ซัมปากีตา...สีหม่น : The Gray Jasmine

ลำดับตอนที่ #3 : 1 พบเพื่อจาก 2/6

“ของผู้หญิงที่ช่วยพี่ เขาลืมไว้”

“บทจะบอกขึ้นมาก็บอกง่ายเชียวนะพี่บอม โม้หรือเปล่า ตอนบรีสไปถึงไม่เห็นเจอใครสักคน” ธริษตรีเบ้หน้าเหมือนไม่เชื่อ

“เอ้า จะเอายังไงของเราเนี่ยยายบรีส บอกความจริงก็ไม่เชื่อ”

“ไหนเอามาดูหน่อยซิ” หญิงสาวลุกจากเก้าอี้ยื่นมือไปยังคนที่นั่งตรงข้ามหมายคว้าสมุดบันทึกนั้นมาดู ทว่ากลับคว้าได้แค่ลมเมื่อพี่ชายดันรู้ทัน “นี่อย่าบอกนะว่าตกหลุมรักเจ้าของสมุดเล่มนี้แล้วน่ะพี่บอม”

“ก็...น่ารักดี” รอยยิ้มละไมพลันพร่างพรายบนใบหน้าเมื่อนึกถึงเจ้าของใบหน้าหวาน

“น่ารัก ?”

“ใช่ น่ารัก แต่แววตาดูเศร้า...น่าค้นหา เหมือนมีกระแสอะไรบางอย่างระหว่างพี่กับเขา”

“ใจง่ายจริง ๆ เลยนะพี่บอม”

“โว้ ๆ ไม่ได้ใจง่าย เขาเรียกว่ารักแรกพบ”

“อย่างพี่บอมเนี่ยนะจะมีรักแรกพบ ไม่อยากจะเชื่อ สงสารผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาตงิด” แม้จะบอกไปแบบนั้น แต่ลึก ๆ แล้วเธออยากให้พี่ชายเป็นฝั่งเป็นฝาสักที ชักอยากเห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นเสียแล้ว “ไหน ๆ บรีสขอเปิดสมุดดูหน่อย บางทีบรีสอาจจะรู้จักเขาก็ได้นะ จะยอมเป็นแม่สื่อให้เลยเอ้า !”

“ไม่บังเอิญขนาดนั้นหรอกมั้งยายตัวเล็ก มหา’ลัยมีนิสิตเป็นหมื่น”

“ก็ไม่แน่หรอกน่า ว่าไง” ธริษตรีแบมือรอรับ แต่แทนที่คนตรงหน้าจะส่งมันให้เธอ เขากลับซ่อนไว้ด้านหลังเสียได้ “เชอะ อย่ามาขอให้ช่วยทีหลังก็แล้วกัน บรีสจะเชิดใส่ ไม่สนใจพี่บอมเลย”

ธตรัฐหลุดหัวเราะกับอาการฉุนของน้องสาวที่อายุห่างจากเขาถึงสิบห้าปี ส่วนหนึ่งที่ธริษตรีแสนขี้งอนและทำตัวเป็นเด็กตลอดเวลาก็มาจากการที่เขาเลี้ยงน้องแบบตามใจ แต่เชื่อขนมกินได้เลยว่าอีกไม่ถึงห้านาทียายตัวเล็กจะหายงอนเป็นปลิดทิ้ง

“แต่บรีสว่าเรื่องของพี่บอมกับผู้หญิงที่เป็นรักแรกพบน่ะคุ้น ๆ นะ” หญิงสาวโพล่งพูดทั้งที่ปากยังเคี้ยวมากิซูชิไม่หมดชิ้น

โป๊ะเชะ ! ที่เขาเก็งไว้เคยผิดเสียที่ไหน งอนยังไม่ถึงครึ่งนาทีเลยด้วยซ้ำ

“คุ้น ? ยังไง”

“ก็เหมือนกับเรื่องของเจ้าชายกับซินเดอเรลลาไง” ธริษตรีพูดด้วยใบหน้าที่กำลังเคลิ้มเต็มที

“เจ้าชาย เจ้าหญิง เรานี่ชักจะอยู่ในโลกนิทานมากไปแล้วนะ”

“ทำอย่างกับพี่บอมไม่เคยอ่านนิทาน”

ชายหนุ่มส่ายหน้ายิ้ม ๆ กับท่าทีของคนเป็นน้องที่นอกจากจะไม่โกรธแล้วยังเท้าคางดวงตาฉ่ำเยิ้มเช่นเดิม

“ตกลงเหมือนเจ้าชายกับซินเดอเรลลายังไง พูดให้เคลียร์”

“ก็พี่บอมเป็นเจ้าชาย ผู้หญิงคนนั้นเป็นนางซิน ต่างกันตรงที่นาฬิกาตีบอกเวลาเที่ยงวันไม่ใช่เที่ยงคืน แล้วนางซินก็รีบร้อนจนลืมสมุดโน้ตแทนที่จะเป็นรองเท้าแก้ว โหยยยย ฟินอะ”

ใบหน้าหล่อเหลาฉาบยิ้มโดยฉับพลัน...เจ้าชายกับซินเดอเรลลาอย่างนั้นหรือ

“บรีสอาจผิดหวังที่นางซินของพี่ไม่ได้นั่งรถฟักทองจากนางฟ้า แต่ปั่นจักรยานเก่า ๆ มาแทน”

ร่างบึกบึนในชุดนอนเดินออกจากห้องน้ำโดยมือข้างหนึ่งกำลังใช้ผ้าเช็ดตัวผืนเล็กเช็ดเส้นผมที่เปียกจากการสระไปพลาง ขณะนั้นเองที่สายตาเหลือบเห็นสมุดบันทึกซึ่งตนวางไว้บนโต๊ะตรงหัวเตียง ธตรัฐยิ้มให้มันและคว้ามาไว้ในมือ แม้สมุดเล่มนี้จะอยู่กับเขามาเกือบครึ่งวันแต่ยังไม่มีโอกาสได้เปิดดูสักที เพราะมัวแต่กลัวว่าหากเปิดต่อหน้าน้องสาว เขาคงได้ถูกแซวหนักกว่าเดิมเป็นแน่

เมื่อเปิดปกแข็งสีเขียวเข้ม กระดาษรองปกสีอ่อนกว่าก็ปรากฏภาพวาดดอกมะลิลาทั้งบานและตูมอย่างละดอกประดับบนกิ่งที่มีใบอยู่สองใบ ลายเส้นง่าย ๆ ที่ร่างด้วยดินสอบ่งบอกว่าคนวาดไม่ได้เป็นจิตรกรเอก แต่คนมองก็สัมผัสได้ว่าจิตรกรมือสมัครเล่นวาดภาพนี้ด้วยความตั้งใจ

...และ ‘SAMPAGUITA’ คือข้อความที่อยู่มุมขวาล่างของแผ่นกระดาษ

“อ่านว่าอะไร ? แซมปากุยต้า แสมปากุ๋ยตา” ธตรัฐขมวดคิ้ว พยายามนึกคำอ่านอย่างอื่นที่พอจะไพเราะกว่านี้ “ไม่มั้ง คงไม่ใช่ชื่อสาวหน้าหวานคนนั้น สาวน่ารักที่ไหนจะชื่อประหลาดแบบนี้”

ชายหนุ่มค่อย ๆ เปิดกระดาษทีละแผ่น ทุกตัวอักษรล้วนเป็นภาษาอังกฤษทั้งสิ้น เขาเองเคยผ่านช่วงเวลาในการเรียนมหาวิทยาลัยมาก่อนจึงพอเดาได้ว่าสมุดบันทึกเล่มนี้น่าจะเป็นการจดเลกเชอร์เวลาฟังอาจารย์บรรยายในห้องเรียน บางหน้าเป็นตัวอักษรภาษาอังกฤษแต่เป็นคำที่เขาอ่านไม่ออก และดูเหมือนว่าเป็นคำในภาษาอื่น หรืออีกอย่างคืออาจเป็นคำศัพท์เฉพาะสาขาที่คนจบปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิตเช่นเขาไม่สามารถเข้าถึง

“ขนาดลายมือยังน่าอ่านขนาดนี้ แล้วตัวจริงจะน่าค้นหาขนาดไหน” นิ้วแกร่งดีดดังเป๊าะ

ทว่าหน้ากระดาษที่ดึงความสนใจธตรัฐได้มากที่สุดคือแผ่นที่หัวข้อกระดาษ เขียนว่า ‘Dr. Treethip’ และทุกอย่างยิ่งกระจ่างเมื่อชายหนุ่มเลื่อนสายตามายังอีกบรรทัด

‘Environmental Entomology’

“ดอกเตอร์ตรีทิพย์ กีฏวิทยาสิ่งแวดล้อม เฮ้ย ! เป็นไปได้ไงวะ”

ธตรัฐถึงกับหลุดหัวเราะเมื่อเหตุการณ์วันนี้ได้พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าทฤษฎีโลกกลมมีอยู่จริง เพราะฉะนั้นการจะตามตัวแม่คนหน้าหวานนัยน์ตาเศร้าก็ไม่ยากอย่างที่คิดอีกต่อไป

ก๊อก ๆๆ