ซัมปากีตา...สีหม่น : The Gray Jasmine

ลำดับตอนที่ #25 : 4 สายตาคู่นั้น 6/6

“ไปเถอะจ้ะ น้องฟ้าอย่าชวนน้าเขาเล่นอะไรแผลง ๆ นะลูก”

“เจ้าค่ะ คุณปรางนวลเจ้าขา”

ชรัมพรพูดแกล้ง ๆ แต่ดูน่ารัก ก่อนฉวยมือธริษตรีแล้วพากันวิ่งต๊อก ๆ ลงบันไดไป

“ดูสิทิพย์ พี่ละปวดหัวกับน้องฟ้าจริง ๆ ไม่ได้ความเรียบร้อยจากรัญมาบ้างเลย นี่ถ้าไม่บอกคงไม่มีใครรู้ว่าเมื่อก่อนเคยเป็นเด็กขี้โรค” หลานสาวคนเดียวของท่านมีโรคประจำตัวคือโรคไต รักษาด้วยการฟอกไตกันมานานหลายปี จนเมื่อสามปีก่อนได้รับการปลูกถ่ายไตที่เข้ากันจากผู้บริจาค แพทย์ที่ทำการปลูกถ่ายไตให้ชรัมพรไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นคนที่ธตรัฐคุ้นเคยดีอย่างนายแพทย์พลัช บิดาภูธิปนั่นเอง

“ตอนบรีสอายุเท่าน้องฟ้าก็ซนเหมือนกันนั่นแหละค่ะพี่นวล จนตอนนี้ยี่สิบก็ยังกระโดกกระเดกอยู่เลยค่ะ” อาจารย์ตรีทิพย์เผาลูกสาว แล้วเปลี่ยนมาคุยกับศรัญญาบ้าง “น้านึกว่ารัญจะไปฝรั่งเศสกับคุณวาเสียอีก”

“รัญต้องดูแลบลูจัสมินน่ะค่ะน้าทิพย์ และก็อยู่เป็นเพื่อนคุณแม่ด้วย”

ธตรัฐรับรู้ได้ถึงคำตอบที่ออกจะไกลจากความจริงไปสักหน่อย เท่าที่เขารู้คือโต้โผหลักในการดูแลโรงแรมอคิราห์สกาย รวมทั้งห้องอาหารบลูจัสมินคือศิริญดา ส่วนศรัญญานั้นมีอำนาจรองลงมาเพราะหน้าที่หลักคือเป็นผู้ช่วยสามีดูแลกิจการอาหารกระป๋อง

“รัญไม่สบายหรือเปล่า หน้าซีดเชียว” อาจารย์ตรีทิพย์ถามเมื่อสังเกตเห็นความผิดปกติ

“ปวดหัวนิดหน่อยค่ะน้าทิพย์ แต่ดีขึ้นบ้างแล้วค่ะ”

“ไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้วละ”

วงสนทนากลับมาครึกครื้นอีกครั้งเมื่อคุณธีรัฐเปิดหัวข้อการสนทนาใหม่ เสียงหัวเราะอย่างเป็นสุขดังเคล้ารอยยิ้มทุกคนในห้องรับแขก คงมีเพียงศรัญญาเท่านั้นที่ทำมากสุดได้เพียงยิ้มเห็นด้วย ไม่ได้หัวเราะอย่างออกรสเหมือนคนอื่น ๆ

“น้าบรีสว่าแม่กระต่ายจะเจ็บไหมคะ”

ชรัมพรพูดไปก็น้ำตาไหลไปด้วย และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกเพราะเด็กสาวเสียน้ำตาทุกครั้งที่มาดูกระต่ายแม่ลูกในกรงแล้วเห็นว่าสะโพกของตัวแม่มีเพียงหนังสีชมพูปราศจากขนปกคลุม แถมยังเป็นแผลเล็ก ๆ จากการที่เจ้าสี่ขาถอนขนตัวเองมาเป็นเบาะนอนให้ลูก ๆ

“ก็คงเจ็บ” ธริษตรีตอบขณะสายตามองเจ้าตัวเล็ก ๆ สามตัวที่ขนยังไม่งอก “แต่คงเป็นความเจ็บที่แม่กระต่ายยินดี”

“น้าบรีสบอกเหมือนคุณแม่เลยค่ะ แต่ฟ้าก็ยังสงสารมันอยู่ดี”

“มันเป็นกลไกธรรมชาติ เดี๋ยวแม่กระต่ายก็งอกขนใหม่ น้องฟ้าไม่ต้องเศร้าหรอกน่า”

“ยากจังค่ะ ฝืนตัวเองไม่ให้เศร้าเนี่ย” เด็กสาวหน้าเศร้า มือลูบขนนิ่ม ๆ ตรงหัวของแม่กระต่ายแสนเชื่องไปมา “ปิดเทอมแบบนี้ฟ้าเบื่อจังค่ะ ไม่มีอะไรทำก็มาเล่นกับกระต่าย มันน่ารักนะคะน้าบรีส แต่ก็อดสงสารแม่กระต่ายไม่ได้”

“อืม ถ้าอย่างนั้นพอมีวิธีอยู่”

“วิธีอะไรหรือคะ” ชรัมพรเอียงหน้าตั้งใจฟัง

“น้ามีครูมาสอนพิเศษที่บ้าน ถ้าน้องฟ้าจะไปเรียนด้วยก็ได้นะ จะได้ไม่เบื่อช่วงปิดเทอมไงล่ะ”

“เรียนพิเศษหรือคะ”

เด็กสาวส่ายหน้าหวือ คนแนะนำถึงกับหลุดหัวเราะพรืด เธอกับชรัมพรเหมือนกันอยู่อย่างคือขยาดการเรียนพิเศษและคุ้นเคยกับคำว่าโดดเรียนเป็นอย่างดี แต่พนันได้เลยว่าถ้าชรัมพรได้มาเรียนกับมานิลาจะต้องติดใจเหมือนที่เธอติดใจ

“สนุกออก แม่ให้ลูกศิษย์มาสอนภาษาอังกฤษให้น้าที่บ้าน”

“ภาษาอังกฤษด้วยหรือคะ ไม่ไหวมั้งคะ ขนาดภาษาไทยฟ้ายังเอาตัวไม่รอดเลยค่ะน้าบรีส”

“ลองดูไหมล่ะ ถ้าน้องฟ้าเรียนได้เกินหนึ่งอาทิตย์น้าจะขออนุญาตป้านวล พี่วา และก็พี่รัญให้น้องฟ้าไปเที่ยวเชียงใหม่ด้วยกันเดือนหน้า” สรรพนามทั้งที่ธริษตรีใช้เรียกตัวเองและเรียกคนในครอบครัวนี้หากใครมาได้ยินคงหาว่าแปลก ก็ใครอยากจะเกิดเป็นลูกหลงของพ่อกับแม่กันเล่า เพราะเลี่ยงที่จะเรียกตามศักดิ์ไม่ได้เธอเลยต้องแก่เมื่อตกที่นั่งน้าของชรัมพร และเป็นน้องที่อายุดูห๊างห่างกับวาริชและศรัญญาจนเป็นพ่อแม่ลูกกันได้เลยด้วยซ้ำ

“จริงหรือคะ” ชรัมพรตาโต ไม่ใช่เพราะจะได้เรียนพิเศษแต่เป็นเพราะคำว่า ‘เชียงใหม่’ ต่างหาก

ใคร ๆ ก็บอกว่าเธอโชคดีที่เกิดมาบนกองเงินกองทอง แถมยังเป็นทายาทคนเดียวของทั้งฝ่ายพ่อและฝ่ายแม่ ถูกเลี้ยงมาแบบยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม แทบไม่รู้จักด้วยซ้ำว่ายุงหน้าตาเป็นเช่นไร ตั้งแต่จำความได้ฝ่าเท้าก็ไม่เคยเปื้อนดิน คุณยายบอกว่าเพราะเธอสุขภาพไม่ดีตั้งแต่เด็กท่านจึงต้องประคบประหงม แต่อดคิดในทางลบไม่ได้ว่าที่สุขภาพไม่ดีเป็นเพราะไม่เคยตากแดด ไม่เคยตากฝน ไม่เคยถอดรองเท้าเดินบนดินบนหญ้าจนภูมิต้านทานเชื้อโรคในร่างกายขี้เกียจทำงานไปแล้วหรือเปล่า จะมีสักกี่คนที่รู้ว่าเด็กผู้หญิงซึ่งถูกเลี้ยงมาแบบไข่ในหินอย่างเธอก็อยากจะมีชีวิตปกติธรรมดาแบบคนทั่วไปบ้าง

“จริงสิ น้าจะให้แม่ช่วยขอด้วย งานนี้ป้านวลต้องอนุญาตแน่ ๆ”

“ถ้าอย่างนั้น...” ชรัมพรเงยหน้าครุ่นคิด ก่อนตอบออกมาด้วยรอยยิ้มซ่อนความสนุกและความสุขเอาไว้เพียบ “ฟ้าเรียนค่ะ”