นิกซ์วันเดอเรอร์ รับวิจารณ์นิยายทั่วราชอาณาจักร

ลำดับตอนที่ #21 : เคลียร์เรื่อง : The Black Lady ปริศนาสตรีถือตะเกียง [ธาร์มวันเดอเรอร์]

 

ประทับตรารับงานที่นี่

วิจารณ์ให้ น้องพิม

วิจารณ์โดย ธาร์มวันเดอเรอร์


 

ข้าคือ ธาร์มวันเดอเรอร์นะครับ ขอบคุณมากที่เลือกข้า หากมีข้อผิดพลาดหรือความเข้าใจผิดใดๆ ก็ต้องขออภัยด้วย และช่วยกรุณาบอกกล่าวแก้ไขความเข้าใจผิดของข้าด้วยนะครับ

ชื่อเรื่อง

     ดีมากเลยครับ  ชื่อเรื่องดึงดูดความสนใจดี บอกแนวของเรื่องชัดเจน  ชื่อภาษาอังกฤษอาจจะดูเรียบแต่ก็โอเคครับ

คาแรกเตอร์

     ค่อนข้างชัดเจนดีครับ สำหรับตัวละครในพาร์ทอดีต  และพาร์ทปัจจุบัน จะมีก็แต่เซดริก ที่ยังเดาคาแรกเตอร์ไม่ค่อยออก เพราะว่ายังมีบทน้อยอยู่และดูเหมือนว่าจะนิสัยต่างจากปีเตอร์  ไวท์เนอร์อยู่บ้าง(รึเปล่า?) 

การบรรยาย

     มีบทบรรยายบางส่วนที่ลุ้นระทึกน่าติดตาม  แต่เหมือนลุ้นแล้วลุ้นไม่สุด คืออารมณ์มันไปไม่สุดอ่ะครับ เหมือนดูทีวีฉากที่กำลังจะไคลแมกซ์ กำลังจะรู้ความจริงแล้ว.....ไฟดับพรึ่บ!  อารมณ์ประมาณนั้นน่ะครับ

     สำหรับเรื่องที่ลิเซียต้องค้นหาจิกซอว์เพื่อแก้ปริศนานั้น  ข้าไม่แน่ใจว่าข้ารู้สึกไปเองรึเปล่าว่ามักจะมีคำบรรยายบางส่วนที่ดูจะพยายามเสนอว่าปมปริศนานี้มันลึกลับซับซ้อนน่าหงุดหงิดเหลือเกิน  ทั้งๆที่เนื้อเรื่องขณะที่ดำเนินอยู่นั้น มันยังไม่ถึงจุดที่ซับซ้อนขนาดนั้นคือยังไม่พีคสุดนั่นเอง

     จากบทที่ 11 ข้าเข้าใจว่าท่านต้องการจะแสดงให้เห็นว่าลิเซียนั้นอยู่แต่ในภวังค์ของตัวเอง สงสัย หมกมุ่นอยู่กับปริศนา และท่านต้องการให้ผู้อ่านมองจากมุมของลิเซีย  จึงใช้บทสนทนาที่แสดงให้เห็นแต่ในมุมของลิเซีย (คือตอนนั้นลิเซียไม่ได้สนใจอะไรทั้งสิ้น ได้ยินแค่คำถามของพี่สาวที่โผล่มาในโสตประสาทโดยที่ไม่ได้ประมวลผลเลยตอบแค่ “อื้ม”)  แต่กระนั้น ข้าก็รู้สึกว่าบทมันด้วนๆ เหมือนขาดอะไรไป (แต่ข้าก็นึกไม่ออกเหมือนกันว่าขาดอะไร ขออภัยจริงๆ)

     อีกสิ่งหนึ่งคือ คำสั่งเสียและพินัยกรรมของคุณปู่ จากบทที่สี่ท่านบอกว่ามันคือคำสั่งเสีย (ซึ่งก็ถูก กระดาษแผ่นแรกคือคำสั่งเสียไม่ใช่พินัยกรรม) แต่ในตอนที่สิบสองท่านกลับบอกว่า “แมรี่หยิบกระดาษเนื้อดีที่ประทับตราประจำตระกูลบนหัวกระดาษแบบเดียวกันกับ'พินัยกรรม'แผ่นแรกออกมาอ่านให้เราฟัง” อาจจะเป็นเพียงจุดผิดพลาดเล็กๆแต่แก้ไขเสียก็ดีนะครับ  และที่ข้าสงสัยคือ คุณปู่รวยขนาดทำไมมีแต่คำสั่งเสียแต่กลับไม่มีกล่าวถึงพินัยกรรมเลยว่ายกอะไรให้ใครบ้าง? (สงสัยเฉยๆครับ ไม่ได้ว่าอะไร)

     ข้าไม่ค่อยโฟกัสในเรื่องของคำผิดที่เกิดจากการพิมพ์ผิดพลาดนะครับ  เพราะทุกคนก็พิมพ์พลาดกันได้ทั้งนั้น แต่จะดูเรื่องคำที่ใช้แทน ในช่วงของพาร์ทแรก ที่ลิเซียเข้าไปในห้องเก็บหนังสือเก่าของพิพิธภัณฑ์เรืออับปางนั้น มีคำบรรยายที่บอกว่า ‘หนังสือกองโตเร้นกายอยู่เบื้องหลังเงามืด’ ปกติแล้วคำว่า ‘เร้นกาย’ จะใช้กับคน(หรือสิ่งมีชีวิตที่เคลื่อนที่ได้) เมื่อมาใช้กับหนังสือเลยดูแปลกๆ เปลี่ยนเป็นคำอื่นน่าจะดีกว่านะครับ

     และอีกประโยคนึง ‘ความมืดมิดถูกถักทอจนดับแสงสว่างยามทิวาแห่งอดีตกาลอีกครั้ง’ คือ อ่านๆก็พอเข้าใจนะครับ  แต่คำว่า ‘ถักทอ’ มันไม่ได้สอดคล้องกับคำว่า ‘ดับ’เลย อ่านแล้วเลยงงๆไปพักนึง (เปลี่ยนเป็นคำอื่น อย่างเช่น กลบ น่าจะเข้ากันมากกว่ามั้ยครับ?)

โครงเรื่อง

     แน่นดีครับ  วางโครงเรื่องและความสัมพันธ์ของตัวละครไว้ได้ดี  ส่วนของพาร์ทปัจจุบันก็ใช้ได้ทีเดียว สามารถส่งต่อไปเล่าเนื้อหาสำคัญๆให้ผู้อ่านและลิเซียฟังจากพาร์ทอดีต แล้วค่อยกลับมาแก้ปริศนาในพาร์ทปัจจุบันอีกครั้ง

การดำเนินเรื่อง

     ในส่วนของบทแรกๆ ข้าคิดว่าท่านเฉลยปมความสัมพันธ์ของเจนและลิเซีย กับตระกูลแบล็คในอดีตชัดเจนเกินไป (เหมือนบอกกันโต้งๆ)และเร็วเกินไป  ซึ่งในส่วนนี้ท่านไม่จำเป็นต้องให้ตัวละครเป็นคนบอกความสัมพันธ์นั้นก็ได้(ที่เจนเดา)  เพราะข้าคิดว่าคนอ่านน่าจะเดาได้ไม่ยาก ในเมื่อท่านได้บอกใบ้ไว้แล้ว การที่ท่านให้ตัวละครเฉลยปมเร็วเช่นนี้(เพิ่งดำเนินเรื่องได้แปบเดียว) ทำให้ข้ารู้สึกว่าเสน่ห์ที่นิยายประเภทนี้ควรจะมีมันหายไป  คือ ควรจะให้ผู้อ่านได้มีเวลาคิด สะกิดใจซักแปปแล้วค่อยเฉลยก็ได้  ซึ่งในส่วนนี้อาจจะเป็นสไตล์การเขียนของท่านก็ได้ (คือไม่ได้ผิด ข้าแค่แสดงความคิดเห็นเฉยๆ) แต่ที่ข้าสะดุดที่สุด คือตอนที่เจ้าบอกว่า “บ้านของแมรี่ เฮอร์นีย์ แม่บ้านประจำปราสาทแบล็ค”  ซึ่งก่อนหน้านี้ เนื้อเรื่อง ตัวละครของเจ้ายังเพียงแค่เดาเฉยๆว่าตัวเองอาจจะใช่หรือไม่ใช่ “คนตระกูลแบล็ค”  และในจดหมายของแม่ทั้งสองคน ก็บอกเพียงว่า “ปู่ได้ให้พินัยกรรมไว้กับแม่บ้านเก่าแก่ของท่าน”  ไม่ได้มีส่วนใดก่อนหน้านี้ที่เป็นเครื่องยืนยันเลยว่า แม่รี่  เฮอร์นีย์ คือแม่บ้านประจำปราสาทแบล็ค  เหมือนกับว่าเจ้า “หลุด” ออกมา (หรือข้าอาจจะเข้าใจผิด?)  เมื่อเป็นเช่นนี้ก็เหมือนผู้อ่านทุกคนก็ไม่ต้องเดา ไม่ต้องติดตามอะไรต่อแล้วว่าทั้งสองคนนี้เกี่ยวข้องกับปราสาทแบล็คจริงหรือไม่ ทำให้ความสนใจที่จะติดตามเจนและลิเซียในเรื่องลดลงไป และยังทำให้ประโยค  “ยินดีต้อนรับสู่ร็อคฟอร์ดค่ะ.....ทายาทแห่งตระกูลแบล็ค” เหมือนหมดความหมายหมดความสำคัญและความน่าสนใจลงไปทันที  ทั้งๆที่ประโยคนี้ความจะเป็นประโยคที่ตรึงใจคนอ่านและเป็นประโยคเด่นที่มีผลต่อเนื้อเรื่องในตอนถัดๆไป

คำแนะนำ

     ข้ารู้สึกว่าสไตล์การเขียนของท่านเหมือนกับภาพยนตร์มากกว่านิยาย  ทั้งการตัดฉาก ตัด chapter คำพูดจบของแต่ละบท และการดำเนินเรื่อง สามารถเอาไปทำหนังได้สบายๆโดยที่แทบจะไม่ต้องปรับบทอะไรมากมาย อาจเป็นเพราะท่านถนัดในเรื่องของการบรรยายให้เห็นภาพจริง  ซึ่งก็เป็นข้อดีทีเดียว เพราะเหมือนกับผู้เขียนได้หลุดเข้าไปในโลกที่ท่านสร้างขึ้น  แต่ถ้าสมมติว่านิยายเรื่องนี้ของท่านได้ตีพิมพ์เป็นหนังสือ ข้าคิดว่าคงต้องมีการปรับกันบ้าง เนื่องจากเนื้อความในตอนหนึ่งๆของท่านนับว่าน้อย ประโยคจบปิดฉากของท่านนั้นก็มีมากตามตอนที่ท่านแบ่ง(และก็เป็นการจบที่สวยเสียด้วย) ไม่เช่นนั้นคงต้องซอยเป็นตอนย่อยๆมากทีเดียว แต่ถึงอย่างไร  ถ้าได้ตีพิมพ์จริงๆทางกองบก.คงให้คำแนะนำได้ดีกว่าข้าแน่ๆ  ขอให้โชคดีนะครับ

ทั้งหมดที่เราวิจารณ์ออกไปใช่ว่านักวิจารณ์อย่างเราจะทำได้ดีไปทุกอย่าง เเต่เราหวังเป็นอย่างยิ่งว่าให้คุณทำได้‘จงอย่าคาดหวังอะไรกับนักวิจารณ์นักเลย พวกเขาก็แค่คนธรรมดา’

ปล.เป็นเกียรติมากครับที่ได้มาวิจารณ์เรื่องนี้   อย่างที่บอก การใช้ภาษาในการบรรยายของท่านดีมากอยู่แล้ว อาจจะมีบ้างที่ใช้คำฟุ่มเฟือยแต่ก็เพื่อความสวยงามของภาษา ไม่ได้มากไปจนเยิ่นเย้อ  โครงเรื่องแน่น น่าสนใจน่าติดตาม  ถ้าได้ตีพิมพ์บอกกันบ้างนะครับ ข้ารอซื้ออยู่ ^_^

ปล.2 ข้าคอยติดตามดูท่านอยู่เสมอนะครับ ^_^

 

THE★ FARRY