ลำดับตอนที่ #19
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ILOVEYOURSMILE 17 ENDING
ติ๊งต่อง ~
ใครมาอีกล่ะเนี่ย
ผมเดินลงจากเตียงก่อนจะเดินไปที่หน้าห้องแล้วแง้มๆประตูออก ก่อนจะพบว่า
"จ..จุนฮเว"
"ไง" เจ้าตัวเอาแต่ยืนยิ้มร่าอยู่อย่างนั้น อะไรเนี่ย ผมนึกว่าเขากลับไปแล้วซะอีก แล้วทำไมมายืนอยู่ตรงนี้
"ทำไมยังไม่กลับบ้านห้ะ"
"ก็อยากได้ยินอะไรสักหน่อยก่อนกลับ"
"ด..ได้ยินอะไร?" ผมเริ่มพูดจาตะกุกตะกัก ใจเริ่มเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ในขณะที่จุนฮเวยื่นข้อความในโทรศัพท์ที่ผมส่งไปให้เขาเมื่อสิบนาทีก่อนขึ้นมาโชว์
คือผมทำใจอยู่ตั้งหลายวันนะกว่าจะกล้าส่งข้อความนั้นไปอ่ะ -////////-
"อยากได้ยินจากปากน่ะ" ไม่พูดเปล่ายังถือวิสาสะเดินเข้ามาชิด ผมถอยหนีเจ้าตัวก็ขยับตามจนเข้ามาอยู่ในห้องด้วยกัน
"คือว่า..เอิ่ม..คือ น้ำ นายหิวน้ำมั้ย เดี๋ยวฉันไปหยิบให้นะ"ผมตั้งท่าจะเดินไปที่ห้องครัวแต่ก็ถูกมือหนาคว้าแขนไว้ซะก่อน
"อย่าเปลี่ยนเรื่อง"
"คือฉะ...ฉัน เอ่อ.. ฉันง่วงแล้วอ่ะ ฮ้าววว~" ผมพยายามจะหนีอีกรอบ จู่ๆแขนของคนตรงหน้าก็ล็อคตัวผมเข้าไปกอดเรียบร้อย
"ปล่อยนะ" ผมพูดอู้อี้ไม่เป็นภาษาเพราะหัวผมกำลังซุกอยู่ที่อกเขา ใบหน้าเริ่มร้อนๆด้วย ผมคงไม่ได้หน้าแดงใช่มั้ย -////-
"บอกมาก่อนดิ คำที่นายบอกฉันในข้อความนั่น แล้วจะปล่อย"
"ฉันจะหายใจไม่ออกนะจุนฮเว"
พอพูดจบจุนฮเวก็ดันผมไปชิดกำแพงก่อนจะคลายกอดออกแล้วใช้มือสองค้างยันกำแพงไว้แทน เท่ากับว่าผมก็ยังไปไหนไม่ได้อยู่ดี แถมใบหน้าของคนตรงหน้าที่ก้มหน้าลงมาอยู่ในระดับเดียวกันยิ่งทำให้ใจผมเต้นโครมครามม แม่คร้าบบ ช่วยดงด้วย ดงเขิน ><
"ยุนฮยอง ยุนฮยองมันก็อยู่นะ นายทำแบบนี้ไม่ได้นะ.."
"ช่างมันดิ มันรู้อยู่แล้วนี่ว่าเราเป็นแฟนกัน"
"คือว่า...จุนฮเว"
"เร็วดิ ฉันพร้อมแล้ว" สายตาคมที่จ้องเข้ามาในตาผมแบบนั้น ช่วยหยุดก่อนได้มั้ย มันทำให้ผมไปไม่เป็น ????
"ฉะ...ฉันชอบ.." ทำไมมันพูดยากอย่างนี้เนี่ย
"ชอบอะไร?"
"นาย" พูดจบผมก็รีบก้มหน้าหนีสายตาคู่ตรงหน้าทันที ไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังทำหน้ายังไงอยู่ รู้แต่ว่าใจผมมันจะดิ้นออกมาข้างนอกแล้วครับ ><
"ไม่ได้ยินเลย พูดใหม่ชัดๆดิ" แต่จุนฮเวมันแกล้งผม คราวนี้หมอนั่นโน้มหน้าเข้ามาใกล้อีกจนจมูกชนกัน
ผมรีบหลับตาปี๋ก่อนจะพูดซ้ำอีกรอบ
"ฉันชอบนาย"
"กระซิบทำไม พูดดังๆหน่อยดิ"
"นี่!!" ผมรีบหุบปากที่จะเถียงลงทันทีที่จุนฮเวทำท่าจะเลื่อนริมฝีปากมาใกล้
"ว่าไงครับ" เดี๋ยวนะ ทำไมเสียงคนตรงหน้าละมุนแปลกๆ
"เอาหน้าออกไปก่อนได้มั้ยล่ะ" ผมพยายามผลักหน้าจุนฮเวออกแต่หมอนั่นกลับรวบมือผมไว้แทน เท่ากับว่าผมหมดทางหนีโดยสิ้นเชิง
"ถ้าเสียงไม่ดัง ฟังไม่ชัดจะไม่ปล่อย จะจูบโชว์ไอ้ยุนด้วย"
"ก็ได้ๆๆ ยอมแล้ว -////-"
ผมหายใจเข้าลึกๆ จ้องตาคนตรงหน้ากลับ ก่อนจะตัดสินใจตะโกนออกไป เอาให้หูแตกไปเลย
"ฉันชอบนายกูจุนฮเว! ได้ยินรึยังห.. อื้อ.."
ก่อนจะพูดจบ คำพูดของผมก็ถูกกลืนลงไปด้วยรสจูบจากจุนฮเว มันนุ่มนวลจนผมเผลอจูบตอบกลับไป
คนตัวสูงยกยิ้มเบาๆกับความไร้เดียงสาของคนตรงหน้าก่อนจะดูดดึงริมฝีปากบางนั้นอยู่นาน
(จุนฮเว)
"จุนฮเว แฮ่ก.. ปล่อยก่อน" คนตัวเล็กทุบอกผมเบาๆ ผมเลยผละริมฝีปากออกให้อีกคนได้พักหายใจ
"จูบขนาดนี้ฉันก็ตายพอดี" คนตรงหน้าบ่นไปพลางหอบเล็กน้อย ใบหน้าที่แดงก่ำ กับปากบวมๆนั่นก็น่ารักดีนะครับว่ามั้ย ^_____^
"หายเหนื่อยยัง ต่อปะ อารมณ์กำลังมาเลย"
"อ..ไอ้บ้าา -//////- ได้ยินสิ่งที่อยากได้ยินแล้วก็กลับดิ"
ดงฮยอกเอามือปิดหน้าที่แดงไว้แล้วเดินกระแทกไหล่ผมไป ผมเลยแกล้งเดินตาม
"อะไร จะเอาอะไรอีก" ดงฮยอกหันมาถามผมอีกครั้ง ทำเป็นเสียงแข็งไปงั้นแหละ ที่จริงดงดงน่ะเขินผมจะตาย ใช่ปะ
"จะบอกว่ากลับแล้ว"
"อื้อ" ดงฮยอกพยักหน้ารับ
"แล้วก็..."
"ฉันก็รักนายนะ ตัวเล็กของฉัน" พูดจบก็ยีหัวคนตรงหน้าเบาๆ ถึงแม้ผมจะเคยบอกเขาไปแล้วแต่สาบานได้ว่านี่เป็นประโยคที่หวานเลี่ยนที่สุดในชีวิตของลูกผู้ชายกูจุนฮเวเลยก็ว่าได้
"อื้อ" ดงฮยอกเงยหน้ามายิ้มให้ผมเบาๆ อ๊า~ ผมโดนรอยยิ้มของคิมดงฮยอกแอทแทคอีกแล้ว
"อะแฮ่มๆ จะหวานกันก็เกรงใจเพื่อนด้วยนะเว้ย" จู่ๆเสียงที่ไม่ได้รับเชิญก็ดังขึ้นข้างหลัง จริงๆจะเรียกว่าไม่ได้รับเชิญก็ไม่ถูกก็ ซงยุนฮยอง มันเป็นเจ้าของห้อง
"มึงออกมาทำไม คนเค้าจะสวีทกัน"ผมว่าพลางดึงคนตัวเล็กเข้ามากอด เจ้าตัวพยายามจะผละออกแต่ผมก็ยิ่งกอดแน่นขึ้น
"โอ้ยหมั่นไส้! กูจะมาบอกว่า คุยกันเบาๆก็ได้ คนจะนอน แล้วมึงอ้ะดง ชอบไอ้จุนก็ไม่ต้องตะโกนให้โลกรู้ก็ได้ กูตื่นก็เพราะมึงเลย" จู่ๆไอ้เพื่อนตรงหน้าก็มาบ่นเป็นชุดๆ เดาว่าไม่เมนมาก็ทะเลาะกับไอ้พี่บ็อบมามาแหงๆ แต่สงสัยจะเป็นอย่างหลังมากกว่านะ
"เดี๋ยวนะ มึงได้ยินเหรอ?" ดงฮยอกรีบถามเพื่อนด้วยใบหน้าที่เริ่มขึ้นสีอีกครั้ง
"ตะโกนขนาดนั้น แล้วเสือกอยู่หน้าห้องกูด้วย คิดว่ากูหูตึงเหรอครับ - - " พูดจบมันก็เดินกลับเข้าห้องเหมือนเดิม พอหันกลับไปมองคนข้างตัว ตอนนี้หมอนั่นหน้าแดงเป็นมะเขือเทศเลยอ่ะ จริงๆนะ เวลาเขินแล้วน่ารักจะตาย ว่าแล้วก็อยากสัมผัสแก้มแดงๆนั่นจัง -..-
จุ๊บ~
"นี่.... " ดงฮยอกรีบยกมือขึ้นมาปิดแก้มข้างที่ผมหอมไปตะกี้ก่อนจะเงยหน้ามอง
"กลับแล้วจริงๆนะ ฝันดี"
"อื้อ"
"ไม่แฟร์อ่ะ ให้ฉันเป็นฝ่ายบอกนายคนเดียว"
ผมแกล้งทำสีหน้าไม่พอใจเพื่อแกล้งอีกคน
"ฝ..ฝันดีนะ"
"ครับ ^^" ก่อนกลับก็ขอแตะปากหวานๆนั้นอีกสักรอบก่อนไปแล้วกัน
"จ..จุน..ฮเว ปล่อยก่อน อื้อ.."
แต่รู้สึกว่าจะนานไปหน่อยแฮะ ^^
“ยุนฮยองอ่า รอกูด้วย”ร่างหนารีบเดินตามอีกคนที่เอาแต่เข็นรถไปมาโดยไม่คิดจะหันมามองเขาเลยสักนิด
“เป็นไร งอนไรกูปะเนี่ย” รีบจับรถเข็นไว้ก่อนจะถาม
“ป่าวนิ” ร่างบางว่าพลางเลือกของใส่รถเข็นไปพลาง
“วันนี้ทั้งวันมึงยังไม่คุยกับกูเลยนะ”
“แล้วฮยองทำอะไรให้ผมโกรธรึเปล่าล่ะ”
“ก..กูขอโทษที่ไปเที่ยวแล้วไม่ได้บอกมึง แต่ว่าเมื่อคืนวันเกิดรุ่นน้องจริงๆนะ ถามไอ้บินได้มันก็ไป”
“ใครอยากรู้กัน”
“ยุนยุนอ่า ไม่งอนกูนะ” ว่าพลางเอาหน้ามาแนบไหล่อีกคนแล้วถูไปมา
“ฮยองทำไร อายคนปะเนี่ย” ร่างบางได้แต่อมยิ้มก่อนจะรีบเดิน
(ดงดง อยู่ไหน)
“ตอนนี้เหรอ อยู่ร้านพี่จินน่ะ”
(มาหาที่ห้องหน่อยดิ)
“ทำไมฉันต้องขึ้นไปหานายด้วย ไม่เอาหรอกฉันขี้เกียจ..”
(นะ..คิดถึง)
“น..นายก็ลงมาหาฉันสิ ดึกแล้วฉันกำลังจะก...”
(นะ ‘แฟน’ ขอเจอหน้าแปปเดียวก็ได้)
“ก็ได้ๆ รออยู่ที่ห้องนั่นแหละ”
ไม่รู้วันนี้จุนฮเวมาอารมณ์ไหนอีก โทรมาพร้อมทำเสียงออดอ้อนให้ขึ้นไปหานี่คืออะไร คนดีอย่างดงฮยอกก็เลยต้องขึ้นไปหาไง
ตอนแรกกะจะขึ้นมาพร้อมพี่จินแต่รายนั้นบอกมีนัดกับพี่ฮันบินก็เลยให้ผมเดินขึ้นมาคนเดียวซะงั้น จะไปไหนกันนะดึกขนาดนี้แล้ว
ก็อกๆ ๆ
เคาะประตูหน้าห้องอยู่สองสามทีแต่ไม่ยักจะมีคนมาเปิดแฮะ
แกร๊ก~ เอ่อ ประตูไม่ได้ล็อคด้วย งั้นผมถือวิสาสะเข้าไปคงไม่เสียมารยาทใช่มั้ย ก็นี่ห้องแฟนผมนี่นา ห้ะ นี่ผมพูดอะไรไปเนี่ย เขินจัง ><
“หือ เข้าผิดห้องปะเนี่ย” ภาพตรงหน้าทำให้ผมตกใจก่อนจะเปิดประตูกลับออกไปด้านนอกเพื่อดูหมายเลขห้อง
ก็ถูกแล้วนี่นา ว่าแต่ทำไมห้องจุนฮเวมีแต่เทียนเล็กๆวางตามทางเดินเต็มไปหมดล่ะ
ผมกำลังจะเอื้อมมือไปเปิดสวิตไฟใกล้ๆประตูแต่ก็มีมือหนามาห้ามไว้ก่อน
“ยืนเอ๋ออยู่ได้ เดินไปดิ” จุนฮเวที่มายืนอยู่ข้างๆผมเมื่อไหร่ไม่รู้เอ่ยขึ้นก่อนจะย้ายตัวเองมาอยู่ด้านหลังแล้วดันไหล่ผมให้เดินไปตามทางเดินที่มีแสงเทียนส่องสว่างอยู่
และตอนนี้เราก็มายืนอยู่ท่ามกลางวงล้อมของเทียนเล็กๆที่ถูกจัดให้เป็นรูปหัวใจสวยงาม จู่ๆจุนฮเวก็คุกเข่าลงก่อนจะดึงมือผมไปกุมไว้
“จะ..จุนฮเว จะทำอะไรน่ะ” ท่าทางแบบนี้ ไม่นะ ผมยังไม่พร้อมจะแต่งงาน ????
“คบกับฉันนะ”
“หือ?” ผมเอียงคอด้วยความไม่เข้าใจ ที่ผ่านมาเราไม่ได้คบกันหรอกเหรอ
“ฉันรู้ว่าที่ผ่านมาฉันเอาแต่ใจตัวเองไปหน่อยที่บังคับนายแบบนั้น แต่ตอนนี้ฉันอยากขอนายคบแบบจริงๆจังๆสักที และอยากให้นายตอบตามใจตัวเองด้วย”
ข..เขาไม่ได้ขอผมแต่งงาน โล่งอกไป เฮ้อออ แต่ที่เขากำลังอยู่นี่กลับทำให้ผมหน้าแดงตื่นเต้นกว่าตอนคิดว่าเขาจะขอแต่งงานซะอีก คิมดงฮยอกเอ้ย
“ไม่” ผมแกล้งเอ่ยเบาๆก่อนจะดึงมือออกจากการจับกุมของอีกคน
“นาย… พูดจริงเหรอ” คนตัวโตลุกขึ้นพลางทำสีหน้าผิดหวังสุดๆ
“อืม” ผมก้มหน้าลงพลางแอบสังเกตุพฤติกรรมของอีกคนที่กำลังหันหลังเดินไป
“งั้นเหรอ จะบอกว่าของพวกนี้ฉันทำนานมากเลยนะ แต่ยังไงก็แล้วแต่นายเถอะ” แกล้งนิดแกล้งหน่อยงอนเป็นเด็กเลยอ่ะ
“จะไปไหนล่ะ ยังพูดไม่จบเลย”
“ที่บอกว่าไม่อ่ะ...
ไม่คบก็บ้าแล้วทำให้ใจเต้นขนาดนี้อ่ะ”
“หืม?” พอพูดจบปุ๊บจุนฮเวก็รีบหันมามองผมที่ยืนยิ้มแฉ่งทันที
“ตัวเล็กแกล้งฉันเหรอ”จุนฮเวเดินมาขยี้หัวผมไปมาอย่างหมั่นไส้
“ป่าวสักหน่อย แค่พูดยังไม่จบนายก็งอนไปนู่นละ” ผมแกล้งล้อเลียนหน้าอีกคนแต่กลับเป็นการกระทำที่ผิดพลาดมากเมื่อจุนฮเวโน้มหน้าลงมาช่วงชิงริมฝีปากผมไปซะดื้อๆจนผมแทบจะหายใจไม่ออก
“จะแกล้งอีกมั้ย หืม?”
“ม...ไ…” ยังไม่ทันพูดจบริมฝีปากหนาก็ประกบลงมาอีกรอบ คราวนี้นุ่มนวลและอ่อนโยนทำให้ผมหลุดเข้าไปในภวังค์ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มีสัมผัสเย็นๆที่ต้นคอ
“จุนฮเว”
“รู้มั้ยว่าตอนนายเขิน นายน่ารักมาก ^^”
“นายทำอะไรเนี่ย แสบอ่ะ” ผมถามพลางเอามือไปแตะบริเวณต้นคอที่รู้สึกแสบๆ
“คิสมาร์กไง ก็ตอนนี้นายเป็นของฉันแล้ว ทั้งตัวและหัวใจนายไง”
“อ..ไอ้บ้า ฉันไปเป็นของนายเมื่อไหร่กัน ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้เลย”
“ถ้ายังไม่เป็น งั้นก็เป็นตอนนี้เลยเป็นไง ตัวนายจะได้เป็นของฉันด้วย”
“อ้ะ..ไอ้หื่น ปล่อยนะเว้ย” ผมทั้งดิ้นทั้งโวยวายอยู่ในอ้อมแขนของจุนฮเว ก็หมอนั่นน่ะสิ จู่ๆก็อุ้มผมเข้ามาในห้องนอนแถมล็อคประตูด้วย คืนนี้ผมจะรอดมั้ยเนี่ย TT
___________________________________________________________________________________________________________
วันรุ่งขึ้นจุนฮเวก็มาส่งผมที่คอนโดตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือเมื่อถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วผมก็ไม่กล้ามองหน้าหมอนั่นอ่ะ
ก็คนมันเขินอ่ะ แถมหมอนั่นพอรู้ว่าผมเขินก็ยังจะชอบล้อเลียนอีก คนนิสัยไม่ดี -3-
“เฮ้ยดง เดินช้าๆดิเดี๋ยวก็เจ็บหรอก” จุนฮเวว่าพลางรีบเดินเข้ามาใกล้ผม
“เรื่องของฉันน่า” ผมตอบโดยไม่หันไปมองอีกคนก่อนจะรีบเดินไปที่ลิฟท์
“ไม่เอาไม่งอนนะ คราวหน้าจะทำเบาๆนะ”
“หยุดพูดเลย”
“ไม่พูดก็ได้ แต่ดงขึ้นห้องแล้วต้องกินยาด้วยนะ ยิ่งไม่สบายด้วย”
“เพราะใครล่ะ?” ดวงตาเรียวหันมามองค้อน
“สัญญาคราวหน้าจะทำเบาๆ”
“กูจุนฮเว!!”
“อ่ะลิฟท์มาแล้ว เดี๋ยวเดินขึ้นไปส่ง”
ผมหละหมั่นไส้รอยยิ้มนี้จริงๆเลย
ไม่คิดว่าหมอนั่นจะหื่นขนาดนี้
แต่ถึงจะหื่นแค่ไหนผมก็ให้ใจไปแล้วนี่นะ
อ๊ะ อย่าไปบอกหมอนั่นหละ ผมเขิน ><
End.
Talk : ในที่สุดก็ถึงตอนจบสักนี้เนอะ 5555555 ไรต์ขอโทษที่ชอบดองฟิคบ่อยๆ
ไม่รู้ตอนจบมันธรรมดาไปรึเปล่า หรือสนุกมั้ย แต่ยังไงก็ต้องขอบคุณรีดเดอร์ทั้งหลาย
ที่คอยติดตามฟิคเรื่องนี้มาโดยตลอด ขอบคุณมากๆนะคะ ????????
แล้วเจอกันใหม่เรื่องหน้านะคะ เย้~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น