คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ๏ ch.10 ๏ ๛ [100%]
10
แฮ่กๆๆ
ผมยืนหอบอยู่ที่หน้ามหาฯลัยโดยมีแบคฮยอนยืนอยู่ข้างๆเพราะนั่งพักได้สักพักแล้ว วันนี้เซฮุนเลิกหกโมงเย็นแต่เขาไม่มีทีท่าว่าจะโทรบอกให้ผมมารับกลับบ้านเลยสักนิด แบคฮยอนก็เลยเสนอให้มาหาเซฮุนที่มหาฯลัยเพราะเขาเองก็เป็นห่วงเซฮุนเช่นกัน
“ไม่เจอเลย ทำยังไงดีแบค...” ผมพูดเสียงสั่นด้วยความเป็นห่วง ผมกลัวว่าเซฮุนจะเป็นอะไรไป
“ใจเย็นนะคยอง ตอนนี้ลูกน้องคงมาถึงแล้ว” แบคฮยอนว่าด้วยสีหน้าเครียด
ไม่นานรถเบนซ์สีดำสามคันก็เข้ามาเทียบฟุตบาทก่อนจะมีชายชุดดำเดินออกมา เป็นเพราะพวกเราหาเซฮุนมาร่วมชั่วโมงแลวก็ไม่เจอสักทีทำให้แบคฮยอนต้องเรียกลูกน้องมาช่วยอีกแรงเพื่อค้นหาทุกซอกทุกมุม
“หาต่อเถอะ คราวนี้เราสองคนแยกกันนะ” ผมเสนอความคิดบ้าง เพราะเราสองคนหาด้วยกันมันคงช้า ยามสองคนที่ไหว้วานให้ช่วยก็ต้องบอกให้หยุดเพราะดูแต่ละคนจะหาเซฮุนไม่เจอเหมือนกันและเขาทั้งสองคงเหนื่อยมาก
วิ่งหาทั่วตึกชีวะเท่าไหร่ก็ไม่เจอ จนกระทั่งเจอหยดเลือดสองสามหยดที่หน้าประตูห้องทดลองอะไรสักอย่าง ผมจึงกลั้นใจทำเป็นกล้าเปิดประตูเข้าทันที
“จงอิน...” ร่างสูงของจงอินกำลังยืนล้างมือที่เต็มไปด้วยคราบเลือด ผมค่อยๆก้าวถอยหลังออกมาเมื่อเห็นว่าหัวสีขาวกำลังหันมาทางนี้
“พี่คยองซู!”
ผมรีบวิ่งออกมาทันทีเมื่อจงอินทำท่าจะวิ่งตามมา ไม่เอา แบบนี้ผมกลัว กลัวจงอิน กลัวในสิ่งที่เขาจะทำในสิ่งที่ผมคิดอยู่
“โอ๊ย!” แต่โชคร้ายที่เขาวิ่งตามทันแล้วคว้าเอวผมเอาไว้ไม่ให้ไปไหน
“พี่หนีผมทำไม”
“พี่...”
นั่นสิ ผมจะวิ่งหนีเขาทำไม ในเมื่อยังไม่รู้เลยว่าเขาทำอะไร เขาอาจจะโดนมีดบาดก็ได้...
“พี่คิดว่านายจะไปทำอะไรใครน่ะ พอเห็นแบบนั้นก็เลยกลัว ขอโทษนะที่คิดแบบนั้น” ผมลูบหน้าตัวเองเพื่อให้ใจเย็นขึ้น
ใจของผมมันเต้นเป็นระส่ำเมื่อคิดว่าถ้าจงอินไปทำอะไรเซฮุนละก็...
ผมคงต้องตัดเขาออกจากชีวิตแล้วล่ะ...
10 %
“งั้นหรอ อยากรู้มั้ยล่ะ...” จงอินยิ้มแสยะ
“เซฮุนหรอ...”
“ช่วยไม่ได้... ขอมาก็จัดไป ผมไม่ผิด”
“นายทำแบบนี้ได้ยังไงจงอิน!! เซฮุนรักนายมากเลยนะรู้มั้ย ทั้งๆที่เซฮุนไม่ได้ทำอะไรผิดแล้วนายยังจะทำร้ายเซฮุนทำไม!!”
หัวใจมันหล่นไปที่ตาตุ่มเมื่อได้ยินจากปากของจงอิน เขาทำเกินไปแล้ว ผมจะไม่ยอมเด็ดขาด!
“มันบอกเรื่องที่ผมทำกับมันให้พี่ฟัง ไม่คิดบ้างหรอว่าถ้าพี่รู้แล้วพี่จะเกลียดผมขนาดไหน หึ สุดท้ายพี่ก็เกลียดผมจริงๆ ได้ตามที่มันหวังสมใจ”
“นายทำตัวเองนะจงอิน ถ้านายไม่ทำพี่ก็คงไม่มีความรู้สึกแบบนั้นกับนาย อย่าคิดจะมาโทษเซฮุน”
“ทำไมจะโทษไม่ได้ล่ะ เกมแบบนี้มันไม่มีกฏกันหรอกนะ หึ”
“แต่ฉันคิดว่ามันมีกฏนะ...”
“ไอ้แบคฮยอน!” จงอินล็อคคอผมแน่นเมื่อเห็นแบคฮยอนเดินใกล้เข้ามา มีดพกเล่มเล็กถูกยกมาจ่อที่คออย่างรวดเร็ว
จะฆ่ากันเลยหรอ นี่เขารักผมจริงๆหรอเนี่ย...
“สำหรับนายมันไม่มีแต่สำหรับคนอื่นมันมี เกมหรอ เกมคร่าชีวิตคน... ฉันว่าบางเกมมันก็ต้องมีกฏนะ...” แบคฮยอนพูดเสียงนิ่ง “คนหนึ่งตาย คนกระทำก็ต้องตายด้วยเหมือนกัน แต่ตายทรมานกว่าเหยื่อที่ถูกกระทำ นี่แหละกฏสำหรับฉัน แล้วของนายล่ะ... ไอ้จงอิน”
“เหี้ยเอ้ย!”
“ซ่อนไม่เนียนเลยน้า เซฮุนยังไม่ตายนี่ แต่จับไปยัดไว้ใต้ถุนอาคารไม้แบบนั้น เซฮุนคงทรมานแย่”
“จงอิน...” ผมเรียกชื่อเขาเสียงแผ่ว แขนที่กำลังล็อคคอผมไว้เริ่มสั่นหน่อยๆเพราะความกลัว
ผมอยากเจอเซฮุน อยากรู้ว่าเขาเป็นยังไงบ้าง
“ขอเหตุผลที่นายทำแบบนี่หน่อยสิ บางทีฉันอาจจะไม่ทำอะไรนายก็ได้” แบคฮยอนยิ้มร่าอย่างเป็นมิตร ผมดูออกว่าเขากำลังเล่นละคร
แต่สำหรับคนที่เริ่มจะเสียสติเพราะถูกจับได้คาหนังคาเขาอย่างจงอิน คงไม่มีสติสัมปชัญญะในการคิดไตร่ตรองคำพูดที่แฝงไปด้วยหนามแหลมแบบนี้หรอก เพียงแค่ตีความหมายเผินๆที่แปลว่ารอด แค่เดาก็รู้ว่าเขาจะตอบออกมา
และที่ง่ายกว่านี้ก็คือการที่เราบอกเหตุผลแต่ได้ค่าตอบแทนที่สูงไม่น่าเชื่อ มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก ถ้าบอกแล้วรอดตายงั้นหรอ... ไม่มีทาง...
“หึ ชะ... ช่วยไม่ได้ มันจะทำให้พี่คยองซูเกลียดกู ก็สมควรจะตาย ส่วนมึง! มึงก็เหมือนกัน!... มึงแย่งพี่คยองซูไปจากกู!”
“ไม่ได้แย่งนะ แต่พี่...” ผมเอ่ยไม่ทันจบจงอินก็ตัดบทเข้า
“พี่น่ะหุบปากไปเลย!” จงอินว่าเสียงดัง ยิ่งอยู่ข้างหูผมแล้วก็แทบจะล้มทั้งยืน ผมมองแบคฮยอนด้วยสายตาขอความช่วยเหลือเพราะเขาคงรู้ว่าผมหมายถึงอะไร
“นี่ใช่มั้ยเหตุผล อ้อ อีกอย่างหนึ่ง ถ้านายปล่อยคยองมาให้ฉันคืน ฉันจะไม่เอาเรื่องอะไร จะทำเป็นไม่รู้เรื่อง ส่วนเรื่องเซฮุนฉันก็จะพาไปรักษา”
“ไม่ว่ายังไงกูก็จะไม่ให้พี่คยองวูกับใครทั้งนั้น พี่คยองซูเป็นของกู”
“แต่นั่นว่าที่ภรรยาในอนาคตของฉัน”
“มึง!”
“ตอบมา อยากมีชีวิตรอดหรือว่าอยากตายไปทั้งสอง ถ้าเมียกูต้องไปอยู่กับมึงจริงๆ กูคิดว่าเมียกูอาจจะตายเพราะมึงก็ได้นะ ถ้าเป็นแบบนั้นกูจะได้ฆ่าทีเดียวไปเลย ตอบมาดีๆ อย่าให้กูต้องทำตัวสถุนไปมากกว่านี้” สายตาเย็นชามองจงอินนิ่ง
“กู...”
“ลังเลอีกนาทีเดียวก็ตายทั้งสอง!”
ผลั่ก!
“โอ๊ย!” จงอินผลักผมกระเด็นไปข้างหน้าแต่ยังดีที่แบคฮยอนเข้ามารับตัวผมไว้
“ขอบใจนะ หนีสิ... หึ” แบคฮยอนยิ้มแสยะมองดูจงอินที่กำลังวิ่งหนีออกจากตึกเรียนแต่ก็...
ปัง!
“อ๊ากกกก!!” ลูกน้องของแบคฮยอนที่โผล่มากจากด้านหลังยิงเข้าที่ขาของจงอินได้อย่างแม่นยำ ร่างสูงโปร่งล้มลงหน้าคะมำทันที
“วางแผนไว้แต่แรกแล้วหรอ” ผมถามแบคฮยอนเสียงสั่นเพราะยังกลัวจงอินไม่หาย มีดพกแทบจะเฉือนเข้าที่คอของผมอยู่แล้ว...
“ใช่” แบคฮยอนตอบพลางเดินไปใกล้ๆจงอินที่กำลังพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นแต่ก็โดนลูกน้องของแบคฮยอนถีบให้ล้มลงไปนอนเหมือนเดิม
“ไหนมึงบอกว่าจะปล่อยกู!”
“ฉันพูดหรอหรือว่านายฝันไปรึเปล่า ฉันก็แค่รู้สึกว่าเกมนี้ไม่ควรมีกฏนะ เกมอื่นอาจจะมี... แต่เกมนี้ไม่ใช่”
“!!!”
“ไม่มีกฏก็โกงได้ น่าสนุกดี แต่ตอนนี้คงหมดสนุกแล้วล่ะ จับมันไปดำเนินคดี ถ้าจะเป็นข่าวก็ยัดเงินปิดไปซะ” ประโยคหลังแบคฮยอนหันไปสั่งลูกน้องเสียงนิ่ง
จงอินถูกห้ามออกไปอย่างไร้ความปราณี ทำให้อดสงสารไม่ได้ อย่างน้อยก็เคยผูกพันธ์กัน ไม่น่ามาเสียคนกับอีแค่ความรักของเซฮุนเลยสักนิด ไม่ใช่สิ ไม่ใช่แค่...
ความรักของเซฮุนมันยิ่งใหญ่นะ...
“ละ แล้วเซฮุนล่ะ”
“ไม่ต้องเป็นห่วง แบคให้หมอส่วนตัวดูแลให้แล้วล่ะ”
มิน่าล่ะถึงเงียบ ปกติถ้าโทรแจ้งรถพยาบาลจะเปิดวอร์เสียงดัง แต่นี่กลับเงียบสงบผมก็เลยแปลกใจ
“แล้วนายไปเจอเซฮุนได้ยังไง”
“มือโผล่มาจากใต้ถุนน่ะ”
“เขาเป็นยังไงบ้าง”
“เสียเลือดเยอะมากแต่ไอ้จงอินกล้ายัดร่างของเซฮุนเข้าไปใต้ถุนได้ไงวะ เจ็บไม่น้อยเลยนะ กว่าจะดึงออกมาได้เซฮุนก็จะขาดใจตายอยู่แล้ว แค่หายใจยังลำบาก แบคก็เลยช่วยผายปอดก่อนที่หมอจะมาแล้วแบคก็มาเจอคยองกับจงอินเนี่ยแหละ”
“ดีนะ ที่เซฮุนยังไม่ตาย ฉันเป็นห่วงมาก ถ้าไปเยี่ยมตอนนี้เลยได้มั้ย” ผมว่าอย่างร้อนรน พูดได้เต็มคำว่าตอนนี้ไม่ได้นึกถึงใครนอกจากเซฮุน ทั้งเป็นห่วง ทั้งเสียใจ อยากจะร้องไห้ที่ผมดูแลเขาไม่ดีทั้งๆที่พยายามจะเคลียร์เรื่องทุกอย่างและคิดว่ามันคงจะจบสิ้นไป แต่มันก็ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด
“ไว้เยี่ยมวันพรุ่งนี้เถอะ ตอนนี้กลับบ้านไปพักผ่อนก่อนนะ วิ่งมาหลายชั่วโมงแล้ว ถ้าเซฮุนเห็นว่าเราเป็นแบบนี้ก็อาจจะโทษตัวเองแบบที่คยองเคยบอกนะ”
“อืม”
วันต่อมา ณ คอนโดของแบคฮยอน
“ตอนนี้เขายังมีอาการช็อคเล็กน้อย อย่าเพิ่งพูดอะไรที่มันกระทบจิตใจนะ ส่วนเรื่องอาหารการกินก็กินได้ปกติไม่ต้องหยอดข้าวต้มเหมือนคนเป็นไข้หวัด แต่ต้องกินยาหลังอาหารทุกมื้อและร่างกายบอบช้ำเยอะมาก ตอนนี้ก็อย่าเพิ่งพาออกไปเดินเล่นแถวไหนแล้วกัน เดี๋ยวจะปวดหนักกว่าเดิม”
“ขอบใจ แค่นี้ใช่มั้ย ค่ารักษาเท่าไหร่”
“ขอตั๋วไปปารีสละกัน”
“เปลืองเงินอีกละ เมื่อไหร่นายจะเกรงใจฉันบ้างเนี่ย”
“เมื่อนายจน” หมอคีย์ว่ายิ้มๆแล้วเดินออกไปจากห้อง
ผมนั่งลงข้างเซฮุนที่เพิ่งตื่นขึ้นมาเมื่อไม่นาน ร่างกายของเซฮุนคงปวดระบมไปทั่วตัวแน่ๆเพราะมันมีแต่รอยฟกช้ำดำเขียวจนน่ากลัว
“พี่ช่วยผมหรอ” เซฮุนถามผมเสียงแผ่ว
“แบคฮยอนน่ะ” ผมยื่นมือไปลูบผมสีบลอนด์ทองเบาๆอย่างอ่อนโยน
“ผมผิดเอง”
“นายไม่ผิด”
“ผิดสิ ผมบอกให้เขาฆ่าผม... ฮึก”
“ไม่เป็นไร เรื่องมันคงยังไม่จบง่ายๆ อีกนานกว่าจะจบ แต่ก็อย่าไปทรมานตัวเองละกัน”
“แบค!” ผมมองค้อนแบคฮยอนวงใหญ่เมื่อเขาพูดประโยคเมื่อกี้ไป เขาเสียดสีเซฮุนชัดๆ!
“อึก ใช่ ผมรู้ว่ามันไม่จบง่ายๆ”
“แหงล่ะ อุตส่าห์จะพาเข้าคุกแต่พ่อมันดันยัดเงินก้อนใหญ่ให้ตำรวจ เท่าที่สืบมา... จงอินไม่มีแม่ มีแต่พ่อซึ่งเป็นมาเฟีย”
“อะไรนะ!” นี่มีเรื่องไหนบ้างที่ผมยังไม่รู้บ้างเนี่ย!!
Please Do for me.
Vote. l Fav. l commment.
ความคิดเห็น