ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ILOVEYOURSMILE 1
"ดงฮยอก เอาโกโก้ปั่นไปเสิร์ฟโต๊ะ10ด้วยนะ" ผมรับโกโก้ปั่นจากพี่ที่เค้าเตอร์ก่อนจะเดินไปเสิร์ฟตามออเดอร์ ผู้ชายที่นั่งอยู่โต๊ะสิบกำลังอ่านหนังสืออย่างขมักเขม้น มีแต่หนังสือกองเต็มโต๊ะไปหมด
"โกโก้ปั่นได้แล้วครับ" แต่คนตรงหน้าก็ไม่เงยหน้าขึ้นมาสักที เฮ้ออ ช่วยเงยหน้าขึ้นมาจัดของหน่อยเถอะ
"ขออนุญาตนะครับ" เมื่อคนตรงหน้ายังนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้นผมเลยถือวิสาสะจัดของบนโต๊ะเพื่อจะได้วางเครื่องดื่มไว้บนโต๊ะ
"ไม่ต้อง" เจ้าตัวยื่นมือมารับแก้วโกโก้จากมือผมแล้วก็ก้มลงอ่านหนังสือต่อ คนอะไร อัธยาศัยไม่ดีเอาซะเลย -3-
"ดงฮยอกเป็นไร หน้าบูดเชียว" พี่จินฮวานลูกชายเจ้าของร้านเดินเข้ามาถาม
"เจอลูกค้านิสัยไม่ดีอ่ะพี่" ผมตอบไป
"ขอโทษที่ทำให้นายลำบากนะ วันหลังพี่ทำคนเดียวก็ได้"
"ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มใจช่วย^^"
"ขอบใจนะ^^" พี่จินฮวานยิ้มให้ก่อนจะเดินไปหลังร้าน
พี่จินฮวานเป็นลูกพี่ลูกน้องผมเองครับ พอดีแม่ของพี่จินฮวานเปิดร้านกาแฟผมก็เลยมาช่วยเสิร์ฟจนกว่าจะหาพนักงานประจำได้
ความจริงผมก็ว่างๆนะช่วงนี้เลยมาช่วยพี่จินฮวาน ใครๆก็บอกผมทำงานดี ก็ผมอัธยาศัยดีไงล่ะครับ ใครๆก็รัก ^^
นาฬิกาที่ผนังบอกเวลาเกือบสองทุ่ม ใกล้ถึงเวลาปิดร้านแล้วครับ แต่ยังเหลือลูกค้าอีกคนนึงที่ยังคงนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่เดิม
หมอนั่นจะขยันไปไหนครับ ผมเดินตรวจดูความเรียบร้อยของโต๊ะเก้าอี้ ปิดแอร์ เช็ดโต๊ะ บลาๆ คุณลูกค้าที่นั่งอยู่เงยหน้ามามองผมเล็กน้อยก่อนจะเก็บของเข้ากระเป๋า
"ขยันจังเลยนะครับ^^"
"อือ" คนตรงหน้าตอบสั้นๆก่อนจะเดินออกไป. อะไรกัน คนอุส่าคุยด้วยตอบมาแค่ อือ เนี่ยนะ
"วันนี้มึงไม่ไปช่วยพี่จินฮวานที่ร้านเหรอวะ" ยุนฮยองโผล่หน้ามาถามผมที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องนอน ไม่ต้องสงสัยครับผมกับยุนฮยองสนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆแล้วครอบครัวไม่ค่อยอยู่ที่ไทยหรอกครับผมเลยต้องย้ายมาอยู่คอนโดไอ้ยุนฮยอง
"กูบอกพี่จินไปแล้วว่าจะอ่านหนังสือว่ะ"ผมหันไปตอบ
"เออ เห็นมึงไปช่วยพี่จินที่ร้านทุกวัน มึงเอาเวลาไหนไปอ่านหนังสือบ้างเนี่ย"
"กูเป็นคนฉลาด อ่านแปปเดียวก็เข้าใจ" ผมยักคิ้วกวนประสาทให้ไอ้เพื่อนรักหนึ่งที
"เออกูไม่คุยกับมึงแล้ว ไอ้ไอสไตล์" แล้วมันก็หายไปจากหน้าประตูห้องทันที
How long will I love you
ฉันจะรักคุณไปได้อีกนานแค่ไหน
As long as stars are above you
ตราบเท่าที่ดวงดาวลอยอยู่เหนือหัว
And longer if I can
และนานเท่าที่ฉันจะทำได้
How long will I need you
ฉันยังต้องการคุณไปอีกนานแค่ไหน
As long as the seasons need to follow their plan
ตราบเท่าที่ฤดูกาล ยังคงเปลี่ยนผันไม่มีวันจบสิ้น
เพลงที่ร้านกาแฟเปิดช่างเข้ากับบรรยากาศภายนอกเหลือเกิน ฝนตกปรอยๆกับเพลงช้าๆสบายๆพลางจิบกาแฟไปด้วยแบบนี้มันชวนให้หลับชะมัด แต่กองหนังสือกองใหญ่ตรงหน้าทำให้หลับไม่ลงจริงๆ วันนี้ผมนัดอ่านหนังสือกับไอ้จินฮยองแต่ดูเหมือนว่ามันจะมาสายเหมือนเคย
"เฮ้ย รอนานมั้ย" พูดไม่ทันขาดคำไอ้เพื่อนรักก็มาโน่นแล้ว
"สายตลอดอะมึง"
"ทำไมมึงมาอ่านไกลจังวะ บ้านมึงก็ไม่ได้อยู่ใกล้ที่นี่สักหน่อย" จินฮยองถามพลางหยิบหนังสือออกมาเปิด
"กูแค่อยากเปลี่ยนบรรยากาศเฉยๆ"
"คาปูชิโน่ครับ" ผมเงยหน้าขึ้นไปตามต้นเสียงแต่ก็ต้องผิดหวัง วันนี้เขาคนนั้นไม่มาทำงานเหรอ นี่ก็เย็นแล้วทำไมยังไม่มาอีก
"เป็นไรมึง ทำหน้าตาดูผิดหวัง"
"ผิดหวังเชี่ยไรล่ะ กูก็ทำหน้าปกติ"
"แค่นี้ต้องขึ้นเสียงด้วย"
"ว่าแต่มึงเถอะ กินกาแฟด้วยเหรอวะ ไหนบอกกลัวนอนไม่หลับ"ผมถามไอ้จินฮยองอย่างสงสัย
"ก็อ่านหนังสือทีไรแม่งง่วงชิบหาย"
"กูขอให้มึงไม่ง่วงละกัน 5555"
"เออใกล้สอบแล้วมึงพร้อมยังวะ"
"ยิ่งกว่าพร้อมว่ะ" ผมตอบอย่างมั่นใจ
"มั่นใจเหลือเกินมึงน่ะ"
"ช่วงนี้มึงมาอ่านหนังสือแถวนี้บ่อยจังนะ คิดถึงกูขนาดนั้นเชียว" พี่ฮันบินถามขึ้นขณะนั่งกินข้าวกัน ตอนนี้ผมย้ายมาอยู่กับพี่ฮันบินชั่วคราว ถ้าจะให้ขับรถไปกลับที่บ้านทุกวันเหนื่อยตายเลย
แม่ผมก็บ่นตั้งนานกว่าจะยอมให้ผมมาเพราะกลัวจะคิดถึงลูกชายสุดหล่ออย่างผมน่ะสิ
แต่ความจริงผมก็ไม่ได้มีเหตุผลอะไรมากมายที่จะต้องย้ายมาที่นี่หรอกนะ แต่เป็นเพราะคนคนเดียว คนที่ทำให้ผมอยากจะเจอเขาทุกวัน
"ผมคิดถึงฮยองม๊ากมากว่ะ" ผมแกล้งตอบพี่ชายไปอย่างนั้น ทั้งที่เขากลับบ้านบ่อยจะตาย
"โกหก!! อะไรที่ทำให้มึงติดใจร้านกาแฟนั่นบอกกูมาเลย" พี่ฮันบินตักข้าวเข้าปากก่อนจะใช้ช้อนชี้มาตรงหน้าผม
"ไม่มีอะไรหรอก"
"กูนึกออกละ เด็กเสิร์ฟคนนั้นใช่ปะ?" กึก ~ คำถามตรงจุดมากครับ ไอ้พี่ฮันบินมีอะไรที่เขาจะไม่รู้บ้างเนี่ย
"ป..ป่าว"ผมรีบปฏิเสธไป
"กูรู้แล้วหละ ฮ่าๆๆ" คนตรงหน้าหัวเราะแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย
"คิดอะไรของพี่วะ!!"
"เรื่องของกู" คนเป็นพี่หันมายักคิ้วให้น้องชายก่อนจะถือจานข้าวที่กินหมดแล้วไปเก็บที่ห้องครัว
ดึกป่านนี้ไอ้พี่ฮันบินมันจะหิวอะไรนักหนาวะครับ ปลุกผมไม่พอยังใช้ไปซื้อช็อคโก้โคนให้อีก ใช่เวลามั้ย? - -
ผมก็ไม่อยากจะเถียงด้วยหรอก ขืนเถียงไปมันก็โทรไปใส่ความผมให้แม่ฟังอีกเดี๋ยวผมก็อดอยู่ที่นี่ต่อน่ะสิ
พี่ชายผมเป็นอย่างนี้ตลอดแหละเวลามันจะใช้ผม
เฮ้อ ผมเป็นน้องที่น่าสงสารมั้ยล่ะครับ
และไอ้มินิมาร์ทนี่ก็ไกลเหลือเกินเดินมาสักห้าร้อยเมตรได้ ฝนก็ยังตกไม่หยุด โคตรเกลียดหน้าฝนเลยบอกตรง
ผมเดินเข้าประตูมินิมาร์ทไปก่อนจะหุบร่มในมือลง
ร่างสูงตรงไปที่ตู้แช่ไอศกรีมพลางมองหาสิ่งที่ต้องการแล้วหยิบมันใส่ตะกร้าสองสามชิ้น เขาเดินไปซื้อขนมอีกนิดหน่อยก่อนจะเดินไปจ่ายเงินที่แคชเชียร์ พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นร่างบางที่กำลังเดินออกจากประตูไป ทำไมถึงดูคุ้นตานัก
ผมจ่ายตังเสร็จก็รีบวิ่งออกมาจากมินิมาร์ททันที แต่คนตัวเล็กก็หายไปแล้ว ทำไมเดินเร็วจังฟะ
อยากรู้จังว่าหายไปไหนตั้งหลายวัน
talk : อ่านแล้วอย่าลืมคอมเม้นเพื่อเป็นกำลังใจในการแต่งต่อด้วยนะคะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ ^^
ยิ่งคอมเม้นเยอะยิ่งอัพตอนใหม่เร็วขึ้นนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น