( XOXO ) EXO X YOU 'shortsic'

ลำดับตอนที่ #17 : life isn't easy ❣ Chanyeol X You [2]

ผ่านไปหลายอาทิตย์ในการใช้ชีวิตวัยเรียนในเกาหลีใต้ ฉันเริ่มชินและปรับสภาพการใช้ชีวิตไปได้พอสมควร เรื่องอาหารการกินไม่ใช่เรื่องใหญ่ เพราะฉันเป็นคนกินง่ายอยู่ง่าย แต่เรื่องใหญ่ก็คือเรื่องเพื่อนนี่แหละ เป็นมะขามด้ามทู่อะไรนักหนาวะ จิกกัดกูจังเลย ตอนคลอดนี่เอาตีนออกก่อนเหรอ บ้าบอ

วันนี้มีนัดทำรายงานที่หอจงอิน เพื่อนในกลุ่มของแบคฮยอนและชานยอลนั่นแหละ  พอดีว่าฉันอยู่ห้องเดียวกับเขา เนื่องจากจงอินเป็นเด็กฉลาดแบบทุกคนต้องตะลึงว่าคนอย่างนี้ก็มีด้วย พูดง่ายๆก็คือ แม่งฟลุค เดาขอสอบถูกเยอะกว่าเพื่อนฝูงเลยทำให้จงอินมาอยู่ห้องแรกๆ

ยองจี ตัดไปได้เลย เพราะเราไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันตั้งแต่แรก แต่ที่รู้จักกันก็เพราะว่า เธอมาช่วยฉันหาห้องเรียน ทำให้เราได้คุยกันและก็ได้รู้ว่าเราก็เข้ากันได้นี่หว่า คริ

ฉันกดกริ่งหน้าห้องและรออยู่สักพัก เจ้าของห้องถึงเดินมาเปิดประตูให้

!!!

จากสภาพคนตรงหน้านี้บอกได้เลยว่า... เรื้อนมาก  อะไรที่ทำให้มึงเดินเกาตูดออกมาต้อนรับแขกที่น่ารักอย่างกูเนี่ย รับไม่ได้ อิ๊!!

“จะยืนเกาตูดอีกนานมะ? แล้วนี่อะไรถอดเสื้อ คิดว่าเท่มากเลยดิ” ปากก็บ่นไปงั้นแหละ ตาโฟกัสแต่ซิกแพคสีเข้มนั่นเขม่ง

“กำ โทษๆ เข้ามาก่อนดิ ห้องรกนิดหน่อยนะ แต่อยู่ได้” สิ้นเสียงของจงอิน คนตัวเล็กก็กวาดสายตามองทั่วห้องทันที

อะไรกันที่ทำให้มึงบอกว่ารกนิดหน่อย ฟัค!! นี่มันไม่หน่อยแล้วไอดำ ลองจินตนาการเสื้อผ้าที่กระจายอยู่เป็นจุดๆ กับซากประหลักหักพังของถ้วยชามที่วางกองอยู่ในซิงค์ล้างจาน ไหนจะซองขนมที่ทิ้งไว้เรี่ยราด โอ้โห้! มึงหล่อแต่หน้านี่หว่าจงอิน ซกมกที่สุด - -‘

ฉันทนไม่ไหวจำต้องเดินไปช่วยเก็บเสื้อผ้าต่างๆขึ้นไปใส่ตะกร้าให้เรียบร้อย เอ๊ะ! เดี๋ยวนะ เสื้อใน?? โอ๊ะ!คัพดับเบิ้ลดี โอ้ววววว

โอ เอ็ม จี!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

บักดำนี่มันร้ายโว้ย ใช่ย่อยที่ไหนหล่ะเนี่ย..  เมื่อเห็นอย่างนั้นทำให้ฉันเดินไปใกล้ๆเตียงนอน อหหหหหห. ร้ายกาจ บักดำนี่มันร้ายกาจ

“เห้ยๆ ซนละ ถอยออกมาเลย นี่เรื่องของผู้ใหญ่ เด็กน้อยนั่งกินนมต่อไป” ไอ่เชี่ยดำเดินมาลากฉันให้ออกจากบริเวณที่สร้างงานสร้างอาชีพของมัน 55555555555555555555555555555555555555

แกร๊ก!!

????

“โอ้ปาร์คชานยอลเพื่อนร้ากกกก คิดถึงเค้าเหรอตะเอง” เสียงประตูเปิดทำให้เราทั้งสองคนที่ยื้อกันหันไปมอง เป็นชานยอลนั่นเองที่เข้ามาในเวลานี้

“นี่ต้องให้กูบอกอีกกี่รอบ.. เลิกพูดคำน่าขนลุกนั่นซักทีไอห่า” ชานยอลว่าพร้อมทั้งเบี่ยงตัวหลบจงอินที่ทำท่าจะเข้าไปกอด

“แจ้ๆ  แล้วสรุปมึงเอาไง? มาหากูนี่คือตกลงช้ะ?”

“เออ” ชานยอลตอบพลางมองหน้าฉันไปด้วย

“ให้มันได้อย่างนี้สิพี่ปาร์ค เดี๋ยวกูไลน์ไปบอกพรรคพวกก่อนนะจ๊ะ” พูดจบจงอินก็กระโดดไปหยิบโทรศัพท์พร้อมพิมพ์ยิกๆลงไป

อะไรของพวกมันกันนะ ?

ฉันและจงอินนั่งทำรายงานกันไปเรื่อยๆ จนตอนนี้ประมาณสามทุ่มแล้ว เริ่มทำตั้งแต่บ่ายสามจนตอนนี้ฟ้าเปลี่ยนสีแล้ว  พอนึกได้อย่างนั้นก็หลับตาเพื่อผ่อนคลายสมองปล่อยให้ได้พักหลังจากทำงานหนักเป็นเวลาหลายชั่วโมง

จงอินบอกว่า จะไปยืมแฟลตไดร์ฟเพื่อนในหอที่อยู่ชั้นบน ฉันก็เลยต้องรอเพื่อที่จะเซฟงานและตรวจก่อนที่จะกลับคอนโดของตัวเอง แต่นี่มันไปนานแล้วนะ ชั้นบนนี่สูงเท่าตึกใบหยกสองเลยเหรอ ก็ไม่นะ ทำไมมึงยังไม่กลับมาอีกบักดำ!

!!!!

เสียงประตูเปิดทำให้เปลือกตาเปิดขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับร่างสูงของปาร์คชานยอลที่เดินทอดน่องเข้ามาในห้อง หลังจากไปยืนสูบบุหรี่ข้างนอกตั้งนานสองนาน

“คุณรักแท้เครียดเหรอคะ มานี่มามะ เดี๋ยวชากียาช่วยเอง” น้ำเสียงยียวนกวนประสาทถูกขับออกจากปากจิ้มลิ้ม

เป็นเรื่องปกติที่พวกเราทั้งสองคนจะเล่นบ้าๆอะไรแบบนี้ และนั่นก็ทำให้ปาร์คชานยอลกระตุกยิ้มแล้วสาวเท้าเดินเข้าไปใกล้

คนตัวสูงทิ้งตัวลงนั่ง พร้อมรั้งคนตัวเล็กมานั่งบนตัก จับคนตัวเล็กหันหน้าเข้าหาตัวเอง และนั่นทำให้อีกคนสะดุ้งเฮือกเพราะตกใจ

เห้ยถึงจะเขาจะชอบปาร์คชานยอล แต่มันไม่ได้หมายความว่าจะให้ชานยอลทำอะไรแบบนี้ก็ได้นะเว้ย ชะนีน้อยขอเล่นตัวบ้างไรบ้าง

ลูกเขามีพ่อมีแม่เหมือนกันนะโว้ย ปาร์คชานยอลมึงควรปล่อยกูเดี๋ยวนี้!

“คุณรักแท้จะทำเกินไปป่าว.. ปล่อยเดี๋ยวนี้เลย” คนตัวเล็กตั้งสติและพยายามลุกออกจากคนตรงหน้า แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะคนตรงหน้าคือแรงควายดีๆนี่เอง

เมื่อยิ่งเห็นว่าคนตัวสูงไม่พูดอะไร คนตัวเล็กจึงพยายามอีกหลายครั้ง

!!!!!!!!!

“มึงจะมากไปแล้วชานยอล!! ปล่อยกู”

ความอดทนเส้นสุดท้ายของฉันขาดผึง

“อ่าว ไหนว่าจะช่วยคลายเครียดให้ผมหล่ะครับ หื้มม” น้ำเสียงทุ้มต่ำพูดออกมาอย่างใจเย็น

“กูล้อเล่นไหม มึงอย่าทำเป็นไม่รู้ดิวะ”

“เห้ยจริงดิ นึกว่าชากียาจริงจังมาตลอดเลยนะเนี่ย โอ๊ะ! ผมนี่โง่จริงๆ”

“ไอเหี้ย!!” มือเล็กตบไปที่หน้าคนร่างสูงพร้อมคำสบถด่า

โครงหน้าได้รูปหันไปตามแรงตบเล็ก จะว่าเจ็บก็ไม่ถึงขนาดนั้น จะหมัดจะตีนผมก็ผ่านมาหมดแล้ว ดูท่าคนตัวเล็กคงจะโกรธมากเลยสินะ

“ผมขอโทษ”

เมื่อตื่นมาพบกับความเป็นจริง แม้จะขอให้สิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นเพียงแค่ความฝัน แต่ไม่เลย นี่คือความจริงที่คนตัวเล็กต้องยอมรับ..

ไอ้เวรปาร์คชานยอลนั่น อะไรที่ทำให้มันทำเรื่องชั่วๆกับร่างกายฉันก็ไม่รู้ เสียงเล็กๆของฉันที่ร้องขอให้หยุด ไม่อาจทำให้ผีห่าซาตานออกจากร่างของชานยอลได้เลย เจ็บกายไม่เท่าไหร่ เจ็บใจมากกว่า.. เหมือนโดนย่ำยีความเป็นคน

ไอ้ส้นตีนปาร์คชานยอล มึง!!!

20นาทีที่แล้ว

คนตัวเล็กตื่นขึ้นมาก่อนคนตัวสูงโปร่ง ที่นอนกอดตัวเองจากด้านหลัง สายตามองไปรอบๆห้องของจงอิน รู้สึกเจ็บสะโพกเหลือเกิน  ใบหน้าใสหันกลับไปมองคนที่กอดตัวเองอยู่ ก็ได้แต่สงสัยว่าที่ชานยอลทำลงไป เพื่ออะไร?

เมื่อคนที่นอนอยู่เริ่มขยับตัว คนตัวเล็กยังไม่ทันได้ตั้งสติว่าควรทำอย่างไรเมื่อชานยอลตื่น และก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อชานยอลลืมตาขึ้นมาแล้ว

!!!!

ไร้บทสนทนาระหว่างเรา ต่างคนต่างมองหน้ากันทิ้งให้เวลาเดินผ่านไปหลายนาที คนตัวสูงลุกขึ้นใส่เสื้อผ้าของตัวเอง หันหลังกลับมาหาคนที่นอนอยู่บนเตียงอีกครั้ง พร้อมยื่นบางอย่างให้..

หากแต่คนตัวเล็กยังไม่ยอมเอื้อมมือไปรับ ทำให้ร่างสูงจิ๊ปากพร้อมกับยัดของลงในมือคนตัวเล็ก และยังทิ้งท้ายประโยคไว้ว่ามันจำเป็นสำหรับคนตัวเล็ก ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

ตากลมโตลดลงมองสิ่งที่อยู่ในมือ แล้วก็ต้องกระจ่างเมื่อมันคือยาคลุมกำเนิด..

ให้ตายสิพับผ่า

ถึงจะผ่านเรื่องพวกนี้มาบ้างแต่มันก็อดเจ็บใจไม่ได้ป่าววะ ทำไมต้องขืนใจกันด้วย ควรจะจีบกูก่อนป่าววะ ?

ไม่เข้าใจปาร์คชานยอลเลย

อย่าคิดว่าฉันคนนี้จะร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลังเพราะผู้ชายทิ้ง อีกแล้ว..   เหนื่อยที่จะร้องไห้เสียใจแล้วอ่ะ พอกันทีความรักห่าเหวพวกนั้นอ่ะ อยู่คนเดียวได้ สบายมากกก

หราาาาาาาาา

เสียจรัยส์จริมๆ คุณรักแท้มึงได้แล้วทิ้งช้ะ? โฮ่กกกกกกกกกกกก

ผ่านมาหลายวันแล้ว ฉันได้แต่ถามตัวเองว่า ชานยอลมันทำไปทำไมวะ มันไม่มีแนวโน้มจะมารักคนอย่างฉันเลยนะ... ถามตัวเองไปก็เท่านั้น ถ้าอยากรู้ความจริงต้องไปถามเจ้าตัว แต่ก็นะ ชานยอลไม่กลับคอนโดมาตั้งแต่วันนั้นที่เดินออกจากห้องของจงอินไป

เป็นฉันเองที่เฝ้ารอและถามคุณลุงยามว่าเขากลับคอนโดมาบ้างรึป่าว แต่ก็ไม่มีวี่แววที่เขาจะกลับมา พอไปถามแบคฮยอนมันก็บอกว่าไม่รู้ ถามอะไรก็ตอบว่าไม่รู้ ที่โรงเรียนก็ไม่ค่อยได้เจอกัน พอฉันกำลังจะเข้าไปหาเขาก็เดินหนี มึงคิดว่านี่เป็นหนังอินเดียเรอะ? ตามง้อกันทีนี่ล่อวิ่งข้ามเขาร้องเพลงง้อไปหลายลูก อินเดียมากมั้ง!

พอกันทีกับคนที่เขาไม่อยากเจอหน้ากัน ฉันก็จะไม่ตามอีกแล้ว เหนื่อยเป็นเหมือนกัน

ตึก ตึก ๆๆ

!!!!!

“ทางซ้ายๆ...  มึงวิ่งเร็วๆสิวะ”

“รู้แล้ว บ่นชิบหาย ไม่เหนื่อยไง๊?”

“เวรเอ้ย มันมากันเยอะโคตรเลยว่ะ แฮ่กๆ... กูว่าเรา.. แยกกันเหอะ แฮ่ก”

“ดีล”

“แยกย้าย เจอกันที่เดิม แฮ่ก.. อย่าเสือกตายห่าขึ้นมาล่ะ แฮ่กๆ “

“บอกตัวเองเถอะสัส ไป แยก”

เสียงฝีเท้าปริศนาดังมาจากข้างหลังฉันเรื่อยๆ พร้อมเสียงผู้ชายตะโกนคุยกัน หื้มม? เขามีเรื่องกันเหรอ คนตัวเล็กคิดอย่างนั้นก็หันหลังกลับไปมอง ตากลมโตเบิกกว้างพร้อมกับปากที่อ้าค้าง

ชิบหายแล้ว ชิบหายแล้ววววว

ไม่น่าเดินทางลัดเลย รู้งี้เดินกลับคอนโดทางเดิมก็ดี อย่างน้อยๆมันก็คงปลอดภัยกว่าที่กำลังเป็นอยู่ตอนนี้แน่นอน ในหัวของฉันมีแต่คำว่าชิบหาย ทำไงดีวะ จะหนีมันก็ได้อยู่หรอก แต่ขาเสือกก้าวไม่ออกนี่ดิ เนี่ยชิบหายของจริง

!!!!

ปาร์คชานยอล

“ยัยบ้า เธอมาทำอะไรที่นี่วะ!” วิ่งมาถึงก็ด่ากูเลย กูผิดอัลไรค้าา โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ

“วิ่งดิวะ รอให้จมกองตีนเหรอคุณ” เสียงชานยอลพูดขึ้นเป็นการเร่งฉันอีกครั้ง

คนตัวเล็กจำต้องก้าวขาแล้วออกวิ่งตามคนตัวสูงไป ดูเหมือนว่าขาเล็กๆนั่นยังวิ่งไม่ทันใจคนตัวสูง ทำให้คนที่วิ่งอยู่ข้างหน้าเอี้ยวตัวมาคว้าข้อมือบาง และออกแรงดึงให้วิ่งไปด้วยกัน

“ทางนี้” เสียงทุ้มต่ำพูดขึ้นหลังจากมาถึงทางแยก

“...”

“เห็นประตูตาข่ายนั่นไหม” ชานยอลถามคนตัวเล็ก

“อื้ม!” พยักหน้าตอบพร้อมมองประตูนั่น

เดี๋ยวนะ??? นี่อย่าบอกนะว่า

“เออ ปีน” สั้นๆแต่ชัดเจน

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก มึงล้อเล่นใช่ไหมไอ้คุณรักแท้ ม่ายยยยยยยยยยย ไม่ปีน!!!!

“ไม่ปีนก็หาทางหนีเอาเองเถอะคุณ.. ผมลา” เมื่อคนตัวสูงพูดอย่างนั้นทำให้คนตัวเล็กจำต้องตัดสินใจปีนขึ้นไป

หลังจากวิ่งกันมาสักพักเราทั้งสองคนก็หนีนักเลงกลุ่มนั้นได้  เรียกว่าเกือบตายเลยทีเดียว ฉันถามหมอนั่นว่าทำไมถึงโดนพวกนั่นวิ่งตามขนาดนี้ ก็เลยได้รู้ว่าจงอินกับเซฮุนเสือกไปจีบแฟนของลูกพี่ที่ไอ้นักเลงหัวไม้นั่นสังกัดอยู่... เพิ่งรู้นะเนี่ยว่าเป็นนักเลงก็มีสังกัด - -

ส่วนเหตุผลที่โดนวิ่งไล่กระทืบโคตรปวงโลกเลยว่ะ ตัลโหลกกกกกกกกกกกกก ถามชานยอลว่า แล้วอย่างนี้จงอินกับเซฮุนมันจะเข็ดไหม เขาตอบว่า พวกห่านั่นมันไม่เข็ดหรอก เขาซึ่งเพิ่งรู้เรื่องก็พลอยโดนหางเลขไปด้วย ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับไอ้สองตัวนั่นก็ต้องมาวิ่งหนีตีนกันให้วุ่น ไอ้ชิบหาย 5555555555555555555555555555555555555555

หลังจากพักกันให้หายเหนื่อยชานยอลก็อาสามาส่งฉันกลับคอนโด

“ชานยอล” เสียงหวานเรียกชื่ออีกคนที่เดินนำ

“อืม” คนตัวสูงตอบในลำคอพร้อมชะลอฝีเท้ารออีกคน

“เรื่องคืนนั้นอ่ะ...”

“...”

“ทำไปทำไมเหรอ” เท้าเล็กหยุดอยู่กับที่พร้อมหันหน้าไปจ้องคนตัวสูง เพื่อรอคำตอบ

“ขอโทษนะ” คำขอโทษหลุดออกจากปากคนตัวสูง

เป็นอีกครั้งที่เขาพูดคำว่าขอโทษ เขาพูดคำนั้นแต่ไม่อธิบายอะไรให้ฉันเข้าใจสักที

 “ฉันจะไปส่งเธอขึ้นรถแล้วกัน ฉันต้องรีบไปที่ที่นัดกันไว้” คนตัวสูงพูดพลางจุดบุหรี่ขึ้นมาสูบ ทำให้คนตัวเล็กเบ้ปากทันที

“ชีวิตมันก็ส้นตีนแบบนี้แหละ” เสียงหวานพูดพร้อมหันหน้าหนีคนตัวสูง

สองเท้าเล็กกำลังจะเดินต่ออีกครั้ง ก็ต้องหยุดเพราะโดนคนตัวสูงข้างหลังนั่นกอดมาจากข้างหลัง คนตัวเล็กขัดขืนเพื่อหวังว่าไอ้ไททันข้างหลังจะปล่อยตัวเธอออกไป แต่มันกลับไม่เป็นผล แขนแกร่งกระชับอ้อมกอดแน่นเข้าไปอีก ทำให้ร่างเล็กๆนั้นแทบจมหายเข้าไปในอ้อมกอดนั้น

มันช่างอบอุ่นเหลือเกิน..

ยืนให้อีกคนกอดอยู่นานรวมนาทีจนอีกคนนั้นผละออกเอง คนตัวเล็กถึงได้เป็นอิสระ ไม่ได้คาดหวังคำอธิบายจากอีกคน เพราะต่อให้ง้างปากด้วยวิธีไหนก็ตาม ถ้าปาร์คชานยอลไม่อยากจะพูดก็ไม่มีใครได้รับรู้ ได้แต่ถามตัวเองว่า ที่เป็นอยู่ตอนนี้มันดีแล้วเหรอ...

ไสย์ไสย์ อิอิ

B E R L I N ❀

yle>