คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : chapter twelve บทสรุป
“ไอ้จิน เย็นนี้มึงจะไปไหนมั้ยวะ” ชายหนุ่มร่างสูงถามเพื่อนขณะกำลังเตะบอลกันอยู่ในสนาม
“คงที่เดิมว่ะ”
“เออสมน้ำหน้ามึงไปเชื่อคำพูดไอ้แทฮยอนดีนัก เป็นไงล่ะมึง”
“ไอ้พะยูนน มึงอย่าซ้ำเติมกูดิ TT”
วันนี้เป็นวันดีเลยแหละครับ ฮันบินโทรมานัดผมหละ ฮ่าๆๆ ตอนแรกกะจะไปที่บ้านตามเคย
แต่จู่ๆหมอนั่นก็โทรมาชวนผมซะเอง
“เฮ้ย วันนี้กูติดรถมึงกลับได้มั้ย” แทฮยอนเอ่ยปากถามขณะที่ผมกำลังเก็บกระเป๋า
“ไม่ได้ วันนี้กูมีนัด”
“เออดี จำไว้เลยมึง”
“ถ้ามึงไม่ต้องไปบ้านไอ้ฮันบินทุกวัน กูว่ามึงก็คงทิ้งรถไว้จนปลวกกินในโรงจอดรถแล้วมั้งนั่น” ไอ้ยุนพูดบ้าง
“ก็เดินมาแปปเดียวก็ถึงมหาลัยแล้ว มึงจะให้กูขับรถมาเพื่อ”
จริงๆนะครับ จากบ้านผมถึงมหาลัยใช้เวลาเดินแค่10นาทีเอง ขืนขับรถออกมารถติดไปครึ่งชั่วโมง
เราก็ต้องรู้จักช่วยกันลดมลพิษนะครับ
ผมขับรถมาถึงสถานที่ที่ฉันบินนัดก็ราวๆหกโมงเย็น ตอนนี้ผมอยู่ที่ย่านการค้าแห่งหนึ่งที่เต็มไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา ทำไมหมอนั่นถึงนัดมาที่ที่คนเยอะวุ่นวายแบบนี้นะ
ผมโทรหาฮันบินทันทีแต่ก็ไม่มีสัญญาณตอบรับจากปลายสาย
‘แน่จริงก็หาผมให้เจอ’ จู่ๆก็มีข้อความจากฮันบินส่งมา หมายความว่าผมต้องตามหาหมอนั่นเหรอ
ที่ที่มีคนเป็นร้อยเนี่ยนะ
‘ที่นี่เนี่ยนะ ใครจะไปหานายเจอ’ ผมส่งข้อความกลับไป
หลังจากส่งข้อความไปไม่กี่นาที ฮันบินก็โทรกลับมาหาผม
“ฮัลโหล นายอยู่ไหน” ผมรีบถามกลับไป
“ฮยองก็หาผมสิ”
“แต่ที่นี่มันคนเยอะมากเลยนะ”
“งั้นผมจะกลับบ้าน เรื่องของเราก็ช่างมันเถอะนะ” เสียงเย็นชาจากปลายสายทำให้ผมจุกไปชั่วขณะ นี่เขาพูดจริงๆใช่มั้ย
“เดี๋ยวสิ”
“ผมให้เวลาฮยอง1ชั่วโมง หลังจากนั้น game over นะครับ”
“จะบ้ารึไง ใครมันจะไปหาเจอฟะ”
“ผมไม่สำคัญแล้วสินะ”
โอ้ยยย จะบ้า อยากทึ้งผมตัวเองให้หลุด ผมพูดแบบนั้นออกมาได้ไงเนี่ย หมอนั่นโกรธผมอยู่นะ ผมต้องง้อดิ
จินฮวาน ใจเย็นๆสิวะ มึงกำลังจะง้อคนอยู่นะเว้ยย
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะ โอเค อีกหนึ่งชั่วโมงฉันจะหานายให้เจอ”
“ผมให้เวลาครึ่งชม.”
“ไหนตะกี้บอกหนึ่งชั่วโมงไง”
ตู้ดดด
อ้าวว วางสายไปแล้ว
สรุปคือผมต้องหาหมอนั่นให้เจอภายในครึ่งชั่วโมงใช่มั้ย ผมต้องรีบแล้วสินะ
ผมเดินเข้าซอยนู้นออกซอยนี้ เข้าร้านนั้นร้านนี้กว่ายี่สิบนาทีก็ยังไม่เจอแม้แต่แผ่นหลังของฮันบินเลย
หมอนั่นไปซ่อนอยู่ไหนนะ เหลืออีกแค่สิบนาที ผมทั้งโกรธทั้งหงุดหงิดตัวเองที่หาหมอนั่นไม่เจอซักที
คนแม่งจะเยอะไปไหนครับ ตาลายไปหมด เฮ้ออ
หมับ จู่ๆก็มีมือใหญ่มาจับข้อมือผมไว้ พอหันไปก็พบกับใบหน้าของคนที่ผมกำลังตามหาอยู่
“ฮยองเกือบจะเซไปชนถังขยะแล้วนะนั่น” ผมหันไปอีกทางก็พบว่ามีถังขยะใบใหญ่วางอยู่ และถ้าไม่มีคนมาจับไว้ ผมคงได้เซไปทับถังขยะนั่นแล้วแน่ๆ แต่เมื่อกี้ฮันบินพูดกับผมเหมือนเมื่อก่อนเลย
“นายกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วใช่มั้ย” ผมหันไปถามแต่เจ้าตัวกลับทำหน้านิ่งเช่นเคยแล้วจูงมือผมเดินออกไปจากตรงนั้น
ฮันบินพาผมมานั่งลงที่ม้านั่งที่ปลอดผู้คน ก่อนจะทิ้งตัวลงข้างๆแล้วเริ่มเปิดบทสนทนา
“ฮยองรู้สึกยังไงบ้างล่ะ”
“ก็เหนื่อย..”ผมตอบไปตามจริง มันทั้งเหนื่อยทั้งหงุดหงิดเลยหละ
“วันนี้ฮยองไม่มีทางหาผมเจอด้วยซ้ำ รู้มั้ยว่าทำไม”
ผมได้แต่ส่ายหน้าเป็นคำตอบ ก่อนฮันบินจะพูดต่อ
“ก็ผมคอยดูฮยองอยู่ข้างหลังไง ถ้าฮยองไม่ยอมหันกลับมาก็ไม่มีทางเจอผมแน่”
“แต่นายก็เข้ามาช่วยฉันนี่”
“ก็จริง ผมรู้นะว่าฮยองหงุดหงิดและเหนื่อย
แต่ผมอยากให้รู้ไว้ว่าตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาผมเหนื่อยและเจ็บมากกว่าฮยองหลายเท่า”
“ฉะ..ฉัน ขอโทษ” คำพูดของฮันบินทำเอาผมพูดอะไรไม่ออกจริงๆ ผมควรจะทำยังไงดี
“แต่ผมก็ไม่โกรธฮยองหรอกนะ ถ้ามันทำให้ฮยองรู้ใจตัวเองและทำให้ฮยองรักผม
ต่อให้เจ็บกว่านี้ผมก็ยอม”
“ฮึก อือ” ผมไม่สามารถพูดอะไรได้มากนอกจากการพยักหน้าตอบรับ
“ให้ตายสิ ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ฮยองร้องไห้นะเนี่ย” คนตรงหน้ายิ้มให้ผมก่อนจะเอื้อมมือมาปาดน้ำตาที่ไหลลงมาที่แก้มทั้งสองข้างของผม
แต่สิ่งที่เขาทำกลับทำให้ผมร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก ไม่ใช่เพราะเสียใจหรอกนะ
“ผมทำอะไรผิดปะเนี่ย ฮยองอย่าร้องสิ” ฮันบินทำหน้างงเป็นไก่ตาแตก
“ก็..ก็ ฮึก โอ๊ยคนมันดีใจ” ผมกอดอีกคนแน่น “ขอบคุณที่นายกลับมาเป็นคนเดิมซักทีนะ”
“ขอโทษที่ทำให้ฮยองเสียใจนะครับ”
“ฉันมากกว่า ที่ทำนายเสียใจ”
“ผมด้วย ที่ผมเย็นชากับฮยอง เห็นฮยองเศร้าแล้วผมก็อยากจะเอาปืนมายิงตัวเองซะตรงนั้นเลย”
“ต่อไปฉันจะทำตัวดีๆกับนายนะ ^^” ผมยิ้มกว้างให้คนตรงหน้า
“แต่มีคำคำนึง ที่ผมอยากได้ยินจากปากฮยอง”
“หืออ คำว่า?”
“คำว่ารักไง ผมเคยบอกฮยองไปหลายครั้งแล้ว มีแต่ฮยองอ่ะไม่ยอมพูด -3-”
“บ้า!! จะให้มาพูดอะไรตอนนี้”
“งั้นงอนจริงๆนะ” ฮันบินลุกขึ้น แต่ผมก็จับมือเขาไว้ก่อน
“ก็ได้ๆ ฉันรักนายนะเว้ย”
“อะไรนะ พูดเบาจัง”
“ก็บอกว่ารักไงเว้ยย โถ่วว -\\\\-”
“ไม่จริงใจเล้ยยย” ไอ้เด็กตรงหน้าบ่นก่อนจะเดินออกไป
เฮ้ยย แกจะไปจริงๆเหรอ อะไรว้า
“ฉันรักนายนะเว้ยไอ้เด็กบ้า!!!” ผมตะโกนออกไปสุดเสียง จนคนที่ผ่านไปผ่านมาหันมามอง แต่ผมไม่แคร์หรอกนะเพราะตั้งแต่รู้จักเด็กนั่นมาผมก็ไม่รู้จักคำว่าอายอีกต่อไป เด็กนั่นหันกลับมาก่อนจะตะโกนตอบผม
“รู้แล้วคร้าบบบ^^” เขาค่อยๆเดินกลับมาหาผม ทำนะทำไมวันนี้เขาดูหล่อจัง รอยยิ้มของเขาทำให้ผมต้องยิ้มตอบอย่างอดไม่ได้
ฮันบินคนเดิมที่ผมเคยรู้จักกลับมาแล้ว
“ฮยองต้องห้ามดื้อกับผมนะ” ฮันบินกอดผมแน่น
“รู้แล้วน่า”
“น่ารักจังครับ” ร่างสูงจุ๊บลงบนแก้มแดงๆของอีกคน
“ทำไรของนายเนี่ย”
“ตอนฮยองเขินมันน่ารักดีนี่นา ^^ ฮ่าๆ”
“แล้วยังจะแกล้ง -3-”
“ผมป่าวแกล้งนะ” ร่างสูงจับมืออีกคน “ไปกันเถอะ”
“จะไปไหน”
“ผมอยากนอนกับฮยองจัง”
“ไอ้เด็กทะลึ่ง!!” คนตัวเล็กเตะก้นอีกคนจนคนที่โดนเตะรีบหนีแทบไม่ทัน
“โอ๊ยย ฮยองทำร้ายแฟนได้ไงเนี่ยย ผมแค่ล้อเล่นเอง ฮ่าๆๆๆ”
“อย่ามาคิดอะไรทะลึ่งๆสิวะ” คนตัวเล็กกอดอก
“อ่าโอเคๆ” ร่างสูงยกมือยอมแพ้ ก่อนจะมาเดินจับมือกับคนตัวเล็กตามเดิม “ไปกินอะไรอร่อยๆกันดีกว่า
เนอะ”
“อื้อ”
“ผมรักฮยองนะ รักนานแล้วรักมากด้วย”
“รู้แล้ว ฉันก็รักนายนะเว้ย”
^_______________________^
วันนี้เป็นวันที่ผมโคตรมีความสุขเลยครับ ในที่สุดผมกับฮันบินก็ลงเอยกันสักที หลังจากที่รีดเดอร์หลายคนลุ้นมานาน
เห็นเด็กนั่นมีความสุขผมก็มีความสุขครับ
ต่อไปผมจะรักฮันบินให้มากๆ ไม่ดื้อไม่ซน เอ้ยไม่ใช่ๆ ผมจะทำตัวดีๆกับหมอนั่นละกันครับ
และจะไม่ทำให้หมอนั่นเสียใจ ผมสัญญา
ฮันบิน... ฉันรักนายนะเว้ย <3<3
____________ the end _____________
เร็วๆนี้จะมีสเปเชียลมาให้อ่านอีก ไม่ว่าจะเป็น บีจิน จุนฮยอก นัมซง บ็อบยุน
*โปรดติดตามตอนต่อไป*
ความคิดเห็น