คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : My Daddy to love Forever นี่แหละคือพ่อหนู ( Xiumin X YOU )
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
My Daddy to love Forever นี่แหละคือพ่อหนู
ตอนที่3
เช้าวันอาทิตย์ เวลา 8.30 น.
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมามองนาฬิกาแต่ทว่านี่มันเลยเวลาทำงานของฉันไปตั้งครึ่งชั่วโมงแล้ว ฉันลุกพรวดแล้ววิ่งตรงไปที่ห้องน้ำทันที ลืมเล่าไปเลยว่าเมื่อคืนฉันอ่ะส่งคลิปเสียงไปให้ทางบริษัทฉันแล้ว แต่ต้องรอ บก. พิจารณาและวางคิวข่าวว่าจะลงข่าววันไหน ฉันอยากกลับบ้านจะตายอยู่แล้ว แต่ต้องอยู่ต่อเพราะท่าไปต่อนี้นายนั้นต้องสงสัยแน่ว่าทำไมรีบไป โอ๊ยยแล้วทำไมฉันต้องแคร์นายนั้นด้วย
“คุณอามีโซค่ะ อรุณสวัสค่ะ”
“จ้า เช่นกันนะมุนอา”
“มีโซ วันนี้ฉันจะไปทำงานแต่เช้านะ ฉันพามุนอาไปด้วย”ซิ่วหมินพูดขึ้น
“ค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ ฉันจะเฝ้าบ้านเป็นเพื่อนเจ้าไจแอ้นเองค่ะ”
พูดประชดชีวิตที่เหมือนหมาเฝ้าบ้าน หึ ฉันยังไม่ได้เคลีย์กับไอ้เจ้าหมาไจแอ้นที่ทำฉันตกน้ำเลยนะ เจ้าไจแอ้นเป็นสุนัขพันธุ์โกลเด้นที่นายมินซอกเลี้ยงมันไว้
“มีโซ”
“ค่ะ”
“เธอขับรถเป็นหรือเปล่า” นายมินซอกถามทำไมเนี่ย แล้วฉันจะตอบไรดีอ่า ฉันกำลังสวมบทเป็นคนจนอยู่นะ
“เออ คือ ก็เป็นนะค่ะ”
“อืม ดีเลย งั้นเธอไปส่งฉันที่บริษัท แล้วพอฉันเลิกงานเธอก็ไปรับฉันด้วย”
“อ่าวทำไมล่ะค่ะ ทุกวันฉันก็เห็นคุณขับไปเองนี่ค่ะ”
“อืม ใช่แล้ว พอดีวันนี้ฉันต้องไปถ่ายโฆษณาช่วงเช้า พอช่วงเย็นฉันก็ต้องไปอัดรายการเพื่อโปรโมทอัลบั๊มใหม่ ฉันต้องไปรถคันเดียวกับสมาชิกในวง ฉันเลยอยากให้เธอไปรับมันจะง่ายกว่าเพราะไม่ต้องย้อนกลับมาเอารถที่บริษัทหลายรอบ”
“ อ้อยังงี้เอง โอเครค่ะ”
ซิ่วหมินขับรถมาถึงที่หน้าตึก sm. แล้ว ระหว่างทางเขาก็บอกกับฉันว่าต้องมาทางไหนบ้าง ฉันก็ทำแบบไม่รู้บ้าง เพื่อที่เขาจะได้ไม่ต้องสงสัย
“ถึงแล้ว มุนอาคิดถึงทุกคนจังเลย พ่อค่าเร็วๆหน่อยค่ะ มุนอาจะไปหา คุณอาชานยอล คุณอาเซฮุน คุณอาดีโอ คุณอาแบคฮยอน และก็คุณลุงคริส คุณลุงลู่หาน ทุกๆคนเลย”
“มีโซ เธอจะไปด้วยกันไหม”
“ไม่ดีกว่าค่ะ ฉันขอกลับบ้านดีกว่า”
“น่าเสียดายจัง คุณอามีโซน่าจะไปด้วยกันนะค่ะ แล้วเดี๋ยวค่อยกลับบ้านก็ได้” เอาอีกแล้วไง มุนอาใช้สายตาอ้อนวอนกับฉันอีกแล้ว
“ไปแปปเดียว ขึ้นไปส่งมุนอาแปปเดียวแล้วค่อยขอกลับก็ได้”ซิ่วหมินกระซิบที่ข้างหูฉันไม่ให้มุนอาได้ยิน
“ก็ได้ค่ะ เพื่อน้องมุนอา คุณอามีโซยอมแล้วค่ะ” ฉันหันไปยิ้มกับซิ่วหมินอย่างรู้ทัน เพื่อเอาใจมุนอา ยัยเด็กขี้อ้อนซะหน่อย ซิ่วหมินพาฉันเข้ามาในตึกแล้ว ฉันกลัวจังกลัวมีคนจำฉันได้ ตลอดทางที่เราสามคนกำลังเดินตรงไปที่ลิฟต์ พวกพนักงานที่นี้ต่างมองมายังฉันกับซิ่วหมินแล้วซุบซิบอะไรกันไม่รู้ ไอ้พวกที่มองจะคิดยังไงกันนะ
“ติ๋ง!!!!”เสียงลิฟต์ เปิดออกพร้อมกับร่างมุนอาที่วิ่งออกไป เหมือนกับมาที่นี้บ่อยครั้งแล้ว
“มุนอา~” ทุกคนประสานเสียงเรียกพร้อมกันเมื่อเห็นร่างของมุนอาเปิดประตูเข้าและตามมาด้วยซิ่วหมินแล้วก็ฉันที่ตอนนี้มือเย็นและสั่นไปหมดเพราะกลัวคนจำได้
“นี่ฮยองพาใครมาด้วยนะ ร้ายใหญ่แล้วนะเดี๋ยวนี้” น่าจะเป็นเทาที่พูดกับซิ่วหมินถึงฉัน
“อ้อ ขอโทษที่ลืมแนะนำนี่ พัก มี โซ เขามาทำงานอยู่ที่บ้านฉัน”
“อ้อ !!อัน ยอง ฮา เซ โย”ทุกคนโค้งคำนับให้ ฉันเองก็โค้งคำนับกลับไปเช่นกัน
“มุนอา เดี๋ยวคุณอามีโซกลับก่อนนะค่ะ” ก่อนที่เรื่องจะบานปลายไปมากกว่านี้ฉันจึงพูดตัดบทกับมุนอาไปแบบนั้น
“คุณอามีโซกลับเร็วจัง มุนอายังไม่ได้แนะนำทุกคนให้คุณอามีโซรู้จักเลย”
“อ้อ ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ คุณอาว่าคุณอากับexoคงมีโอกาสได้เจอกันอีกแน่นอน”
“ให้ผมลงไปส่งที่รถไหมมีโซ” ฉันเผลอหันไปเห็นพวกexoกำลังอมยิ้มกันอยู่ ยิ้มอะไรกันนะ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันจำทางได้”
“เครงั้นก็ขับรถกลับดีๆแล้วกันนะ” ฉันพยักหน้าอันเป็นเข้าใจก่อนจะหันไปกล่าวคำลากับพวกexo
(บันทึกของซิ่วหมิน)
“ซิ่วหมินฮยองนั่นใครกันหน่ะน่ารักดีเหมือนกันนะ ฮยองนี่ไม่เบาเลย”แบคฮยอนพูดและมองผมด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ๆ
“ก็บอกแล้วไงเล่าว่าเขามาช่วยทำงานที่บ้านฉัน”
“แต่สายตานายมันมากกว่าคำว่าเจ้านายกับลูกจ้างนะ”คริสพูดในขณะที่ในมือกดโทรศัพท์ไปด้วย
“พอแล้วๆไปขึ้นรถกันได้แล้ว ป่ะมุนอาไปกับพ่อ”
“มุนอาจะไปกับคุณอาชานยอลค่ะ”
“ฮยองเขิลหน้าแดงแล้วช่วยเก็บอาการหน่อย”ลีดเดอร์ผู้มีฐานะอย่างซูโฮพูดกับผม อารายกัน อาการผมมันเห็นชัดขนาดนั้นเลยหรอ ก็ได้ๆ ผมยอมรับก็ได้ว่าผมชอบมีโซเข้าแล้วจริงๆ วันแรกที่พบเธอผมก็รู้สึกหวั่นไหวตั้งแต่ตอนนั้นจะไม่ให้หวั่นไหวได้ไงล่ะครับก็เธอหน้าตาน่ารักขนาดนั้น ตาโต ปากนิดจมูกหน่อย ผมก็ต้องหวั่นไหวเป็นธรรมดาตอนแรกก็คิดว่าแค่อารมณ์ชั่ววูบ แต่พอเธอได้เข้ามาอยู่ในบ้านแล้วใกล้ชิดกับผมมากขึ้น มันก็ทำให้ความรู้สึกนี้เป็นความรู้สึกที่จริงจัง เธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นเธอสวยอย่างธรรมชาติที่ไม่ได้แต่งแต้มเครื่องสำอาจจัดอย่างผู้หญิงสมัยนี้ นี่แหละยิ่งทำให้ผมหลงใหลในตัวเธอ
“ซิ่วหมินฮยองผมพามุนอาไปหาอะไรกินแถวนี้กับเลย์นะครับ”ดีโอเข้ามาบอกผม
“อืมเคร นายก็ระวังพวกนักข่าวบ้างแล้วกันนะ”
“ฮัลโหล ฉันเอง”
[อืมว่าไงเลิกงานแล้วหรอ] ผมโทรไปที่บ้านและมีโซรับโทรศัพท์ผมพอดี
“อืมใกล้แล้วล่ะ เหลืออัดรายการย้อนหลังอีกนิดหน่อย”
[แล้วจะให้ฉันไปรับตอนไหน]
“อืม อีกประมาณหนึ่งชั่วโมง มาได้”
[โอเครค่ะ รอที่ที่คุณนัดกับฉันไว้นะค่ะ แล้วจะไปรับในอีกหนึ่งชั่วโมง]
(จบบันทึกของซิ่วหมิน)
“อะไรของเขานะ อีกตั้งหนึ่งชั่วโมงจะรีบโทรมาทำไม”
“ครืดดดๆ~ครืดดดๆ~”เสียงโทรศัพท์ฉันสั่นขึ้นฉันจึงมองซ้ายขวาให้แน่ใจว่าไม่มีคนอยู่แถวนี้จริงๆ
“ฮัลโหลว่าไงยัยยูจี นี่ฉันทำงานอยู่นะ เดี๋ยวก็แผนแตกกันพอดี”
[โหยยนี่ยัยมีโซ ถ้าฉันไม่มีข่าวสำคัญจริงๆฉันไม่โทรหาแกหรอก]
“ว่าไงล่ะ ว่ามา”
[คือ บก.รู้เรื่องที่แกลงทุนไปเป็นคนใช้ในบ้านนายมินซอกแล้ว]
“เฮ้ย!แล้วเขาบก.ว่าไง”
[ตอนแรกเขาก็โวยวายใหญ่ แต่ฉันอธิบายให้เขาฟังหมดแล้ว]
“ไงต่อ”
[เขาก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ ก็แค่พูดว่าให้มันคุ้มค่ากับการที่ทำแบบนั้นแล้วกัน]
“แล้วเรื่องคลิปเสียงอ่ะ ฉันส่งไปแล้วนะ”
[ฉันบอกบก.แล้ว เขาบอกว่าจะมาฟังพรุ่งนี้]
“เคร”
[แล้วแกอ่ะ จะกลับมาทำงานเมื่อไร]
“ก็ใกล้แล้วล่ะ จะอยู่อีกแค่สองสามวันก็จะกลับไปแล้ว”
[เคร ยังไงก็ระวังตัวด้วยแล้วกัน]
“จ้าๆแค่นี่นะ”
ฉันเดินมานั่งลงบนโซฟาอย่างหมดแรงและสับสน นี่ฉันทำถูกแล้วใช่ไหม ฉันไม่อยากนึกเลยว่าถ้าข่าวนี้ออกมานายมินซอกกับมุนอาจะเป็นอย่างไงแล้วพวกเขาคงเกลียดฉันมากแน่ๆ เฮ้อ ช่างมันเถอะ ไปรับมุนอาดีกว่า
“คุณอามีโซมาแล้วค่ะคุณพ่อ คุณลุง คุณอาค่ะมุนอาขอกลับบ้านก่อนนะค่ะ”
“จ้า แม่หนูตัวแสบของอาชานยอล”
“พรุ่งนี้เดียวอาไปรับที่โรงเรียนนะ”
“จริงหรอค่ะคุณอาเซฮุน”
“จริงสิค่ะอาขออนุญาตพ่อหมินแล้วด้วย”
ฉันมองนายมินซอกและมุนอาอยู่ในรถสองคนนั้นกำลังยืนคุยและล่ำลาพวกexoกันอยู่สักพักจากนั้นสองพ่อลูกก็เดินมาขึ้นรถ แต่นายมินซอกบอกให้ฉันเปลี่ยนที่นั่งนั้นก็แสดงว่าเขาขอขับเอง
“ไปหาอะไรกินกันก่อน มุนอา มีโซ ไปที่ไหนกันดี”
“ทำไมต้องฉันด้วย คุณควรจะไปส่งฉันที่บ้านก่อน”
“ก็ไปด้วยกันนี่แหละ”
“แต่ฉันเป็นลูกจ้าง”
“ฉันไม่เคยคิดแบบนั้นนะ เธอเป็นหนึ่งในสมาชิกครอบครัวฉันเสมอ”ฉันถึงกับอึ่งกับคำพูดของเขา
“ใช่ค่ะ มุนอารักคุณอามีโซที่สุดเลย”ฉันยิ้มและจับมุนอามาหอมแก้มที่หนึ่ง
“คุณอยากกินที่ไหนล่ะแล้วแต่คุณเลย”
“งั้นก็ที่นี่เลยนะ” เขาขับรถจอดข้างทางแล้วก่อนที่จะลงจากรถเขาไม่ลืมที่จะสวมหมวกเพื่ออำพลางตัวตนที่แทนจริงว่าเขาเป็นใคร
“คุณมากินร้านแบบนี้ด้วยหรอ”
“หมายถึงร้านข้างทางนะหรอ”
“อืม ก็นายเป็นถึงซุปตาร์ดังนะ”
“หึหึ ฉันไม่ได้ดังแล้วลืมว่าเมื่อก่อนตัวเองเคยเป็นยังไง เมื่อก่อนตอนเรียนมอต้นฉันก็มานั่งกินข้างทางแบบนี้เป็นประจำ ฉันไม่อยากเป็นคนที่หลงอยู่กับชื่อเสียง”
“อืม นายนี้เป็นคนดีจัง สมแล้วที่เป็นผู้อวุโสของวงexo”
“แล้วเธอล่ะ ไม่รังเกลียดร้านแบบนี้ใช่ไหม”
“เฮ้ยไม่เลยฉันกินออกบ่อยจะตาย อร่อย และก็ถูกกว่าอีก”
“ฉันชอบผู้หญิงแบบเธอนะ”
“ห้ะ!!!!ว่าไงนะ”น้ำที่ฉันกินพลางรออาหารมาเสริฟแทบพุ่งออกจากปากฉันเมื่อได้ยินเขาพูดอะไรแบบนั้น
“เฮ้ยๆไม่ใช่หมายความแบบนั้นคือ คือ คือฉันหมายความว่าผู้หญิงแบบเธอหายากแล้วไง”
“ฉันงงนะเนี่ย”
“คือผู้หญิงสมัยนี้ชอบทำตัวหรูหรา แล้วแต่งตัวตามค่านิยม แต่งหน้าหลอกตาคนอื่น แต่เธอกลับแตกต่างเป็นผู้หญิงง่ายๆสวยแบบธรรมชาติ”
“เออ พูดมาซะขนาดนี้ ฉันก็เขินเป็นนะ ขอบคุณที่ชมแล้วกัน” หน้าฉันแดงไปหมดแล้วเนี่ยเล่นพูดมาแบบนี้ฉันทำอะไรไม่ถูกเลย และเหมือนโชคชะตากลั่นแกล้งเมื่อฉันกลับเขาเผลอสบตากันโดยไม่ตั้งใจ เขาเองก็มองฉันด้วยสายตาที่หลากหลายความรู้สึกจนฉันเดาไม่ออกเลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่
“ได้แล้วครับ ต็อกโบกิ3ที่ เผ็ด2 ไม่เผ็ด1 แล้วก็ซุปกิมจิร้อนๆ”เราทั้งคู่เลิกสบตากันทันที
“อ่าว มุนอามาแล้วลูก”
“ค่ะมุนอาหิวพอดีเลย”
“พักสายตาบ้างนะค่ะ เล่นเกมขนาดนี้เสียสายตานะรู้ไหม”ฉันบอกมุนอาที่กำลังเล่นเกมในiPadอย่างสนุกสนาน
“ค่ะ มุนอาเลิกเล่นแล้วค่ะ”
“กินกันได้แล้วนะทั้งคุณอาและคุณหลาน”
“ค่า~~~พ่อหมิน”ฉันกับมุนอาพูดออกมาพร้อมกันเพื่อแกล้งนายซิ่วหมิน
“555++”ทั้งเขาและฉันและก็มุนอาหลุดขำออกมากันยกใหญ่
“แม่สองเสือสาว ร้ายนักนะอย่าให้เอาคืนบ้างแล้วกัน”
>พ่อหมินกับคุณอาชานยอล<
ลงตอนที่3ให้เเล้วน่าาาา~ ต้องขอโทษลีดเดอร์ทุกคนที่ลงช้า (มาก)
เป็นเพราะว่าเหล่าบรรดาไรท์ทั้งหลายเปิดเทอมกันเเล้ว ( เหนื่อยมากกก)
งานเยอะจริงๆ ก็เลยไม่มีเวลามาลงเลย ต้องขอโทษอีกรอบ
เเอบบอกนิดนึงว่า... ไรท์เเต่งจบเเล้วล่ะ ลีดเดอร์รออ่านกันได้เลย
เเถมมีเรื่องใหม่มารอต่อคิวเป็นขบวน 555555
ยังไงก็ฝากติดตามฟิคของไรท์ทุกคนด้วยนะค่ะ
สัญญาว่าถ้าว่างจากการเรียนเมื่อไหร่จะเข้ามาอัพทันทีเลย
รักลีดเดอร์ที่สุด จุ๊ฟๆ
#ไรท์มายเนมอีสซิ่วหมิน
ความคิดเห็น