เกมร่ายรัก

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5

ตอนที่ 5

หนังสือพิมพ์ท้องถิ่นหลายฉบับซึ่งถูกส่งตรงจากทั่วทุกสารทิศของประเทศอิตาลีได้มาอยู่ในมือ คาร์โล แองเจโล ทุกเช้าตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่โรม นิ้วเรียวยาวกรีดหน้ากระดาษอย่างเชื่องช้า และ ดวงตาสีเทาคู่งามก็อ่านตัวหนังสือแทบทุกบรรทัดอย่างตั้งใจ เพราะหยุดงานเป็นเวลานานมาเฟียหนุ่มจึงต้องติดตามข่าวสารทางธุรกิจรวมถึงเหตุการณ์บ้านเมืองมากขึ้นจนทำให้บริเวณโซฟากับโต๊ะตัวเล็กในห้องโถงกว้างด้านหน้าคฤหาสน์กลายเป็นที่ประจำสำหรับเขาไปโดยปริยาย

เอสเปรสโซแก้วใหญ่ถูกยกขึ้นดื่มเพียงไม่กี่ครั้งก็เป็นอันสิ้นสุดมื้อเช้าแสนเรียบง่ายของชายหนุ่ม ตามด้วยบุหรี่อีกสักมวนเพื่อล้างปากระหว่างรอพันธิตราที่ยังคงอาบน้ำแต่งตัวอยู่ในห้องนอนของเธอ วันนี้ทุกสิ่งทุกอย่างดำเนินเรียบง่ายเนื่องจากเป็นวันสุดท้ายในโรมเพื่อกลับสู่ปาแลร์โมเสียที แม้รู้สึกใจหายเมื่อต้องจากคฤหาสน์ที่เขาเคยอยู่กับผู้เป็นมารดามาแต่ครั้งเยาว์วัย หากนั่นไม่ใช่ปัญหาเพราะมาเฟียหนุ่มตั้งใจจะทอดทิ้งอดีตของตนเองแล้วฝังไว้ในสถานที่แห่งนี้โดยไม่นำติดตัวไปด้วยอย่างแน่นอน

อดีตที่ทำให้เขากลายเป็นมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่แห่งประเทศอิตาลี!

“มาร์ซาล่าทำมื้อเช้าให้มิสพันธิตราเสร็จเรียบร้อยแล้วครับ” เอริคเข้ามารายงานเจ้านายของตนที่อ่านหนังสือพิมพ์ทุกฉบับเสร็จพอดิบพอดีราวกับรู้ใจ

“ดีมาก”

บุหรี่ที่ถูกสูบจนใกล้หมดมวนถูกดีดทิ้งลงพื้นอย่างไม่เกรงกลัวว่าจะทำให้พรมเปอร์เซียราคาสูงลิ่บลิ่วมีรอยไหม้หรือเสียหายเมื่อรู้ดีว่าลูกน้องคนสนิทของเขาจะต้องตาลีตาเหลือกจัดการมันให้เรียบร้อยก่อนเกิดเหตุการณ์เช่นนั้น

“พวกช่างรับเหมาก่อสร้างส่งใบเสร็จค่าซ่อมแซมคฤหาสน์มาให้แล้วใช่ไหม?” คาร์โลหันไปถามเอริคที่กำลังก้มลงเก็บเศษซากบุหรี่ของผู้เป็นนาย

“ใช่ครับ”

“เท่าไร?”

“สองล้านยูโรครับ”

“อืมมม...ติดต่อฝ่ายการเงินของบริษัทให้จัดการได้เลย” เขาตอบด้วยสีหน้าเฉยเมยกับจำนวนเงินมหาศาลเมื่อมันสามารถแลกเปลี่ยนให้คฤหาสน์หินอ่อนสุดหรูได้รับการซ่อมแซมเสร็จสิ้นในหนึ่งสัปดาห์ นับว่าเป็นค่าจ้างแสนถูกเมื่อเทียบกับจำนวนเงินฝากและโฉนดอสังหาริมทรัพย์หลายหมื่นล้านยูโรในธนาคารของคาร์โล แองเจโล!

มาเฟียหนุ่มย้ายตัวเองจากห้องโถงใหญ่ไปยังห้องอาหารซึ่งมีพันธิตรานั่งรออยู่แล้ว เธอหันใบหน้าสวยหวานมาทักทายพร้อมรอยยิ้ม ประหนึ่งโลกนี้ได้หยุดหมุนเพื่อสะกดสายตาของเขาให้จดจ้องมองเพียงแต่หญิงสาว ฉับพลันร่างกายของคาร์โลก็ร้อนผ่าวขึ้นมาเสียดื้อๆจนต้องยอมพ่ายแพ้แล้วเบนเบี่ยงมองทางอื่นอย่างจำใจเพื่อสงบสติอารมณ์ของตนเองให้เข้าที่เข้าทาง

“คารีน่าเริ่มมื้อเช้าได้เลยครับ พอดีผมดื่มกาแฟล่วงหน้ามาแล้ว”

“ค่ะ” เธอตอบสั้นๆพลางหยิบส้อมกับมีดขึ้นมาหมายจะหั่นขนมปังในจานเป็นชิ้นพอดีคำ

“โปรแกรมทัวร์รอบโรมตลอดหนึ่งสัปดาห์เป็นอย่างไรบ้างครับ?” ชายหนุ่มเปิดประเด็นสนทนาระหว่างมื้อเช้าเพราะเกรงว่าบรรยากาศจะเงียบเกินไป

“ดีมากๆเลยค่ะ...ฉันได้เห็นสถานที่สำคัญทางประวัติศาสตร์มากมายจนแทบนึกไม่ถึงว่าสิ่งเหล่านั้นสามารถอยู่ร่วมกับวัฒนธรรมที่เปลี่ยนแปลงของสังคมเมืองได้อย่างกลมกลืน” พันธิตราตอบก่อนจะชักสีหน้าครุ่นคิดอะไรบางอย่าง “แต่ฉันก็อดใจหายไม่ได้จริงๆ ไม่น่าเชื่อเลย ว่า...เราอยู่ที่โรมมาหนึ่งสัปดาห์เต็มๆ ทั้งที่ความรู้สึกลึกๆของฉันเหมือนกับว่าเพิ่งมาถึงโรมเมื่อวานนี้เอง”

วันเวลาช่างผ่านไปอย่างรวดเร็วจนอดตื่นตระหนกไม่ได้ เพราะหญิงสาวยังสัมผัสถึงก้าวแรกที่เหยียบพื้นแผ่นดินนี้หลังลงจากเครื่องบินได้ไม่สร่าง ความทรงจำทุกอย่างตราตรึงในใจของพันธิตรา...เนื่องจากได้รับประสบการณ์แปลกใหม่ในประเทศอิตาลีจากไกด์พิเศษซึ่งกำลังนั่งอยู่ตรงหน้าตลอดสองสัปดาห์ที่ผ่านมา ความเอาใจใส่และดูแลเธออย่างเสมอต้นเสมอปลายนั้นก่อเกิดความประทับใจตัวบุรุษหนุ่มจนไม่อาจบรรยายเป็นคำพูด

“ผมเองก็นึกใจหายเหมือนกัน...ต้องกลับไปทำงานที่บริษัทอีกแล้ว”

เสียงหัวเราะเบาๆของพันธิตราดังขึ้นทันที เมื่อสีหน้าท่าทางของคาร์โลถ่ายทอดอารมณ์เศร้าสร้อยเหมือนน้ำเสียงที่หดหู่นั้น

“แหม...ก็คาร์โลเป็นถึงประธานบริษัทนี่ค่ะ ไม่ควรหยุดงานหรืออู้งานบ่อยๆเพราะอาจทำให้ดูไม่ดีในสายตาของพนักงานและลูกน้อง”

คราวนี้กลายเป็นเสียงหัวเราะในลำคอของเอริคที่ดังขึ้นแทน เมื่อพอใจคำพูดคำจาของหญิงสาวเป็นอย่างมาก ทว่า เขาก็ต้องเบาเสียงลงแล้วเบือนหน้าหนีสายตาดุดันซึ่งมองอย่างตำหนิติเตียนของเจ้านาย

“แต่นั่นอาจทำให้ผมไม่สามารถดูแลคุณได้ดีพอ หรือ ไม่สามารถพาคุณไปท่องเที่ยวตามสถานที่ต่างๆได้ทุกวันนะครับ” คาร์โลแย้งเหมือนเด็กดื้อรั้นที่ต้องการให้อีกฝ่ายสนับสนุนความปรารถนาของตนเองที่แอบซ่อนอยู่ลึกๆ

เพียงแค่พันธิตราเอ่ยคำเดียวว่าต้องการให้อยู่เคียงข้างตลอดเวลา...เขาก็พร้อมจะทำตาม!

“ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ หากวันไหนคุณว่างก็ค่อยพาฉันเที่ยวก็ได้ ส่วนวันไหนคุณต้องเข้าบริษัทฉันก็จะทำงานอยู่ในห้องนอน ถือว่าเป็นการพักผ่อนไปด้วย”

“แต่...”

“นะคะ”

บทสนทนาสิ้นสุดลงเมื่อมาเฟียหนุ่มพยักหน้าหงึกหงักอย่างจำยอมในความต้องการของหญิงโดยไม่ขัดข้องแต่ประการใด ทำให้ผู้อยู่ใต้โอวาทอดประหลาดใจไม่ได้จริงๆ เพราะอะไรหนอ...พันธิตราถึงสามารถสยบความดุร้ายเย็นชาของคาร์โล แองเจโลได้ ทว่า การที่เธอควบคุมเจ้านายของเขาให้รู้จักรับผิดชอบตนเองก่อนจะเสียงานเสียการมากไปกว่านี้ก็เป็นเรื่องดีมิใช่น้อย!

สัมภาระทั้งหมดถูกเก็บใส่กระเป๋าและหีบห่ออย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ก่อนที่เอริคจะขนไปไว้ในกระโปรงท้ายรถเพื่อเตรียมตัวกลับสู่ปาแลร์โมค่ำวันนี้ มือบางของหญิงสาวจัดผ้าคลุมเตียงผืนงามให้เข้าที่เข้าทางระหว่างรอเวลาออกเดินทางอย่างอารมณ์ดี

แม้ลึกๆแล้วจะอดใจหายไม่ได้ที่ต้องย้ายออกจากคฤหาสน์แห่งนี้ ทว่า เธอก็ชื่นชอบคฤหาสน์หลังเดิมมากกว่าเพราะสามารถทำให้รู้สึกผ่อนคลายได้เพียงแค่มองธรรมชาติที่โอบล้อม หาใช่เพียงแค่สิ่งก่อสร้างหรือร้านค้าที่มองไปทางไหนก็ชวนให้รู้สึกอึดอัดด้วยผู้คนหนาแน่นทั่วทุกหนทุกแห่ง

ก็อกๆๆ

เสียงเคาะประตูดึงใบหน้าหวานให้หันมอง มาร์ซาล่า แม่บ้านคนเก่าคนแก่ซึ่งคอยดูแลคฤหาสน์แห่งนี้มาเนิ่นนานขณะเดินเข้ามาพร้อมอุปกรณ์ทำความสะอาด ข้าวของพะรุงพะรังในมือเล็กๆเหี่ยวย่นด้วยวัยอันร่วงโรยทำให้พันธิตราต้องกระวีกระวาดช่วยหล่อนถืออย่างเต็มใจ

“ไม่ต้องช่วยดิฉันหรอกค่ะ!” หญิงชราร้องบอกอย่างตกใจ เมื่อ ‘ผู้หญิงของเจ้านาย’ เข้ามาช่วยหอบหิ้วไม้ถูพื้นและไม้กวาดสกปรกๆอย่างไม่ถือเนื้อถือตัว

“ไม่ได้ค่ะ...เพราะหนูทำให้คุณยายขึ้นมาเสียเที่ยว”

“เอ๊ะ?” หล่อนอุทานด้วยความไม่เข้าใจ

“ก็หนูทำความสะอาดห้องนอนทั้งหมดแล้ว...คุณยายไม่จำเป็นต้องทำซ้ำแล้วนะคะ”

“ตายจริง!!! ทำไมมิสพันธิตราทำแบบนี้คะ การทำความสะอาดเป็นหน้าที่ของดิฉันแท้ๆ” มาร์ซาล่ากล่าวหลังพบว่าห้องนอนนั้นสะอาดเอี่ยม ซึ่งทำให้หล่อนค่อนข้างเกรงใจมากเสียกว่ายินดีที่มีคนคอยช่วย

“ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ หนูอยู่ว่างๆไม่ได้ทำอะไรและคุณยายจะได้ไม่เหนื่อยด้วย”

รอยยิ้มหวานบนใบหน้าของหญิงสาวแสดงถึงความจริงใจจนผู้อาวุโสอดเอ็นดูไม่ได้

“โถ...ดิฉันไม่เหนื่อยหรอกค่ะ แต่ก็ขอบคุณนะคะ”

“ด้วยความยินดีค่ะ”

“มิสพันธิตราช่างเป็นผู้หญิงที่แสนดีและเพียบพร้อม ไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นๆของท่านคาร์โล” มาร์ซาล่าชื่นชมโดยไม่รู้เลยว่าคำพูดของตนเองนั้นสร้างความสงสัยให้หญิงสาว

“ผู้หญิงคนอื่นๆ?”

“ใช่ค่ะ...ก็ปกติแล้วท่านคาร์โลมีผู้หญิง...”

ก็อกๆๆ

ประตูถูกเปิดเข้ามาทันทีที่มีการเคาะเตือนล่วงหน้า ปรากฏร่างของเอริคซึ่งมีท่าทางร้อนรนปนกระวนกระวายพลางแอบลอบถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อพบว่ามาทันเวลาก่อนที่มาร์ซาล่าจะหลุดปากพูดเรื่องไม่สมควรให้พันธิตราฟัง ซึ่งนั่นอาจทำให้ภาพพจน์ของเจ้านายที่อุตส่าห์เก็บรักษาเอาไว้ถึงสองสัปดาห์เต็มๆพังทลายลงได้เพียงเสี้ยววินาที

“มีอะไรเหรอคะ?” หญิงสาวถามด้วยความสงสัย

“เอ่อ...ท่านคาร์โลให้มาตามมิสพันธิตราน่ะครับ เราจะออกเดินทางกันตอนนี้เลย”

“เอ๊ะ...แต่ตอนแรกคาร์โลบอกว่าจะขึ้นเครื่องตอนสองทุ่มตรงไม่ใช่เหรอคะ นี่ยังเหลือเวลาอีกตั้งสี่ชั่วโมง” พันธิตราทักท้วงทันที เนื่องจากชายหนุ่มเดินทางด้วยเครื่องบินส่วนตัว ฉะนั้นจึงไม่ต้องเร่งรีบไปยังสนามบินล่วงหน้าหลายชั่วโมง

“ท่านคาร์โลตั้งใจพามิสพันธิตราไปยังสถานที่หนึ่งก่อนเดินทางกลับปาแลร์โมครับ” เอริครายงานตามความจริง

“โอเคค่ะ ฉันรีบตามลงไปเดี๋ยวนี้” เธอตอบเขา แล้วหันบอกหญิงชราซึ่งยืนอยู่ไม่ห่าง “หนูไปก่อนนะคะคุณยาย”

“เดินทางปลอดภัยนะคะ” มาร์ซาล่าล่ำลาพันธิตราที่เดินตามชายหนุ่มในชุดสูทสีดำออกไปโดยหลงลืมเรื่องที่ยังพูดค้างคากับแม่บ้านคนเก่าคนแก่ เช่นเดียวกับหญิงชราซึ่งยังคงเก็บรักษาความลับของเจ้านายเอาไว้ต่อไป

ทัศนียภาพนอกกระจกรถยนต์ที่ปรับเปลี่ยนเป็นระยะๆทำให้หญิงสาวจดจำได้ว่าเส้นทางนี้กำลังนำพาสู่ปิอัซซ่ากวีรีนาเล ย่านเก่าแก่ซึ่งมีประวัติความเป็นมายาวนานตั้งแต่สมัยครั้งที่ดินแดนแห่งนี้ยังเป็นของชนเผ่าซาบีน ( ***ซาบีน คือ ชนพื้นเมืองที่ครอบครองย่านนี้สมัยครั้งที่ยังอยู่ใต้การปกครองของโรมิวลุสผู้ก่อตั้งกรุงโรมในยุคแรกตามตำนานซึ่งปรากฏอยู่ในบันทึกของ พลูตาร์ช นักปราชญ์ชาวกรีก และ ติตุส ลิวิอุส นักประวัติศาสตร์ชาวโรมัน )

เสาโอเบลิสก์ ( ***โอเบลิสก์ คือ เสาสูงที่สร้างจากหินแกรนิตขนาดใหญ่เพียงก้อนเดียว ฐานของเสาจะกว้างและค่อยๆเรียวแหลมขึ้นสู่ยอดบนเป็นแท่งสี่เหลี่ยมสี่ด้าน ยอดบนสุดมีลักษณะเหมือนพิระมิดมักเคลือบด้วยโลหะ เช่น ทองคำ เหล็ก หรือ ทองแดง มีต้นกำเนิดจากอารยธรรมอียิปต์โบราณ เป็นสัญลักษณ์แห่งเส้นทางสู่วิหารเทพเจ้า ซึ่งบนเสาจะแกะสลักอักษรเฮียโรกลิฟฟิค บอกเล่าถึงฟาโรห์ผู้สร้างและเรื่องราวของการสร้างเพื่อบูชาเทพเจ้า ) ต้นหนึ่งซึ่งตั้งตระหง่านอยู่บริเวณปิอัซซ่านั้นดูโดดเด่นยิ่งนักเมื่อถูกรายล้อมด้วยฐานน้ำพุและรูปปั้นอัศวินกับม้าท่าทางองอาจ นับว่าเป็นการผสมผสานสองอารยธรรมระหว่างโรมันและอียิปต์โบราณได้อย่างลงตัว แม้เสาเหล่านี้จะถูกขนย้ายมาจากประเทศอียิปต์โดยการขยายอำนาจของจักรวรรดิโรมันอย่างไม่ชอบธรรมเสียเท่าไร ทว่า นั่นก็เป็นเรื่องอดีตที่ไม่อาจแก้ไขอะไรได้ในปัจจุบัน

รถยุโรปคันงามจอดยังจุดๆหนึ่งซึ่งไม่ห่างไกลจากปาลัซโซกวีรีนาเล ( ***ปาลัซโซกวีรีนาเล คือ พระราชวังฤดูร้อนของพระสันตะปาปาที่สร้างขึ้นมาเพื่อหนีโรคมาลาเรียระบาดรอบกรุงวาติกันในปี 1574 ต่อมาใช้เป็นที่ประทับของกษัตริย์ และปัจจุบันได้ใช้เป็นสถานที่จัดงานพิธีต่างๆของรัฐบาลอิตาลี ) เมื่อหลังจากนี้คาร์โลจำใจต้องพาพันธิตราเดินเท้าไปยังสถานที่ที่เขาหมายมั่นไว้ในใจตั้งแต่วันแรกว่าจะต้องพาเธอมาให้ได้

“จะพาฉันไปที่ไหนเหรอคะ?” หญิงสาวถามชายหนุ่มที่ยังคงเดินนำหน้าไปตามถนนลาดลงเนิน เพราะไม่เข้าใจเท่าไรนักว่าด้วยเหตุใดเขาจึงดูกระตือรือร้นที่จะพามาสถานที่แห่งนี้ให้ได้

“เดี๋ยวคารีน่าก็รู้เองครับ” มาเฟียหนุ่มทิ้งคำปริศนาให้อีกฝ่ายงุนงงชั่วครู่ แต่ในที่สุดทุกอย่างก็กระจ่างเมื่อน้ำพุเทรวีปรากฏอยู่ตรงหน้าของทั้งคู่ สร้างความประหลาดใจและตื่นเต้นแก่พันธิตราเป็นอย่างมาก!

กล้องถ่ายรูปคู่ใจถูกใช้ทำงานอีกครั้งเมื่อนิ้วเรียวยาวกดชัตเตอร์บันทึกภาพประติมากรรมอันงดงามขนาบล้อมรอบ น้ำพุเทรวี น้ำพุที่มีชื่อเสียงโด่งดังที่สุดในกรุงโรม ฉากหลังขนาดใหญ่ถูกประดับประดาด้วยเสาโรมันอันเป็นเอกลักษณ์ เข้ากับน้ำพุสีเขียวมรกตใสสะอาดซึ่งไหลออกมาเป็นสายจากแท่นหินรูปสลักเทพเจ้าราวกับฉากหนึ่งในโรงละครอันเลื่องชื่อที่กำลังบอกเล่าถึงวิถีชีวิตความเป็นอยู่ของโรมันว่าพวกเขาเหล่านั้นสรรเสริญและศรัทธาต่อผู้ทรงอำนาจบนสรวงสรรค์อย่างไรบ้าง

ไม่น่าแปลกใจเลยเมื่อพันธิตราสามารถพบเห็นผู้คนมากมายทั้งชาวต่างชาติจากหลากหลายทวีปรวมถึงชาวบ้านชาวเมืองที่พากันมายลโฉมสถานที่แห่งนี้สักครั้งหนึ่งในชีวิต ขนาดเธอเองก็ยังอดประทับใจกับความตระการตราไม่ได้ ยิ่งมีแสงไฟสีส้มเรืองรองส่องไปยังน้ำพุเทรวีเพื่อสร้างความสว่างท่ามกลางท้องฟ้าที่เริ่มมืดสลัวหญิงสาวก็ยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองถูกฉุดเข้าไปอยู่ในดินแดนพิศวงท่ามกลางผู้คนมากมายซึ่งคงรู้สึกไม่ต่างจากกัน

“สวยจริงๆค่ะ ฉันแทบไม่อยากเชื่อเลยว่าที่นี่คือโลกมนุษย์” พันธิตราบอกชายหนุ่มซึ่งคอยอยู่เคียงข้างเธอตลอดเวลาถึงความประทับใจในน้ำพุเทรวี

“คารีน่ารู้ไหมครับ ว่า...ชื่อของน้ำพุแห่งนี้มาจากชื่อของสตรีนาม ทริเวีย หล่อนเป็นคนนำพาทหารโรมันไปพบตาน้ำธรรมชาติ ทำให้จักรพรรดิออกัสตัสสร้างสะพานส่งน้ำเข้าไปในกรุงโรมจวบจนปัจจุบัน”

คาร์โลชี้รูปปั้นทริเวียสตรีแสนสวยซึ่งตั้งอยู่บนกำแพงฉากหลังด้านซ้าย ก่อนจะชี้ไปยังรูปปั้นจักรพรรดิออกัสตัสซึ่งตั้งอยู่บนกำแพงฉากหลังด้านขวา ส่วนตรงกลางนั้นมีรูปปั้นเทพเจ้าเนปจูนหรือเทพเจ้าโพไซดอนจากปกรณัมกรีกตั้งตระหง่านเป็นศูนย์กลาง

“ทุกสถานที่ในอิตาลีมีเรื่องเล่ามากมายเลยนะคะ”

“ใช่ครับ...แต่ผมคิดว่าไม่ใช่เฉพาะในอิตาลีหรอก บนโลกใบนี้ล้วนมีเรื่องเล่ามากมายที่เรายังไม่ทราบ ซึ่งนั่นก็ขึ้นอยู่กับผู้คนว่าจะค้นหาเรื่องราวเหล่านั้นจนเจอหรือไม่”

“ใช่ค่ะ...แต่จะว่าไป ฉันรู้สึกคุ้นหูกับชื่อปิอัซซ่ากวีรีนาเลที่เราเดินมาจากตรงนั้นจัง” พันธิตราเอ่ยด้วยสีหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย

“กวีรีนาเลเป็นชื่อหนึ่งในเนินเขาทั้งเจ็ดอันเป็นสถานที่ตั้งของโรมเมื่อครั้งดินแดนแห่งนี้ยังเป็นของชนเผ่าซาบีนครับ”

“ออ...ฉันนึกออกแล้วค่ะ รู้สึกว่าสมัยนั้นชนเผ่าซาบีนจะเกรงกลัวการขยายอำนาจของชาวโรมันจึงไม่ยินยอมให้สตรีชาวซาบีนแต่งงานด้วย ทำให้โรมิวลุสผู้ก่อตั้งโรมวางแผนเชิญครอบครัวชาวซาบีนมาร่วมงานฉลองของเทพเจ้าเนฟจูน แล้วให้ผู้ชายชาวโรมันลักพาตัวพวกหล่อนไปข่มขืนเป็นภรรยาเพื่อสร้างพลเมืองและขยายอำนาจ...คิดแล้วน่ารังเกียจจริงๆ” หญิงสาวกล่าวตามความรู้สึกของตนเองเมื่อจดจำถึงรายละเอียดที่เคยศึกษามาจากตำราประวัติศาสตร์ได้

“แต่มีการยืนยันเกี่ยวกับเรื่องนี้ ว่า...แท้จริงแล้วสตรีชาวซาบีนก็ได้รับสิทธิ์ให้ยินยอมเป็นภรรยาชาวโรมันอย่างสมัครใจนะครับ”

“แต่หลังจากนั้นก็ทำให้เกิดสงครามระหว่างชาวซาบีนกับชาวโรมันไม่ใช่เหรอคะ สตรีเหล่านั้นต้องมาห้ามปรามทัพระหว่างครอบครัว คือ ฝ่ายพ่อแม่พี่น้องกับฝ่ายสามี มันไม่ใช่เรื่องดีเลยจริงๆเพราะพวกหล่อนไม่มีทางเลือกเนื่องจากตกอยู่ในเกมการเมือง!” น้ำเสียงเคร่งเครียดของพันธิตราสร้างความไม่สบายใจแก่คาร์โลพอสมควร เนื่องจากเขาอดหวั่นใจกับการกระทำของตนเองไม่ได้เหมือนกัน ว่า...มันช่างละม้ายคล้ายกับเรื่องนี้เหลือเกิน

“เอ่อ...จริงสิ คารีน่าทราบตำนานเกี่ยวกับน้ำพุเทรวีแห่งนี้ไหมครับ?” มาเฟียหนุ่มตั้งใจเปลี่ยนเรื่อง

“เอ๊ะ...ตำนานอะไรเหรอคะ?” หญิงสาวหยุดเรื่องชวนหงุดหงิดแล้วหันไปถามด้วยความอยากรู้ทันที

“ว่ากันว่า...ถ้าดื่มน้ำจากน้ำพุแห่งนี้จะได้กลับมาเยือนโรมอีกครั้ง คุณสนใจไหมครับ?”

และนี่ก็คือความตั้งใจของชายหนุ่มที่คิดพาพันธิตรามายังสถานที่แห่งนี้ อย่างน้อยตำนานอาจเป็นจริงให้หญิงสาวกลับมาเยือนประเทศอิตาลีอีกครั้งหลังจากกลับไปยังประเทศไทยแล้ว

“สนใจค่ะ!” พันธิตราตอบตกลงทันทีโดยไม่คิดปฏิเสธข้อเสนอนั้น

หญิงสาวรีบดื่มน้ำพุเทรวีจากแก้วที่เอริคเพิ่งส่งให้อย่างไม่รั้งรอ จนคาร์โลอดหัวเราะเบาๆไม่ได้เพราะสีหน้าท่าทางของพันธิตราดูราวกับเด็กน้อยที่ลืมเรื่องราวต่างๆได้อย่างรวดเร็ว และนั่นก็เป็นเสน่ห์ของเธอซึ่งทำให้เขาค่อนข้างสนใจเป็นอย่างมาก

“ยังไม่ครบถ้วนนะครับ...ต่อไปคุณก็หันหลังแล้วนำเหรียญสามเหรียญโยนข้ามไหล่ลงไปในน้ำพุเทรวีเพื่อขอพรสามประการตามที่ใจปรารถนา”

มือบางรับเหรียญเงินสามเหรียญจากคาร์โลแล้วขมวดคิ้วมุ่นเล็กน้อยราวกับครุ่นคิดถึงเรื่องบางอย่างอยู่ภายในหัว พลางโยนเหรียญข้ามไหล่ตนเองลงไปในน้ำพุเทรวีเป็นอันเสร็จสิ้นความเชื่อของสถานที่แห่งนี้โดยสมบูรณ์

“คารีน่าขอพรอะไรจากน้ำพุเทรวีครับ?” มาเฟียหนุ่มถามไถ่ด้วยความสงสัย เนื่องจากเห็นอีกฝ่ายลังเลขณะกำลังโยนเหรียญและยังรวดเร็วจนเกินกว่าจะขอพรครบสามข้อ

“ไม่ได้ขออะไรเลยค่ะ” เธอหันมาตอบพร้อมสร้างความประหลาดใจให้ชายหนุ่มเป็นอย่างมาก

“อ้าว...ทำไมล่ะครับ?”

“ก็ฉันไม่รู้จะขออะไรนี่ค่ะ...ก็เลยอธิษฐานว่าจะมาขอพร ต่อเมื่อต้องการสิ่งนั้นจริงๆในภายหลัง”

มาเฟียหนุ่มถึงกับหัวเราะอย่างอารมณ์ดีเมื่อพบคำตอบของพันธิตรา จะไม่ให้เขารู้สึกแบบนั้นได้อย่างไร...ในเมื่อเธอไม่เหมือนสตรีคนไหนๆที่เคยเจอ เพราะหากเป็นพวกผู้หญิงคนอื่นๆคงมีพรมากกว่าสามประการเสียด้วยซ้ำ!

การเดินทางกลับสู่ปาแลร์โมในค่ำของวันนี้ค่อนข้างราบรื่นเมื่อสภาพอากาศปลอดโปร่งและชายฉกรรจ์ในชุดสูทสีดำจำนวนหนึ่งซึ่งอยู่ภายในเครื่องบินส่วนตัวรู้สึกเบิกบานเมื่อเห็นผู้เป็นนายร่าเริงแจ่มใสโดยมีหญิงสาวชาวไทยอยู่เคียงข้างตลอดเวลา หากพวกเขาไม่รู้เรื่องเกมที่เจ้านายกำลังเล่นคงหลงคิดว่า คาร์โล แองเจโล ชอบแม่สาวเอเชียคนนี้แล้วแน่ๆ

ม่านเมฆมืดสลัวยามรัตติกาลเบื้องล่างไม่ได้ทำให้คาร์โลหรือพันธิตรารู้สึกเงียบเหงาวังเวง เพราะทั้งคู่กำลังพูดคุยถึงเรื่องราวต่างๆที่ได้พบเห็นขณะอยู่ในโรมตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาสร้างความครื้นเครงสนุกสนานตลอดเส้นทาง

“คารีน่าหิวไหมครับ?” ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยเกรงว่าอีกฝ่ายจะหิวเนื่องจากยังไม่ได้รับประทานมื้อเย็น

“นิดหน่อยค่ะ”

“ถ้าเช่นนั้นผมจะให้แม่ครัวเตรียมมื้อค่ำรอไว้เลยนะครับ” เขาตอบหญิงสาว พลางสั่งเอริคให้ติดต่อประสานไปยังเหล่าผู้อยู่ใต้โอวาทซึ่งกำลังรอคอยการกลับมาของตนเองที่คฤหาสน์เพื่อตระเตรียมทุกสิ่งทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนไปถึง

จากโรมสู่ปาแลร์โม...

จากเครื่องบินสู่รถยนต์...

ทุกสิ่งทุกอย่างกลายเป็นเรื่องง่ายดายเมื่ออยู่ใต้อำนาจของมาเฟียแห่งประเทศอิตาลี นาม คาร์โล แองเจโล เพราะบัดนี้ทุกคนได้เปลี่ยนจากเส้นทางอากาศมาเป็นเส้นทางบกเรียบร้อยแล้ว และอีกไม่นานก็จะถึงคฤหาสน์หินอ่อนหลังงามซึ่งตั้งตระหง่านบนเนินเขา สถานที่ที่มาเฟียหนุ่มจะได้รู้สึกผ่อนคลายอย่างจริงจังโดยไม่ต้องหวนคิดถึงเรื่องราวเก่าๆในอดีตเหมือนครั้งอยู่คฤหาสน์ที่โรม

ประตูรั้วถูกเปิดช้าๆเผยโฉมคฤหาสน์หินอ่อนหลังงามซึ่งกลับมามีสภาพสมบูรณ์อีกครั้งทั้งยังเรืองรองด้วยแสงไฟจนสว่างไสว เหล่าชายฉกรรจ์ในชุดสูทสีดำยืนขนาบข้างเส้นทางที่รถจะแล่นเข้าสู่ตัวคฤหาสน์ด้านในด้วยท่วงท่าแข็งแรงเพื่อเป็นการต้อนรับการกลับมาของเจ้านาย

กึกกกกก!!!

รถหยุดวิ่งเสียดื้อๆทั้งที่อีกไม่กี่เมตรก็จะเข้าสู่เขตคฤหาสน์แล้วแท้ๆ โชคดีที่คาร์โลคว้าร่างของพันธิตราไว้ได้ทันจึงไม่ทำให้เธอร่วงลงไปกองบนพื้นเพราะแรงกระชาก

“เกิดอะไรขึ้น!” เขาตวาดถามสารถีคนสนิทอย่างหัวเสีย

“เอ่อ...ท่านคาร์โล คือว่า...” เอริคไม่กล้าพูดพลางผายมือไปทางหน้ารถเพื่อบอกเป็นนัยๆ

ใบหน้าหล่อเหลาคมคายซีดเผือด เมื่อดวงตาสีเทาเหลือบพบสตรีคนหนึ่งซึ่งเขารู้จักเป็นอย่างดีกำลังยืนขวางทาง…อิสซาเบลล่า!

“เธอเป็นใครคะ?” พันธิตราซักถามทันทีด้วยความสงสัย

“เอ่อ...คือ...เป็นลูกค้าที่บริษัทน่ะครับ คงต้องการมาพบปะพูดคุยเร่งด่วน” คาร์โลตอบโดยไม่กล้าสบตาอีกฝ่ายเสียเท่าไร

“ออ...ค่ะ”

“เอ่อ...ประเดี๋ยวคารีน่าเข้าไปในคฤหาสน์แล้วเริ่มมื้อเย็นได้เลยนะครับ เพราะผมคงต้องขอตัวพูดคุยธุระกับหล่อนให้เสร็จสิ้นเสียก่อน” เขากล่าวบอกพลางหันสั่งเอริคทันที “พามิสพันธิตราเข้าไปส่งด้านใน!” พูดจบมาเฟียหนุ่มก็รีบลงจากรถอย่างรวดเร็ว

ทันทีที่เห็นว่ารถยุโรปสีดำคันหรูแล่นห่างไกลออกไป ใบหน้าคมคายก็หันขวับมองสตรีแสนสวยซึ่งยืนรออยู่ในชุดเกาะอกรัดรูปสีแดงเพลิงกับกระโปรงหนังตัวสั้นจิ๋วสีดำมันวาว พลางรีบสาวเท้าก้าวเข้าหาหล่อนด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง

“อิสซาเบลล่า...เธอมาที่นี่ได้อย่างไร!” คาร์โลตวาดถามเสียงดัง

เขาจดจำได้ว่าไม่เคยบอกที่อยู่ส่วนตัวให้ผู้หญิงคนไหนรู้ เนื่องจากทุกครั้งที่ต้องการมีความสัมพันธ์กับพวกหล่อนก็จะนัดพบที่โรงแรมจีน่าเท่านั้น

“ง่ายจะตาย...เพราะฉันเคยแอบขับรถตามคุณจนมาถึงที่นี่!”

“มันจะมากเกินไปหน่อยแล้วนะ!!!”

มาเฟียหนุ่มเกรี้ยวโกรธเป็นอย่างมากที่อีกฝ่ายพยายามละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวของเขาขนาดนี้ ทว่า เจ้าของร่างเย้ายวนกลับไม่แยแสเมื่อหล่อนเองก็ไม่พอใจที่เขาห่างหายไปนานถึงสองสัปดาห์!

“ก็ฉันคิดถึงคุณ...แต่คุณกลับหมางเมินไม่สนใจฉัน” น้ำเสียงนั้นอัดแน่นด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจที่มาเฟียหนุ่มไม่เคยแยแสความรู้สึกเลยสักครั้ง มีเพียงแต่เธอเท่านั้นที่เฝ้ารอคอยเขาราวกับคนบ้า ทั้งที่ความจริงแล้วผู้หญิงอย่างอิสซาเบลล่ามีดีกรีเป็นถึงนางแบบไฮโซชื่อดัง เพียงแค่ชี้นิ้วสั่งพวกผู้ชายก็พร้อมเข้ามาปรนนิบัติและบำเรอความปรารถนาทุกประการ

“แต่ฉันเคยบอกเธอไปแล้ว ว่า...ถ้าต้องการตัวจะเรียกพบเอง”

คาร์โลพยายามข่มความโกรธแล้วลอบถอนหายใจเบาๆ เพราะอย่างน้อยอิสซาเบลล่าคงไม่เห็นพันธิตรานั่งอยู่ในรถกับเขาเมื่อสักครู่ มิเช่นนั้นเรื่องต้องวุ่นวายกว่านี้แน่นอน

“ก็ได้ค่ะ” อีกฝ่ายจำใจยอมรับข้อตกลงที่เคยมีไว้ต่อกัน

“ถ้าเช่นนั้นก็กลับไปได้แล้ว และอย่าโผล่หน้ามาที่นี่อีกเป็นครั้งที่สอง” พูดจบคาร์โลก็ทำท่าจะเดินกลับเข้าไปในรถยนต์คันหรูที่เอริคขับวนมาจอดรอรับเจ้านายหลังส่งพันธิตราเข้าคฤหาสน์เป็นที่เรียบร้อย

หมับบบ!!!

อ้อมแขนเรียวบางโอบรัดรอบตัวเขาจากด้านหลัง ปลายนิ้วซึ่งแต่งแต้มสีทาเล็บฉูดฉาดกวาดไล้บนแผงอกบึกบึนพลางล้วงใต้เสื้อเชิ้ตเพื่อสัมผัสผิวกายเปล่าเปลือยของมาเฟียหนุ่มอย่างไม่ละอายสายตาใคร เนื่องจากทุกคนต่างแสร้งมองทางอื่นอย่างรู้หน้าที่เฉกเช่นทุกครั้ง

“ปล่อยฉัน...อิสซาเบลล่า” คาร์โลสั่งเสียงเบาไม่หนักแน่นเท่าที่ควร เพราะล่วงรู้ความต้องการของหญิงสาวเป็นอย่างดีว่าคิดอะไร และหล่อนเองก็รู้เช่นกันว่าเขาคิดอะไร!

“ไม่ปล่อย จนกว่าคุณจะไปส่งฉันที่โรงแรมจีน่า!”

“ไร้สาระ!”

“แต่คุณก็ชอบทำเรื่องไร้สาระนั่นกับฉันไม่ใช่เหรอคะ?”

หน้าอกอวบอิ่มเสียดสีเบาๆบนแผ่นหลังกว้างอย่างยั่วยวนให้อีกฝ่ายใจอ่อน และดูเหมือนความพยายามของหล่อนจะเป็นผลเมื่อเขาไม่อาจควบคุมอารมณ์และความต้องการได้อีกต่อไป

“โอเคๆ...ก็ได้”

รอยยิ้มผุดบนใบหน้าสะสวยที่แต่งแต้มเครื่องสำอางยี่ห้อหรูทันทีเมื่ออีกฝ่ายตอบรับข้อเสนอ พลางเดินเกี่ยวกอดกันเข้าไปในรถเพื่อมุ่งตรงสู่โรงแรมจีน่าอันเป็นจุดหมายปลายทางอย่างรวดเร็ว ภาพของมาเฟียหนุ่ม กับ ‘คู่นอน’ ซึ่งกำลังนัวเนียกันบนเบาะผ่านกระจกมองหลังนั้นส่งผลให้สารถีอย่างเอริคเบื่อหน่ายเรื่องเดิมๆของเจ้านายเสียเหลือเกิน

ไปส่งที่โรงแรมจีน่า หรือ ส่งถึงเตียงที่โรงแรมจีน่ากันแน่?

เครื่องปรับอากาศสภาพดีเยี่ยมไม่ได้ช่วยทำให้ภายในห้องวีไอพีที่เปิดจองโดยชื่อ คาร์โล แองเจโล ชุ่มฉ่ำได้เลย เมื่ออากาศเย็นๆอบอวลด้วยเพลิงราคะอันเร่าร้อนบนเตียงนอนขนาดใหญ่ เสียงหอบหายใจของชายหนุ่มและหญิงสาวขณะต่างคนต่างกระชับร่างเปล่าเปลือยของกันและกันไว้แนบแน่นเปรียบประหนึ่งความปรารถนาที่ทวีมากขึ้นเรื่อยๆ

เกลียวผมม้วนสวยบัดนี้ยุ่งเหยิงกระเซอะกระเซิงเหมือนสภาพของหญิงสาวใต้ร่างกำยำบึกบึน เมื่อคนด้านบนถาโถมเข้ามาด้วยความรุนแรงครั้งแล้วครั้งเล่า เสียงครางกระเซ้าของหล่อนสร้างอารมณ์พุ่งพล่านให้มาเฟียหนุ่มรีบบดขยี้ริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงสดสวยด้วยลิปสติกเพื่อสยบแม่เสือร้ายให้อยู่ใต้กรงเล็บของราชสีห์

วงแขนเล็กตวัดโอบรัดลำตัวคาร์โลอย่างหลงใหล ก่อนที่หล่อนจะบิดกายด้วยความรู้สึกวาบหวามเมื่อใบหน้าคมสันฝังลงบนทรวงอกอูมเต่งตึงเพื่อลิ้มรสยอดปทุมถัน ทว่า ก็ไม่ลืมที่จะรุกเร้าส่วนล่างของร่างกายให้หล่อนไหวหวั่นจนจิกปลายเล็บลงบนหลังเขาอย่างแรงด้วยไม่อาจต้านทานพละกำลังและความต้องการหนักหน่วงนั้นได้

“คาร์โล...คาร์โล...” เสียงเรียกเคล้าลมหายใจที่ขาดหายเป็นช่วงๆของอิสซาเบลล่าเร่งเร้าท่วงท่ามาเฟียหนุ่มให้ทวีความรุนแรงมากขึ้นจนกระทั่งปลดปล่อยความสุขออกมาปรนเปรอ จากนั้นเขาจึงทิ้งตัวลงนอนบนเตียงเพื่อผ่อนคลายความเหน็ดเหนื่อยให้ทุเลาเบาบาง

เม็ดเหงื่อมากมายบนแผงอกถูกซับด้วยปลายนิ้วเรียวบางซึ่งลูบไล้อย่างเปี่ยมในรสสิเน่หา ใบหน้าสวยซบลงบนนั้นแล้วจุมพิตกายเปล่าเปลือยของคาร์โลครั้งแล้วครั้งเล่า คล้ายเป็นการตอบแทนที่เขามอบความสุขอันใหญ่หลวงแก่เธอจนเจ้าตัวต้องรีบผละออกอย่างนึกรำคาญอีกทั้งยังลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ว

“ฉันจะกลับแล้ว” คาร์โลพูดพลางก้มลงเก็บเสื้อผ้าของตนเองที่กระจัดกระจายบนพื้นห้องขึ้นมาสวมใส่

“อะไรกัน...คุณจะไม่นอนค้างที่นี่เหรอคะ?”

“ไม่ล่ะ!” เขาตอบโดยแทบไม่ต้องคิด

“ฉันได้ยินมาจากแม่เลขาฯว่าพรุ่งนี้คุณไม่มีนัดพบปะลูกค้านี่ค่ะ” อิสซาเบลล่าทักท้วงด้วยรู้ดีว่าปกติแล้วชายหนุ่มจะค้างคืนกับเธอหากไม่มีนัดหมายสำคัญกับลูกค้าในวันรุ่งขึ้น

“อย่าเซ้าซี้ได้ไหม!”

“แต่ฉันต้องการอยู่กับคุณ...ได้โปรดเถอะนะคะ” หล่อนวิงวอนหากแต่มาเฟียหนุ่มไม่นึกเวทนา เพราะรู้ดีว่าความปรารถนาของอิสซาเบลล่ามักไม่จบลงง่ายๆในครั้งเดียว และเขาก็ไม่ต้องการเสียเวลามากไปกว่านี้

“บอกว่าไม่ก็ไม่สิ!!!” เขาตวาดลั่นห้องจนอีกฝ่ายถึงกับสะดุ้งเฮือก

แม้หญิงสาวนึกขัดใจกับการกระทำและคำพูดแสนเย็นชาของคาร์โล แต่ก็ทำได้เพียงมองผู้ทรงอิทธิพลคนสำคัญแห่งประเทศอิตาลีสวมใส่เสื้อผ้าแล้วเดินจากไปเท่านั้น ดวงตาคมกริบด้วยอายไลเนอร์เส้นบางเฉียบฉายแววเกรี้ยวโกรธพานทำให้ใบหน้าสะสวยของหล่อนขมึงทึง มือเล็กๆกำแน่นจนเล็บจิกเนื้อหากแต่เจ้าตัวไม่รู้สึกเจ็บปวดเมื่อภายในอกสุมด้วยความเจ็บใจ

มาเฟียหนุ่มเร่งเอริคให้พาตนเองกลับยังคฤหาสน์เนื่องจากเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าเหลือเกิน และไม่มีที่ใดสุขใจเท่าที่บ้านซึ่งมีหญิงสาวอย่างพันธิตราอยู่ด้วย และเพียงแค่คิดถึงใบหน้าหวานๆของแม่สาวชาวไทยก็จุดชนวนให้ต้องสั่งลูกน้องคนสนิทเหยียบคันเร่งแทบมิดทีเดียว

รองเท้าหนังถูกถอดทิ้งๆขว้างๆอย่างไม่แยแสทันทีที่คาร์โลก้าวเข้าสู่อาณาจักรส่วนตัว เพราะรู้ดีว่าเอริคมีหน้าที่ตามเก็บตามล้างทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาปล่อยปละละเลย พลางเดินหน่ายๆหมายตรงไปยังห้องนอนชั้นบนหากไม่มีเสียงเรียกจากใครบางคนดังขึ้นขัดเสียก่อน

“ท่านคาร์โลค่ะ!”

สาวใช้คนหนึ่งตรงรี่เข้ามาหาเขาอย่างเร่งรีบแล้วหยุดอยู่ตรงหน้า

“มีอะไร?” มาเฟียหนุ่มถามอย่างหงุดหงิดใจไม่น้อย ทั้งที่อีกนิดเดียวก็จะได้พักผ่อนแล้วแท้ๆ

“มิสพันธิตรารอรับประทานมื้อค่ำอยู่ที่ห้องอาหารค่ะ”

เสียงเหง่งหง่างจากนาฬิกาลูกตุ้มเรือนใหญ่ที่ตั้งไว้ในห้องโถงร้องเรียกคาร์โลให้หันมองเวลาเที่ยงคืนตรงอย่างตกใจ เพราะไม่ทราบมาก่อนเลยว่าพันธิตราจะรอคอยการกลับมาของเขาจนถึงบัดนี้ เร่งฝีเท้าของมาเฟียหนุ่มให้รีบเดินไปยังห้องอาหารทันทีทันใด

มื้อค่ำบนโต๊ะอาหารยังคงอยู่ในสภาพพร้อมรับประทานหากแต่เย็นชืดไปนานเสียแล้ว อีกทั้งยังไม่มีร่องรอยแตะต้องจากหญิงสาวที่บ่นพึมพำว่า ‘หิว’ ตั้งแต่อยู่บนเครื่องบินจนกระทั่งบัดนี้ก็ล่วงเลยมานานกว่าสามถึงสี่ชั่วโมง

ภาพพันธิตราซึ่งกำลังหลับใหลอยู่ในห้วงนิทราตรึงติดดวงตาสีเทาคู่งามของ คาร์โล แองเจโล ราวกับต้องมนต์สะกด ความรู้สึกผิดพรั่งพรูอัดแน่นในอกจนเขารู้สึกเกลียดชังตัวเองขึ้นมาทันทีที่ปล่อยหญิงสาวผู้แสนไร้เดียงสาไว้เพียงลำพัง แล้วหนีไปไขว้คว้าความสุขชั่วครั้งชั่วคราวจากผู้หญิงอีกคน

มือหนาไล้ผมสีดำขลับของอีกฝ่ายเบาๆอย่างนุ่มนวลแล้วเสยขึ้นเพื่อเผยดวงหน้าหวานจนเห็นชัดเต็มสองตา ใจหนึ่งอยากจะเรียก...แต่ใจหนึ่งก็เกรงจะรบกวนช่วงเวลานอนอันแสนสุข จึงตัดสินใจช้อนร่างบางขึ้นไว้ในอ้อมแขนแกร่งอย่างรวดเร็ว พลางอุ้มหญิงสาวที่ยังคงหลับใหลไม่รู้เรื่องรู้ราวไปส่งยังห้องนอนของเธอ

พันธิตราคว้าหมอนข้างกอดก่ายทันทีที่มาเฟียหนุ่มปล่อยวางลงบนเตียง เขาถึงกับหัวเราะเบาๆออกมาเมื่อเห็นหญิงสาวขดตัวนอนเป็นเด็กน้อยเช่นนั้น ขนาดพาอุ้มเดินมาตั้งไกลก็ยังไม่สามารถปลุกเธอตื่นขึ้นจากห้วงนิทราอันแสนสุขได้ หากไม่ใช่เขาแต่เป็นผู้ชายอื่น หญิงสาวจะรู้หรือไม่ ว่า...อันตรายเพียงใดที่หลับใหลไม่ได้สติถึงเพียงนี้ ขณะที่คาร์โลก็รู้ว่าตัวเองไม่ใช่คนดิบดีอะไร เผลอๆอาจอันตรายและน่ากลัวเสียยิ่งกว่าผู้ชายคนอื่นๆที่เขาคิดเสียด้วยซ้ำ

มือหนาขยับหมายจะลูบไล้เรือนผมของอีกฝ่ายอย่างนึกเอ็นดู พลัน ก็ต้องชะงักชักกลับคืนเมื่อหวนคิดได้ว่าเพิ่งทำเรื่องสกปรกมาหมาดๆ กลิ่นกายที่อาบด้วยคราบเหงื่อและคาวโลกีย์ยังติดตามเนื้อตัวอย่างน่าสะอิดสะเอียน จนในที่สุดเขาต้องจำใจเรียกสาวใช้ขึ้นมาสั่งงานอย่างเร่งด่วน

“เช็ดตัวให้มิสพันธิตราด้วย”

“ค่ะ” ผู้อยู่ใต้โอวาทรับคำสั่งเจ้านายอย่างไม่ขัดข้องแม้เวลาจะดึกดื่นเที่ยงคืนแล้วก็ตาม

ภายในอกคาร์โลยังคงคละคลุ้งด้วยความรู้สึกไม่สบายใจ จะให้สัมผัสพันธิตรามากกว่านี้ได้อย่างไรในเมื่อทุกวันนี้เธอก็ต้องเกลือกกลั้วกับคนชั่วๆอย่างเขาโดยไม่รู้อิโหน่อิเหน่ถึงสองสัปดาห์เต็มๆ

ทำไมกันนะ...ทั้งที่ตอนแรกเคยคิดว่าการโกหกและเล่นเกมหลอกหญิงสาวเป็นเรื่องสนุกสนานซึ่งทำให้เขาหายเบื่อจากงานการที่ต้องทำ ทว่า ยิ่งวันเวลาผ่านไปนานมากเท่าไรก็ยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นทุกที!