( XOXO ) EXO X YOU 'shortsic'

ลำดับตอนที่ #19 : life isn't easy ❣ Chanyeol X You [4]

“นายคิดแบบฉันไหมบี1”

“ฉันก็คิดแบบนายล่ะบี2”

สุ้มเสียงทุ้มต่ำของผู้ชายสองคนที่กำลังแอบตามคนสองคนเอ่ยขึ้น  จากตรงนี้มองเห็นทั้งสองคนนั้นชัดเจน  รอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้าได้รูปของทั้งสองนั้นทำให้หลายๆคนแอบมองเพราะความเหมาะสมของคนทั้งคู่นั้น...

ชายและหญิงสองคนนั้นจะรู้ไหมว่าทำเอาหลายคนอิจฉามากมาย รวมถึงสองคนที่แอบตามมาด้วย...

“กูว่าละ ทำไมแม่งเห็นด้วยกับไอ้แบคฮยอน ที่แท้ก็หลงรักเขาเข้าเต็มๆ”

“เออแม่ง กูน่าจะเอะใจ เป็นเพื่อนกันมาตั้งนานต้องคอยมานั่งเดาใจพวกแม่ง.. แล้วมึงอ่ะจงอินมีเหี้ยไรปิดบังกูปะวะ”

“แหม่เจ๊กชิงเต่าเพิ่ลรั๊ข  เค้าไม่มีอัลไลปิดบังตัวเองหรอก...  แต่เดี๋ยวนะจื่อเทา  งี้ถ้าไอ้ห่าคุณชายโอมันรู้ มันจะไม่ยิ่งโมโหอ่อวะ ดูเหมือนมันจะยังสนุกอยู่นะ” คนดำเบอร์หนึ่งเอ่ยทะเล้นในประโยคแรก พร้อมทำเสียงจริงจังในประโยคต่อมา

ที่จริงพวกเขาจะแยกย้ายกันไปเรียนนั่นแหละ แต่ปาร์คชานยอลคนหล่อนั้นเสือกบอกว่าจะโดดไม่อยากเข้าเรียน  พวกเขาตอนแรกก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก แต่ลึกๆแล้วก็อยากโดดเรียนเหมือนกันก็เลยแอบตามชานยอลไป แต่ไม่นึกว่าจะเจอช็อตเด็ดอย่างจัง เพราะปาร์คชานยอลเพื่อนรักกำลังปีนกำแพงโรงเรียนโดยมีผู้หญิงอีกคนอยู่ด้วย งานนี้จะรอช้าอยู่ไย ตามสิครับ...

“เออไอ้เหี้ยคุณชายแม่งเอาแต่ใจชิบหาย  แต่ถ้ามันรู้ว่าทำไมชานยอลถึงอยากเลิกเล่นมันอาจจะไม่ว่าอะไรก็ได้ เพราะเพื่อนเรากำลังจะจริงจังกับผู้หญิงนะโว้ย” 

คนดำเบอร์สองพูดพร้อมพยักหน้าเป็นเชิงว่า อาจจะไม่เป็นอะไร

“แล้วนี่เอาไงอ่ะ จะตามต่อหรือเลิกตามแล้วไปแดกข้าว นี่หิวจนลำไส้บิดแล้วเนี่ย”

“อืมม... โห้ยไอ้ดำมึงดูนั่น หวานกันมากมั้ง ดูๆ มีองมีโอบ... กำลังจะเข้าบ้านผีสิงแล้วว่ะ ตามเถอะกูอยากได้โมเม้นใกล้ๆ”

“เอ้อจบ ข้าวเขิ้วไม่ต้องแดกกันแล้ววันนี้  ไอ้เหี้ยเขียว!” เสียงเข้มกระแทกประโยคสุดท้ายจนคนตัวเขียวสะดุ้ง

“เพื่อเพื่อนไงจงอินเพื่อเพื่อน” จื่อเทาว่าพลางเอามือบีบแก้มเพื่อนดำเบอร์หนึ่ง

“อ้างไงไอ้เวร อ้าง  อยากเสือกก็บอก”จงอินกรอกตามองบนอย่างเบื่อหน่าย พร้อมขายาวก้าวไปข้างหน้า เดินนำไอดำเบอร์สองที่ยังคงยืนอยู่กับที่.. “ไอ้สัดเขียว อยากเสือกแล้วทำไมไม่ตามมา!!!” ตะโกนกลับไปด้วยความโมโหหิว ทำให้คนดำเบอร์สองถึงกับต้องรีบวิ่งมาให้ทันจงอิน

“เห่ยคุณรักแท้ ไม่เล่นอันนี้ได้ป่าวอ่ะ” คนตัวเล็กพูดพร้อมมือที่กำชายเสื้อคนตัวสูงไว้แน่น

“ทำมะ กลัวเหรอ?” เสียงทุ้มต่ำพูดด้วยความเยาะเย้ย

“ใคร ใครกลัว ไหนพูดดิ้ คนไหนกลัว” คนตัวเล็กทำหน้าตากวนๆพร้อมมองหาคนกลัว

“แล้วจับทำไมมืออ่ะ จับทำไม”

“ชะอุ่ย” คนตัวเล็กรีบปล่อยมือออกจากเสื้อร่างสูง

สองร่างเดินเข้าไปข้างใน คนน่ารักมองไปซ้ายทีขวาที ดวงตากลมโตนั้นลอกแลกๆคนทำให้คนตัวสูงเอ็นดู กายเล็กเบียดคนสูงเป็นระยะๆบ่งบอกว่าคนน่ารักนี้กลัวแค่ไหน แต่ไม่ยอมพูดว่ากลัวเองกลัว.. ดื้อจริงๆเลยน้า

“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก ขาๆ อะไรเกาะขา ฮือออ”

“เห้ยยยยยยยยยยยยยยย มันลุกขึ้นมาได้ด้วยอ่ะคุณรักแท้ดูดิๆ ดู”

“เชี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ปล่อยกู๊!! เดี๋ยวออกไปแล้วจะทำบุญไปให้น้า ปล่อยเซ้”

“ใกล้ถึงยังวะ! ให้ตายดิหัวใจจะวายแล้วนะโว้ย!!! แล้วนี่อะไรขำอยู่ได้ ไม่เคยกลัวผีไง๊?” ใบหน้าน่ารักงอง่ำ ปากเล็กบ่นยืดยาวพาลไปหาคนตัวสูงที่เอาแต่ยืนขำคนตัวเล็ก

เด็กน้อยจริงๆเลย.. ผีและเอฟเฟคนั่นรู้ทั้งรู้ว่าเป็นของปลอมที่สร้างขึ้นมาก็ยังจะกลัว แถมยังโวยวายตลอดทางเดินด้วย ไม่เจ็บคอบ้างเหรอ? ผมแค่ยืนหัวเราะเฉยๆยังหิวน้ำเลยนะ

“นี่ไม่เจ็บคอบ้างเหรอ แหกปากมาตั้งแต่ทางเข้าแล้วนะ” คนตัวสูงพูดขึ้น

“ก็คนมันกลัวนี่  ดูดิๆ ไส้กระเพาะหัวใจออกมาข้างนอกหมดแล้วอ่ะ”

คนตัวสูงเบนสายตามองไปยังที่คนน่ารักพูด ก็ได้แต่ยิ้มขำ ก่อนจะพากันเดินไปที่ทางออก  แต่ก่อนจะเดินไปถึงทางออกคนน่ารักก็เริ่มแหกปากอีกครั้ง ไม่รู้ว่าจะกลัวอะไรหนักหนา แต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะคนน่ารักนั้นกอดแขนผมแน่นอย่างกับกลัวว่าเขาจะหายไป

“เรื่องนี้ต้องถึงหูไอ้คุณชาย” จื่อเทาว่าพลางกดเข้าโปรแกรมแชทสีเขียวเพื่อส่งรูปที่แอบถ่ายคนสองคนนั้นไปให้ไอ้คุณชายเพื่อนของเขาดู

!!!!!!

มีสายเรียกเข้า 

ไอ้ห่าคุณชายโอ

กำลังโทรหาคุณ

จื่อเทากับจงอินมองหน้ากัน

แหม่! เรื่องเสือกขอให้บอก ไว้ใจข้าได้ - -

“รับขนมจีบซาลาเปาเพิ่มไหมคะ”

เสียงของเจ๊กถูกดัดให้เล็กเหมือนผู้หญิงแต่มันไม่ได้ใกล้เคียงเลย เหมือนคนพยายามแอ๊บตุ๊ดมากกว่า และมันทำให้จงอินสยองไม่น้อยกับการที่เพื่อนตัวเขียวเล่นส้นตีนอะไรก็ไม่รู้ จงอินก็เลยเอื้อมมือไปตบกบาลหนึ่งที ให้รู้ว่าไม่ควรเล่น -*-

[รับตีหัวพ่อมึงด้วยไหมคะ..   ไอสัดเป็นการเป็นงาน]

แหน่ะเข้มแบบนี้ไม่เกิดไปเป็นกาแฟเบอร์ดี้เลยล่ะจ๊ะเซฮุนเพิ่ลรวั๊คคคค

“เป็นการเป็นการไงไอ้เหี้ย นี่กูตามมานานแล้วนะ  ไม่เด็ดจริงกูไม่เกริ่นให้มึงด่าเล่นหรอกห่า” จื่อเทาว่าพลางหันไปมองหน้าจงอินแล้วพยักหน้าว่า ใช่มะๆ

[แล้วนี่มึงอยู่ไหน?]

“บ้านผีสิงเนี่ย กูกับไอ้เหี้ยดำกลัวชิบหายแต่ก็ตามเสือกต่อนี่แงะ เพื่อมึงเลยนะไอ้คุณชาย”

[จ้าส์ๆ รับรางวัลเลยไหมล่ะพวกมึงสองตัว เอาอะไรดี ไหนบอกเพื่อนคนนี้ซิ]

“เลี้ยงเหล้าเคล้าน้ำตาเลยเป็นไง เพื่อนชานของเราจะเป็นฝั่งเป็นฝาแล้ว เราเห็นเราก็ดีใจแทนเพิ่ลๆ” จงอินพูดบ้าง

[ไม่ได้! มึงจะยังดีใจไม่ได้]

“อ่าวทำไมวะ” จื่อเทากับจงอินหันมามองหน้ากันอีกครั้ง

[มึงยังไม่รู้อะไร... ]

อะไรวะ?

[นี่กูโดดเรียนมากับคุณบยอนอ่ะครับ  หลอกถามไปหลอกถามมา อ่าวโป๊ะแตก!..   แบคฮยอนแม่งชอบผู้หญิงคนนั้นเว้ย คนที่เราลงพนันให้ไอ้ชานยอลขืนใจเธออ่ะ]

ชิบหาย  วินาทีนั้นจื่อเทากับจงอินพูดออกมาพร้อมกัน

[ใช่มะ... ยังมีชิบหายกว่านั้น  อย่างที่แบคฮยอนมันบอกทีแรกอ่ะว่าเธอเป็นเพื่อนมันตั้งแต่เด็กๆแล้ว  แล้วไอ้เพื่อนหมาของมึง มึง แล้วก็กูเนี่ย มันชอบของมันมาตั้งนานแล้ว...]

จื่อเทากับจงอินปล่อยให้เซฮุนพูดต่อไป เพราะยังคงตกใจกับเรื่องที่ได้ฟังอยู่

[มันบอกว่าตอนแรกก็คิดว่าจะเลิกชอบแล้ว แต่พอมาเจอกันอีกครั้งก็มายเดสทินี้เลยเป็นไง สปาร์คปิ้วๆเลย..  มันดูแลของมันยุงไม่ให้ไตไรไม่ตอม  แต่ไม่เสือกบอกฝ่ายหญิงว่าตัวเองชอบนะจ๊ะ  ชอบมานานแล้วด้วยนะจ๊ะ..  ดูเพื่อนมึงควายไม่ควาย โง่ โง่ โง่]

ไอ้ชิบหาย ไอ้ชิบหาย ไอ้ชิบหายยยยยย  สองเพื่อนตัวดำยังคงอึ้งและตกใจเข้าไปอีก

[แม่งกูล่ะหมันไส้ไอ้สัดแบคฮยอน  ถ้าชอบเขาก็บอกดิวะ เกมส์ห่าเหวนั่นกูไม่เล่นก็ได้ เหตุผลแม่งก็ไม่ใช่อะไรเลยมันก็เรื่องของหัวใจตัวเองแท้ๆ  แต่เสือกไม่พูดห่าอะไรเลยแล้วกูจะรู้มะ  ถึงกูจะสนุกแต่ความรู้สึกเพื่อนกูมันสำคัญกว่านะโว้ย....    มึงฟังซะไอ้เหี้ยแบค]

โอเซฮุนยังคงพูดต่อไป โดยประโยคสุดท้ายหันไปบอกแบคฮยอนที่ตอนนี้นั่งอยู่กับตัวเอง เซฮุนไม่รู้จะทำยังไงดีกับปัญหารักสามเศร้าแบบนี้ เพราะเขาไม่เคยมี แต่ถึงเซฮุนจะชอบคนๆเดียวกับเพื่อน เขาก็จะให้เพื่อนไป เพราะเขารักเพื่อนมากกว่า..

“แล้วนี่แบคฮยอนมันเป็นไงบ้างวะ” จงอินถาม

[หมาหงอยนี่แง้ะ  เก่งทุกอย่างยกเว้นเรื่องบอกรักสาว...  เป็นไงล่ะคนน่ารักของมึงเขากลายเป็นของเพื่อนปาร์คชานยอลทั้งตัวและหัวใจแล้วมั้งกูว่า]

“เห่ยยย ไอ้คุณชายมึงก็ไปตอกย้ำมัน  เพื่อนเศร้าอยู่นะโว้ย..  เอางี้มะ  แบคฮยอนมึงฟังกู  มึงไปบอกความรู้สึกกับเธอดีไหม?  ไปบอกให้หมดเลย...   ถ้าเธอตกลงคือเธอก็รักมึง แต่ถ้าไม่...  มึงต้องปล่อยเธอไปนะเว้ย” จงอินพูด

[….]

“เรื่องของหัวใจมันก็ต้องมีผิดหวังบ้างเป็นธรรมดา  มึงยังต้องเจอคนอีกเยอะ...  ถ้ามึงมาตามดูชานยอลกับเธอพร้อมกูและไอ้จงอิน  มึงอาจจะตัดสินใจได้ดีกว่านี้  เห่ยยย! แต่ถ้าเธอจะเลือกใครสักคนไม่ว่าจะมึงหรือชานยอล  ก็ขอให้จำไว้ว่ายังไงกูก็อยู่กับพวกมึงเสมอ”  จื่อเทา

“พวกกูสองคนจะเป็นเงาตามติดชีวิตพวกมึงทุกชาติไปปปป” จงอินพูดพร้อมแท็กมือกับจื่อเทา

[หึ  ขอบใจมากไอ้พวกเหี้ย]

“จะเอายังไงต่อครับ  จะไปต่อหรือพอแค่นี้”

โอเซฮุนรู้ตัวดีว่าเป็นคนปลอบใจคนไม่เก่ง  เขาดีแต่จะด่าจนกว่าเพื่อนเขาจะคิดได้  ถ้ามาหาเขาเพื่อหวังคำพูดดีๆเขาไม่มีให้หรอก คงมีแต่จื่อเทากับจงอินเท่านั้นที่ทำหน้าที่ปลอบใจได้ดีในเวลาที่เพื่อนต้องการกำลังใจมากที่สุด   ชานยอลจะเป็นพวกนั่งอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าอีกฝ่ายจะหายเศร้าหรือโอเคขึ้นแล้วมากกว่า

คนสุดท้ายแบคฮยอน ส่วนใหญ่แล้วมันไม่ค่อยมีปัญหาอะไร ถึงจะมีแต่มันก็จะเก็บเอาไว้  แบคฮยอนเป็นเพื่อนที่ดีพวกเขาทุกคนรู้  เวลาเพื่อนเศร้ามันจะทำตัวตลกโปกฮาให้เพื่อนยิ้ม เพราะอย่างน้อยเพื่อนจะได้ไม่เศร้าไปกว่านี้ และอย่างที่บอกว่า แบคฮยอนมันเป็นคนเก็บทุกเรื่องเอาไว้กับตัว พอมันไม่ไหวจริงๆแบคฮยอนถึงได้แย่กว่าคนอื่นเยอะ  ซึ่งพวกเขาเป็นห่วงไอ้ห่าแบคตรงนี้..

“ถ้ากูจะพอแค่นี้  มันจะดีป่าววะ” แบคฮยอนพูดพลางมองตรงไปข้างหน้า ตาเล็กนั้นไม่มองจุดโฟกัสตรงไหนเลย มองไปเรื่อยๆ..

“แล้วมึงคิดว่าไงล่ะ?  มึงคิดว่ามันดีกับมึงหรือดีกับผู้หญิงคนนั้น...  หรือว่าดีกับใครล่ะ?  ชานยอลไหม?” เซฮุนพูด คิ้วเรียวเลิกสูงเป็นเชิงตั้งคำถาม

“สำหรับกู.. ทางไหนก็เจ็บทั้งนั้น” แบคฮยอนพูดพร้อมถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน

“ฟวยจ้าาา  ถ้ามึงรู้ว่าบอกก็เจ็บ ไม่บอกก็เจ็บ มึงจะเครียดทำไม..  ไหนๆแม่งก็เจ็บแล้วเอาให้สุดตีนไปเลย”

บอกไปก็เจ็บ  ไม่บอกก็เจ็บ

บยอนแบคฮยอนควรทำไงดี

ควรเปลี่ยนใจไปชอบผู้ชายมั้ย?

มีคนมาจีบอยู่นะ

เฮ้อ..

แนะนำให้แบคฮยอนกับชานยอลคบกันเนอะ

ชะนีน้อยก็นกไปนั่นแหละเนอะ

นัลรวั๊คคค เอ๊าะ

 

B E R L I N ❀