คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #60 : 10 จิ๊กซอว์อีกชิ้น 5/5
“จะเหลือหรือ
ไม่กี่วันให้หลังเท่านั้นแหละ เชื้ออะไรต่อมิอะไรก็ไม่รู้ขึ้นในจานกันให้พรึ่บ
พอแม่เห็นก็เดินเป็นหนูติดจั่น บ่นใหญ่ว่า ‘ตาย ๆ แล็บคอน ๆๆ’” ธตรัฐจีบปากจีบคอเลียนเสียงมารดา “พี่ไม่รู้หรอกว่าแล็บคอนคืออะไร
รู้แต่ว่ามันเป็นสิ่งที่พวกนักวิจัยไม่ปรารถนา”
“แบบนี้อาจารย์ตรีทิพย์ก็ต้องเลี้ยงเชื้อใหม่สิคะ”
ไม่มีนักวิจัยคนไหนที่ไม่เคยล้มเหลวในการทดลอง
เมื่อครั้งเริ่มต้นเธอเคยประสบเหตุการณ์เช่นนี้
ต้องเสียเวลาเลี้ยงเชื้อและทำการทดลองใหม่กันให้วุ่นวาย
“ใช่ เกือบร้อยจาน
จนถึงตอนนี้แม่ก็ยังไม่รู้ว่าผลงานชิ้นเอกนั่นน่ะฝีมือพี่ ตอนนั้นไม่กล้าบอก
กลัวถูกตัดออกจากกองมรดก” ใบหน้าคมโน้มเข้าใกล้ลูกศิษย์ของแม่แล้วพูดเป็นกระซิบ
“มะลิอย่าบอกแม่พี่ล่ะ
นี่เรื่องลับสุดยอดยิ่งกว่าวิธีสร้างพีระมิดคูฟูของชาวอียิปต์โบราณอีกนะ”
“เรื่องลับสุดยอด ?”
ชายหนุ่มพยักหน้าให้
ท่าทางที่หญิงสาวเอียงคอน้อย ๆ ยามย้ำคำพูดเขา
กอปรกับใบหน้าซ่อนความสงสัยนั้นน่ารักจนอยากจะคว้าร่างนุ่มนิ่มหอมกรุ่นมากอดให้เต็มรักแล้วหอมแก้มเนียนสักสิบยี่สิบฟอด
“พี่บอกความลับของพี่ไปแล้ว
มะลิมีความลับอะไรจะบอกพี่บ้างหรือเปล่า หืม”
มานิลามองหน้าคนถามที่เปลี่ยนจากยิ้มกว้างเมื่อครู่มาเป็นนิ่งเฉยจริงจัง
ไม่หลงเหลือท่าทีล้อเล่นไว้แม้เพียงนิด
หญิงสาวหลบหน้าวูบด้วยรู้ว่าไม่เคยกลบอาการหลากหลายของตัวเองยามอยู่ต่อหน้าเขาได้เลยสักครั้ง
ความลับอย่างนั้นหรือ...เรียกว่าเรื่องจริงที่ไม่อยากให้ใครรู้คงเหมาะกว่า
“ไม่มีค่ะ” เธอตอบในที่สุด
ได้ยินเช่นนั้นคนรอคำตอบก็ไม่คิดเซ้าซี้ให้อีกคนพิพักพิพ่วนใจ
เพราะอย่างน้อย ๆ
เขาเชื่อว่าหากไม่ใช่วันนี้ก็ต้องมีสักวันที่มานิลายอมบอกเล่าเรื่องราวอันอัดแน่นอยู่ในใจ
เหมือนกับที่เขาเล่าความลับที่เก็บงำมาคนเดียวเป็นเวลากว่ายี่สิบปีให้เธอฟัง
ชายหนุ่มเชยคางมนขึ้นให้สบตา
เมื่อไม่มีใครพูดอะไรออกมาห้องทั้งห้องจึงเงียบกริบ
และเป็นข้อดีที่ธตรัฐจะใช้ความเงียบในการใช้สมาธิถอดรหัสทางความรู้สึกจากดวงตาหวานแฝงรอยเศร้า
ดวงตาที่ซุกซ่อนอะไรเอาไว้มากมาย ความสุข ความทุกข์ ความเครียด ความร่าเริง
แต่อย่างไหนจะมากกว่ากัน
เกือบห้านาทีที่ทั้งสองประสานสายตากันนิ่งโดยไม่มีใครวอกแวกไปไหนก่อน
วินาทีนี้ธตรัฐรู้อย่างแจ่มชัดแล้วว่านัยน์ตาเศร้า ๆ ของมานิลาที่เขารู้สึกคุ้น
แต่เมื่อก่อนเคยนึกไม่ออกนั้นช่างคล้ายกับนัยน์ตาของหญิงต่างสายเลือดที่เขาให้ความเคารพในฐานะพี่สาว
มารดาของมานิลา เขามั่นใจแล้วว่าเป็นใคร
“วันนี้มะลิอาจจะยังไม่ไว้ใจพี่เต็มร้อยจนถึงขั้นบอกทุกเรื่องได้
แต่ขอให้เชื่อว่าพี่จริงใจและจริงจังกับมะลิ”
มือแกร่งวางบนศีรษะทุยแล้วลูบเบา ๆ
คล้ายปลอบประโลมอยู่ในที
“พรุ่งนี้ อีกปี หรือสิบปี ชีวิตของมะลิอาจจะเปลี่ยนไปจากเดิมแบบหน้ามือเป็นหลังมือ
แต่มะลิจะยังเป็นซัมปากีตาดอกเดิมของพี่เสมอ”
“พี่บอม...”
มือบางถูกชายหนุ่มกุมไว้แล้วใช้นิ้วโป้งคลึงบนหลังมือเบา
ๆ
เสมือนถ่ายทอดความแกร่งจากจุดนี้ให้ไหลเรื่อยไปถึงหัวใจที่เขารู้ดีว่ากำลังอ่อนแอขนาดไหน
“จับมือกันแบบนี้ก็อุ่นดี ว่าไหม”
ถ้าให้ดี เขาจะขอจับมือนี้ไปตลอดชีวิต
“ค่ะ” อนาคตจะเป็นอย่างไรไม่รู้
ขอแค่ตอนนี้มีเขาอยู่เคียงข้างก็พอ
มานิลายอมรับกับตัวเองและบรรดาหิ่งห้อยหลายพันตัวในห้องปฏิบัติการแล้วว่าเผลอรักผู้ชายคนนี้อย่างเต็มหัวใจเข้าให้แล้ว
ธตรัฐเลื่อนหน้าเข้าใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ
ริมฝีปากหนาจรดลงกลางหน้าผากกลมสวย เปลือกตาบางหลับพริ้มลงยามเขามอบสัมผัสอ่อนโยนให้
ลาวาแห่งความอบอุ่นจากเขาแผ่ซ่านอาบทั่วหัวใจดวงน้อย
มานิลาแทบละลายเมื่อชายหนุ่มเคลื่อนมาจูบที่เปลือกตาของเธอ จมูก แก้มทั้งสองข้าง
ก่อนหยุดลงตรงที่กลีบปากแล้วมอบจุมพิตนุ่มนวล
ยืนยันคำพูดในใจประหนึ่งคำสัญญาเมื่อครู่ได้เป็นอย่างดี
ความคิดเห็น