คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : น้องสาว?
ตอนที่ 3 : น้องสาว?
ในเช้าวันต่อมา...กระดานไวท์บอร์ดในโรงยิมเก่ากำลังถูกนาโอยะลบตรงคำว่า
ประวัติการต่อสู้ : ชนะ/55 , แพ้/1 , เสมอ/- , ไม่รู้ผล/10
เป็น
ประวัติการต่อสู้ : ชนะ/55 , แพ้/1 , เสมอ/- , ไม่รู้ผล/11
เพราะนี่เป็นอีกครั้งที่การต่อสู้ของโรงเรียนเอกชนคามิกับโรงเรียนนานาชาติจิเตกิไม่รู้ผล ในบางครั้งเกือบจะตัดสินได้ว่าใครเป็นฝ่ายเพลี่ยงพล้ำแต่ตอนนั้นก็จะต้องมีเหตุการณ์มาขัดทุกครั้งเฉกเช่นครั้งล่าสุดที่อาจารย์ฝ่ายปกครองของทั้งสองโรงเรียนมาห้าม
ยังไม่นับครั้งก่อนๆที่อยู่ดีๆก็มีโจรวิ่งราวกระเป๋าหนีมาทางพวกเขาซึ่งกำลังต่อสู้กันอยู่
“ตำรวจมา!!!” เคโตะตะโกนเสียงดังทันทีที่เห็นชายในเครื่องแบบวิ่งตามมา
ทำให้สองฝ่ายแตกกระเจิงนึกว่าจะมาจับเนื่องจากสมาชิกของแต่ละกลุ่มโดนกรมตำรวจหมายหัวเพราะสร้างวีรกรรมเอาไว้เยอะ ผลการต่อสู้เลยเป็นโมฆะไม่รู้ผล
และก่อนหน้านั้นยังมีตอนที่ เท็นโนะ ริวยะ กับ ลีจียง กำลังต่อสู้กันอย่างเมามันส์ดุเดือดอยู่ดีๆยัยอลิซาเบธก็ตะโกนบอกเพื่อนชายของตนว่า
“พ่อนายโทรมา” เธอยื่นโทรศัพท์ให้ลีจียงที่ชะงักหน้าซีดเซียว
“หยุดก่อนๆ...ขอฉันรับโทรศัพท์แปบนึง” ผู้นำจิเตกิเอ่ยบอกคู่ต่อสู้คนสำคัญที่ง้างหมัดค้าง
“จะบ้าเหรอ! มาสู้ให้จบก่อนสิวะ!” ริวยะโวยวายใส่อย่างหัวเสีย
“ไม่ได้เว้ย...พ่อฉันเบอร์หนึ่ง นายน่ะเบอร์สอง ตัวสำรองรอไปก่อน” พูดจบมันก็เดินไปรับโทรศัพท์พูดคุยอยู่สักพักก็เดินเข้าโรงเรียนตัวเองไปหน้าตาเฉย เล่นเอาฝ่ายคามิงงเป็นไก่ตาแตก การต่อสู้เลยเป็นโมฆะอีกรอบ...
“อยากรู้นักว่าไอ้หน้าไหนเป็นคนวิ่งแจ้นไปรายงานอาจารย์ฝ่ายปกครอง ไม่งั้นการต่อสู้ครั้งล่าสุดคงได้รู้ดำรู้แดงไปแล้ว” เคโตะเอ่ยพลางตบโต๊ะประชุมในโรงยิมเก่าเสียงดัง ซึ่งความจริงมันก็คือโต๊ะในโรงอาหารนั่นล่ะเพียงแต่พวกกลุ่มสวรรค์ไปขอยืม ( โดยไม่ได้บอกอาจารย์ ) มา
“การที่ลีจียงข้ามเขตมาคงเพราะโกรธแค้นที่ยูริไปตบหน้าเมื่อวันก่อนแน่ๆ...” คำพูดของนาโอยะทำให้สมาชิกกลุ่มนับสิบคนที่อยู่ร่วมประชุมฮือฮาขึ้นมา
“เงียบๆหน่อยได้มั้ย!!!” ริวยะที่กำลังนั่งพิงเก้าอี้เบาะหนังสีดำโดยยกเท้าพาดขึ้นมาบนโต๊ะประชุมเอ่ยด้วยสีหน้ารำคาญใจ
“แล้วนายจะทำยังไงล่ะเท็นโนะ?” นาโอยะเอ่ยถาม
“จัดกำลังดูแลรอบโรงเรียนให้เข้มงวดกว่าเดิม อย่าให้เด็กจิเตกิหน้าไหนล่วงล้ำข้ามเขต!!!” ผู้นำคามิเอ่ยสั่งเสียงเข้ม
“ถ้าเศษสวะธรรมดาพวกเราก็พอจัดการได้หรอก แต่ถ้าเป็น...” เคโตะยั้งคำพูดไว้เพราะรู้ดีว่าแม้ไม่ต้องเอ่ยชื่อทุกคนก็ทราบดีว่าหมายถึงใคร
“ถ้าเป็นพวกไอ้ขี้เก็กจียง ให้มารายงานฉันได้เลย!!!”
หลายคนโล่งอกทันทีที่ได้ยินเช่นนั้นเพราะรู้ดีว่าคู่ต่อสู้ของลีจียงไม่มีใครเหมาะสมเท่าเท็นโนะ ริวยะ อีกแล้ว!!!
“บ้าชะมัด!!” จียงตะโกนลั่นอย่างหงุดหงิด
เขายกเท้าเตะเก้าอี้ใกล้ๆสุดแรงจนมันกระเด็นไปไกลเกือบสิบเมตร ทำเอาพวกเด็กจิเตกิที่รายล้อมอยู่กระจายเป็นวงกว้างเพราะกลัวโดนลูกหลง ต่างหันไปมองความหวังเดียวที่จะช่วยให้สถานการณ์ดีขึ้น
แต่อลิซาเบธกลับเอาแต่เงียบไม่พูดอะไร เพราะเธอรู้ดีว่าการขัดใจเพื่อนชายตอนกำลังอารมณ์เสียเป็นเรื่องที่ไร้ประโยชน์ อีกอย่างตอนนี้ตัวเธอเองก็มีเรื่องให้คิดเหมือนกัน
เจอกี่ครั้งก็ไม่เคยชอบหน้าหมอนั่นเลยสักครั้ง อีตาผู้ชายเย็นชา ขี้เก๊กคนนั้น...
แต่วันนี้มีอะไรบางอย่างแปลกไปจากทุกครั้ง เหมือนความสุขุมที่หมอนั่นเคยมีมันหายไป คล้ายระเบิดที่เตรียมประทุจนรู้สึกได้ถึงอารมณ์ที่คุกรุ่น
เมื่อคิดแบบนั้นสายตาของอลิซาเบธก็จับจ้องมองจียงที่ตอนนี้ยังอาละวาดระบายอารมณ์กับโต๊ะและเก้าอี้ จะบอกว่าเป็นเพราะจียงก็ไม่น่าจะใช่...
แล้วมันเป็นเพราะอะไรถึงทำให้ผู้ชายคนนั้นโกรธขนาดนี้
“อย่าให้รู้นะว่าใครหน้าไหนมันเอาเรื่องไปบอกอาจารย์!” จียงตวาดลั่น พร้อมกวาดตามองลูกสมุนที่นั่งรวมตัวคอหดกันเป็นกลุ่ม “ชเวซองมิน!!”
“ครับพี่” คนถูกเรียกรีบขานรับทันที น้ำเสียงติดจะสั่นนิดๆ
ถ้าคนอื่นที่ไม่ใช่เด็กจิเตกิมาเห็นท่าทางนอบน้อมที่ชายหนุ่มมีต่อจียงแล้วล่ะก็ พวกเขาคงจะสงสัยไม่น้อยทีเดียวว่าเหตุใด ชายหนุ่มที่ดูอายุมากกว่าคนนี้จึงโค้งคาราวะและพูดจานอบน้อมต่อผู้ชายที่ดูเด็กและหนุ่มกว่าอย่างจียง ถึงแม้ซองมินจะเรียกจียงว่า พี่ แต่หน้าตาของซองมินนั้นล้ำหน้าจียงไปหลายขุมแล้ว และอาจเป็นเพราะซองมินเป็นคนสัญชาติเกาหลีเหมือนกัน เขาจึงได้รับความไว้วางใจจากจียงลองลงมาจากอลิซาเบธ
“แกรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับคามิบ้าง?”
“ครับ?” ซองมินถามกลับอย่างงงๆ
“ฉันถามว่าแกรู้อะไรเกี่ยวกับคามิบ้าง!!” จียงย้ำอีก
ซองมินยังงงอยู่แต่ไม่กล้าถามกลับ จึงได้แต่หันไปมองอลิซาเบธเพื่อขอความช่วยเหลือ
“รายละเอียดเกี่ยวกับโรงเรียนคามิทุกอย่าง”
“โรงเรียนเอกชนคามิ เป็นโรงเรียนเอกชนที่หรูและมีชื่อเสียงมากในโตเกียว เด็กนักเรียนของคามิส่วนใหญ่เป็นลูกหลานคนมีฐานะร่ำรวยหรือไม่ก็พวกตระกูลดังเป็นอันดับต้นๆ ของญี่ปุ่น พื้นที่โรงเรียนกว้างขวาง ตึกเรียนและอุปกรณ์การเรียนทันสมัย...” พอพูดมาถึงตรงนี้ซองมินก็แอบเหล่มองจียง ซึ่งตอนนี้ใบหน้าเริ่มบิดเบี้ยวเล็กน้อย ทำให้ซองมินได้แต่ร้องโหยหวนอยู่ในใจ
ง่า...แล้วเขาต้องรายงานแบบไหนล่ะเนี่ยถึงจะถูกใจชายคนนี้
“พูดต่อไป!”
“อะ...เอ่อ...ผู้นำของคามิก็คือ เท็นโนะ ริวยะ เรียนม.ปลายปีสามห้อง A เท็นโนะเป็นผู้ดูแลทุกอย่างในคามิ มีคนสนิทสองคนคือนาโอยะ และ เคโตะ ถ้าเป็นเรื่องไม่สำคัญสองคนนี้เป็นคนจัดการ แต่หากเป็นเรื่องของพวกพี่ เท็นโนะ ริวยะ จะเป็นคนจัดการเองเสมอ และสำหรับเด็กคามิคำพูดของเท็นโนะ ริวยะถือเป็นกฎข้อบังคับที่ฝ่าฝืนไม่ได้ เขาจึงได้ตำแหน่งผู้คุมกฎของคามิ หรือที่เด็กคามิเรียกว่า ผู้คุมกฎสวรรค์”
“ดูแลทุกอย่างอย่างนั้นเหรอ?” จียงทวนคำ
คิ้วเข้มขมวดนิดๆ เหมือนกำลังใช้ความคิด และจู่ๆ มันก็ผุดขึ้นในหัวของชายหนุ่ม สายตาของจียงจับจ้องไปมองที่เพื่อนสาวซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ ทำให้อลิซาเบธไหวตัวเล็กน้อย
“นายคิดจะทำอะไร?” อลิซาเบธถามอย่างรู้ทันเพื่อนชาย
สีหน้าเจ้าเล่ห์นั้นมันบ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังมี แผนการ บางอย่างอยู่ในใจมุมปากยกขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มที่ทำให้คนฟังรู้สึกสังหรณ์ถึงความซวยที่คืบคลานเข้ามาใกล้ และจียงก็เอ่ยตอบเสียงเรียบว่า
“ล่อเสือออกจากถ้ำ”
เธอมาทำบ้าอะไรตรงนี้กันล่ะเนี่ย!
อลิซาเบธได้แต่ร้องตะโกนอยู่ในใจ ขณะเดินวนไปวนมาอยู่บนเกาะกลางถนน ตรงหน้าคือป้ายชื่อโรงเรียนเอกชนคามิ เหตุผลที่หญิงสาวต้องมาอยู่ที่นี่ก็เพราะเพื่อนชายของเธอเกิดคิดแผนเด็ดขึ้นมาได้
แผนที่จียงเรียกว่า ล่อเสือออกจากถ้ำ เพราะฉะนั้นตอนนี้เธอจึงมาทำหน้าที่เป็น เหยื่อ เพื่อล่อให้ เสือ ออกจากถ้ำ
แผนการงี่เง่าระดับเทพน่ะสิ!!
“เอ่อ...แผนของพี่จียงได้จะผลจริงๆ เหรอครับ?” ซองมินเอ่ยถาม
เขาและหญิงสาวมายืนอยู่ที่เกาะกลางถนน ซึ่งเป็นเส้นกั้นระหว่างทั้งสองโรงเรียนเกือบสิบนาทีแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นวี่แววว่าใครจะโผล่ออกมาจากหน้าประตูโรงเรียนเอกชนคามิ
“หยุดถามสักทีได้มั้ย น่ารำคาญ!!” อลิซาเบธตวาดกลับอย่างหงุดหงิด
ทำไมเธอต้องมาทำเรื่องบ้าๆ แบบนี้ด้วยนะ คิดแล้วก็โมโหเพราะผู้หญิงคนเดียว เป็นบ้าอะไรได้ขนาดนี้ ถ้าไม่เห็นแก่ความเป็นเพื่อนล่ะก็ ตั้งแต่นายเอ่ยชื่อแผนออกมา ฉันคงเอาหมัดยัดปากนายไปแล้ว ลี จียง!!
“เท็นโนะ ริวยะจะโผล่มาจริงๆ น่ะเหรอครับ เรายังไม่ได้ข้ามเขตเลยนะครับ?” ซองมินถามขึ้นอีก
อลิซาเบธตวัดสายตาไปมองอย่างรำคาญเต็มที ทำให้ซองมินต้องรีบหุบปากตัวเอง และยืนอยู่เงียบ ๆ เพื่อรักษาชีวิตตัวเองเอาไว้
“หมอนั่นต้องมาแน่!” อลิซาเบธตอบ
และยังไม่ทันขาดคำที่หน้าประตูของโรงเรียนเอกชนคามิ เท็นโนะ ริวยะก็ปรากฎตัวขึ้นพร้อมกับลูกสมุนคู่กายทั้งสองคน
ท่วงท่าองอาจดูเหมือนไม่ยีหระที่ได้เห็นเธอกับซองมินทำให้อลิซาเบธอดหมั่นไส้ชายตรงหน้าอีกครั้งไม่ได้ นัยน์ตาสีดำสนิทไม่ฉายแววความกลัวหรือสะทกสะท้านแต่อย่างใด สองเท้าก้าวเท้าช้าๆเข้ามาหาเธอที่ยืนอยู่ตรงเกาะกลางถนน ดูเหมือนรถราที่วิ่งแล่นจะต้องหยุดให้เขาที่เดินข้ามฝั่งอย่างกระชั้นชิด แน่นอนว่าเท็นโนะ ริวยะ หาได้ใส่ใจไม่
“เธอมาทำอะไร?” เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ก่อนตวัดสายตามองซองมินที่ตามมาเป็นลูกกระจ๊อกจนเจ้าตัวสะดุ้งเฮือกเลื่อนตัวแอบหลบหลังอลิซาเบธทันที
“ฉัน...ก็แค่ออกมารับลม” เป็นข้ออ้างที่แถออกมาให้ดูกวนอารมณ์มากกว่าเป็นคำตอบ อลิซาเบธคิดแบบนั้น
“รับลม...บนเกาะกลางถนนเนี่ยนะ...?” ริวยะทวนคำนั้นแล้วเอียงคอเหลือบมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยหางตาอย่างไม่ไว้ใจ
“ก็ใช่น่ะสิ...หรือนายมีปัญหากับการออกมารับลมของฉัน”
“มีแน่...ถ้าเธอไม่พูดความจริงออกมาว่าเธอมาทำอะไรที่นี่!!!” ริวยะไม่ปักใจเชื่อในคำพูดของเธอ แน่นอนว่าเพราะหญิงสาวเป็นคู่หูของลีจียงไอ้ขี้เก็กจอมวางแผนนั่นเอง
“ฉันจะมาทำอะไรที่นี่แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายล่ะ เห็นมั้ยว่าฉันยังไม่ได้ข้ามเส้นเขตแดน”
อลิซาเบธใช้ปลายเท้าลากทับเส้นเขตแดนที่อยู่บนกึ่งกลางของเกาะถนนให้ริวยะดูอย่างเย้ยหยันหากแต่ผู้นำคามิกลับไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านกับคำยั่วโมโห ก่อนเหยียดยิ้มออกมาที่มุมปาก
ชั่ววินาทีนั้นมือหนาก็เอื้อมมากระชากแขนเธอจนร่างบางปลิวเข้าซบอกกว้างของเขาทำเอาอลิซาเบธถึงกับตกตะลึงอึ้งทำอะไรไม่ถูก
“เท่านี้เธอก็ล่วงล้ำเข้ามาในเขตฉันแล้ว” ริวยะเอ่ยอย่างเป็นต่อ
“ขี้โกงนี่” อลิซาเบธโวยวายพลางจะผลักร่างแข็งแกร่งตรงหน้าออก แต่เขาก็รวบข้อมือซ้ายขวานั้นด้วยมือเดียวแล้วจับไพล่พลางหมุนเธอหันหลังแล้วใช้แขนอีกข้างล็อคคออย่างที่ไม่สามารถขัดขืนได้
“จะทำอะไรน่ะ...ปล่อยฉันนะ!!!”
หญิงสาวพยายามแข็งขืนดิ้นรนด้วยพละกำลังที่ตนมี หากแต่ก็ไม่อาจสู้แรงเขาได้
บ้าจริงๆ...ทั้งที่เธอสามารถจัดการผู้ชายทุกคนที่กล้ามาหาเรื่องได้ด้วยมือเปล่า แต่ไม่อาจทำได้เมื่อเจอกับเท็นโนะ ริวยะ ผู้ชายที่เธอนึกหมั่นไส้และลืมประเมินค่าเขาสูงกว่ามาตรฐาน
“คะ...คุณอลิซ”
ซองมินขยับจะเข้ามาช่วยอลิซาเบธ แต่มีดสั้นที่นาโอยะกับเคโตะชักจากสูทนักเรียนออกมาจ่อตรงหน้าทำให้เขาชะงักโดยอัตโนมัติ
“จะบอกได้หรือยัง?” ริวยะกระซิบถามข้างหูหญิงสาวด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกจนเธอรู้สึกขนลุกซู่
ถ้าไม่ติดว่าลีจียงเป็นเพื่อนสนิทที่เธอไม่คิดทรยศหักหลังคงรีบบอกไปนานแล้ว
“ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดนี่”
“ใช่...เธอไม่ได้ทำอะไรผิด แต่...ฉันไม่ไว้ใจลูกสมุนของลีจียงทุกคน ต่อให้เธอแปลงร่างเป็นนางฟ้าแต่ยังไงก็เป็นแม่มดอยู่ดี!!!”
อลิซาเบธเม้มริมฝีปากแน่นให้กับคำพูดเหยียดหยามนั้นอย่างเจ็บใจ
ในตอนนั้นเอง...เด็กคามิสามถึงสี่คนก็วิ่งออกมาจากประตูหน้าโรงเรียนพลางตะโกนบอกว่า
“มีคนเห็นพวกลีจียงป้วนเปี้ยนอยู่แถวประตูหลังโรงเรียน!!” คำพูดนั้นทำให้ริวยะชะงักหันไปมองก่อนผ่อนแรงที่พันธนาการหญิงสาวไว้ อลิซาเบธไม่รอช้าสะบัดมือแล้วหมุนตัวกลับผละออกจนได้
“นี่สินะ...แผนการของเธอ แล้วมาพร่ำบอกว่าไม่มีอะไร ฉันล่ะไม่แปลกใจเลยที่ลีจียงเห็นเธอเป็นเพื่อนสนิท ยัยแม่มด!!!”
เพียะ!!!
มือบางตบเข้าแก้มซ้ายของผู้นำคามิ เล่นเอาซองมินถึงกับอ้าปากหวอ ไม่ต่างจากนาโอยะและเคโตะ
ให้ตายเถอะ...อาทิตย์นี้พวกเขาเห็นผู้นำสองโรงเรียนโดนตบ...ช่างเป็นบุญตาจริงๆ...
ริวยะเลียเลือดที่ไหลซึมมุมปากแล้วกระหยิ่มยิ้ม ก่อนกระชากแขนหญิงสาวแล้วบีบแน่นพลางเงื้อมือจะตบกลับ
“เนี่ยนะ...ผู้นำแห่งคามิ คิดจะตบผู้หญิงงั้นเหรอ!!” อลิซาเบธตะโกนพลางจดจ้องนัยน์ตาสีดำสนิทตรงหน้า แม้ปากเธอจะพูดท้าทายแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าในใจนั้นรู้สึกกลัวเหมือนกัน
“เท็นโนะ...ถ้าไม่รีบไปไอ้ลีจียงมันอาจก่อเรื่องก็ได้นะ” เสียงเรียกจากเด็กคามิกลุ่มนั้นกระตุกความรู้สึกของริวยะจนเขาต้องลดฝ่ามือลงแล้วผลักร่างหญิงสาวออกไปอย่างแรงจนเธอล้มลงกับพื้น
“ว้ายย!!” อลิซาเบธร้องเสียงหลงก่อนที่ซองมินจะรีบเข้าไปช่วยประคองเอาไว้
“ปกติฉันไม่ทำร้ายผู้หญิงหรอก แต่เธอเป็นข้อยกเว้น...เพราะผู้หญิงอย่างเธอไม่คู่ควรให้ผู้ชายทนุถนอมด้วยซ้ำ!”
นัยน์ตาเรียวยาวนั้นมองเธออย่างเหยียดหยาม ก่อนที่เขาจะเดินนำลูกน้องกลับเข้าไปในโรงเรียน ทิ้งให้อลิซซาเบลธกัดฟันกรอดอย่างเจ็บใจ...
ผู้ชายอย่างนายก็ไม่คู่ควรให้ผู้หญิงมาชอบเหมือนกัน....
“นี่ๆ มีคนเห็นลีจียงมาเดินวนเวียนแถวประตูหลังโรงเรียนล่ะ!!!” ผู้หญิงในห้องคนหนึ่งร้องขึ้น และประโยคนั้นก็เรียกความสนใจของยูริได้ดีนัก
ลี จียงงั้นเหรอ...ผู้ชายคนที่เป็นศัตรูของพี่ริวยะ !
“เขาอยู่ที่ไหน ผู้ชายคนนั้นอยู่ที่ไหน!!” ยูริร้องถามเสียงดัง
“อยู่ที่ประตูด้านหลังโรงเรียน” ผู้หญิงคนนั้นตอบ ทำให้ยูริรีบวิ่งออกจากห้องไปทันที
ในใจได้แต่ภาวนาว่าอย่าให้พี่ริวยะรู้... ขออย่าให้มีใครไปรายงานพี่ริวยะ
ยูริวิ่งเร็วที่สุดเท่าที่เธอจะสามารถ ก่อนหยุดยืนหอบหายใจอยู่ที่ประตูด้านหลังของโรงเรียน สายตากวาดมองไปรอบๆ เพื่อหาใครบางคนที่กังวลถึง
“ในที่สุดก็เจอจนได้ ฮินาชิมะ ยูริ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้น ทำให้ยูริหันหลังไปมอง
ลี จียงยืนหันหลังพิงกำแพงด้วยท่าทางสบายๆ สองมือล้วงกระเป๋า สายตามองตรงมาที่ยูริ ใบหน้าหล่อเหลานั้นประดับด้วยรอยยิ้มกว้างอย่างพอใจ
“นายมาที่นี่ทำไม กลับไปซะ ที่นี่เป็นเขตของคามิ!” ยูริเอ่ยไล่
“ใจร้ายจังนะ ทั้งๆ ที่ฉันตั้งใจมาหาเธอแท้ๆ” จียงตอบกลับ
“นายต้องการอะไร...นายจะมาจัดการเรื่องที่ฉันตบหน้านายคราวก่อนอย่างนั้นใช่มั้ย?”
“รู้มั้ยว่าคนเกาหลีเขาถือเรื่องอายุ เธออายุน้อยกว่าฉันตั้งหนึ่งปีเชียวนะ เรียกฉันว่าพี่ชายสิ” จียงไม่สนใจ แต่พูดไปอีกเรื่องหนึ่งโดยสีหน้ายังคงยิ้มแย้ม
“ไม่!” ยูริปฏิเสธเสียงดังชัดเจน
คนที่เธอจะเรียกพี่ชายมีแค่คนเดียวเท่านั้น แม้ว่าเขาจะไม่ยอมให้เธอเรียกก็ตาม
คิ้วของจียงเลิกขึ้นนิดๆ แต่ก็ไม่ได้แสดงออกว่าไม่พอใจอะไร ตรงกันข้ามเขากลับนึกสนุกเสียด้วยซ้ำ ของอะไรที่ได้มาง่ายๆ มันมักไม่มีคุณค่า คือ คติประจำใจของจียง และแน่นอนว่าสำหรับผู้หญิงคนนี้ก็เหมือนกัน
“บอกมาว่าต้องการอะไร ถ้าจะแก้แค้นที่ฉันตบนาย ฉันก็จะยอมให้นายตบกลับจนกว่านายจะพอใจ และเมื่อนายพอใจแล้วก็กลับโรงเรียนของนายไปซะ อย่าได้ข้ามมาเขตของคามิอีก!!!” ยูริต่อรอง สายตากวาดไปมองรอบๆ อย่างกังวล ขออย่าให้เขามาที่นี่ ขออย่าให้ใครไปบอกเขา
“เธอคิดว่าฉันจะทำร้ายผู้หญิงได้จริงๆน่ะเหรอ?” จียงถามกลับ พร้อมสาวเท้าเดินเข้าไปประชิดตัวยูริ ซึ่งหญิงสาวก็ไม่ได้ถอยหนีแต่อย่างใด
“ถ้าอย่างนั้นนายต้องการอะไร?”
“เธอ…” จียงพูดได้เพียงเท่านี้มีดสั้นเล่มหนึ่งก็ปาเฉียดศีรษะเขาไปปักที่กำแพงด้านหลังอย่างเร็วจนทำให้ต้องหันไปมองผู้ขัดขวาง นั่นก็คือ เท็นโนะ ริวยะ พร้อมลูกสมุนจำนวนหนึ่ง
“ออกไป...แกไม่มีสิทธิ์ที่จะมายุ่งกับผู้หญิงคนนี้!!!” ริวยะปรี่เข้ามาดึงตัวยูริให้ออกห่างจากศัตรูคู่อาฆาตทันที
ผู้นำจิเตกิเลิกคิ้วอีกครั้งมองดูสีหน้าที่ร้อนรนแต่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงเป็นใยในผู้หญิงตรงหน้าก็อดหัวเราะเบาๆไม่ได้
“ไหนตอนแรกทำเป็นไม่รู้จักผู้หญิงคนนี้ ที่แท้แกก็จะเก็บไว้เอง...”
“เรื่องนั้นมันไม่เกี่ยวกับแก!!!” ริวยะตวาดกลับ
“จะไม่เกี่ยวได้ไงในเมื่อฉันชอบผู้หญิงคนเดียวกับนาย!”
คำพูดของลีจียงกระตุกหัวใจริวยะอย่างแรง เขาเหลือบมองหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างๆอย่างหวั่นไหว ในเมื่อเรื่องเป็นแบบนี้ควรบอกไปเลยดีมั้ยว่าเขารู้สึกยังไงกับเธอ
“เลิกดูถูกเท็นโนะ ริวยะได้แล้ว!!”
ยังไม่ทันที่ริวยะจะตอบอะไร ยูริก็ชิงตะโกนใส่หน้าลีจียงไปเสียก่อน
“ปกป้องกันด้วยงั้นเหรอ?” ลีจียงถามอย่างไม่พอใจเท่าไรนัก ชักไม่สนุกแล้วสิ...
“พี่ริวยะเป็นพี่ชายของฉัน นายเลิกใช้สมองต่ำๆ คิดดูถูกเขาซะที!!” คำตอบของยูริทำให้ลีจียงชะงักเพราะนึกไม่ถึงว่าผู้หญิงคนที่เขาชอบจะเป็นพี่น้องกับศัตรูเบอร์หนึ่ง
ไม่ต่างอะไรจากริวยะ...แม้จะรับรู้ว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นเพื่อปกป้องเขาอย่างหวังดี แต่มันก็กระชากหัวใจในอกให้หลุดหายไปพร้อมความหวังอันน้อยนิด...
ความคิดเห็น