คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : SPECIAL PART 2 - ทำไมต้องผัวเมีย?
‡ Special Part ‡
{ KAI x SEHUN }
“ ทำไมต้องผัวเมีย? ”
ทำไมต้องผัวเมีย? ทำไมผมกับไอ้ตุ้ดถึงโดนล้อแบบนั้น?
ผมยังจำมันได้ดี ทุกเรื่องราวระหว่างเรา.
มันเป็นความทรงจำที่ดี และทำให้ผมเสียงน้ำตาครั้งแรกในชีวิต
และมันทำให้ผมรู้ว่า คนที่ชื่อ ‘โอเซฮุน’ เป็นได้ทุกอย่างสำหรับชีวิตของผม
มาสิผมจะเล่าให้ฟังเอง ..เมื่อสองปีก่อน ตอนพวกเราอยู่ม.ต้นปีสอง
ก่อนที่ผมจะย้ายมาเรียนที่แทอึน
เรื่องมันมีอยู่ว่า..
“เยส!! เข้าไปแล้วโว้ยยย!!”
เสียงร้องตะโกนแสดงความดีใจดังมาจากร่างสูงแต่ผอมบางที่เพิ่งซัดลูกบอลกลมเข้าประตูไปอย่างสวยงาม เจ้าของฝีเท้าหนักวิ่งกระโดดโลดเต้นไปรอบสนามอย่างคึกคัก ใบหน้าหวานติดหล่อที่เคล้าไปด้วยหยาดเหงื่อแย้มยิ้มเสียจนตาหยี
“โอเวอร์ไปแล้วมึงงงงง หมันไส้!” ร่างสูงผิวเข้มวิ่งเหยาๆเข้ามาหาเพื่อนก่อนจะคว้าเอวไว้แล้วจับทุ่มลงกับพื้น ถึงจะไม่แรงมากแต่มันก็จุกดีเหมือนกัน
“เชี่ยไค!! กูเจ็บนะ.. โอ่ยยย”
“มึงก็ไปแกล้งมัน เดี๋ยวก็ทะเลาะกันอีก”
“เนอะๆ ไอ้มินโฮ ไอ้ไคแม่งใจร้ายสัด!”
คนตัวสูงร่างกายสมส่วนที่เดินเข้ามาเป็นคนสุดท้ายเข้ามาฉุดคนที่นอนแอ้งแม้งคว่ำหน้าอยู่บนพื้นหญ้าให้ลุกขึ้นยืน เซฮุนปัดเศษหญ้าตามตัวออกไปโดยมีมินโฮคอยช่วยและภาพนั้นก็ยิ่งทำให้ร่างสูงอีกคนหมันไส้มากขึ้นไปอีกด้วย
“อื้อหือ.. โอ๋กันเข้าไปๆ ใช่สิกูมันไม่เทพบุตรมาเกิดแบบไอ้กบนี่นี่หว่า!”
“อะไรมึงงงง นี่น้อยใจรึไงว้า?”
“หุบปากไปไอ้ฮุน!!”
ไคทำท่าจะเข้ามาซัดเซฮุนอีกรอบ ซึ่งคนตัวเล็กกว่าเล็กน้อยก็ไม่ได้เกรงกลัวกลืนยื่นหน้ายื่นตาไปให้อย่างอวดดี จนสุดท้ายมินโฮก็ต้องเข้ามาห้ามเองอีกรอบ ..ไม่อยากจะบอกเพลียเหลือเกินกับพวกมัน -_-
“วันนี้กูอารมณ์ดีนะ ยิงประตูได้ไม่เอาเรื่องมึงแล้วกันไค เห้อ..ร้อนชิบหาย”
ทันทีที่พูดจบเซฮุนก็ขยับถกเสื้อขึ้นเช็ดหน้าตัวเองก็เผยให้เห็นหน้าท้องขาวเนียนที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อมากมาย กล้ามเนื้อเพียงเล็กน้อยแต่กลับดูดีเสียจนไม่น่าเชื่อ มือบางยังขยับคอเสื้อเข้าออกไปเพื่อให้เกิดลมเย็นๆพอให้คลายร้อน
..แต่ใครจะเชื่อว่าภาพเหล่านั้นกลับสะกดสายตาของคนอีกสองคนให้นิ่งสนิท
ร้อยวันพันปีเซฮุนไม่เคยถกเสื้อขึ้นสักครั้ง ออกจะอายที่จะเผยอะไรต่อมิอะไรต่อหน้าเพื่อน ไหงวันนี้เจ้าตัวกลับไม่มีทีท่าแบบนั้นเหลืออยู่เลย และพวกเขาก็รู้ได้ทันที
โอเซฮุน ..มีดีมากกว่าที่เห็นอีกเยอะ
ไคที่ตั้งสติได้แล้วก็พยายามสะบัดหัวไล่ความคิดแปลกๆของตัวเองออกไปจนหมด เขาเตรียมจะเดินเข้าไปลากเซฮุนไปห้องน้ำก่อนที่จะอ้อยใส่ไปมากกว่านี้ แต่ก็ดันเหลือบไปเห็นสายตาของเพื่อนสนิทข้างๆ
..สายตาของมินโฮกำลังจ้องมองไปยังคนตัวขาวอย่างเด่นชัด..
แววตา ‘แบบนั้น’ มันปิดไม่มิดเลยจริงๆ!
และเขาก็รู้ดีว่าคนอย่างมินโฮเป็นยังไง ..คนอย่างมันอันตรายเกินไปกับเซฮุน
“เห้ยๆๆ ร้อนก็ไปอาบน้ำดิวะ ไปเหอะยืนรอทำห่าอะไร” ไครีบเอ่ยเสียงดังขัดบรรยากาศที่ใกล้จะเงียบลงไปทุกที ร่างสูงเข้าไปคว้าคอเพื่อนสนิทมาแล้วออกแรงลากให้เดินไป ก่อนจะตามติดมาด้วยมินโฮที่แสร้งทำท่าทีให้เป็นเหมือนปกติ
ตั้งแต่วันนั้นผมก็มีลางสังหรณ์ไม่ดีมาตลอด
ทุกครั้งที่ผมเห็นมินโฮ ผมไม่สามารถทนได้ ..มันคือตัวอันตราย!!
“เออฮุน พรุ่งนี้ป่าววะ? ไปดูหนังกับ..”
“เห้ยเชี่ยยย! พรุ่งนี้ไปเล่นเกมบ้านกูกันมึง!!” ผมรีบแทรกตัวเข้าไปเสนอหน้าใส่ไอ้สองคนที่กำลังนั่งอยู่บนโต๊ะม้าหินอ่อนพอดี จะว่าผมหน้าด้านก็เอาเถอะ
คิมจงอินหรือเสี่ยไคคนนี้ไม่แคร์ครับ -_- บอกแล้วไอ้มินโฮมันอันตราย
อย่างที่ได้บอกไปไงครับ ว่าตั้งแต่วันนั้นไอ้หน้ากบเนี่ยมันก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังตีนไปเลย เซฮุนงู้นงี้ตลอด โคตรน่ารำคาญ!! ผมไม่ได้หึงนะเห้ย..
ผมแค่ไม่อยากให้มันมายุ่งกับเพื่อนผม ..มันนะโคตรอันตราย!!
“ไปๆๆๆ กูต้องไปถล่มด่านนั้นให้ได้! แม่งค้างมาหลายรอบล่ะ” เซฮุนมันพูดพร้อมหันมาทำหน้าตาพราวระยับใส่ผม ผิดกับมินโฮที่แผ่รังสีอาฆาตมาให้ผมอย่างปิดไม่มิด คนอย่างมันนะครับอยากได้อะไรต้องได้ ไม่แคร์ไม่สนห่าอะไรเลยสักนิด
และพักหลังมันมักจะเล่นงานผมด้วยวิธีแปลกๆเหมือนกัน..
“มึงไม่ได้บอกกูหรอ ว่ามึงจะไปทะเล แล้วชวนเพื่อนไปเล่นเกมเนี่ยนะ?”
“กู..กูเปลี่ยนใจแล้วไงมึง!” นั่นไงผมว่าแล้วว่ามันต้องขัดให้ได้ทุกที!
“อะไรกันวะ? เออๆ ช่างแม่งแต่กูจะไปบ้านมึงนะไค โอเค้?”
“โอเคคร้าบบบ โอเซฮุน!” ผมแทคมือกับมันหนึ่งทีแล้วหันไปยิ้มให้มินโฮอย่างมีความหมาย ผมคิดว่ามันก็ดูออกนะ มันไม่โง่หรอกครับและผมก็ไม่โง่เช่นกัน
“งั้นกูไปด้วย” ชิบหายล่ะครับไอ้มินโฮมันดันขอไปด้วยเฉยเลย -_-
“เห้ยมึงไม่ต้อง..”
“ไปดิ! ไปด้วยกันหลายคนแม่งหนุกดีออก!”
เซฮุนยิ้มร่าพร้อมหันไปกระแทกไหล่คนข้างตัวหนึ่งที มินโฮมันก็ได้โอกาสโอบไหล่ไว้หลวมๆซะเลย แม่งเอ้ย.. ผมอุตส่าห์ช่วยมันแต่ตัวมันดันไม่รู้อะไรเลย หาเรื่องใส่ตัวซะงั้น!
วอทเดอะฟ๊าคคคคคคคคคคคคคค!!
“ยิงมันเลย!! เออเชี่ย!! เอาให้ตาย.. ว้ากกกก โฮอย่าฆ่ากูเด้ะ!!”
วินาทีนี้.. คิมจงอินได้แต่นั่งแดกจุดอยู่ลำพัง -_-
ผมนั่งมองเพื่อนสองคนนั่งเล่นเกมด้วยกันมาเกือบชั่วโมงแล้วละ คือพูดตรงๆว่าไม่มีอารมณ์จะถล่มด่านหรือน็อคเกมไหนทั้งสิ้น แม่งหายไปตั้งแต่เห็นหน้าไอ้กบแล้ว!
คุณม่อตัวพ่ออย่างชเวมินโฮนี่หน้าโคตรบานเลยครับ เห็นแล้วโคตรหมันไส้! วันนี้ไอ้ฮุนก็ดันลั้ลลาเริงร่าโคตรอ้อยอย่างไม่มีสาเหตุเลยสักนิด คืออะไรมันจะจงใจขนาดนั้นทำเหมือนมันจะรักกันจริงๆงั้นแหละ..
อะไรนะ.. เห้ย! ไม่มีทางมันต้องไม่รักกันเด็ดขาด!!
“ไคมึงเป็นไรรึเปล่าวะ? นั่งทำหน้าเหี้ยไม่หายเลยนะ”
“หึ มึงถามกูแบบนี้.. เหมือนหน้ามึงไม่เหี้ยงั้นแหละ” ผมสวนกลับไอ้มินโฮที่มันพักเกมแล้วหันมาทักผม ถ้าจะทักขนาดนี้เข้ามาต่อยกันเลยดีกว่ามั้ง
“ถ้ามึงจะคุยกันขนาดนี้.. มึงฟัดกันเลยมั้ยสัด? พักนี้กัดกันบ่อยเป็นห่าไรกัน”
..เพราะมึงไงไอ้โอเซฮุน คนโคตรอ้อย! เพราะมึงนั่นแหละ!!
ผมได้แต่ร่ำร้องโวยวายเหมือนควายหายในใจแล้วเบือนหน้าหนี เดินไปหยิบมาม่ามาต้มกินแทน ปล่อยให้มันอยู่กันสองคนไป เอาจริงๆผมก็เริ่มเหนื่อยแล้วนะ คนนึงก็รุกซะทุเรศ อีกคนก็โง่เกินจะเยียวยา ..เออ เชิญพวกแม่งกินกันเองเถอะ!
“ชิบหายละ บะหมี่หมด เห้ยมึง! เดี๋ยวกูออกไปซื้อไรกินแปป จะเอาไรมั้ยกูจะซื้อมาเผื่อ อยากหาไรแดกก็ค้นๆเอาแล้วกัน เออฮุนไม่ต้องแดกนะเบียร์อ่ะ”
ผมสั่งรวดเดียวยาวๆคว้ากระเป๋าเงินแล้วเดินออกประตูไป แต่อยู่ๆปลายเท้าผมก็ชะงักมันเหมือนไม่อยากไปเท่าไหร่ แต่ก็ไม่อยากจะสนใจอะไรเท่าไหร่ ตอนนี้อยู่บ้านไปก็เซ็งเหมือนผีเฝ้าโลงอยู่ดี ออกไปเดินเล่นข้างนอกหน่อยผมน่าจะดีขึ้น..มั้ง
แต่มันก็ยังมีความรู้สึกแปลกๆอยู่ดีแหละครับ.. ใจมันสั่นแปลกๆ
หวังว่าคงไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกนะ
“ทำไมมึงงงง กลัวเปลืองหรอไอ้สัด!” เซฮุนแกล้งตะโกนตอบกลับไคไปแบบขำๆก่อนจะหันมาหัวเราะกับมินโฮอย่างนึกสนุก ร่างโปร่งชะเง้อมองจนเจ้าของบ้านหายลับไปหลังบานประตูแล้วก็วิ่งเข้าไปในครัวหยิบเบียร์กลับมาวางสี่ห้ากระป๋อง
..ทั้งที่โดนห้ามไปเมื่อกี้แล้วแท้ๆ
“มึงก๊งกันหน่อยป่าวววว อิอิ”
“อะไรวะ เมื่อกี้ไอ้ไคมันเพิ่งห้ามไปไม่ใช่หรอ? เออแล้วทำไมถึงโดนห้ามไม่ให้กินล่ะ อายุก็ไม่น้อยแล้วนะ”
มินโฮแกล้งพูดไปเรื่อยในขณะที่ขยับเข้ามาใกล้อีกคนโดยไม่ให้รู้ตัว ร่างหนายกยิ้มกับตัวเองอย่างพอใจก่อนจะคว้าเบียร์มากระดกกินบ้าง เซฮุนกระดกเบียร์เข้าปากไปอย่างรวดเร็วจนมันเลอะออกมาที่มุมปาก มือบางยกขึ้นปาดออกไปลวกๆพร้อมตอบ
“แม่งบอกว่ากูเมาแล้วเรื้อน ฮ่าๆๆๆๆ”
“เรื้อนหรอ.. กูอยากเห็นว่ะ”
“ห้ะ? มึงว่าไงนะ?”
ร่างโปร่งเอียงคอถามคนข้างๆด้วยเสียงที่เริ่มยานคาง เซฮุนเท้าเอนตัวไปทางด้านหลังในขณะที่มินโฮขยับเข้ามาซ้อนหลังพอดี มือหนาวางไว้ที่เอวบางโดยที่เจ้าของเริ่มจะไม่รู้ตัวเลยสักนิด
“อ่อเปล่า.. ไม่มีอะไร”
“หรอ? สงสัยกูจะหูแว่วว่ะ ฮ่าๆๆๆ” ..ออกอาการเร็วกว่าที่คิดแฮะ
ร่างหนารวบคนตัวบางกว่าขึ้นมาเกยไว้บนตักทันที ร่างอ่อนปวดเปียกในอ้อมแขนพยายามตั้งสติทั้งหมดพร้อมรัวคำถามใส่อีกคนไม่ยั้ง แขนบางถูกรวบไว้แน่นและเป็นไปได้ยากที่จะหลุดพ้นออกมา
“เหี้ยโฮ.. มึง..มึงจะทำไร..กู สัด!”
“พูดจาให้มันเพราะๆหน่อยสิมึง เมาง่ายขนาดนี้กูน่าจะพาไปบาร์ตั้งนานแล้ว”
นิ้วแกร่งไล่เกลี่ยแก้มใสที่เริ่มขึ้นสีแดงเบาๆจนเซฮุนต้องเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ร่างโปร่งเริ่มดีดดิ้นอย่างรุนแรงจนตะเกียกตะกายออกมาได้ แต่ด้วยสติที่เริ่มเลือนลางทำให้เขาไม่สามารถทำอะไรได้อีกนอกจากเขยิบตัวออกไปให้ไกลจากมินโฮมากที่สุด
“จะไปไหนวะมึง อยู่เฉยๆดีกว่าจะได้ไม่เหนื่อย..”
“โอ้ย!!”
เพียงแค่ออกแรงดึงข้อเท้าครั้งเดียวร่างของเซฮุนก็ไถลไปหาทันที ร่างหนาเคลื่อนตัวเข้าคร่อมทับอย่างรวดเร็ว มินโฮปลดเข็มขัดที่กางเกงออกแล้วนำมันไปล็อคที่ข้อมือขาวไว้แน่นและใช้หัวเข่ากดทับขาบางไว้ไม่ให้คนใต้ร่างหนีไปไหนได้อีก
“ปล่อย..กู ขอร้องนะ.. อย่าทำกูเลย.. เราเพื่อนกันไม่ใช่หรอมึง..”
เสียงหวานที่เคยดูแข็งแรงตอนนี้กลับสั่นเสียจนน่ากลัว ดวงตาคู่ใสเริ่มมีน้ำคลอหน่วยด้วยความกลัวเริ่มเกาะกินไปทั้งหัวใจ
แต่ซาตานอย่างมินโฮจะไปรู้สึกอะไรงั้นหรอ?
เรื่องนี้เป็นเรื่องจริง..
ยกเว้นตอนจะข่มขืนนะเออ55555555555555
ซารางเฮโยวว.
ความคิดเห็น