คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ตอนที่ 16 : 16th Bullets
ตอนที่ 16 : 16th Bullets
แจบอมไม่เคยเกลียดงานไอดอลนักฆ่า เพราะเป็นอาชีพที่เขาใฝ่ฝันจะไปให้ถึงจุด
สูงสุด แต่การที่มีตารางงานแบบนอนสต๊อปหลังจากเดบิวแล้วนั้น ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร ถ้ามัน
เป็นงานที่ได้ทำกับจินยองทุกวัน แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ เพราะ Got7 ต้องโปรโมทโดยเหลือสมาชิก
เพียง 5 คนจากการที่ จินยองกับมาร์ค ต้องรักษาตัวด้วยอาการบาดเจ็บรุนแรงจากการแข่งขันใน
วันเดบิว พอหลังจากเปิดตัวแล้ว ตารางการแข่งขันจะมี สัปดาห์ละ 4 วัน วันละ 1 ชั่วโมง กับพวก
ระดับ D อย่างเดียวไปจนครบ 2 เดือน ซึ่งมันไม่มีอะไรตื่นเต้นเลย เพราะฝีมือของพวกเขา สูง
กว่าระดับนี้ไปแล้ว ทุกๆวัน ทีมหน้าใหม่จะเวียนมาให้เก็บแต้ม เรื่อยๆ ...
ผ่านมา 1 สัปดาห์หลังจากเดบิวแล้ว แจบอม กับ แบมแบม ยังไม่มีรอยยิ้มให้เห็นเหมือนเคย
ตั้งแต่ จินยอง กับมาร์คเข้าโรงพยาบาล แจ๊กสัน ยองแจ และยูคยอม ได้แต่ส่งสายตามองกันไป
มองกันมาอย่างเงียบๆ หลังแข่งเสร็จ
จินยองนั้นต้องรับการผ่าตัดเปลี่ยนกระจกตาเพราะมันฉีกขาดจนทำให้เขาสูญเสียการมองเห็น
อย่างถาวร แต่โชคดีที่สามารถหากระจกตามาเปลี่ยนได้ทันที จากผู้บริจาคที่เสียชีวิตในการ
แข่งขันวันนั้น กระนั้นเขาต้องอยู่แต่ในห้องปราศจากเชื้อห้ามเยี่ยมถึง 1 อาทิตย์ นั่นทำให้
แจบอม หน้าบอกบุญไม่รับมาตลอด
ในที่สุดวันนี้ทางโรงพยาบาลก็อนุญาตให้เข้าเยี่ยมจินยองได้ แจบอมรีบหายตัวไปอย่างรวดเร็ว
โดยไม่รอฟังผลประกาศรางวัล ทิ้งให้พวกแจ๊กสัน และน้องๆที่เหลือจัดการกันเอง
ประตูห้องพิเศษชั้น 6 ทางทิศตะวันตกของตัวตึก โรงพยาบาล JYP ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
แจบอมใจร้อนวิ่งขึ้นมาโดยไม่รอลิฟท์ เขาเอามือทาบบริเวณหัวใจของตัวเองที่กำลังเต้นระทึก
พร้อมรวบรวมความกล้าเคาะประตูห้อง
"ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!"
"เข้ามาสิ" เสียงนุ่มหวาน ที่แสนคิดถึงแว่วผ่านประตู ทำให้แจบอมน้ำตารื้นขึ้นมา รีบเปิดเข้าไป
ทันที
จินยองนั่งเอนหลังอยู่บนเตียง มีผ้าพันแผลพันรอบศีรษะโดยเฉพาะบริเวณตาหลายชั้น ใส่ชุด
คลุมสีม่วงอ่อนของโรงพยาบาล กำลังยกมือคลำไปในอากาศ
"ดีใจจังมีคนมาเยี่ยมแล้ว ใครอยู่ตรงนั้นเอ่ย?" จินยองกล่าวทักทายคนที่เข้ามาด้วยรอยยิ้มที่ใคร
เห็นก็หัวใจเต้นแรง
...แจบอมไม่ตอบ เขาค่อยๆเดินเข้าไปข้างเตียง แล้วคุกเข่ากอดเอวของจินยองพร้อมกับเอา
ศีรษะซบแน่น
"แจบอม ใช่ไหม... นายมาหาชั้นจริงๆด้วย" จินยองเอียงตัวลงกอดตอบพร้อมจูบที่เรือนผมของ
แจบอมอย่างนุ่มนวล
"ไม่เอาน่า ชั้นต่างหากที่อยากจะร้องให้" จินยองใช้ สองมือประคองศีรษะแจบอมให้เงยหน้าขึ้น
มา และมอบจูบอันแสนหวานให้ แจบอมตอบสนองกลับเช่นกัน เหมือนช่วงเวลานั้นได้หยุดลง
ถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้ช่วงเวลานี้คงอยู่ตลอดไป...
...................
6 ปี ก่อน
ณ งาน audition ไอดอล - นักฆ่า ครั้งที่ 5 ของ บริษัท JYP
กรรมการทั้งหลายกำลังประชุมกันอย่างหน้าดำคร่ำเครียด ถึงการคัดเลือกผู้ชนะเลิศในการ
ประกวดครั้งนี้
กรรมการ A: เยี่ยมไปเลย ตอนนี้เรามีผู้ที่ได้คะแนนสูงสุดเท่ากัน 2 คน คนแรก อิม แจบอม มี
ความเป็นเอกลักษณ์ส่วนตัวน่าจดจำ ท่วงท่าในการสังหาร เฉียบคม แถมมีความคล่องตัวสูง
ด้านพลังก็ยอดเยี่ยม มีเสน่ห์ ละสายตาไม่ได้เลย
กรรมการ B: อีกคน ปาร์ค จินยอง คนนี้ก็ไม่เลวนะ มีการลงมือเป็นขั้นเป็นตอน ความคิดเป็น
ระบบ สามารถฆ่าคนได้เป็นธรรมชาติมาก แถมมีความสามารถในการดึงดูดสายตา รูปร่าง
หน้าตาน่ารักนั่นก็ใช้เป็นอาวุธได้อย่างดี รักพี่เสียดายน้องจริงๆ ไม่อยากให้บริษัทอื่นได้ตัวไป
เลย ท่านประธานว่าไงครับ ?
ประธาน JYP : ชั้นก็ชอบทั้ง 2 คน จับเซนต์สัญญาทั้งคู่เลยละกัน
.........
"ต่อไปนี้พวกเธอต้องเป็นทีมเดียวกันแล้วนะ ต้องช่วยเหลือกัน อย่าทะเลาะกันเข้าใจไหม "
หลังจากได้เซนต์สัญญา เด็กทั้งสองคนก็ได้ย้ายเข้ามาอาศัยอยู่ในบริษัท ใช้ห้องนอนเดียวกัน
เพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับเดบิวต่อไป
"ฉันได้คะแนนเท่ากับไอ้เด็กแอ๊บแบ้วนี่เหรอ...ไม่อยากจะเชื่อเลย" แจบอมบ่นอย่างหงุดหงิด
พร้อม ยกสัมภาระไปไว้ในห้องพัก ที่มีเตียงสองชั้น แล้วจัดแจงจองเตียงล่างก่อน
"อ่า ขอโทษนะฮะ ฮยอง...ผมอยากนอนเตียงล่างอ่ะ" จินยองกอดกระเป๋าเดินต้อยๆเข้ามาทีหลัง
พูดขึ้น
"...นอนด้วยกันก็ได้นะ แต่ถ้าไม่พอใจ...เตียงบนก็ยังว่าง หึ หึ" แจบอมตอบกวน.. พร้อมทำหน้า
ยียวนสุดฤทธิ์
ซึ่งนั่นกระตุ้นต่อมอยากเอาชนะของจินยองสุดสุด ดังนั้น ทั้งสองคนจึงนอนเบียดเตียงล่างด้วย
กันตั้งแต่วันแรกที่ย้ายเข้ามา ...
วันวันของเทรนนี่ก็ไม่มีอะไร นอกจากเข้า แลคเชอร์ และ ลงมือปฏิบัติจริง กับเทรนเนอร์ของ
บริษัท ต้องเรียนทุกอย่างเหมือนเด็กนักเรียนทั่วไป และเพิ่มการเรียนศาสตร์ของการฆ่าคน การ
แสดง วิทยาศาสตร์ การแพทย์ รวมถึง การบริหาร ภาษา และกฏหมายต่างๆ
ที่บริษัท JYP จะมีงานรับน้องใหม่ทุกปี พี่ๆ ไม่ว่าจะเป็น นักฆ่าที่ได้เดบิวที่โด่งดังแล้วหรือเทรน
นี่ที่อยู่มาก่อน จะหาเรื่องมาแกล้งน้องใหม่ได้ตลอด แล้วปีนี้ก็ดันมีคนน่าแกล้งอย่างมากอยู่
ด้วย เจ้าเด็กตาตี่ หางตาชี้ขึ้น ไม่มีสัมมาคารวะ ไม่ค่อยเคารพรุ่นพี่ โดนขึ้นบัญชีดำหมายหัวไว้
แล้ว
"เอาหล่ะ เราจะให้น้องใหม่ออกมาแสดงความสามารถพิเศษทีละคน เริ่มจากนายคนนั้นอ่ะ
ออกมาแนะนำตัวซิ" รุ่นพี่พิธีกรในงานประกาศเรียก
"สวัสดีครับ ผมอิม แจบอม ความสามารถพิเศษ...ไม่มีครับ" เขาตอบอย่างไม่มีมนุษยสัมพันธ์
พอแจบอมแนะนำตัวจบ รุ่นพี่ และทุกคนแถวนั้นหัวเราะก๊าก เข้าทางที่เตรียมไว้
"แหม น้องแจบอม อุส่าห์ผ่าน ออดิชั่นเข้ามาได้ แต่ไม่มีอะไรพิเศษเลยเหรอ งั้น มาโชว์ฆ่า
กระต่าย ฆ่าแมวแล้วกันนะ" เรียกเสียงหัวเราะ และโห่ฮา จากคนแถวนั้นได้เป็นอย่างดี
พวกรุ่นพี่ไม่พูดปล่าว พวกเขา โยนกระต่ายมินิเร็กซ์สีบลู กับลูกแมววิเชียรมาศ ตาสีฟ้า ตัวสี
โกโก้ ใส่ถุงเท้า หางและปากเป็นสีน้ำตาลเข้ม ตัวอ้วนน่ารักไปยังกลางเวที ที่แจบอมยืนอยู่
"ฆ่ามัน ๆๆๆ" เสียงเชียร์รอบด้านดังขึ้น ดังขึ้น แต่แจบอมยืนกำหมัดนิ่ง
"อิ๊ดด!!" มีดพกเงาวับไม่รู้ว่าเป็นของใคร ปักลงกลางตัวเจ้ากระต่ายโชคร้าย มันกระตุกนิดหนึ่ง
ก่อนแน่นิ่งไป ...
"อ๊าคคคค" แจบอมหมดความอดทน ลงมือชกเจ้าพิธีกรตัวชง เข้าลำตัว และปลายคาง สองหมัด
สลบ แล้ว รีบวิ่งเข้าไปจับกอดลูกแมววิ่งนำออกไปจากบริเวณงาน ตอนแรกไม่ รู้จะวิ่งไปทาง
ไหนจึงหนีไปซ่อนในห้องน้ำ
สักพัก...มีรุ่นพี่ ที่อยู่ในทีม ระดับ S สองคน ที่เป็นสตาฟจัดงานเดินตามมา
"ถ้านายคิดว่าทำถูกก็อยู่ในห้องน้ำต่อไป ถ้าไม่ก็ออกมาซะดีดี" รุ่นพี่จุนโฮ พูดเสียงเข้ม ต่าง
จากปรกติที่ขี้เล่น เฟรนลี่และใจดี เสมอ
แจบอม วางน้องแมวไว้ในอ่างล้างหน้า ในห้องน้ำแล้วเดินออกมาอย่างแมนแมน พร้อมกล่าว
ขอโทษรุ่นพี่ทั้งสองที่เขาไม่มีความอดทน และลงมือรุนแรงกับรุ่นพี่พิธีกร
"ขอโทษฮะ ฮยอง ต่อไปนี้ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว" แจบอมก้มหัวโค้ง 90 องศา เป็นการ
ขอโทษ
"รู้ตัวก็ดี ต่อไปนี้อย่าทำอย่างนี้อีกนะ ตอนนี้ชั้นอนุญาตให้ตอบโต้ได้ ถ้าทำได้ไม่ดีอนาคตนายก็
ต้องจบแค่ตรงนี้แหละ" จุนโฮพยักหน้าให้อูยอง ที่มาด้วยกัน 1:1 กับแจบอม ตรงหน้าห้องน้ำ
ของบริษัทโดยที่ไม่มีคนอื่นมีโอกาสเห็น
"อิมแจบอมมม... ฮยองขยับให้ผมนอนหน่อยสิ แผ่เต็มเตียงเลย....เย้ย!!" จินยองที่เพิ่งกลับจาก
งานเลี้ยงทีหลังเพราะไปสาย ก็ต้องตกใจร้องเสียงหลงเมื่อเห็นรูมเมทที่หนีกลับก่อน นอนแผ่
สองสลึงด้วยสภาพ บอกได้คำเดียวว่าเยิน หน้าตาบวมปูด เขียวช้ำ ปากแตกเลือดออกศีรษะมี
แผล เลือดซึมเปื้อนที่นอนหมอน ตามตัวก็มีรอยฟกช้ำ ม่วงเป็นจ้ำหลายแห่ง แต่มีแมวตัวน้อย
นอนขดอยู่ในอ้อมแขน
"ไม่ไหวเลย....ไปฟัดกับแม่แมวที่ไหนมาเนี่ย..." แม้จะดูเหมือนระอา แต่จินยองก็จัดแจงเช็ดตัว
ทำความสะอาด เปลี่ยนเสื้อผ้า ทำแผลให้แจบอม และเอาเจ้าแมวน้อยไปใส่ในตะกร้าผ้าปูผ้า
นุ่มๆให้นอน
และยิ่งกว่านั้น คืนนั้นแจบอมยัง ตัวร้อนไข้ขึ้นสูง เพราะความระบมของบาดแผล ทำให้เพ้อไม่
ได้สติ จินยองต้องคอยเฝ้าเช็ดตัว เปลี่ยนผ้าอยู่ข้างเตียงจนเช้า
"โอ๊ย!! "ความเจ็บแปรบจากแขน ปลุกแจบอมให้ได้สติ ตื่นมาเห็นภาพที่ชวนตะลึง
จินยองในชุดเสื้อกล้ามสีขาวกับบ๊อกเซอร์สีเทาขาสั้น กำลังคร่อมขี่? แขนของเขาอยู่โดยมีก้น
นุ่มอุ่น เทินอยู่บนไหล่เขาที่อยู่ในท่านอนหงาย พร้อมกำลังเอาขาล๊อกแขนเค้าแบบท่ามวยปล้ำ
เนื้อนุ่มขยับไปมา ต้นขาขาวนั่นก็เนียนละเอียดนุ่มลื่น เป็นสัมผัสที่ชวนให้จินตนาการเตลิด แต่ใน
ที่สุดก็ต้องกลับสู่โลกแห่งความจริง
"โอ๊ยย!!" แจบอมร้องขึ้นมาอีกเมื่อ จินยองปักยาเข็มที่สองเข้าแขน ของเขา
"นายมีใบประกอบโรคศิลป์ด้วยเหรอ มาฉีดอะไรไม่รู้ให้คนอื่นแบบนี้!!" ผมร้องโวยวาย
"ร้องไปเถอะ อยากดิ้นแรงเยอะดีนัก ต้องเจอแบบนี้" จินยองก้มมองผมด้วยหางตา เมื่อฉีดยา
เสร็จ จากนั้นก็ลุกออกไปนอกห้อง
แจบอมดันตัวขึ้นมากึ่งนั่งกึ่งนอน พร้อมทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนวาน เขาจำได้ว่า ลาก
สังขารกลับมาห้องด้วยสภาพมึนงงจากการโดนรุ่นพี่อูยองซ้อมอย่างอ่วม ตอบโต้ไม่ได้สักนิด
แล้วล้มตัวลงนอนทั้งแบบนั้น รองเท้าก็ไม่ได้ถอด แต่ตอนนี้ เขากลับอยู่ในชุดนอนเรียบร้อย
รองเท้าถูดถอดวางอยู่ปลายเตียง เนื้อตัวสะอาดไม่มีคราบเลือดหรือฝุ่น แถมแผลก็ถูกใส่ยา มี
การแปะผ้าก๊อซอย่างดี เนื้อตัวตรงที่ช้ำก็รู้สึกถึงการทายาคลายกล้ามเนื้อที่ยังทิ้งความร้อนไว้
รู้สึกสบายตัวกว่าเมื่อคืนมาก
จินยองกลับมาพร้อมข้ามต้มร้อนๆควันฉุย แล้วนั่งลงคุกเข่าอยู่ข้างเตียง
"ฮยอง กินเองได้ไหม ผมวางไว้ตรงนี้นะ" ก่อนที่มือเรียวขาว กำลังจะวางถาดอาหาร ผมรีบคว้า
เอาไว้ พร้อมกับความคิดชั่วร้ายผุดขึ้นมา
"โอ๊ย... แค่ขยับแขนยังเจ็บเลย นายช่วยป้อนฉันหน่อยได้ไหม" อิม แจบอมแย่แล้วครับ ตั้งแต่
เกิดมายังไม่เคยมีมุมขอร้องใครแบบนี้มาก่อน มันเป็นฟิลลิ่ง
ร่างเล็กเงยหน้า จ้องตาผมแป๋ว เพื่อค้นหาความจริง (นาทีนี้ผมต้องเก๊กสุดๆกลัวความแตก)
แล้วพยักหน้า น่ารัก
จินยองตักข้าวต้มป้อนผม ช้าๆ แต่ทันทีที่มันโดนลิ้น ผมก็ต้องร้องขึ้นมาเพราะมันยังร้อนมาก
"โอยๆๆ ร้อนๆๆ " อันนี้ร้อนจริงครับ ข้าวต้มลวกปากแทบพอง
"อ๊ะ ขอโทษครับ ฮยองเป็นอะไรไหม" จินยองยื่นหน้ามาใกล้ แต่ตาผมดันมองไปที่อื่นหน่ะสิ
เสื้อกล้ามขาว คอคว้านลึก เมื่อมองจากด้านบน มันทิ้งตัวเว้า ทำให้มองลึกลงไปได้อีก ถึง
หน้าอกขาว และ ปลายยอดอกสีชมพู ...(เฮือก...เลือดกำดาวจะไหล)
เมื่อจินยองเห็นว่าผมไม่เป็นไรมากก็ ถอนตัวออกแล้ว ตักข้าวต้ม มาเป่าก่อน ค่อยป้อนใหม่
"อ่ะ..อ๊ามมม"
-.,- พระเจ้าช่วย ริมฝีปากของเด็กผู้ชาย ที่กำลังอ้าออกน้อยๆ ทำไมมันเป็นสีชมผูอ่อนดูนุ่ม น่า
จูบอะไรอย่างนี้...
ตอนนั้นผมยังทำไรไม่ได้มากเพราะร่างกายบาดเจ็บจริง แต่หลังจากนั้นเป็นต้นมา มามุมมอง
ของผมต่อจินยองก็เปลี่ยนไป
แน่นอนว่าหลังจากนั้นตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน ผมก็เฝ้าเต๊าะและลวนลาม จินยองมาเรื่อยๆ ทั้ง
ตอนหลับตอนตื่น ต่อหน้าและลับหลังคนอื่น เด็กคนนี้ต้องเป็นของผม และจุดพลิกผันครั้งใหญ่ก็
มาถึงในที่สุด เมื่อพี่เมเนเจอร์มาบอกกับพวกเราว่า
พวกเราสองคนจะได้เข้าร่วมการแข่งขัน Youth solo player killer ซึ่งเป็นรายการใหญ่ระดับ
ประเทศ เปิดให้นักฆ่าที่อายุต่ำกว่า 20 ปีเข้าแข่งขัน ซึ่งเด็กสุดก็ มีตั้งแต่ อายุ 9 ขวบ แต่ตอนนั้น
พวกเราอายุแค่ 15 ปี และต้องสู้กันเอง
จินยองเสนอว่า เขาจะเป็นคนซัพพอทให้อันดับของผมขึ้นติด 1 ใน 3 คนเดียวดีกว่า มาแข่งกัน
และระหว่างทัวร์นาเม้นนั้น มีครั้งแรกหลายอย่างของเราเกิดขึ้น...รวมถึงเรื่องนั้น...
ด้วยความโหดร้ายของสังคมในตอนนี้ แม้แต่เด็กผู้หญิง 9 ขวบก็ยังถูกส่งเข้ามาในรายการ เธอ
อาจจะถูกเลี้ยงมาเพื่อการนี้ตั้งแต่เกิด แต่เธอก็เป็นแค่เด็กผู้หญิง ผมลังเลที่จะฆ่าเธอแค่ชั่ว
วินาที เด็กคนนั้นยิงสวนมาทีผม แต่จินยองเอาตัวเข้าบังไว้ และผมก็เผลอฆ่าเธอโดย
สัญชาตญาณในทันที
ผมช๊อกมาก ไม่รู้เพราะผมตกใจที่ตัวเองไม่ยั้งมือ พลั้งมือฆ่าเด็กผู้หญิง หรือ เพราะจินยองล้ม
ลง วันนั้นผมต้องกลับหอคนเดียว ส่วนจินยองต้องนอนโรงพยาบาล
คืนนั้นผมนอนไม่หลับจนเช้า ความรู้สึกผิด และฟุ้งซ่านเข้าเกาะกุมหัวใจ จนต้องหนีการฝึกและก็
พาตัวเองมาเยี่ยมจินยองที่โรงพยาบาลจนได้
"ก๊อก ก๊อก ก๊อก" ผมเคาะประตูด้วยใจระทึก
" ....คร๊าบบ!!?" จินยองเดินมาเปิดประตู และยิ้มให้คนที่ยืนอยู่ทันที
"อ่า โล่งอกไปที ดูนายไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม?" ผมเผลอสวมกอดจินยองอย่างลืมตัว จำไม่ได้
ว่าตอนนั้นน้ำตาไหลหรือป่าว
จินยองยิ้ม แล้วกอดตอบ "ผมไม่เป็นอะไรมากหรอกครับฮยอง กระสุนแค่ถาก เลือดออกเยอะ
เฉยๆ" มานั่งคุยกันดีกว่า
จินยองจูงผมมานั่งโซฟาข้างเตียง แล้วก็กลับขึ้นไปนั่งห้อยขา บนเตียงคนป่วยของตัวเอง
ผมนั่งก้มหน้านิ่ง ในสมองมีเรื่องอยากพูดเต็มไปหมดแต่ไม่รู้จะเรียบเรียงออกมายังไง จินยองจึง
เป็นฝ่ายทำลายความเงียบก่อน
"ฮยองไม่ต้องรู้สึกผิดหรอกครับ ถ้าฮยองไม่ฆ่าเด็กคนนั้น ผมก็ต้องทำอยู่ดี " จินยองพูด ปลอบ
ใจผมด้วยน้ำเสียงนุ่มหวาน นั่นช่วยได้มาก ทำให้ผมผ่อนคลายได้เปลาะนึง
"แล้วนายเอาตัวเองมารับกระสุนแทนชั้นทำไม ?" ผม คาใจเรื่องนี้นิดหน่อย... ไม่ใช่สิ มากเลย
จินยองหน้าแดงไปจนถึงหู และหันหน้าหลบไม่สบตาทันที ...
"ทำไปโดยไม่คิดเหรอ..." น้ำเสียงผมออกแนวผิดหวังนิดหน่อย แต่ก็แค่แปบเดียว
จินยองลุกเดินเข้ามาหาผม แล้วก็เอาแขนโอบคอผม พร้อมโน้มหน้าลงมาจูบผม
"เพราะผมรักนายไงหล่ะ แจบอมฮยองคนโง่"...หัวใจผมพองโตจนแทบจะระเบิด รีบคว้าตัว
จินยองเข้ามากอดแน่น เหตุพงเหตุผล ไม่สนแล้วครับนาทีนี้
ในห้องพิเศษที่ปราศจาก คนรบกวน จินยองที่แสนน่ารัก สวมชุดสีม่วงอ่อนของโรงพยาบาลขึ้น
คร่อมเอวผม...คงไม่ต้องอธิบายนะครับ ว่าต่อไปจะเป็นยัง ...
ความคิดเห็น