยสินะ //กวนประสาทตอบ
แอนนี่ : อยากสิ //กอดคอมิคาสะจากด้านหลัง... ต้องเขย่งนิดๆ
มิคาสะ : ออกไป //ยันหัวแอนนี่
แอนนี่ : อย่าเล่นแรงสิ //เลียหู
มิคาสะ : เฮ้ย! ออกไป! //ยันหัวแอนนี่สุดแรง
เอเลน : ฉันเป็นกอขอคอสินะ //มองทั้งสองคนแหย่กัน
ไรท์เตอร์ : กอขอคองอจอฉอเลยล่ะ //ลากเอเลนไปทิ้ง แล้วกลับมานั่งฟินต่อ
แอนนี่ : โอ๊ย! //โดนมิคาสะเหวี่ยงทุ่มข้ามหัว
มิคาสะ : เล่นบ้าอะไรของเธอน่ะ
แอนนี่ : ก็แค่... //มองมิคาสะหักนิ้วเสียงดังกร๊อบๆ
มิคาสะ : ว่าไง //เดินเข้าไปหา
แอนนี่ : เอ่อ... //ตั้งการ์ดก้าวถอย เจ็บตัวอีกแล้วแหงๆ
มิคาสะ : //เอามือกอดอกแล้วเดินรุกไปเรื่อยๆจนแอนนี่ถอยไปชนต้นไม้
แอนนี่ : !!! //มือคว้าต้นไม้เพราะเสียหลัก ซวยแล้ว
มิคาสะ : //เอามือเกยคางแอนนี่ขึ้นมา...
แอนนี่ : //หลับตาปี๋
แอนนี่ : !!!? //เฮ้ย อะไรเข้ามาในปาก
แอนนี่ : //ลืมตาขึ้น ม..มิคาสะ จ..จูบฉันงั้นเหรอ
ชาช่า : เฮ้! ใครหิวบ้าง ด..ด...ดูสิ ฉันได้เนื้อมาด้วยล่ะ //ทำหน้าคนคลั่งเนื้อ
ชาช่า : อ้าว...พวกเธอทำอะไรกันน่ะ //มองภาพตรงหน้าแล้วอ้าปากค้าง
มิคาสะ : เปล่า //เดินไปหาของกินในตะกร้าปิกนิกของชาช่า
มิคาสะ : ไปหาพวกเอเลนกันเถอะ //ลากชาช่าไป ทิ้งแอนนี่ไว้ตรงต้นไม้
แอนนี่ : ..ย..ยัย...บ้า! //นั่งหัวใจเต้นแรงอยู่ตรงนั้น ลุกไม่ขึ้นเพราะเหมือนเรี่ยวแรงถูกสูบไปจนหมด
ไรท์เตอร์ : โทษที ลืมห้ามชาช่าไว้ //แก้ตัวกับรีดเดอร์ (ไม่ใช่อะไร เดี๋ยวตอนนี้มันจะไม่จบเอาถ้าแต่งเพลิน)
อย่าเพิ่งเอาบทหลังฉากไปรวมกับในเรื่องนะ อันนี้แต่งเซอร์วิสรีดเดอร์เฉยๆ
เดี๋ยวจะปวดตับกันเกินไป
ใครเคยดูคอสเพลย์อันนี้บ้าง (เหมือนและฟิน -.,-)
https://www.facebook.com/photo.php?v=1403565619921973
ปล.หลังจบเนื้เรื่องหลัก อยากได้ตอนพิเศษคู่ไหนบอกนะ
(ให้ 2 เม้นแรกที่ขอ ถ้าขอเหมือนกันจะรอเม้นต่อไป)
ความคิดเห็น