คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : ตอนที่ 28 แด่เธอในอีก 2000 ปีข้างหน้า
ตอนที่ 28 แด่เธอในอีก 2000 ปีข้างหน้า
“กร๊าา!!” ไรเนอร์ร้องลั่นในร่างของไททันสวมเกราะ ก่อนจะพุ่งตัวเข้าชนร่างอันมโหฬารของไททัน 60 เมตรล้มลง เขาให้อภัยไม่ได้ คนอื่นเขาอาจจะไม่สน แต่เพื่อนที่เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายมากับเขาตลอดอย่างเบลทรูท ไม่ว่ายังไงก็ให้อภัยไม่ได้ เบลทรูทสร้างไอน้ำร้อนออกมา ทว่านั่นก็ไม่ได้ช่วยตัวเขาจากไรเนอร์ได้ ร่างอันมโหฬารนั้นล้มลงพื้นและไททันสวมเกราะก็หักขาของไททัน 60 เมตรทิ้ง ไม่นานฝนที่ตกหนักก็กลบไอน้ำเดือดนั้นไปจนหมด
ความโกลาหลเข้ามาเยือนสมรภูมิ เมื่อทหารของมาเรียและโรสเห็นสัญญาณเริ่มบุก ไททันสูง 40 เมตรหลายสิบตัวก็ปรากฏกายขึ้นมาห้ำหั่นกับไททันนักรบ ยูมิลและกลุ่มไททันแคระพากันหลบลูกหลงของทั้งฝ่ายศัตรูและฝ่ายผู้พิทักษ์กำแพง ยูมิลหลบหนีออกมาจากวงต่อสู้ได้และวางมนุษย์ที่เกาะอยู่บนตัวเธอทั้งหมดลง
“เดี๋ยวสิ! ยูมิล! จะกลับไปสู้อีกเหรอ” คริสต้าพยายามห้าม ยูมิลเหมือนจะหันมาตอบ แต่ในร่างไททันของยูมิลนั้นไม่สามารถออกเสียงมาเป็นภาษของมนุษย์ได้ เธอจึงทำเพียงผลักคริสต้าให้ถอยไปแล้วกลับไปสู่การต่อสู้
“คงต้องปล่อยให้พวกนั้นจัดการกันเองแล้วล่ะ” แจนพูดขึ้น สิ่งที่กำลังเกิดกับนครแห่งขุนเขานั้นน่ากลัวยิ่งกว่าครั้งกำแพงชิน่าแตกเสียอีก มีแต่ไททันร่างยักษ์กำลังสู้กันโดยที่ฝ่ายไททันนักรบยังมีกำลังเสริมมาเพิ่มอีกเรื่อยๆ
“จะทิ้งยูมิลไม่ได้นะ!” คริสต้าพยายามตะโกนแข่งกับเสียงฝนกระหน่ำ ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ตัวเธอก็รู้ดีว่าสภาพอากาศแบบนี้เหมือนส่งตัวเองไปตายเปล่า ไม่มีใครกล้าสบตาคริสต้า นั่นหมายความได้เพียงอย่างเดียว...ไม่มีใครอยากส่งตัวเองกลับเข้าไปในสนามรบที่เหมือนนรกบนดินนั้นอีกรอบ
“ได้มาแล้ว...ถอยก่อน” เอ็ปในร่างไททันวานรหิ้วเอาทหารอาสามาด้วยในอ้อมแขน รวมทั้งข้าวของมากมายที่ขนออกมาจากโกดังไหม้ไฟเท่าที่เป็นไปได้ เขายื่นมือออกมารับทหารกลุ่มที่เหลือเตรียมจะหนีออกไปจากนครแห่งขุนเขาทางปากอ่าว แผนของแจนเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แค่สำรวจ ขโมย ทำลายและหนี ไม่มีเหตุผลที่พวกเขาจะต้องเปลี่ยนแผนฝ่านรกกลับไป คริสต้าจ้องแจนทั้งน้ำตา เขาเป็นคนออกคำสั่งและเขาเลือกแล้ว
“ถอย!”
“กร้าาา!!!!!” ไททันนักรบตัวหนึ่งตามเอ็ปมาจนถึงขอบหน้าผาที่ซ่อนของพวกเขา มันชกกำปั้นใส่เอ็ป แต่เอ็ปหลบไปได้ฉิวเฉียด เขาไม่ใช่นักสู้ ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่ควรยื่นมือเข้ามาในสนามรบด้วยซ้ำ
“อ๊าาา!!!” เอ็ปส่งเสียงร้องคำราม ทำให้ไททันนักรบหงายท้องไปเพราะตกใจและมึนงง คลื่นเสียงนี้สั่งไททันทั่วไปให้หยุดหรือสู้ได้ ทว่ากับไททันที่มีสติปัญญา มันทำได้เพียงแค่ชะลออีกฝ่ายให้ช้าลง เอ็ปเสยหมัดฟาดใต้คางไททันตัวนั้นแบบมั่วสุ่ม ส่งร่างไททันนักรบลอยคว้างกลางอากาศไปตกทับบ้านเรือนด้านหลัง “ขึ้นมาเร็ว...ต้องไปแล้ว”
“คริสต้า!” โคนี่ร้องเรียกเพราะเห็นคริสต้าไม่ยอมขยับไปไหน ไททันนักรบลุกขึ้นตั้งหลักได้แล้ว คราวนี้มันตั้งการ์ดขึ้นพร้อมจะสู้กับเอ็ปเต็มที่ มันเตะตัดขาส่งให้เอ็ปหงายท้องร่วงลงพื้น ไททันอีกตัวเข้ามาประกบด้านข้างปิดทางที่มุ่งไปสู่ปากอ่าวจนหมด เอ็ปลุกขึ้นและเริ่มปีน สิ่งเดียวที่เป็นเอกลักษณ์ที่สุด เขาปีนขึ้นสู่ยอดบนของเทือกเขาสูงชันอย่างรวดเร็ว เวลานั้นไม่คอยท่า โคนี่เข้าไปหิ้วตัวคริสต้าออกมาโดยไม่ฟังเสียงโวยวาย
“ขึ้นมาเร็ว” มิคาสะช่วยคว้าโคนี่กับคริสต้าขึ้นมาบนไหล่ของเอ็ป
หมับ! ไททันสองตัวพยายามปีนตามเอ็ปขึ้นมา ตัวหนึ่งปีนเก่งกว่า ไล่ตามมาจนทัน คว้าขาของเอ็ปเอาไว้และกระชากลงมา ครึก!! เอ็ปพยายามสลัดขาขวาให้หลุกจากมืออีกฝ่าย ทว่าไททันอีกตัวก็ปีนตามขึ้นมาจนทันและคว้าขาอีกข้างของเขาไว้ ครึก!! เหลือเพียงมือทั้งสองข้างที่พยายามเยื้อยึดแง่งหินของหน้าผาเอาไว้ หากหลุดพลาดไปมีแต่ต้องตกลงไปสู่สนามรบที่ตอนนี้เต็มไปด้วยไททันนับร้อย
“ปล่อยฉัน!” มิคาสะตวาดใส่ เธอกำลังจะใช้อุปกรณ์เคลื่อนที่สามมิติลงไปสู้กับไททันตัวข้างล่าง อย่างน้อยคนที่เหลือก็จะรอด เธอไม่เสียดายชีวิตนี้หรอก ทว่าแอนนี่ก็ล็อกแขนเธอเอาไว้
“จะฆ่าตัวตายรึไง พายุแบบนี้อย่าว่าแต่สู้เลย กระโดดลงไปมีแต่ตาย” แอนนี่พูด
“แล้วจะให้ทำยังไง มันมีทางอื่นดีกว่านี้รึไง” มิคาสะตวาดซ้ำ
“นี่มิคาสะ...ที่เคยสัญญาไว้น่ะ ขอโทษนะ” มิคาสะเบิกตาโพลงก่อนจะถูกแอนนี่กระแทกเข่าใส่ท้องน้อยเต็มแรง โลกของเธอก็ดับวูบไปตรงนั้น “ฉันคงจะทำตามที่พูดไว้ไม่ได้แล้วล่ะ”
“ ...แอนนี่? เดี๋ยวๆ! จะทำอะไรน่ะ?!” ชาช่าถาม แอนนี่ส่งตัวมิคาสะให้ชาช่ารับไว้ ก่อนจะกระโดดลงไป
เปรี้ยง! ร่างของไททันหญิงปรากฏกายท่ามกลางพายุ แอนนี่เกาะหลังไททันนักรบตัวหนึ่งไว้ก่อนจะหักคอทิ้งด้วยท่าบิดล็อก ไททันตัวนั้นร่วงลงไปด้านร่างเหมือนหุ่นเชิดถูกตัดสาย แอนนี่กระโจนไปคว้าไททันอีกตัว แต่ไททันตัวนั้นหันมาคว้าแขนเธอไว้ก่อนด้วยความลืมตัว เมื่อไม่เหลือมือไว้ยึดเกาะ ทั้งสองจึงร่วงลงจากหน้าผาไป
ร่างไททันของมาเรียนั้นโดดเด่นในสนามรบราวกับราชสีห์กลางฝูงหมาใน คมดาบจากผลึกฟาดฟันผ่านร่างไททันที่ไม่มีเกราะคุ้มกันไปได้อย่างง่ายดายเหมือนหั่นก้อนเนย ร่างไททันของโรสนั้นตัวเล็กกว่ามีลักษณะคล้ายๆกับยูมิล ไททันสีดำหายไปแล้ว ดูเหมือนคอเตชจะหลบไปฟื้นฟูร่างกายอยู่ใต้อาคารที่ไหนสักแห่ง โรสพยายามวิ่งหาคอเตชใต้ตัวอาคารก่อนที่อีกฝ่ายจะกลับมาสู้ได้ในร่างสมบูรณ์
เปรี้ยง!!! ทว่าช้าไป ไททันสีดำปรากฏขึ้นด้านหลังโรส มันเหยียบร่างไททันของโรสจนแหลกเละ โรสพยายามปีนออกมาในสภาพที่ขาทั้งสองข้างถูกเหยียบเละ ยูมิลเห็นเหตุการณ์นั้นจากที่ไกลๆ แต่ก็เข้าไปช่วยไม่ได้เพราะติดพันอยู่กับไททันนักรบอีกตัว มันคว้าขาเธอไว้ทันทีที่เธอพุ่งกระโจนออกไปจะไปช่วยโรส
ไททันสีดำมองท่าทางของยูมิลจากที่เดิม มันแสยะยิ้มและหิ้วร่างของโรสขึ้นมาแกว่งเล่น ด้วยสภาพร่างกายแบบนั้นโรสแปลงร่างต่อเนื่องกันไม่ได้ มาเรียเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว เธอฟันคอไททันตรงหน้าจนขาดสะบั้นก่อนจะรีบวิ่งไปยังจุดที่ไททันสีดำและโรสอยู่ ไททันสีดำหันมามองเธอครู่หนึ่งก่อนจะโยนโรสเข้าปากและเคี้ยวเล่น
“ฮ้าาาา!!!!!” มาเรียหันโล่เข้ากระแทกไททันสีดำเต็มแรง ดาบในมือแทงเข้าไปในช่องว่างตรงกรามของอีกฝ่าย แต่ไททันสีดำก็สร้างเกราะไว้คุ้มกันตัวเองได้เช่นกัน ดาบนั้นจึงลื่นไถลไปและพลาดเป้า ไททันสีดำยิ้มเยาะก่อนจะกลืนร่างไร้วิญญาณของโรสลงคอให้ดูต่อหน้าต่อตา มาเรียแทงดาบใส่ไททันสีดำอีกครั้ง ไม่มีหลักการไม่มีวิชา ความบ้าคลั่งทำให้มาเรียลืมวิชาการต่อสู้หมดแล้วทุกอย่าง สิ่งที่เธอกำลังใช้สู้นั้นมีเพียงสัญชาตญาณดิบล้วนๆ
ของแค่นั้นไม่สามารถจะชนะคอเตชได้
มือสีดำหนาล็อกคอมาเรียไว้และบีบแน่นจนได้ยินเสียงเกราะร้าว ความสามารถในการสร้างผลึกนั้น หากไม่มีคิดจะสนใจจะป้องกันตัวเกราะก็จะบอบบางลง สู้กับมนุษย์มันอาจจะเป็นเกราะไร้เทียมทาน แต่เมื่อศัตรูคือไททัน มันก็แค่ชุดเกราะบางๆที่ไม่ยืดหยุ่นและแตกง่าย
ควับ! ควับ! โครม!!! ร่างของไททันนักรบถูกโยนข้ามฟ้ามาตกทับไททันสีดำล้มไปตามๆกัน ร่างไททันหญิงของแอนนี่เดินผ่านไททันนักรบเข้ามาโดยจับพวกนั้นทุ่มทิ้งระหว่างทางได้อย่างง่ายดาย มีแค่อัสลาน...มีแค่พ่อของแอนนี่เท่านั้นที่เชื่อว่าพละกำลังไม่ใช่ทุกสิ่งและฝึกแอนนี่ให้สามารถล้มคู่ต่อสู้ที่มีพละกำลังมากกว่าหลายเท่าได้
ไททันสีดำลุกขึ้นมาใหม่โดยไร้ร่องรอยการบาดเจ็บ เขาเตะไททันนักรบที่ร่วงใส่เขาออกไปอย่างไม่สบอารมณ์ แอนนี่ยืนประจันหน้ากับเขา ตั้งการ์ดขึ้นเหนือหัวอย่างที่เคยทำ คอเตชก็พุ่งเข้าใส่และชกเตรียมจะชกหมัดตรง แอนนี่เตะตัดขาข้างที่คอเตชก้าวออกมาก่อนอย่างแรง เกราะที่หุ้มขาของแอนนี่ร้าวในการโจมตีครั้งเดียว แต่ก็สามารถส่งร่างไททันสีดำลงไปนอนแอ้งแม้งได้ทันที แอนนี่เงื้อมือขึ้นและรวบรวมผลึกไปที่มือ ก่อนจะฟาดลงบนท้ายทอยของอีกฝ่าย ทว่าความแข็งแกร่งเกราะของไททันสีดำนั้นไม่ใช่จะทำลายโดยง่าย
หมับ! ไททันสีดำคว้าข้อเท้าของแอนนี่ไว้แล้วยกขึ้น ส่งแอนนี่ให้เสียหลักไปข้างหลัง แต่เธอก็ไม่ยอมล้มง่ายๆ เหวี่ยงขาเตะขวางใส่หัวของคอเตช อีกฝ่ายเซถลาไปตามแรงเตะและปล่อยมือจากข้อเท้าเธอ
ครืด! คมดาบไถลจากท้ายทอยคอเตชไปอีกครั้ง ไม่ว่ายังไงดาบของมาเรียก็ไม่มีทางแทงอีกฝ่ายเข้า โครม! คอเตชกระแทกข้อศอกใส่มือของมาเรีย ดาบผลึกหลุดมือลอยคว้างในอากาศและหล่นหายไปท่ามกลางฝูงไททันมากมายนั้น คอเตชก้าวเข้าไปหามาเรียอีกครั้ง แต่ก็หยุดชะงักเสียดื้อๆ ลูกเตะของแอนนี่จึงเตะโดนได้เพียงอากาศ คอเตชจับขาแอนนี่ไว้แล้วทุ่มลงกับพื้นด้วยพละกำลัง เขาเหยียบหลังเธอเอาไว้และดึงขาข้างซ้ายให้ขาดออกมาจากร่าง เลือดของไททันหลั่งไหลเหมือนแม่น้ำ แอนนี่พยายามจะคลานหนีออกไป แต่คอเตชก็กระทืบลงบนแขนที่พยายามคลานหนี มันขาดคาเท้า
“น่าเสียดายฝีมือจริงๆ” คอเตชว่าและเงื้อกำปั้นทั้งสองขึ้นเหนือหัว
โครม!!! มาเรียพุ่งเข้าใส่คอเตชแบบดับเครื่องชน พาให้ทั้งสองลอยไปชนกับตัวปราสาทจนถล่มลงไปทั้งหลัง มาเรียพยายามสร้างเกล็ดผลึกขึ้นปกคลุม เธอเป็นคนเดียวที่สร้างมันได้เหมือนกับชิน่า พี่สาวของเธอ ถ้าหากไม่มีทางแล้วที่จะโค่นล้มและฆ่าคอเตชลงได้ ก็มีแต่ต้องลากเขาไปสู่การจำศีลอีกครั้ง
มาเรียเหลียวมองยูมิลที่ไม่สามารถหลุดมาจากนักรบไททันตรงหน้าได้ แม้ยูมิลจะพยายามเข้ามาช่วยเธอเท่าไหร่ก็ตาม มันไร้ความหมาย มาเรียมองดวงตาที่ดำขลับคู่นั้น เธออยากขอโทษ ทั้งเธอและโรส ทำไมพวกเธอถึงไม่เคยจะยอมฟังพี่สาวของพวกเธอเลยสักครั้งกันนะ แต่มานึกได้ตอนนี้มันคงไม่มีความหมายอะไรแล้ว
แด่ราชายูมิล แด่เธอในอีก 2000 ปีข้างหน้า
มันคือคำพูดในจดหมายที่ยูมิลไม่ได้อ่าน แต่มาเรียได้เห็นมันในขี้เถ้ากองไฟ เธอไม่เคยรู้ว่ามันหมายความว่ายังไง แต่ตอนนี้เธอรู้แล้ว หลับไปด้วยกันเถอะนะคอเตช หลับใหลไปตลอดกาล ชิน่าก็ตั้งใจจะให้เป็นแบบนั้นตั้งแต่แรก อย่างน้อยก็สองพันปีกว่าผลึกที่แข็งแกร่งนี้จะเปราะลงไปเองตามธรรมชาติ โชคร้ายที่คอเตชทำลายกำแพงนั้นออกมาได้ก่อน
“ไม่!!!” ยูมิลหลุดมาจากฝูงไททันในที่สุด เธอกระโจนเข้ามาขวางการโจมตีของคอเตชไว้ กรงเล็บสีดำฉีกกระชากใบหน้าของไททันยูมิลออกไปครึ่งหน้า หากได้ตะปบถูกต้นคอของมาเรียตอนนี้ เธอก็คงถูกขยี้ไปแล้ว ยูมิลพยายามกัดทึ้งมือข้างนั้นของคอเตช ทว่าไร้ผลเพราะเกราะงั้นแข็งกว่าฟันยูมิลหลายเท่า
คอเตชเหวี่ยงร่างยูมิลลงบนพื้นและจับมาเรียทุ่มไปอีกทาง หมับ! แอนนี่กระโจนใส่เขาจากด้านหลัง ล็อกคอเขาในท่าจับบิดหักกระดูก คอเตชพยายยามดึงตัวแอนนี่ออกไป แต่แอนนี่ล็อกไว้แน่นขึ้นอีกและเกราะตรงลำคอถึงหลังเริ่มเกิดรอยร้าว คอเตชคว้าแขนข้างหนึ่งของแอนนี่ได้ แล้วทุ่มเธอออกไปด้วยแรงมหาศาล ก่อนจะตามไปกระแทกฝ่าเท้าใส่ใบหน้าของไททันหญิงเต็มแรงจนแหลกเละคาเท้า
โครม!!! ดาบของมาเรียบัดนี้อยู่ในมือของไรเนอร์ เขาผละจากการปะทะกับเบลทรูทมาได้ด้วยความช่วยเหลือของไททันแคระนับสิบตัวซึ่งรุ่มทึ้งเบลทรูทจนล้มลงมาในดงไททันหิวโหยพวกนั้น ไรเนอร์เหวี่ยงดาบด้วยพละกำลังทั้งหมดฟาดเข้าใส่ท้ายทอยของคอเตช เกราะที่ร้าวก็แตกกระจาย ร่างไททันสีดำทรุดลงไปนั่งคุกเข่า
ไรเนอร์หันคมดาบเข้าหาคอเตชและฟัน หัวของไททันสีดำก็หลุดออกจากบ่าไปพร้อมๆกับหัวของคอเตชด้วย ร่างของไททันสีดำแข็งกลายเป็นหินราวกับอนุสาวรีย์หัวขาด จบเสียทีกับยุคสมัยของไททัน จบเสียทีกับยุคสมัยของคอเตช การต่อสู้เริ่มซาลงเมื่อผู้นำของเผ่านักรบสิ้นใจ เผ่านักรบต่างคืนร่างมนุษย์และยอมจำนน ท่ามกลางพายุฝนที่พัดกระหน่ำ แสงสว่างก็หวนคืนมาสู้หุบเขาแห่งนี้อีกครั้งหนึ่งและสายฝนก็ค่อยๆซาลง
หลังฝนย่อมมีฟ้า ชัยชนะของฝ่ายยูมิลแลกมาด้วยเลือดเนื้อของผองพี่น้อง ทว่าก็นำพายุคสมัยใหม่ที่สงบสุขมาเยือนมวลมนุษย์ในที่สุด มาเรียหยิบร่างคอเตชออกมาจากร่างไททัน ทั้งขยี้ทั้งกระทืบทิ้งเต็มแรงจนยูมิลต้องเข้าไปห้าม
“พอแล้ว มันจบแล้ว” ยูมิลในร่างมนุษย์ขึ้นไปยืนบนไหล่ของไททันมาเรียแล้วบอก เธอช่วยดึงตัวมาเรียออกมา ซึ่งบัดนี้มีแต่น้ำตาปรากฏอยู่บนใบหน้า
“ฉันช่วยโรสไม่ทัน ทำไม!!” มาเรียร้องไห้ไม่ยอมหยุด ยูมิลได้แต่พยายามปลอบอยู่นานแสนนาน
เมื่อท้องฟ้าปลอดโปร่ง ทุกคนที่เกาะอยู่บนตัวเอ็ปก็ได้มองเห็นซากของหายนะด้านล่างนั้น นครแห่งขุนเขาที่เคยงดงามและยิ่งใหญ่ บัดนี้ถูกทำลายราบเป็นหน้ากลอง ปราสาทที่สร้างขึ้นอย่างอลังการ บัดนี้ก็กลายเป็นซากปรักหักพัง เอ็ปปีนกลับลงไปสู่พื้นเบื้องล่างช้าๆอย่างมั่นคง
“ฮือ... ” มิคาสะตื่นขึ้นพลางเอามือกุมหน้าท้อง
“ไหวไหมมิคาสะ” ชาช่าถาม
“เกิดอะไรขึ้น” มิคาสะพยายามปรับสายตาให้ชินกับแสงแดดที่ส่องทะลุเมฆลงมา “ฉันสลบไปได้ยังไง”
“เธอโดนแอนนี่เตะน่ะ” แจนตอบ “แล้วก็...มันจบแล้วล่ะ”
“แอนนี่...?” มิคาสะเหมือนเพิ่งนึกเหตุการณ์ก่อนที่จะสลบออก “แอนนี่อยู่ไหน!”
***********************************************************************
>>>หลังฉาก<<<
ไรเนอร์ : เราชนะ! เราชนะ! ฉันเป็นคนฆ่าคอเตช!! //ดีใจยิ่งกว่าตอนรู้ว่ายังไม่ตาย
มิคาสะ : แอนนี่! แอนนี่อยู่ไหน! //ร้องโวยวายและเขย่าชาช่าแรงยิ่งกว่าแผ่นดินไหว 10 ริกเตอร์
ชาช่า : อ๊าก!! ปล่อยฉ้านนน //โดนเขย่า รู้สึกเหมือนมื้อเช้าจะไหลออกจากปาก
โคนี่ : เฮ้ย! มิคาสะใจเย็นๆ นั่นมันแค่บทที่ต้องแสดง //ดึงชาช่าออกมา
ไรเนอร์ : (T^T) //โดนเมินสนิท
ไรท์เตอร์ : เหลืออีก 2 ตอน...เหลืออีก 2 ตอน //ท่องไปตบไหล่ไรเนอร์ไป
คอเตช : นี่ข้าเป็นตัวร้ายในอุดมคติเลยสินะ โผล่มามาดโหด ตายทีก็ดับอนาถ
ไรท์เตอร์ : ถ้าอุดมคติของไรท์น่ะนะ ถ้าใครที่มันจะตายก็ดับอนาถทุกรายนั่นแหละ
คอเตช : เออๆ ช่างเถอะ จ่ายค่าตัวมาก็พอแล้ว //ยื่นมือรับตัง
ไรท์เตอร์ : //จ่ายตัง กระเป๋าแฟบ
เซีย : ฉันกับเรเวนหายไปไหน //นั่งกอดเรเวน
เรเวน : นั่นดิ //ไซร้คอเซียเล่น
เซีย : เฮ้ย จักกะจี้ //ยันหัวเรเวนออก
ไรท์เตอร์ : เอ่อ...ที่จริงพวกเธอเป็นตัวประกอบนะ
เซีย : ใช่ แต่ก็มีคนอวยนะ
เรเวน : แถมคนอวยชอบแนวปวดตับซะอีก
ไรท์เตอร์ : //มอง...โยนทั้งคู่ข้ามไปไว้ตอนพิเศษ
ไรท์เตอร์ : ต้องแต่งให้จบในวันนี้ๆๆๆ //ท่องแล้วกลับไปแต่งตอนต่อไป
ความคิดเห็น