คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ตอนที่ 14 : 14th Bullets
ตอนที่ 14 : 14th Bullets
................
มีข่าวลือเกิดขึ้นในหมู่ผู้เข้าแข่งขัน และแพร่สะพัดอย่างรวดเร็ว....
"ใช่ครับ ผมก็ได้ยินมาว่า มีคนเห็นแบบนั้นจริงๆ มีอาวุธเยอะมากยิ่งกว่าคลังแสงอีก ใต้เวทีกลาง
แจ้งนั่น "
"ดูสิฮะ ผมแอบย่องไปเอามาได้" เด็กหนุ่ม ไม่พูดป่าว เขายื่นปืนสั้น บาเร็ทต้า 90Two รุ่นใหม่
ล่าสุด ด้ามจับเป็นโพลิเมอร์สีดำน้ำหนักเบาออกมาให้ดู
"เสียแต่ว่ากระสุนมันหมดซะแล้ว มันแย่หน่อยที่มี ทีม TVXQ ระดับ E คุมตรงนั้นอยู่ แต่ถ้าพวก
เราหลายๆคนไปช่วยกัน หลอกล่อ ยังไงซะต้องได้อะไรติดไม้ติดมือกลับมาบ้าง เราไปรวมคนกัน
เถอะฮะ เดี๋ยวผมนำทางให้"
เด็กหนุ่ม ผมสองสี สวมฮูดสีขาวคลุมศีรษะ ทำให้เห็นใบหน้าไม่ชัดนัก แต่ก็พอมองออกว่าผิว
ขาวเนียนละเอียด ตากลมโต ดูน่ารัก กำลังพูดโน้มน้าว ผู้เข้าแข่งขันที่มาหลบแถวบ้านผีสิง
หลาย ต่อหลายคน จนกลายเป็นกลุ่มคนใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ
พวกทีม D และ C ที่หวังจะซ่อนตัวรอหมดเวลา ก็เริ่มมีความหวัง รอแต่ใครสักคนขึ้นมาเป็น
ผู้นำเท่านั้น
"ฉันไม่เชื่อหรอก นายจะหลอกพวกเราไปตายใช่มั๊ยหล่ะ!??" เด็กหนุ่มผมไถข้าง ในชุดหนังสีดำ
โพล่งขึ้นมา ทำให้บางส่วนเกิดความลังเล เริ่มโต้เถียงกัน
"งั้นเพื่อความปลอดภัยและมั่นใจของทุกคน ส่งตัวแทนมาสอดแนมก่อนทีมละ 1 คนก็ได้ครับ แต่
ผมบอกก่อนเลยนะว่า ถ้าทีมไหนได้อาวุธไปก่อน ที่เหลืออย่ามาเสียใจนะครับผม" หนุ่มน้อย
ในฮูดสีขาว ทำท่าไม่สนใจ แถมพูดแทงใจดำทำให้บรรยากาศดูตึงเครียดขึ้นมาอีก
"น่าสนใจดีนี่ ขอพี่สาวไปด้วยคนได้ไหมจ๊ะ ?!!" เสียงหวาน ของสาวในชุดกระโปรงยาวรัดรูปแต่
แหวกขึ้นแทบจะถึงเอว สี่คน ดังขึ้น ( หวาย.. นี่มัน นูน่า ทีม A นี่นา...)
"น้องชายคนนี้ พี่ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน เพิ่งเดบิววันนี้เหรอจ๊ะ?" สาวผมบลอนด์ดัดสั้น พูดทัก
" เอ่อ... ฮะ..." เด็กหนุ่มในชุดฮูดปิดหน้าไม่ตอบอะไรมาก เขาพยักหน้าเป็นเชิงว่าชวนให้เดิน
ตาม ไปยังเวทีกลางแจ้ง
เมื่อทุกคนเห็นว่า มีทีม ระดับ ดิวิชั่น A มาร่วมทางด้วย ก็เริ่มมีความมั่นใจ และชักชวนกัน ไป
เรื่อยๆ จน มีคนมากกว่า 30 คนแล้วในตอนนี้
"เดี๋ยวช่วยเงียบกันด้วยนะครับ พอพ้นตรงนี้ไป แสงไฟจะส่วางพอที่จะทำให้พวกเขาเห็นเรา บน
เวทีนั้นมี ชางมิน เขาชอบใช้มือปล่าวต่อสู้ เคลื่อนไหวได้รวดเร็วมาก แล้วก็ไม่รู้ว่าใช้อาวุธอะไร
ได้บ้าง ส่วน ยุนโฮนั้นมีแส้ ระยะโจมตีประมาณ 4-5 เมตร "
...สาวๆทีม A หัวเราะคิก กับคำอธิบาย นั้น "สมกับเป็นมือใหม่จริงๆ ... ยังไม่รู้จักความน่ากลัว
ที่แท้จริงของพวกนั้นสินะ"
เด็กหนุ่มแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน แล้ว แบ่งคนออกเป็น 2 กลุ่ม คือ ให้มีกลุ่มล่อเป้า แล้วก็กลุ่มที่
เหลือเข้าไปขโมยอาวุธ
"พวกนายรู้ไหม ถ้าทำให้พวกดีวิชั่น E นั่นมีริ้วรอยได้ละก้อ ค่าตัวพวกนายจะเพิ่มขึ้นไม่รู้กี่เท่า
บางทีอาจจะมีแมวมองเชิญไปเข้าสังกัดใหญ่ๆก็ได้นะ " สาวทีม A คนหนึ่งพูดปลุกใจกลุ่มของ
เรา แล้วก็ ปาระเบิดมือขึ้นไปบนเวทีเปิดฉากบุกทันที
" ชิบ....แระ!! แจบอมอยู่บนนั้น" หนุ่มน้อยในฮูดสีขาวสบถคำไม่สุภาพออกมา เขารีบเข้าไปร่วม
โจมตีอย่างไม่รีรอ
" ตู๊มมมม!!" เสียงระเบิดดังสนั่น เศษไม้ เศษปูน ตกกระจาย และมีไฟลุกบนเวที ยุนโฮ และ
ชางมิน กระโดดหลบระเบิดทัน แล้วเปิดฉาก ตอบโต้ พวกเขาไล่ฆ่าคนที่อยู่บริเวณนั้น ล้มลง ที
ละคน สองคน อย่างรวดเร็ว
สาวทีม A ทั้งสี่ ทีมเวิกดีมาก ผลัดกันโจมตีชางมินด้วยมือป่าว แล้วค่อยๆหลอกล่อ กันเขาออก
มาจากเวที ปล่อยให้ยุนโฮ โจมตีคนที่เข้ามาแย่งอาวุธ โดยมี แบมแบมคอยยิงสกัดอยู่ไม่ไกล
แม้จะมีคนเสียชีวิตไปเยอะ แต่อาวุธหลายอย่างที่ซ่อนไว้ก็ถูกลำเลียงออกไปพอสมควร ทำให้
ทั้งสองหัวเสียไม่ใช่น้อย
เสียงระเบิดนั่นทำให้แจบอมฟื้นจากสภาพหมดสติ เขาพยายามจะบังคับร่างกาย มีแต่มือขวาที่
ตอบสนอง พอจะใช้ดันตัวนั่งขึ้น ในขณะที่แขนซ้ายดูเหมือนจะหัก ห้อยจนหมุนได้ ทั้งตัวปวด
เหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ แต่ไม่ใช่เวลามาอ้อยอิ่ง
ภาพแรกที่พอจะมองได้ชัดคือ คนนับ สิบกำลังกรูกันเข้ามาค้นหาอาวุธ ที่โผล่ออกมาจากใต้เวที
ด้วยแรงระเบิด โดยมี ยุนโฮ กับชางมิน กำลังไล่ฆ่าคนอย่างบ้าคลั่ง
"แจบอมฮยอง!!" หูผมคงไม่ฝาด ผมได้ยินเสียงแบมแบม ใกล้ๆ แต่ร่างกายยังขยับไม่ได้ดังใจ
"ตุ๊บ!!" เสียงเหล็กหนักๆ หล่นมาใกล้ๆตัวผม ผมหยิบมันขึ้นมา .44 แม๊กนั่ม
"ฮยองงงงงงงงงง!!" แบมแบมร้องเสียงดัง เมื่อแส้ของยุนโฮ ตวัดรัดเข้าที่คอ ไกลออกไป
ผมหยิบปืนขึ้นมาแล้ว ยิงไปที่สปอทไลท์ทั้ง 4 อย่างรวดเร็ว ไฟ ส่องเวทีดับมืด ทั่วบริเวณมืด
สนิท เป็นจังหวะให้คนที่อยู่แถวนั้นกระจายตัว อาศัยความมืดหลบหนีไปได้หลายคน และการ
จู่โจมของ สองคนนั้น ชะงักลง
นั่นสบโอกาสให้ผมยิงชางมิน ที่อยู่ใกล้กว่า เขาหันหลังอยู่ไม่ทันระวังตัว แต่ก็เหมือนมีตาหลัง
เขาเบี่ยงตัวหลบทำให้กระสุนโดนที่ไหล่ ไม่ใช่จุดสำคัญ ผู้หญิง 4 คนที่สู้กับเขาก่อนหน้านั้น
หยิบฉวยอาวุธที่ต้องการแล้วหลบหนีไป
ผมรีบเข้าไปโจมตี กระโดดเตะซ้ำที่ไหล่ จนเขาล้มลงแล้ว ผมใช้เท้าเหยียบศีรษะของเขาบ้าง
แล้วเอาปืนจ่อขมับเขาไว้
ยุนโฮ เอาแส้รัดคอแบมแบมแล้วยกขึ้นจนตัวลอยจากพื้น แบมแบมดิ้นหายใจไม่ออก อย่าง
ทรมาน พยายามใช้สองมือของตัวเองช่วยคลายแส้เพื่อเอาอากาศ
"ปล่อยน้องชั้นซะ ยุนโฮ!!" ผมไม่ได้พูดเล่น พร้อมปลดเซพตี้ ปืน
"คงไม่ต้องบอกนะ ว่า เจ้า .44 แมกนั่มอันนี้ จะทำให้หัวของชางมิน น้องรักคนสุดท้ายของนาย
เละขนาดไหน สมองคงกระจายไม่น่าดูเท่าไหร่"
"อย่าคินนานสิ หรือนายรอวินาทีที่จะได้กลายเป็น Solo player อยู่ ฉันจะได้สงเคราะห์ให้"
สีหน้าแจบอม ดูไม่มีความลังเลที่จะเหนี่ยวไกสักนิด
(แต่ในใจนั้นเป็นห่วงแบมแบม แทบจะระเบิด ถ้าจะมีสิ่งไหนในโลกทำให้ยุนโฮ หวั่นไหว ก็คง
เป็นเรื่องที่เขาเคยเป็น ลีดเดอร์ แล้วทีมแตก เหลือชางมิน ที่เป็นมักเน่ คอยอยู่เคียงข้างเขา
จนถึงตอนนี้เท่านั้น คงไม่ต้องบอกว่าชางมินมีความสำคัญกับยุนโฮแค่ไหน และในสายตาของ
คนทั่วไป ถ้าผมฆ่าชางมิน ผมจะเป็น ดีวิชั่น D คนแรกในประวัติศาสตร์ที่ทำแบบนี้ได้ คงไม่ต้อง
ถามถึง ชื่อเสียง เงินทองที่จะได้รับ แต่มันไม่สามารถแลกกับ ชีวิตของแบมแบม หรือใครคน
ไหนใน Got7 ได้เลย สำหรับผม)
"เดี๋ยว!!" ยุนโฮตะโกนเสียงดัง แล้วคลายมือ ปล่อยแบมแบมลงง่ายๆ
แบมแบมแกะแส้ที่พันคอออกแล้ววิ่งมาทางผม ทำให้ผมยกเท้าออกจากชางมินแล้วถอยออกมา
ชางมินลุกขึ้น เซ นิดนึง เหมือนจะยกมือปาดน้ำตาตัวเองแล้วเดินไปซบไหล่ยุนโฮ ปล่อยให้พวก
เราเดินออกมาง่ายๆ อย่างเงียบๆ
..........
"โอ้ย!! กอดเบาๆสิ แบมแบม ซี่โครงชั้นหักไปหลายซี่อยู่นะ!!" ผมร้องอออกมาน้ำตาแทบไหล
พร้อมเอามือลูบหัวเด็กน้อยที่กำลัง ร้องไห้ ซบ อกผมอยู่
"แบมแบมดีใจอ่า นึกว่า ฮยองจะตายซะแล้ว ฮือๆๆ" ดวงตากลมโต มีน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด
เนื้อตัวมอมแมม พูดไป สะอื้นไป
ตอนนี้พวกเราเข้ามาหลบอยู่ในร้านขายยาในโซนร้านค้า เพื่อหาอุปกรณ์ทำแผล แน่นอนว่าเป็น
สถานที่ๆ พบคนได้ทุก 1 นาที เพราะผู้เล่นที่บาดเจ็บก็มักจะนึกถึงที่นี่กันทั้งนั้น ส่วนใหญ่ถ้าเป็น
ผู้เล่นเก่าจะรู้จักมารยาทดี ไม่มีการฆ่ากันในร้านขายยา ค่อยไปฆ่ากันเอาหลังก้าวออกจากร้าน
ไป
"ฮยอง ถอดเสื้อออกเร็ว เดี๋ยวแบมจะทำแผลให้" เด็กน้อยปาดน้ำตา แล้วเอามือมาจับชายเสื้อ
ของผม
"เฮ้ย!! ไม่เอาน๊า " ผมรีบเอามืออีกข้างที่ยังยกไหวปัดมือน้องออกทันที ภาพเขี้ยวขาว ยิ้มยิงฟัน
ของคนหัวแดงแวบเข้ามาในสมอง สยองยิ่งนัก
"อ่ะ โทดที ฮยองยังไม่ได้ขอบใจ แบมแบมที่เข้ามาช่วยเลย เก่งมาก" แจมบอมไม่เคยชมแบม
แบมมาก่อนในชีวิต ทำให้แบมแบมดีใจมาก
แต่ก็ไม่นานนัก...
"เปรี๊ยะ!! ตูมม" เสียงกระจกร้านขายยาแตกกระจาย พร้อมมีร่างใหญ่กลิ้งเข้ามา
แจบอมรีบเอามือกันแบมแบมไว้ข้างหลังโดยสัญชาติญาณ แล้วค่อยๆเดินเข้าไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น
ร่างคนที่กลิ้งอยู่ โดนเศษกระจกบาด นิดหน่อย แต่ ชุดที่ใส่ดูคุ้นตามาก
"เฮ้ย ยูคยอม!! มาได้ไงเนี่ย" แต่แบมแบมจำได้ทันทีที่เห็น
ยูคยอม เข้ารวบตัว แจบอมกับแบมแบม ให้หมอบลงกับพื้นเพื่อหลบกระสุนที่กำลังยิงตามเข้ามา
ในร้าน
พวกข้างนอกตามเข้ามาไม่ได้เพราะเจอคนข้างในยิงสวนออกไป เพราะก็ไม่รู้ว่าศัตรูของใครเป็น
ของใครแล้วตอนนี้
ทั้งสามค่อยๆคลานไปหลบหลังเคาเตอร์ขายยา
"ดีจังที่ฮยองกับแบมแบม ไม่เป็นอะไร" ยูคยอมนั่งหลังพิงตู้ยาพร้อมหยิบโพยกระดาษออกมา
"นายเจอคนอื่นมั่งไหมยูค?" แบมแบมถามด้วยความคาดหวังบางอย่าง
"อ่า ฉันกับมาร์คฮยอง เจอพวก แจ๊กสัน ยองแจ แล้วก็จินยองฮยองแล้ว ทุกคนปลอดภัยดี ยัง
เป็นห่วงอยู่เลยว่า พวกนายไม่มาที่จุดนัดพบ ตอน 19.00 น. จะเป็นอะไรกันหรือป่าว ดีนะมาเจอ
กันที่นี่ จะได้ไม่ต้องไปสวนน้ำ" ยูคยอมทำหน้ายู่นิดนึง ก่อนจะหันไปหาแบมแบม
"แบมแบมนายช่วยไปจัดของตามนี้ให้หน่อยนะ เมื่อกี้ตอนโดดเข้ามา ข้อเท้าพลิกอ่ะ" ยูคยอมส่ง
โพยกระดาษให้แบมแบม เป็นรายการยา และอุปกรณ์ปฐมพยาบาล
พอแบมแบม ลุกไปจัดของ ยูคยอมก็หันมาคุยกับแจบอม ด้วยสีหน้าไม่ค่อยดี
"เฮ้ยมีไร ป่าวเนี่ย?!!" แจบอมรู้สึกไม่ดี เหมือนจะมีข่าวร้าย
"ออมม่าจินยอง อ่ะ ....." แค่ยูคยอมเอ่ยชื่อนี้ขึ้นมา ทำให้หัวใจของแจบอมเสียวแปร๊บ รู้สึกได้ถึง
การเต้นผิดจังหวะของมัน
"...เฮ้ยมีอะไร พูดให้จบดิ!" แจบอมคาดคั้น ด้วยสีหน้าที่ยูคยอมไม่กล้ามอง
"....ออมม่าจินยอง ...บาดเจ็บหนัก โดยเฉพาะตา..อาจจะตาบอดอ่ะ ฮยอง เราควรจะทำยังไงกัน
ดี ?" ยูคยอมก็ดูเหมือนอยากจะร้องไห้อีกคน
"ยาพวกนี้ชื่อเป็นภาษาอังกฤษ ผมอ่านไม่ออก หาไม่เจอ อ่ะ ทำไงดี" แบมแบมยื่นหน้ามาระ
หว่าง ยูคยอมกับแจบอม พร้อมรอยยิ้มไร้เดียงสา
"อย่าบอกแบมแบมนะ" แจบอมกระซิบบอกยูคยอม พร้อมลุกขึ้นเตรียมของที่จำเป็น
"ใครจดรายการให้เนี่ย ทำไมไม่จดภาษาเกาหลีฟระ ... ยาพวกนี้มันเป็นยาเสพติดทั้งนั้นนี่.. อ่อ
มันใช้แก้ปวดอย่างแรงได้ด้วย โอ๊ย.... ใครจะไปเอายากินหล่ะ กว่าจะออกฤทธิ์ แถมต้องลำบาก
หาน้ำดื่มอีก เอายาฉีดดีกว่า ยูคยอมเตรียมเข็มกับไซริ้งฉีดยาไปด้วยนะ หลายๆอันเลย" แจบอม
พูดบ่น ไปเดินจัดยาไป ดูหงุดหงิดงุ่นง่านเหมือนหนูติดจั่น
แจบอม เอา arm sling มาคล้องแขน ที่หักห้อย ให้อยู่ในท่า งอแนบลำตัวจะได้เคลื่อนไหวได้
สะดวก แล้วก็ฉีดมอร์ฟีนแก้ปวดเข้าเส้นเลือดที่ข้อมือ ด้วยแขนข้างเดียวอย่างทุลักทุเล ฤทธิ์
ของยาทำให้เขาตัวเบา อาการปวดหายไปอย่างรวดเร็ว ...ตอนนี้พร้อมจะไปต่อแล้ว
...........
"สวัสดีครับ ต่อไปนี้เป็น Special stage เสียงประกาศจากลำโพงที่ติดอยู่ทั่วสนามแข่งดังขึ้น
ได้รับการสนับสนุนจากบริษัท SM นะครับ ตอนนี้ทางบริษัทเปิดรับ ศิลปินกลุ่มใหม่ ใครที่
ต้องการ เข้า audition กับเรา ให้มาร่วมแข่งขันใน เกมนี้นะครับ เกมก็ง่ายๆ เรามี ตัวแทนเจ้า
หญิงอยู่บนยอดปราสาท ตรงโซนเครื่องเล่นอยู่ 4 คนนะครับ ถ้าใครสามารถฆ่าทั้ง 4 คนนี้ได้ จะ
ได้เซนต์สัญญากับบริษัท SM ทันที "
"ใครจะไปเล่น เนอะ" แบมแบมพูด แต่ก็ต้องตกใจเมื่อหันมาเห็นยูคยอมหน้าซีด
"แย่แล้วฮยอง พวก ออมม่า ซ่อนอยู่ที่ยอดปราสาทนั่นอ่ะ มี 4 คนพอดี...คงไม่ใช่ใช่ไหม"
" เจ้าพวก SM สงสัยจะโกรธพวกเรามากเลยมั้งถึงกับแทรกแซงการแข่งกลางคัน มีแต่เรื่อง
คาดไม่ถึงเยอะเหมือนกันนะนี่ เปิดตัววันแรกก็ได้โชว์ Special stage ซะแล้ว " แจบอมยิ้มเหี้ยม
เม้มปากน้อยๆ ก่อนจะเอา M60 จากยูคยอมมาถือ พร้อม กระสุน 3 สาย เขาปล่อยรังสีอำมหิต
ออกมาอย่างรุนแรง จน แบมแบมกับยูคยอมเองยังกลัว
ความคิดเห็น