คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ILOVEYOURSMILE 2
As long as you love me
We could be starving, we could be homeless, we could be broke
As long as you love me
I'll be your platinum, I'll be your silver, I'll be your gold
As long as you love, love me, love me
As long as you love, love me, love me
วันนี้ผมก็มานั่งอ่านหนังสืออยู่ร้านเดิมเช่นเคย วันนี้ผมมาตอนบ่ายๆแต่ก็ไม่เจอคนตัวเล็กนั่นอีกแล้ว หมอนั่นหายไปไหนกันนะ
มีแต่เด็กเสิร์ฟอีกคนที่ตัวเล็กๆหน้าตาจิ้มลิ้ม แต่ก็สู้หมอนั่นไม่ได้หรอก
หลังจากอ่านหนังสือเสร็จเงยหน้ามองนาฬิกาบนผนังก็บอกเวลาทุ่มกว่าๆได้ ผมมองไปที่เค้าเตอร์คิดว่าเขาคงไม่มาจริงๆ แต่ผิดคาด
คนตัวเล็กกำลังเก็บกวาดร้านอยู่ หมอนั่นมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
ดูท่าทางคงใกล้ปิดร้านแล้วมั้ง งั้นผมนั่งรอจนกว่าร้านจะปิดดีกว่า
หลังจากเดินออกมาจากร้านฝนก็เริ่มตกลงมาปรอยๆ จะตกลงมาอะไรตอนนี้ฟะ แต่หูผมก็ดันไปได้ยินอีกคนบ่นพอดี
"ให้ตายสิ ลืมเอาร่มมาด้วย จะกลับยังไงเนี่ย"คนตัวเล็กเดินผ่านหน้าผมไปพร้อมเอาฮู้ดขึ้นคลุมหัวตัวเองแล้วเดินตากฝนออกไป
ถ้าเป็นในซีรีย์ผมคงจะเดินถือร่มไปกางให้เขาแล้วหละครับ แต่ ผมพกร่มมาที่ไหนล่ะ
ผมได้แต่เดินตามอีกคนไปเงียบๆ สักพักฝนก็ตกหนักขึ้นจนเจ้าตัวรีบวิ่งเข้าไปหลบที่ป้ายรถเมล์แทบไม่ทัน แล้วผมก็รีบตามไปนั่งลง
ข้างๆคนตัวเล็กทันที
"อ้าวนายก็กลับบ้านทางนี้เหรอ^^" คนข้างๆหันมาถามแล้วยิ้มให้
"ป่าว" ผมตอบไปหน้าตาเฉยทั้งที่ในใจเต้นไม่เป็นจังหวะอยู่แล้ว
"แล้วจะไปไหนอ่ะ?"
"ไม่บอก"
'อ้าวไอ้นี่ คนถามยังจะกวนตีนอีก' ดงฮยอกคิด
"แล้วแต่นายแล้วกัน"คนตัวเล็กเบ้ปากก่อนจะก้มลงพิมข้อความตอบแชทเพื่อน
"กลับบ้าน?" คนตัวสูงยังคงถามต่อ
"อะไร? ถามฉันเหรอ"
"เออดิ!!"
"ไม่บอกได้ปะล่ะ :p" คนตัวเล็กเงยหน้าจากจอโทรศัพท์ก่อนจะแลบลิ้นใส่ร่างสูง
"เหอะ"
"ให้ตายเหอะ นายพูดกับคนอื่นดีๆไม่เป็นรึไงห้ะ?"
"แล้วทำไมฉันต้องพูดดีกับนาย"
"เป็นมารยาทไง"
"เหอะ"
"ถ้าไม่อยากพูดก็ช่วยนั่งเงียบๆด้วยนะครับ" คนตัวเล็กพูดก่อนจะก้มหน้าลงกดมือถือต่อไป โดยไม่ทันสังเกตุว่าคนข้างๆยังมองอยู่
แม้ว่าเขาจะนั่งหน้าบูดขมวดคิ้วมากเพียงไร แต่คนข้างๆก็ยังมองว่ามัน 'น่ารัก'
นั่นแหละครับบทสนทนาแรกของพวกเรา ผมพยายามจะคุยกับเขาดีๆแล้วนะแต่รอยยิ้มบนใบหน้านั่นมันทำให้ผมหวั่นไหว ผมชอบรอยยิ้มนั้นนะ แต่ทำไมเวลาเจอกับตัวเองแล้วรู้สึกเหมือนหัวใจจะดิ้นออกมาข้างนอกให้ได้ เพราะงั้นแหละครับผมถึงต้องสงบอารมณ์ไว้
หลังจากฝนเบาลงเขาก็รีบเดินออกไปโดยไม่บอกลาสักคำ(แหงหละ เขาหันมาบอกแกก็บ้าแล้ว กวนตีนขนาดนั้น)
(ฮันบิน)
ติ๊งต่อง เสียงกริ่งที่หน้าประตูห้องดังขึ้น
ผมลุกจากโซฟาตัวโปรดก่อนจะเดินไปดูตรงกล้องที่อยู่หน้าประตู เห็นผู้ชายตัวเล็กผิวขาวๆแก้มแดงยืนอยู่ที่หน้าห้อง
นะ..นั่นมัน พะ..พี่จินฮวานนี่หว่า
พี่จินฮวานเป็นรุ่นพี่ที่คณะผมเองครับ พี่แกทั้งน่ารักทั้งใจดีใครๆก็อยากรู้จัก แต่ทำไมพี่แกถึงมายืนที่หน้าห้องผมล่ะ
"อันยอง^^" ทันทีที่เปิดประตูออกคนตรงหน้าก็ยิ้มทักทายทันที
"ส..สวัสดีครับ"
"พอดีฉันเพิ่งย้ายมาห้องข้างๆน่ะ เลยอยากทำความรู้จักเพื่อนบ้านซะหน่อย"
"เอ่อ ครับ"
"ฉันคิมจินฮวานนะ นี่ซื้อมาฝากเพื่อนบ้านใหม่ ^^" คนตัวเล็กแนะนำตัวพร้อมยื่นแก้วเซรามิกลายวัวมาให้
"ผมคิมฮันบินครับ ฮยองเข้ามาข้างในก่อนก็ได้นะ" ผมแนะนำตัวพลางผายมือให้อีกคนเข้ามาในห้อง
"ไม่รบกวนดีกว่า พอดีฉันจะออกไปทำธุระข้างนอกอ่ะ”
“อ่า..ไว้เจอกันใหม่ครับ ^^”
“บ๊ายบาย” ว่าแล้วคนตรงหน้าก็โบกมือลาก่อนจะเดินตรงไปที่ลิฟท์ทันที
คนอะไรแม่งโคตรน่ารักว่ะครับ ><
talk : เป็นยังไงบ้างคะ สั้นไปมั้ย? เริ่มมีบีจินแทรกเข้ามานิดหน่อย
อ่านแล้วรู้สึกยังไงอย่าลืมคอมเม้นนะคะ :D
ความคิดเห็น