คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : CHAPTER 10 - 100 %
หรือ เพียงแค่หันมอง.. ก็คงไม่
___________________________________
“ทำไม..ฮึก ทำไมนาย.. นายทำให้ฉัน.. เป็นแบบนี้ ..ชานยอล..”
CHAPTER 10
“มึงกูว่าไอ้ไคแม่งไปนานเกินแล้วนะเว่ย”
“นั่นดิ กูว่าออกไปตามเหอะ”
“พวกกูไปตามเองมึงไม่ต้อง ไปเลย์ เฮียด้วย”ไม่ทันจะให้แบคฮยอนกับมินซอกลุกขึ้น ร่างสูงก็เดินมากดให้นั่งลงตามเดิมก่อนเหล่าคนตัวสูงทั้งหลายจะเดินออกไป
“พี่ไม่รู้ว่าพี่คิดไปเองรึเปล่า แต่พี่ใจไม่ดีเลยอะ”ลูฮานที่มองตามไปพูดขึ้นด้วยเสียงอ่อยๆ เขารู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องเอาซะเลย
“คงไม่มีอะไรหรอกครับ”ซูโอเอ่ยบอกเพราะตอนนี้หน้าของทุกคนดูเครียดกันไปหมดแล้ว
“ไอ้มืด…พวกกูรออยู่นะ”
ทางด้านชานยอล เลย์ และคริสที่ออกมาตามหาอีกคนที่หายไปนาน พวกเขาเดินตัดเข้าป่าเล็กที่กันระหว่างบ้านพักแต่ละหลังไว้ ไม่ได้รกทึบแต่ก็ไม่ได้โปร่งสว่างมาก ถ้านับจากบ้านพวกเขาระยะทางที่ไคเดินมาก็คือสองหลังกว่าจะถึงที่นี่
“โอ้ย! เหี้ย..”เสียงเข้มร้องขึ้นพร้อมเจ้าตัวที่ลงไปกองกับพื้นเรียบร้อย
“เดินยังไงของมึงวะ ไอ้หยอย”เลย์ส่ายหน้าอย่างเอือมก่อนจะช่วยกันกับคริสพยุงคนตัวสูงขึ้น
“แม่ง.. ห่ามือกูเปรอะน้ำอะไรวะเนี่ย”ชานยอลยกมือขึ้นมาดมแล้วก็ต้องรีบสะบัดหน้าทิ้ง
เพราะมันคือ.. เลือด
“ไอ้ไค!!!!!!!!”
“ครับๆ ผมรู้แล้วครับ ผมจะรีบกลับไป”คริสรับคำกับคนปลายสาย คิ้วเรียวขมวดเป็นปมแสดงว่าถึงความเครียดที่กำลังรุมเร้า มือแกร่งผลักประตูห้องของโรงพยาบาลเข้าไปด้านใน
ตอนนี้พวกเขาทั้งหมดกำลังรวมตัวอยู่ในห้องพักผู้ป่วยอย่างไค บรรยากาศที่เงียบจนน่าอึดอัดไม่มีใครสักคนที่พูดอะไรออกมา คงมีเพียงเสียงร้องไห้ของมินซอกและลูฮานที่ยังไม่ยอมหยุด
“โว้ยย!!!! ทำอะไรซักอย่างสิวะมึงจะปล่อยไว้แบบนี้หรอห้ะ? ไอ้หยอยว่าไง? ไอ้อ้วนมึงละ!! แล้วเลย์มึง.. เหี้ย!!!”
“เซฮุนสงบสติอารมณ์หน่อยสิ”นี่คงเป็นประโยคแรกที่ซูโฮยอมพูดกับร่างสูงที่กำลังทึ้งหัวตัวเองอย่างหนัก
“แล้วจะให้กูทำอะไร!!! มึงเห็นมั้ย? มึงเห็นสภาพมันมั้ย? มันจะตายอยู่แล้วถ้าพวกมึงไม่ไปเจอ!!!”
“มึงจะพูดให้แม่งแย่ไปกว่านี้ทำไมวะ? แค่นี้พวกกูก็เครียดพอแล้วนะเว่ย”ชานยอลเองที่คงทนไม่ไหวเลยเถียงขึ้นมา
“กูก็เครียด!!! ไอ้มืดแม่งเพื่อนกู!!! กูไม่ยอม กูยอมไม่ได้ถ้ามัน..!!”
“แล้วพวกกูไม่ใช่เพื่อนมันตรงไหน!!!!!!!!!”เสียงเข้มของชานยอลตวาดลั่นไปทั่วห้อง ตาคมจ้องหน้าเพื่อนสนิทอย่างเซฮุนด้วยสายตาแข็งกร้าว
“มึงแม่งก็สนใจแต่ตัวเอง!!! มึงต้องรอให้เพื่อนตายก่อนใช่มั้ยละ? มึงถึงจะช่วยนะ”มุมปากยกยิ้มให้อีกคนอย่างหาเรื่องพลางจ้องตาตอบกลับโดยไม่เกรงกลัว
“พวกมึงจะ.. ฮึก ทะเลาะกันอีก.. ทำไมวะ”มินซอกเอ่ยออกมาด้วยเสียงสั่นๆ ยิ่งเป็นแบบนี้ร่างอวบยิ่งสะอื้นหนักเข้าไปอีก
“เฮียว่าทุกคนใจเย็นๆเถอะ เดี๋ยวเฮียต้องไปเคลียร์เรื่องที่ค่ายอีก เลย์เฮียฝากเทาเทากับลูฮานด้วยนะ”รุ่นพี่ตัวสูงรีบพูดตัดจบทุกอย่างก่อนจะก้าวออกนอกห้องไป
บรรยากาศน่าอึดอัดกลับมาอีกครั้ง..
“หยุดร้องไห้กันสักที มันไม่ได้ช่วยเหี้ยอะไรเลย”คนตัวสูงเหลือบมองลูฮานที่ยังคงร้องไห้อยู่กับเทาเทาที่พอจะควบคุมสติตัวเองได้ มินซอกเองก็เช่นกันขนาดจงแดกอดปลอบไว้ก็คงยังไม่หาย
“มึงแม่งก็ดีแต่พูดซ้ำเติมคนอื่น!”แบคฮยอนลุกขึ้นประจันหน้ากับชานยอล ดวงตากลมใสคุกกรุ่นไปด้วยความโกรธ แต่เหมือนร่างสูงจะไม่เห็นว่ามันฉาบเคลือบไปด้วยม่านน้ำตาบางๆ..
“มึงก็ดีแต่ด่ากูเหมือนกันไอ้เตี้ย!! มึงทำห่าอะไรได้วะห้ะ!!!!”เหมือนสติชานยอลจะขาดแล้วจริงๆ มือแกร่งผลักอกบางไปจนเจ้าตัวเซเกือบล้ม เป็นผลให้เซฮุนพุ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อคนทำไว้ทันที
“มึงจะทำอะไร!!!!!!!!!”
“แล้วมึงละ มึงจะต่อยกูรึไง!!! ต่อยดิวะต่อยเลย!!!!”
“ไอ้..!!!!”
“มึงพอกันได้รึยัง..?”เสียงเข้มที่ไม่ได้ดังเท่าสองคนที่ตวาดใส่กัน แต่ดวงตาคู่คมนั่นจ้องมาอย่างเอาเรื่องในแบบที่ไม่เคยเป็นก่อน เซฮุนผลักอกชานยอลออกตามคำพูดของเลย์
“หึ!! พวกมึงก็เอาแต่ด่าคนอย่างกู โอเค!! กูเลิกยุ่งกับพวกมึงเอง กูแม่งเหี้ยไง!! อ้อ.. แล้วถ้าไอ้คนบนเตียงแม่งจะตายหรือไม่ตาย มันก็คงไม่เกี่ยวกับกู!!!”
ทิ้งท้ายไว้อย่างเจ็บแสบ ตาคมตวัดจ้องคนตัวเล็กที่กำลังปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา ก่อนขายาวจะก้าวออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว
พอแผ่นหลังกว้างพ้นขอบประตูไป คนที่ยืนร้องไห้อย่างไร้เสียงก็ทรุดลงกับพื้นอย่างหมดแรง ไหล่บางสั่นเทิ้มด้วยแรงสะอื้น.. วันนี้เขาอ่อนแอเกินกว่าจะยืนได้แล้วจริงๆ
“เออเอาเข้าไป!! พังมันให้หมด!! เอาเลยเซ่! เอาให้แม่งเหี้ยกว่านี้ไปเลย!!!!”เซฮุนตะโกนลั่นอีกครั้ง สถาณการณ์ตอนนี้ทำให้เขาอยากจะลืมทุกอย่างไปให้หมด ไม่อยากจะรับรู้อะไรทั้งนั้น ร่างสูงจึงเป็นอีกคนที่เดินออกไป
“พี่จงแดฮะ ฝากมินซอกด้วยนะครับ”ไม่รอช้าซูโฮรีบเดินตามคนเจ้าอารมณ์ไปทันที
“เลย์..”
“พี่จงแด พามันกลับบ้านเถอะ”
“เดี๋ยว..แล้วมึง..”เสียงพูดที่ดูอ่อนแรงของมินซอก ทำให้เขากลอกตาไปมาช้าๆ
“มึงเลิกห่วงอะไรได้แล้ว กูจัดการเอง”จงแดสบตาคนพูดอีกครั้ง ก่อนจะพาคนตัวอวบในอ้อมแขนเดินออกไป เลย์จึงหันมามองคนที่เริ่มจะเงียบเสียงร้องไห้ไปแล้ว
“เทาเทาวันนี้ไปนอนกับลูฮานแล้วกัน กลับไปเจอไอ้หยอยมันคงไม่มีอะไรดี”
“เลย์..”อีกแล้วที่คนเรียกเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงแบบนี้
“ไม่ได้ยินรึไงฉันบอกว่าจัดการได้ ไปส่งนายกับไอ้เตี้ยเสร็จ ฉันก็กลับมาเฝ้าไคมันต่อ”ร่างเล็กที่ได้ยินดังนั้นเลยได้แต่นั่งเงียบ เทาเทาพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนหน้านี้เขาก็ร้องไห้ คงเหลือแต่รุ่นพี่ตัวเล็กนี่สิดูจะหยุดยาก
“ไปเถอะ.. ไคเดี๋ยวกูกลับมา”เลย์เข้าไปพยุงคนที่นั่งร้องไห้อยู่กับพื้น ก่อนจะหันไปพูดกับร่างที่ห้อยสายระโยงระยางไว้เต็มตัวบนเตียงแล้วเดินออกไป
“แทมินทำไมนายทำแบบนี้!!!!”
นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่เสียงหวานของคยองซูตะโกนใส่หน้าของแทมินแบบนี้ ก่อนจะตามด้วยฝ่ามือบางที่ตบเข้ากับใบหน้าเขาอย่างจัง
“ทำไม? รักมันงั้นสิ? ชอบมันแล้วงั้นหรอ? ง่ายจังเลยนะคยองซู..”
“อย่ามาพูดจากับฉันแบบนี้นะแทมิน!!”คยองซูจ้องหน้าอีกคนด้วยสายตาพร่ามัว น้ำตามากมายไหลออกมาเป็นสาย
...คนตรงหน้าเขาไม่ใช่คนที่เคยรู้จักอีกต่อไปแล้ว...
“ฉันพูดถูกใช่มั้ยละ? ฉันดูแลนายไม่ดีงั้นหรอ ทำไมไม่รักฉันห้ะ!! ทำไมต้องเป็นมัน!!!!”
“ปล่อยนะแทมิน! ฉันเจ็บ..”มือบางพยายามแกะมือแกร่งที่กอบกุมข้อมือเขาไว้แล้วออกแรงบีบจนมันแดง
“แค่นี้เจ็บหรอ? คนที่เจ็บที่สุดคือฉันต่างหาก!!!!”
‘โอ้ยยย!’ร่างบางล้มลงสู่พื้นด้วยแรงผลักของคนตัวสูงกว่า ก่อนทั้งแทมินและเพื่อนจะเดินออกไปจากห้องของเขา คยองซูนั่งกอดเข่าแล้วร้องไห้อย่างไม่อายใคร กลีบปากอิ่มเม้มแน่นจนขาวซีด
..ร่างบางกำลังเดินออกจากบ้านเพื่อไปรอไคอย่างเคย พลันสายตาก็หันไปเห็นอะไรบางอย่างบริเวณข้างบ้านพัก เสียงหวานร้องเรียกชื่ออีกคนออกไปตามสัญชาติญาณ ก่อนจะพบใบหน้าของเพื่อนสนิทอย่างแทมินที่หันมา..
ใบหน้านั่นฉาบไปด้วยรอยยิ้มดุจปีศาจ
“ไค.. ฉันขอโทษ.. เพราะฉันเอง.. เป็นเพราะฉัน..”
‘เคร้ง!’เสียงกระป๋องเบียร์เปล่าถูกโยนทิ้งไปไม่รู้ที่เท่าไหร่ ทั้งยังโดนขยำด้วยฝีมือของร่างสูงที่นอนก่ายอยู่บนโซฟาในผับนี้ มุมสงบแบบนี้.. กับร่างบางที่เอาแต่นั่งนิ่งจ้องเขาอยู่แบบนั้น
“เอาหน่อยมั้ย?”
“ฉันไม่ดื่ม..”ซูโฮที่รับเบียร์จากอีกคนได้ทันก่อนมันจะตกสู่พื้น มือบางวางสิ่งนั้นไว้บนโต๊ะโดยไม่คิดที่จะแตะต้อง
“เหอะ! แล้วมานั่งทำบ้าจ้องฉันอยู่ทำไม? ไม่อยากเห็นหน้าไม่ใช่รึไงวะ?”คนตัวสูงดูจะเมามากแล้วจริงๆ..เขาคิด เพราะใบหน้าคมเริ่มแดงก่ำพร้อมกับดวงตาที่เหม่อลอย
“..มันไม่ใช่เวลานี้ และตอนนี้ เมาแล้วก็พอ นายควรจะกลับบ้าน”เสียงหวานตอกกลับมาด้วยท่าทางนิ่งๆเช่นเคย เซฮุนแสยะยิ้มอีกครั้งแล้วเสมองไปอีกทาง
“ซูโฮ..”
“อะไร?”
“อย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใคร..เด็ดขาด”
“…?”อดที่จะเลิดคิ้วสงสัยกับคำพูดของอีกคนไม่ได้ เสียงพ่นลมหายใจแรงๆของเซฮุนดังขึ้นก่อนจะหันกลับมา
..ใบหน้าคมของเขา ..กำลังอาบไปด้วยน้ำตา..
เรื่องที่นายกำลังอ่อนแอใช่มั้ย?.. เซฮุน..
“เปาเปา เลิกร้องไห้ได้แล้วนะ ไม่งั้นพี่ร้องตามจริงๆด้วย”
จงแดพูดขึ้นเขาก็อดไม่ได้ที่จะงอแงบ้าง ในเมื่อเขานั่งปลอบคนตัวอวบนี่อยู่นานแล้ว ตั้งแต่จากที่โรงพยาบาลจนมาถึงที่บ้าน ไม่สิ.. ตั้งแต่นั่งรถกลับจากค่ายนั่นแล้ว คนๆนี้ก็ไม่มีที่ทาว่าจะหยุดเอาซะเลยจนแก้มกลมขาวบวมขึ้นไปพร้อมกับจมูกเล็กที่แดงจนเห็นได้ชัด
“อย่ามางี่เง่านะ..”บ่นเสียงอู้อี้ มือก็ยกขึ้นขยี้ตาไปมาจนร่างหนากลัวจริงๆว่าทั้งใบหน้าจะยู่รวมกันหมด
“งั้นก็เลิกร้องไห้สิครับคนดี..นะ”อีกครั้งที่มินซอกได้รับอ้อมกอดอุ่นๆจากคนข้างๆ
“ก็..หยุดปลอบสิ..”
“หือ? หมายความว่าไง”
“ยิ่งปลอบยิ่งทำให้ร้องไห้ไงเล่า!”มินซอกยู่ปากลงเล็กน้อย ร้องไห้เพราะเรื่องเพื่อนสนิทไม่เท่าไหร่ พอโดนปลอบแบบนี้ยิ่งร้องหนักเข้าไปอีก
เข้าใจความรู้สึกที่กำลังเสียใจ.. แต่รู้ว่าไม่ได้อยู่คนเดียวรึเปล่า?
“โอเคครับๆ ^^”
“ยิ้มอยู่ได้เป็นบ้ารึไง?.. ปล่อยได้แล้วด้วย!”มืออวบยกขึ้นผลักอีกคนแรงๆ จนต้องยอมคลายกอดออกแม้จะเสียดายอยู่ก็เถอะ โอกาสแบบนี้ได้จากคนๆนี้บ่อยซะที่ไหนละ
“มินซอก..”เรียกเสียงจริงจังจนคนฟังแทบสะดุ้ง
“อะไรอีกละ?”
“พี่กำลังเข้าใกล้เรามากขึ้นแล้วใช่มั้ย?”ถามมาพร้อมกับแววตาจริงจัง ไม่นานคนตัวเล็กกว่าก็ต้องเป็นฝ่ายหลบสายตาไปก่อน
“…”
“ทำไมไม่ตอบละ?”
“จะให้ตอบอะไรอีกวะ..” ทำไมเปาเปาตอบเสียงเบาขนาดนั้น?..
“หมายความว่า..”
“แล้วที่ให้กอดปลอบมาตลอด ยังไม่พออีกรึไง!”
อ้อ.. คิมจงแดเข้าใจแล้วละครับ เปาเปา ^______^
เพียงแค่ก้าวพ้นมาที่ประตูได้ไม่กี่ก้าว ร่างบางก็ทรุดลงนั่งร้องไห้ที่พื้นอีกครั้ง.. น้ำตามากมายพวกนี้เขาไม่รู้ว่ามันมาจากไหน รู้เพียงแค่ว่าเขาเจ็บไปหมด เจ็บจนอยากจะหายไปจากโลกนี้..
ขาเรียวเล็กใช้แรงทั้งหมดยันตัวลุกขึ้น พยายามก้าวเดินจนไปถึงห้องนอนก่อนจะทิ้งตัวลงกับเตียงราวกับจะให้มันโอบกอดเขาไว้ ใบหน้าหวานที่อาบไปด้วยคราบน้ำตาฝังลงกับหมอนนุ่มพร้อมเสียงสะอื้นที่ดังก้องไปทั่วห้องคอนโดหรูแห่งนี้ มือบางกำผ้าปูแน่นจนยับยู่ยี่
“ทำไม.. ทำไมฉันถึง..เป็นแบบนี้”
‘ไอ้เตี้ย! มึงนอนแล้วหรอ อย่าดิ อยู่กับกูก่อนนนน!’
‘เตี้ยมึงอย่าทิ้งกูดิวะ! มึงแม่งใจร้าย..’
‘มึงหายไปไหนมาวะ กูคิดถึงมึงสัดๆอะเตี้ย!’
‘มึงไม่ได้อึดอัด.. มึงเขิน’
ถ้อยคำมากมายฉายวนในหัวราวกับหนังเรื่องหนึ่งที่ถูกเล่นซ้ำไปซ้ำมา ..เสียงทุ้มเข้มคุ้นหูที่เขาไม่สามารถลบออกไปจากความคิดได้ซักที ร่างบางเหม่อมองไปที่พื้นที่ว่างข้างๆตัว
...ใบหน้าคมของอีกคนที่ระบายยิ้มกว้างพร้อมดวงตาที่จ้องมองมายังเขา มือบางยกขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่ราวกับคนไม่รู้ตัว หวังที่จะสัมผัส.. แต่กลับคว้าได้เพียงอากาศที่ว่างเปล่า..
ดวงตากลมใสหยุดนิ่งไว้ที่ตรงนั้นด้วยแววตาที่สั่นระริก ร่างบางทิ้งแขนลงอย่างหมดแรง.. น้ำตาที่เหมือนจะเหือดหายกลับเอ่อล้นออกมาอีกครั้ง
“ทำไม..ฮึก ทำไมนาย.. นายทำให้ฉัน.. เป็นแบบนี้ ..ชานยอล..”
ขาเรียวยาวก้าวออกจากห้องพบแพทย์ พร้อมก้มหัวให้กับเจ้าของห้องแล้วเดินออกมา ตาคมมองมุ่งตรงไปด้านหน้าตลอดทางเดินยาว ก่อนจะหยุดที่หน้าห้องพักหนึ่ง มือเรียวผลักประตูเข้าไปอย่างเงียบเชียบ ทั้งๆที่มันไม่ควรจะมีเสียงอะไรอยู่แล้ว นอกจากเสียงเครื่องมือแพทย์ดังอยู่เพียงเบาๆเท่านั้น
เลย์เดินเข้ามาวางของของตัวเองทั้งหมดไว้ที่โต๊ะเล็กๆ ก่อนจะลากเก้าอี้มานั่งลงข้างเตียง ร่างสูงผ่อนลมหายใจออกมาเสียงดัง ใบหน้าเข้มที่เคยนิ่งสงบราวกับสายน้ำไหลเอื่อย ตอนนี้กำลังแสดงอาการเหนื่อยล้าออกมาอย่างเห็นได้ชัด
“กูไปพบหมอมา เขาบอกว่ามึงเสียเลือดมาก..”
“….”
“แผลฟกช้ำมึงก็เยอะ มึงโดนของแข็งเหมือนท่อนไม้ใช่มั้ยวะ?”
“….”
“แล้วเขาก็อธิบายอะไรอีกไม่รู้เยอะแยะ กูฟังไม่หมดหรอก..”
“….”
“เพราะกูไม่เข้าใจภาษาหมอ.. แม่งฟังยาก”
“….”
“แต่เขาบอกว่าอีกนานกว่ามึงจะฟื้น แม่งนานแค่ไหนวะ?”
“….”
“มึงเงียบแบบนี้.. ไม่เหมาะกับหมาในปากมึงเลยว่ะ..”
“….”
“กู...”ดวงตาเรียวเหลือบมองเพื่อนตัวเองที่นอนนิ่งราวกับเจ้าชายนิทรา พยายามกระพริบตาหลายๆครั้งเพื่อไล่บางสิ่งบางอย่างที่กำลังจะออกมา.. เขาไม่อยากอ่อนแอในเวลาแบบนี้
เวลาที่คนอื่นไม่มีหลักเป็นของตัวเอง.. คนอย่างเขาจะอ่อนแอไม่ได้
“ไค.. ทำไมถึงให้กูพูดคนเดียวแบบนี้วะ? ทั้งที่มึงอยู่ตรงหน้ากูแท้ๆ”
“….”
“มึงน่าจะลุกมาด่า มากวนตีนกูนะเว่ย”
“….”
“กูพูดน้อยกว่ามึงหลายเท่า.. ทำไมตอนนี้กูพูดมากวะ? เพราะมึงหรอ..”
“….”
“มึงแม่ง..แย่ว่ะ”
“….”
“มึงชอบชื่อ จงอิน ใช่มั้ย? แต่พวกกูไม่เรียกเพราะแม่งยาวไป”
“มึงช่วยตื่นมาฟังกูได้มั้ย.. จงอิน มาฟังกูเรียกชื่อมึงไง...”
_________________________________________
เป็นไงบ้าง? ภาษามันดูดีรึเปล่า? แหะๆ
เรากลัวว่าอ่านแล้วจะขัดๆนะ พยายามอยู่.
ดราม่าแล้วจริงๆ.. ซึ้งมั้ย? บอกด้วยนะ
ตอนหน้าเข้มข้นสุดๆเลย หยอยมันจะ...
ขอบคุณทุกคอมเม้น ทุกกำลังใจ
ทุกคนที่กดเฟบ เราเห็นแล้วตกใจเลย!
ทุกคนน่ารักมากจริงๆ แต่งงานกันมั้ย?
ฮ่าๆๆ แหย่เล่นนะ ขอบคุณมากจริงๆ
เม้นกันหน่อยนะฮะ นะๆๆ อยากอ่านเม้น
ถือว่าเป็นเชื้อเพลิงให้คนแต่งนะ ^^
ความคิดเห็น