ห้องทดลองของสิงคร้าบ~

ลำดับตอนที่ #33 : กิจกรรม 9/10/56

 

กิจกรรม 9/10/56

“วันนี้สงบจริงๆเลยน้า~ ><” หนุ่มน้อยหน้าหวานนามว่า ‘สึซึนะ ยูเบ’นั่งกินเค้กอย่างสบายอารมณ์ แต่จู่ๆก็...

ปัง!!

“ท่านยูเบ!! มีกิจกรรมส่งมาครับ”เด็กหนุ่มผมสีดำ ดวงตาสีส้มนามว่าไรท์วิ่งเข้ามาในห้อง โดยมีลูกมังกรสีม่วงอ่อน ดวงตาสีฟ้าหรือไวท์บินตามมา

“ไรท์ไม่ต้องตะโกนก็ได้ -*- ท่านยูเบตกใจหมด”

“ขอบใจ~ ไรท์ ไวท์ ^O^ ”

มีทั้งหมด 3 กิจกรรม 

1. กิจกรรม ลอบสังหาร ชิงดวงตากลับคืนมา ( ของเรฟี่ ) 

เรฟี่จะให้เหล่านักเรียนวองโกเลียแอบลอบเข้าไปสังหารแก๊งยากูซ่าที่ทำผิดกฏหมาย

ฆ่าผู้อื่น แล้วชิงดวงตามา ขายให้กับชาวต่างชาติ และยากูซ่าแก๊งนั้นได้ เอาดวงตาของวองโกเลียไป สิ่งที่เป็นสมบัติ

ของโรงเรียน(และดวงตานี้คนที่เห็นมันจะบอกลักษณะต่างกันออกไป ) ดังนั้นนักเรียนทุกคนต้องไปเอา ดวงตานั้นคือมาให้ได้ !

หมายเหตุ : ดวงตาเรฟี่ให้ออกแบบค่ะ ( จะเอารูปมาติดก็ได้หรือวาดเองก็ได้น้าา )


2. กิจกรรม ทำขนมหวาน ( เซียร์ // ก็คนมันคิดไม่ออกนิหว่า .. )


ฉันจะให้พวกนาย ทำขนมหวานแบบไหนก็ได้ มา แต่ขอให้อร่อย กินแล้วไม่ท้องเสีย เพราะถ้าฉันกินแล้วท้องเสีย 

ฉันจะตามไปฆ่าล้างโคตร - - ( เดี๋ยวเถอะ เซียร์ // เรฟี่ ) 

หมายเหตุ : ขนมอะไรก็ได้ อร่อย ไม่เป็นอันตรายแก่ท้อง - -



3. กิจกรรม ตามหาของหาย ( สิง ) 

สวัสดีค้าบ ผมสิงน้า เป็นผู้ดูแล ละกิจกรรมครั้งนี้ สิงอยากให้ทุกคนช่วยกันตามหา สัตว์กล่องของสิงที่

ตอนนี้มันหายไปไหนแล้วไม่รู้ T^T หมอนั้นมันชื่อ เชอรี่ เป็นจิ้งจอกขี้อ้อน ธาตุ น้ำแข็ง

หมอนั้นมันหลุดออกมาจากกล่องและตอนนี้คงอยู่ในโรงเรียน อ้อ เชอรี่น่ะ จับยากนะ ระวังตัวด้วยละ

หมายเหตุ : เชอรี่ชอบ ไอติม ของหวาน ความสงบ ที่ชอบมาที่สุดคืออมยิ้มน้า

รูปของ เชอรี่

 

นี่ร่างคน ของเชอรี่จ้า ( อาจจะเจอตอนที่เชอรี่อยู่ในร่างคนก็ได้ )

“ไรท์ ไวท์ฝากเข้าบ้านด้วยนะ ผมจะออกไปทำภารกิจนะ เฮ้อ เชอรี่ตัวแสบ อืม..อันดับแรกก็ของเรฟี่จัง ไปขอให้รากูนคุงช่วยดีกว่า *0*” ยูเบตะโกนบอกคู่หูก่อนจะเดินออกจากบ้านไปหารากูน “ครับ!!”

[ยูเบ:บรรยาย]

          สวัสดีครับ ทุกคนผมสึซึนะ ยูเบ นักเรียนสังกัดวาเรียครับ ตอนนี้ผมกำลังจะไปหารากูนคุง โอ๊ะ มั่วแต่คุยกับคนอ่าน ถึงสำนักงานของรากูนคุงแล้ว *0* หืม? ใครง่า เด็กผู้ชายอายุประมาณ18ปีละมั้ง ผมสีน้ำตาล ดวงตาสีดำใครก็ไม่รู้ ผมเลยเดินเข้าไปถาม “ขอโทษนะครับ พี่ชาย”

“มีไร?”

“พี่ชายเป็นเพื่อนของรากูนคุงรึป่าวฮะ?” ผมส่งสายตาอ้อน

“อืม..จะว่างั้นก็ได้ มีธุระอะไรกันจิน”

“ผมมีเรื่องอยากให้รากูนเค้าช่วยหน่อยนะครับ พี่ชายชื่ออะไร?”

“คิริคุ ออสเรล เรียกคิริคุก็ได้ ตามมา”  พี่คิริคุเดินเข้าสำนักงานพาผมไปจนถึงห้องสุดท้ายที่เขียนว่า ‘Red Raven I’

“อยู่ในห้องนี่ ฉันไปละเจ้าหนู” พี่คิริคุก่นจะเดินจากไปเอามือตบไหล่ผมเบาๆ(ของที่เค้านะ)

ก๊อกๆ

“ใคร?” สั้นๆง่ายๆได้ใจความ

“ผมเองยูเบครับ ขอเข้าไปได้ไหม?”

“ได้สิ” พอเจ้าของห้องอนุญาต ผมก็เดินเข้าไปหา “มีอะไรเอ่ยถึงมาได้ยูเบคุง”

“ผมมีเรื่องอยากให้ช่วยหน่อยนะครับ ได้ไหมครับ?” ผมยืนกระดาษที่มีกิจภรรมของผมให้รากูนคุงอ่าน

“ได้สิครับ ^^ อืม~..ยูเบกลัวสินะถึงได้มาหาผมให้ไปเพื่อน ^^” รากูนคุงยิ้มให้ >////<

“อืม!” รากูนเดินไปหยิบเสื้อคุมสีแดงเหมือนสีเลือดขึ้นมาใส่ แล้วเดินมาจับมือผม “ไปกันเถอะครับ ^^ ”

ณ.บ้านหัวหน้าใหญ่ของแก๊งยากูซ่าที่ใหญ่ที่สุด

“เอ่อ รากูนคุงคือว่าแก๊งยากูซ่ามันมีหลายแก๊งนะแน่ใจได้ไงถึงเป็นแก๊งนี้” ผมกับรากูนคุงแอบอยู่ที่ต้นใหญ่ในบ้านของหัวหน้าใหญ่ของแก๊งยากูซ่าที่มีชื่อว่า ‘ซิราคูซ่า’

“หึหึหึ ความ-ลับ-ครับ ยูเบคุง” ชิ บอกหน่อยก็ไม่ได้ ฮึ งอนแล้ว เชอะ!! รากูนคุงมองหน้าผมก็จะหัวเราะออกมาเบาๆ

“หึหึ ยูเบนี่..ทำตัวเป็นเด็กไปได้นะครับ แต่ก็น่ารักดี...” ง่า~ ดูสิ รากูนคุงชมผมว่าน่ารักด้วย -///- แต่ชมว่าหล่อจะดีกว่า..

“ไปกันเถอะครับ..ได้เวลาแล้วครับ” พอรากูนคุงพูดจบก็จับมือผมกระโดดลงไปข้างล่าง ก่อนจะหันไปบอกรากูนคุงว่า “ที่นี่มีระบบปืนกล ผมจะไปเปิดระบบ รากูนคุงช่วยหาห้องของหัวหน้าใหญ่ได้ไหมครับ?” “ได้สิครับ แล้วเจอกันนะครับ ยูเบคุง” รากูนคุงบอกผมก่อนจะแยกตัวออกไป

หืม? มีระบบปืนกลกันผู้บุกรุกด้วยแฮะ แถมมีแทบทุกห้องอีกต่างหาก... เจ๋งเลย ถ้าผมไปที่ห้องคุมระบบ แล้วก็ไปจัดการไอ้คนคุมนั่นคนแรก แล้วใช้ระบบปืนกลนั่นยิงทุกคน แล้วก็คนท้ายด้วยยิงไอ้หัวหน้านั่น ก็เป็นอันเสร็จ!! หึๆ ถ้างั้นก็รีบไปตอนนี้เลยดีกว่า... แต่ตอนฝากหาห้องของบอสใหญ่ไว้กับรากูนคุงแล้ว

แล้วผมก็รีบวิ่งไปที่ห้องคุมระบบปืนกล แล้วก็จัดการหักคอคนคุมระบบหมดทุกคน ถึงแม้จะมีใครจะมายิงฉันก็เถอะ แต่ผมก็ฆ่ามันจนน่วมตายไปเรียบร้อยแล้ว... หึๆๆ รู้จักคนอย่างสึซึนะ ยูเบน้อยไปซะแล้ว...

ผมก็ไปยังแผงควบคุมระบบปืนกล เอ...ปุ่มไหนน้า...?

อ๊ะ!เจอแล้ว ปุ่มสีแดงนี่เอง  ผมคิดแล้วก็กดปุ่มสีแดงปุ่มนั้น เป็นอย่างที่คิดเลย ทุกคนตายกันเป็นใบไม้ร่วงเพราะระบบปืนกลนั่น สมน้ำหน้า! คิกๆ

แล้วผมก็รีบวิ่งไปยังห้องของไอ้หัวหน้าแก๊งยากูซ่านี่ โดยที่รีบวิ่งไปหลบกระสุนไป จนถึงที่ๆเป็นเป้าหมายสุดท้าย... แต่ว่ามันห้องไหน? T^T

ผมถีบประตูเข้าไปก็ปรากฎว่า... ทุกคนตายเกลื่อนหมด... โดยที่มีชายคนหนึ่งยืนถือปืนอยู่ตรงนั้น แต่ว่ารากูนคุงไปไหน? - -? ช่างมันเถอะ

“นายเป็นใครน่ะ? แล้วรากูนคุงอยู่ไหน?” ฉันชักปืนไรเฟิลออกมา เล็งไปที่หมอนั่น

“ไง... คุณนักเรียนสังกัดแห่งวาเรีย... รากูนคุง? ไม่รู้สิ ฉันยังไม่เห็นใครเลยนอกจากเธอ สึซึนะ ยูเบ..ไม่สิหรือจะให้เรียกว่าสไนเปอร์อัจฉริยะ มังกรนภาสังหาร” เสียงของเขาเอ่ยมากเช่นนี้ แต่เขารู้ได้ยังไง ผมยังไม่ได้บอกชื่อไปเลยนิ อีกอย่างข่าวก็ไม่น่าจะแพร่กระจายไปไวขนาดนั้นนี่ -*-

“แกรู้ได้ยังไง!!” ฉันพูดและขึ้นลำกล้องปืนก่อนที่หมอนั่นจะเอ่ยตอบกลับมาว่า...

  “ก็ฉันคือ...พระเจ้าไง ฮ่าๆ”

“เหอะ! พูดบ้าๆ!! นายเนี้ยนะ! พระเจ้า!! พูดยังไงผมก็ไม่เชื่อ!!! ไปตายไป๊!! ไอบ้า!!”ผมตะโกนใส่ไอ้หมอนั่นด้วยความหงุดหงิด แล้วผมก็ยิงใส่แขนซ้ายแขนขวาขาซ้ายขาขวา -*-

อ๊ากกกกก~

“ดวงตาของวองโกเลียอยู่ไหน?” ผมถามเจ้าหมอนั่น

“ฮ่าๆๆ ไปหาเองไป ไอ้เตี้ย!! ฮ่าๆๆๆๆ”

“แก...ว่าใครเตี้ยนะ!!!! อย่าอยู่เลย ตายไปซะ!!!”  ผมตะโกนใส่ไอ้หมอนั่นด้วยความโกธรแล้วผมก็ยิงๆๆๆๆๆๆใส่หมอนั่นจนไม่เหลือซาก มันบังอาจพูดถึงส่วนสูงของผม  ใครพูดเรื่องนี้มันต้องตาย มันต้องตายทุกคน!! เหอะ!!! หงุดหงิดเฟ้ย!!

“หาเองก็ได้ว่ะ!!” ผมเดินออกไปจากห้องนั้นด้วยความหงุดหงิด  แปะๆ ใครตบมือว่ะ? เดี่ยวพ่อฆ่าทิ้งซะเลยนี่ -*-

“เก่งนี่ครับ ยูเบคุง ผมเจอดวงตาของวองโกเลียแล้วครับ...”

“รากูนคุง!!” ผมกระโดดกอดรากูนคุงด้วยความดีใจ ดีที่รากูนคุงรับผมไว้ทันไม่งั้นล้มทั้งคู่แน่เลย

“ครับ? ตามมาสิครับ” ผมเดินตามรากูนคุงไปจบถึงห้องๆนึ่งที่เก็บดวงตาไว้มากกว่า แหวะ เห็นแล้วจะอ้วก น่ากลัว T^T หืม?..นี่มันดวงตาดวงนี้แปลกไปกว่าดวงตาอื่นๆ คงละใช่ละมั้ง ผมเดินไปหยิบกล่องใส่ดวงตา พร้อมเดินจับมือรากูนคุงเดินออกจากที่นี่ไป... เพื่อไปส่งของให้กับเรฟี่จัง

 

[ถารกิจแรกเสร็จสิ้น...]

.

.

.

.

“เหลืออีกสองภารกิจสินะ...-3-...อืม~..ทำของหวานกันเถอะ ^0^” ผมเดินจับมือรากูนคุงไปยังห้องครัว

“ยูเบคุง..ผมทำไม่เป็นนะ..” รากูนคุงเอามือเกาแก้ม ...ดูแล้วทั้งน่ารักทั้งหล่อ >////////<

“ไม่เป็นไรครับ ผมทำเป็น” อืม~..ทำอะไรดีน้า~ทำเค้กไวท์ช็อกโกแลตดีกว่า >O< ก่อนอื่นก็ใส่ผ้ากับเปื้อน

วิธีทำ

 

“เสร็จแล้ว >w<~ รากูนคุงไปส่งกับผมหน่อย”

“ได้สิ แต่ฉันขอกินหลังจากช่วยงานเสร็จได้ไหม? ยูเบคุง”

“อืม!! ได้สิ” ผมนำเค้กใส่จานก่อนจะเดินไปส่งเค้กให้เซียร์คุง

ก๊อกๆ

“เซียร์คุง ผมทำเค้กมาให้แล้ว ทานให้อร่อยนะครับ ^O^”

 

[ภารกิจที่2เสร็จสิ้น]

.

.

.

“เหลือแค่เชอรี่ ผมจะไปดูที่ห้องสมุด รากูนช่วยไปดูที่ห้องรับแขกหน่อยนะครับ” หันไปบอกรากูนคุง

“ได้ครับ ถ้าเจอผมจะโทรไปหานะ ยูเบคุง” “ครับ” ผมวิ่งไปดูที่ห้องสมุดของวองโกเล่

ผ่านไป 1 ชม.

แฮ่กๆ ไม่เจอ ต่อไปก็ห้องสมุดของวาเรีย เฮ้อ~ ยูเบสู้ๆ >O< ผ่านไปอีก 1ชม. อ๊ากกกก เหนื่อยก็เหนื่อย เชอรี่นะเชอรี่ ถ้าไม่ติดตรงที่น่ารัก พ่อฆ่าทิ้งไปนานแล้ว ฮึ!!  ผมเดินไปดูตามห้องต่างๆทั้งในวองโกเล่และวาเรียแต่ก็ไม่เจอ ผมเลยรอโทรหารากูนคุง ปรากฏว่ารากูนคุงก็ไม่เจอ ผมเลยบอกให้รากูคุงไปรอที่ผมที่ห้องพักก่อน

“ไง..” เสียงใคร? หืม? ว๊ากกก ตกใจหมดเลย

“เชอรี่!! หาตั้งหายแนะ!!” ตอนนี่เชอรี่อยู่ในร่างคน ผมสีเงิน ดวงตาสีทับทิมดูแล้วหล่อ -///- ดูผมสิตัวเล็ก น่ารัก T^T แง้ เชอรี่หล่อกว่าผมอีก

“งั้นหรอ?” ตามภาษาคนขี้แกล้ง แถมยังยิ้มเจ้าเล่ห์อีกด้วย!! จู่ๆเชอรี่ก็เอามือมาดึงแก้มผม

“โอ้ย!! เจ็บน้า~ TOT”

“อะไรนะ?” ยังไม่ยอมหยุดดึงแก้มแรงกว่าเดิม

“เจ็บ ปล่อยเค้าถึงน้า~ เชอรี่”

“หืม~ ได้สิ แต่ต้องพูดแบบนี้ก่อน ‘เชอรี่คุง ปล่อยเค้าถึงน้า~ เชอรี่คุงสุดหล่อ’ ฉันถึงจะปล่อย” หนอยแนะ เชอรี่ ฝากไว้ก่อน ผมเลยจำใจต้องพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน หึหึหึ ช่วยไปได้ต้องใช่ลูกไม้นั้นแล้ว สุดยอดวิชาลับของผม หึหึหึ..วิชาแกล้งบีบน้ำตา

“เชอรี่คุง อึก...ปล่อยเค้าถึงน้า~อือ..อึก..เชอรี่คุงสุดหล่อ..ฮื่อ..อึกเค้าทำเค้กไว้ด้วยน้า~ กลับไปหาสิงก่อนสิ เดี่ยวเค้าจะเอาเค้กไปให้นะ อึก...ฮือๆๆ”

เชอรี่เริ่มกระวนกระวาย “ได้ๆ จะรีบกลับไปเดี่ยวนี่เลย”

“จริงนะ”

“จริงๆ กลับแร้วๆ” เชอรี่วิ่งกลับไปหาสิง ก็ที่จะรู้ว่าผมแกล้งร้องไห้ หึหึหึ - w - / บ๊ายบาย หมาน้อย

ผมเลยเดินไปหารากูนคุงแล้วเอาเค้กให้รากูนไปหกชิ้น สิงเคยบอกว่ารากูนคุงมีเพื่อนอยู่5คนผมเลยให้ไปหกชิ้น

“บ๊ายบาย รากูนคุง”

“อืม บายครับ ยูเบคุง หลังวันถ้ามีอะไรให้ช่วยก็บอกอีกนะครับ” รากูนเดินกลับไปผมก็เดินเข้าไปเอาเค้กที่เหลือกลับบ้าน แถมผมแอบไปบอกสิงกว่าเชอรี่แกล้งผมด้วย หึหึหึ เจ้าหมาน้อยนายโดนหนักแน่

แถม!!

“เชอรี่คุง~” สิงลากเสียงเล็กน้อย จู่ๆผมของสิงเปลี่ยนไปเป็นสีแดง ดวงตาก็สีแดง โอ๊ะ เมยะคุงมาแล้ว

“ได้ข่าวว่าแอบไปแกล้งยูน้อยมาสิละ หึหึหึ เตรียมตัวเตรียมใจได้เลย” ผมเดินออกจากห้องนอนของสิง ก่อนจะได้ยินเสียงร้องของเชอรี่ดังไปทั้งบ้าน

ปิ้ววววว  ตูมม โครมมมมมมมม !!!

อ้ากกกกกกกกกกกกก

ในห้องรับแขก

“ง้ำๆ ท่านยูเบเสียงอะไรครับ” ไรท์หันมาถามผม ส่นไวท์นั่งกินเค้กไม่สนใจใครของในร่างลูกมังกร

“เสียงของเชอรี่นะ ง้ำๆ เหลือไว้2ชิ้นด้วยนะ เป็นของสิงกับเชอรี่”

“ครับ”

“รับทราบ ><” ไวท์ตอบแบบมีความสุข