เพทุบายกามเทพ (สนพ.ทัช)

ลำดับตอนที่ #16 : ว้าวุ่น วุ่นรัก (1)

6.ว้าวุ่น วุ่นรัก (1)
           

เย็นวันนั้นปริวิภาเสร็จงานจากคลินิกเล็กๆของตัวเอง ก็ตรงกลับบ้านทันที เธอรู้สึกเหนื่อยๆเพลียๆ เพราะทำงานวุ่นๆมาทั้งวัน แต่ที่หนักยิ่งกว่าเรื่องงาน คือหนักใจ เพราะช่วงบ่ายถึงค่ำมานี้ เธอไม่ค่อยมีสมาธิกับงานสักเท่าไหร่ คอยแต่จะมีใบหน้าของชายหนุ่มจอมกวนประสาทวนเวียนอยู่ในหัวสมองเกือบตลอดเวลา

เธอเฝ้าบอกกับตัวเองว่าเกลียดเขา คนเลวที่ทำลายความบริสุทธิ์ และความฝันของเธอ ที่จะมอบสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตสาวให้กับชายคนที่เธอรัก และจะแต่งงานด้วย 
           

แต่พอเขาเข้ามาคลุกเคล้าคลอเคลียใกล้ชิด เธอก็กลับเผลอไผลไปกับเขาทุกที ทั้งๆที่ควรจะรังเกียจและต่อต้านให้ถึงที่สุด แต่นี่อะไรเธอกลับแอบนิยมชมชอบไปกับการกระทำบ้าๆของเขา แล้วอาจจะทำให้เขาดูถูกดูแคลนเธอได้ในภายหลัง ปริวิภานึกโกรธ และโมโหตัวเองอยู่ครามครัน
           

พอกลับถึงบ้านอาการหนักใจก็ทวีมากขึ้นไปอีก เมื่อเห็นรถโฟร์วีลไดรฟ์ของเขาจอดอยู่หน้าบ้าน และเมื่อขึ้นมาบนบ้านก็เห็นเขากำลังพูดคุยอยู่กับปริมาอย่างสนิทสนมถูกคอ
           

“ยัยภากลับมาแล้ว” ปริมาทักเมื่อเห็นญาติผู้น้องเดินเข้ามา

“สวัสดีค่ะน้องภา” ภสุวัฒน์ทักทายปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนเธอได้แต่ทำหน้าเจื่อนๆ
           

“เย็นนี้พวกผู้ใหญ่ไปทานข้าวที่จวนท่านผู้ว่าฯ กันหมดเหลือแต่เราสองคน แล้วนี่พี่วัฒน์ก็มาขอทานข้าวเย็นด้วย” ปริมาขยายความเพิ่มเติม
           

“ข้าวที่บ้านตัวไม่มีกินหรืองไงนะ เที่ยวมาขอข้าวเช้าข้าวเย็นบ้านคนอื่นกิน” หญิงสาวบ่นมุบมิบ ภสุวัฒน์พอจับใจความได้คราวๆ ว่าถูกค่อนขอด แต่เขาก็ไม่เดือดร้อนกลับทำหน้าเป็นใส่เธอ โดยที่ปริมาไม่เห็น
           

“ภารีบขึ้นไปอาบน้ำสิจ้ะ เดี๋ยวจะได้ลงมาทานข้าวด้วยกัน”
           

ปริมา และภสุวัฒน์พูดคุยกันอย่างถูกคอระหว่างรับประทานอาหาร ปริมาก็ดูจะแจ่มใสอารมณ์ดีเป็นพิเศษ มีแต่ปริวิภาเท่านั้นที่นั่งหน้าเง้าเขี่ยอาหารในจานมากกว่าทาน

            “ท่าทางน้องภาจะไม่ค่อยอร่อยนะครับ ทานนิดเดียวเอง” ภสุวัฒน์ทัก เมื่อเห็นสาวสวยรวบช้อน

“รู้สึกเลี่ยนๆ พะอืดพะอมอย่างไรชอบกล” สาวสวยปรายตามองเขาด้วยหางตา แล้วยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม

“เอ๊ะ! วันนี้ป้าละม้ายก็ทำอาหารอร่อยนะ พี่ไม่เห็นรู้สึกเลี่ยน หรือมันตรงไหนเลย” ปริมาพาซื่อ “ไม่เป็นไร ถ้าอย่างนั้นพี่จะไปเอาผลไม้มาให้ภาทานแก้เลี่ยนดีกว่า”

ว่าแล้วพี่สาวก็ลุกออกไปยกจานผลไม้ด้วยตัวเอง
           

“อะไรกันน้องภา ถูกพี่จูบนิดๆหน่อยๆ ถึงกับมีอาการพะอืดพะอมคลื่นไส้แพ้ท้องเชียวหรือ” ภสุวัฒน์อดที่จะยั่วไม่ได้ เมื่ออยู่กันตามลำพังสองคน
           

“คนบ้า” เธอหยิบผ้าเช็ดปากที่อยู่ตรงหน้าเขวี้ยงใส่เขา
           

“มาแล้วจ้ะผลไม้แช่เย็น รับรองภาหายเลี่ยนแน่นอน” เสียงแจ๋วๆ ทำให้สองหนุ่มสาวสงบศึกลงชั่วคราว
           

“ขอบคุณมากค่ะพี่ปริม แต่ภาอิ่มแล้วขอตัวขึ้นข้างบนก่อนดีกว่า” ปริวิภาบอกญาติผู้พี่ ซึ่งก็ไม่ทันได้ทัดทาน เธอก็ลุกขึ้นเดินเชิดหน้าออกไป ชายหนุ่มได้แต่มองตาม และกลั้นยิ้ม
           

หลังจากแยกตัวเข้าห้องนอนมาแล้ว ปริวิภานอนไม่หลับจิตใจว้าวุ่นสับสน จึงหาหนังสือมาอ่านเพื่อดับความฟุ้งซ่าน แต่ก็ไม่ได้ผลเพราะเธอไม่มีสมาธิ ทำให้อ่านไม่รู้เรื่องแถมปวดหัวหนักเข้าไปอีก

“กรอยเอามาให้ฉัน เดี๋ยวฉันจะเอาไปให้คุณภาเอง” เสียงปริมาพูดกับเด็กรับใช้อยู่หน้าห้องนอน
           

“ภาจ๋า...” ปริมาเคาะประตูแล้วเปิดเข้ามาทันที หลังจากที่ญาติผู้น้องบอกอนุญาต
           

“แขกของพี่ปริมกลับไปแล้วหรือคะ” ปริวิภาถาม แล้วทำเป็นสนใจหนังสือในมือมากกว่า
           

“พี่วัฒน์น่ะหรือจ๊ะ กลับไปแล้ว”
           

“อ้าว! แล้วพี่ปริมถือถุงอะไรเข้ามาคะนั่น”
           

“เด็กกรอยบอกว่าพี่วัฒน์ฝากมาให้ภาจ้ะ” ปริมาส่งถุงกระดาษให้กับเธอ
           

“ฝากให้ภา! เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าคะ” เธอสงสัย และรับไปพิจารณา

“ไม่ผิดหรอกจ้ะ เด็กกรอยยืนยันว่าพี่วัฒน์ฝากให้ภาจริงๆ แต่พี่วัฒน์ให้อะไรภา รีบแกะดูสิจ้ะ” ญาติผู้พี่ทั้งยืนยันทั้งเร่ง
           

“เอ่อ...” น้องสาวอึกอัก ก่อนที่จะแกะถุง ภายในถุงเป็นผ้าพันคอสีเบจเรียบๆหนึ่งผืน
           

“โอ้โห! พี่วัฒน์นี่เทสดีนะ สีคลาสสิก ผ้าเนื้อเนียนนิ่มน่าจะอุ่นเวลาที่พันคอ” ปริมาดูจะตื่นเต้นกว่าน้องสาวใช้มือลูบไล้ผ้าพันคอผืนสวย แล้วทำสายตาครุ่นคิด
           

“ถ้าเขา...จะอ่อนโยน แล้วโรแมนติกกับพี่บ้างอย่างนี้ก็ดีสิ” ปริมาไพล่ไปนึกถึงโดมผู้จองหองของเธอ แล้วเผลอพูดความในใจออกมาด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

“พี่ปริม!” ปริวิภาเข้าใจผิด คิดว่าญาติผู้พี่ของเธอหมายถึงภสุวัฒน์ และกำลังน้อยใจเขาอยู่
           

หญิงสาวรู้สึกขุ่นเคืองเขาอยู่ในใจที่ทำให้ปริมาเสียใจและน้อยใจ แล้วนี่เขาจะเอาอย่างไรกันแน่ เขาทำตัวใกล้ชิดสนิทสนมกับปริมา จนอาจทำให้ญาติผู้พี่ของเธอเข้าใจว่าเขามีใจให้ เพราะปริมาเธอเป็นผู้หญิงโรแมนติกอ่อนหวานอ่อนโยน เชื่อมั่นในความรักอยู่แล้ว 
           

แต่ในขณะเดียวกันเขาก็ยังมาทำตัวรุ่มร่ามถึงเนื้อถึงตัวกับเธออีก เหมือนผู้ชายเจ้าชู้ยักษ์ปากว่ามือถึงตลอดเวลา แล้วที่สำคัญใจเธอก็ไม่รักดีพลอยวาบหวามหวั่นไหวไปกับเขาด้วย

            เสียงโทรศัพท์มือถือของปริวิภาดังขึ้น เธอมองนาฬิกาที่หัวเตียงบอกเวลาสี่ทุ่มครึ่ง แล้วสงสัยว่าใครโทรมาดึกดื่นป่านนี้มีเรื่องด่วนอะไรหรือเปล่า ยิ่งเห็นหมายเลขที่โชว์บนจอหน้าปัดยิ่งไม่คุ้นใหญ่

To be continue…

**************************************

แหม! แหม! แหม! พี่วัฒน์ขาาาาาา จูบๆ กัดๆ
เอ๊ย! ไม่ใช่ หยิกแกล้มหยอกไปเรื่อยๆ
เดี๋ยวน้องภาก็ระทวย เอ๊ย! เดี๋ยวก็ใจอ่อนคร่า ฮิฮิ

แล้วพบกันครั้งหน้า ว้าวุ่น วุ่นรัก (2) นะคะ