ดุจทรายใต้ตะวัน

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1

ตอนที่ 1

ลมร้อนพัดหอบจากทะเลทรายเข้ามาภายในคฤหาสน์หลังงามแห่งรัฐนูมานซึ่งล้อมรอบด้วยแมกไม้นานาพันธุ์ ก่อนหยอกล้อใบไม้และดอกไม้จนกิ่งก้านไหวเอนแล้วแปรเปลี่ยนมาละไล้เรือนผมสีน้ำตาลเข้มของหญิงสาวรูปทรงงดงามอรชรอ้อนแอ้น ปลายนิ้วเรียวเสยผมเผ้ายุ่งเหยิงของตนให้เข้าที่เข้าทางจนเผยดวงหน้าคมสวยเยี่ยงสตรีอาหรับ ดวงตาเข้มด้วยคาจาลกรีดโดยรอบรับสันจมูกโด่งและริมฝีปากหยักสวยสีแดงดุจดั่งกุหลาบงามแห่งดินแดนทะเลทรายที่แห้งผากให้ชุ่มชื่นสดใสเพียงคลี่ยิ้ม

มือบางโอบอุ้มหมู่มวลบุปผาขึ้นประคองกอดเสมือนคนรักแล้วหมุนตัวจนชายผ้าสีม่วงอ่อนพลิ้วไหวเป็นลอนคลื่นพลางย่างเดินเบาๆประหนึ่งนางพญาไปยังศาลาเล็กๆกลางสวนพฤกษชาติ เสียงพูดคุยจอแจดังแว่วคลอตามสายลมก่อนที่สาวใช้ร่างท้วมคนหนึ่งจะปรี่เข้ามาหาอย่างรวดเร็ว

“ส่งมาให้ฉันช่วยเถอะค่ะ...ท่านราเนีย”

“อย่าเลยชาไมราห์ ดอกไม้เพียงแค่นี้ข้าถือเองได้”

เธอปัดป้องมือของอีกฝ่ายที่พยายามยื้อแย่งเนื่องจากไม่ต้องการให้ใครมาช่วยในเรื่องเล็กน้อย แม้สาวใช้ผู้นี้จะสนิทสนมเยี่ยงพี่สาวคนหนึ่งก็ตาม

“ตามใจค่ะ ท่านราเนียดื้อเหลือเกิน!” หล่อนตัดพ้อในความไม่ถือตนของผู้เป็นนายด้วยท่าทางทีเล่นทีจริง

“เอาไว้ข้าถือของหนักกว่านี้จะเรียกใช้เจ้าละกัน จริงสิ...เมื่อสักครู่พูดคุยเสียงดังเหลือเกินประเดี๋ยวท่านแม่ฮาดีลได้ยินเข้าจะโดนเอ็ดเอาได้นะ” หญิงสาวตักเตือนผู้อยู่ใต้บัญชาอย่างเป็นกังวล เนื่องจาก ท่านฮาดีล ชายาเอกของ ชีคนูมาน อูล่าห์ อดีตชีคผู้ปกครองรัฐนูมาน หรือ บิดาของเธอ ค่อนข้างจู้จี้ในเรื่องมรรยาทภายในคฤหาสน์เป็นอย่างมาก

“แหม...ท่านราเนีย จะไม่ให้ส่งเสียงดังได้อย่างไรในเมื่อมีข่าวใหญ่ให้พูดถึง”

“ข่าวอะไรกัน?”

สาวใช้คนสนิทรีบส่งหนังสือพิมพ์ประจำรัฐนูมานให้แก่ท่านราเนียซึ่งรับไปดูอย่างฉงนสนเท่ห์ แต่แล้วก็ต้องพยักหน้าอย่างเข้าใจเมื่อข่าวนั้นโด่งดังจริงดั่งว่า อีกทั้งยังพาดหัวหนังสือพิมพ์ทุกฉบับทั้งสิบรัฐในสหรัฐอาหรับฟาเราะห์หาใช่เพียงรัฐนูมานเท่านั้น

“รัชทายาทแห่งสหรัฐอาหรับฟาเราะห์!!! ชีคลีธ โมฮัมหมัด โอรสองค์โตของ ชีคยัสซิม โมฮัมหมัด กษัตริย์ผู้ปกครองรัฐยัสซิมและสหรัฐอาหรับฟาเราะห์ ได้รับการเปิดเผยว่าเป็นรัชทายาทสู่สาธารณชนอย่างเป็นทางการโดยแถลงข่าวเมื่อสามเดือนที่ผ่านมา และอีกไม่นานหลังจากนี้จะมีการแต่งตั้งเป็นชีคคนใหม่ปกครองรัฐยัสซิมและขึ้นเป็นกษัตริย์แห่งสหรัฐอาหรับฟาเราะห์”

“เป็นอย่างไรคะท่านราเนีย รูปของชีคลีธไม่ว่าจะมองมุมไหนก็สง่างาม”

ใบหน้าคมสวยส่ายน้อยๆอย่างระอาเมื่อเห็นชาไมราห์เริ่มละเมอถึงชายในรูป

“ไม่คุยกับเจ้าแล้ว ประเดี๋ยวดอกไม้ที่จะนำไปให้ท่านแม่กาเนียเหี่ยวเฉาพอดี” เธอพูดพลางส่งคืนหนังสือพิมพ์ฉบับนั้นให้สาวใช้ที่รับไปเพ้อพร่ำรำพันอีกครั้งแล้วเดินหนีเข้าตึกหลังเล็กอย่างรวดเร็ว

ประตูไม้สีขาวถูกผลักโดยคนร่างบางที่หอบมวลบุปผาเข้ามาภายในห้องเล็กๆแล้วปักลงแจกันดินเผาริมหน้าต่างซึ่งเปิดกว้างรับลม หญิงสูงวัยในชุดอาบายะห์สีดำเหลียวมองลูกสาวของตนแล้วแย้มริมฝีปากไร้การแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอาง ทว่า ยังสวยสดงดงามเยี่ยงสตรีวัยเยาว์

“ราเนีย...เหตุใดลูกจึงขยันเก็บดอกไม้มาให้แม่ทุกวันเยี่ยงนี้ ดูสิ...ของเก่ายังไม่ทันโรยราของใหม่ก็มาอีกแล้ว ไม่สงสารพวกมันบ้างหรืออย่างไร?” คำถามนั้นไม่ได้แฝงด้วยการตำหนิติเตียนแต่อบอุ่นด้วยเมตตาซึ่งมีต่อทุกสรรพสิ่งไม่ว่าจะเป็นคน สัตว์ หรือ พืชพันธุ์ ด้วยเหตุนี้จึงทำให้ ท่านกาเนีย มารดาแท้ๆของเธอ หรือ ชายารองของชีคนูมานเป็นที่รักใคร่มากเสียกว่าท่านฮาดีลชายาเอกเสียอีก

“ก็ท่านแม่ไม่ค่อยได้ออกไปข้างนอก ลูกหวังดีจึงเก็บดอกไม้มาฝากค่ะ” เธอกล่าวตอบ

“ทำอย่างไรได้...ในเมื่อแม่ไม่อยากออกไปขวางหูขวางตาท่านฮาดีล ประเดี๋ยวจะมีเรื่องวุ่นวายให้รำคาญใจเธออีก”

“หากท่านพ่อไม่สิ้น ท่านแม่คงไม่ลำบากเยี่ยงนี้” ท่านราเนียเอ่ยอย่างน้อยใจในโชคชะตา

แม้ว่าท่านแม่ของเธอจะเป็นแค่ชายารองแต่ท่านพ่อก็รักใคร่เทิดทูนเสมอภาคเท่าเทียมกับท่านฮาดีล ทว่า พอสิ้นท่านพ่อเมื่อเดือนก่อน ชีคอัปดุล โอรสองค์โตซึ่งกำเนิดจากชายาเอกจึงรั้งตำแหน่งชีคปกครองรัฐนูมานคนใหม่ทันที ทำให้ท่านฮาดีลถือครองอำนาจทั้งหมดร่วมกับลูกชายไม่สนใจใครหน้าไหนและขับไล่ท่านแม่กับเธอให้ลงมาอยู่ที่อาคารเล็กๆด้านหลัง ส่วนคฤหาสน์หลังใหญ่มีสิทธิ์เพียง ชีคอัปดุล ลูกชายคนโต และ ท่านอัฟรีน ลูกสาวคนเล็กเท่านั้น

“อย่าคิดมากเลยราเนีย สักวันลูกจะสุขสบาย...เพียงแค่ดำเนินชีวิตไปอย่างที่เป็นเท่านั้น” ท่านกาเนียปลอบโยนลูกสาวให้คลายจากความเศร้าหมอง ท่านราเนียกอดมารดาเอาไว้แน่นแล้วเชื่อมั่นในโชคชะตาต่อไปโดยหาได้รู้เลย ว่า...จะมีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในชีวิต!

ตะวันลาลับขอบฟ้าไปนานแล้วแต่มื้อเย็นเพิ่งเริ่มต้นขึ้น ภายในห้องอาหารหรูหราของคฤหาสน์คงมีอาหารชั้นเลิศมากมาย ถึงกระนั้นก็ไม่ได้ทำให้มื้อเล็กๆอันแสนอบอุ่นในตึกหลังด้อยค่า เมื่อบนโต๊ะเตี้ยมีทั้ง ตาบูเล่ สลัดผักสับหอมหวนกลิ่นผักชีอิตาเลี่ยนที่คลุกเคล้าข้าวสาลีพร้อมปรุงรสด้วยน้ำมะนาวกับน้ำมันมะกอก ถัดไปนั้นมี พิทต้า ขนมปังชิ้นเล็กๆวางเคียง ฮัมโมท ซุปถั่วชิคพีเคี่ยวเคล้าเมล็ดงา ตบท้ายของหวานเป็นอินทผาลัมสดๆหนึ่งช่อ แค่นี้ก็เพียงพอสำหรับความต้องการ

“ทั้งที่ท่านกาเนียกับท่านราเนียมีสิทธิ์ในคฤหาสน์ส่วนหนึ่งแท้ๆ แต่กลับต้องมานั่งกินอาหารในห้องแคบๆแบบนี้” ชาไมราห์บ่นพึมพำพลางหยิบพิทต้าเข้าปาก

“ข้ากับท่านแม่ชอบที่นี่มากกว่า แต่ถ้าเจ้าไม่ชอบ...เหตุใดจึงไม่ขึ้นไปกินในคฤหาสน์เล่า?” หญิงสาวเอ่ยถาม

“ฉันก็ชอบที่นี่มากกว่าค่ะ ในคฤหาสน์อึดอัดเพราะระเบียบวินัยวุ่นวายไปหมด!” สาวใช้ร่างท้วมยังคงบ่นไม่หยุดเช่นเดียวกับกินไม่ขาดปาก

“ท่านฮาดีลก็เป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร...เจ้ายังไม่ชินอีกกระนั้นหรือ?” สตรีสูงวัยหยอกสาวใช้อย่างเอ็นดู

“โอ้ย!!! ชินไม่ไหวหรอกค่ะ...ท่านกาเนีย”  

พลัน มื้อเย็นเล็กๆต้องชะงักทันที เมื่อเสียงฝีเท้าของใครบางคนวิ่งเข้ามาใกล้

“ท่านราเนียคะ...ท่านฮาดีลมีคำสั่งให้เข้าพบที่ห้องอาหารค่ะ” สาวใช้คนหนึ่งกล่าวด้วยน้ำเสียงกระหืดกระหอบเพราะวิ่งมาไกล

ใบหน้าคมสวยเหลียวมองผู้เป็นมารดาอย่างหวาดหวั่นใจ เนื่องจากตั้งแต่ท่านพ่อสิ้นยังไม่เคยมีครั้งไหนที่โดนเรียกตัวไปพบ ทว่า ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธได้อยู่แล้ว

แชนเดอเลียร์ทองคำสั่นน้อยๆยามต้องลมแรงจากหน้าต่างระเบียงบานกว้างซึ่งเปิดอ้ารับความเย็นยามค่ำคืน แต่หาได้เป็นอุปสรรคเมื่อยังคงส่องสว่างสาดอาหารจานหรูสไตล์ฝรั่งเศสบนโต๊ะตัวยาวที่มีเจ้าของคฤหาสน์นั่งอยู่สามคน

หญิงสูงวัยในชุดอาบายะห์สีดำแต่ไร้ฮิญาบปกปิดเงยใบหน้าที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางมองแขกรับเชิญเพียงชั่วครู่ก็ส่งยิ้มหวานให้ลูกชายซึ่งนั่งตรงตำแหน่งประธาน

“อัปดุล...ราเนียมาแล้ว ลูกช่วยพูดธุระแทนหน่อยนะ!” หล่อนเอ่ยอย่างไม่แยแส เช่นเดียวกับหญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกับท่านราเนียอีกคนที่แสร้งไม่สนใจ ทำให้ชายหนุ่มเพียงคนเดียวต้องรับผิดชอบหน้าที่นี้แทน มือหนายกขึ้นลูบเคราบางๆบนใบหน้าของตนราวครุ่นคิดหาคำพูด

“พวกท่านเรียกฉันมาด้วยธุระอะไรคะ?” ท่านราเนียตัดสินใจถามก่อน

“เจ้า...เอ่อ...น้องรู้จักชีคลีธ โมฮัมหมัดใช่หรือไม่?”

สรรพนามแทนตัวเธอช่างแปลกประหลาดกว่าปกติที่เคยเป็น หากความสงสัยต้องถูกลบทิ้งเมื่อประเด็นคำถามน่าฉงนมากกว่า

“รู้จักค่ะ...ชีคลีธ โมฮัมหมัด รัชทายาทของสหรัฐอาหรับฟาเราะห์”

“แล้วน้องรู้หรือไม่ ว่า...การขึ้นครองราชย์ในประเทศของเรามีธรรมเนียมเก่าแก่ ว่า...บุคคลผู้นั้นจำเป็นต้องมีคู่หมั้นเสียก่อนได้รับตำแหน่งกษัตริย์?”

“รู้ค่ะ...เป็นธรรมเนียมดั่งเดิมตั้งแต่สมัยที่ยังไม่ได้ก่อตั้งประเทศ โดยยึดแบบอย่างมาจากการที่ชีคจะขึ้นเป็นผู้นำเผ่าก็ต้องต่อเมื่อมีคู่หมั้นหรือคู่สมรสแล้ว” ท่านราเนียตอบตามที่รู้มาจากคนเฒ่าคนแก่ แต่ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ว่า...มันเกี่ยวอะไรกับเธอจึงต้องพูดคุยเรื่องนี้

“ดีที่น้องรู้...เพราะชีคลีธก็จะไม่สามารถขึ้นครองราชย์หากไร้คู่หมั้นหมายเช่นกัน ท่านแม่ฮาดีลเห็นเป็นเรื่องดีจึงได้ส่งหนังสือแจ้งไปยังรัฐยัสซิม ว่า...ต้องการส่งเจ้าไปเป็นคู่หมั้น”

ประหนึ่งสายฟ้าฟาดผ่านร่างของท่านราเนีย คำว่า ‘คู่หมั้น’ ทำให้ทุกอย่างรอบด้านพร่ามัวเลือนราง เช่นเดียวกับสติสัมปชัญญะที่ขาดๆหายๆ หากไม่ได้เสียงเอ่ยทักของอีกฝ่ายเธอคงหน้ามืดเป็นลมไปแล้วแน่ๆ

“นี่เป็นเรื่องดีสำหรับน้องเลยนะ อย่าได้คิดว่าเป็นเรื่องเลวร้ายขนาดนั้นสิ” ชีคอัปดุลกล่าวเมื่อเห็นสีหน้าน้องสาวต่างมารดาไม่สู้ดีนัก

“ละ...แล้วเหตุใดจึงต้องเป็นน้อง?” หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงสั่นระรัว

“น้องก็รู้ ว่า...สหรัฐอาหรับฟาเราะห์ประกอบด้วยสิบรัฐ โดยมีรัฐยัสซิมเป็นเมืองหลวง และมีสองรัฐอารักขา คือ รัฐคาฟาห์ กับ รัฐนูมาน นับว่าชีคยัสซิมมีเมตตาที่ยกย่องรัฐของเรา มาบัดนี้ท่านต้องการสละราชสมบัติให้ชีคลีธหากแต่ติดตรงที่ไม่มีคู่หมั้นหมาย นี่จึงเป็นสิ่งเดียวที่จะตอบแทนกลับคืนทั้งยังผูกสัมพันธ์ระหว่างรัฐให้สมานฉันท์ เจ้าจะทำเพื่อครอบครัวและชาวเมืองไม่ได้กระนั้นหรือ?” คำพูดของชีคอัปดุลมีน้ำหนักทั้งยังยกเรื่องครอบครัวและความรับผิดชอบต่อรัฐขึ้นมาจนท่านราเนียหมดหนทาง

“ตำแหน่งธิดาจากชายารองอาจทำให้ใครหลายคนไม่เคารพนับถือเจ้า ข้าเองก็เข้าใจและต้องการช่วยจึงได้ส่งเจ้าไปเป็นคู่หมั้นของชีคลีธเพื่อภายภาคหน้าจะได้มีตำแหน่งเป็นถึงราชินี นับว่าเป็นเรื่องดีที่จะทำให้แม่ของเจ้าภาคภูมิใจมิใช่หรือ?” ท่านฮาดีลสมทบ

“ดูสิ...ท่านแม่กับท่านพี่อุตส่าห์เมตตาหวังดีขนาดนี้เจ้ายังกล้าขัดขืนฝืนใจอีกกระนั้นหรือ นี่หากหนังสือแจ้งยังไม่ถูกส่งข้าคงรับตำแหน่งนี้เสียเอง!” ท่านอัฟรินกล่าวอีกคน

ความหวังดี...ที่เธอไม่เคยต้องการ แล้วจะให้ยินดีรับได้อย่างไร?

“มัดมือชกชัดๆ...มีอย่างที่ไหนส่งตัวไปเป็นคู่หมั้นโดยไม่บอกไม่กล่าว หรือ ถามความคิดเห็น!” ชาไมราห์โวยวายทันทีที่ทราบเรื่องหลังจากผู้เป็นนายกลับมาถึงที่พัก

“ท่านแม่...ลูกจะทำอย่างไรดีคะ?”

ท่านราเนียรู้สึกมืดแปดด้านพลางทรุดลงนอนหนุนตักผู้เป็นมารดาอย่างเศร้าเสียใจ

“อย่าคิดมากเลยราเนีย นี่อาจเป็นเรื่องดีที่จะได้พานพบประสบการณ์ใหม่ๆในชีวิต ถึงไม่ไปวันนี้...สักวันลูกก็จะต้องออกเรือนอยู่ดี” ท่านกาเนียปลอบโยนพลางลูบศีรษะลูกสาวเบาๆ

“แต่ลูกอยากเลือกคู่ชีวิตด้วยตัวเอง ไม่ใช่มีผู้อื่นมากำหนดให้เยี่ยงนี้!”

“ท่านฮาดีลคงหวังดี มิเช่นนั้นคงไม่ส่งลูกไปเป็นคู่หมั้นของชีคลีธ ตำแหน่งราชินีหาใช่ว่าใครจะได้เป็นง่ายๆ”

“หากดีจริงดั่งว่า เหตุใดท่านฮาดีลจึงไม่เลือกท่านอัฟรีนธิดาของตนส่งไปเป็นคู่หมั้นล่ะคะ...เพียงแค่นี้ก็ผิดแปลกจนน่าสงสัยแล้ว!” สาวใช้คนสนิทโพล่งอย่างค้างคาใจ แต่แล้วก็ต้องหุบปากเงียบเมื่อสตรีสูงวัยส่งสายตาดุดันมาให้ด้วยเกรงว่าลูกสาวจะทุกข์มากกว่าเดิม

หยดน้ำใสๆไหลหยาดจากดวงตาคู่งามจนชุ่มตักผู้เป็นมารดาที่ทำได้เพียงปลอบโยนลูกสาวให้รับชะตากรรมครั้งนี้อย่างเงียบๆ เนื่องจากไม่สามารถฝ่าฝืนคำสั่งของชีคผู้ปกครองรัฐได้ หัวใจของท่านราเนียเหน็บหนาวจนรู้สึกว่าอ้อมกอดของท่านกาเนียยังไม่อาจบรรเทาได้แม้แต่นิดเดียว

 ขบวนรถยาวเหยียดนับยี่สิบคันแล่นไปตามถนนซึ่งมุ่งสู่รัฐยัสซิมอย่างช้าๆ ทั้งหมดวิ่งโอบล้อมรอบรถยุโรปคันหรูราวกับปกป้องจากภัยอันตราย หากหญิงสาวซึ่งแต่งกายด้วยชุดสีสันสดใสด้านในกลับคิดว่าเพื่อป้องกันเธอหลบหนีเสียมากกว่า แม้ตลอดหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาจะพยายามทำใจกับเรื่องคู่หมั้นสักเพียงใดก็ยังอดหลั่งน้ำตาไม่ได้ทุกครั้ง

ต้องจากบ้านเกิดและเมืองเกิด...

ต้องจากมารดาผู้เป็นที่รัก...

เพื่อไปอยู่กับครอบครัวของคนแปลกหน้าที่ไม่เคยรู้จักมักจี่กันมาก่อน...คิดเพียงแค่นั้นความเศร้าก็มาเยือนอีกครา

“ท่านราเนียอย่าร้องไห้...ประเดี๋ยวไม่สวยนะคะ”

ผ้าเช็ดหน้าถูกส่งให้สตรีสูงศักดิ์ที่รับไปซับน้ำตาเบาๆ

“ชาไมราห์...ตอนนี้มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่ยังอยู่เคียงข้างข้า” ท่านราเนียพูดพลางกุมมือสาวใช้คนสนิทเอาไว้

“ไม่ใช่เพียงฉันค่ะ...ท่านกาเนียแม้จะไม่มีโอกาสได้ติดตามมาด้วย แต่เชื่อว่าท่านจะคอยเป็นกำลังใจให้อยู่ตลอดเวลา” ชาไมราห์ปลอบใจผู้เป็นนายจนใบหน้าซึ่งอาบด้วยความหมองเศร้าคลายลงพร้อมคลี่ยิ้มน้อยๆ

“ขอบใจเจ้ามาก”

อาคารบ้านเรือนรูปทรงโบราณเก่าแก่สร้างจากอิฐและหิน คือ มนตร์เสน่ห์ของรัฐยัสซิม ซึ่งแตกต่างจากรัฐอื่นๆที่เจริญด้วยตึกรามบ้านช่องใหญ่โต เพราะที่นี่ต้องการรักษาวัฒนธรรมบางส่วนเอาไว้สืบต่อถึงรุ่นลูกรุ่นหลาน นัยน์ตาคมกวาดมองโดมหัวหอมสีสันสวยสดงดงามของมัสยิดต่างๆคละเคล้าอาคารบ้านเรือนด้วยความสนใจจนหลงลืมความทุกข์ชั่วครู่ชั่วยามราวต้องมนต์

สมกับเป็นเมืองหลวงหัวใจสำคัญของประเทศ...เพียงล่วงล้ำเข้าสู่เขตแดนก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นไออาหรับได้อย่างแท้จริง ขนาดหญิงสาวเองยังอดรู้สึกปลาบปลื้มไม่ได้ หากชาวต่างชาติมาเห็นที่นี่คงต้องตราตรึงทัศนียภาพอันงดงามนี้ไว้ในหัวใจ

ชาวบ้านชาวเมืองต่างเหลียวมองยามขบวนรถแล่นผ่านราวรับรู้ข่าวสารก่อนล่วงหน้าว่าจะมีแขกพิเศษมาเยือน ทว่า ท่านราเนียหาได้แปลกใจเพราะเดาได้ไม่ยากว่าทุกคนในที่นี้คงเตรียมการต้อนรับในฐานะว่าที่คู่หมั้นของรัชทายาทแห่งสหรัฐอาหรับฟาเราะห์แล้วเป็นแน่

ไม่นานนักรถก็แล่นเข้าสู่เขตพระราชวังซึ่งขนาบสองฝั่งถนนด้วยป้อมปราการสูงใหญ่ก่อนถึงประตูรั้ว ทหารหลายนายแสดงความเคารพแล้วเปิดทางให้เข้า หัวใจดวงน้อยเริ่มระส่ำอย่างตื่นเต้นเมื่อต้องตระหนักว่าสถานที่แห่งนี้ คือ บ้านใหม่ที่ต้องอยู่ตลอดไป...

“ข้ากลัวจังเลยชาไมราห์” ท่านราเนียกระซิบบอกสาวใช้ร่างท้วมที่เดินตามต้อยๆเข้าไปในเขตพระราชวังด้านใน

“อย่ากังวลเลยค่ะ ฉันได้ยิน ว่า...ชีคยัสซิมใจดีมีเมตตา ส่วนชีคลีธก็เป็นสุภาพบุรุษจนสาวๆทั่วประเทศถึงกับหลงใหลทันทีเมื่อแรกพบเลยนะคะ”

สตรีสูงศักดิ์ยิ้มเจื่อนๆอย่างระอาหลังพบว่าข้ารับใช้คนสนิทเริ่มตกอยู่ในห้วงภวังค์ความฝันอีกครั้งยามพูดถึงว่าที่คู่หมั้นของเธอ

โถงใหญ่ใจกลางพระราชวังมีผู้คนจำนวนหนึ่งรออยู่ก่อนแล้ว แต่ที่โดดเด่นและสง่างามคงหนีไม่พ้นชายสูงวัยในชุดกันดูเราะห์สีครีมซึ่งนั่งอยู่บนโซฟา...ชีคยัสซิม โมฮัมหมัด กษัตริย์แห่งสหรัฐอาหรับฟาเราะห์! เขาลุกขึ้นต้อนรับแล้วเดินเข้ามาหาเธออย่างเชื่องช้าและสุขุม

“เจ้าคงเป็น...ท่านหญิงราเนีย อูล่าห์ แห่ง รัฐนูมาน”

“ค่ะ!” ท่านราเนียตอบรับ

“ใบหน้าสะสวย มีส่วนละม้ายคล้ายชีคนูมานมากทีเดียว”

“ขอบคุณค่ะท่าน” ริมฝีปากเรียวบางเผยอยิ้มหวานอย่างถ่อมตนและยินดีรับในคำชมนั้น

ใบหน้าซึ่งเต็มไปด้วยริ้วรอยของวัยพินิจพิจารณารูปทรงสะโอดสะองของสตรีตรงหน้า ช่างเพียบพร้อมสง่างามเหมาะสมกับลูกชายคนโตเสียเหลือเกิน

“ลีธอยู่ที่ไหน...ออกมาพบว่าที่คู่หมั้นของเจ้าสิ” ชีคยัสซิมหันไปเรียกใครบางคนจากกลุ่มโอรสและธิดาที่ยืนปะปนรวมกันนับสิบกว่าคน

บุรุษหนุ่มในชุดกันดูเราะห์สีขาวก้าวออกมา ใบหน้าสะอาดสะอ้านแต้มด้วยหนวดเคราบางๆใต้กูฟียะห์ชวนให้ดูคมเข้ม ดวงตาสีน้ำตาลใต้คิ้วหนาดึงดูดท่านราเนียจนแทบลืมหายใจ แม้เคยเห็นภาพของเขาในหน้าหนังสือพิมพ์หรือนิตยสารก็ไม่อาจเทียบเท่าตัวจริงได้เลยแม้แต่น้อย

“ผมอยู่นี่ครับ”

เขาหยุดยืนข้างหญิงสาวที่ใจเต้นอย่างเขินอาย แม้เธอไม่ได้หลงใหลชีคลีธมาก่อนแต่เมื่อคิดว่าผู้ชายคนนี้จะกลายเป็นคู่ครองในอนาคตก็อดประหม่าไม่ได้

“ทั้งคู่คงไม่ต้องให้ข้าอธิบายแล้วนะว่าใครเป็นใคร ประเดี๋ยวจะเคอะเขินเสียเปล่าๆ จริงสิ...ท่านหญิงราเนียคงเหนื่อยจากการเดินทาง ลีธเจ้าช่วยพาน้องไปพักผ่อนยังห้องหับที่จัดเตรียมไว้หน่อยนะ”

“ครับ...ท่านพ่อ!!!” เขารับคำชีคยัสซิมด้วยน้ำเสียงหนักแน่นพลางเดินนำออกไปจากโถงใหญ่

ท่านราเนียรีบก้าวตามบุรุษหนุ่มจนเกิดเสียงดังกรุ๊งกริ๊งจากกระพรวนสร้อยข้อเท้าราวกับช่วยกลบเสียงหัวใจซึ่งเต้นดังและเร็วเพราะเหนื่อยปนตื่นเต้นเมื่อตอนนี้อยู่กับเขาเพียงลำพังสองคนบริเวณทางเดินระเบียงที่ทอดยาวโดยไร้เหล่าข้าราชบริพาร แม้แต่ชาไมราห์เองก็ถูกจับแยกไปพักเรือนเฉพาะของสาวใช้จะเข้ามาในบริเวณนี้ได้ต่อเมื่อมีการเรียกใช้งานเท่านั้นจึงค่อนข้างส่วนตัวพอสมควร

“รอฉันด้วยค่ะ!!!” เธอร้องบอกชายหนุ่มพลางกึ่งเดินกึ่งวิ่งก่อนจะต้องยั้งฝีเท้าเอาไว้ในฉับพลันเมื่อชีคลีธหยุดเดินเสียดื้อๆ

ใบหน้าหล่อเหลาหันมามองแล้วพินิจดวงหน้าคมสวยของสตรีซึ่งเป็นว่าที่คู่หมั้นอย่างพิจารณา แล้วเหยียดริมฝีปากขึ้นสูงอย่างเย้ยหยัน

“ไม่นึกเลย ว่า...ผู้หญิงหน้าตาสวยๆทั้งยังเป็นผู้ดีอย่างคุณจะหาผู้ชายในรัฐตัวเองไม่ได้จนขนาดถ่อมาจับถึงที่นี่!” คำพูดของชีคลีธสร้างความตกตะลึงให้แก่สตรีสูงศักดิ์เป็นอย่างมาก

“หมายความว่าอะไรคะ?” เธอถามย้ำราวกับไม่เชื่อหูว่าสิ่งที่ได้ยินจะหลุดออกมาจากปากของว่าที่คู่หมั้น

“ผมพูดดีเกินไปจนไม่เข้าใจสินะ ถ้าพูดสั้นๆ ว่า...ส่ำส่อน เข้าใจมั้ย?”

ท่านราเนียแทบหยุดหายใจในวินาทีแรกที่ได้ยินอย่างชัดถ้อยชัดคำ ภายในหัวสับสนปนเปจนแยกไม่ถูกว่าควรตกใจหรือโกรธกับสิ่งที่ได้ยิน แต่แล้วก็ดึงสติกลับมาได้อย่างรวดเร็ว

“นี่...ฉันไม่ได้เป็นอย่างที่คุณเข้าใจนะ!”

“แล้วจะให้เข้าใจว่าอย่างไร...ในเมื่ออยู่ดีๆก็มีคนประเคนคุณโดยที่ผมยังไม่ได้เรียกร้องอะไรสักคำ ถ้าไม่ได้คิดจับผู้ชายก็คงหวังสมบัติสินะ!”

ในตอนนี้ความโกรธเริ่มปะทุขึ้นในอกของหญิงสาวจนเกือบควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ แม้เธอจะเกิดมาในฐานะที่โดนดูถูกแต่ไม่เคยมีใครใช้คำหยาบคายแบบนี้มาก่อนในชีวิต

“ฉันไม่ได้หวังสมบัติ...คุณควรให้เกียรติฉันในฐานะว่าที่คู่หมั้น หรือ ธิดาของชีคนูมาน ซึ่งมีศักดิ์เป็นสหายของชีคยัสซิมบ้าง!”

“ไม่จำเป็น...หนึ่ง คือ ผมไม่ได้เต็มใจรับคุณเป็นคู่หมั้น สอง คือ ชีคนูมานเป็นสหายของท่านพ่อซึ่งไม่เกี่ยวอะไรกับผมเลยแม้แต่น้อย...จำใส่ใจเอาไว้ให้ดี!” พูดจบชายหนุ่มก็หมุนตัวเดินออกไปท่ามกลางความโมโหของท่านราเนียที่ไม่อาจโต้ตอบอะไรกลับไปได้ เนื่องจากเธอยังไม่สามารถตั้งตัวกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่เพียงอย่างเดียวที่รับรู้ในตอนนี้...

นี่น่ะเหรอ...สุภาพบุรุษของผู้หญิงทั้งประเทศ โกหกพกลมสิ้นดี!