ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    1D yaoi Fic "This is my secret" อุ๊ปส์...รู้แล้วเหยียบไว้

    ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 321
      0
      18 ต.ค. 56


    3

     

    “โว้วลูอิส!! นี่มันสุดยอดมาก นายเห็นโทรศัพท์มือถือฉันไหม? หายไปไหนว่ะ… ช็อตเด็ดเลยนะเนี่ย!!”แฮร์รี่ค้นในกระเป๋ากางเกงของเขา

    ลูอิสหักรถเข้าข้างทางทันที เซนยกมือขึ้นบังแสงไฟจากรถด้วยท่าทีเบลอๆ เดินเซไปเซมาเหมือนคนเมา ลูอิสเห็นดังนั้นจึงรีบออกจากรถและตรงไปที่เซนอย่างเป็นห่วงทันที

    “เซน!!! เซน!!” เซนหันตามที่เขาเรียก เซนบรือมองเขาที่ยืนห่างออกมาไม่กี่ฟุต ลูอิสอยากจะเป็นลม ถ้าเขามาช้ากว่านี้อีกนิดเซนอาจนั่งรอเขาที่โรงพักข้อหาอนาจารในที่สาธารณะได้

    “ลู…อึ๊ก ลูอี้?”พอเซนเห็นลูอิสเต็มตาเจ้าตัวก็ยิ้มก่อนจะหยุดยืนและเกาก้น

    ใบหน้าคมเข้มของเซนมีรอยช้ำห่อเลือดบนคิ้วซ้ายกับโหนกแก้มขวา ลูอิสเบิกตากว้าง นี่มันเรื่องใหญ่แล้วนะ!!

    “ซะ เซน! นายเป็นอะไรมากไหม!!” ลูอิสรีบเข้าไปจะประคองเด็กหนุ่ม เซนยิ้มกว้าง ละมือออกจากก้นของเขาและเดินไปหาลูอิสทันที แต่จังหวะกลับไปไม่เป็นใจ เซนเดินสะดุดขาตัวเองและล้มมาบนตัวลูอิส

    โครม

    “เฮ้ย!!”ลูอิสและแฮร์รี่ประสานเสียงขึ้นแทบจะพร้อมๆกันเมื่อเซนล้มลงบนตัวของเขา แถมยังกระแทกปากลงจูบระหว่างจมูกกับแก้มของเขาอีกต่างหาก

    ลูอิสถอนหายใจพรืด ไม่อยากจะจินตนาการถ้าหากมันโดนปากเขาขึ้นมา

    “เซน…ลุกเว้ย ไอ้ตัวยุ่ง”เขาดุเซน พยายามดันเซนออกไปแต่อีกคนไม่ช่วยเขาเลย แถมยังทิ้งตัวลงมาเต็มๆ

    “ม่าย..อึก ม่ายหวายลุกไม่ไหว…”ลูอิสกุมขมับ เสียงร้องเท้าแฮร์รี่วิ่งเข้ามาใกล้

    “ลุกขึ้นมาเลยนะไอ้บัง!! ไอ้วิตถาร”แฮร์รี่ล็อคคอเซนลุกขึ้นไปในที่สุด เขาจึงยกหลังมือเช็ดน้ำลายเหม็นๆของเซนออกไป

    กลิ่นเหล้าหึ่งเชียว?

    “นายกินเหล้าหรอเนี่ย?!”ลูอิสอยากจะพ่นไฟใส่หน้าเซน ถ้าเป็นแบบนี้เขาจะกล้าพาเซนกลับไปที่บ้านได้ยังไง มีหวังเซนโดนกักบริเวณแน่ๆ

    “ฮะๆ ช่าย เมาเลย~~~”เซนตอบพลางหัวเราะเอิ้กอ้าก

    แฮร์รี่แยกเขี้ยวและปล่อยมือที่ล็อคคอเซนเอาไว้จนเซนล้มกระแทกพื้นดัง แอ๊ก

    “เฮ้ย แฮซ!”แฮร์รี่ ยักไหล่เชิดริมฝีปากมองลูอิสหน้าบึ้ง

    “อะไร?”แฮร์รี่ตอบเสียงห้วน

    “แฮซ ตอนนี้มันคับขันนะ อุ้มเซนขึ้นไปนั่งบนรถ! เลี่ยมอยู่ไหนเนี่ย เวรเอ้ย”ลูอิสพึมพัมกันตนเองในประโยคสุดท้ายและมองไปรอบตัว

    แฮร์รี่มองเซนอย่างไม่สบอารมณ์แต่ก็ยอมพะยุงอริของเขาให้ลุกขึ้นก่อนลากไปวางแหมะบนเบาะหลัง พอเห็นเปลือกตาที่พยายามขยับขึ้นลงแล้วค่อยเบาใจ ถ้าไอ้บังมาสลบไปเพราะเขา ลูอิสคงโกรธเขามากกว่านี้

    คิดแล้วก็หมั่นไส้ เขามาก่อนเห็นๆ แต่ลูอิสกลับตามใจไอ้เซนเท่าๆกับเขา อะไรที่เขามีถ้าเซนร้องอยากได้ลูอิสก็จะให้เสมอ กระทั้งพอโตขึ้นมาแล้วมันก็ยังชอบแย่งลูอิสตลอด

     “นี่!”เด็กหนุ่มหันไปมองลูอิสที่ตบหน้าเขาเบาๆ

    “หื้ม..”

    “เลี่ยมอยู่ไหน?!”

    “เล่ียม?...ไม่ได้อยู่แถวนี้หรอ?”

    “ไม่มี! เซนตั้งสติ เล่ียมอยู่ไหน?”ใจลูอิสเริ่มแกว่งไปมาแล้ว เลี่ยมมักเป็นคนที่คุมสถานการณ์เสมอ เขาจึงไม่เคยเห็นเซนและเลี่ยมออกนอกลู่นอกทาง

    “อึก…อยู่ในงาน”

    “งานอะไร?”เซนเกาหัว

    “อืม เอิ่ม…อ้อ!! ปาร์ตี้!”

    “ห๊ะ? ปาร์ตี้? ที่ไหน”

    “แถวนี้..แหละ เอิ้ก”

    ปึก…แฮร์รี่กุมขมับและลุกหนีเซนทันที ็ทนสภาพรุงรังของเซนไม่ไหว ลูอิสไม่ได้สนใจแฮร์รี่นักตอนนี้เขาเป็นห่วงเลี่ยมมากกว่า ลูอิสประคองหน้าเซนให้หันมาสบตาและคาดคั้นต่อ

    “นายจำได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น?”

    เซนคิด…เขาจำได้ไหมว่าอะไรเกิดขึ้น? เขาพยักหน้าลง

    “อิๆ แต่ต้องจูบก่อนถึงจะบอก มะๆ จุ๊บๆ”

    “ไม่มีทาง!!”แฮร์รี่แหว ลูอิสส่งสายตาดุให้เขาเบาเสียงลง แฮร์รี่ชักสีหน้า

    “อะไร! อย่าบอกนะว่านายจะจูบมันอ่ะ!”

    “เซนกำลังเมา นายจะอะไรนักหนาฮะ”

    “หมายความว่านายยอมจูบมันงั้นหรอ!”

    “แฮร์รี่…”

     

    “ถ้านายจูบมันก็ต้องจูบฉันด้วย!”

     

    ลูอิสอ้าปากค้าง รู้สึกเหมือนในหัวของเขาว่างเปล่า ก่อนที่ใบหน้าจะซับสีเลือด

    ไอ้เด็กบ้า พูดอะไรไม่คิด!

    ลูอิสหลบตาของแฮร์รี่ทันที เขาหันไปจ้องเซน

    “อะ แฮม… เออ เซน ไม่เล่นเป็นเด็กๆหน่า บอกมาว่าเกิดอะไรขึ้น”

    “ฮึก ไม่อาวววว จะจุ๊บๆ”

    ลูอิสกุมขมับแล้วนวดเบาๆ เขาจะประสาท เซนไม่เคยเมาขนาดนี้มาก่อน เขาหันไปหาแฮร์รี่ดึงอีกฝ่ายมาใกล้ก่อนกระซิบ

    “ฉันไม่จูบเจ้าเซนอยู่แล้ว แค่จะแกล้งจูบแก้มหรือหน้าผากแทน”

    “ไม่ได้”แฮร์รี่พูดเสียงแข็ง

    “แฮร์รี่…”

    “งั้นนายต้องหอมฉันก่อน” แฮร์รี่ทำแก้มป่องยืนเข้ามาหา

    ลูอิสท้าวเอว เขาเริ่มไม่พอใจขึ้นมาแล้ว เขาไม่ชอบเลยที่แฮร์รี่ชอบดื้อดึงกับเรื่องเล็กๆ ลูอิสหันไปหาเซน

    “หลับตาก่อน”

    “โอเค!!”เซนหลับตาลงอย่างว่าง่าย แฮร์รี่ยังคงยิ้มและเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ แต่ลูอิสไม่สนใจยืนหน้าเข้าไปจูบที่มุมปากของเซนเบาๆก่อนผละออกมา โดยไม่สนใจแฮร์รี่

    “บอกได้รึยังว่าเลี่ยมอยู่ไหน”ลูอิสพูดเสียงดุ

    “อืม…ปาร์ตี้”

    “สภาพแบบนี้ฉันนึกว่าแกเข้าบาร์เกย์มาซะอีก”แฮร์รี่ประชด

    “ฉันรู้ว่าปาร์ตี้ แต่ที่ไหน?”

    เซนกำลังอ้าปากจะพูดบางอย่าง ตอนนั้นเอง…

    โครม!!

    ลูอิสและแฮร์รี่หันไปมองด้านหลังของพวกเขาแทบจะพร้อมๆกัน และสิ่งที่เห็นก็ทำให้พวกเขาอ้าปากค้างกันอีกครั้ง

    เลี่ยมกำลังนั่งอยู่บนรั่วสูงเกือบสองเมตร และของที่ตกลงมาเมื่อครู่ก็คือกระเป๋าเสื้อผ้าสีฟ้าหม่นๆหนึ่งใบ

    “ลูอิส?”

    “เฮ้”แฮร์รี่เอ่ยร่าเริงพลางโบกมือให้เลี่ยม ในขณะที่เลี่ยมเองก็โบกกลับมาเช่นกัน

    ไม่นะ!! นี่เขาคลาดสายตานิดเดียวเซนก็กลายเป็นขี้เหล้าแถมเลี่ยมก็ใจแตกกลายเป็นโจรขึ้นบ้านชาวบ้าน!!

    ในขณะลูอิสเกือบจะหน้ามืดเป็นลมนั่นเอง เลี่ยมก็หันกลับไปแล้วดึงใครบางคนขึ้นมาจากกำแพงอีกฝาก

    เด็กผมทอง ขาวๆ     ไนออล?

    “เลี่ยม! นั้นแกจะทำอะไรห๊ะ!”

     

    “พาไนออลหนีออกจากบ้านครับ”

     

    3 ชั่วโมงที่แล้ว

     

    “นี่พวกเธอน่ะจะไปไหม?”คนขับรถตะเบ่งเสียงถามพวกเขา “เฮ้!! ฉันถาม จะไปไหม?”

    “ไม่ไปครับ!!!”

    ไม่รอให้ประตูเลื่อนปิดจนมิดรถประจำทางก็บึ่งออกไปทันที

    เซนรู้สึกว่าพวกเขายืนนิ่งโดยไม่รู้สาเหตุ…และเขาไม่รู้จะเริ่มยังไง

    แต่เลี่ยมรู้สาเหตุดี พวกเขาแค่เล่นตามภาษาวัยรุ่นทั่วไป ไม่ได้คิดอะไรด้วยซ้ำ ประสบการณ์เรื่องพวกนี้ก็ไม่ได้โชกโชนอะไร

     

    แถมเซน….ยังเป็นหนุ่มเวอร์จิ้นเสียด้วยซ้ำ(แม้ว่าเจ้าตัวจะไม่รู้ว่าเขารู้ก็ตาม)

     

    แต่มีสิ่งหนึ่งที่พวกเขาชอบ…คือความลับ

    สมัยม.ต้นเลี่ยมโดนแกล้งประจำเพราะเขาเป็นเด็กที่ค่อนข้างเรียบร้อย ทำให้เขาเริ่มมีงานอดิเรกเป็นการสะสมความลับ และใช้มันเล่นงานฝ่ายตรงข้ามให้เรียบ จนกระทั้งวันหนึ่งเขาใช้มันเพื่อช่วยเซน (ตอนที่ี่ต่อยกันแย่งตุ๊กตากลับมาให้เพอร์รี่ พวกเขายังไม่ได้คบกันจริงจังอะไร) ตอนนั้นเองที่พวกเขาพบว่าการเสาะหาความลับน่ะมันสนุกแค่ไหน

    ขณะเดียวกันเรื่องนี้ก็เป็นความลับระหว่างพวกเขาทั้งคู่ ไม่มีใครรู้นอกจากพวกเขา เลี่ยมและเซนสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆในขณะที่จอมวายร้ายในโรงเรียนหลายคนเริ่มเงียบหายไปในที่สุด

    ถ้าพวกเขามีเรื่องที่อยากรู้แล้วไม่ได้คำตอบ มันก็จะกวนใจพวกเขาเสมอครั้งนี้ก็เหมือนกัน…

    “เฮ้…”เมื่อเซนไม่เริ่มเลี่ยมจึงเริ่มเอง เขาโบกมือเล็กน้อยให้ไนออลสังเกตุ

    ไนออลเงยหน้าขึ้นและกำลังจะถอดหูฟังออก แต่ตอนนั้นเองที่หนุ่มร่างสูงท่าทางขี้ยาคนหนึ่งเดินเข้ามา

    “ไนออล!! ทำไมแกถึงเปิดไฟห้องน้ำทิ้งเอาไว้ห๊ะ!! รู้ไหมว่าตั้งแต่ที่แกมาอยู่ด้วย ค่าไฟมันเพิ่มขึ้นมาขนาดไหน! แม่ถึงได้มาหาว่าฉันใช้ไฟเปลือง ไม่ได้ดูสเลยว่าไอ้เด็กกำพร้าอย่างแกมันเป็นคนกินค่าน้ำค่าไฟ!”

    คนๆนั้นผลักหัวไนออลอย่างแรง เด็กหนุ่มไม่ได้ทำท่าทางแยแสอะไรมากนัก เขาใส่หูฟังและกดอะไรเล่นในโทรศัพท์ต่อ

    “ฉันพูดแกไม่ได้ยินรึไงห๊ะ!!”

    “ดังขนาดนี้ไม่ได้ยินก็แปลกแล้วล่ะครับ” เลี่ยมเอ่ยขึ้นอย่างสุภาพ เซนสะดุ้ง เพื่อนสนิทของเขาปากไม่มีหูรูดจริงๆ

    ไนออลแอบยิ้มบางๆที่มุมปากทั้งๆที่ยังก้มหน้าอยู่

    “เออ เพื่อนผมมันพูดกับผมน่ะครับ พอดีผมตดดัง”เซนบอก ก่อนหันไปหาเลี่ยม “ไอ้บ้าแกจะพูดดังทำไมเขารู้หมดแล้วว่าฉันตด”

    “เหอะแล้วไป”ชายหนุ่มบอก “นี่จะเตือนอะไรเอาไว้นะ อย่ามายุ่งกับไอ้เด็กนี่ให้มาก มันมั่วจะตาย แถมผิดเพศอีกต่างหาก นี่ถ้าฉันไม่คอยดูและนะชอบแอบไปขายตัวอยู่เรื่อย”

     

    โห…สภาพยับเยินแบบนี้ยังดูแลคนอื่นได้อีกเนอะ เซนแอบกัดในใจเพราะอดหมั่นไส้ไม่ไหว

     

    “มานี่มากับฉัน”อยู่ดีๆชายหนุ่มคนนั้นก็ดึงไนออลลุกขึ้น

    “ไม่!”ไนออลตวาดเสียงดังพลางดึงมือออก

    “นี่แกกล้าหือกับฉันเหรอ!”

    “ฉันไม่อยากทำ!”

    เซนและเลี่ยมที่เป็นคนนอกได้แต่ยืนมองสถานการณ์เงียบๆ แต่ถ้าหากเกิดอะไรรุนแรงพวกเขาก็รู้ดีว่าพวกเขาจะไม่ยอมปล่อยให้ไนออลโดนทำอะไรเช่นกัน

    “หมอนี่มันคนเมื่อเช้ารึเปล่า”เซนกระซิบถามเลี่ยม เลี่ยมพิจารณาก่อนผยักหน้า

    “อืม”

    “มานี่!!”คนๆนั้นกระชากหูฟังของไนออลออก ทั้งยังดึงเสื้อของไนออลให้ลุกขึ้น แต่ไนออลขัดขืน

    “ไม่!”เด็กหนุุ่มพยายามพลักอีกคนออก ก่อนจะหันมามองเลี่ยมและเซนด้วยสายตาขอร้อง

    “ถ้าเขาไม่อยากไปก็อย่าบังคับเลยนะครับ”เลี่ยมกล่าวเรียบ

    หนุ่มคนนั้นตวัดสายตา “อย่าเสือก!”

    จังหวะนั้นเองที่ไนออลเสยหมัดขึ้นใส่คางของคนตัวสูงกว่าอย่างจัง

    ผลัก!!

    เซนพุ่งเข้าไปดึงไนออลออกมาทันทีพร้อมๆกับที่เลี่ยมเข้าไปกันหนุ่มร่างสูงให้ออกห่าง แต่อีกฝ่ายกลับสวนหมัดเข้าใส่เลี่ยมอย่างรวดเร็ว เลี่ยมเสียหลักล้มลงทันที

    “นี่มันเรื่องของผัวเมีย พวกแกมายุ่งอะไรไม่ทราบ!!”

    “อ้อสรุปแล้วที่ด่าเขามั่วตั้งแต่แรกๆ นี่แกพูดถึงตัวเองใช่ไหม?”เซนทนเก็บหมาในปากของเขาได้ไม่นานเท่าไหร่นัก ชายหนุ่มโกรธจนเลือดขึ้นหน้า จะพุ่งเข้ามาหาไนออลกับเซน แต่เลี่ยมลุกขึ้นพลักอีกฝ่ายออกไปก่อน

    “อย่าครับ…ใจเย็นก่อน”เลี่ยมดันอีกฝ่ายออก

    “เออ!! มันชอบมั่วนักนี่ ยั่วฉันอยู่ทุกวัน”

    พูดเสร็จก็ทำท่าจะชกเลี่ยมอีกครั้งแต่เด็กหนุ่มตั้งการ์ดรับไว้  การต่อสู้ที่ดูเหมือนจะเสียเปรียบเพราะเลี่ยมตัวเล็กกว่ากลับไม่เป็นอย่างที่เห็น เพราะเห็นได้ชัดว่าเลี่ยมรู้จักการต่อสู้ดีกว่าชายร่างสูง เซนหาอะไรบางอย่างในกระเป๋าของเขาอย่างเร่งรีบ

    เลี่ยมหลบหมัดของายตัวสูงได้ก่อนชกเข้าอย่างจังที่ลิ้นปี่ของอีกฝ่ายจนคนๆนั้นล้มลง

    “อั๊ก…พะ พวกแก…”หน้าของชายหนุ่มขี้ยาแดงก่ำขณะกุมท้องอยู่บนพื้น เลี่ยมขยับไหล่ที่ออกแรงไปเมื่อครู่ด้วยความรู้สึกแปลกๆ

    ชายร่างสูงพะยุงตัวลุกขึ้น แต่เซนวิ่งเข้ามาแล้วเอาอะไรบางอย่างจี้ไปที่ชายร่างสูง

    “อ๊ากๆๆๆๆๆๆ”ตอนที่เซนเลื่อนตัวออกมา ชายร่างสูงก็หมดสติไปแล้ว…

    “ทำไมนายชอบหาที่ช็อตไฟฟ้าเจอตอนที่ฉันโดนซ้อมไปแล้วทุกรอบเลยนะเซน”เลี่ยมกล่าวอย่างอดทน

    “ฉันเป็นเจ้าชายขี่ม้าขาวต่างหาก”ก่อนจะหันไปมองไนออลที่ยืนตาค้างมองพวกเขา

    “สวัสดีไนออล ฮอเรน”เซนยิ้มกว้าง ขณะเสยผมขึ้นโชว์หน้าผากของเขา “ฉันคือเซน มาลิค ส่วนข้างๆฉันน่ะ คือ-“

    “ผมเลี่ยม ไพน์ครับ”

    “สะ…สวัสดี”

    “อุ๊ย…”เลี่ยมร้อง

    “อ๊ะ…นายเป็นอะไร?”เซนหันไปหาเลี่ยม

    “ฉันคิดว่าไหล่ฉันหลุด”

     

    หลังจากนั้นไนออลก็ร้องอย่างตกใจแล้วรีบพาพวกเขาไปยังคลีนิคที่ใกล้ที่สุดทันที โดยที่เซนช่วยลากพี่ชาย(ลูกชายของคนที่รับเลี้ยงไนออล)ของไนออลขึ้นไปนอนบนเก้าอี้แถวนั้น เลี่ยมเคยไหล่หลุดมาแล้วจึงไม่ตกใจอะไรมากนัก ประกอบกับเซนก็เคยพาเลี่ยมไปโรงบาลเพราะไหล่หลุดมาแล้วเช่นกัน แต่ไนออลตกใจมาก ซ้ำยังดูกลัวยิ่งกว่าตัวเลี่ยมเองเสียอีก

    “ฉันขอโทษที่ทำให้พวกนายต้องเดือดร้อนนะ”ไนออลกล่าวขณะที่ช่วยทาแผลให้เลี่ยม เซนรู้สึกเสียดายนิดๆที่อดโดนทำแผลแบบเลี่ยม เขาน่าจะวิ่งเข้าไปให้โดนต่อยสักนิดนึงก็ยังดี

    “ฮะๆ สบายมาก เลี่ยมเคยเป็นมากกว่านี้อีก”

    “ใช่ครับ ผมเคยไหล่หลุดมาแล้วสามครั้ง สบายมาก”

    “ฮะๆ”ไนออลหัวเราะเสียงน่ารัก เซนกับเลี่ยมชะงักไปด้วยความแปลกใจ

    “พวกนายสองคนแปลกคนชะมัด ฮะๆ”

    เซนยิ้มกว้าง เขาแปลกงั้นหรอ? คงงั้นมั้ง

    ทั้งสามหัวเราะให้กัน ก่อนที่ไนออลจะเบิกตากว้าง “แย่ล่ะ!!”

    “มีอะไรรึเปล่าครับ?”

    “ฉันมีงานต้องทำน่ะสิ นี่ยังไม่ได้เตรียมการเลย!”

    “นายทำงานอะไรล่ะ?”เซนถาม

    “ก็…”

     

    What doesn’t kill you make you stronger!!! Stand a little taller doesn’t mean I’m lonely when I’m alone~~

    เลี่ยมมองกระดาษหลากสีที่หอยระโยงระยางจากเพดานห้อง กระดาษสีเหล่านั้นถูกตัดเป็นรูป อสุจิ

    “นายทำงานอะไรหรอไนออล”เซนถามกล้าๆกลัวๆขณะมองไปยังสาวน้อยสาวใหญ่ที่มองตรงมายังพวกเขาตั้งแต่ตอนที่พวกเขาก้าวเท้าเข้ามาในงาน

    เพื่อนคนหนึ่งในไนออลโทรมาลางานกระทันหันทำให้ไนออลไม่มีคู่มือช่วยงาน พวกเขาเลยเสนอตัวชวยทันที เลี่ยมช่วยถือของเล็กๆน้อยๆเพราะแขนอีกข้างยังใส่ปลอกพยุงแขนอยู่ ขณะที่เซนต้องยกลังเหล้าขึ้นมา

    “ฉันทำงานเป็นบาร์เท็นเดอร์น่ะ”

    “แต่นายยังไม่ถึง 18”

    “ใครว่าฉัน 20 แล้วต่างหาก”ไนออลยืนบัตรประชาชนปลอมให้พวกเขาดูด้วยท่าทางขี้เล่น เลี่ยมยิ้มบาง

    “ผมก็ 21 แล้วครับ”เลี่ยมล้วงบัตรของตัวเองออกมาโชว์บ้าง เซนเบิกตากว้าง

    “แกไปทำมาตอนไหนน่ะ ทำไมไม่ชวนฉันเลย”

    “พี่สาวฉันพึ่งทำให้เป็นของขวัญวันเกิดน่ะ”

    ไนออลส่วนเสื้อกักให้พวกเขาแต่ละคนใส่ เสื้อผ้าพวกเขาดูไม่แน่อยู่แล้วจึงไม่เป็นปัญหา

    “ว้าววว พวกเธอมากันแล้ว”หญิงสาวคนหนึ่งตรงเข้ามา บนศรีษะของเธอมีมงกุฎสีเขียวแสบตาตัดกับผมบลอนด์สวยของเธอ ดวงตากลมโตมองมาที่พวกเขา

    “งานเริ่มจะสนุกแล้ว เพื่อนๆฉันถามหาเครื่องดื่มใหญ่เชียว”เธอท้าวเอวด้วยท่าทีสบายๆ

    “พวกนาย นี่คือ สกาเล็ต เธอเป็นเจ้าของงาน”

    “ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ”เธอจับมือพวกเขาอย่างเป็นกันเอง

    “นี่คือเซนและเลี่ยมครับ วันนี้เอ็มเม็ตต้องพาแม่ไปโรงบาลเลยมาไม่ได้น่ะครับ”

    “ไม่เป็นไรจ้ะ …แต่เพื่อนเธอไม่เป็นไรนะ แขนเขา…”

    “สบายมากครับ เขาช่วยของเล็กน้อยๆ แล้วก็ไม่ต้องห่วงนะครับ ค่าจ้างยังเท่าเดิมครั้บ”ไนออลบอกด้วยน้ำเสียงน่ารักฉะฉาน

    ริมฝีปากสีแดงสดของสกาเล็ตยิ้มกว้างให้พวกเขาก่อนที่เธอจะเดินกลับเข้าไปหาเพื่อนสาวของเธอต่อแล้วคุยกับอย่างสนุกสนาน

    “เออสรุปนี้มันงานอะไรหรอ?”

    “ฉลองวันฉีดอสุจิน่ะ”

    “ห๊ะ!”

    ไนออลชี้ไปที่ป้ายอะไรบางอย่าง เซนและเลี่ยมหันพรึบไปพร้อมกัน

    ‘ผัวไม่ต้องของอสุจิก็พอ!!!’

    เซนขำพรืด เลี่ยมมองเพื่อนสนิทด้วยสายตาดุๆ

    “อะไร? อย่าบอกนะแกไม่ขำ”

    เลี่ยมยักคิ้วก่อนเข้าไปช่วยไนออลจัดแคชเชียร์ ไม่ถึงสองนาทีต่อมาไนออลก็ส่งถาดเครื่องดื่มชุดแรกให้เซน เซนยกออกไปให้สาวๆในงานทันที พวกเธอร้องวีดว้ายกันทันทีเมื่อพบว่าคนที่ยกถาดมาเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา

    “เธออายุเท่าไหร่เนี่ย”

    “อีกสามวัน 21 ครับ”เซนขยิบตาให้สาวโสดสูงวัย เขาเรียบรู้ในเวลาอันรวดเร็วว่าสาวๆพวกนี้ทิปหนักยิ่งกว่าอะไร ยิ่งเขาอ้อนมากๆเงินยิ่งมาเพียบ

    แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ต้องแลกด้วยการโดนลวนลามสีชมพู สาวๆชอบตีก้นเขาเป็นพิเศษ แถมยังชอบส่งแก้วให้เขาจิบเป็นเพื่อนอีกต่างหาก

    ไนออลมองเซนแล้วหัวเราะน่ารัก “ไม่ไปช่วยเพื่อนนายหน่อยหรอ เดี๋ยวก็เมากลับบ้านพอดี”

    เลี่ยมยิ้มบาง เขาเงยหน้ามองไนออล “เสียงหัวเราะของคุณ…”

    “ทำไมหรอ ฮะๆ”ไนออลหัวเราะอีกครั้ง

    “มันดูแสแสร้งมาเลยนะครับ”

    …แววตาของไนออลที่มองเลี่ยมเปลี่ยนไปทันที เด็กหนุ่มผมบลอนด์เหยียดยิ้มมุมปาก

    “งั้นหรอ”

    “ท่าทางของคุณ การพูดการจาก็ดูแสแสร้งมากๆ”

    “งั้นหรอ?”ไนออลหยุดมือที่กำลังเชคเหล้า เขาวางมันลงบนโต๊ะ เปิดฝาและเทมันลงบนแก้วทุกใบบนถาด ก่อนตักน้ำแข็งใส่แต่ละแก้วด้วยความรวดเร็ว

    เมื่อเสร็จแล้วไนออลจึงพิงบาร์พลางกอดอก ช้อนนัยน์ตาสีฟ้าเข้มมองเลี่ยม

    “แล้วนายอยากเห็นไหมว่าจริงๆแล้วฉันเป็นยังไง”

     

    “อุ๊บ…”เลี่ยมเผลอร้องออกมาเบาๆเมื่อตัวเขากระแทกเข้ากับตู้อะไรซักอย่าง

    “ โทษที ฉันลืมไปว่านายเจ็บแขนอยู่”ไนออลแลบลิ้นเลียริมฝีปากใบหน้าเจ้าเล่ห์ เขาถอยตัวออกก่อนถอดเสื้อกักของบาร์เท็นเดอร์ออกตามด้วยเสื้อยืด ไนออลมองตรงไปยังเลี่ยมที่ยังมองเขาด้วยสายตานิ่งเรียบ พลันรู้สึกท้าทายขึ้นมา เขาเบียดตัวเข้าไปใกล้เลี่ยมอีกครั้งเลื่อนมือลงปลดซิบของเลี่ยม ตอนนั้นเองที่เลี่ยมสอดมือเข้ามาที่ท้ายทอยของไนออลและดันเขาเข้าไปจะจูบ ไนออลขืนตัว

    “ฉันไม่จูบ”

    “แต่ผมชอบจูบ”เลี่ยมบอก ขณะเดียวกันก็แอบมองไปรอบๆห้อง มีไม้ถูกพื้นและอุปกรณ์ทำความสะอาดจิปาถะวางบนชั้นวางของ มีกลิ่นน้ำยาทำความสะอาดนี่พวกเขาอยู่ในห้องเก็บของใช่ไหมนะ?

    “แต่ฉันไม่ชอบ”ไนออลดันหน้าเลี่ยมให้หันกลับมามองตนเอง

    “งั้นเราก็เลิกทำเถอะครับ”เลี่ยมยืนยันคำเดิม พลางเบี่ยงตัวออก

    “เดี๋ยว! นายจะเลิกทั้งๆที่นายก็มีอารมณ์แล้วเนี่ยนะ!”

    “เดี๋ยวมันก็หายเองแหละครับ”

    “โอ้พระเจ้า!!”ไนออลมองเขาด้วยสายตาเหลือเชื่อ เด็กหนุ่มยกนาฬิกาขึ้นดูด้วยใบหน้ากังวล ไนออลมองเลี่ยมอีกครั้งพร้อมกุมขมับ ก่อนจะถอนหายใจพรืด

    “ก็ได้!”

    “ก็ได้อะไรครับ”

    “จูบไง!”

    “โอเคครับ”เลี่ยมยิ้มบางๆ

    “แต่ห้ามเกิน 20 นาทีเด็ดขาด”ไม่อย่างนั้นทุกคนจะเริ่มสงสัยได้ว่าบาร์เทนเดอร์หายไป ….ว่าพวกเขาหายไป

    เลี่ยมสอดมือเข้าไปดึงไนออลกลับมาอีกครั้งแล้วพวกเขาก็จูบกัน เร้าร้อนรุนแรงจนไนออลตั้งตัวไม่ทัน เขาดันตัวออกทันที

    “เดี๋ยวๆ ขอเวลานอก แฮกๆ”

    “ไม่ได้ครับเดี๋ยวไม่ทัน”

    “ดะ อุ๊บ  อื้อ!!”ไนออลครางในลำคอขณะสอดนิ้วเข้าไปในเรือนผมของเลี่ยมรู้สึกเสียวซ่านไปทั้งตัวจนต้องจิกนิ้วเท้าลงบนพื้น

    เลี่ยมปล่อยมือซ้ายออกจากท้ายทอยของไนออลในขณะที่อีกฝ่ายใช้มือทั้งสองข้างโอบรอบคอของเขาเอาไว้แน่น รู้สึกได้ว่าไนออลกำลังโอนน้ำหนักมาที่เขา เขาถอนจูบออกก่อนจูบที่ไหปลาร้าของไนออลแล้วเลื่อนขึ้นกระซิบเบาๆ

    “มีถุงยางไหม?”

    ----[เนื้อหาส่วนนี้ไม่อ่านก็พอจะรู้....แต่ถ้า...ลงเมลไว้นะจ้ะ]----

     

    You just let me love you~~ เซนที่กำลังเมาได้ทีร้องเพลงพร้อมกับอวดท้าเต้นยืึดยือของเขาต่อสาวๆ เรียกเสียงเฮฮาได้เป็นอย่างดี ตอนนี้เสื้อยืดของเซนหายไปแล้ว เหลือแต่เสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงยืนส์เท่านั้น

    “นั้นอะไรน่ะ? ฉันออกไปเอาของแปบเดียว พวกเธอมอมเหล้าเด็กเสิร์ฟแล้วหรอเนี่ย”สกาเล็ตพูดยิ้มๆ เธอพึ่งเอาอสุจิสดๆที่พึ่งส่งมาถึงไปไว้ในห้องน้ำ อีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมงนี้เธอจะได้เป็นแม่คนแล้ว แต่เธอก็ต้องหน้าซีดทันทีที่ได้ยินประโยคถัดมา

    “ฉันปล่าวมอมเหล้านะ ฉันแค่เพิ่มความรักให้เด็กนี่ต่างหาก”

    “เจส!? อย่าบอกนะว่าเธอเอายาอีให้เขากินน่ะ!”

    “ฮ่าๆ เธอรู้ไหมว่าเขาไม่รู้จักมันด้วยซ้ำ”

    “โอ้ไม่นะๆ”สกาเล็ตลากเซนออกมาทันที เธอมองเด็กหนุ่มอย่างเป็นห่วง

    “นายอายุ 21 มาได้ยังไงโดยไม่รู้จักยาอีนะ”สกาเล็ตกุมขมับ เซนยิ้มกว้างตาเยิ้มเหมือนคนเมาไม่มีผิด

    “ใครก็ได้เบาเพลงหน่อยเถอะดังเกินไปแล้ว นี่มันปาร์ตี้ฉันหรือปาร์ตี้พวกเธอกันแน่นะ!!!”สกาเล็ตตวาด แต่เหมือนจะไม่มีใครสนใจ

    เซนรู้สึกผะอืดผะอม เขาทำท่าจะอ้วกออกมา

    “ไม่ๆ ห้ามนะ อย่าอ้วกเด็ดขาด”สกาเล็ตดันเซนไปในห้องน้ำทันที เธอส่งเซนเข้าไปในนั้นแล้วปิดประตู

    โอ้กกกกกก เซนปล่อยแทบหมดไส้หมดพุง

    สกาเล็ตถอนหายใจอย่างโล่งอกที่เซนไม่อ้วกบนพื้นห้องของเธอ

    เธอหันไปที่บาร์พบว่าไม่มีใครอยู่ สองคนนั้นไปไหนนะ? ทำไมไม่ดูแลเพื่อน หญิงสาวคิดขณะเดินตรงไปยังบาร์

    “ไปไหนนะ?”

    “มีอะไรหรอครับ?”ไนออลลุกขึ้นมาจากใต้บาร์ สกาเล็ตตกใจเล็กน้อยก่อนถามไนออล

    “ธะ เธอทำอะไรอยู่หรอ?”

    “มองหาอะไรเบาๆน่ะครับ ผมรู้สึกว่าทุกคนเมาเกินไป มีแต่คนอยากได้วอดก้าทั้งนั้นทั้งที่ผมพยายามเสริฟคอกเทลแล้วแท้ๆ”ไนออลบอก ขณะที่แอบใช้มือรูดซิบกางเกงอยู่หลังบาร์

    “ก็ใช่นะสิ แต่ช่างเถอะฉันแค่มองหาพวกเธอเพื่อจะถามเรื่องเพื่อนนายน่ะ…”

    “ทำไมหรอครับ?”

    “คนที่เหมือนคนอาหรับน่ะ จริงๆแล้วเขาอายุเท่าไหร่หรอ?”

    “20 นะครับ”

    “แล้วทำไมเขาไม่รู้จักยาอีล่ะ!?”

    “มีคนเอายาอีให้เซนกินหรอครับ!?”เลี่ยมที่พึ่งเดินเข้ามาถามทันที สกาเล็ตพยักหน้า

    “ตอนนี้อ้วกอยู่ในห้องน้ำพวกนายจัดการด้วยแล้วกัน”สกาเล็ตกุมขมับ

    เลี่ยมแอบสบถอะไรบางอย่างขณะรีบเดินตรงไปที่ห้องน้ำทันที ไนออลรีบขอโทษเธอทันทีและบอกว่าจะรับผิดชอบทุกอย่าง

    แต่สกาเล็ตรู้ดีว่าเธอเองก็มีส่วนผิดที่ไม่ดูแลแขกในงานให้ดี หญิงสาวเองไม่ได้เข้มแข็งอะไรนัก ทุกคนต้อต้านเธอเรื่องนี้หมด ความกดดันมากมายทับอยู่บนไหล่ เธอจะแอบทิ้งปาร์ตี้ไปหมกตัวในห้องคนเดียว ก่อนจะทำใจออกไปรับอสุจิที่พึ่งส่งมาจากคลีนิก เธอไม่รุ็เลยว่าเพื่อนๆของเธอเมาขนาดนี้

     

    เซนพิงตัวลงบนอ่าง เด็กหนุ่มเปิดน้ำไล่เอาอ้วกตัวเอาให้ลงท่อ ก่อนวักเอาน้ำส่วนหนึ่งมาลูบหน้า

    “อ่า…แม่งหล่อว่ะ”เด็กหนุ่มมองตัวเองในกระจกก่อนพึมพัมตาเยิ่มๆ

    ก๊อกๆๆ

    “เซน!”

    หืม? เลี่ยมหรอ

    “ฉันใช้ห้องน้ำอยู่เว้ย”

    เซนรู้สึกว่าเสียงของเขาดูแปลกๆไป มันแบบว่า…เหมือนคนเมา ฮ่ะๆ เซนหัวเราะกับตัวเอง สงสัยว่าเขาจะเริ่มเมาแล้วล่ะ

    “เฮ้อ..รีบออกมาแล้วกัน ต้องเก็บของแล้ว”

    เซนเงี่ยหูฟังเลี่ยมเดินห่างออกไป ก่อนทิ้งตัวลงนั่งบนชักโครก

    “เอิ้ก  ~”

     

    ไนออลมองเลี่่ยมที่ยืนอยู่หน้าห้องน้ำนิ่งๆก่อนเริ่มจัดการเคลียร์บาร์เมื่อสกาเล็ตเดินเข้าไปลดเสียงเพลงแล้วบอกทุกคนในงานว่ามันถึงเวลาฉีดอสุจิที่เหมาะสมแล้ว ทุกคนบ่นใหญ่เพราะพวกเขาต้องเลิกงานเร็วกว่าปรกติ

    แต่มันเป็นเพราะว่าสกาเล็ตต้องการนอนไม่เกิน 3 ทุ่ม เพื่อที่เธอจะได้เป็นแม่ที่แข็งแรง

    “เอาล่ะทุกคนถึงเวลาบอกลาแล้วจ้ะ เพราะเดียวฉันจะต้องไปฉีดอสุจิแล้ว”สกาเล็ตพูดยิ้มๆ สาวๆในงานร้องเฮ้ขึ้นมาทันที แต่ละคนเริ่มทะยอยกลับกัน

    “ฉันขอโทษทีนะที่พาเพื่อนนายมาเมายาแบบนี้”

    เลี่ยมเงยหน้าขึ้นมองไนออลขณะที่ใช้มือข้างซ้ายช่วยเช็ดโต๊ะ แต่ไม่ได้พูดอะไร พวกสาวๆในงานเองก็เป็นสาวโสดทั้งนั้น พวกเธอเห็นเซนเป็นหนุ่มคนเดียวในงานที่เข้าไปเล่นหูเล่นตาถึงได้แกล้งเซนแบบนี้ เลี่ยมรู้ว่าเซนเองก็ไม่ระวังตัว

    “นี่ ออกมาซะทีสิ!”สกาเล็ตพูดอยู่หน้าห้องน้ำ เลี่ยมเห็นดังนั้นจึงรีบเดินตรงไปทันที

    “ให้ผมจัดการเองครับ”เลี่ยมบอก สกาเล็ตมองเลี่ยมด้วยสายตาแปลกๆ แต่เขาไม่ได้ใส่ใจนักเลี่ยมเดินไปที่ประตู เอาหูแนบเล็กน้อยก่อนถอยออกมา

    “เซน ลูอิสมาตามนายแหนะ บอกว่าถ้านายไม่ออกมาจะพาแฮร์รี่ออกไปเที่ยวกันแค่สองคน”

    ปัง!

    “ห๊ะ ไหน อยู่ไหน!! ลูอี้ รอผมก่อนนะ!”

    เลี่ยมหันมายิ้มให้สกาเล็ตอย่างมีมารยาทก่อนลากคอเสื้อของเซนออกมาทันที เซนเดินตามมาอย่างงงๆ นัยน์ตาสเฮเซลเยิ้มบรือ

    เลี่ยมจับให้เซนนั่งแหมะลงบนเก้าอี้ ส่งกลีบมะนาวให้เซน “เอาไปอมไว้”

    “อืมๆ อึก!! อี๊~”เซนเบ้ปาก ทำท่าจะคายออกมา

    “ห้ามคาย!”เลี่ยมสั่งเสียดุที่สุดเท่าที่จะทำได้ เซนตัวแข็งกึกก่อนอมต่อทันทีด้วยสีหน้าปุเลียนๆ

    เลี่ยมแอบอมยิ้ม เวลาเซนเมายาแล้วว่าง่ายกว่าที่คิด

    “เขาพึ่งเคยโดนยาอีรึเปล่า?”สกาเล็ตถาม

    “ครับ”

    เลี่ยมท้าวเอวก่อนหันไปมองไนออล แล้วอยู่ๆ ทั้งเขา ไนออล และสกาเล็ตก็หัวเราะออกมา

    “ฮ่าๆให้ตายสิ พวกนายมัน…”

     

    เลี่ยมยกถุงขยะถุงสุดท้ายใส่ถังขยะ พวกเขาลงมาอยู่ด้านล่างคอนโดแล้ว ไนออลนั่งอยู่ข้างๆเซนกำลังมองตรงมาที่เขา

    “ถึงเวลาบอกลาแล้วสินะ”

    เลี่ยมชะงัก เขาไม่มั่นใจว่าไนออลต้องการสื่อถึงอะไร เสียงโทรศัพท์ของไนออลดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ เขายกมันขึ้นดูก่อนกดวางลงทันที

    เลี่ยมมองไปรอบตัว แล้วในที่สุดเขาก็นึกบางอย่างขึ้นได้ แววตื่นตระหนกเล็กๆปรากฎอยู่ในดวงตาสีน้ำตาล เขาล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแต่มันว่างเปล่า

    “หาอะไรน่ะ?”

    “โทรศัพท์ของผมน่ะ”เขายกเป้แล้วเปิดออกหาโทรศัพท์ก่อนพบมันนอนแอ้งแม่งอยู่ที่ก้นกระเป๋า

    แย่แล้ว…เลี่ยมสบถในใจ แม่ของเขาและลูอิสโทรมานับครั้งไม่ถ้วน นี่ทำไมเขาถึงทำอะไรไม่คิดอย่างนี้นะ!

    “เซน โทรศัพท์นายอยู่ไหน?”เซนเลิกคิ้วงงๆมองมาที่เขา

    “ฉ้านม่ายรู้ กราเป๋าม้าง?~” เซนล้วงกระเป๋ากางเกงก่อนที่โทรศัพท์จนหล่นแหละออกมาจากกระเป๋าหลัง เลี่ยมหยิบมันขึ้นมาดูแล้วต้องกุมขมับ…ไม่ต่างจากเขาเลย ทั้งเบอร์แม่เขา แม่เซน และเบอร์ลูอิสเต็มไปหมด

    นี่ก็เกือบ 3 ทุ่มแล้วสินะ เขาจะบอกพ่อกับแม่ยังไงดีล่ะ เขาบอกความจริงไม่ได้เด็ดขาด เซลล์สมองของเลี่ยมเต้นเร้าๆหาทางออกให้กับสถานการณ์อันย่ำแย่ของเขาและเซน

    เสียงโทรศัพท์ไนออลดังขึ้นมาอีกครั้ง เขากดรับมันทันที

    “ครับ”ไนออลกรอกเสียงสั้นห้วนกับโทรศัพท์ เลี่ยมแอบมองอีกฝ่ายโดยไม่ตั้งใจ

    เสียงต่อว่าแหลมเล็กๆตังลอดออกมา แต่เลี่ยมจับใจความไม่ได้

    “ลูกชายของคุณจะข่มขืนผมนะอแมนด้า ผมมีสิทธิที่จะป้องกันตัว!”

    “เอาสิ ผมไปหาบ้านใหม่เอาก็ได้”ไนออลยืดตัวขึ้น ถอยห่างออกจากเลี่ยมเมื่อเหลือบมาเห็นว่าเขามองอยู่ เขาเดินตรงไปไกลสุดถนน แต่ถึงอย่างนั้นเลี่ยมก็ได้ยินประโยคสุดท้ายที่ไนออลตะโกนอยู่ดี

    “ไม่นะ คุณทำแบบนั้นไม่ได้! ผม-- ปัตโถ่โว้ย!!”เด็กหนุ่มผมบลอนด์เตะอากาศที่ว่างเปล่า

    เลี่ยมมองภาพนั้นอย่างครุ่นคิด ชั่วครู่หนึ่งสมองของเขาหยุดคิดถึงการสร้างเรื่องเพื่อจะเอาตัวรอด อยู่ๆเขาก็เริ่มคิดถึงไนออล จินตนาการว่าอะไรเคยเกิดขึ้นกับเด็กหนุ่มผมบลอนด์คนนั้นบ้าง

    เลี่ยมอยากมองให้ลึก ให้รู้ว่าจริงๆแล้วไนออลเป็นคนยังไง มองผ่านรอยยิ้มเสแสร้งใบสู่ใบหน้าที่แท้จริง…

    “ร้อน…”

    “หือ?”เลี่ยมหันกลับมาที่เซน

    “ฉ้าน ร้อน…”เซนบอกขณะถอดเสื้อออก

    “เดี๋ยว นายจะถอดไม่ได้นะ”

    “ไม่อาว! ฉันร้อน แล้วฉันก็จะไม่อมแล้วไอ้มะนาวขมๆ เข้าใจไหม!”

    เลี่ยมขมวดคิ้ว พอเถียงล่ะพูดชัดเชียว

    “พวกนายจะกลับบ้านยังไง?”

    “ว่าจะโทรให้คนรู้จักมารับน่ะ”เลี่ยมหมายถึงลูอิสอย่างไม่ต้องสงสัย ตอนนี้ลูอิสต้องเป็นห่วงพวกเขามากแน่ๆ

    “งั้นก็ดี”ไนออลกล่าวด้วยท่าทีสบายๆ ขณะที่ยกกระเป๋าเป้ของตัวเองขึ้น นัยน์ตาสีฟ้ามองไปรอบๆ ใคร่ครวญว่าในคืนนี้เขาควรจะไปนอนที่ไหนดี ใช่แล้ว ไนออลจะไม่กลับไปบ้านหลังนั้นอีกแล้ว

    พ่อแม่บุญธรรมของเขาโทรไปรางงายกับสถานสงเคราะห์ว่าเขาทำร้ายร่างกายของเอ็ดดี้จนเจ็บหนัก(ทั้งๆที่ก็ไม่ได้เป็นอะไรมากเลย หมอนั้นเคยไปมีเรื่องมาเจ็บหน้ากว่านั้นอีก)

    ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ครั้งต่อไปที่เขาเจอกับเจ้าหน้าที่ เขาจะไม่ได้ไปอยู่บ้านใหม่แล้ว เขาจะได้ไปอยู่สถานพินิจแทน

    เลี่ยมพยุงเซนขึ้น เขาวางนิ้วโป้งไว้บนปุ่มและตั้งใจว่าจะกดออกโทรหาลูอิส แต่อยู่ๆเขาก็หันกลับไป

    “คนที่จะทำร้ายคุณเมื่อเย็นเป็นใครหรอครับ?”

    “เออ…เขาเป็นพี่ชายบุญธรรมน่ะ”

    “หมายความว่าคุณเป็นเด็กเก็บมาเลี้ยงใช่ไหม?”

    “เปล่า พวกเขารับฉันมาจากสถานสงเคราะห์”

    “แล้วเมื่อกี้พวกเขาโทรมาใช่ไหม”

    “นี่นายจะถามอะไรเยอะแยะห๊ะ ฉันจะไปแล้ว”ไนออลหันหลังจะเดินจากไป แต่เลี่ยมรีบพูดขึ้นมาเสียก่อน

     

    “คืนนี้คุณมีที่นอนรึเปล่า?”

     

    TBC

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×