คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #68 : เคลียร์เรื่อง : Black Merchant ลันซ่าพ่อค้ามืดแห่งกรีนยาร์ด [นิกซ์วันเดอเรอร์]
ประทับตรารับงานที่นี่
วิจารณ์ให้ claymask
วิจารณ์โดย นิกซ์วันเดอเรอร์
ชื่อเรื่อง
เป็นชื่อที่ดีทั้งสองภาษา แต่ชื่ออังกฤษจะะตั้งว่า black merchants หรือ dark merchants ก็ได้ แล้วแต่ความชอบเจ้า แต่ข้าว่าอย่างหลังเท่กว่า เมื่อได้ยินชื่อนิยายเรื่องนี้ข้าคิดว่าพระเอกจะขายไอเท่มต้องห้ามหรืออะไรที่มันดูลึกลับๆซะอีก พ่อค้ามืดแห่งกรีนยาร์ด
ถ้าพูดถึงพ่อค้ามืด หรือตลาดมืด เรามักจะนึกถึงอะไรที่มันเป็นสิ่งที่ไม่ดี เช่น พวกของเถื่อนหรือของผิดกฏหมาย แต่ในเรื่องนี้พระเอกของเรา ก็ไม่ได้ขายของผิดกฏหมายอะไร ไม่ได้โกงไปทั่วหรือหลอกขายอะไรจนถึงกับเป็นพวกต้มตุ่น เขาก็แค่ขายข้อมูลลับเท่านั้นเอง
หลังการตั้งชื่อมีหลายหลักการแต่เจ้าเลือกตั้งชื่อตัวเอกของนิยาย ดังนั้นเนื้อเรื่องมันก็ต้องเป็นเรื่องราวของ ลันซ่า
ตัวละคร
คาเเร็คเตอร์ของตัวละครเรื่องนี้ในจำนวนทั้งหมดมีอยู่คนเดียวที่โดดเด่นก็คือพระเอก นอกนั้นก็ดูธรรมดา ตอนอ่านครั้งแรกรู้สึกว่าเขามีเอกลักษณ์อยู่ในตัวเอง มีแรงดึดดูดน่าสนใจ จนทำให้จินตนาการไปก่อนล่วงหน้า ว่าต้องเป็นแบบนี้แน่เลย เเต่พออ่านมาเรื่อยๆมันเริ่มไม่ใช่ พระเอกไม่ใช่หนุ่มกะล่อนค้าขายธรรมดาอย่างที่คิด เขาเหมือนจะเกิดมาเพื่อการขาย แต่เหมือนจะสนใจตามหาสมบัติหรืออะไรอย่างอื่นมากกว่า
และเริ่มมีบทน้อยลงๆ พวกตัวประกอบเริ่มจะเข้ามามีบทเยอะกว่าพระเอก มีมากจนเหมือนพระเอกและนางเอกกลายเป็นตัวประกอบไปเลย ตัวละครมีภูมิหลัง มีการบอกเล่าเรื่องลาวความเป็นมาทั้งของคนและสถานดี ได้อย่างดีเยี่ยม แต่ดันขาดสิ่งที่สำคัญที่สุดไป คือความมีมิติของตัวละคร ตัวละครในเรื่องนี้มีบางคน บางฉากที่ไร้ชีวิตชีวาเเละสีสัน ไม่มีความนึกคิดอะไรที่แตกต่างกัน หลายคนในเรื่องนี้จะชอบพูดอะไรเป็นคำคมเสมอ เจ้าพยามจะเขียนให้ทุกคนดูฉลาดเหมือนๆกัน ในนิยายเรื่องนึงเมื่อมีคนฉลาดมันก็ต้องมีคนโง่ คนบ้าๆบอๆมาสร้างสีสันให้ไม่น่าเบื่อ โลกจะได้ไม่ขาดสมดุล ถ้าทุกคนรู้ทันกันไปหมดมันจะสนุกอะไร
ในนิยายเรื่องนี้ในหัวของตัวละครมีแต่การต่อรองๆซะทุกอย่างเลย รวมถึงคนที่ไม่ได้เปนพ่อค้า หรือแม้แต่สัตว์ก็ตามที ถ้าทุกคนรู้ทันกันไปหมดมันจะสนุกอะไร
การบรรยาย
นิยายเรื่องนี้ใช้ภาษาดีมาก สำนวนก็ดีมาก การพรรณนาก็ยอดเยี่ยม แต่ขอให้เจ้ารักษาจังหวะการบรรยายให้ดีอย่างต่อเนื่องเเละสม่ำเสมอ การเปรียบเปรยอาจจะดูไม่เข้าใจในบางครั้ง ในตอนแรกๆเขียนกลับไปลับมาจนสับสน เว้นวรรคไม่ถูกต้อง
ถ้าเปรียบการบรรยายของเจ้าคงจะเปรียบได้กับการเดินของคนเมาที่ไม่ราบรื่น ตะกุกตะกักเเละติดขัดตกหลุมตกบ่อข้างทางอยู่เรื่อยเชียว และที่สำคัญมาก วินด์ เจ้าเรียงลำดับความสำคัญกับบทบรรยายไม่ถูก
นิยายเรื่องนี้จะสมบูรณ์แบบมากถ้าเจ้าบรรยายในสิ่งที่ควรบรรยาย และไม่บรรยายในสิ่งที่ไม่ควรบรรยาย ซึ่งต้องพิจารณาเองว่าควรหรือไม่ควรตรงไหน จุดนี้ถือว่าเป็นอะไรที่เข้าใจยากสำหรับคนไม่เข้าใจ ก็อย่างเช่น ตอนที่เนื้อเรื่องมันจะสนุก แต่กลับมีมีบทพูด แล้วก็ไปบรรยายในสิ่งที่มันไม่จำเป็น ส่วนที่คนอ่านอยากเห็นภาพกลับไม่บรรยาย
ย้อนอดีตมากเกินไป จนมันยืดเยื้อ อืมอันนี้ก็สำคัญนะ ถ้าเป็นไปได้ให้ย้อนฉะเพาะเรื่องที่สำคัญจริงๆกับการดำเนินเรื่องแบบที่ว่าถ้าไม่เล่านะนิยายจะไปต่อไม่ได้ สำหรับของพวกตัวประกอบไม่จำเป็นต้องพูดถึงเลย หรือถ้าเจ้าอยากจะเล่าก็ไม่ต้องย้อนเหตุการณ์แต่เขียนเล่าคราวๆในมุมมมองอื่นแทนแบบสั้นที่สุด
บทสนทนา ขาดความเป็นธรรมชาติ ไม่ค่อยสมบูรณ์ หรือ บางครั้งก็สบูรณ์มากเกินไปจนดูเว่อไปหน่อย อย่างคำว่า หัตถ์ขวาของราชาเนี่ย ใช้คำว่ามือก้ได้มั้ง มือขวาแห่งองค์ราชา ดูมีพลังกว่ากันตั้งเยอะ
เนื้อเรื่อง
เปิดอ่านมาตอนแรกรู้สึกชอบทันทีกับคาเเร็กเตอร์ของพระเอก เดาไปว่ามันต้องสนุกแน่ๆ คงเป็นคนที่ลึกลับทำให้สาวๆหลังไหล พลอตเรื่องเป็นอะไรที่นาสนใจและค่อนข้างหาอยากที่จะมีพระเอกทีตรงใจเช่นนี้ นางเอกก็ดูฉลาดรู้ทันพระเอกดีและคิดว่ามันคงจะเป็นเรื่องราวของลันซ่า
แต่มันไม่ใช่ ถ้าอ่านแบบเผินๆ จะเห็นว่านิยายเรื่องนี้เน้นเรื่องการค้าขาย การต่อรอง ชั้นเชิง และเน้นกลยุทธการตลาด แต่จริงๆมันไม่ใช่ สิ่งที่ข้ารับรู้ได้คือ สัญลักษณ์ต่างๆนาที่เจ้าต้องการให้คนอ่านรู้ และความขัดแย้งระหว่างหลายตระกูลที่อะไรก็ไม่รู้ เหมือนเจ้าจะเน้นสองอย่างนี้เอามากๆ ลันซ่า เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับสงครามของสองตระกูล แค่เพียงอยากได้ดาบ ถูกโยงให้มาพัวพันกับบัลลังกรีนยาด แล้วก้ได้รับการตอบแทนโดยการคุมตลาดของกรียนยาร์ด แต่เหมือนเขาไม่ดีใจกับตรงนี้เลย แล้วถ้ารู้ว่าใครเป็นคนฆ่าพ่อแม่จะนำไปสู่การโค่นราชบัลลังหรือป่าวเนี่ย จนข้าเริ่มสับสนว่าพลอตของนิยายเรื่องนี้คืออะไรกันเเน่ พ่อค้าหรือสงครามระหว่างดินแดน เท่าที่ดูมาลันซ่าไม่ได้ขายของเป็นชิ้นเป็นอันในฐานะพ่อค้าจริงๆเลยสักครั้ง เอ่อมีสมัยตอนเด็ก ไม่มีตอนไหนที่เขาขายเพราะอยากขาย มีแต่เบื้องหลังตลอด
พ่อค้าคนอื่นแน่นอนต้องการเงิน เเล้วจุดมุ่งหมายที่แท้จริงของลันซ่าคืออะไร รวมรวมผ้าคลุม หาสมบัติ ยุติความขัดแย้ง ค้นหาความจริง แก้แค้น ผจญภัย หรืออะไร สุดท้ายลันซ่าต้องการอะไรกันเน่
แต่ขอชื่นมว่าเจ้าผูกเรื่องได้ดี ตัวละครมีความเชื่อมโยงเกี่ยวพันกันเปนเรื่องราวทุกฝ่ายต่างมีเหตุผลของตน แต่บางทีก้เป็นเหตุผลที่ไม่อาจเข้าใจ เนื้อหาของเรื่องเป็นอะไรที่เครียดพอสมควร มีแต่การฆ่าฟันกัน สงสารตระกูลรอยมากเลยไม่รู้ทำไรผิดนักหนาใครก็จ้องจะฆ่า วันนี้ข้าก้ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าจะคว่ำบาทนาโคเปียเพื่ออะไร ไม่มีตัวละครหรือฉากไหนเรียกสีสันได้เลย ฉากที่เครียดมากๆก็ยังถ่ายอดออกมาได้ไม่ถึงอารมณ์พอ ตรงนี้ทำให้นิยายขาดความหน้าติดตาม ตั้งเเต่อ่านมา พระเอกกับนางเอกมีบทด้วยกันน้อยมาก ความสัมพันธยังไปไม่ถึงไหน โอ้ตรงนี้แหลที่ข้าอยากอ่านมากที่สุด
ขาดความสมเหตุสมผลที่พียงพอ เป็นเหตุให้คนอ่านแคลงใจในหลายๆด้าน และที่จะขาดไม่ได้ คือความเป็นที่สุดที่นิยายทุกเรื่องจะต้องมีอย่างน้อยหนึ่งอย่าง ไม่อย่างนั้นคนอ่านก็จะไม่รู้สึกอะไรเลย เช่น สนุกก็สนุกสุดๆ เศร้าก็เศร้ากันจนน้ำหูน้ำตาไหล ดราม่าจนเจ็บขั้วหัวใจ หรือตื่นเต้นจนหยุดอ่านไม่ได้ไปเลย หรืออื่นๆ
ปัญหา
ข้ามองเห็นปัญหาของเจ้าในนิยายเรื่องนี้เเละข้าจะบอกเจ้า เจ้าคนเดียวนะเนี่ยที่เพิ่มหัวข้อนี้ให้
1 รสนิยมในการตั้งชื่อ เอ่อ ข้าไม่รู้หรอกว่าจะเอามาจากไหน ภาษาอะไรไม่สำคัญ แต่ขอให้มันฟังดูดีและเข้ากับตัวละครจะดีมาก
2 คำคมแต่ไม่คม ข้าอยากบอกเจ้าว่า ดีแล้วที่มีคำคม แต่คำคมไม่จำเป็นต้องอยู่ในรุปแบบของการการเปรียบเทียบหรือคำพูดที่เข้าใจยากเสมอไป บางครั้งคำพูดที่แสนธรรมดาแต่กินใจมันก็กลายเป็นคำคมได้เหมือนกัน
3 ลำดับความสำคัญ เจ้าต้องแยกให้ออกระหว่างตัวเอกกับตัวประกอบว่าใครสำคัญกว่าและใครควรจะมาก่อน
4 เอกลักษณ์ที่หายไป นิยายเรื่องนี้มีเอกเอกลักษณ์อยู่แล้วตั้งแต่มองเห็นชื่อเรื่อง เเต่มันถูกมองข้าม มันไม่ถูกยิบยกเอามาทำให้โดดเด่น ผู้แต่งไปให้ความสำคัญกับสิ่งอื่นที่คนอ่านไม่ได้สนใจ และไม่ใช่สิ่งที่จะทำให้นิยายเรื่องนี้แตกต่าง
ทั้งหมดนี้ขอให้เจ้าไตรตรองดูเถิดมือขวาของข้า และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเจ้าจะไม่โกรธข้านะ ถ้าทำร้ายจิตใจเจ้าก็ต้องขอโทษด้วย
'ทั้งหมดที่เราวิจารณ์ออกไปใช่ว่านักวิจารณ์อย่างเราจะทำได้ดีไปทุกอย่าง เเต่เราหวังเป็นอย่างยิ่งว่าให้คุณทำได้
จงอย่าคาดหวังอะไรกับนักวิจารณ์นักเลย พวกเขาก็แค่คนธรรมดา
ความคิดเห็น